Ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ή σκέτος Αναστάσιος, όπως όλα αυτά τα πρόσωπα που μπαίνουν στην καρδιά μας άπαξ και διαπαντός, ήταν ένα σπάνιο πρόσωπο που εξέπεμπε και εκπέμπει και θα εκπέμπει φως, δηλαδή αγάπη!
Γι’ αυτό και η παρουσία του ανάμεσά μας ήταν τόσο καταλυτική και τόσο απρόβλεπτη! Και τώρα και η απουσία του! Δεν θα πάψει ποτέ να είναι αρκούντως δραστική!
Όσο για την εν ζωή παρουσία του (αλήθεια ποιο είναι το άλλο της, προφανώς πρόκειται για ένα και το αυτό), εξαργυρωνόταν ως νόμισμα ειδικού βάρους με την εμφάνιση του, αφού η παρουσία του ξεπερνούσε όλες τις άλλες παρουσίες. Για να μην πούμε απουσίες!
Κάθε αίθουσα στην οποία παρευρισκόταν ήταν μεστή από τον ίδιο! Και ας τον περιτριγύριζαν τόσες πολλές άλλες παρουσίες (απουσίες γενικώς, ή άνθρωποι στον εαυτό τους και τον κόσμο τους).
Ο ίδιος ήταν μια εμφάνιση με ποιητική χροιά στα όρια της μελωδικής σύνθεσης! Θα μπορούσε να γεμίσει ένα ολόκληρο στάδιο μόνο και μόνο με την παρουσία του, την ποίηση και την μελωδία του, και η εμφάνισή του να μην έχει κανένα «κόμπο από την αρχή»!
Έμοιαζε να ήταν η αρχή και το τέλος εν τω μέσω ημών. Μέση δεν υπήρχε! Και αυτός ήταν το μέσον. Διά μέσου, λοιπόν, και κάθε άλλης αγαθής και ελπιδοφόρας προσδοκίας γνώριζες πως μπορούσες να αφεθείς στα χέρια του. Και ας μην αφηνόσουν στην ουσία θεληματικά!
Τα κύματα της αγάπης και της διάκρισης που εξέπεμπε, αποτελούσαν μια πλήρη ερωτική ευλογία, ένα ειρηνικό και ιδιαίτερα ήρεμο τσουνάμι που ως αύρα λεπτή σε ήλκυε πλάι του. Σε έκανε να νοιώθεις πως έκανε διάλογο μαζί σου, με τα κατάβαθα της ψυχής σου και στα όρια της πιο βαθιάς συγκίνησης -και ας μιλούσε σε ένα μεγάλο ακροατήριο. Ακόμη και αν τον παρακολουθούσες από την τηλεόραση!
Και πάλιν, όμως, δεν μιλούσε την ίδια γλώσσα με σένα και κανονικά δεν θα μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί του. Αυτός, όμως, ήδη είχε κατέβει στο είναι σου που συντονιζόταν στην δική του συχνότητα και μεταλάμβανες τον δικό του λόγο και κόσμο σαν δικό σου. Ως κοινό κτήμα.
Ήταν ένας αμπελουργός και συνάμα ένας αγρότης που διέθετε σιτοβολώνα και με αυτά τάιζε, πότιζε, στήριζε και εύφραινε τις καρδιές των ανθρώπων.
Και ο πιο καχύποπτος ακροατής καταλάβαινε, γνώριζε ότι δεν ήθελε να τον ποδηγετήσει, να τον χειραγωγήσει. Ο ίδιος δεν είχε κάποιο ευτελή σκοπό ή σκέψη για κάποια αντίστοιχη πρόχειρη συναλλαγή μαζί σου και γι’ αυτό η κουβέντα του μαζί σου γινόταν σε επίπεδο άλλης «χρησιμότητας».
Και εσύ το ένιωθες και γι’ αυτό αφηνόσουν να σε μεταφέρει, να σε ταξιδέψει σε τοπία και λιμάνια πρωτόγνωρα, ξωτικά. Σε κάποια «χώρα μακρινή και αρυτίδωτη» στην οποία ένιωθες ότι αποτελεί πραγματική, υπαρκτή και ιδανική ουτοπία.
Αυτής που ο ίδιος ως πολίτης της και αρχιεπίσκοπος ειδικού σκοπού, γνώριζε πολύ καλά και ήξερε να σε ξεναγεί με υπευθυνότητα και αγάπη. Συνάμα, όμως, σε υπέβαλε με ιδιαίτερη διακριτικότητα στην ανάληψη της προσωπικής σου ευθύνης: Στα καθ’ εαυτόν και προς τους άλλους. Ότι η αγάπη είναι προς τον πλησίον ως εαυτόν και όχι προχείρως πρόχειρα και μετρίως μέτρια.
Έμοιαζε, λοιπόν, σαν ένα παραδείσιο, ξωτικό πουλί μα και όχημα, όπως εκείνα τα μεγάλα αποδημητικά πουλιά που υποδέχονται, φιλοξενούν και κουβαλούν στα μεγάλα τους φτερά όσα πουλάκια κουράζονται στα μακρινά ταξείδιά τους προς ζεστούς, ανοιξιάτικους προορισμούς!
Ω γλυκύ μου έαρ!
Ένα καρδιακό, καλλικέλαδο πτηνό που έκανε τα αγγελικά άσματα θωριά του και τα περιεβλήθη ως φτερά στην αποστολή του. Την ιερή αποστολή του προς τους ανθρώπους που είχαν πολλές και ιδιαίτερες ανάγκες.
Γιατί ο λιμός δεν ήταν μόνο σωματικός, αλλά και πνευματικός, ενώ ο πνευματικός λοιμός άδειαζε τις ψυχές και τις καρδιές των ανθρώπων και τις καθήλωνε σε πλήρη έξαψη και ανθηρό εγωισμό.
Γι’ αυτό έκανε τις αγγελικές μουσικές λόγια δικά του, για να υποδέχεται τους συνδαιτημόνες του στα πνευματικά πανηγύρια που εξελισσόταν η κάθε εμφάνισή του, η κάθε παρουσία του.
Και ήταν, ομολογουμένως, μια από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες που περπάτησαν στην γη και την τίμησαν με την περπατησιά τους, παρ’ όλο που ο ίδιος έμοιαζε να είναι ένα κομμάτι ουρανός με κάποια ξεχωριστή αποστολή στη γη.
Γι’ αυτό και τα λόγια του, λόγια αγάπης, βγαλμένα απ’ τα κόκαλα της δικής του καρδιάς της τρομερής, δεν έμοιαζαν σαν άλλοθι, αλλά σαν συνέπεια και πράξη της ίδιάς του της ζωής και της προγραμματισμένης χωρίς κανέναν καταναγκασμό αποστολής του.
Έβγαλε την καρδιά του, άπαξ και διά παντός και την πρόσφερε! Και εκτός εαυτού πολιτευόταν, ότι η έκσταση της αγάπης τον έπαιρνε και τον έφερνε στους δικούς της δρόμους. Και, έτσι σκορπούσε απλόχερα σε όλους την δροσιά και την νιότη της πιο αυθεντικής αγάπης. Την μεγαλοψυχία και το περίσσευμά της από την οποία ξεχείλιζε.
Πώς, λοιπόν, να αποδράσει κανείς από το ωφέλιμο βεληνεκές του ανθρώπου που λάμπρυνε τον τόπο και τον κόσμο με τον τρόπο του ακούραστου δοσίματός του;
Διά της αγάπης, οδοιπορώντας συνεχώς και κάμνοντας, εξανθρωπίζοντας και εξαγιάζοντας τον χώρο και τον χρόνο, χαρίζοντας την ξωτική παραδείσια παρουσία του χάρισμα ευλογίας και σταλαγματιές χάριτος.
Και μάλιστα σε μας, τις τόσες κοντινές και μακρινές απουσίες οι οποίες άδειαζαν και αδειάζουν με την κενότητα τους τον χώρο και τον χρόνο!
Αυτή η παράδοξη καινή παρουσία!
Γι’ αυτό, και έστω προς στιγμή, για λίγο ή περισσότερο ή και για πάντα οι σπόροι του λόγου του έδιναν καρπό ανάλογα με το ποιόν και το περιεχόμενο της ψυχής στην οποία έπεφταν. Σίγουρα, όμως, η οποιαδήποτε συνάντηση μαζί του ήταν κάτι μοναδικό. Ήταν ευκαιρία!
Αυτός ήταν αμετάκλητα παρών στο παρόν να στολίζει και να λαμπρύνει τους άλλους ως πρόκληση-πρόσκληση απροσδόκητης ανθρωπιάς. Θεανθρωπιάς; Ότι η ανθρωπιά μετέστη από τον άδειο μας κόσμο, από τις άδειες καρδιές μας.
Και να η παρουσία ανθρώπου, είτε εν σώματι είτε εκτός σώματος δεν ξέρω, -και ας γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά- που έσπαγε με την ιλαρότητα του κόκκαλα σκληρά και απρεπή, μίση και εγωισμούς για να ανασυνθέσει ψυχές. Να γεμίσει τον τόπο, τους τόπους με την φωτιά και το φως της προσφοράς και της αγάπης!
Ένα φλόγητρο και ένα καμίνι ζωής-αγάπης απαράμιλλο που τελικά χαρίστηκε ως δώρο θείο στις πιο ταλαίπωρες ψυχές της οικουμένης. Σ’ αυτούς που τα άγια των αγίων τους έγιναν στάβλοι, και άλλα… ευαγή ιδρύματα, όπως κομματικά μέλαθρα ολοκληρωτικού καθεστώτος. Σ’ αυτούς που τους άλλαξαν ακόμη και τα λαμπρά τους ονόματα και τα φώτα της ψυχής τους και τους απαγόρευσαν να φωταγωγούνται και να λάμπουν. Ακόμη και «Χριστούγεννα και Ανάσταση».
Γιατί το σκοτάδι δεν ανέχεται το φως και το σκότος εκπέμπει σκοτάδι πυκνό, πηχτό, μέσα και έξω.
«Χριστός Ανέστη» στα αλβανικά ήταν οι πρώτες του λέξεις στους εναπομείναντες χριστιανούς που τον υποδέχτηκαν στα Τίρανα και αυτοί που έπιασαν το πιο φωτεινό και λαμπρό… υπονοούμενο, του απάντησαν «Αληθώς Ανέστη» στην ίδια γλώσσα! Αλλά έτσι κι αλλιώς το περιεχόμενο του είναι οικουμενικό και επ-Αναστατικό πέραν από την γλωσσική εκφορά του. Οπότε, μάλλον, ένιωσε και κατάλαβε πως μπορούσε να εργαστεί εκεί! Μιλούσαν την ίδια γλώσσα!
Μ’ αυτές τις τέσσερις λέξεις, λοιπόν, γέννησε μέσα στους στάβλους και τα άλλα ευαγή ιδρύματα την ελπίδα! Δηλαδή το πρόσωπο της αγάπης που τον πήγαινε και τον έφερνε σ’ όλη του τη ζωή ως απόστολό της. Και ως γνήσιος απόστολος δέχτηκε και την ίδια αμφισβήτηση και καχυποψία, όπως συμβαίνει σε οιονδήποτε βγει στον δρόμο αναζητώντας να κάνει ένα καλό, να προσφέρει.
Αλλά και το όνομα του ήταν πρώτα απ’ όλα άγγελμα «Αναστάσεως ημέρα…»! Δεν ορρωδούσε πουθενά! Ποιος να το σταματήσει
Επιτέλεσε ένα τεράστιο έργο σ’ εκείνον το έρημο τόπο με την βοήθεια των τους ευγενικών χορηγών του και όλους τους ανθρώπους και τους επιστήμονες τα οποία τον συνέδραμαν! Να είναι καλά όλοι τους και χαρούμενοι για ό,τι του παραχώρησαν!
Δυστυχώς, όμως, πρόσωπα που να γεμίζουν τον τόπο και τον χώρο με την παρουσία τους δεν «βγάζει» και δεν αναδεικνύει κανένα πανεπιστήμιο, κανένα μεταπτυχιακό κανένα διδακτορικό.
Αυτό αποτελεί τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών!
Ο ίδιος, όμως, ήταν και επιστήμονας εγνωσμένου κύρους και η δικιά επιστημοσύνη δεν ήταν ξερή, στεγνή, για να μην πω στυγνή γνώση. Χωρίς αρετή… Ένα πουκάμισο κατ’ ουσία στενό, όπως όλα αυτά τα οποία προσφέρει η εκπαίδευση και η παιδεία, και γι’ αυτό παραμένουν αφόρετα για τον όλο άνθρωπο, αφήνοντάς τον εσαεί στενάχωρο.
Ως επιστήμονας και ως καθηγητής επιστημόνων μπορούσε να γεμίσει αγάπη τις ψυχές των ανθρώπων, να τους κάνει ανθρώπους και κατά συνέπεια να μπορούν και οι ίδιοι προσφέρουν λίγο από το αναστάσιμο φως που δέχτηκαν από αυτόν. Από την δραστικά ευαγή παρουσία του.
Εξάλλου μια καταλυτική αναστάσιμη παρουσία αποσαθρώνει κάθε απουσία, (ακόμη και εξουσία), κενό και κενότητα και καλεί σε ενότητα τους παντες και τα πάντα.
Σκεφτήκατε να ήταν πλανητάρχης για μια μέρα; Ο κόσμος θα ακτινοβολούσε και θα πανηγύριζε μόνο και μόνο γι’ αυτήν την παρουσία του στην κεφαλή της πυραμίδας ως φωταγωγός της. Θα μπορούσε να βελτιωθεί ολόκληρη η πυραμίδα και αυτό σημαίνει το εγκώμιο προσώπου λαμπρού. Η κατά το δυνατόν ψυχική ταύτιση και φωταγώγηση μαζί του.
Τι αποκαλυπτικός κεραυνός λάμψης και φωτός, αλλά και εύηχου και μελωδικού κρότου, αν όχι «ορυμαγδού» χαρμόσυνης αρμονικής μουσικής η έκφραση και τα ποικίλα σχόλια των ανθρώπων για το πρόσωπό του;
Μοιάζουν με αποχαιρετιστήριες βολές ή ένα καλώς ήλθες πιο κοντά μας πια, μ’ αυτό το αναστάσιμο φευγιό του.
Δεν παρέλειψε, βεβαίως, η ευγένεια του, να αποχαιρετήσει πρώτα πρώτα την γενέτειρά του και να δεχθεί και τον αντίστοιχο χαιρετισμό ευγνωμοσύνης από τους συμπατριώτες του.
Και τέλος να επιστρέψει στον τόπο της ευθύνης, της μαρτυρίας -γιατί όχι και μαρτυρίου- και να… κρυφτεί στην κρύπτη που ετοίμασε. Μια κρύπτη αποκαλυπτική η οποία θα φανερώνει έναν νέο άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ένα λαμπρό αστεράκι που μπορεί να φωτίζει τους πάντες, απλούς βοσκούς μέχρι και Μάγους εξ Ανατολών!
Αυτός που δεν προσπάθησε να αποκτήσει κάτι προς ίδιον όφελος, να κερδοσκοπήσει από το έργο του. Απολάμβανε μόνο να προσφέρει. Φαντάζομαι, όμως, την προσωπική ικανοποίηση και το εσωτερικό του πανηγύρι που ζούσε όταν «μετά πέντε εκλιπαρήσεις και μετά τέσσαρες αποπομπάς» (Αλ. Παπαδιαμάντης), κατόρθωνε να επιστρέψει στην εστία του με τα χέρια γεμάτα για το πλήθος των ανθρωπιστικών προσπαθειών του!
Και αυτή η αγωνία του δεν θα κοπάσει μέχρι τη συντέλεια των αιώνων, αφού δεν συνταξιοδοτήθηκε και δεν προβλέπεται να συνταξιοδοτηθεί ποτέ, μένοντας για πάντα ενεργός στην αγάπη!
Ακόμη και μετά τα 95 του χρόνια ενεργής αγάπης στη γη εν μέσω των ανθρώπων! Που μοιάζει να μην τους φοβήθηκε! Εξάλλου η αγάπη βγάζει, διώχνει τον φόβο!
Αναστάσιος ένα όνομα που μοιάζει σαν απόσπασμα της πιο λαμπρής αθανασίας και αιωνιότητας χαραγμένο με χρυσά γράμματα στον 20ό και 21ο αιώνα!
Τον ευχαριστούμε! Τι άλλο;
Υ.Γ.: Εδώ ας σημειώσω, απλώς, ένα όνομα ενός δασκάλου του αρχιεπισκόπου Αναστασίου που πριν μερικούς μήνες υποδέχτηκε και έναν άλλο λαμπρό μαθητή του στην ουράνια συνοδεία του. Ο μαθητής ήταν ο Χρήστος Γιανναράς και ο δάσκαλος ο Δημήτρης Κουτρουμπής.
ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2025/01/blog-post_30.html?fbclid=IwY2xjawIIuhxleHRuA2FlbQIxMQABHZbA6hfK7A7Q05veNlKF-y0jfbKygolEeog_W8WtHRlyT1IMyOCQ0hglEA_aem_ilZz5YhtpZzIKKIWq5KDVQ&m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.