Από την επανάσταση του 1955 στην κατάλυση του κυπριακού κράτους με «ειρηνικά» μέσα.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
8 Δεκεμβρίου 2025Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδίως μετά το 1996, έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα διάφορα ρεύματα «ιστορικού αναθεωρητισμού» της «αριστεράς» και του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», στα οποία προστέθηκαν, ιδίως μετά το 2015, και διάφορα ρεύματα αναθεωρητισμού της δεξιάς και την άκρας δεξιάς, που, στο σύνολό τους, θέλουν με διάφορους τρόπους και από διαφορετικούς δρόμους, να διαστρεβλώσουν και να αντιστρέψουν ακόμα το νόημα της ελληνικής ιστορίας, ξεκινώντας τουλάχιστο από την Επανάσταση του 1821. O σκοπός του ιστορικού αυτού αναθεωρητισμού είναι να καταστήσει το νόημα της ελληνικής ιστορίας συμβατό με την παρακμή και κατάρρευση του ελλαδικού και κυπριακού κράτους και την αποικιοποίηση σε βάθος, την απορρόφηση Ελλάδας και Κύπρου, όχι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως στο παρελθόν, αλλά από τον ολοκληρωτισμό της ανερχόμενης «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», μια πορεία που, τυχόν ολοκληρούμενη, μας οδηγεί και σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες» (Μίκης Θεοδωράκης) και σε μια «Κύπρο χωρίς Έλληνες».
Οι αναθεωρητισμοί αυτοί είναι η αντανάκλαση, στον χώρο των ιδεών και της ιστοριογραφίας, της ελληνικής παρακμής και με τη σειρά τους την προετοιμάζουν και τη διευκολύνουν.
Παρά τον φαινομενικά αντίθετο χαρακτήρα τους και τα «αριστερά» και τα δεξιά ρεύματα ιστορικού αναθεωρητισμού συγκλίνουν σε μια βασική παραδοχή:
• την πολύ μεγάλη υποτίμηση της δυνατότητας του ελληνικού λαού να διαθέτει αυτόνομο, κάπως ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος,
• την υποτίμηση των ηγετικών μορφών του ελληνικού αγώνα για ανεξαρτησία (από τον Κολοκοτρώνη έως τον Μακάριο) και των τεράστιων λαϊκών κινημάτων που σφράγισαν την ιστορία μας, από το ΕΑΜ στην ΕΟΚΑ,
• με ταυτόχρονο εξωραϊσμό των φορέων της ξένης εξάρτησης αντίστοιχα, από τον Μαυροκορδάτο μέχρι τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’, τον Κληρίδη και τις δυνάμεις που υπέγραψαν τα αποικιακά Μνημόνια της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ανεξάρτητα από τις άλλες διαφορές τους, είτε προέρχονται από την «αριστερά», είτε και από την άκρα δεξιά όλα αυτά τα ρεύματα συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα:
Ανεξάρτητα από τις άλλες διαφορές τους, είτε προέρχονται από την «αριστερά», είτε και από την άκρα δεξιά όλα αυτά τα ρεύματα συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα:
• Μόνοι μας δεν δυνάμεθα, πρέπει να κάνουμε ότι μας λένε οι ξένοι, Βρετανοί, Αμερικανοί, Ε.Ε. και Ισραήλ. Το πολύ-πολύ οι πολιτικοί μας να διαφέρουν ως προς το μείγμα των «νταβατζήδων» που προτιμάνε.
Όσο για τους ολιγάρχες μας δεν έχουν προκαταλήψεις: συμπεριφέρονται στην πράξη, και αυτή είναι που μετράει, ως «νταβατζοσυλλέκτες», όποιος κι αν είναι ο «νταβατζής», αρκεί βέβαια να είναι εντός του δυτικού «μαντριού». Η πραγματική τους πατρίδα και αυτών και των περισσότερων πολιτικών μας δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Αμερική.
Η εξάρτηση, όχι η ανεξαρτησία πηγή των ελληνικών δεινών
Η ελληνική ιστορία όμως είναι αψευδής μάρτυς του ότι, αν κάτι μας οδήγησε σε τεράστιες καταστροφές δεν ήταν η επιδίωξη της ανεξαρτησίας μας, αλλά αντίθετα η εξάρτησή μας.
Η ελληνική ιστορία όμως είναι αψευδής μάρτυς του ότι, αν κάτι μας οδήγησε σε τεράστιες καταστροφές δεν ήταν η επιδίωξη της ανεξαρτησίας μας, αλλά αντίθετα η εξάρτησή μας.
Όλες οι μεγάλες καταστροφές της νεότερης ελληνικής ιστορίας (Μικρασιατική, Εμφύλιος, Κυπριακή, Μνημονιακή) έγιναν όχι γιατί αντισταθήκαμε, όχι γιατί είπαμε «Όχι», αλλά γιατί υποταχτήκαμε και είπαμε «Ναι» στους Νταβατζήδες, τους «Προστάτες».
Γι’ αυτό και οι φορείς της εξάρτησης και της υποτέλειας νιώθουν την ανάγκη να παραμορφώσουν την ελληνική ιστορία, να της αλλάξουνε το νόημα. Αυτή είναι η πηγή, ο λόγος που υπάρχουν όλα τα ρεύματα του «ιστορικού αναθεωρητισμού, «αριστερά», «εκσυγχρονιστικά» και δεξιά. Γιατί, αν η «αλήθεια είναι επαναστατική» (Γκράμσι), η «αντεπανάσταση» -η κατεδάφιση δηλαδή των δημοκρατικών, κοινωνικών και ανεξαρτησιακών κατακτήσεων του ελληνισμού, έχει ζωτική χρεία του ψέματος.
