ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ

  🥀 Μιχ. Χαραλαμπίδης: 

Η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας είναι η υψηλότερη ηθικά και ανθρωπιστικά στιγμή του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

...Εμείς θα προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα μέσα από μία λογική του δικαίου του λαών. Στη σημερινή νέα περίοδο του Νέου Ανατολικού Ζητήματος, οι λαοί της περιοχής οφείλουν να ξαναμελετήσουν, να ξαναγράψουν την ιστορία τους μέσα από μία δική τους οπτική. 

Να γράψουν την ιστορία των λαών και όχι αυτήν των κρατών. Αυτό θα αποτελέσει θετική προϋπόθεση για μία προοπτική λύσης του Νέου Ανατολικού Ζητήματος με όρους και λογικές του δικαίου των λαών.  

Η επικράτηση και σε αυτήν την περίοδο της λογικής των κρατών, θα οδηγήσει στην συνέχιση των εθνολογικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πολεοδομικών παραμορφώσεων της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Παραμορφώσεις τέτοιου βαθμού, που δεν συναντιούνται σε άλλο μέρος του πλανήτη μας...

Το σύγχρονο τουρκικό κράτος το οποίο ευθύνεται με την κατηγορία της γενοκτονίας, η οποία χρονικά συμπίπτει με "τις διαδικασίες" συγκρότησής του, οφείλει να αναγνωρίσει τα γεγονότα και να μεταμεληθεί για τις πράξεις συστηματικής εξολόθρευσης του ποντιακού λαού. Πράγμα που θα επανορθώσει, έστω και στο ελάχιστο, την ανυπολόγιστη ηθική βλάβη που υπέστη ο ποντιακός λαός.

 Η διεθνής κοινότητα, τα άλλα κράτη, ιδιαίτερα αυτά που προστάτευαν και προστατεύουν το υπεύθυνο για την γενοκτονία τουρκικό ρατσιστικό κράτος, έχουν τη στοιχειώδη πολιτική, νομική και ηθική υποχρέωση να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία και να συμπαρασταθούν στον ποντιακό λαό.

Κυριάρχησαν στην κρατική πολιτική τα στοιχεία της λήθης της ιστορίας, του περιορισμού, της αλλοίωσης της ποντιακής ιδιαιτερότητας, και όχι τα στοιχεία της διατήρησης ιστορικής μνήμης, της πολιτιστικής τους ταυτότητας, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους...

Και οι Πόντιοι, όπως και οι υπόλοιποι λαοί της Μικράς Ασίας - κύρια όμως οι χριστιανικές εθνότητες - γνώρισαν ένα από τα περισσότερο βάρβαρα καθεστώτα που κατάγραψε ποτέ η ιστορία, την Οθωμανική Αυτοκρατορία...

Από την αρχή του δικού μας αιώνα, το ποντιακό ζήτημα αποτέλεσε μέρος του γενικότερου Ανατολικού Ζητήματος. Η κυριαρχία της λογικής των κρατών και των συμφερόντων τους, που αγνόησε την ιστορία, την ταυτότητα και την θέληση το λαών στον τρόπο λύσης του Ανατολικού Ζητήματος, επιφύλαξε στον ποντιακό λαό την ίδια τύχη που επιφύλαξε σε ένα άλλο ιστορικό λαό της περιοχής τους Αρμένιους. 

Από το 1908 - η αρχή του ρατσιστικού κινήματος στον Νεοτούρκων - αλλά ειδικότερα από το 1916 μέχρι το 1923, ο ποντιακός λαός εξαιτίας της εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας, έγινε αντικείμενο σφαγής, βασανισμών, διώξεων, εκτοπίσεων, εκτελέσεων, γενοκτονίας.

Μεγάλες οι σφαγές, οι καταστροφές χωριών, πόλεων, χιλιάδες οι θάνατοι και οι αγνοούμενοι στις στρατιές των εκτοπισμένων από τα παράλια του Πόντου  στο Ερζερούμ και το Κουρδιστάν, ίσαμε τη Συρία.  Γεγονότα που στοιχειοθετούνται καταγράφονται στις εκθέσεις των ξένων προξένων, (Γερμανίας, Αμερικής, Αυστρίας) οι οποίες βρίσκονται σήμερα στα κρατικά αρχεία αυτών των χωρών και έχουν νομική αξία και ισχύ...

Η βιαιότητα των διώξεων και των εγκλημάτων προκάλεσε κατόπιν, στους πρόσφυγες που επέζησαν (ιδιαίτερα στις γυναίκες), κλωνισμό της ψυχικής στους υγείας.  Πολλοί βρήκαν το θάνατο στην Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση. Με αυτό, όμως, το ζήτημα δεν ασχολήθηκαν ποτέ το "ελληνικό" Πανεπιστήμιο και η ελληνική ψυχιατρική...

Οι κοινωνικές δυνάμεις που συμμάχησαν για να εξοντώσουν τον ποντιακό λαό και τις ανερχόμενες εκείνη την περίοδο αστικές, κοινωνικές δυνάμεις, ήταν οι λούμπεν, περιθωριακές μάζες των πόλεων και των χωριών και μέρος του οθωμανικού, στρατιωτικογραφειοκρατικού κατεστημένου. 

 Αντιπροσωπευτικές φιγούρες αυτής της κοινωνικής συμμαχίας είναι ο σφαγέας του ποντιακού λαού της Κερασούντας, Τοπάλ Οσμάν, οι Τσέτες και ο Κεμάλ.  Ο Κεμάλ έφτασε στη Σαμψούντα με ειδική πρόθεση και σχέδιο την κάμψη της αντίστασης των Ποντίων και την εξόντωσή τους.

Δύο συνθήκες μπορούν να επιτρέψουν την αντίσταση ενός λαού στην τελική του εξαφάνιση:

- η βαθιά γνώση της ιστορίας, των πολιτικοϊστορικών λόγων πού καθόρισαν την εξέλιξη και σημερινή του κατάσταση, 

-η αναγνώριση - από μεριά της Διεθνούς Κοινότητας, από τους νόμους της ανθρωπότητας - αυτών των λόγων και η απόδοση δικαίου για τα αδικήματα και εγκλήματα που διαπράχτηκαν σε βάρος αυτού του λαού. 

Αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν αυτά καθ' εαυτά επιβεβαίωση και εγγύηση του δικαιώματος ενός λαού στην ύπαρξη και συνέχειά του...

Η πολιτική της λήθης ευνοεί εκείνες τις δυνάμεις που σε επίπεδο εθνικό, περιφερειακό και διεθνές - στην Ελλάδα την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρώπη - επιδιώκουν να οικοδομήσουν νέες νομιμοποιημένες μορφές εξουσίας στις οργουελικές διαστάσεις της επάνω στην καταστραμμένη μνήμη και ταυτότητα των ατόμων, των πολιτών, των λαών...

Επιτρέπει στον τουρκικό ρατσιστικό κρατικοκοινωνικό σχηματισμό να συνεχίζει τον ιδιαίτερα δικό του ιστορικό ρόλο. 

 Παραχάραξη της ιστορίας, καταστροφή των πολιτισμών, ληστεία των λαών, αποδιάρθρωση και παραμόρφωση μιας περιοχής στην οποία τουλάχιστον γεννήθηκε ένας από τους περισσότερο πλούσιους πολιτισμούς του πλανήτη μας, της Ανατολικής Μεσογείου.

Επανάληψη και συνέχεια της πολιτικής των βιαιοτήτων, των εκτοπίσεων, της εθνοκτονίας ενάντια στον δικό μας λαό στην Κύπρο, στον ιστορικό κουρδικό λαό και σαν φυσικό επακόλουθο στον ίδιο τον τουρκικό λαό. 

Διότι εάν το τουρκικό κράτος, η τουρκική κοινωνία, δεν αναγνωρίσει τα εγκλήματα, τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει, σημαίνει ότι είναι έτοιμο να επαναλάβει, να συμμετάσχει ή να ανεχθεί άλλες. (Αυτό το τελευταίο ισχύει για την τουρκική αριστερά).

Γι' αυτό η δική μας διεκδίκηση για αναγνώριση του δικαιώματός μας στη μνήμη έχει μία μεγάλη απελευθερωτική δυναμική που ξεπερνά την ποντιακή διάσταση.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ, "Πόντιοι - Δικαίωμα στη Μνήμη", εκδόσεις Γόρδιος

ΠΗΓΗ -

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com