Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΦΥΓΕ... ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ!!!

Από ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

-Ο Μιχάλης έφυγε γιατί δεν κατέστη δυνατόν να σταλεί γραπτό προειδοποιητικό μήνυμα 112, να εκκενωθεί η Νέα Φιλαδέλφεια 

- Αλλά ο πρωθυπουργός ή κάποιοι υπουργοί θα εμφανιστούν μετά από συσκέψεις πενθούντες και αξύριστοι

- Θα ακολουθήσουν απειλές για παραδειγματικές τιμωρίες (ήδη την πλήρωσαν κάποιοι χαμηλόβαθμοι τροχονόμοι)

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΘΑ ΤΑ αναλάβουν οι καλοί μας δημοσιογράφοι!!!

Εμείς θα επιστρέψουμε στο ΚΙΝΗΜΑ της ΠΕΤΣΕΤΑΣ, που περισσότερο ευαισθητοποίησε τους αδειούχους που λόγω ένδειας δεν πήγαν διακοπές, και είχαν το χρόνο να παρακολουθήσουν τη καταιγιστική, συνεχή ενημέρωση των δελτίων ειδήσεων.

Και μην ξεχνάμε τη Διεθνή των ΝΑΖΙ!

Αυτοί θα είναι καλοδεχούμενοι στα γήπεδα;

Όπως φαίνεται από την ανάρτηση που ακολουθεί οι Κροάτες - Ναζί είναι αμετανόητοι...

ΠΡΟΤΥΠΑ ΖΩΗΣ!

ΠΡΟΤΥΠΑ ΖΩΗΣ!

Ο ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ πάντα μας χαρίζει αγωνιστές - πρότυπα βγαλμένα μέσα από το στίβο της ζωής!

Το όνειρό της να στηρίξει την ταλαιπωρημένη οικογένειά της! Θύμα η λαϊκή οικογένειά της, της φτωχοποίησης των μνημονίων, παιδί μεταναστών πόνεσε από την αδιαφορία του κρατικού συστήματος, κι όμως ξέρει να αγαπά, να αποδίδει σεβασμό στην πατρίδα της καταγωγής της και στον τόπο που μεγάλωσε! 

Παιδιά αγωνιστές που ξέρουν να ενώνουν πατρίδες!

Να συνεχίσεις άξιο κορίτσι μου! 

Το ακόντιό σου να φτάσει μακριά, να βρει το στόχο του στα όνειρα της ψυχής σου...

Γερομοριάς 

_____________

Γιώργος Μεγαλιός από fb

Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου, όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος στη μεγάλη μου αδερφή. Έφτασε πεζός από την Αλβανία στη Χαλκιδική κι όταν βρήκε δουλειά ως οικοδόμος ακολούθησε η μητέρα μου. Η προσαρμογή τους στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, δεν γνώριζαν κανέναν, δεν μιλούσαν την γλώσσα, κι όταν γεννήθηκε η αδερφή μου έμεναν σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν μόνο τα απαραίτητα. Ένα στρώμα, ένα τραπέζι, μερικά σερβίτσια… Ποτέ δεν γκρίνιαξαν…

Σταδιακά κατάφεραν να βρουν τους ρυθμούς τους και σύντομα απέκτησαν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Στο μεταξύ είχαμε γεννηθεί η μεσαία αδερφή μου κι εγώ, και οι ανάγκες της οικογένειάς μας είχαν γίνει μεγαλύτερες. Τότε η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει, για να βοηθήσει τον πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα καθαρίζει… Έχω υποσχεθεί ότι δεν θα ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Ότι θα φτάσω στο σημείο με τις επιδόσεις μου να έχω αρκετά λεφτά και να μην ξαναδουλέψουν.

Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια. Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει. Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, πάλευε χρόνια! Τόσο, που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα. Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου! Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα «κολλημένη» στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα. Κάθε μέρα έκλαιγα και στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν. Σήμερα που το σκέφτομαι, μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο.

Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος. Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!

