Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου : Η ιστορική πραγματικότητα

Το «σύστημα» του Λίμαν φον Σάντερς, που χωρίς αμφιβολία φέρνει στο νου τις μετέπειτα εφαρμοσθείσες ναζιστικές μεθόδους, αποδείχθηκε όντως ιδιαίτερα αποτελεσματικό σε ό,τι αφορούσε τη «διευθέτηση» του εσωτερικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Στις αρχές του 1914 η Γερμανική Στρατιωτική Αποστολή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία εξέφρασε την άποψη ότι, σε περίπτωση εμπλοκής της χώρας σε πόλεμο κατά των Δυτικών, ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός της Μικράς Ασίας δε θα μπορούσε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε ό,τι αφορούσε το ζήτημα της ασφάλειας των τουρκικών παραλίων.

Ο επικεφαλής της Αποστολής, ο αξιωματικός του Γερμανικού Στρατού Λίμαν φον Σάντερς, ο οποίος είχε κατεξοχήν επωμιστεί το έργο της εκπαίδευσης και του εκσυγχρονισμού του Τουρκικού Στρατού, ήταν της γνώμης ότι «σε κάθε χώρα, την ισχύ του έθνους τη φέρνει η ομοιογένεια του πληθυσμού».

Με αυτό το σκεπτικό, όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Τούρκοι, ως σύμμαχοι των Γερμανών, επιδόθηκαν σε έναν απηνή διωγμό, σε μια απάνθρωπη καταδίωξη του ελληνορθόδοξου πληθυσμού της Αυτοκρατορίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, στρατολόγησαν το άνθος της ελληνορθόδοξης νεολαίας, το έντυσαν με τουρκικές στολές και το έστειλαν να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Επίσης, φυλάκισαν ανώτερους ελληνορθόδοξους υπαλλήλους και εκτόπισαν σε στρατόπεδα εργασίας, σε απομακρυσμένες από τις εστίες τους περιοχές, όλους τους υπόλοιπους ελληνορθόδοξους άρρενες της Μικράς Ασίας, εκτός από τους γέρους, τους σοβαρά ασθενείς και τα μικρά παιδιά.

Εκεί τους ανάγκαζαν να σπάνε πέτρες επί αμέτρητες ώρες, να κατασκευάζουν στρατιωτικούς δρόμους, να κοιμούνται στο ύπαιθρο και να σιτίζονται με το περίσσευμα της τροφής που προοριζόταν για τα ζώα.

Η ΕΕ (και οι ΗΠΑ) εναντίον των ελληνικών συμφερόντων.

(Από το Hellas Journal του Μιχάλη Ιγνατιου) 

Η τραγωδία της σχέσης της Ελλάδας και της διεφθαρμένης Ε.Ε. με φόντο τα ελληνοτουρκικά και η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης: Τα ερωτήματα και η περίφημη «γερμανική διαμεσολάβηση»…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Θ. ΔΡΙΒΑ* – Αθήνα

Η επαύξηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων που κανείς δε φανταζόταν οτι θα λάμβανε χώρα, επιδέχεται πολλών αναγνώσεων. Η εξέταση του πλέγματος των ελληνοαμερικανικών σχέσεων δε γίνεται χωρίς να αναφερθεί η ευρωπαϊκή διάσταση.

Η γεωπολιτική αποτίμηση της σχέσης Ελλάδας (και της Κύπρου) με την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) είναι σε κάθε περίπτωση αρνητική. Οι τελευταίες βδομάδες, δείχνουν οτι η Ε.Ε. έχει μια παρανοϊκή άποψη για τα ευρωτουρκικά, και πάντα σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.

•Η θεμελιωδώς λανθασμένη αφετηρία.

Ο αντιαμερικανισμός (λόγω του Κυπριακού) που κυριάρχησε στην Ελλάδα κατά την όγδοη δεκαετία του 20ου αιώνα, οδήγησε στην υιοθέτηση της άποψης οτι η Ε.Ε. (ΕΟΚ τότε) ήταν η λύση για το πάγιο πρόβλημα της τουρκικής επιθετικότητας.

Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, η ΕΟΚ θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας έναντι των τουρκικών απειλών.

Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας, κατά των Ελλήνων!

Λ. Κουμάκης

 Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από την ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα. Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με τη ναζιστική Γερμανία, και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα (ιδίως χρώμιο).*

 OI ΔΥΟ Α Ι Μ Ο Σ Τ Α Γ Ε Ι Σ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΣΑΝ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ!

 Όσοι παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των Νεότουρκων (1908) μέχρι σήμερα, θεωρούν πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύ π ο υ λ ε ς (π ι σ ώ π λ α τ ε ς), μ ε θ ο δ ε υ μ έ ν ε ς, θ ρ α σ ύ τ α τ ε ς και γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνουν «στροφή 180 μοιρών». 

Ο Ισμέτ Ινονού είχε ήδη μυριστεί την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου να εξοντώσει όσους Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο... Ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο, και η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την επιτήδεια ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία που ήταν ήδη έτοιμο από τις αρχές του 1941, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα, υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία».

Ο ΚΕΜΑΛΙΣΜΌΣ Δίδαξε το ΝΑΖΙΣΜΟ

1. ΔΕΔΟΜΈΝΑ

Ο Βρετανός συγγραφέας Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν είχε τεράστια επιρροή στον Χίτλερ. Ο Τσάμπερλεν, έγραφε:

“Η Τουρκία είναι η τελευταία μικρή γωνιά της Ευρώπης στην οποία ένας ολόκληρος λαός ζει σε ανενόχλητη ευφορία και ευτυχία” (…) αφού “κατέστρεψε αυτόν που ενόχλησε την ειρήνη” (σσ Αρμένιοι- Έλληνες).

Ο θεωρητικός των Ναζί, Alfred Rosenberg -τεράστιος θαυμαστής του Τσάμπερλεν- ο οποίος έλεγε πως οι Αρμένιοι ήταν για την Τουρκία ό,τι οι Εβραίοι για τη Γερμανία, συνέστησε στον Χίτλερ τον Max Erwin von Scheubner-Richter.

Ο Scheubner-Richter ήταν ο Γερμανός υποπρόξενος στο Ερζερούμ και κατέγραψε τον σχεδιασμό, εκτοπισμό και δολοφονία των Αρμενίων και Ελληνοποντίων από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Η σχέση του Scheubner-Richter’s με τον Χίτλερ ήταν τόσο κοντινή που σκοτώθηκε καθώς καθόταν δίπλα του σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ, το 1923. Ο Χίτλερ αφιέρωσε το πρώτο μέρος του “Ο Αγών μου” σε αυτόν.

Ο Αμερικανο Αρμένιος ιστορικός Vahkan Dadrian λέει πως ο Scheubner-Richter είχε άμεση επιρροή στον Χίτλερ και πως τελικά τον “συνέστησε” στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν ώστε οι Αρμένιοι (τότε αποκαλούνταν “Εβραίοι της Ανατολής”) και οι Έλληνες να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, να δουλέψουν σε καταναγκαστικά έργα μέχρι θανάτου, να πεθάνουν από πείνα, κρύο και να εκτεθούν σε ακραίες καιρικές συνθήκες.

Ο Mike Joseph αποκαλεί τον Scheubner-Richter το “προσωπικό link του Χίτλερ με τη γενοκτονία” (Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ποια γενοκτονία, ε;).

Ο Χίτλερ ήταν «μαθητής» του Κεμάλ. Ο Ερντογάν;

15.10.2019

 Αν και οι ιστορικές εποχές είναι διαφορετικές, είναι αναπόδραστο να γίνουν συσχετίσεις. Η εξαιρετική μελέτη του συγγραφέα Stefan Ihrig εξηγεί τη σχέση δασκάλου-μαθητή ανάμεσα στον Κεμάλ και τον Χίτλερ, ενώ η σημερινή σιδηρά πυγμή του Ερντογάν φέρνει στο νου μνήμες ολοκληρωτισμού.

 Διονύσης Μαρίνος 

 Ο Χίτλερ πήρε «μαθήματα» από τον Κεμάλ. Ο Ερντογάν, άραγε, ποιον χρησιμοποιεί ως «έμπνευση»;

 Ποτέ δεν ξέρεις έως που μπορεί να φτάσει η ρίζα του απόλυτου κακού. 

