«Το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε μετατρέπεται σε εικόνα».
του Δημήτρη Γιαννάτου
Ίσως, ο Έρνεστ Γκυ Ντεμπόρ, να είναι ένας από τους λίγους διανοητές, η σκέψη των οποίων επιβεβαιώνεται στις μέρες μας, τόσο δραματικά. Τα βασικά στοιχεία των κειμένων του, μας βοηθάνε να αναλύσουμε και να φωτίσουμε τη συγκυρία που ζούμε. Ιδιαίτερα, οι δυο κορυφαίες έννοιες της θεωρίας του, το Θέαμα και το Εμπόρευμα, (η Εικόνα και η Αγορά θα λέγαμε λίγο πιο απλοϊκά), τα οποία είναι πρωταρχικά στοιχεία του νεωτερικού τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών και της πολιτικής κυριαρχίας, διευκολύνουν την κατανόηση της πολύπλοκης πραγματικότητας που ζούμε.
Το Κεφάλαιο και το Εμπόρευμα ως Θέαμα πια, ακολουθούν τη διαδρομή που όρισε ο Μάρξ για τη νεκρή εργασία, σε σχέση με τη ζωντανή εργασία που είναι οι εργαζόμενοι. Το Θέαμα είναι μια νεκρή επικοινωνία, μια αναπαράσταση που γίνεται πτώμα, ένας ψευδοκόσμος. Είναι επίσης μια κοσμοθέωρηση, μια αντίληψη του κόσμου που ζούμε μέσα από την θεώρηση του, ως αντι-κείμενο, με τη μορφή της Εικόνας και των συμβολισμών της.
Το Θέαμα γίνεται το συνολικό Νόημα, «είναι ο Ήλιος που δε δύει ποτέ στην αυτοκρατορία της σύγχρονης παθητικότητας. Καλύπτει όλη την επιφάνεια του κόσμου και κολυμπά απεριόριστα μέσα στην ίδια του τη δόξα«, όπωός λέει ο Ντεμπόρ. Και ας μην ξεχνάμε, ότι ο Ήλιος, είναι ένα πανάρχαιο συμβολικό αρχέτυπο, που εκφράζει την Βασιλεία-Εξουσία.
Ο πολιτικός αναλυτής με δημόσιες τοποθετήσεις σε κρίσιμα ζητήματα γεω-οικονομίας ΔημήτρηςΣκουτέρης, σε μια συζήτηση στον 98.4 για το πώς διαμορφώνεται το γεωπολιτικό πεδίο, η οικονομία και οι τεχνολογικές αλλαγές και τι ακριβώς πυροδοτεί ο κύκλος μεγιστάνων του χρήματος στην εποχή Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ.
Η εκλογή Τραμπ, οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή-στην Ουκρανία-σε περιοχές της Αφρικής, η επέκταση και ενδυνάμωση των χωρών των BRICS, η τάση για αποαποικιοποίηση και εν γένει χειραφέτηση χωρών της Μαύρης Ηπείρου, η κρίση Αξιών και η συνακόλουθη παρακμιακή πορεία της σύγχρονης κοινωνίας αφενός, αλλά αφετέρου και οι ραγδαίες εξελίξεις στην Τεχνητή νοημοσύνη σε συνδυασμό με την Κβαντική Τεχνολογία, την προσανατολισμένη στην παραγωγή «ανθρωποειδών» Ρομποτική και βεβαίως την βιοτεχνολογία που πλέον επιλέγει να υπηρετήσει την μακροζωία είναι τα πρωτεύοντα χαρακτηριστικά της εποχής μας.
Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Οι πολιτικές ιδέες και οι δομές που κυριάρχησαν τον 20ο αιώνα έχουν ξεπεραστεί και μια μαφία οικονομικών συμφερόντων, με πολιτικούς υπαλλήλους, με δεξιό ή αριστερό προσωπείο, επιβάλλει τον "νόμο", ελέγχοντας κοινοβούλια, οικονομικές σχέσεις, μέσα ενημέρωσης.
