Του Βασίλη Λαμπόγλου
Το τέλος του ιστορικού καφέ της πλατείας Αριστοτέλους που, εξαιτίας του υψηλού ενοικίου, μετατρέπεται σε κατάστημα γνωστής πολυεθνικής ταχυφαγείων, πιστοποιεί και τον θάνατο της Νύμφης του Θερμαϊκού από υπερβολική δόση του βασικού ναρκωτικού του καπιταλισμού: της απληστίας
Ηέκπληξη που εκδηλώθηκε με έντονη αρθρογραφία στη Θεσσαλονίκη ήταν το μόνο ευχάριστο συμβάν που μπορεί κάποιος να διακρίνει στην είδηση ότι το καφέ «Ολύμπιον» της πλατείας Αριστοτέλους θα μετατραπεί σε υποκατάστημα των McDonald’s.
Η έκπληξη και τα σχόλια ήταν ο καλύτερος επικήδειος που θα μπορούσε να τύχει στο «Ολύμπιον», το οποίο είχε απομείνει πουκάμισο αδειανό αφού δεν είχε κανέναν θρύλο να στεγάσει, κανένα συμβάν αξιόλογο αναφοράς, ούτε ένα υποτυπώδες, έστω, καλλιτεχνικό κουτσομπολιό.
Η έκπληξη ήταν θετική εξέλιξη ακόμη και στη χρήση εκφράσεων πλαδαρής νεκρολογίας.
Η αλλαγή ονομασίας όμως είναι το καθυστερημένο πιστοποιητικό θανάτου.
Μαζί με το «Ολύμπιον» πιστοποιήθηκε ότι η πόλη πεθαίνει από υπερβολική δόση στη χρήση του βασικού ναρκωτικού του καπιταλισμού: της απληστίας.
Θρυλείται ότι η αλλαγή ονομασίας θα αποδίδει στον ιδιοκτήτη του πρώην καφέ ενοίκιο περί τα 40.000 ευρώ μηνιαίως.
Το ποσό ακούγεται και είναι ιλιγγιώδες, ωστόσο, με αναλογίες, μπορεί να πάθει κανείς τον ίδιο ίλιγγο τόσο σε άλλα καταστήματα του κέντρου όσο -κατ’ αναλογία- και στα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα του πολεοδομικού συγκροτήματος. Και φυσικά τα μηνύματα ήταν ευδιάκριτα.
Εναν χρόνο νωρίτερα, τον περασμένο Ιούλιο, έκλεινε το ζαχαροπλαστείο «Τερκενλής» μερικά μέτρα πιο πέρα από το «Ολύμπιον», στη διασταύρωση Μητροπόλεως και Αγίας Σοφίας.
Θρυλείται ότι ο ιδιοκτήτης του χώρου είχε αξιώσει από τον επιχειρηματία ένα ποσό άνω των 25.000 ευρώ!
Οσα τσουρέκια και να πλάσεις μέσα στον μήνα, το ποσό δεν βγαίνει και δεν χρειάζεται να είσαι επιχειρηματίας για να το καταλάβεις. Το ίδιο συνέβη και με το «Ολύμπιον».
Το ίδιο έπαθε και ο «Τερκενλής», στη θέση του οποίου φυτρώνει άλλη αλυσίδα ταχυφαγείων από την Αθήνα…
Βέβαια, στο μάνιουαλ της απληστίας καταγράφονται παράλληλα πλήθος τα παράδοξα, ας τα ονομάσουμε επιεικώς έτσι. Φέρ’ ειπείν, η ίδια η McDonald’s είχε κλείσει το τελευταίο της κατάστημα στη Θεσσαλονίκη -διασταύρωση Εγνατίας με Αγίας Σοφίας- πριν από 12 ολόκληρα χρόνια και αφού είχε συμπληρώσει μια εικοσαετία λειτουργίας στο σημείο.
Τότε, ως λόγος για το λουκέτο είχαν αναφερθεί τα… υψηλά ενοίκια που απαιτούσε ο ιδιοκτήτης!
Ηταν βέβαια η εποχή που τα μνημόνια σάρωναν τη χώρα, η αβεβαιότητα και η απελπισία είχαν καταπιεί αμάσητες τις ελπίδες και, κυρίως, ισχυρίζονται άλλοι, τα McDonald’s είχαν γίνει στόχος διαρκών επιθέσεων στη διάρκεια των ατέλειωτων πορειών διαμαρτυρίας στο κέντρο της πόλης.
Πού εντοπίζει σήμερα την αισιοδοξία η διεθνής αλυσίδα ταχυφαγείων και δίνει τόσα μόνο για ενοίκιο είναι ένα ζητούμενο, καθώς στην Τσιμισκή και τη Μητροπόλεως αλλά και σε όλους τους κάθετους δρόμους του κέντρου της πόλης τα λουκέτα και τα κατεβασμένα ρολά είναι πλέον κατά πολύ περισσότερα ακόμη και από την εποχή των μνημονίων.
Οι μικροί μαγαζάτορες «εκτελούνται» με συνοπτικές διαδικασίες αλλαγής στα μισθωτήρια συμβόλαια και το μέλλον φαίνεται να περνά σε διεθνείς ή και εγχώριες αλυσίδες (φαγητού, ρουχισμού κ.λπ.).
Εν ολίγοις, αν η πόλη ξεχώριζε στην καθημερινότητά της από μυρωδιές και συνήθειες στο «Ολύμπιον» και τον «Τερκενλή», τώρα αναδημιουργείται εν κινήσει, όχι από τους χρήστες της, τους πολίτες, αλλά από το κυνήγι του κέρδους, κυνήγι που έχει μεγεθυνθεί σε επίπεδο που περιγράφουν οι «Αγώνες Πείνας».
Η πόλη και οι διαχειριστές της φέρονται σαν να θέλουν να μοιάσουν με τις άλλες πόλεις. Εχουν κουραστεί να ξεχωρίζουν.
Είναι εξάλλου γνωστό πως, αν θέλεις να ξεχωρίζεις, η συνθήκη αυτή έχει απαιτήσεις, ακόμη και… για τις νεκρολογίες!
Ενώ, αν κλείσουν τα McDonald’s, κανένας δεν θα κλάψει, όπως κανένας δεν έκλαψε πριν από 12 χρόνια.
Τα διεθνή ταχυφαγεία -έχει εγκατασταθεί και άλλο σιωπηλά στην Αριστοτέλους- είναι ο κρυφός πόθος της παρασιτικής αστικής τάξης της πόλης.
Οι πολυεθνικές είναι το παρόν και το μέλλον για υψηλά ενοίκια.
Το μήνυμα είναι απλό, κυνικό και ευανάγνωστο: Αν έχεις ισόγειο γωνία στο κέντρο, μπορείς να ζεις χωρίς να κάνεις τίποτα σε μια τροφαντή μηδαμινότητα.
Ούτε και σε αυτό υπάρχει τίποτα καινούργιο. Αρκεί μια πρόχειρη ανάγνωση στο βιβλίο του Τομά Πικετί «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα».
Στην εποχή μας τα όνειρα, οι ελπίδες, η φαντασία, οι μύθοι, οι περσόνες, οι αλαφροΐσκιωτοι είναι άχρηστα και κουραστικά πράγματα.
Προκαλούν διαρκώς ανησυχίες τις οποίες τα παράσιτα τρέμουν.
Το εγγύς μέλλον είναι τουρίστες οι οποίοι κατά βάση είναι μπουκωμένοι από αρχαιότητες και Ιστορία.
Βαρέθηκαν διηγήσεις που καταδεικνύουν τη μικρότητά τους.
Ο σημερινός τουρίστας θέλει να φάει το ίδιο στην πόλη του, το ίδιο και στη Θεσσαλονίκη. Θέλει οικειότητα.
Την οικειότητα του λίπους.
Το οποίο καίγεται αδιόρατα και καταυγάζει τις υπάρξεις με πρόσκαιρη ικανοποίηση, αλλά κατακτιέται και κάθε μέρα.
Είμαστε στην ιστορική φάση της «πολλαπλασιαστικής αγέλης», όπως εύστοχα είχε γράψει ο Ελίας Κανέτι.
Αυτά και στη Θεσσαλονίκη.
Το περιεχόμενο της αρθρογραφίας που υποστηρίζει τη νέα εποχή διαλαλεί σαρδόνια και κυνικά «μα, πώς κάνετε έτσι που έκλεισε το Ολύμπιον;».
Διότι το θέμα ήταν και είναι να σωπάσεις.
Οι θρήνοι αποδεικνύουν ότι πίσω από την επέλαση του κέρδους έχουν μείνει ζωντανοί άνθρωποι.
Κι αυτοί θέλουν μια κοινωνία καθισμένη σε ταχυφαγείο, χώρο στον οποίο οι παραγγελίες δίνονται ψιθυριστά, οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι από το σύρσιμο των δίσκων ή τις καρέκλες, οι άνθρωποι μασουλάνε σιωπηλοί, δεν έχουν ούτε θέλουν να μοιραστούν κάτι με κάποιον, επιθυμούν μόνο να χορτάσουν όπως όπως, ομοιόμορφοι και αληθινοί κόκκοι άμμου, τα πίξελ μιας ερήμου.
Το μόνο που εξακολουθεί βέβαια να παραμένει ζωντανό στην κοινωνία, ελπιδοφόρο για την ίδια και να προκαλεί την ίδια βαθιά ανησυχία σε αυτούς που πουλάνε την ψυχή τους στον διάολο είναι η καίρια διαπίστωση του Μεφιστοφελή ότι, παρ’ όλα αυτά, «και όμως προκύπτουν νέα αινίγματα».
Του Απόστολου Λυκεσα(Εφ.των Συντακτών)
-Το Ολύμπιον εκκίνησε 1938, με την υπ’ αριθμόν 236 άδεια οικοδομής, οπότε και άρχισαν επισήμως οι κατασκευαστικές εργασίες.
Τρία κινηματοθέατρα, ενα ζαχαροπλαστείο στο ισόγειο και 8 διαμερισμάτα.
Στον πόλεμο ενα ιταλικό αεροπλάνο προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο κτήριο.
Η σημερινή του μορφή σχεδιάζεται το 1950 από τον Γάλλο Jacques Mosset, αρχιτέκτονα σημαντικών κτηρίων της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης και ολοκληρώνεται τη δεκαετία του 1960.
Το Ολύμπιον ,το ξενοδοχείο Ηλέκτρα Παλλάς, ταβερνάκια, ζαχαροπλαστεία και 5 θερινοί κινηματογράφοι ομόρφυναν ξεχωριστα τη μεγαλύτερη ηπειρωτική ελληνική πλατεία.
Πλέον,η θεατρική “Aίθουσα Χατζώκου”(η πρώτη αίθουσα στην χώρα με συρόμενη οροφή),
ο Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης «Θεσσαλονίκη 1997»,
η μόνιμη έδρα, φυσική και ιστορική, του Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης από το 1998, οι αίθουσες του όπου διεξάγονται οι ετήσιες διοργανώσεις του όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αντικαθίστανται από το "M" των McDonald's .
To "Double Cheeseburger" και το "Mcchicken" μπορούν πλέον διθυραμβικά να φωνάζουν τη νίκη τους.
Εμένα πάλι θα με βρείτε στο «Ολύμπιον», στο «Ντορέ», στην «Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών», στον «Αλέξανδρος» να περι-πλανωμαι στις πολύτιμες παρακαταθήκες της θύμησης.
Τελικά είμαστε ότι τρώμε...
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.