Παρακολουθώντας τις εις βάθος εκκαθαρίσεις που πραγματοποιεί εδώ και μέρες ο Ταγίπ Ερντογάν στα εδάφη της Συρίας, με τη διεθνή κοινότητα να μην μπορεί να εκδώσει ούτε καν ένα καταδικαστικό ψήφισμα (έστω για τα μάτια του κόσμου), αντιλαμβάνεσαι πως ο ολοκληρωτισμός ποτέ δεν εκριζώθηκε από τον ανθρώπινο πολιτισμό.

 Αντιθέτως, συχνά πυκνά εμφανίζονται φορείς του που ακολουθούν με χειρουργική ακρίβεια τα διδάγματα των προηγούμενων ολετήρων. 

Εθνική εορτή σήμερα στη Τουρκία...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Που εορτάζει την εξέγερση υπό του Κεμάλ Ατατούρκ απέναντι στους δυτικούς "εχθρούς “(Βρετανοί,Γάλλοι,Ιταλοί, Έλληνες).

Και επειδή η ιστορία "αποσιωπει" και αυτοί που τη "γράφουν", σήμερα ξαναεπιχειρούν να τη γράψουν κατά τις ανάγκες τους ("Στο εξής η γερμανική κυβέρνηση θα παρέχει όλους τους οικονομικούς πόρους που χρειάζεται η Bundeswehr προκειμένου να καταστεί ο ισχυρότερος συμβατικός στρατός στην Ευρώπη"), ας θυμηθούμε τους "αφανείς ήρωες " μιας άλλης γενοκτονίας.

"Η Τουρκία δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀσφάλειαν οὔτε δύναται νὰ ὀργανωθεῖ ἐλευθέρως εἰς τὸ μέλλον, λόγῳ τῆς παρουσίας τῶν Ἑλλήνων.                                                            

 Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οἱ παγωνιὲς καὶ τὸ κρύο τοῦ χειμώνα, οἱ βροχὲς καὶ ἡ μεγάλη ὑγρασία, ὁ ἥλιος καὶ ἡ τρομερὴ ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ ἀρρώστιες τοῦ ἐξανθηματικοῦ τύφου καὶ τῆς χολέρας, οἱ κακουχίες καὶ ἡ ἀσιτία, θὰ φέρουν τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα μὲ τὶς σφαγὲς ποὺ λογαριάζετε νὰ κάνετε ἐσεῖς .     

Μέ τό σύστημα πού σᾶς προτείνω, ὁ θάνατός τους εἶναι βέβαιος. Ἐπιπλέον, οἱ γυναῖκες τους δέν θά γεννοῦν καί ἔτσι θά λυθεῖ τό δημογραφικό σας πρόβλημα, ἐνῶ ἡ μισητή καί ἄτιμη ράτσα τῶν Ἑλλήνων θά ξεκληριστεῖ καί θά χαθεῖ γιά πάντα μέσα σέ μιά γενιά καί ἐσεῖς θά ἀποκτήσετε μιά συμπαγή τούρκικη ὁμοιογένεια"                                                         

Liman von Sanders                                                                               

             

Ο Όθων Λίμαν φον Σάντερς (φωτο 1-2), ο  Γερμανός στρατηγός  στρατιωτικός σύμβουλος και ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Τουρκία και οι ναζί στοv Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Η Γερμανο–Τουρκική Συνθήκη Φιλίας υπεγράφη μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της Τουρκίας στις 18 Ιουνίου 1941 στην Άγκυρα από τον Γερμανό πρέσβη στην Τουρκία, φον Πάπεν και τον Υπουργό. Εξωτερικών της Τουρκίας Σαράτζογλου.

του Σπύρου Κουζινόπουλου*

Μια αποκαλυπτική έκθεση που πριν χρόνια είχε δοθεί στη δημοσιότητα από το Τμήμα Ιστορίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αναφερόταν στη στάση της επίσημης Τουρκίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και απέναντι στους Εβραίους, καθώς και στον εφοδιασμό της χιτλερικής Γερμανίας από την Τουρκία με χρώμιο και άλλα μέταλλα, γεγονός που συνέβαλε στην ενίσχυση της πολεμικής μηχανής των ναζιστών.

Η έκθεση αυτή συντάχθηκε υπό την εποπτεία τού τότε υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Στούαρτ Αϊζενστάτ (Stuart Eizenstat) και παρουσιάστηκε σε μια διεθνή διάσκεψη για τον ναζιστικό χρυσό που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο στις 1-4 Δεκεμβρίου 1997, ενώ ακολούθησε πρόσθετη ιστορική τεκμηρίωση για το ίδιο θέμα που είχε παρουσιαστεί από τις ΗΠΑ στις αρχές του 1998 και αναφερόταν στις ποσότητες του χρυσού των χιτλερικών που είχαν λάβει χώρες με φασιστικά καθεστώτα, όπως η Ισπανία του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο, η Πορτογαλία του δικτάτορα Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ, αλλά επίσης η Τουρκία και η Αργεντινή.

Με βάση στοιχεία της έκθεσης, που δόθηκαν από τη CIA και τα υπουργεία Εξωτερικών, Άμυνας, Δικαιοσύνης, Οικονομικών και Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών, τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα οι Γερμανοί τα πλήρωναν στην Τουρκία με χρυσό που έκλεβαν από τις κατακτημένες χώρες. Ένα μέρος δε του χρυσού αυτού προερχόταν από τα θύματα, κυρίως Εβραίους ­ της ναζιστικής βαρβαρότητας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για τον Κενάν Αγιάς

 «ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΝΑΝ ΑΓΙΑΣ»

Για τον Κενάν Αγιάς

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κρατείται τις τελευταίες τρεις εβδομάδες στο Αμβούργο ο Κούρδος αγωνιστής Κενάν Αγιάς, τον οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία εξέδωσε στη Γερμανία. Εφαρμόζονται εναντίον του όλοι οι νόμοι και περιορισμοί που συνήθως αφορούν επικίνδυνους τρομοκράτες και μετέχοντες στο οργανωμένο έγκλημα. Ο Κενάν δεν κατηγορείται για τίποτα περισσότερο από διοργάνωση διαδηλώσεων, συμμετοχή σε συναντήσεις και συλλογή δωρεών για λογαριασμό του κουρδικού αγώνα στις περιοχές του Αμβούργου και της Κολωνίας. Δεν κατηγορείται για πράξεις βίας ή άλλα ποινικά αδικήματα, μα οι συνθήκες κράτησής του δείχνουν τον πολιτικό χαρακτήρα της ποινικής διαδικασίας εναντίον του. 

Σύμφωνα με χθεσινοβραδινή ανακοίνωση της δικηγόρου του, Antonia von der Behrens, ο Κενάν κρατείται σε απομόνωση. Την πρώτη εβδομάδα, παρέμενε στο κελί του 23 ώρες και μπορούσε να προαυλιστεί μόνος για μία ώρα. Δεν μιλά γερμανικά και δεν μπορεί να συζητήσει με οποιονδήποτε, φύλακα ή κρατούμενο. Τις 23 ώρες που περνά στο κελί του μπορεί μόνο να παρακολουθήσει πολιτικές ειδήσεις, στα γερμανικά, ενώ τα βιβλία που μετέφερε από την Κύπρο δεν του έχουν παραδοθεί. Θα δεχτεί την πρώτη ιδιωτική του επίσκεψη στα τέλη Ιουνίου και η συνομιλία του θα παρακολουθείται από αστυνομικό και διερμηνέα –δικαιούται συνολικά δύο ώρες τέτοιου είδους επισκέψεων ανά μήνα. Δικαιούται να λαμβάνει γράμματα, ωστόσο όλα διαβάζονται και ίσως λογοκρίνονται από την γερμανική εισαγγελία λόγω του αντιτρομοκρατικού νόμου. Η διεύθυνσή του είναι: Herrn Kenan Ayas, Untersuchungshaftanstalt Hamburg, Holstenglacis 3, D-20355 Hamburg/Germany.

Είναι υποχρέωση όλων μας να επιμείνουμε στη σωτηρία και στην προάσπιση της αξιοπρέπειας και ελευθερίας του Κενάν Αγιάς. Ο Κούρδος αγωνιστής είναι υπόθεση της Κύπρου και του κοινού αγώνα για απελευθέρωση των πατρίδων μας. Ο εξευτελισμός που βιώνει στις φυλακές «Damtor» του Αμβούργου δεν μπορεί να είναι ανεκτές και χρειάζεται μαζική κινητοποίηση, μεγάλη αναταραχή για να δοθεί προσοχή σε έναν άνθρωπο που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Χρειάζεται να αναληφθεί πρωτοβουλία, σε συνεννόηση με τους Κούρδους του Αμβούργου, να δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος για τις συνθήκες κράτησής του, συνθήκες που ταιριάζουν μόνο σε επικίνδυνους τρομοκράτες. Επικίνδυνοι τρομοκράτες είναι αυτοί που βρίσκονται στην Άγκυρα και δημιουργούν λίστες με Κούρδους καταζητούμενους, λίστες που χώρες σαν τη Γερμανία ευχαρίστως αποδέχονται και εκτελούν. Η Κυπριακή Δημοκρατία φέρει βαριές ευθύνες για την αδικία που συντελείται εις βάρος του Κενάν Αγιάς. Δεν θα περάσει έτσι.

Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ

Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ

Του Βαγγέλη Χωραφά

Η 18η Ιουνίου 1941 είναι μια ημερομηνία που προσπαθούν να ξεχάσουν στη Τουρκία. Τότε υπέγραψε τη Συνθήκη Φιλίας με τη χιτλερική Γερμανία.

Ακολούθησε τον Οκτώβριο του 1941, η Συμφωνία Κλόντιους. Η Τουρκία συμφώνησε να εξάγει έως και 45.000 τόνους χρωμίτη στη Γερμανία το 1941 και το 1942, μαζί με άλλα στρατηγικά μεταλλεύματα, καθώς και 90.000 τόνους του συγκεκριμένου ορυκτού τόσο το 1943 όσο και το 1944, ανάλογα με τις προμήθειες στρατιωτικού εξοπλισμού από τη Γερμανία στην Τουρκία. 

Σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν την προμήθεια του στρατηγικού ορυκτού να φτάσει στη Γερμανία, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο προχώρησαν σε προληπτικές αγορές χρωμίτη ακόμα κι αν δεν χρειάζονταν τόσο πολύ από αυτόν. Στο πλαίσιο της «πακέτο συμφωνίας», οι Αγγλοαμερικανοί αγόρασαν επίσης και άλλα τουρκικά προϊόντα. 

Οι Αγγλοαμερικανοί κρατούν μια στάση απέναντι στη Τουρκία που θα αναπαράγεται, μέχρι και σήμερα.

Στις αρχές του 1945 υπάρχει η βεβαιότητα ότι οι Σύμμαχοι κερδίζουν τον πόλεμο. Η αντεπίθεση του Χίτλερ στις Αρδέννες έχει αποτύχει, ενώ οι Σύμμαχοι προελαύνουν στην Ιταλία. Ο Κόκκινος Στρατός βρίσκεται 50 χιλιόμετρα έξω από το Βερολίνο. Οι Αμερικανοί έχουν εισβάλλει στις Φιλιππίνες, βομβαρδίζουν το Τόκυο και καταλαμβάνουν την Ίβο Τζίμα. Η Ελλάδα έχει απελευθερωθεί από τη ναζιστική κατοχή από το 1944. Στη Γιάλτα στις 4 Φεβρουαρίου 1945, ο Τσώρτσιλ, ο Στάλιν και ο Ρούσβελτ διαμορφώνουν την αρχιτεκτονική του μεταπολεμικού κόσμου.

Και τότε, η Τουρκία αισθάνεται σιγουριά. Στις 23 Φεβρουαρίου 1945, περίπου δύο μήνες πριν από τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη, κηρύσσει τον πόλεμο σε Γερμανία και Ιαπωνία. Στα χαρτιά. Ο ρόλος του Επιτήδειου Ουδέτερου έχει ολοκληρωθεί.

Θα συμβιβασθεί η Δύση με την ευρασιανική Τουρκία;

Θα συμβιβασθεί η Δύση με την ευρασιανική Τουρκία;: Η προσδοκία Αμερικανών και Ευρωπαίων ότι θα μπορούσαν να απαλλαγούν από το "πρόβλημα Ερντογάν" μέσω της κάλπη

Καλό δρόμο Κενάν, ήταν τιμή μας

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Ο δρόμος για το επισκεπτήριο των Κεντρικών Φυλακών είναι λαβύρινθος και με πολλά μέτρα ασφαλείας, αλλά δεν συγκρίνεται με τη Γερμανία ή την Τουρκία. Αυτό μας έλεγε στη διαδρομή ο αδερφός του Κενάν Αγιάς, Ιμπραχίμ, μεταξύ πολλών άλλων για τη δύσκολη κουρδική ιστορία, τον τόπο τους που έχουν να δουν δεκάδες χρόνια, τον 90χρονο πατέρα τους που με ένα ντουφέκι έσωσε όσους ορθόδοξους μπορούσε το 1974, τον παππού τους που βοήθησε τους Αρμένιους το 1915.

 «Μένει πάνω από το μουσείο», μας είπε και γέμισαν τα μάτια του. Ήξεραν κι οι δύο πολύ καλά για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, για τους αντάρτες που επίσης χαρακτήρισαν «τρομοκράτες», για την ιστορία της Κύπρου, την τραγωδία της τουρκικής εισβολής, την κατοχή, τον κοινό μας ήρωα Θεόφιλο Γεωργιάδη.

«Ο Κενάν, ο Κενάν», είπε ο φίλος Μπαράν με το που μπήκαμε στο επισκεπτήριο, με τα ελάχιστα ελληνικά του. Περιμένει κι αυτός, εδώ και τρία χρόνια, ακρόαση για να του αναγνωριστεί πολιτικό άσυλο. Ο Κενάν ανέμενε καθαρίζοντας τον χώρο του. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και καθίσαμε να τα πούμε για μια ώρα, άβολα σε ένα τραπέζι και ανάμεσα σε κατάδικους, μα νοερά στα βουνά του Κουρδιστάν, στην Κερύνεια, σε εποχές ελεύθερες που δεν είδε ποτέ ούτε ο κουρδικός ούτε ο κυπριακός λαός. Άρχισε την κουβέντα του σαν να μας υποδεχόταν στο σπίτι του, ρωτώντας αν είμαστε καλά (στα αγγλικά) και ευχαριστώντας, στα ελληνικά και στα κούρδικα, για τη στήριξη. Έδειξε προς τα Φυλακισμένα Μνήματα, ξεκινώντας τη μεγάλη του κουβέντα από την ΕΟΚΑ. «Εκεί μένω», είπε συγκινημένος και απόλυτα συνειδητοποιημένος για αυτό τον αγώνα. 

Ένας άλλος Κενάν Αγιάς, καταδικάστηκε στη Γερμανία

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ PKK

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΕΝΑΝ ΑΓΙΑΣ

Ένας άλλος Κενάν Αγιάς, καταδικάστηκε στη Γερμανία

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Γερμανικές πολιτικές αποφάσεις, υποχρεώνουν την Κύπρο να ξεκαθαρίσει αν συναινεί στον τουρκικό αυταρχισμό – Ναι, «είμαστε όλοι PKK»

Μια παρόμοια υπόθεση με αυτήν του Κούρδου αγωνιστή Κενάν Αγιάς έλαβε χώρα στο Ανώτατο Δικαστήριο του Κόμπλεντζ στη Γερμανία την Τετάρτη 10 Μαΐου. Το Δικαστήριο ανακοίνωσε την έγκριση της απόφασης για πενταετή ποινή φυλάκισης του Κούρδου Οζγκιούρ Α., ο οποίος βρίσκεται σε γερμανικές φυλακές από τις 29 Απριλίου 2022. Έγκλημά του επίσης η υποτιθέμενη συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση» δηλαδή στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), καθώς και άλλες λεγόμενες τρομοκρατικές δράσεις όπως… διασκέψεις Τύπου, διαδηλώσεις και έρανοι σε κουρδικά πολιτιστικά ιδρύματα. Η ομοιότητα με την υπόθεση του Κενάν Αγιάς είναι τρανταχτή και χρειάζεται να διερωτηθούν οι αρμόδιοι στην Κύπρο αν θα είναι συνέταιροι αυτού του αυταρχισμού, επειδή έτσι θέλει η Τουρκία.

Ο Κούρδος Οζγκιούρ Α. καταδικάστηκε στη Γερμανία για συμμετοχή στο PKK και θα εκτίσει ποινή φυλάκισης πέντε ετών εξαιτίας της πολιτικής του δράσης. Όπως εξήγησε ο εκ των δικηγόρων του, Μπέρτολτ Φρεσένιους, «πάρθηκε μια πολιτική απόφαση για μια πολιτική υπόθεση», τονίζοντας ότι το γερμανικό κράτος εφαρμόζει ακριβώς την ίδια πολιτική με την Τουρκία εναντίον του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Η υψηλή τιμωρία που δέχτηκε ο Οζγκιούρ, επειδή δεν έδειξε μετάνοια για τη συμμετοχή του στον κουρδικό αγώνα, δείχνει ότι η Γερμανία αποφασίζει μόνο με βάση τις σχέσεις της με το τουρκικό κράτος.