Παντού άλλωστε τα ίδια συμβαίνουν. Γι’ αυτόν τον λόγο το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τους δημοσιογράφους στη Γιουγκοσλαβία, γι’ αυτόν ακριβώς το Ισραήλ, ηγέτης και αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου νέο-ολοκληρωτισμού και νεοφασισμού στην πραγματικότητα, δολοφόνησε περισσότερους δημοσιογράφους σε δύο χρόνια από όσους σκοτώθηκαν σε όλους τους πολέμους παγκοσμίως του 20ού αιώνα.
Για να γεμίσουμε την Ελλάδα και την Κύπρο αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις, για να κάνουμε τα δύο κράτη προτεκτοράτα του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, πρέπει ασφαλώς να ξεχάσουμε τον ρόλο που έπαιξαν διαχρονικά εις βάρος μας αυτές οι δύο δυνάμεις, όπως και το ότι ενεθάρρυναν ή συνέδραμαν την όλη επιθετικότητα της Τουρκίας μετά το 1955.
Τέτοιος ιστορικός αναθεωρητισμός άλλωστε δεν εμφανίζεται μόνο στην ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας, αλλά και της διεθνούς, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διαστρέβλωση όλης της ιστορίας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και του κολοσσιαίου ρόλου του Κόκκινου Στρατού και της ΕΣΣΔ στην ήττα του Χίτλερ και του Ναζισμού, όπως επίσης και των λαϊκών αντιστασιακών κινημάτων. Χρειάζεται ασφαλώς τέτοια διαστρέβλωση αν είναι να αναιρέσουμε τα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα από την ήττα του Φασισμού κι αν είναι να συμμαχήσουμε με τους Ουκρανούς νεοφασίστες, τους απόγονους του Στεπάν Μπαντέρα κατά της Ρωσίας.
Παρακμή της επιστήμης, προδοσία των διανοουμένων
Ένα εμπόδιο στον αναθεωρητισμό ήταν έως τώρα η ζωντανή μνήμη των ανθρώπων που έζησαν τουλάχιστο τα πρόσφατα γεγονότα. Είναι δύσκολο να πει κανείς σε κάποιον που θυμάται το 1974, τη χρονιά έναρξης της τωρινής φάσης της νεοελληνικής ιστορίας ότι οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας ή ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους φίλους μας τους Τούρκους. Ο καιρός όμως περνάει και οι γενιές απέρχονται. Οι νεότεροι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι σε κάθε είδους προπαγάνδα και μάλιστα στο μέτρο που η πολιτική και πνευματική ζωή στην Ελλάδα έχει αγγίξει ένα πρωτοφανές ιστορικά χαμηλό. Οι ιστορικές σπουδές (όπως και ευρύτερα οι ανθρωπιστικές) στα πανεπιστήμιά μας έχουν παρακμάσει, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις, μαζί με την επικράτηση ενός θετικιστικού, μεταμοντέρνου κατακερματισμού και μιας αποθέωσης του εμπειρισμού και του υποκειμενισμού που τους αφαιρεί το βασικό -ακόμα και όταν παρέμενε ανομολόγητο- κίνητρο όλων των μεγάλων ιστορικών, δηλαδή την αναζήτηση των αιτιακών σχέσεων και του νοήματος της ανθρώπινης ιστορίας.
Ανταποκρινόμενοι στην παράκληση διαφόρων φίλων παραθέτουμε λοιπόν στη συνέχεια ένα κατάλογο όσων εμείς τουλάχιστο θεωρούμε βασικούς σταθμούς στην εξέλιξη του Κυπριακού.
Από την επανάσταση του 1955 στις συμφωνίες του 1959
Το 1955 είναι η χρονιά που ξεκινάει ο εθνικοαπελευθερωτικός, αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου. Τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, οι τουρκικές αρχές πραγματοποιούν, με ενθάρρυνση και υπόδειξη των βρετανικών υπηρεσιών, το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Την ίδια χρονιά επίσης ένας ισραηλινός διπλωμάτης που επισκέπτεται την Αθήνα συμπεραίνει, στην έκθεση προς την κυβέρνησή του, ότι θα χρειαστεί στην Ελλάδα μια «κυβέρνηση που δεν θα δίνει λογαριασμό στο λαό», μια δικτατορία δηλαδή, για να «λυθεί» το κυπριακό. Την ίδια χρονιά το ελληνικό μετεμφυλιακό, δηλαδή απόλυτα υποτελές προς ΗΠΑ και Βρετανία καθεστώς αποδέχεται τη σύγκλιση από το Λονδίνο τριμερούς διεθνούς διάσκεψης για το κυπριακό, όπου συμμετέχει η αποικιακή δύναμη (Βρετανία), δεν συμμετέχουν οι επαναστατημένοι Κύπριοι και συμμετέχει η Τουρκία, παρόλο που είχε παραιτηθεί τελεσίδικα από οποιαδήποτε αξίωση στην Κύπρο με τη συνθήκη της Λωζάνης.