Η παραδοσιακή διχοτόμηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν έχει πλέον καμία πραγματική σημασία. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν φιλελευθερισμός, συντηρητισμός ή σοσιαλισμός απορροφήθηκε, παραμορφώθηκε και τώρα ανακυκλώνεται σε νέες μορφές κυριαρχίας, προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης.
Στο πολιτικό φάσμα όλα μοιάζουν αλληλένδετα αλλά το σύστημα εξακολουθεί να προάγει τη χρήση των παλαιών όρων για να προκαλεί σύγχυση και διάσπαση των εχθρών του. Έτσι, στην ελευθεριακή "δεξιά", το σύνθημα είναι να καταστρέψουμε κάθε ίχνος «αριστερισμού», ενώ στα "αριστερά", ο εχθρός είναι ένας υποτιθέμενος φασισμός που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα φάντασμα που χρησιμοποιείται ως σκιάχτρο για να αποφύγει τη συζήτηση των πραγματικών ζητημάτων.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ούτε αυτό που σήμερα αποκαλείται αριστερά είναι πραγματικά αριστερό, ούτε το δεξιό είναι αυτό που ήταν κάποτε. Είναι μια προσεκτικά δομημένη διπλή φάρσα για να κρατήσει την εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας, μιας μαφίας.
Συγκινημένος εύζωνας της Προεδρικής Φρουράς που συμμετείχε στην στρατιωτική παρέλαση για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στην Θεσσαλονίκη, Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2024. (ΡΑΦΑΗΛ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ/EUROKINISSI)
ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΤΕ!
Γράφει ο Νίκος Σίμος
Στην Ελλάδα, στην αέναη πια αποικία χρέους, το 2010 συντελέστηκε πείραμα.
Ένα πείραμα που αποτελούσε το προοίμιο της τελευταίας πράξης του σχεδίου, κόντρα στην ανθρωποκεντρική διάσταση της εξέλιξης στον πλανήτη, με στόχο την «κατοχή» του από μια ασήμαντη μειοψηφία κροίσων, που σώρευσαν πλούτο, το εμπράγματο μέρος του οποίου σπατάλησαν και συνεχίζουν να σπαταλούν με στόχο την «ιδιοκτησία του κόσμου».
Το πείραμα αυτό είχε σαν βάση την νεοφεουδαρχική αντίληψη του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και επιβλήθηκε μέσω του εύηχου, πλην αντικοινωνικού, «συμφώνου σταθερότητας».
Ένα πείραμα που με εκκίνηση την Ελλάδα είχε στόχο και αφορούσε τον Νότο της Ευρώπης, την οικονομική ακύρωση και εξάρτηση δηλαδή αυτής της Ευρωπαϊκής γεωοικονομικής ζώνης, στην κατεύθυνση της νεοφεουδαλιστικής αντίληψης της μετακοινωνίας και που για την Χώρα μας πήρε τραγικά χαρακτηριστικά
Από το 2010 η Χώρα λειτουργεί απροκάλυπτα σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και ταυτόχρονα για λογαριασμό λίγων οικογενειών ημεδαπών νεοκοτζαμπάσηδων και των παρατρεχάμενών τους, που συγκεντρώνουν πλούτο σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, η οποία και σηκώνει το βάρος του κοινωνικοοικονομικού αφανισμού που της επέβαλαν οι μνημονιακές συμβάσεις αέναης δουλείας.
Είμασταν και παραμένουμε ο πειραματικός σωλήνας στον οποίο «προνομιακά» θα δοκιμαστούν όλα τα δυστοπικά σχέδια της «κοινωνίας του 1%».
Τώρα – όπως από το 2015 έλεγα στους ραδιοφωνικούς “Αναστοχασμούς” στην ΕΡΤΟΠΕΝ – η εξέλιξη αυτού του σχεδίου θα απλωθεί σε όλη την ήπειρο, με πρόσχημα την «σωτηρία του πλανήτη», μόνο που αυτή η σωτηρία θα αφορά αποκλειστικά τον άλλοτε Δυτικό κόσμο, αφού ο υπόλοιπος κόσμος αρνήθηκε τις λογικές των οιωνεί νεοφεουδαρχών και της «δεξαμενής διαστροφικής σκέψης» που είναι και παραμένει το διαβόητο WEF (οικονομικό φόρουμ Νταβός)
Πού οδεύει η ιστορική εποχή της μετανεωτερικότητας και της μαζικής δημοκρατίας, στον αστερισμό της οποίας βρισκόταν όλος ο πλανήτης κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα; Έχω την γνώμη ότι αργά αλλά σταθερά οδεύει προς το τέλος της έχοντας στο μεταξύ χαράξει βαθιά κοινωνίες και άτομα, νοοτροπίες και αντιλήψεις ζωής, τέχνη και πολιτισμό, φιλοσοφία και επιστήμη, και κάθε άλλη στιγμή του κοινωνικού γίγνεσθαι με τις αξίες της και τις απαξίες της.
Μαζί της παρασύρονται και τα κοσμοθεωρητικά και κοινωνικοπολιτικά ρεύματα –συντηρητισμός, φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός– τα οποία μπορεί να γεννήθηκαν και κυριάρχησαν την εποχή της νεωτερικότητας αλλά παρέμειναν, παρότι υπολειμματικά και φθίνοντα, στο επίκεντρο της μετανεωτερικής εποχής. Φυσικά, μαζί τους παρασύρονται και όλες οι γνωστές εκφάνσεις τους, καλυμμένες πίσω από το πρόθεμα νέο- (π.χ. νεοσυντηρητικοί, νεοεργατικοί κτλ.) ή το πρόθεμα μετά- (π.χ. μεταδημοκρατία).
Σε τελική ανάλυση, είναι οι ΗΠΑ που δείχνουν το δρόμο προς τις μελλοντικές κοινωνικές εξελίξεις στις χώρες της Δύσης και, έστω με κάποια υβριδική μορφή, στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα πρώτα αλλά σαφή δείγματα του «νέου κόσμου» που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η εκλογή Τραμπ δίνει, κατά την άποψή μου, σαφείς απαντήσεις στο ερώτημα που έχει τεθεί στην αρχή αυτού του άρθρου. Δεν αποτελεί σπουδαία ανακάλυψη ότι οι ΗΠΑ αποτελούν τον προπομπό των εξελίξεων στον Δυτικό κόσμο, δεδομένης της ηγετικής θέσης που κατέχουν. Αλλά ακόμη περισσότερο, επειδή δεν ηγούνται μόνο, αλλά ηγεμονεύουν με την γκραμσιανή έννοια του όρου! Με απλά λόγια, τα πολιτιστικά, καλλιτεχνικά και κοινωνικά ρεύματα φθάνουν πια στον υπόλοιπο κόσμο από τις ΗΠΑ. Εκεί γεννιούνται, μεγαλώνουν και στη συνέχεια εξαπλώνονται, αρχικά στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο.
Όμως οι εξελίξεις στην οικονομία και στην τεχνολογία με το τεράστιο βάρος τους αποτελούν ίσως περισσότερο τους «αντικειμενικούς» οδηγούς των μελλοντικών εξελίξεων.
Εντελώς επιγραμματικά, υποστηρίζουμε ότι ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα συνεχίζει να εξαπλώνεται στα μήκη και στα πλάτη του πλανήτη. Ανεξαρτήτως μορφής και ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης των διαφόρων χωρών: ως χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός στις χώρες της Δύσης, ως βιομηχανικός και νομισματικός στις χώρες της Ανατολικής Ασίας, ως υβριδικός διαφόρων μορφών στις υπόλοιπες χώρες. Χωρίς αντίπαλο! Όμως η ατμομηχανή του ευρίσκεται στις ΗΠΑ, όπου με την εκλογή Τραμπ λαμβάνει πλέον τη μορφή ενός υπερκαπιταλισμού, χωρίς ρυθμίσεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κεντρικό έλεγχο της παραγωγής χρήματος διαμέσου της αναγνώρισης μείζονος ρόλου στα κρυπτονομίσματα, με στοιχεία έντονου εθνικισμού (με τον υπερτονισμό της ιδιαιτερότητας του αμερικανικού έθνους) και σε στενή συνέργεια με τις εταιρείες τεχνικής νοημοσύνης ώστε να παρακαμφθεί η οποιαδήποτε παρέμβαση ηθικού η πολιτικού χαρακτήρα στις δραστηριότητές τους.