Μάλιστα, το Ανώτατο Δικαστήριο του Κόμπλεντζ μοίρασε πρόστιμα σε αλληλέγγυους που βρέθηκαν εκεί, επειδή φώναξαν «είμαστε όλοι PKK» και «ο Ερντογάν είναι δικτάτορας», ενώ ανέφερε ως «έγκλημα» του Κούρδου αγωνιστή, την παρουσία του σε ακρόαση άλλου Κούρδου αγωνιστή το περασμένο έτος. Πρόκειται για αποφάσεις που λαμβάνονται συχνά στη Γερμανία και αφορούν ένα ανελέητο κυνήγι Κούρδων και Κούρδισσων, σε συνεννόηση με το τουρκικό φασιστικό κράτος, με βάση ασφαλώς τα μνημόνια που υπέγραψαν οι εισαγγελικές αρχές των δύο χωρών το 2022. 

Επιχείρηση «Νέμεσις»: Η εκδίκηση των Αρμενίων

Όταν η οδύνη και το άδικο γίνονται βρόγχος σε εκείνους που επέζησαν για να θυμούνται και να βασανίζονται, τότε η τάξη των πραγμάτων έχει ανεπανόρθωτα διασαλευτεί και δεν υπάρχει πια άλλος δρόμος από τον ερχομό της «Νέμεσις». 

Μια επιχείρηση απόδοσης δικαιοσύνης από Αρμένιους που βίωσαν τις φρικαλεότητες της γενοκτονίας από τους Νεότουρκους και στο όνομα της ελληνικής θεότητας που δεν συγχωρεί το έγκλημα και την υπεροψία, τιμώρησαν με δίκαιο θάνατο τους αμετανόητους θύτες.

Της Έλενας Κιουρκτσή από το περιοδικό Αρμενικά

Ιανουάριος – Μάρτιος 2015, τεύχος 84

Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει τον αφόρητο πόνο ενός ολόκληρου λαού που σχεδόν εξοντώθηκε με κάθε είδους σαδιστικές πρακτικές και 100 χρόνια τώρα πασχίζει να δικαιωθούν οι απέλπιδες κραυγές εκείνων που έφυγαν από τη ζωή με τους πιο φρικτούς τρόπους που προσβάλουν τον ΄Άνθρωπο.

 Φαίνεται πως η μυθολογία ως αλληγορία της ανθρώπινης φύσης διηγείται την αληθινή ιστορία των εγκόσμιων πραγμάτων και υπόσχεται την κάθαρση για να ησυχάσουν τα βασανισμένα θύματα που αλλιώς δεν θα είχαν φωνή.

 Κόρη της Νύχτας-σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου και τον Παυσανία-η Νέμεσι γεννήθηκε χωρίς να χρειαστεί κάποιο αρσενικό να γονιμοποιήσει τη μητέρα της και το όνομα της αρχαιότατης αυτής θεότητας (από το «νέμω» δηλαδή μοιράζω, απονέμω), μέχρι σήμερα ταυτίζεται με τη Θεία Δίκη. Ανέκαθεν εκπροσωπούσε την έννοια της δικαιοσύνης και ο ρόλος της ήταν να αποκαθιστά την τάξη στη φύση, στις κοινωνίες των ανθρώπων και του Κόσμου όταν αυτή διασαλευόταν. Τότε παρέμβαινε και τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των θνητών (την ΄Ύβρη), επιφυλάσσοντας αργά ή γρήγορα οδυνηρές επιπτώσεις σε όσους η στρεβλή ψυχή τους οικοδομούσε εγκλήματα και ευφραινόταν από κτηνωδίες.  Και αν στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, η μυθολογική προσέγγιση της απόδοσης δικαιοσύνης φαντάζει πολύ ωραία για να είναι αληθινή, κάποιες φορές οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.  Όπως συνέβη στην ειδική επιχείρηση «Νέμεσις» που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από Αρμένιους τιμωρούς ενάντια στους υπαίτιους της γενοκτονίας για να γαληνέψουν οι ψυχές νεκρών και επιζώντων.

Γ. Καραμπελιάς: Γενοκτονία Ελλήνων της Μικρας Ασίας – Γερμανική Κατοχή: Ο αιώνιος ρόλος των Γερμανών (βίντεο)

Ο Γιώργος Καραμπελιάς με αφορμή την 12η Οκτωβρίου 1944, μέρα που αποχώρησαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, θυμίζει τον ρόλο της Γερμανίας στη Γενοκτονία του μικρασιατικού Ελληνισμού την περίοδο 1914-1922.

Ματωμένα Χώματα

Ματωμένα Χώματα:Η Διδώ Σωτηρίου γράφει:

"Αφέντης τώρα  στη Μικρασία δεν ήταν μόνο ο Τούρκος ήταν και ο Γερμανός. Ο Γερμανός ήταν ο νους κι ο Τούρκος το χέρι. Ο ένας σκάρωνε τα σκέδια κι ο άλλος τα εκτελούσε. Στη Σμύρνη κόπιασε ένας Γερμανός πασάς, στεγνός κι άκαρδος, με την πρώσικη στολή και το σουλούπι του κατακτητή, Λίμαν φον Στάντερς τόνε λέγανε. Ο μητροπολίτης της Σμύρνης, ο Χρυσόστομος, συμβούλευε: " Να απολυμαίνετε το στόμα σας σαν τον ονομάζετε..." Δεν είχε έλεος και οίκτο τούτος ο κακός δαίμονας της Μικρασίας. Μαζί του δε χώραγε -όπως με τον Τούρκο- κουβέντα, αίτημα, μπαξίσι. Τούτος ήταν σταλμένος με το ψυχρό σκέδιο να μας εξοντώσει, για να μας αρπάξει το χρυσόμμαλο δέρας. Στην ουσία, η Τουρκιά ήταν τώρα μια γερμανική αποικία....Πρόβες θηριωδίας είχανε γίνει πριν κηρυχτεί ο πόλεμος του '14 στις Φωκιές, στ' Αϊβαλί κι αλλού. Μα έτσι και βγήκε η Τουρκιά στο πλευρό της Γερμανίας, άρχισε συστηματικό ξεκλήρισμα του ελληνικού στοιχείου που κατοικούσε στα παράλια. Διαταγή είχε δοθεί μέσα σε ώρες οι χριστιανοί να ξεσηκώνονται, να παίρνουν τις οικογένειες τους και να πορεύονται για το εσωτερικό της Τουρκιάς. Ρουθούνι ρωμαίικο δεν έπρεπε να μείνει στα παράλια! 

- Γιατί; Γιατί; ρωτούσαν οι άνθρωποι. Τι φταίμε μείς;

Ματωμένα Χώματα: "Αφέντης τώρα στη Μικρασία δεν ήταν μόνο ο Τούρκος ήταν και ο Γερμανός."

Ματωμένα Χώματα:

Η Διδώ Σωτηρίου γράφει:

"Αφέντης τώρα  στη Μικρασία δεν ήταν μόνο ο Τούρκος ήταν και ο Γερμανός. Ο Γερμανός ήταν ο νους κι ο Τούρκος το χέρι. Ο ένας σκάρωνε τα σκέδια κι ο άλλος τα εκτελούσε.  Στη Σμύρνη κόπιασε ένας Γερμανός πασάς, στεγνός κι άκαρδος, με την πρώσικη στολή και το σουλούπι του κατακτητή, Λίμαν φον Στάντερς τόνε λέγανε.

 Ο μητροπολίτης της Σμύρνης, ο Χρυσόστομος, συμβούλευε: " Να απολυμαίνετε το στόμα σας σαν τον ονομάζετε..." 

Δεν είχε έλεος και οίκτο τούτος ο κακός δαίμονας της Μικρασίας. Μαζί του δε χώραγε -όπως με τον Τούρκο- κουβέντα, αίτημα, μπαξίσι. Τούτος ήταν σταλμένος με το ψυχρό σκέδιο να μας εξοντώσει, για να μας αρπάξει το χρυσόμμαλο δέρας. Στην ουσία, η Τουρκιά ήταν τώρα μια γερμανική αποικία....  Πρόβες θηριωδίας είχανε γίνει πριν κηρυχτεί ο πόλεμος του '14 στις Φωκιές, στ' Αϊβαλί κι αλλού.