Μεταξύ 1956 και 1958 διεξάγεται σφοδρή πολιτική σύγκρουση στην Αθήνα μεταξύ Γεωργίου Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή για το ποιος θα πάρει από την Ουάσιγκτον το «δαχτυλίδι». Η σύγκρουση καταλήγει στον εκλογικό θρίαμβο του δεύτερου και τον καταποντισμό του πρώτου στις εκλογές του 1958. Λέγεται ότι σε αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλαν παρασκηνιακά το Παλάτι και οι Αμερικανοί, γιατί ο Ντάλες πείσθηκε ότι ο Καραμανλής θα είναι «συνεργάσιμος» στο κυπριακό. Το 1958 ο πολιτικός ηγέτης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρχιεπίσκοπος Μακάριος παραιτείται της επιδίωξης της Ένωσης ελπίζοντας ότι θα του δώσουν τουλάχιστο σε αντάλλαγμα ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος (σύμφωνα με τον ιστορικό ηγέτη του ΑΚΕΛ Πλουτή Σέρβα, κατόπιν αμερικανικών πιέσεων).
Το 1959, η κυβέρνηση Καραμανλή-Αβέρωφ ασκεί αφόρητες πιέσεις και διατυπώνει ανοιχτές απειλές κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ώστε να υπογράψει τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Αν δεν υπογράψετε, «το αίμα επί των κεφαλών σας και επί των κεφαλών των τέκνων σας» απειλεί ο Ευάγγελος Αβέρωφ τους Κυπρίους αντιπροσώπους, μας λέει, σε μια συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο ένας από τους δύο αντιπροσώπους της ΕΟΚΑ στο Λονδίνο. Το αίμα όντως επέπεσε επί των κεφαλών των Κυπρίων και των τέκνων των, όχι όμως γιατί αρνήθηκαν, αλλά γιατί υπέγραψαν τις συμφωνίες.
Με τις συμφωνίες εγκαθιδρύεται στην Κύπρο ένα δυσλειτουργικό κράτος προορισμένο να διαλυθεί με εμφύλια σύρραξη και αναγνωρίζονται στην Τουρκία επεμβατικά δικαιώματα που θα χρησιμοποιήσει για να εισβάλει στο νησί το 1974. Στην Ελλάδα τις συμφωνίες καταγγέλλουν οι ηγέτες της Αριστεράς Ηλίας Ηλιού, που τις χαρακτηρίζει μάλιστα Ανταλκίδειο Ειρήνη και του Κέντρου Σοφοκλής Βενιζέλος. Αντίθετα τις υποστηρίζει ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος των Βρετανών στην Ελλάδα.
Από το 1959 στο 1967
Το 1963-64, ξεσπάνε στην Κύπρο οι «διακοινοτικές ταραχές», η «τουρκανταρσία» όπως τη θεωρεί η κυπριακή κυβέρνηση, πραξικόπημα της Τουρκίας κατά της νόμιμης κυβέρνησης. Η «τουρκανταρσία» καταστέλλεται με την αποφασιστική δράση ιδίως φιλικών προς τον Μακάριο ομάδων, όπως οι «κoκκινοσκούφηδες» του Βάσου Λυσσαρίδη που καταλαμβάνουν την κορυφή του Πενταδάκτυλου. Οι ομάδες του Λυσσαρίδη δεν επιτίθενται στους άμαχους Τουρκοκύπριους, όπως πράττουν οι ακροδεξιές ομάδες του Σαμψών. Όπως θα αποκαλυφθεί πολύ αργότερα και οι άνθρωποι του Ντενκτάς και η ελληνική «εθνικιστική» ακροδεξιά καθοδηγούνται στην πραγματικότητα από το ίδιο κέντρο, το διαβόητο, παράνομο ΝΑΤΟϊκό δίκτυο Gladio.
Όταν ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζoρτζ Μπολ, επισκέπτεται την Κύπρο, ο Βρετανός αξιωματικός Μάρτιν Πάκαρντ τον παίρνει με ένα ελικόπτερο για να του εξηγήσει το έργο ειρήνευσης και συμφιλίωσης που είχε πραγματοποιήσει στην «Πράσινη Γραμμή». «Φανταστική δουλειά», του λέει ο Μπολ μόλις κατεβαίνουν από το ελικόπτερο. «Αλλά τα πήρες όλα στραβά. Κανένας δεν σούπε ότι η δουλειά μας εδώ δεν είναι η συμφιλίωσή τους αλλά η διχοτόμηση;» Ο Μπολ θα καταγραφεί στην ιστορία λέγοντας, για το Μακάριο, ότι «αυτός ο γιος της σκύλας πρέπει να σκοτωθεί για να γίνει κάτι στην Κύπρο».
Το 1964 ο Μακάριος στέλνει τον Βάσο Λυσσαρίδη στην ΕΣΣΔ για να αποσπάσει και αποσπά την υπόσχεση της Μόσχας (του Νικήτα Χρουστσόφ) ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Την ίδια χρονιά οι Αμερικανοί εμφανίζουν το «σχέδιο Άτσεσον» που προβλέπει μια μορφή «διπλής ένωσης» και την παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία.
