Στην Κατοχή με συνέλαβαν,
με χτύπησαν - από τότε έχω
το σημάδι από βούρδουλα -
και με έριξαν στην απομόνωση.
Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.
Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.
Πόναγα σε όλο μου το κορμί.
Του λέω: ''Σε παρακαλώ,
να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο
κι εγώ πάνω στο σώμα σου;''
Έτσι κι έγινε.
Από αυτό το περιστατικό
εμπνεύστηκα το:
''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα,
ωχ, μανούλα μου.
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου,
ωχ, μανούλα μου.
Μα εγώ δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος.
Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές.
Μάνα μη λυπάσαι,
μάνα μη με κλαις...''
Κώστας Βίρβος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.