Ελίνα Τζένγκο, 20 ετών, πρωταθλήτρια Ευρώπης

Via Γιώργος Μεγαλιός

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΝΤΙΓΟΝΗ!

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΝΤΙΓΟΝΗ!

ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΣΟΥ! 

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!

Όπως είπε η μητέρα της Αντιγόνης, η κόρη της,

.....«προπονούταν «δίχως έλεος» μέρα-νύχτα και παράλληλα εργαζόταν στο τσιπουράδικο!

....Από τα 12 έως τα 36 παλεύει μόνη της με τον προπονητή της, μέχρι και λίγο πριν την Ολυμπιάδα δεν της είχε δοθεί κάποιου είδους χρηματική υποστήριξη».

Ενα παιδί της επαρχίας, σε ένα ταπεινό αγώνισμα όπως το βάδην και όχι το τένις των επιφανών της Αθήνας, μας κάνει υπερήφανους γιατί έφτασε στην κορυφή κι ας έμεινε αβοήθητο από το κρατικό δουκάτο του Κολωνακίου!

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ξεριζωμένη Αρμενική

Μικίων ο Βοιωτός *

Σεπτέμβριος 1922: Την ώρα που οι Τσέτες πάταγαν στα πρώτα σπίτια της Σμύρνης, στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της πόλης διεξαγόταν ο αγώνας Αρμένια Χομενετμέν-Απόλλων Σμύρνης, που έμελλε να είναι και ο τελευταίος, πριν αυτή περάσει στα χέρια των Τούρκων. Παίκτες και φίλαθλοι από το γήπεδο βρέθηκαν στα καράβια της προσφυγιάς και από εκεί σε μια καινούργια πατρίδα. Φτωχοί, πεινασμένοι, χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα, να κοιμούνται σε σκηνές και αργότερα σε παραπήγματα, που πολύ απείχαν από το να χαρακτηριστούν σπίτια· κι όμως…

Αύγουστος 1924: Δύο χρόνια ακριβώς μετά τον όλεθρο, ιδρύεται στο Δουργούτι η Ένωση Αρμενίων Αθλητών Αθηνών «Χομενετμέν». Με τις ίδιες κυανέρυθρες φανέλες, τις ποτισμένες ιδρώτα από τον ήλιο και σκονισμένες από το χώμα των χαμένων πατρίδων, οι αθλητές δεν πατάνε πια τα γήπεδα της Σμύρνης, του Αφιόν, των Αδάνων, του Ακσεΐρ και της Κιλικίας, αλλά τα αθηναϊκά· οι πρόσκοποι με τις ίδιες σημαίες, καπνισμένες από τη φωτιά που κατέκαψε τις πατρίδες τους, παρελαύνουν όχι πια στους δρόμους των μικρασιατικών πόλεων, αλλά στο Δουργούτι, στην Κοκκινιά και στο Σύνταγμα.

Με αριθμό μητρώου 21 στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (οι μισές και παραπάνω από τις 21 εκείνες πρώτες ομάδες έχουν διαλυθεί και δεν υφίστανται πλέον), η «Αρμενική» βρίσκεται στις δέκα αρχαιότερες ομάδες της Αθήνας. Η ομάδα την πρώτη χρονιά της ίδρυσής της, τη σεζόν 1924-25, κερδίζοντας τον Αίαντα Αθηνών 5-0, τον Αθηναϊκό 4-2 και την Λένορμαν 1-0, έφθασε στα ημιτελικά του πρωταθλήματος χάνοντας στην παράταση 1-0 από την ΑΕΚ. Σε κάθε αγώνα την ακολουθούσαν χιλιάδες φίλαθλοι. Η ομάδα των φτωχών και κατατρεγμένων προσφύγων, που, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες -οικονομικές, ρατσιστικές, συρρίκνωσης της παροικίας κ.ά.- κατάφερε εδώ και εκατό χρόνια κάθε Κυριακή να τιμά τα χρώματα της φανέλας της στα γήπεδα και να κερδίζει το σεβασμό όλων των φιλάθλων.