Όταν ο εκλεγείς στο μεταξύ λαοπρόβλητος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου διαμηνύει στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ότι η Ελλάδα είναι δημοκρατία και το κοινοβούλιό της δεν πρόκειται να δεχτεί, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, να παραχωρήσει το Καστελόριζο, ο Τζόνσον του διαμηνύει «Γαμώ (Fuck) το Σύνταγμα, Γαμώ (Fuck) το κοινοβούλιό σου». (*)
Προετοιμάζοντας το «διπλό έγκλημα του ΝΑΤΟ» (πραξικόπημα και εισβολή)
Το λέει και το κάνει. Το 1965 ο Παπανδρέου ανατρέπεται με το βασιλικό πραξικόπημα του Κωνσταντίνου, τη βοήθεια των Αποστατών και βεβαίως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και την αδρή χρηματοδότησή τους από την αμερικανική πρεσβεία, ώστε να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος για την προετοιμασία επιβολής της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967. Μια από τις πρώτες ενέργειες της αμερικανοκίνητης Χούντας ήταν να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί, κάτι που θα διευκολύνει αποφασιστικά την τουρκική εισβολή, το 1974. Από το 1971, η Χούντα στέλνει τον Γρίβα στην Κύπρο και οργανώνει τον κυπριακό εμφύλιο για να ανατρέψει και δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Το 1974, Αμερικανοί πράκτορες (Αβρακώτος) και Ισραηλινοί συγγενείς του διαβεβαιώνουν τον δικτάτορα Ιωαννίδη, εξ αρχής δημιουργό της ΕΟΚΑ Β’, ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί αν σκοτώσει τον Μακάριο, αντίθετα θα πραγματοποιήσει την Ένωση. (Ο Μίμης Ανδρουλάκης αποκάλυψε σε πρόσφατο βιβλίο του την εβραϊκή καταγωγή του Ιωαννίδη, αλλά δεν είμαστε σε θέση να πούμε αν αυτό είχε ή δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με τον ρόλο που έπαιξε τελικά). Αν στην Αθήνα κάνει κουμάντο ο Ιωαννίδης, στην Ουάσιγκτον κάνει κουμάντο ο Κίσινγκερ που συγκεντρώνει τεράστια εξουσία όντας ταυτόχρονα και υπουργός Εξωτερικών και σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας.
Φαίνεται ότι ο Κίσινγκερ δεν ενημέρωνε ούτε καν τον Πρόεδρο Νίξον για όσα έκανε στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ θεωρούσε προφανώς τόσο σημαντική την καταστροφή του κυπριακού κράτους και την εξόντωση του ηγέτη του, ώστε αγνόησε ακόμα και τον κίνδυνο να διαλύσει τη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Δεν μπορούμε φυσικά να γνωρίζουμε αν στο μυαλό του υπερτερούσαν τα κριτήρια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ή του σιωνισμού και ποια από τα δύο θεωρούσε πιο σημαντικά, ούτε θα μας τόλεγε ο ίδιος. Η επιδίωξή του πάντως ήταν να τα ταυτίσει, χωρίς να φανεί ότι το κάνει.
Χρησιμοποιώντας τη Χούντα ο Κίσινγκερ οργανώνει στην Κύπρο ένα πραξικόπημα που είναι το ακριβές αντίγραφο εκείνου που είχε οργανώσει το 1973 στη Χιλή. Όμως υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Ο Αλιέντε δολοφονείται ενώ ο Μακάριος διασώζεται και μαζί το κράτος του. Διαφεύγει στο εξωτερικό και πιθανώς δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Κύπρο αν δεν είχε αποτύχει η δολοφονική απόπειρα κατά του αρχηγού της κυπριακής αντίστασης σοσιαλιστή Βάσου Λυσσαρίδη τον Αύγουστο 1974.
Το κυπριακό κράτος επιβίωσε, έστω και ακρωτηριασμένο, από την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή, στην οποία προσέφεραν το νομικό έρεισμα οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και το αναγκαίο πολιτικό πρόσχημα και δικαιολογία το προηγηθέν πραξικόπημα της «ελληνικής» Δικτατορίας.
Εισβολή που δεν θα είχε πετύχει αν η CIA δεν έλεγχε ασφυκτικά τους Έλληνες αξιωματικούς, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει καμμιά αντίδραση από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Οι Τούρκοι δεν έκαναν απόβαση, αποβίβαση έκαναν στην Κύπρο.
Το σχέδιο αυτό απορρίπτεται με τεράστια πλειοψηφία από τον κυπριακό λαό στο δημοψήφισμα του 2004, δεν φεύγει όμως ποτέ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που συνεχίζονται πάντα στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, παρόλο που οι κυπριακές κυβερνήσεις έχουν μεριμνήσει να δημιουργήσουν την απόλυτη σύγχυση στον πληθυσμό για το τι ακριβώς επιδιώκουν και διαπραγματεύονται, κρυπτόμενες πίσω από ασαφείς φόρμουλες αποσδιόριστου περιεχομένου όπως η «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία».
Η μόνη γνωστή συγκεκριμενοποίηση της ιδέας αυτής της Ομοσπονδίας που γνωρίζουμε είναι το σχέδιο Ανάν, για το οποίο ο Δημήτρης Τσάτσος είπε ότι μόνο παράφρων θα μπορούσε να το συντάξει και ο Βαγγέλης Βενιζέλος ότι μπορεί κανείς να το ξετινάξει σε δύο λεπτά από πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου. Στο βιβλίο μας «Η Κύπρος σε παγίδα», (εκδ. Λιβάνη, 2008), έχουμε συγκεντρώσει έναν εντυπωσιακό κατάλογο από απόψεις Ελλήνων και ξένων νομικών για ένα από τα πιο εξωφρενικά νομικά κείμενα στην παγκόσμιο ιστορία, προάγγελο στην πραγματικότητα του Ολοκληρωτισμού που έρχεται διεθνώς.
Αν το δεχθεί η Τουρκία, Ελλάδα και Ελληνοκύπριοι ηγέτες θα συμφωνήσουν και αυτοί πιθανότατα, παραλείποντας βέβαια να το θέσουν ξανά σε δημοψήφισμα. Όπως έγραψε στο βιβλίο του «Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον 21ο αιώνα» (Καστανιώτης 2010) ο Νίκος Κοτζιάς, που υπηρέτησε διαδοχικά το ΚΚΕ (στην πιο σκληροπυρηνική, «σταλινική» εκδοχή του, το «ΠΑΣΟΚ» του Σημίτη και Γ. Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα, το κύριο σφάλμα που έγινε στην Κύπρο ήταν ότι προβλέφθηκε δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν!
Αλλά και αυτό να μη συμβεί, να μην γίνει δηλαδή δεκτό ένα τέτοιο σχέδιο η ελεύθερη Κύπρος μετατρέπεται τώρα ντε φακτο και με ταχείς ρυθμούς σε ΝΑΤΟϊκό και Ισραηλινό προτεκτοράτο, εντείνεται ο εποικισμός της από τους Ισραηλινούς και, με τη στάση που υιοθέτησε στο ζήτημα της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, η Λευκωσία αυτοκτονεί διπλωματικά και διεθνοπολιτικά χάνοντας κάθε διεθνές κύρος.
Είμαστε χώρα υπό κατοχή, είπε πρόσφατα ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Mόνο που στην κατοχή της βόρειας Κύπρου, εδώ και μισό αιώνα, μοιάζει τώρα να προστίθεται και η κατοχή της Νότιας από τους δήθεν «συμμάχους» της, ανεπίσημη μεν, όλο και πιο πραγματική δε. Γίναμε κράτος-δορυφόρος και δεν το ξέρουμε; Χωρίς, όπως είπαμε, να έχει απομακρυνθεί ο κίνδυνος και τυπικής κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με ένα νέο σχέδιο Ανάν.
(*) Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Φίλιπ Ντιν Τσιγάντε, που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του «Ι should Have Died» (Νέα Υόρκη, 1977), ο Τζόνσον επανήλθε στο ζήτημα και είπε στον Έλληνα Πρέσβη στην Ουάσιγκτον: «Επιτρέψτε μου να σας πω ποια θα είναι η απάντησή μου αν ο πρωθυπουργός σας μου απαντήσει αυτά που μου είπατε. Ποιος νομίζει ότι είναι, σε τελική ανάλυση; Δεν χρειάζομαι έναν δεύτερο Ντε Γκωλ. Δίνουμε πάρα πολλά δολάρια στους Έλληνες, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας αρχίσει να μου κάνει κήρυγμα για τη δημοκρατία, το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμα, ίσως αυτός, το Κοινοβούλιό του και το Σύνταγμά του να μη διαρκέσουν για πολύ».
Πηγή: kosmodromio.gr
ΠΗΓΗ:https://www.konstantakopoulos.gr/35122/%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b7%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%af-%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%b8%ce%bc%ce%bf%ce%af
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Παντού άλλωστε τα ίδια συμβαίνουν. Γι’ αυτόν τον λόγο το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τους δημοσιογράφους στη Γιουγκοσλαβία, γι’ αυτόν ακριβώς το Ισραήλ, ηγέτης και αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου νέο-ολοκληρωτισμού και νεοφασισμού στην πραγματικότητα, δολοφόνησε περισσότερους δημοσιογράφους σε δύο χρόνια από όσους σκοτώθηκαν σε όλους τους πολέμους παγκοσμίως του 20ού αιώνα.
Για να γεμίσουμε την Ελλάδα και την Κύπρο αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις, για να κάνουμε τα δύο κράτη προτεκτοράτα του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, πρέπει ασφαλώς να ξεχάσουμε τον ρόλο που έπαιξαν διαχρονικά εις βάρος μας αυτές οι δύο δυνάμεις, όπως και το ότι ενεθάρρυναν ή συνέδραμαν την όλη επιθετικότητα της Τουρκίας μετά το 1955.
Τέτοιος ιστορικός αναθεωρητισμός άλλωστε δεν εμφανίζεται μόνο στην ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας, αλλά και της διεθνούς, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διαστρέβλωση όλης της ιστορίας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και του κολοσσιαίου ρόλου του Κόκκινου Στρατού και της ΕΣΣΔ στην ήττα του Χίτλερ και του Ναζισμού, όπως επίσης και των λαϊκών αντιστασιακών κινημάτων. Χρειάζεται ασφαλώς τέτοια διαστρέβλωση αν είναι να αναιρέσουμε τα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα από την ήττα του Φασισμού κι αν είναι να συμμαχήσουμε με τους Ουκρανούς νεοφασίστες, τους απόγονους του Στεπάν Μπαντέρα κατά της Ρωσίας.
Παρακμή της επιστήμης, προδοσία των διανοουμένων
Ένα εμπόδιο στον αναθεωρητισμό ήταν έως τώρα η ζωντανή μνήμη των ανθρώπων που έζησαν τουλάχιστο τα πρόσφατα γεγονότα. Είναι δύσκολο να πει κανείς σε κάποιον που θυμάται το 1974, τη χρονιά έναρξης της τωρινής φάσης της νεοελληνικής ιστορίας ότι οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας ή ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους φίλους μας τους Τούρκους. Ο καιρός όμως περνάει και οι γενιές απέρχονται. Οι νεότεροι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι σε κάθε είδους προπαγάνδα και μάλιστα στο μέτρο που η πολιτική και πνευματική ζωή στην Ελλάδα έχει αγγίξει ένα πρωτοφανές ιστορικά χαμηλό. Οι ιστορικές σπουδές (όπως και ευρύτερα οι ανθρωπιστικές) στα πανεπιστήμιά μας έχουν παρακμάσει, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις, μαζί με την επικράτηση ενός θετικιστικού, μεταμοντέρνου κατακερματισμού και μιας αποθέωσης του εμπειρισμού και του υποκειμενισμού που τους αφαιρεί το βασικό -ακόμα και όταν παρέμενε ανομολόγητο- κίνητρο όλων των μεγάλων ιστορικών, δηλαδή την αναζήτηση των αιτιακών σχέσεων και του νοήματος της ανθρώπινης ιστορίας.
Ανταποκρινόμενοι στην παράκληση διαφόρων φίλων παραθέτουμε λοιπόν στη συνέχεια ένα κατάλογο όσων εμείς τουλάχιστο θεωρούμε βασικούς σταθμούς στην εξέλιξη του Κυπριακού.
Από την επανάσταση του 1955 στις συμφωνίες του 1959
Το 1955 είναι η χρονιά που ξεκινάει ο εθνικοαπελευθερωτικός, αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου. Τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, οι τουρκικές αρχές πραγματοποιούν, με ενθάρρυνση και υπόδειξη των βρετανικών υπηρεσιών, το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Την ίδια χρονιά επίσης ένας ισραηλινός διπλωμάτης που επισκέπτεται την Αθήνα συμπεραίνει, στην έκθεση προς την κυβέρνησή του, ότι θα χρειαστεί στην Ελλάδα μια «κυβέρνηση που δεν θα δίνει λογαριασμό στο λαό», μια δικτατορία δηλαδή, για να «λυθεί» το κυπριακό. Την ίδια χρονιά το ελληνικό μετεμφυλιακό, δηλαδή απόλυτα υποτελές προς ΗΠΑ και Βρετανία καθεστώς αποδέχεται τη σύγκλιση από το Λονδίνο τριμερούς διεθνούς διάσκεψης για το κυπριακό, όπου συμμετέχει η αποικιακή δύναμη (Βρετανία), δεν συμμετέχουν οι επαναστατημένοι Κύπριοι και συμμετέχει η Τουρκία, παρόλο που είχε παραιτηθεί τελεσίδικα από οποιαδήποτε αξίωση στην Κύπρο με τη συνθήκη της Λωζάνης.
Μεταξύ 1956 και 1958 διεξάγεται σφοδρή πολιτική σύγκρουση στην Αθήνα μεταξύ Γεωργίου Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή για το ποιος θα πάρει από την Ουάσιγκτον το «δαχτυλίδι». Η σύγκρουση καταλήγει στον εκλογικό θρίαμβο του δεύτερου και τον καταποντισμό του πρώτου στις εκλογές του 1958. Λέγεται ότι σε αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλαν παρασκηνιακά το Παλάτι και οι Αμερικανοί, γιατί ο Ντάλες πείσθηκε ότι ο Καραμανλής θα είναι «συνεργάσιμος» στο κυπριακό. Το 1958 ο πολιτικός ηγέτης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρχιεπίσκοπος Μακάριος παραιτείται της επιδίωξης της Ένωσης ελπίζοντας ότι θα του δώσουν τουλάχιστο σε αντάλλαγμα ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος (σύμφωνα με τον ιστορικό ηγέτη του ΑΚΕΛ Πλουτή Σέρβα, κατόπιν αμερικανικών πιέσεων).
Το 1959, η κυβέρνηση Καραμανλή-Αβέρωφ ασκεί αφόρητες πιέσεις και διατυπώνει ανοιχτές απειλές κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ώστε να υπογράψει τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Αν δεν υπογράψετε, «το αίμα επί των κεφαλών σας και επί των κεφαλών των τέκνων σας» απειλεί ο Ευάγγελος Αβέρωφ τους Κυπρίους αντιπροσώπους, μας λέει, σε μια συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο ένας από τους δύο αντιπροσώπους της ΕΟΚΑ στο Λονδίνο. Το αίμα όντως επέπεσε επί των κεφαλών των Κυπρίων και των τέκνων των, όχι όμως γιατί αρνήθηκαν, αλλά γιατί υπέγραψαν τις συμφωνίες.
Με τις συμφωνίες εγκαθιδρύεται στην Κύπρο ένα δυσλειτουργικό κράτος προορισμένο να διαλυθεί με εμφύλια σύρραξη και αναγνωρίζονται στην Τουρκία επεμβατικά δικαιώματα που θα χρησιμοποιήσει για να εισβάλει στο νησί το 1974. Στην Ελλάδα τις συμφωνίες καταγγέλλουν οι ηγέτες της Αριστεράς Ηλίας Ηλιού, που τις χαρακτηρίζει μάλιστα Ανταλκίδειο Ειρήνη και του Κέντρου Σοφοκλής Βενιζέλος. Αντίθετα τις υποστηρίζει ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος των Βρετανών στην Ελλάδα.
Από το 1959 στο 1967
Το 1963-64, ξεσπάνε στην Κύπρο οι «διακοινοτικές ταραχές», η «τουρκανταρσία» όπως τη θεωρεί η κυπριακή κυβέρνηση, πραξικόπημα της Τουρκίας κατά της νόμιμης κυβέρνησης. Η «τουρκανταρσία» καταστέλλεται με την αποφασιστική δράση ιδίως φιλικών προς τον Μακάριο ομάδων, όπως οι «κoκκινοσκούφηδες» του Βάσου Λυσσαρίδη που καταλαμβάνουν την κορυφή του Πενταδάκτυλου. Οι ομάδες του Λυσσαρίδη δεν επιτίθενται στους άμαχους Τουρκοκύπριους, όπως πράττουν οι ακροδεξιές ομάδες του Σαμψών. Όπως θα αποκαλυφθεί πολύ αργότερα και οι άνθρωποι του Ντενκτάς και η ελληνική «εθνικιστική» ακροδεξιά καθοδηγούνται στην πραγματικότητα από το ίδιο κέντρο, το διαβόητο, παράνομο ΝΑΤΟϊκό δίκτυο Gladio.