Η ψυχολόγος και επιστημονική διευθύντρια του δικτύου Psy-Counsellors Ευγενία Σαρηγιαννίδη αναλύει στο Viewpoint το ζήτημα της ταυτότητας και πώς η δημόσια συζήτηση για αυτό το θέμα χρησιμοποιείται για την χειραγώγηση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας.
Συζητά επίσης τον κεντρικό ρόλο της γλώσσας στη δομή της σκέψης μας και το πώς τα σύγχρονα κινήματα στη δύση παίρνουν τα χαρακτηριστικά θρησκείας. Ποια είναι τα πολιτισμικά μας εργαλεία για να διατηρήσουμε τη συνοχή της σκέψης και της κοινωνίας μας; Πώς φτάσαμε να μιλάμε για την επανάσταση του αυτονόητου;
Η κάρτα ZFE (Zone à Faibles Émissions) αποτελεί μέρος της στρατηγικής του Παρισιού για τη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης περιορίζοντας την πρόσβαση σε οχήματα υψηλών εκπομπών ρύπων.
Σχολιάζοντας το θέμα, η δημοσιογράφος Μαρία Δεναξά που ζει στη Γαλλία έκανε μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
🔴 Κάθε χρόνος μετα την πανδημία εχει την καταστροφή του. Λες και το…σύμπαν στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της τεχνολογικής εξέλιξης, βάλθηκε να συνωμοτεί κατα της ανθρωπότητας.
🔴 Πόλεμος στην Ουκρανία, σεισμοί, λιμοί καταποντισμοί, κλιματική σχιζοφρένεια…Το λυκόφως του φόβου και του παραλογισμού κυριαρχούν, αναδεικνύοντας την ανεπάρκεια των δυτικών ηγεσιών, η οποία προκαλεί σοβαρά ερωτήματα για την επικράτηση τους στην εξουσία, τη στιγμή που μέρα με την μέρα, σαν να είναι προγραμματισμένες ή σαν να διαβάζουν το ίδιο εγχειρίδιο χρήσης, υιοθετούν αυταρχικές πολιτικές (παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, ποινικοποίηση ελευθερίας της έκφρασης και της αντίθετης άποψης κτλ) σε κοινωνίες όπου καταργούνται δικαιοσύνη, δικαιώματα , ιδιωτικότητα, ευημερία, παιδεία, υγεία κι έχουν μόνο υποχρεώσεις.
🔴 Πρακτικές δηλαδή που σε τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν απο τα πιο κατάπτυστα καθεστώτα και με κάνουν να σκέφτομαι αυτό που διάβασα πολύ καιρό πριν. Πως ο καπιταλισμός και γενικά τα διαφορά συστήματα εξουσίας, το μόνο που τα νοιάζει είναι η επιβίωση τους. Όταν φθάνει το τέλος εποχής τους, διψούν για αίμα και καταστροφή για να ξαναρχίσουν πάλι απο την αρχή.
🔴 Κι αν με το τέλος του ΒΒ Παγκοσμίου Πολέμου, πιστέψαμε μέσω της ιστορίας, πως ανέτειλε μια καλύτερη εποχή για την ανθρωπότητα, ο δρόμος που χάραξε αυτή απο τότε μέχρι σήμερα, αποδεικνύει πως ήταν κατευθυνόμενος. Δεν την άφησαν να διδαχθεί τίποτα απο την αιματοβαμμένη ιστορία της.
🔴 Η επομένη ημέρα θα είναι τρομακτική και ήδη έχουν αναλάβει δράση:
Ω, ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή﮲ μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις
Πίνδαρος, 3ο Πυθικό
Το σωστό διάβασμα της κοινωνικής πραγματικότητας αποτελεί ως εκ τούτου, την αφετηρία ερμηνείας των διαμορφούμενων δράσεων και σχέσεων μεταξύ των δρώντων υποκειμένων (ατομικών και κοινωνικών). Ταυτόχρονα συνιστά τη βάση σχεδιασμού και χάραξης όποιων ενεργειών αποβλέπουν στην αλλαγή και την προσαρμογή της σε ορισμένους στόχους.
Εξ άλλου η σωστή απεικόνιση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, αποτελεί διαχρονικά το ζητούμενο για όλες τις φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρήσεις. «Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό στη ζωή από το να ανακαλύψεις το ακριβές σημείο, από το οποίο πρέπει να παρατηρούνται και να κρίνονται όλα τα πράγματα, και ύστερα να παραμείνεις σ’ αυτό το σημείο», υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο von Clausewitz. (1)
Το βασικό λάθος που συνήθως γίνεται συνίσταται στη συνεχή σύγχυση σχετικά με το είναι και το δέον, μεταξύ περιγραφικών και κανονιστικών προτάσεων. Υπάρχουν μακροσκελείς αναλύσεις με βάση του πώς θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα, αδιαφορώντας πλήρως για το πώς πράγματι είναι η πραγματικότητα. Οι αναλύσεις τέτοιου είδους, στερούνται της ικανότητας απεικόνισης της πραγματικότητας ως τέτοιας με αποτέλεσμα η πραγματικότητα να παρουσιάζεται ως άλλη, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί σε λανθασμένες πράξεις σε σχέση με το επιδιωκόμενο. «Πολλοί χτίσανε με το νου τους δημοκρατίες κι ηγεμονίες που ποτέ κανένας δεν τις είδε ούτε έμαθε πως υπάρχουνε στ’ αλήθεια. Γιατί τόσο μακριά βρίσκεται το πώς ζούμε απ’ το πώς θάπρεπε να ζούμε, ώστε όποιος δεν κοιτάει το τι γίνεται για να κυνηγήσει το τι θάπρεπε να γίνεται, αυτός πιότερο την καταστροφή παρά την προφύλαξή του βλέπει. Γιατί κάποιος που θέλει σ’ όλα τα ζητήματα να φανερώσει καλοσύνη, φυσικό είναι να καταστρέφεται μέσα σε τόσους που δεν είναι καλοί» (2).
Το 1974 ο «πολύς» Χένρι Κίσινγκερ είχε πει χαρακτηριστικά :
«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε τα Έθνη. Ελέγξτε την τροφή και θα ελέγχετε τον κόσμο»!
Πέρα από τις βραχυπρόθεσμες λύσεις που αναζητούνται εν μέσω και του πολέμου στην Ουκρανία και λόγω της επισιτιστικής επισφάλειας που δημιουργείται κυρίως λόγω έλλειψης σιτηρών, ειδικοί τονίζουν ότι θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος, οι πρακτικές και αρκετά είδη παραγωγής, από τη γεωργία έως την κτηνοτροφία. Στο μεσοδιάστημα η βιομηχανία τροφίμων συχνά χωρίς σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο θέτει σε εφαρμογή ή εξετάζει διάφορα καινοτόμα σχέδια για την επόμενη ημέρα. Σε ορισμένες περιπτώσεις βαδίζουν στα «χνάρια» αυτού που πριν από 15 χρόνια κάποιοι ονόμασαν «το μέλλον των τροφίμων» με τα GMOs, ήτοι τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα.
Έτσι αρχίζουν και μπαίνουν στο πιάτο μας το τεχνητό, in vitro ή 3D κρέας από βλαστικά κύτταρα αγελάδας ή κοτόπουλου, τα αποξηραμένα φύκη, τα πρωτεϊνούχα έντομα όπως οι γρύλοι, οι ακρίδες και οι αλευροσκώληκες ή ακόμη και ο αέρας (ναι καλά διαβάζετε) μέσω ζύμωσης υψηλής τεχνολογίας με διοξείδιο του άνθρακα, υδρογόνο και μικρόβια, που μετατρέπει τον αέρα σε τρόφιμα. Αυτά μεταξύ άλλων αναλύει σε σημερινή του συνέντευξη στον 98.4, ο Δρ. Ολοκληρωμένης Περιβαλλοντικής Διαχείρισης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Βασίλης Λύκος.
Σε μία 20ετία, η εξατομικευμένη διατροφή θα είναι η νόρμα, με φορητές ηλεκτρονικές συσκευές να παρακολουθούν την κατάσταση της υγείας μας και να μας ειδοποιούν πότε και τι χρειαζόμαστε σε τροφή και για ενυδάτωση. Φούρνοι 3D εκτύπωσης θα φτιάχνουν ζεστά γεύματα με συντηρημένες πρώτες ύλες. Αρκετά τρόφιμα θα είναι ενισχυμένα με πρωτεΐνη (η ζήτησή της αναμένεται να αυξηθεί κατά 40% έως το 2050). Ακούγεται τρελό, όμως ήδη υπάρχουν start-up εταιρείες στην Καλιφόρνια και στη Φινλανδία που εξειδικεύονται σε αυτό. Ο λόγος για όλα τα παραπάνω είναι προφανής:
Πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη! Πρέπει να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, να εξοικονομήσουμε γη που χρησιμοποιείται για ζωοτροφές, λιπάσματα, νερό και φυσικά ενέργεια…
Μάλιστα εικάζεται ότι έως το τέλος του 2050 αυτή η διατροφική «επιλογή» θα ισχύσει ως καθολική υποχρεωτικότητα κι όλα αυτά υπό το αβάσταχτο βάρος των 9,8 δις πληθυσμού, που θα κατοικεί στον πλανήτη έως το 2050 σας θυμίζει κάτι;
Κι απέναντι σε όλα αυτά ο άνθρωπος που μετατρέπεται από πολίτη σε υπήκοο, που απλά υπακούει και καταναλώνει ό,τι του σερβίρουν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, που προσπαθούν να τον καταστήσουν θεατή και όχι συνδημιουργό, στον θαυμαστό νέο κόσμο του Meteverse Θα μπορούμε να έχουμε τα πάντα εκτός από την ελευθερία μας γιατί δεν θα μπορούμε να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες όπως η τροφή, το νερό, η ενέργεια. Τα πάντα θα εκχωρούνται στο βωμό του άκρατου κέρδους των λίγων σε βάρος των κοινωνικών αγαθών των πολλών…
Ανθρωποθυσίες σε έναν νέο Μινώταυρο…
Η Δημοκρατία στο απόσπασμα λοιπόν και οι διάφορες κοινωνικές τάξεις, που αντιστέκονται, όπως οι αγρότες, στην Ολλανδία, τη Γερμανία, την Ιταλία…και αίφνης κινητοποιούνται βορά στα χέρια των Big Farms
Η απόλυτη δυστοπία άραγε ή η ώρα όπου το τέρας πεθαίνει και λίγο πριν πρέπει να γεννήσει κάτι πιο υγιές προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν οι κοινωνίες μας τουλάχιστον έτσι όπως τις γνωρίσαμε μέχρι τώρα;
Μένουμε ασφαλείς σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανασφάλειας.
Προοδευτικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένης οπισθοδρόμησης.
Ειρηνικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένης εχθροπάθειας.
Επαναστατικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένης υποδούλωσης.
Ορθολογικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένου παραλογισμού.
Επιστημονικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένου δογματισμού.
Ελεύθεροι σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανελευθερίας.
Ολοένα και πληθαίνουν γύρω μας οι φωνές που προκρίνουν τη θέση ότι το κίνημα woke (η “κουλτούρα της αφύπνισης”) καθώς και τα συμπαρομαρτούντα του (δικαιωματισμός, πολιτική ορθότητα, ακυρωτισμός και λοιπά) είναι η βασική ιδεολογία διαμόρφωσης, πλαισίωσης και ηθικής νομιμοποίησης της νέας μορφής στην οποία μετασχηματίζεται ο καπιταλισμός σε αυτή την ιστορική του φάση.
Ένας woke καπιταλισμός (όπως έχει ήδη αρχίσει να λέγεται) ή, κατά άλλους, ένα τεχνοφεουδαρχικό καθεστώς που προσβλέπει στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου, στην απόλυτη ψηφιοποίηση κάθε έκφανσης της ανθρώπινης δραστηριότητας και κατά συνέπεια στην ολοκληρωτική επιτήρηση και έλεγχο των ανθρώπων και των κοινωνιών.
ΗΡωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Καταστροφή. Ανυπολόγιστη. Ανθρώπινες απώλειες, προσφυγικά κύματα, διαλυμένες υποδομές. Κι όλα αυτά δίπλα μας, στη γειτονιά μας. Μέσα στην Ευρώπη. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Πιο πολύ από όλα, ο πόλεμος στην Ουκρανία διαλύει ψευδαισθήσεις με τις οποίες ζούμε για χρόνια στον δυτικό κόσμο.
Την ψευδαίσθηση ότι αυτά τα πράγματα γίνονται κάπου μακριά από εμάς. Σε μακρινές χώρες, κάπου ανατολικά ή νότια. Σε κάτι Αφγανιστάν, κάτι Συρίες, κάτι Αφρικές. Καλά, εκεί δεν ζουν σε καλύβες και χαμόσπιτα; Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς; Αυτοί έχουν εμφυλίους και επιδρομές από πολέμαρχους κάθε τρεις και λίγο. Συνηθισμένοι είναι…
Ή την ψευδαίσθηση ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι γίνονται πλέον αποκλειστικά με οικονομικά μέσα και διπλωματία. Ή κατασκόπους. Άντε και κανένα drone. Άρματα μάχης και βομβαρδισμοί σε κατοικημένες περιοχές; Στρατιώτες που κινούνται με βαρύ οπλισμό σε έρημες πόλεις; Αυτά είναι ιστορίες που αφηγούνται οι παππούδες μας από το 1940. Αμ δε…
Εμείς εδώ στον «πολιτισμένο» κόσμο. Εμείς εδώ στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα
έχουμε άγχη διαφορετικά. Ανεργία, ακρίβεια, κυβερνητική διαφθορά. Και άλλα πολλά. Πάντως όχι και να τρέχουμε να γλιτώσουμε το κεφάλι μας από βόμβες που πέφτουν από τον ουρανό…
Η πιο ενδιαφέρουσα ανάγνωση της πρόσφατης τραπεζικής αναταραχής επικεντρώνεται στην πλήρη αυτονόμηση του τραπεζικού συστήματος από την πραγματική οικονομία και στην εγγενή αστάθεια του τραπεζικού τομέα. Οι τράπεζες, σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, αντί να υπηρετούν την πραγματική οικονομία, χρηματοδοτούν κυρίως κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Το χρήμα παράγει χρήμα, χωρίς να επενδύεται παραγωγικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φούσκες, που κάποια στιγμή σπάνε, και τότε καλείται το κράτος και οι φορολογούμενοι να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα». Τα κέρδη είναι ιδιωτικά, οι ζημιές αναλαμβάνονται από το κράτος. «Καπιταλισμός στα κέρδη, σοσιαλισμός στις ζημιές».
Εξεγέρσεις την Γαλλία για το συνταξιοδοτικό, οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών στην Γερμανία για την ακρίβεια, σφοδρές συγκρούσεις στην Ολλανδία για τις τιμές των αγροτικών προϊόντων και μία αμφισβήτηση του συνόλου του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας μετά τα γεγονότα των Τεμπών.
Οι νέοι απομακρύνονται από την πολιτική ενώ μαίνεται η γεωπολιτική αντιπαράθεση Κίνας, ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο. Απέτυχε τελικά το πείραμα της παγκοσμιοποίησης και γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να δυσκολεύεται να αντιληφθεί τις εξελίξεις;
Ο καθηγητής Γεωπολιτικής, κύριος Γιώργος Φίλης δήλωνε παλαιότερα:
Αυτή τη στιγμή όπου ζούμε μία, πώς να το πω τώρα, νεωτερικότητα που αυτή η νεωτερικότητα, σημαίνει επί της ουσίας σε επιστημονικό επίπεδο ότι, πώς να το πω τώρα, αποδομούμε με τα πάντα και προσπαθούμε να πούμε ότι η αλήθεια είναι κάτι σχετικό και δεν υπάρχει αλήθεια, υπάρχει μόνο άποψη επί ενός θέματος. Νομίζω ότι κάπως έτσι πρέπει να το δούμε, αν το πάμε κατευθείαν σε πολιτικό επίπεδο είναι ξεκάθαρο ότι για να βιώσουμε μία αυτοκρατορία, ας στο πω έτσι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής συνήθιζε να χρησιμοποιεί τη λέξη αυτοκρατορία για την Ευρωπαϊκή Ένωση και νέα Ρώμη για τις Βρυξέλλες, αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε, τα έθνη και τα κράτη τα οποία βρίσκονται σε αυτό το συγκεκριμένο οικοδόμημα να πάψουν κυρίως να είναι έθνη να είναι μόνο κράτη, και από κει και ύστερα να δίνουν όλο και περισσότερη εξουσία σε μία υπερεθνική Ελίτ η οποία θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες και εννοείται ότι δεν θα κοιτάει τίποτα πέραν των συμφερόντων αυτής της ίδιας της Ελίτ, που την οποία την εξυπηρετούν.
Η ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Νίκος Σίμος
Η επιδιωκόμενη υπερσυγκέντρωση του πλούτου της παγκόσμιας κοινωνίας σε λίγα χέρια και λίγους ανθρώπους παραπέμπει αβίαστα και προοπτικά σε ένα καθεστώς Νέας φεουδαρχίας, όπου οι λίγοι θα μπορούν να καθορίζουν την τύχη και τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το σχέδιο ήταν καλά «στημένο» και περιελάμβανε τη διάλυση των κρατών της Μ Ανατολής προκειμένου εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών που ξεριζώθηκαν βίαια από τον τόπο τους να έρθουν στην Ευρώπη προκειμένου να επιτευχθεί η δεύτερη εξελικτική φάση της «παγκοσμιοποιημένης λογικής τους» που θέλουν τη δημιουργία ΕΟΖ (Ειδικών Οικονομικών Ζωνών) σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, που για αυτούς αποτελεί την ήπειρο- πείραμα των αντικοινωνικών επιδιώξεών τους.
Ο πειθαναγκασμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην βίαιη προσαρμογή τους στον «Παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό» οδηγείται μέσα από τον τρόμο και το αίμα, προκειμένου να τιθασευτούν οι αντιδράσεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων της εργασίας και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα στην βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, όπως αυτή ήταν μέχρι τώρα παραδεκτό στη Γηραιά Ήπειρο .
Το προσφυγικό ζήτημα σαν στόχο έχει τη διοχέτευση μουσουλμανικών πληθυσμών στην ευρωπαϊκή παραγωγική διαδικασία, προκειμένου να απομειώσουν το κόστος της εξαρτημένης εργασίας και να διαλύσουν κάθε έννοια του κράτους πρόνοιας, όπως αυτό ήταν παραδεκτό μέχρι σήμερα στη συνείδηση των ευρωπαίων πολιτών.
Ο απελπισμένος πρόσφυγας, ο άνθρωπος που ξεριζώθηκε βίαια από τον τόπο του και είδε το κράτος του να διαλύεται, μπορεί να εργαστεί στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, προκειμένου να εξασφαλίσει υποτυπώδεις συνθήκες ζωής. Αυτό ακριβώς θέλουν και οι παγκοσμιοποιητές διαμορφώνοντας και στην Ευρώπη τη ΝΕΟ-ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ για την εξαρτημένη εργασία, στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να ζει για να εργάζεται και να αμείβεται τόσο, ώστε να μην μπορεί να ζήσει!
Ὁ Καλίν Γκεοργκέσκου.