 Μα έτσι και βγήκε η Τουρκιά στο πλευρό της Γερμανίας, άρχισε συστηματικό ξεκλήρισμα του ελληνικού στοιχείου που κατοικούσε στα παράλια. Διαταγή είχε δοθεί μέσα σε ώρες οι χριστιανοί να ξεσηκώνονται, να παίρνουν τις οικογένειες τους και να πορεύονται για το εσωτερικό της Τουρκιάς. Ρουθούνι ρωμαίικο δεν έπρεπε να μείνει στα παράλια! 

- Γιατί; Γιατί; ρωτούσαν οι άνθρωποι. Τι φταίμε μείς;

''Η κατάσταση στην Εγγύς Ανατολή πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο*

''Η κατάσταση στην Εγγύς Ανατολή πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο*

Του Νίκου Ψυρούκη

(…) Η απότομη αλλαγή του συσχετισμού δυνά­μεων των ιμπεριαλιστών στην Εγγύς Ανατολή προήλθε και από αυτό το ίδιο το αποτέλεσμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέ­μου.

Μια συνέπειά του ήταν η προσωρινή αποχώρηση από την Εγγύς Ανατολή του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Οι θέσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού ήταν πολύ ισχυρές. Κάτω από τα συνθήματα «Η Γερμανία υπεράνω όλων» και «Δρόμος προς την Ανατο­λή», οι Γερμανοί μιλιταριστές-ιμπεριαλιστές επεδίωξαν στις αρχές του αιώνα μας την κοσμοκρατορία. Όταν το 1891 οι μονοπωλιστές Hugenberg, Stinnes, Krupp, Kirdorf κ.ά. ίδρυ­σαν την «Παγγερμανική Ένωση» δήλωναν καθαρά ότι σκοπός τους ήταν όπως «με τον πιο αποφασιστικό τρόπο βάλουν την Γερμανία στον δρόμο της παγκόσμιας ιστορίας». Την πρακτι­κή εφαρμογή των σχεδίων τους την γνώρισε και η Εγγύς Ανατολή.

Ο Βίσμαρκ πάντα έλεγε ότι πριν από την στρατιωτική κατοχή προηγείται η εμπορική. Η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πραγματοποιείται με πολύ γρήγορους ρυθμούς από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Έτσι έφτασε το γερμανικό κεφάλαιο να αποτελεί, το 1914, το 32,77% των ξένων επενδύσεων στην Τουρκία και το 21,31 % του δημοσίου χρέους του οθωμανικού κράτους. Οι ισχυρές θέσεις της Deutsche Bank στην οθωμανική οικονομία, η απο­φασιστική συμμετοχή της σε άλλες τράπεζες, όπως στην «Τράπεζα Ανατολής», η κυρίαρχη θέση της στην εταιρεία Turkish Petroleum, η χρηματοδότηση από την πλευρά της του σιδηροδρόμου της Βαγδάτης, η μεγάλη δραστηριότητα του μονοπωλίου Krupp στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων χρωμίου της δυτικής Μικράς Ασίας έδειχναν, όπως γράφει και ο Γερμανός μελετητής G. Bauman, τις επεκτατικές δια­θέσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ανατολή.

Στις 3/3/1903 υπογράφτηκε η γερμανοτουρκική συμφω­νία για τα πετρέλαια της Εγγύς Ανατολής. Η λέξη πετρέ­λαια, αν και δεν υπήρχε στο κείμενο της συμφωνίας, αποτε­λούσε όμως την ουσία της. Με βάση την συμφωνία αυτή, η εταιρεία Socicte du chemin de fer ottoman d’ Anatolie, που ήταν κάτω από γερμανικό έλεγχο, αποκτούσε το δικαίωμα ελεύθερης εκμετάλλευσης του υπεδάφους μιας τεράστιας περιοχής, που επεκτείνετο 20 χιλιόμετρα δεξιά και αριστερά της σιδηροδρομικής γραμμής που οδηγούσε στην Βαγδάτη. Όλη η πετρελαιοφόρα περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατο­ρίας έπεφτε στα χέρια των γερμανικών μονοπωλίων.

Πριν από τον Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία κατείχε μία από τις πρώτες θέσεις στο εξωτερικό εμπόριο της Οθω­μανικής Αυτοκρατορίας. Στα 1912 είχε την τρίτη θέση στο οθωμανικό εισαγωγικό εμπόριο, με σύνολο εισαγωγών 22.915.000 δολάρια και την έκτη θέση στο εξαγωγικό εμπό­ριο της Τουρκίας με σύνολο εξαγωγών 5.400.000 δολάρια. Η σύνθεση αυτή του εξαγωγικού-εισαγωγικού εμπορίου Γερμανίας-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έδειχνε ότι οι Γερμανοί μονοπωλιστές είχαν βρει στο πρόσωπο της Τουρκίας μια κατάλληλη χώρα για την αποικιακή δραστηριότητα τους. Το παθητικό για την Τουρκία ήταν τεράστιο. Στο διάστημα 1894- 1912, οι εισαγωγές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την Γερμανία είχαν αυξηθεί κατά 1.800% και οι εξαγωγές προς αυτήν μόλις κατά 400%. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν για την Γερμανία όχι μόνο ένας τόπος για ευνοϊκές επενδύσεις κεφαλαίων αλλά και προνομιακής τοποθέτησης των εμπο­ρευμάτων των γερμανικών μονοπωλίων.

(…) Άλλη σοβαρή αιτία που συνετέλεσε στην απότομη αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων των ιμπεριαλιστών στη» Εγγύς Ανατολή ήταν η κατάρρευση της τσαρικής Ρωσίας. Ο ρωσικός τσαρικός ιμπεριαλισμός πάντα υπήρξε ένας από τους πιο ενεργητικούς στην περιοχή της Εγγύς Ανατολής. Είναι γνωστό ότι, από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι αγγλο-ρωσικές αντιθέσεις αυξάνονται συνεχώς και ότι μία από τις βασικές αιτίες του φαινομένου αυτού ήταν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την κυριαρχία στην Εγγύς Ανατολή.

Το νέο σοβιετικό κράτος στην Ρωσία παραιτήθηκε από όλα τα προνόμια που είχε ο τσαρισμός στην Εγγύς Ανατολή και κατήγγειλε όλες τις αποικιοκρατικές συμφωνίες που είχε συνάψει η παλιά Ρωσία. (…)

Η ανισομερής οικονομική ανάπτυξη των ιμπεριαλιστικών χωρών και η δυσμενής επίδραση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην οικονομία της Αγγλίας και της Γαλλίας έδωσαν την δυ­νατότητα στις ΗΠΑ να γίνουν η πανίσχυρη δύναμη του λεγόμενου δυτικού κόσμου.

Όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο, χρωστούσαν στην Ευ­ρώπη 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Μετά τον πόλεμο τα πρά­ματα αντιστράφηκαν. Η Ευρώπη όφειλε στους Αμερικάνούς 11,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Από το ποσό αυτό, 4,7 δισ. ήταν αγγλικά χρέη, 3,8 δισ. γαλλικά και 1,8 δισ. ιταλικά. Ευρώπη, αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, πλήρωνε καθημερινά ένα εκατομμύριο δολάρια στις ΗΠΑ για τόκους και επιτόκια. Οι μπίζνεσμεν της Ουώλ Στρητ ποτέ άλλοτε, όπως παρατηρεί και W. Ζ. Foster, δεν κέρδισαν τόσα πολλά. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν γι’ αυτούς πηγή θησαυρισμού. (…) Το αποτέλεσμα όμως αυτού του γεγονότος ηταν ότι οι ΗΠΑ, αμέσως μετά την λήξη του πολέμου, γύρεψαν ξαναμοίρασμα του κόσμου στην βάση της υπεροχής τους, πράγμα που σήμαινε ευνοϊκό για τους Αμερικανούς ξαναμοίρασμα των αποικιών και των υπανάπτυκτων χωρών.

(…) Η αμερικανική διείσδυση στην Εγγύς Ανατολή αρχίζει από τις αρχές του 19ου αιώνα. Στις 7/5/1830, οι ΗΠΑ, με την αμερικανο-οθωμανική συνθήκη «για το εμπόριο και την ναυτιλία», απόκτησαν όλα τα προνόμια που είχαν και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το άρθρο 3 συνθήκης έδινε στους Αμερικανούς την ελευθερία να εμπορεύονται με την Τουρκία πάνω σε προνομιακή βάση. Οι έμποροι των ΗΠΑ αποκτούσαν το δικαίωμα της ετεροδικίας και αμερικανικά εμπορεύματα ευνοϊκή μεταχείριση.

Το 1896 γίνεται η πρώτη απόπειρα των Αμερικανών την ανεύρεση και εκμετάλλευση πετρελαίων στην Εγγύς Ανατολή. Τον χρόνο αυτό πήγε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ο Αμερικανός ναύαρχος Colby Η. Chaster. Επίσημος σκοπός της αποστολής του ήταν να διαμαρτυρηθεί για τις σφαγές βάρος των Αρμενίων. Ο αστός ιστορικός Robert Newman αξιολογεί έτσι το ταξίδι του Αμερικανού ναυάρχου: «Το αποτέλεσμα της προστατευτικής δραστηριότητας του προς τους χριστιανούς της Τουρκίας παραμένει άγνωστο. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι ότι μύρισε πετρέλαιο. Είναι ανάγκη γνωρίζουμε ότι, για καλό τους ή για κακό τους, οι Αρμένιοι ζουν ακριβώς σε μια περιοχή που υπάρχουν πετρέλαια. Ο κύριος Chaster αντιλήφθηκε την ύπαρξή του, επέστρεψε ε­σπευσμένα στην πατρίδα του, έκανε τις εισηγήσεις του, ξα­ναγύρισε στην Τουρκία και παρουσιάστηκε στην Υψηλή Πύλη με προτάσεις για την δημιουργία σιδηροδρομικής γραμμής και για την εξασφάλιση στους Αμερικανούς του προνομίου της εκμετάλλευσης των πετρελαίων στην Μικρά Ασία, το Ιράκ, την Περσία και την Μεσοποταμία».

Οι προσπάθειες των ΗΠΑ δεν περιορίσθηκαν στην δρα­στηριότητα του Chaster. Από τις αρχές του 20ού αιώνα η αμερικανική διπλωματία προσπαθεί συστηματικά να αποσπά­σει το προνόμιο της εκμετάλλευσης των πετρελαίων της Εγγύς Ανατολής, έστω και με αντάλλαγμα την παραίτηση τους από το δικαίωμα της ετεροδικίας. Ο Αμερικανός ιστορι­κός Albert Hutchinson Putney παρατηρεί ότι, από τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας, «οι εκπρόσωποι της δι­πλωματίας του δολαρίου άρχισαν να αλλάζουν πολιτική απέ­ναντι στην Τουρκία. Αυτόν τον καιρό το Σταίητ Ντηπάρτμεντ μελετούσε κατά ποσό δεν θα ήταν πιο συμφέρουσα η εγκατά­λειψη του δικαιώματος της ετεροδικίας στην Τουρκία με α­ντάλλαγμα το δικαίωμα ανάληψης σιδηροδρομικών έργων και ανοικοδόμησης ορυχείων στην Ανατολή από τα αμερικανικά μονοπώλια».

Το 1910 μπορούμε πια να βρούμε τους εκπροσώπους της διπλωματίας του δολαρίου, τους εκπροσώπους των αμε­ρικανικών μονοπωλίων, δραστήρια να κινούνται στην Κωνστα­ντινούπολη, στην Σμύρνη, στην Βιτλίς, στην Αϊντάμπ, στην Σαμψούντα, στην Βηρυττό.

(…) Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις πρώτες δύο δεκα­ετίες του 20ού αιώνα αυξήθηκαν σημαντικά οι εμπορικές συ­ναλλαγές των ΗΠΑ με την Τουρκία. Οι αμερικανικές εξαγω­γές προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, από 90 χιλ. δολάρια που ήταν το 1894 έφτασαν σε 5.393 χιλ. το 1912, δηλαδή αυξήθηκαν πενήντα φορές. Στο ίδιο διάστημα οι αμερικανικές εισαγωγές από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, από 661 χιλ. δολάρια έφτασαν σε 6.066 χιλ., δηλαδή αυξήθηκαν δέκα φο­ρές. Η με γρήγορους ρυθμούς αύξηση των αμερικανικών εξα­γωγών προς την Τουρκία, πέντε φορές μεγαλύτεροι από εκείνους των αντίστοιχων εισαγωγών, έδειχνε ότι οι ΗΠΑ έντειναν τις προσπάθειες της νεοαποικιακής εκμετάλλευ­σης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Χαρακτηριστικό της αύ­ξησης της αμερικανικής οικονομικής επιθετικότητας στην Εγ­γύς Ανατολή ήταν και το γεγονός της ίδρυσης το 1911 του Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου για την Τουρκία (American Chamber of Commerce), που αργότερα μετονο­μάστηκε σε «The American Chamber of Commerce of the Levante». Αλλά το αυξημένο ενδιαφέρον των μονοπωλίων των ΗΠΑ για την Εγγύς Ανατολή μας το μαρτυρεί και ένα μήνυμα του προέδρου Ταφτ προς το Κογκρέσο, τον Δεκέμ­βριο του 1911, στο οποίο αναφερόταν η εμφάνιση «νέων συμ­φερόντων για τους Αμερικανούς παραγωγούς και εξαγωγείς στην περιοχή της Εγγύς Ανατολής».

(…) Οι ΗΠΑ, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ιδρύ­ουν μια σειρά σχολεία στην Εγγύς Ανατολή. Το 1863 ιδρύουν το Robert College στην Κωνσταντινούπολη, το 1866 το Αμερι­κανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, το 1871 το Istanbul Wom­en’s College, το 1919 το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐ­ρου. Συνολικά το 1914 υπήρχαν στην Οθωμανική Αυτοκρατο­ρία 675 αμερικανικά σχολεία με 54.317 μαθητές.

Ο Αμερικανός Taleot Williams έγραφε το 1919: «Εκεί ό­που οι άλλοι επενδύουν κεφάλαια με σκοπό το υλικό κέρδος, εμείς επενδύσαμε 40 εκατ. δολάρια για διατροφή των πεινα­σμένων, 20 εκατ. δολάρια για την ίδρυση σχολείων και 50 εκατ. για την παιδεία, ιατρική περίθαλψη και την θρησκεία. Τέτοιο ρεκόρ ευεργετικής δραστηριότητας δεν έχει να πα­ρουσιάσει κανένα άλλο έθνος επί της Γης». Και ο συμπα­τριώτης του W. Μ. Ramsay, τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, πρότεινε: «Για να σωθούν τα ιδεώδη και η περιουσία των Αμερικανών στην Εγγύς Ανατολή, που χωρίς κανένα ιδιοτελή σκοπό ξόδεψαν τα λεφτά τους στην Τουρκία, να μπει κάτω από την άμεση κηδεμονία των ΗΠΑ η οθωμανική κυβέρνηση».

 

Αλλά αν ο Ramsay τοποθετούσε με αυτόν τον τρόπο τις αμερικανικές επιδιώξεις στην Εγγύς Ανατολή, υπάρχουν άλ­λοι αστοί ιστορικοί που είναι πιο απλοί στην διατύπωση της σκέψης τους. Ο Γάλλος ιστορικός Maurice Pernot διαφωνεί με την άποψη ότι οι Αμερικανοί ξόδευαν τα λεφτά τους για την μόρφωση των παιδιών της Εγγύς Ανατολής ή για την διατροφή των πεινασμένων λαών της. Ο Pernot παρατηρεί ότι «οι Αμερικανοί κήρυκες της χριστιανικής αγάπης στην Εγγύς Ανατολή ούτε για μια στιγμή δεν απομακρύνθηκαν από την γραμμή της υπεράσπισης των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων της πατρίδας τους». Ένας από αυτούς τους «κήρυκες της χριστιανικής αγάπης» ήταν και ο Ροκφέλλερ της Standard Oil, που ξόδεψε στην Εγγύς Ανατολή, στο διά­στημα από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι το 1927, 500 εκα­τομμύρια δολάρια για «φιλανθρωπικούς σκοπούς», δηλαδή για την αμερικανική επικράτηση. Αλλά ο ίδιος ο Νέλσων Ροκ­φέλλερ έδωσε το νόημα της φιλανθρωπικής δραστηριότη­τας του και έτσι περιττεύει η γνώμη των άλλων. Γράφει: «η βοήθεια για την εξάλειψη των επιδημικών ασθενειών στις υπανάπτυκτες χώρες πρέπει να είναι αδιάρρηκτα συνδεμένη με τον σκοπό της αύξησης των εξαγωγών τους σε στρατηγι­κές πρώτες ύλες».(…)

Άλλη αιτία που έφερε την απότομη αλλαγή στο συσχετι­σμό των δυνάμεων του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου στην Εγγύς Ανατολή μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήταν η καταπληκτική αύξηση της αγγλικής στρατιωτικής δύναμης στην περιοχή αυτή.

Η Εγγύς Ανατολή ήταν μια περιοχή όπου από παλιά οι οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές θέσεις του αγγλι­κού ιμπεριαλισμού ήταν πολύ ισχυρές. Η αγγλική αποικιακή κυριαρχία στην Εγγύς Ανατολή ιδιαίτερα δυνάμωσε στα τέλη του 19ου αιώνα με την τελειοποίηση του στρατιωτικού αποι­κιακού συστήματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 1878 οι Άγγλοι κατέλαβαν στρατιωτικά την Κύπρο και το 1882 την Αίγυπτο. Η επέκταση της αποικιακής αγγλικής στρατιωτικής κατοχής δημιουργούσε μεγαλύτερες προϋποθέσεις οικονο­μικής διείσδυσης του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Το 1890 π.χ. η αγγλική εταιρεία Talbot απόκτησε το μονοπώλιο της καπνο­καλλιέργειας στην Περσία και το 1901 η Αγγλία απόσπασε το δικαίωμα της αποκλειστικής εκμετάλλευσης των 4/5 των περ­σικών πετρελαίων.

Το αγγλικό κεφάλαιο είχε επίσης ισχυρές θέσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, θέσεις που στις αρχές του αιώνα μας διευρύνθηκαν ακόμα περισσότερο. Το 1914 το 14,36% του δημοσίου χρέους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προ­ερχόταν από δάνεια του αγγλικού κεφαλαίου. Το αγγλικό κε­φάλαιο είχε τα 13,66% των ξένων επενδύσεων στην Τουρκία. Στο εξωτερικό εμπόριο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Αγγλία, πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατείχε την πρώ­τη θέση. Το 1912 η Τουρκία εισήγαγε από την Αγγλία εμπο­ρεύματα αξίας 43.762 χιλ. δολαρίων και εξήγαγε προς αυτή αξίας 20.506 χιλ. δολαρίων. Την ίδια εποχή το αγγλικό κεφά­λαιο είχε σημαντικές θέσεις στην Imperial Ottoman Bank, ιδίως το συγκρότημα British Trade Corporation, και έλεγχε την Εθνική Τράπεζα της Τουρκίας, κυρίως με τα κεφάλαια της χρηματιστικής ομάδας του σερ Ε. Gassel. Η μεγάλη εταιρία Borax Coy Ltd της δυτικής Μικράς Ασίας ήταν αγγλική. Το εξωτερικό εμπόριο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διεξαγό­ταν βασικά δια μέσου του αγγλικού εμπορικού στόλου. (…)

Η νέα θέση της Γαλλίας, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έθετε και αυτή με την σειρά της το πρόβλημα του ξαναμοιράσματος της Εγγύς Ανατολής.

Η συντριβή του γερμανικού ιμπεριαλισμού αναφτέρωσε τις ελπίδες των Γάλλων για την κυριαρχία τους στην Ευρώπη. Με τις πολεμικές επανορθώσεις σκόπευαν να δημιουργή­σουν μεγάλη στρατιωτική δύναμη, που θα αποτελούσε το στήριγμα της ηγεμονίας τους. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, αμέσως μετά τον πόλεμο, κατέφυγε και στην συγκρότηση συνασπισμών, όπως της Μικρής Αντάντ (Πολωνία-Τσεχοσλο- βακία-Ρουμανία), με την ξεκάθαρη πρόθεση της επέκτασης και εδραίωσης της γαλλικής επιρροής στον ευρωπαϊκό χώρο. Αλλά όλες οι γαλλικές προσπάθειες δεν μπορούσαν να έ­χουν καμιά προοπτική επιβίωσης χωρίς τα πετρέλαια της Εγγύς Ανατολής. Η Σαχάρα ήταν ακόμα άγνωστη σαν πετρε­λαιοφόρα περιοχή.

Η Γαλλία, για να επιβάλει την ηγεμονία της στην Ευρώπη, είχε ανάγκη από ισχυρή βιομηχανία, εξοπλισμένη με σύγχρο­νο τεχνικά μέσα. Είχε ανάγκη από σύγχρονο εμπορικό στόλο και από σύγχρονο οπλισμό για τις ένοπλες δυνάμεις της. Οι απαιτήσεις αυτές ήταν αδύνατο να ικανοποιηθούν χωρίς την ύπαρξη άφθονου πετρελαίου. Η Γαλλία σ’ αυτόν τον τομέα καθυστερούσε επικίνδυνα. Η γαλλική παραγωγή πετρελαίου το 1920 ήταν 62.325 τόνοι τον χρόνο, όταν η τότε ανάλογη παγκόσμια παραγωγή ξεπερνούσε τους 98.000.000 τόνους. Επόμενο συνεπώς ήταν η Γαλλία να χρησιμοποιήσει τις οικο­νομικές της θέσεις στην Εγγύς Ανατολή, όπως και τον στρα­τό της, για την κατάκτηση των πετρελαίων της περιοχής. Ύστερα, και σαν στρατηγική θέση, η Εγγύς Ανατολή είχε μεγάλη σημασία για την εδραίωση του γαλλικού αποικιακού συστήματος.

Η Γαλλία είχε ισχυρές οικονομικές θέσεις στην Οθωμανι­κή Αυτοκρατορία. Το 1914, το 60% των ξένων κεφαλαίων στην Τουρκία ήταν γαλλικής προέλευσης. Γάλλοι κεφαλαιούχοι είχαν ορυχεία στις τουρκικές ακτές της Μαύρης θάλασσας και στην δυτική Μικρά Ασία. Ισχυρές ήταν και οι θέσεις της γαλλικής χρηματιστικής ολιγαρχίας στην Imperial Ottoman Bank. Επίσης δεσπόζουσα θέση στην τουρκική οικονομία εί­χαν οι γαλλικές τράπεζες Crddit Lyonnais και Banque Commerciale de Mediterranee. To γαλλικό κεφάλαιο έλεγχε και άλλους τραπεζικούς οίκους, όπως π.χ. την Τράπεζα Αθη­νών.

Πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο εξωτερικό εμπό­ριο της Τουρκίας, η Γαλλία κατείχε την δεύτερη θέση. Τέλος, διέθετε στην περιοχή της Εγγύς Ανατολής καλά οργανωμένο δίκτυο από «φιλανθρωπικά ιδρύματα». Στην Τουρκία, πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν 500 γαλλικά σχολεία με 59.141 μαθητές.

Έντονες κατακτητικές βλέψεις στην Εγγύς Ανατολή είχε και ο ιταλικός ιμπεριαλισμός. Το οικονομικό του όμως δυναμι­κό ήταν πολύ κατώτερο από εκείνο των άλλων δυνάμεων. Γι’ αυτό, αν ο αγγλικός ιμπεριαλισμός είχε έντονο αποικιακό χαρακτήρα, ο γαλλικός τοκογλυφικό, ο γερμανικός μιλιταρι­στικό, ο ιταλικός από την ίδια την αδύνατη βάση του ήταν υπέρμετρα καιροσκοπικός. Ο Βίσμαρκ αποκαλούσε την Ιταλία «τσακάλι». Και τούτο γιατί πάντα προσχωρούσε προς εκείνη την μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη που θα της έδινε ένα κό­καλο. Το όνειρο του ιταλικού ιμπεριαλισμού για την κυριαρχία στην Μεσόγειο (Mare Nostrum) άρχισε να αποκτά προϋποθέ­σεις επιτυχίας όταν, στα 1911-12, ο ιταλοτουρκικός πόλεμος τέλειωνε με την κατάκτηση της Λιβύης από τους Ιταλούς. Το δεύτερο βήμα έγινε στις 17/4/1917, στο Saint Jean de Maurienne, όπου οι σύμμαχοι της Αντάντ, για να εξασφαλί­σουν την ιταλική συμμετοχή στο συνασπισμό τους και την ιταλική πολεμική σύμπραξη, έδωσαν την υπόσχεση για την παραχώρηση της περιοχής της Σμύρνης στους Ιταλούς. Οι μόνοι που έμειναν πιστοί σε αυτή την ιμπεριαλιστική συμφω­νία ήταν οι Ιταλοί ιμπεριαλιστές. Μεταπολεμικά δεν μπορού­σαν να ανεχθούν ότι οι σύμμαχοι τους ιούς εξαπάτησαν και έκαναν το παν για να εισπράξουν στο ακέραιο την αμοιβή τους.

Οι αντιθέσεις ανάμεσα στην Αγγλία και την Γαλλία, ανά­μεσα στην Αγγλία και τις ΗΠΑ, ανάμεσα στην Γαλλία και την Ιταλία, ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία, εκδηλώθηκαν στα 1919-22 στην Εγγύς Ανατολή κάτω από ποικίλες μορφές και διάφορους συνδυασμούς. Οι αντιθέσεις αυτές ήταν οι κύριες, όχι όμως και οι μοναδικές. Υπήρχαν και μια σειρά άλλες, δεύ­τερης και τρίτης σημασίας, όπως οι αντιθέσεις ανάμεσα στα διάφορα βαλκανικά κράτη, οι ελληνοϊταλικές αντιθέσεις κ.λπ., γεγονός που περιέπλεκε ακόμα περισσότερο την κατάσταση στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

*Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Ψυρούκη : Η Μικρασιατική Καταστροφή, (εκδόσεις Αιγαίον-Κουκίδα).

Άρδην τ. 38-39

ΠΗΓΗ: Από το fb του Γιάννη Κιουλέκα

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το «καρδιολογικό» πρόβλημα της Γερμανίας και η ελληνική «πόρτα» στην Άγκυρα

Κάθε φορά που κατεβαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, δεν είναι για καλό

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Κάθε φορά που κατεβαίνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, δεν είναι για καλό. Με εξαίρεση την περίπτωση του συντηρητικού πλην αποτελεσματικού, νικηφόρου και συμπαθούς Όθωνα Ρεχάγκελ, δεν έχουμε να μετράμε καμιά άλλη ευτυχισμένη στιγμή.  

Δεν αναμένουμε ούτε τώρα με την επίσκεψη του Όλαφ Σολτς, ο οποίος πασχίζει να ανακτήσει έναν ηγετικό ρόλο της πατρίδας του στην Ευρώπη γενικώς και στο ΝΑΤΟ ειδικώς. Τι θέλει ο καγκελάριος; Όχι μόνο το τερπνόν μετά του ωφελίμου που συμπυκνώνεται στο:

• Να πουλήσει σύγχρονα και πανάκριβα άρματα μάχης Marder στην Ελλάδα, ώστε να ενισχύσει την πολεμική βιομηχανία του και ν’ αυξήσει την επιρροή του στη χώρα μας αλλά δεν είναι έτοιμα και θα έρθουν «εν καιρώ».

• Να σπρώξει άμεσα όμως προς την Ουκρανία τα παλαιότερα σοβιετικής κατασκευής ΒΜΡ-1 άρματα, τα οποία είχε προμηθευτεί η Ελλάδα επίσης από τη Γερμανία, αυτά ως πλεονασματικά πλέον μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση των δυο Γερμανιών. 

Αλλά και το σκοτεινόν που μεταφράζεται στο:

• Να προσφέρει εκδούλευση στην Τουρκία, ότι συμβάλει στην αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών, καθώς τα περισσότερα από τα άρματα αυτά βρίσκονται εκεί που φωνάζει ο Ερντογάν πως ενοχλείται.

• Να ενισχύσει την παρουσία του στην περιοχή ως επιτηρητής μιας συνύπαρξης δυο παραδοσιακών αντιπάλων προσβλέποντας σε ακόμη μεγαλύτερη επιρροή και περισσότερα οφέλη για το μεγαλείο της Γερμανίας.

Στο κενό χρονικό διάστημα από την απόσυρση των παλαιών αρμάτων μέχρι την παραλαβή των νεότερων μπορούν να συμβούν πολλά. 

Δεν αποτελεί μυστικό η προσδοκία της Γερμανίας να διαδραματίσει ρόλο επόπτη στην περιοχή. Μόλις προ ημερών και ενόψει της δικής της επίσκεψης σε Αθήνα και Άγκυρα (η οποία αναβλήθηκε λόγω προσβολής της από τον κορονοϊό) η Αναλένα Μπέρμποκ επισήμανε ότι πρέπον είναι «να λύνουμε τα προβλήματα με συζητήσεις, όχι με ένταση» προτρέποντας δημοσίως τις δυο χώρες να τα βρουν μεταξύ τους. Το πλαίσιο συμφερόντων της χώρας της επίσης το περιέγραψε με σαφήνεια η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών: η Ελλάδα αποτελεί έναν από τους «στενότερους συνεργάτες» της στην Ευρώπη, ωστόσο η Τουρκία είναι ένας «απαραίτητος εταίρος» συνδεδεμένος τόσο που «μια γερμανική και μια τουρκική καρδιά χτυπούν σε εκατομμύρια ανθρώπους στη Γερμανία». Ωστόσο στο πολιτικό πρόβλημα για τη χώρα της στο οποίο αναφέρθηκε με πολιτική κομψότητα και δεν είναι άλλο από την παρουσία περίπου 4 εκατομμυρίων Τούρκων που εργάζονται εκεί, εκ των οποίων τα 2 εκατομμύρια είναι πολιτογραφημένοι Γερμανοί και φυσικά ψηφίζουν στις εκλογές για την ανάδειξη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας της, δεν μπορεί να είναι και της Ελλάδας. Ούτε τα τεράστια βιομηχανικά συμφέροντα της Γερμανίας που είναι επενδυμένα στην Τουρκία. 

DW: Η επόμενη ελληνοτουρκική κρίση είναι θέμα χρόνου * Κι ο Σολτς θα αντιδράσει όπως η Μέρκελ…

DW: Η επόμενη ελληνοτουρκική κρίση είναι θέμα χρόνου * Κι ο Σολτς θα αντιδράσει όπως η Μέρκελ…: Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την πολιτική της νέας

Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής: Ποιοί στήριξαν Κύπρο και ποιοί Τουρκία

ρεπορτάζ από τον Φιλελεύθερο της Κύπρου | του Κώστα Βενιζέλου

Το γερμανικό μπλοκ στην Ε.Ε. λειτουργεί αποτρεπτικά στην επιβολή κυρώσεων κατά της κατοχικής Τουρκίας ενώ η στάση εταίρων μας στέλνει στα αζήτητα την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με τα όσα έχουν συζητηθεί στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε., την περασμένη Δευτέρα, στις Βρυξέλλες, το θέμα των παράνομων τουρκικών ενεργειών στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου, απασχολεί μεν την Ένωση, έχουν διαμορφωθεί κείμενα αλλά στο διά ταύτα δεν υπάρχει πολιτική βούληση για αποφάσεις.

Ο «Φ» θα αποκαλύψει σήμερα πώς τοποθετήθηκαν τα κράτη-μέλη, ώστε να διαμορφωθεί μια πλήρης εικόνα για το ποιοι μας στηρίζουν και ποιοι όχι. Ενδεικτική του κλίματος που επικράτησε ήταν και η τοποθέτηση του Αυστριακού ΥΠΕΞ, κατά τη δευτερολογία του. Είπε, όπως έγινε γνωστό, πως ελπίζει η χώρα του να μη βρεθεί ποτέ στη θέση να χρειαστεί αλληλεγγύη. Τούτο επιβεβαιώνει το κλίμα που επικρατεί και τις πολλές δυσκολίες που υπάρχουν για να γίνουν αποδεκτά τα αυτονόητα. Στο παρασκήνιο, πάντως, φάνηκε πως η Λευκωσία είχε ετοιμάσει εναλλακτικές κινήσεις, με στόχο να διασφάλιζαν ότι θα υιοθετείτο πλαίσιο κυρώσεων και στη συνέχεια να υλοποιούνταν μέτρα.

Σε μια συνεδρίαση, που είχε πολλά θέματα στην ατζέντα, το θέμα της Αμμοχώστου απασχόλησε αρκετά τους υπουργούς Εξωτερικών.

Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, Ζοζέπ Μπορέλ, ανοίγοντας τη συζήτηση είπε πως ήλθε η ώρα των αποφάσεων. Αναφερόμενος στο «έγγραφο επιλογών», που ετοίμασε και κατάθεσε, αυτό όπως εξήγησε,  αφορούσε μέτρα που συνδέονται απευθείας με το θέμα της Αμμοχώστου και ευρύτερα τις σχέσεις Τουρκίας – Ε.Ε. Στόχος, όπως είπε, η αποτροπή της περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης επί του εδάφους. Στο ίδιο μήκος κύματος, μίλησε και ο Επίτροπος Διεύρυνσης, Varhelyi, ο οποίος πρόταξε το Κυπριακό. Κράτησε, ωστόσο, αποστάσεις από την επιλογή, που αφορά στην περικοπή των κονδυλίων. Υποστήριξε δε πως επί του θέματος δεν υπήρξε πρότερη διαβούλευση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.