Οι ρίζες στην Λακωνία του Κυριάκου Πιερρακάκη

ΕΑΟΚ, Κατσαρέας, Παυλάκος και ακροδεξιό παρακράτος

Διάδοχος του Κατσαρέα ο Κυριακόγκωνας, υπασπιστες του ήταν δύο Μανιάτες : ο Βενέτης Κολοκούρης και ο Κούλης Πιερρακάκης,

Ο παππούς του δικού μας Κυριάκου Πιερρακάκη που υπηρέτησε με συνέπεια Σημίτη, Γιωργάκη Παπανδρέου, Βαγγέλη Βενιζέλο και Κούλη Μητσοτάκη για να τεθεί επικεφαλής του Γιούρογκρουπ και να μας κάνει υπερήφανους 

Κούλης Πιερρακάκης με Πουλίκος Πουλικάκος

από πάνθηρας1924
21/07/2017 1:24 μ.μ.

Βιβλιοθήκη
Το παρακάτω κείμενο που έγραψα είναι ιστορικού περιεχομένου και αναφέρεται στο ακροδεξιό παρακράτο στη Λακωνία και στη Μεσσηνία.

ΕΑΟΚ, Κατσαρέας, Παυλάκος και ακροδεξιό παρακράτος

Στο κείμενο αυτό, θα αναφερθούμε στην οργάνωση ΕΑΟΚ και σε διάφορα πρόσωπα που είχαν ενεργό συμμετοχή στις ενέργειες του ακροδεξιού παρακράτους στη νότια Πελοπόννησο (Λακωνία, Μεσσηνία) όπως ο Κατσαρέας, ο Παυλάκος και άλλοι.

Λεωνίδας Βρεττάκος (1905-1985)

Ο Λεωνίδας Βρεττάκος ήταν γεωπόνος, ταγματασφαλίτης (δωσίλογος), πολιτικός, φανατικός ακροδεξιός και αδελφός του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου.

Το Νοέμβριο του 1943 συμμετείχε στην ίδρυση του Τάγματος Ασφαλείας «Λεωνίδας», με έδρα τη Σπάρτη και έγινε Διοικητής του συμμετέχοντας σε διάφορες εγκληματικές ενέργειες μαζί με άλλους Ταγματασφαλίτες. Το Τάγμα Ασφαλείας «Λεωνίδας» απαρτιζόταν από 5 Λόχους που είχαν ως διοικητές τους στο Γεώργιο Περιβολιότη, τον Ιωάννη Τσόμπο, τον Ανάργυρο Ψυχογιό, τον Πάνο Κατσαρέα και τον Αλέξανδρο Καραδημητρόπουλο. Όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, ο Λεωνίδας Βρεττάκος όχι μόνο δεν διώχθηκε για όσα έκανε στην κατοχή, αλλά εκλέχτηκε ο βουλευτής Λακωνίας με το κόμμα «Ένωσις Εθνικοφρόνων» το 1946 και με το «Λαϊκό Κόμμα» το 1950. Γιος του ήταν ο μετέπειτα βουλευτής, Δημήτριος, ο Δημήτριος.

Τηλέμαχος Βρεττάκος

Ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, αδελφός του Ταγματασφαλίτη Λεωνίδα Βρεττάκου, την περίοδο της κατοχής εντάχθηκε σε δύο διαφορετικές αντιστασιακές οργανώσεις. Αρχικά εντάχθηκε στο ΕΑΜ και έγινε μέλος της Επιτροπής Γραφείου της οργάνωσης (1943). Στην ουσία αυτός και ο ανθυπολοχαγός Στέφανος Μανωλάκος και ίσως και άλλοι, μπήκαν στο ΕΑΜ παίζοντας βρόμικο ρόλο. Ο Τ. Βρεττάκος, φανατικός εχθρός της αριστεράς, λειτούργησε ως ύπολος πράκτορας μέσα στο ΕΑΜ, με σκοπό να αποσπάσει περισσότερες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη οργάνωση και στη συνέχεια να τις αποκαλύψει σε ένοπλες αντιΕΑΜικές οργανώσεις της Πελοποννήσου, με σκοπό. να επιτύχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλήγμα κατά του ΕΑΜ.

Στη συνέχεια, εντάχθηκε στον Ε.Σ. και επεδίωκε να βρει μια αφορμή για να συγκρουστεί μετωπικά με το ΕΑΜ. Μετά την υπογραφή του Συμφώνου του Δυρραχίου μεταξύ των οργανώσεων Ε.Σ. και ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (Αύγουστος 1943), ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, μέλος του Ε.Σ., πήγε μια νύχτα στα αντίσκηνα που κοιμόντουσαν οι αντάρτες του Ε.Σ. αγριεμένος και άρχισε να τους ξυπνάει φωνάζοντας ότι ο Αθανάσιος Γιαννακόπουλος και ο Σταύρος Νικολόπουλος (που υπέγραψαν το Σύμφωνο για λογαριασμό του Ε.Σ.) είναι «προδότες» και πρέπει να εκτελεστούν. Όχι μόνο δεν δέχτηκε να εφαρμόσει όσα όριζε η συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά απαιτούσε κιόλας την εξόντωση των δύο συμπολεμιστών του που την υπέγραψαν, χρησιμοποιώντας διάφορους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον τους.

Με λίγα λόγια, ο Τηλέμαχος Βρεττάκος όχι μόνο αρνείται πεισματικά να δεχθεί την υπογραφή από τον Ε.Σ. (στον οποίο ανήκει και ο ίδιος) και το ΕΑΜ συμφωνία, αλλά στασιάζει κιόλας με μια ομάδα μελών του Ε.Σ. για να πολεμήσει το ΕΑΜ. Ο υπολοχαγός Θεόδωρος Κόσσυβας γράφει ότι : «… το εις χωρίον Τουρκολέικα ευρισκόμενον τμήμα του ΕΣ υπό τη διοίκηση του λοχαγού Οικονομόπουλου Αθανασίου, […]την 30ην Σεπτεμβρίου 1943 επανήλθε και υπό την αρχηγία του ιλάρχου, επιτελάρχου τότε. Αθανασίου, Βρεττάκου Τηλεμάχου, […] ετέθημεν εις περιπετειώδην πορείαν προς το κέντρον της Πελοποννήσου με 120 άνδρας και μικράν ομάδα αξιωματικών φθάσαντες μέχρι του ποταμού Ερυμάνθου όπου συνενώθημεν με το υπό τον ταγματάρχην Καραχάλιον Χριστόν».

Ο Βρεττάκος ονόμασε το κίνημά του «Ελληνικός Επαναστατικός Στρατός» (ΕΕΣ) και είχε για την υπακοή του στον Θεόδωρο Κόσσυβα.

Μετά από την περιπετειώδη και εξαντλητική πορεία κατά τη διάρκεια της οποίας συγκρούστηκαν σε διάφορα χωριά με άντρες του ΕΑΜ, οι περισσότεροι άνδρες της ομάδας του Βρεττάκου (που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Τάγμα Βρεττάκου - Καραχάλιου), στις 22-10-1943 αποφάσισαν να αποσυρθούν. στο χωριό Δυρράχιο. Όμως ο Βρεττάκος, νιώθοντας υπερβολική σιγουριά για τις δυνατότητές του, μαζί με λίγους άνδρες του κινήθηκε προς την Καλαμάτα και στο χωριό Παλαιοχώρα σκοτώθηκε μαχόμενος με αντάρτες του ΕΑΜ (27-28 Οκτωβρίου 1943). Στο συγκεκριμένο χωριό, ο Τηλέμαχος Βρεττάκος έφθασε με περίπου 60 άνδρες, αλλά η μάχη με το ΕΑΜ είχε σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική τους καταστροφή. Ο βαριά τραυματισμένος και συνελήφθη μαζί με 11 συμπολεμιστές του από την Ηλία Καραμούζη. Σύμφωνα με τον υπολοχαγό Μήνη Ζαχαρία, ο Βρεττάκος υπέκυψε στα τραύματά του.

Πάνος Κατσαρέας (1912-1947)

Ο Πάνος Κατσαρέας ήταν φιλοβασιλικός στρατιωτικός, φανατικός εχθρός του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, ταγματασφαλίτης και αρχηγός της οργάνωσης ΕΑΟΚ. Γεννήθηκε το 1912 στην Πολιάνα (Άγιος Νίκωνας) της μεσσηνιακής Μάνης. Έτρεφε βαθύτατο μίσος για τους αριστερούς και σταδιακά έγινε ίνδαλμα για διάφορους ακροδεξιούς, οι οποίοι απέφευγαν και αποφεύγουν συνειδητά να αναφέρουν τα πολυάριθμα εγκλήματα που έκαναν.

Το 1938 αποφοίτησε από τη Σχολή Υπαξιωματικών του Στρατού. Κατά τη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στην εθνικιστική αντιΕΑΜική αντιστασιακή οργάνωση Ε.Σ. που έδρασε στην Πελοπόννησο, με αρχηγό το συνταγματάρχη Αθανάσιο Γιαννακόπουλο.

Μετά την υπογραφή του Συμφώνου του Δυρραχίου μεταξύ των οργανώσεων Ε.Σ. και ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (Αύγουστος 1943), ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, μέλος του Ε.Σ., πήγε μια νύχτα στα αντίσκηνα που κοιμόντουσαν οι αντάρτες του Ε.Σ. αγριεμένος και άρχισε να τους ξυπνάει φωνάζοντας ότι ο Αθανάσιος Γιαννακόπουλος και ο Σταύρος Νικολόπουλος είναι «προδότες» και πρέπει να εκτελεστούν. Όχι μόνο δεν δέχτηκε να εφαρμόσει όσα όριζε η συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά απαιτούσε κιόλας την εξόντωση των δύο συμπολεμιστών του που την υπέγραψαν, χρησιμοποιώντας διάφορους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον τους. Με την επιθυμία του ίλαρχου Βρεττάκου συμφώνησε ο Κατσαρέας.

Στη συνέχεια, ο Κατσαρέας θεώρησε καλό να συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατακτητές της Ελλάδας και να ενταχθεί στα Τάγματα Ασφαλείας. Στο Τάγμα Ασφαλείας «Λεωνίδας», που ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1943 και απαρτιζόταν από 5 Λόχους, ο Κατσαρέας έγινε Διοικητής του 4ου Λόχου Σκλαβοχωρίου – Ανωγείων. Ο 4ος Λόχος διέθετε συνολικά 140 άνδρες.

Με ή χωρίς του Γερμανούς ο Κατσαρέας έκανε επιδρομές στα χωριά της νότιας Πελοποννήσου, συλλήψεις αριστερών, βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς, εμπρησμούς σπιτιών, αρπαγές προϊόντων και πολλές εφαρμογές αντιφρονούντων.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στα μέσα Ιανουαρίου 1944, το χωριό Καρέα της επαρχίας Οιτύλου Λακωνίας υπέστη επιδρομή από 60 Γερμανούς στρατιώτες και 120 Ταγματασφαλίτες υπό τον Κατσαρέα. Οι επιδρομείς έγιναν αντιληπτοί από αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, οι οποίοι αμύνθηκαν επιτυχώς. Από τους πυροβολισμούς τραυματίστηκαν 4 Γερμανοί. Οι Γερμανοί φοβήθηκαν μην περικυκλώθηκαν, παράτησαν τις εκατοντάδες γιδοπρόβατα, χοίρους και πουλερικά που είχαν κλέψει αυτοί και οι Ταγματασφαλίτες και έφυγαν προς την κατεύθυνση Κελεφά και Αρεόπολη.

Τον Ιούνιο του 1944 ο Κατσαρέας ανέλαβε να εκστρατεύσει στα χωριά της Μάνης, αφού πρώτα οι Γερμανοί τον προμήθευσαν με άφθονα όπλα και πυρομαχικά. Αυτός επικεφαλής περίπου 300-400 Ταγματασφαλιτών. Στις 9 Ιουνίου 1944 έφθασε στο χωριό Μηλιά. Το Επιτελείο του 2/8 Τάγματος του ΕΛΑΣ με στρατιωτικό διοικητή τον Γιώργο Αρετάκη (Σφακιανό) παρακολούθησε τις κινήσεις του Κατσαρέα. Μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ (Ντίνος Ροζάκης, Γιώργος Αρετάκης, Βαγγέλης Γεωργιτσανάκος, Μήτσος Τροχάτος κ.α.) κατάφερε να κυκλώσει τη Μηλιά. Ακολούθησε σκληρή μάχη και ορισμένοι Ταγματασφαλίτες πυροβολούσαν οχυρωμένοι σε ένα σπίτι. Ο αντάρτης του ΕΛΑΣ Μήτσος Τροχάτος σκαρφάλωσε στη στέγη, αφαίρεσε μερικά κεραμίδια και έριξε μέσα στο σπίτι δύο χειροβομβίδες. Μετά, οι αντάρτες εισέβαλαν στο σπίτι και πήραν λάφυρα όλα τα όπλα και τα πυρομαχικά των Ταγματασφαλιτών. Από τον ΕΛΑΣ σκοτώθηκαν 3 άνδρες (Τσαμασίρος, Μαυροειδής, Γκλεζάκος), αλλά η διμοιρία της Βαγγέλης Γεωργιτσανάκου κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των τελευταίων φυλακίων των Ταγματασφαλιτών.

Το πρωί της 12ης Ιουνίου 1944 η Μηλιά απελευθερώθηκε. Μονάχα 6-7 Ταγματασφαλίτες μπόρεσαν να ξεφύγουν και να φθάσουν στην Πολιάνα.

Ο Κατσαρέας έμαθε για την έκβαση της μάχης από τους συνεργάτες του και μετακινήθηκε στη Σελινίτσα το βράδυ της 12ης Ιουνίου. Οχύρωσε τις δυνάμεις του στους ψηλούς πύργους του χωριού και ζήτησε βοήθεια από τους Γερμανούς. Το χάραμα της 14ης Ιουνίου οι αντάρτες του ΕΛΑΣ επιτέθηκαν στη Σελινίτσα χωρίς να διαθέτουν μεγάλη δύναμη πυρός. Οι ανταλλαγές πυρών συνεχίστηκαν μέχρι το απόγευμα που φάνηκαν δύο γερμανικά πλοιάρια. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ έφυγαν έχοντας 2 νεκρούς. Οι Ταγματασφαλίτες επιβιβάστηκαν στα πλοιάρια και έφυγαν και αυτοί.

Η περίοδος της Λευκής Τρομοκρατίας

Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), πολλαπλασιάστηκαν τα περιστατικά που δημιούργησαν ένα κλίμα φόβου και ανομίας στην Ελλάδα. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε και χαρακτηριζόταν από εκτεταμένη βία εις βάρος σοσιαλιστών πολιτών, κομμουνιστών και απλών μελών και οπαδών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι γνωστή ως «Λευκή Τρομοκρατία».

Διάφορες ακροδεξιές φιλοβασιλικές παρακρατικές συμμορίες στη Νότια Πελοπόννησο σε συνεργασία με Χωροφύλακες, πραγματοποίησαν βίαιες ενέργειες εναντίον αριστερών της περιοχής, με να τους τρομοκρατήσουν ενόψει των εκλογών του Μαρτίου 1946. Σε εκείνες τις εκλογές, στο Νομό Μεσσηνίας, ένοπλα μέλη της ακροδεξιάς φιλοβασιλικής οργάνωσης Χ, έφθασαν στο σημείο να περικυκλώσουν διάφορα σπίτια αριστερών πολιτών και να πυροβολήσουν προς το μέρος τους.

Την ίδια χρονιά, η παρακρατική συμμορία του Μαγγανά επιδόθηκε σε τόσο ακραίες εγκληματικές ενέργειες που κατάφερε να γίνει γνωστή σε πανελλαδικό επίπεδο. Ο Μεσσήνιος εγκληματίας Βαγέλης Μαγγανάς, καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη, κατάφερε το 1945 να δραπετεύσει από τη φυλακή χάρη στη βοήθεια που του πρόσφεραν άνδρες της χωροφυλακής. Λίγο αργότερα, ο Μαγγανάς, επικεφαλής μιας συμμορίας περίπου 100 ατόμων, κατέλαβε την Καλαμάτα (20 Ιανουαρίου 1946). Επίσης, απελευθέρωσαν από τα κρατητήρια της Καλαμάτας διάφορους δωσίλογους (συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών), κατέστρεψαν κομμουνιστικό τυπογραφείο, συνέλαβαν πολλούς αριστερούς πολίτες κ.α. Αποσπάσματα της χωροφυλακής που στάλθηκαν στην Καλαμάτα για την καταδίωξη της συγκεκριμένης συμμορίας που προκάλεσε το θάνατο 14 ανθρώπων, όχι απλά δεν την καταδίωξαν, αλλά έστησαν διασκέδαση μαζί της. Έψησαν μάλιστα και ένα αρνί και χόρεψαν με τους ένοπλους εγκληματίες. Στη συνέχεια, ο Μαγγανάς με τη συμμορία του, έχοντας πάρει μαζί του πολλούς ομήρους, κατέφυγε στα μπουνά. Στις 27-2-1946 καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, αλλά συνέχισε την εγκληματική του δράση.


Το κλίμα τρομοκρατίας συνεχίστηκε και μετά τις εκλογές. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι α) ο Πέτρος Μαυρομιχάλης που τον Απρίλιο του 1946 έγινε υπουργός Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας στη δεξιά Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη και το Νοέμβριο του 1948 Αντιπρόεδρος στην κεντροδεξιά Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη και β) Λεωνίδας Βρεττάκος, πρωτοκλασάτος δωσίλογος της κατοχής και διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας «Λεωνίδας» που εκλέχτηκε ο βουλευτής Λακωνίας μπροστά το 1946 και το 1950, ήταν δύο από τα πρόσωπα που είχαν εξουσία και σκοπίμως εθελοτυφλούσαν (έκαναν τα στραβά μάτια) στην δράση του ακροδεξιού παρακράτους στη Λακωνία. Οι βιαιότητες του παρακράτους γίνονταν πολλές φορές με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους.

Στο σημείο αυτό, αξίζει να πούμε ότι ο αντικομμουνιστής υποστράτηγος Δ. Ζαφειρόπουλος, στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Αντισυμμοριακός Αγών 1945 – 1949» ανέφερε ότι:

«Αι κυριώτεροι ένοπλοι ομάδες εθνικοφρόνων οργανώθηκαν:

α) Εις την Πελοπόννησον

Εις Καλάμας: : Μαγγανάς. Εις Λακωνίαν: Κατσαρέας και μετά τον θάνατον του Γερακάρη και Καμαρινέα.

β) Εις την Στερεάν Ελλάδα και Θεσσαλία

Εις την Α. Θεσσαλία: Σούρλας. Εις την Δ. Θεσσαλία: Καλαμπαλίκης, Βελέντζας, Ταμπούρος, Τσαντούλας. Εις περιοχάς Καλαμπάκας, Τρικάλων, Κόζιακα: Κουκουμτζής, Μαϊμάνης, Μπίζης. Εις περιοχήν Φθιώτιδος: (Λαμία) Βουρλάκης.

γ) Εις την Ήπειρον

Εις Λάκα Σούλι: Καλιοδημήτρης. Εις Θεσπρωτίαν: Μπαλούμπας, Κάτσιος, Πανταλέων.

δ) Εις την Μακεδονίαν:

 Εις την περιοχήν Δράμας: Αντών Τσαούσης (Φωστηρίδης). Εις την περιοχήν Χρυσουπόλεως – Καβάλας: Κάπας και Βαγγέλης.

Οι παρακρατικές αύται οργανώσεις ήταν πρόσκαιροι στρατιωτικαί μονάδες ασύντακτοι, χωρίς πειθαρχίαν και συνοχήν. Απέφευγον τον αγώνα κατά των συμμοριακών μονάδων (σ.σ. εννοεί τις ένοπλες ομάδες καταδιωκόμενων πρώην ΕΛΑΣιτών και αριστερών) και κυρίως η δράσις των εστράφη κατά των οπαδών του ΕΑΜ. Ο απολογισμός του έργου των, κατά πλειονότητα, είναι αυθαιρεσία εις βάρος της τάξεως και αντιποίηση της εξουσίας των οργάνων της τάξεως.

Κατά τους συμμορίτες (σ.σ. εννοεί το ΚΚΕ και τον ΔΣΕ) αι ομάδες αυτές μεγάλες συνέβαλαν εις την ανάπτυξή του συμμοριτισμού: «Με τη σαδιστική των συμπεριφορών είναι οι κύριοι στρατολόγοι του σημερινού Δημοκρατικού Στρατού».

Κατά την έκθεσιν της Κοινοβουλευτικής Αγγλικής Αποστολής Κωξ αι παρακρατικαί οργανώσεις προσπαθούν να παρεμποδίσουν την εξάπλωσιν του Κομμουνισμού. Εν τούτοις «είναι γεγονός ότι αύται ουδέποτε ήλθον εις μάχην με τους κομμουνιστάς, αλλ' ασχολούνται με την τρομοκρατία των χωρικών και τον εκβιασμόν οιουδήποτε πλουσίου, ο οποίος είχε αρκετά να πληρώσει».

Τα τμήματα της Χωροφυλακής έναντι των μη νόμιμων τούτων ενόπλων οργανώσεων ετήρουν στάσιν ανοχής ή συνεργάζοντο, ως αποδεικνύεται εκ των εκθέσεων:

α. Του Συν/ρχου Πεζικού Παπαδόπουλου Ν. διά τάς παρανόμους ενεργείας του Μαγγανά εις Καλάμα τον Ιανουάριον του 1946: «Πρέπει να αντικατασταθούν οι δυνάμεις της Χωροφυλακής, διότι τα μέλη των εθνικών οργανώσεων προβαίνουν εις τους εκ νόμους ενεργείας ελαφράς μορφής εναντίον ΕΑΜικών, αφ' ενός δια λόγους αντεκδίκησης, αφ' ετέρου λόγω ανεκτικότητας των κατωτέρων οργάνων της Χωροφυλακής και τούτο διότι ταύτα έχουν συνδεθεί με μέλη εθνικών οργανώσεων.

β. Του Αρχηγού Χωροφυλακής Συν/ρχου Μαλιράκη: «Η Χωροφυλακή, ενώ αμείλικτα και ακατάπαυστα εξετέλεσε το καθήκον της εναντίον των εγκληματιών της Αριστεράς, δεν εύρεεν ακόμη την ψυχικήν διάθεσιν και δύναμιν να λειτουργήσει μετά του αυτού σθένους και της αυτής σταθερής το καθήκον της. εναντίον των εγκληματιών της Δεξιάς.

γ. Του Στρατηγού Στανώτα: «Δυστυχώς η Πελοπόννησος και δη η Λακωνία, είχε το ατύχημα να διατηρεί μια σοβαρή παρακρατικήν οργάνωσιν, ήτις ουδέν απολύτως προσέφερεν εις τον αγώνα και ουδεμίαν σύγκρουσιν είχε μετά των κομμουνιστοσυμμοριτών. Τουναντίον παρενέβαλεν πλείστα εμπόδια και απέβη κυριολεκτικώς μάστιξ της Λακωνίας διά τω λεηλασιών, βιαιοπραγιών και του αναιτίου φόνου γερόντων και γυναικών καθώς και του ευκόλου πλουτισμού των αρχηγών της».

Ο Δ. Ζαφειρόπουλος στο ίδιο βιβλίο, αναφέρει επίσης για τη στάση της Χωροφυλακής απέναντι στις παρακρατικές συμμορίες: «Στάσης έναντι των παρακρατικών οργανώσεων: Τα κατώτερα στελέχη της Χωροφυλακής δεν ετήρησαν την αρμόζουσα στάση έναντι των παρακρατικών τούτων οργανώσεων και διά της ανοχής των συνέτειναν εις την επιδείνωση της καταστάσεως και υπήρξαν υπαίτιοι φόνων αθώων πολιτών και ληστειών, διαπράχθησαν υπό των παρακρατικών τούτων οργανώσεων».

Χαρακτηριστικό του κλίματος ασυδοσίας και ατιμωρησίας που επικρατούσε ήταν το γεγονός ότι η παρακρατική συμμορία της ΕΑΟΚ απαίτησε και πέτυχε την αθώωση των περισσότερων φυγόδικων μελών της ή την απελευθέρωση τους από τις φυλακές. Επίσης, απελευθερώθηκαν από τις φυλακές της Σπάρτης πολλοί «πρώην» Ταγματασφαλίτες (δωσίλογοι)

Η παρακρατική – παραστρατιωτική συμμορία ΕΑΟΚ

Τον Ιούνιο του 1946, σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο Κατσαρέας ίδρυσε την παρακρατική – παραστρατιωτική συμμορία ΕΑΟΚ και έγινε Αρχηγός της. Σκοπός της ΕΑΟΚ ήταν η πλήρης εκκαθάριση όλης της Μάνης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Λακωνίας, δηλαδή η εξόντωση όλων των μελών και οπαδών της αριστεράς σε αυτά τα μέρη. Αξίζει να αναφέρουμε ότι πολλοί πρώην Ταγματασφαλίτες (δωσίλογοι) επέδρασαν με προθυμία την ΕΑΟΚ.

Στο Δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου του 1946, ο Κατσαρέας κινητοποίησε πολλούς αγρότες της Μάνης για να ψηφίσουν υπέρ της επαναφοράς του βασιλιά στο θρόνο.

Από τις αρχές του 1947 ο Κατσαρέας βρισκόταν σε άμεση επαφή με το στρατιωτικό Διοικητή Λακωνίας, Γ. Κουρούκλη, ο οποίος είχε συμβάλει, μεσολαβώντας στο Νομάρχη Λακωνίας, στην απελευθέρωση όσων μελών των Ταγμάτων Ασφαλείας και της ακροδεξιότητας οργάνωσης Χ βρίσκονταν εξαιτίας της αποδεδειγμένης ενοχής τους κατά το διάστημα 1944-1946 στις φυλακές της. Η απελευθέρωση των φυλακισμένων, που ως επί το πλείστον ενώθηκαν με την ΕΑΟΚ, αύξησε τον αριθμό των μελών της.

Η συνεργασία Κατσαρέα - Κουρούκλη δημιούργησε τις Μ.Α.Υ. (Μονάδες Ασφάλειας Υπαίθρου). Η αρμονική συνεργασία της στρατιωτικής διοίκησης με τον Κατσαρέα φαίνεται και από την ημέρα πληρωμής των ομάδων ΜΑΥ με 4.000 δραχμές για σίτιση κατά τη διευκρίνιση του Κουρούκλη. Κάτι τέτοιο για την ΕΑΟΚ παρατηρείται καθ΄ όλη τη διάρκεια του 1947 και διατηρείται και το 1948. Πέρα από την ημερήσια τροφή, προσφέροντας στα μέλη της ΕΑΟΚ πυρομαχικά και είδη ρουχισμού.

Ορισμένα ηγετικά στελέχη της ΕΑΟΚ ήταν ο Σταύρος Γερακάρης, ο Βασίλης Μπογέας, ο Ιωάννης Παυλάκος, ο Σταμάτης Γούδης (πρώην Ταγματασφαλίτης) και ο Κωνσταντίνος Μπαθρέλος (που αργότερα κατηγορήθηκε ότι κρατούσε μόνο για τον εαυτό του τα χρήματα και τα αγαθά που τους άρπαζε. συμπολίτες του). Μερικά άλλα γνωστά μέλη ήταν ο Ιωάννης Σαμπατακάκης, ο Πουλίκος Πουλικάκος, ο Δημ. Σαββάκος, ο Παν. Λαμπρινέας, ο Πέτρ. Βουνησέας και άλλοι. Τα θύματα της ΕΑΟΚ ήταν πολλά με αποκορύφωμα την ομαδική εκτέλεση στη Βαμβακού (Οκτώβριος 1946).

Ο ΔΣΕ θέλοντας να πάρει εκδίκηση για τα θύματα στη Βαμβακού, αλλά και βλέποντας την πρόταση του Κατσαρέα να μετατρέψει το χωριό Γεράκι Λακωνίας σε ισχυρό προπύργιο της ΕΑΟΚ, αποφάσισε να πάρει πιο δραστικά μέτρα. Ο Διοικητής της 55ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο Θεόδωρος Πρεκεζές ανέθεσε στη διμοιρία του Τάκη Γεωργόπουλου να εντοπίσει και να εξοντώσει τον Κατσαρέα. Τη νύχτα της 19ης προς 20η Μαρτίου 1947 μια ομάδα ανταρτών του Τάκη Γεωργόπουλου με επικεφαλής τον Πάνο Καρύγιαννη από την Αράχωβα έστησε ενέδρα έξω από το χωριό Γεράκι. Στην ομάδα αυτή του ΔΣΕ συμμετείχαν και οι : Δημήτρης Σταματάκος, Γιώργος Λαμπράκος, Ιωάννης Σιούντας, Ιωάννης Καψάλης, Μιχάλης Κουτσοβασίλης, Κωνσταντίνος Τζοβάνης, Κωνσταντίνος Σταμαδιάνος και άλλοι.

Το πρωί της 20ης Μαρτίου 1947 ο Κατσαρέας συνοδευόμενος από τον Κ. Παπαδάκο και άλλους, επέβαινε σε ένα τζιπ με κατεύθυνση το Γεράκι. Η ομάδα των ανταρτών δεν τους πυροβόλησε είτε γιατί δεν γνώριζε ποιοι ήταν οι επιβάτες είτε γιατί το τζιπ πέρασε με μεγάλη ταχύτητα. Το απόγευμα το παρατηρητήριο έδωσε σήμα ότι το τζιπ επιστρέφει. Οι αντάρτες πήραν θέσεις μάχης, αλλά το τζιπ πέρασε με μεγάλη ταχύτητα και ο Γιώργος Λαμπράκος δεν κατόρθωσε να σταματήσει με το όπλο του. Τότε, ο Δημήτρης Σταματάκος (Μπιλίνης) από τις Κροές, ικανότατος οπλοπολυβολητής, κτύπησε από πίσω το αυτοκίνητο με το οπλοπολυβόλο του από απόσταση περίπου 100 μέτρων και το ακινητοποίησε. Οι συνοδοί του Κατσαρέα έτρεξαν να καλυφθούν στα αμπέλια. Ο Κατσαρέας τραυματίστηκε στο χέρι, κατέβηκε από το τζιπ και προσπάθησε να πυροβολήσει τους αντάρτες, αλλά χωρίς επιτυχία. Τελικά σκοτώθηκε όχι μόνο ο Κατσαρέας, αλλά και ένας από τους συνοδούς του : ο Κούλης Παπαδάκος.

Λίγες μέρες μετά, ο αιμοδιψής Κωνσταντίνος Μπαθρέλος (από την ΕΑΟΚ) μαζί με περίπου 200 ένοπλους ακροδεξιούς μπήκε στο Γύθειο, άρπαξε από τις Φυλακές Γυθείου μεγάλου αριθμού αριστερών και στη συνέχεια τους εκτέλεσε εν ψυχρώ. Οι δολοφονημένοι έφθασαν τους 39. Σώθηκε μόνο ο Νίκος Αγαθίας.

Σε μαζικές επιχειρήσεις επιδόθηκαν και άλλα μέλη της ΕΑΟΚ. Ο Σταύρος Γερακάρης στον Άγιο Δημήτριο Ζάρακο και στην Απιδιά σκότωσε συνολικά 23 άτομα. Ο Γιάννης Παυλάκος, γνωστός για τη βαναυσότητά του και για τις ψυχωτικές επιδόσεις σε αμάχους, σκότωσε 13 άτομα.

Για να δείξουμε πόσο αδίστακτα ήταν τα ηγετικά στελέχη των ΕΑΟΚ ακόμα και απέναντι σε ορισμένους συμπολεμιστές τους, αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι ο Γερακάρης εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Κατσαφαρέα (μέλος της ΕΑΟΚ), όταν εκείνος εξέφρασε την επιθυμία να φύγει από την ομάδα του.

Η ομάδα του Παυλάκου, σύμφωνα με αριστερές πηγές, μετά τη μάχη της Τρύπης (24-3-1947) και χρησιμοποιώντας το πρόσχημα των αντικειμένων για τη δολοφονία Κατσαρέα, είχε βιώσει ομαδικά στη σπηλιά «Λαγκάδα» Ταϋγέτου τη δωδεκάχρονη κόρη του Θανάση Κυβέλου. Η ίδια ομάδα, σύμφωνα πάλι από τις ίδιες πηγές, είχε οδηγήσει σε εκκένωση στο χωριό Σουστιάνοι, μια και οι κάτοικοι του είχαν φτιάξει καλύβες με ελατόκλαρα στους αυχένα της Ποτισώνας για κρυψώνα από τις παρακρατικές ομάδες. Κι αυτό, γιατί η ομάδα Παυλάκου είχε προκαλέσει σκοτωμούς και κλίμα τρομοκρατίας στο συγκεκριμένο χωριό.

Ο υποστράτηγος Στανωτάς, που ανέλαβε τη διοίκηση του Στρατού στην Πελοπόννησο το Μάιο του 1947, σε έκθεσή του αναφερόμενος στη δράση των παρακρατικών οργανώσεων της Λακωνίας έγραψε : «Δυστυχώς η Πελοπόννησος και η Λακωνία, είχε το ατύχημα να διατηρήσει μια σοβαρή. παρακρατικήν οργάνωσιν, ήτις ουδέν απολύτως προσέφερεν εις τον αγώνα και ουδεμίαν σύγκρουσιν είχε μετά των κομμουνιστοσυμμοριτών. Τουναντίον παρενέβαλεν πλείστα εμπόδια και απέβη κυριολεκτικώς μάστιξ της Λακωνίας διά τω λεηλασιών, βιαιοπραγιών και του αναιτίου φόνου γερόντων και γυναικών καθώς και του ευκόλου πλουτισμού των αρχηγών της..».

Οι διάδοχοι του Κατσαρέα στην ΕΑΟΚ

Την περίοδο 1946-1947 ο Κατσαρέας ήταν ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της ΕΑΟΚ. Μετά την απώλεια του Κατσαρέα το 1947, τέθηκε το θέμα της διαδοχής του. Προσωρινός αρχηγός της οργάνωσης έγινε ο δικηγόρος Πέτρος Πραστάκος. Μετά από αυτόν, αρχηγός έγινε ο γιατρός Κυριάκος Κυριακόγκωνας (πολιτικός σκέλος διοίκησης) με τους Παυλάκο, Γούδη, Μπογέα και Γερακάρη (στρατιωτικό σκέλος).

 Υπασπιστές του Κυριακόγκωνα ήταν δύο Μανιάτες : ο Βενέτης Κολοκούρης και ο Κούλης Πιερρακάκης.

Την άνοιξη του 1947 ο συνταγματάρχης των τεθωρακισμένων και Δ/ντης Τ.Σ.Ε. Σπάρτης, Κ. Χουσάκος, έθεσε τελεσίγραφο στους ομαδάρχες της ΕΑΟΚ να αποδεχτεί κάποιο ισχυρό πρόσωπο ως αρχηγό τους. Η επιλογή του Κυριακούγκων ικανοποιούσε τους 4 στρατιωτικούς ηγέτες (ομαδάρχες), που δεν ήθελαν να αναλάβει την ηγεσία της ΕΑΟΚ κάποιος αξιωματικός του στρατού, με κίνδυνο να περιορίσει την ελευθερία τους.

Στην ουσία ο Κυριακόγκωνας δεν είχε μεγάλη εξουσία στα χέρια του. Οι στρατιωτικοί ηγέτες (ομαδάρχες) της ΕΑΟΚ είχαν μεγάλο βαθμό αυτονομίας δράσης και συνέχισαν τις εγκληματικές τους ενέργειες κατά αριστερών σκοπό να αποκτήσουν τον πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο της Μάνης και των γειτονικών περιοχών.

Παράλληλα, οι στρατιωτικοί ηγέτες της ΕΑΟΚ προσπάθησαν να αποποιηθούν τις ευθύνες για τις μαζικές δολοφονίες που διέπραξαν το Μάρτιο του 1947 και που σε συνδυασμό με άλλα εγκλήματα του παρελθόντος συνέβαλαν στο να αποκτήσει η οργάνωσή τους κακή φήμη. Γι' αυτό λοιπόν, άρχισαν να κατηγορούν τον συμπολεμιστή τους, Κωνσταντίνο Μπαθρέλο, κατηγορώντας τον ακόμα και για φρικαλεότητες που είχαν διαπράξει αυτοί.

Στις 4-9-1977 κυκλοφόρησε προκήρυξη του αρχηγού της ΕΑΟΚ Κυριακόγκωνα, με την οποία εκτός των άλλων έγινε γνωστή η διαγραφή του Μπαθρέλου από την οργάνωση. Πέρα από την υπογραφή του νέου αρχηγού, η προκήρυξη είχε και τις υπογραφές 4 ατόμων που είχαν θέση ομαδάρχη (Γερακάρης, Παυλάκος, Μπογέας, Γούδης).

Η ένταση στις σχέσεις των ομαδαρχών για το θέμα των χρημάτων

Η μεγάλη ένταση στις σχέσεις των ομαδαρχών της ΕΑΟΚ κορυφώθηκε μετά το θάνατο του Κατσαρέα. Μήλο της έριδας υπήρξαν τα κέρδη από την είσπραξη των φόρων, που εισέπραξαν οι ομαδάρχες σε κάθε περιοχή δράσης τους. Όλοι εποφθαλμιούσαν τα κέρδη από τους φόρους, που εισέπραξαν στην περιοχή της Σκάλας Λακωνίας ο Κώστας Μπαθρέλος και η ομάδα του. Ο Μπαθρέλος δεν δίσταζε να κρατά εντελώς απροκάλυπτα τα χρήματα από τους φόρους για λογαριασμό του. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η περιοχή της Σκάλας, στην οποία ανέπτυξε την εγκληματική δράση του, ήταν εύφορη. Αυτό εξόργισε τους άλλους ομαδάρχες της ΕΑΟΚ, οι οποίοι επεδίωκαν τη νομή μεριδίου από τα κέρδη, καθώς οι δικές τους περιοχές δράσης ήταν λιγότερο πλούσιες. Μάλιστα σε μια κοινή συνάντησή τους, που επεδίωξαν με τον Μπαθρέλλο, προσπάθησαν να μοιραστούν τα χρήματα από τη φορολογία, που αυτός είχε μαζέψει ή, αν αυτό δεν κατορθώθηκε, να τον οδηγήσει να πάει σε άλλη περιοχή.

Ο Μπαθρέλος πήγε στη συνάντηση, αλλά δεν δέχτηκε το αίτημα των άλλων ομαδαρχών. Υπήρξε ένταση και παραλίγο να σκοτώσει το Γερακάρη. Αντιπαράθεση υπήρξε και μεταξύ Μπαθρέλου και Παυλάκου. Έτσι λοιπόν, η διαγραφή του Μπαθρέλου από την ΕΑΟΚ το Σεπτέμβριο του 1947 ικανοποίησε την επιθυμία των άλλων ομαδαρχών για ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο από το πλιάτσικο.

Ο Μπαθρέλος άρχισε να φοβάται για τη ζωή του, καταλαβαίνοντας ότι θα ακολουθήσει ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Οι ανησυχίες του επιβεβαιώθηκαν καθώς οι άλλοι ομαδάρχες της ΕΑΟΚ μια μέρα του έστησαν ενέδρα, για να τον πιάσουν, καθώς κατευθυνόταν από «κατσικόδρομο» στο Δαφνί για τη Σπάρτη. Παρά την ενέδρα ο Μπαθρέλος γλίτωσε και ξέφυγε και τελικά τα χρήματα δεν έφτασαν ποτέ στους άλλους ομαδάρχες. Η εύφορη περιοχή της Σκάλας Λακωνίας πέρασε στον έλεγχο του Παυλάκου, ο οποίος όρισε έδρα της ομάδας του τις Κροκεές. Ο Παυλάκος ζήτησε από τον Μπαθρέλο να φύγει και ο Μπαθρέλος αναγκάστηκε τελικά να αποχωρήσει και να πάει στην Αθήνα.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ομάδα του Μπογέα είχε φτάσει κάποια στιγμή να αποθηκεύσει 50 τόνους λάδι από ελιές αριστερών και να κατέχει 2500 γίδια στα βουνά, από τα οποία πουλήθηκαν τα 1000 και τα χρήματα ισομερίστηκαν στα μέλη της ομάδας.

Η λεία του πλιάτσικου επικεντρώθηκε σε αρπαγή λαδιού, βοδίων και κατσικιών και σε συγκομιδή των καρπών από τα κτήματα αριστερών, πράγματα που αποτελούσαν τις εστίες σύγκρουσης για τον οικονομικό έλεγχο ανάμεσα στις ομάδες της ΕΑΟΚ. Πάγια φορολογία δεν φαίνεται να είχε αποφασιστεί, αλλά κάθε ομαδάρχης επέβαλλε κατά περίσταση τοπικών, δυσβάστακτους για τους ντόπιους, φόρους για τη συντήρηση της ένοπλης ομάδας του. Ο οικονομικός παράγοντας συνέβαλε τα μέγιστα στη δράση και τη συνέχιση της ύπαρξης των ομάδων αυτών, δείχνοντας ότι η πολιτική ιδεολογία και η επίκληση κάποιων «υψηλών ιδανικών» ήταν απλά μια βιτρίνα.

Το παρακράτος γίνεται τμήμα του κράτους

Τα μέλη της ΕