Ψήφος στα 17, εφηβική αριστερά!!!

Παλιότερο άρθρο πάντα επίκαιρο του Δημήτρη Γιαννάτου 

Η ψήφος στα 17, αποτελεί κεντρικό σημείο στο κουτοπόνηρο παλαιοκομματικό παιγνίδι του αριστεροδεξιού ολιγαρχικού μορφώματος που «κυβερνά». Αν απομονώναμε το τυχοδιωκτικό εκλογικό μαγείρεμα και τις «συμμαχίες¨της κυβέρνησης με οτιδήποτε κινείται στο βούρκο της πολιτικής επιβίωσης: από τον Λεβέντη μέχρι τη Χ.Α, η συμμαχία με τους εφήβους δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι ξένο στον θαυμαστό κόσμο της μεταμοντέρνας «νεανικής» αριστεράς.

Η γρήγορη ενηλικίωση των παιδιών και η «νεανικότητα» των μεσήλικων, κυριάρχησε στον κόσμο της μαζικής κουλτούρας του ύστερου δυτικού καπιταλισμού. Aπό τα κοστούμια των νεαρών Μπήτλς και των νέων της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα, η ιστορία τούμπαρε στο άλλο άκρο με την unisex επιμελημένα ατιμέλητη γκαρνταρόμπα, ανέμελων και αγριεμένων ταυτόχρονα γονιών και παιδιών μια παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας που «θέλει τον (θεαματικό-δυτικό) κόσμο, και τον θέλει, τώρα». Έτσι, το «εδώ και τώρα», κατάπιε την χρονική ωρίμανση και των δυο γενιών, σε μια αποθεώση της νέας θρησκείας για την αύξησης της «νεανικότητας» και των φυσικών ορίων του ανθρώπου και της φύσης, τραβώντας τα πάντα στα άκρα.

Αποτελεί τον πυρήνα του πνεύματος και της ταυτότητάς της μετανεωτερικής κοσμολογίας, η οποία μπόλιασε την «σαν έτοιμη από καιρό», εκσυγχρονιστική και παγκοσμιοποιημένη αριστερά, αλλά και τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Εντελώς γονιδιακά, θα έλεγε κάποιος, ώστε να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κυριαρχία της νεανικής κουλτούρας των ατομικών δικαιωμάτων, της «άγριας νεολαίας» των… γιάππικων πανεπιστημίων και της παιδοκεντρικής θέασης της κοινωνίας.

Αυτή η αριστερά, σύμφυτη με τη κυριαρχία της πολιτισμικής κοινωνίας των ανταλλακτικών αξιών και του θεάματος, προώθησε τις «ευαίσθητες» αρχές μιας προσέγγισης του χάσματος των γενεών, μέσα από το «δικαιωματικό» μεγάλωμα των παιδιών και το δήθεν αντικομφορμιστικό… ξεμώραμα των μεγάλων.

Άλλωστε η κολακεία της νεολαίας, που την συναντάμε στα χρόνια της διόγκωσης του ελληνικού οικονομικού μπάχαλου, ξεκινούσε από τον Λάκη Λαζόπουλο και τον …Παπακαλιάτη και συναντούσε τις παιδαγωγικές αρχές μιας «αριστερής ευαισθησίας», με μηνύματα από τις …Η.Π.Α, φεστιβάλ νεανικής και γονεϊκής «αντικουλτούρας», συλλογικότητες με παγκοσμιοποιημένη «ανθρωπιά» και σπουδές στο εξωτερικό για «επαναστάτες» γονείς και γόνους.Με την απαραίτητη συμμετοχή των τελευταίων σε κάποια ομάδα μαρξιστικής θεωρίας και πράξης στο L.S.E, για να μην ξεχνιόμαστε και για να ξορκίζουμε τις ενοχές. Ενοχές, τις οποίες θα δούλευαν οι γονείς ομαδικά σε μεταμοντέρνους θεραπευτές, στην συνεδρία της απογευματινής γιόγκα ή στη …Γαύδο με νεανικούς μπάφους, ρεμπέτικα και σκληρό …προλεταριακό ρόκ και ράπ, διαφωνώντας με τους «μετα-φρίκους» εφήβους για το πιο ξένο τραγούδι είναι το πιο «αντιδραστικό» στις αρχές της … νεοελληνικής μικροαστικής πλήξης!

Δημήτρης Ναπ.Γ

ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/2016/07/17/%cf%88%ce%ae%cf%86%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b1-17-%ce%b5%cf%86%ce%b7%ce%b2%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac/?fbclid=IwY2xjawGPfkBleHRuA2FlbQIxMQABHViIcnYAJbGUNY5ic3zKuGkmt4HjECcqOU85wqnH9KZDOVz0jA5C6NDjFA_aem_OVahGzy-z9qp0PRi00bGFA
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com