Όταν ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζoρτζ Μπολ, επισκέπτεται την Κύπρο, ο Βρετανός αξιωματικός Μάρτιν Πάκαρντ τον παίρνει με ένα ελικόπτερο για να του εξηγήσει το έργο ειρήνευσης και συμφιλίωσης που είχε πραγματοποιήσει στην «Πράσινη Γραμμή». «Φανταστική δουλειά», του λέει ο Μπολ μόλις κατεβαίνουν από το ελικόπτερο. «Αλλά τα πήρες όλα στραβά. Κανένας δεν σούπε ότι η δουλειά μας εδώ δεν είναι η συμφιλίωσή τους αλλά η διχοτόμηση;» Ο Μπολ θα καταγραφεί στην ιστορία λέγοντας, για το Μακάριο, ότι «αυτός ο γιος της σκύλας πρέπει να σκοτωθεί για να γίνει κάτι στην Κύπρο».
Το 1964 ο Μακάριος στέλνει τον Βάσο Λυσσαρίδη στην ΕΣΣΔ για να αποσπάσει και αποσπά την υπόσχεση της Μόσχας (του Νικήτα Χρουστσόφ) ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Την ίδια χρονιά οι Αμερικανοί εμφανίζουν το «σχέδιο Άτσεσον» που προβλέπει μια μορφή «διπλής ένωσης» και την παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία.
Όταν ο εκλεγείς στο μεταξύ λαοπρόβλητος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου διαμηνύει στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ότι η Ελλάδα είναι δημοκρατία και το κοινοβούλιό της δεν πρόκειται να δεχτεί, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, να παραχωρήσει το Καστελόριζο, ο Τζόνσον του διαμηνύει «Γαμώ (Fuck) το Σύνταγμα, Γαμώ (Fuck) το κοινοβούλιό σου». (*)
Προετοιμάζοντας το «διπλό έγκλημα του ΝΑΤΟ» (πραξικόπημα και εισβολή)
Το λέει και το κάνει. Το 1965 ο Παπανδρέου ανατρέπεται με το βασιλικό πραξικόπημα του Κωνσταντίνου, τη βοήθεια των Αποστατών και βεβαίως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και την αδρή χρηματοδότησή τους από την αμερικανική πρεσβεία, ώστε να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος για την προετοιμασία επιβολής της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967. Μια από τις πρώτες ενέργειες της αμερικανοκίνητης Χούντας ήταν να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί, κάτι που θα διευκολύνει αποφασιστικά την τουρκική εισβολή, το 1974. Από το 1971, η Χούντα στέλνει τον Γρίβα στην Κύπρο και οργανώνει τον κυπριακό εμφύλιο για να ανατρέψει και δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Το 1974, Αμερικανοί πράκτορες (Αβρακώτος) και Ισραηλινοί συγγενείς του διαβεβαιώνουν τον δικτάτορα Ιωαννίδη, εξ αρχής δημιουργό της ΕΟΚΑ Β’, ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί αν σκοτώσει τον Μακάριο, αντίθετα θα πραγματοποιήσει την Ένωση. (Ο Μίμης Ανδρουλάκης αποκάλυψε σε πρόσφατο βιβλίο του την εβραϊκή καταγωγή του Ιωαννίδη, αλλά δεν είμαστε σε θέση να πούμε αν αυτό είχε ή δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με τον ρόλο που έπαιξε τελικά). Αν στην Αθήνα κάνει κουμάντο ο Ιωαννίδης, στην Ουάσιγκτον κάνει κουμάντο ο Κίσινγκερ που συγκεντρώνει τεράστια εξουσία όντας ταυτόχρονα και υπουργός Εξωτερικών και σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας.
Φαίνεται ότι ο Κίσινγκερ δεν ενημέρωνε ούτε καν τον Πρόεδρο Νίξον για όσα έκανε στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ θεωρούσε προφανώς τόσο σημαντική την καταστροφή του κυπριακού κράτους και την εξόντωση του ηγέτη του, ώστε αγνόησε ακόμα και τον κίνδυνο να διαλύσει τη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Δεν μπορούμε φυσικά να γνωρίζουμε αν στο μυαλό του υπερτερούσαν τα κριτήρια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ή του σιωνισμού και ποια από τα δύο θεωρούσε πιο σημαντικά, ούτε θα μας τόλεγε ο ίδιος. Η επιδίωξή του πάντως ήταν να τα ταυτίσει, χωρίς να φανεί ότι το κάνει.
Χρησιμοποιώντας τη Χούντα ο Κίσινγκερ οργανώνει στην Κύπρο ένα πραξικόπημα που είναι το ακριβές αντίγραφο εκείνου που είχε οργανώσει το 1973 στη Χιλή. Όμως υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Ο Αλιέντε δολοφονείται ενώ ο Μακάριος διασώζεται και μαζί το κράτος του. Διαφεύγει στο εξωτερικό και πιθανώς δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Κύπρο αν δεν είχε αποτύχει η δολοφονική απόπειρα κατά του αρχηγού της κυπριακής αντίστασης σοσιαλιστή Βάσου Λυσσαρίδη τον Αύγουστο 1974.
Το κυπριακό κράτος επιβίωσε, έστω και ακρωτηριασμένο, από την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή, στην οποία προσέφεραν το νομικό έρεισμα οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και το αναγκαίο πολιτικό πρόσχημα και δικαιολογία το προηγηθέν πραξικόπημα της «ελληνικής» Δικτατορίας.
Εισβολή που δεν θα είχε πετύχει αν η CIA δεν έλεγχε ασφυκτικά τους Έλληνες αξιωματικούς, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει καμμιά αντίδραση από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Οι Τούρκοι δεν έκαναν απόβαση, αποβίβαση έκαναν στην Κύπρο.
Σχέδιο Ανάν και ισραηλινός εποικισμός: Κατάλυση του κυπριακού κράτους με «ειρηνικά» μέσα
Αλλά το θέμα της διάλυσης του κυπριακού κράτους δεν παύει να απασχολεί συνεχώς τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Ισραηλινούς και να αντανακλάται σε διάφορα σχέδια «λύσης». Με δική τους πρωτοβουλία και τη συνδρομή Κώστα Σημίτη, Γιώργου Παπανδρέου, Γλαύκου Κληρίδη εμφανίζεται τελικά το 2002 το σχέδιο Ανάν που προβλέπει τον μετασχηματισμό της Κύπρου σε «μεταμοντέρνο προτεκτοράτο» ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ, με ιδιαίτερα προνόμια για την Τουρκία.Το σχέδιο αυτό απορρίπτεται με τεράστια πλειοψηφία από τον κυπριακό λαό στο δημοψήφισμα του 2004, δεν φεύγει όμως ποτέ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που συνεχίζονται πάντα στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, παρόλο που οι κυπριακές κυβερνήσεις έχουν μεριμνήσει να δημιουργήσουν την απόλυτη σύγχυση στον πληθυσμό για το τι ακριβώς επιδιώκουν και διαπραγματεύονται, κρυπτόμενες πίσω από ασαφείς φόρμουλες αποσδιόριστου περιεχομένου όπως η «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία».
Η μόνη γνωστή συγκεκριμενοποίηση της ιδέας αυτής της Ομοσπονδίας που γνωρίζουμε είναι το σχέδιο Ανάν, για το οποίο ο Δημήτρης Τσάτσος είπε ότι μόνο παράφρων θα μπορούσε να το συντάξει και ο Βαγγέλης Βενιζέλος ότι μπορεί κανείς να το ξετινάξει σε δύο λεπτά από πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου. Στο βιβλίο μας «Η Κύπρος σε παγίδα», (εκδ. Λιβάνη, 2008), έχουμε συγκεντρώσει έναν εντυπωσιακό κατάλογο από απόψεις Ελλήνων και ξένων νομικών για ένα από τα πιο εξωφρενικά νομικά κείμενα στην παγκόσμιο ιστορία, προάγγελο στην πραγματικότητα του Ολοκληρωτισμού που έρχεται διεθνώς.
Αν το δεχθεί η Τουρκία, Ελλάδα και Ελληνοκύπριοι ηγέτες θα συμφωνήσουν και αυτοί πιθανότατα, παραλείποντας βέβαια να το θέσουν ξανά σε δημοψήφισμα. Όπως έγραψε στο βιβλίο του «Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον 21ο αιώνα» (Καστανιώτης 2010) ο Νίκος Κοτζιάς, που υπηρέτησε διαδοχικά το ΚΚΕ (στην πιο σκληροπυρηνική, «σταλινική» εκδοχή του, το «ΠΑΣΟΚ» του Σημίτη και Γ. Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα, το κύριο σφάλμα που έγινε στην Κύπρο ήταν ότι προβλέφθηκε δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν!
Αλλά και αυτό να μη συμβεί, να μην γίνει δηλαδή δεκτό ένα τέτοιο σχέδιο η ελεύθερη Κύπρος μετατρέπεται τώρα ντε φακτο και με ταχείς ρυθμούς σε ΝΑΤΟϊκό και Ισραηλινό προτεκτοράτο, εντείνεται ο εποικισμός της από τους Ισραηλινούς και, με τη στάση που υιοθέτησε στο ζήτημα της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, η Λευκωσία αυτοκτονεί διπλωματικά και διεθνοπολιτικά χάνοντας κάθε διεθνές κύρος.
Είμαστε χώρα υπό κατοχή, είπε πρόσφατα ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Mόνο που στην κατοχή της βόρειας Κύπρου, εδώ και μισό αιώνα, μοιάζει τώρα να προστίθεται και η κατοχή της Νότιας από τους δήθεν «συμμάχους» της, ανεπίσημη μεν, όλο και πιο πραγματική δε. Γίναμε κράτος-δορυφόρος και δεν το ξέρουμε; Χωρίς, όπως είπαμε, να έχει απομακρυνθεί ο κίνδυνος και τυπικής κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με ένα νέο σχέδιο Ανάν.
Σημείωση
(*) Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Φίλιπ Ντιν Τσιγάντε, που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του «Ι should Have Died» (Νέα Υόρκη, 1977), ο Τζόνσον επανήλθε στο ζήτημα και είπε στον Έλληνα Πρέσβη στην Ουάσιγκτον: «Επιτρέψτε μου να σας πω ποια θα είναι η απάντησή μου αν ο πρωθυπουργός σας μου απαντήσει αυτά που μου είπατε. Ποιος νομίζει ότι είναι, σε τελική ανάλυση; Δεν χρειάζομαι έναν δεύτερο Ντε Γκωλ. Δίνουμε πάρα πολλά δολάρια στους Έλληνες, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας αρχίσει να μου κάνει κήρυγμα για τη δημοκρατία, το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμα, ίσως αυτός, το Κοινοβούλιό του και το Σύνταγμά του να μη διαρκέσουν για πολύ».
Πηγή: kosmodromio.gr
ΠΗΓΗ:https://www.konstantakopoulos.gr/35122/%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b7%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%af-%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%b8%ce%bc%ce%bf%ce%af
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.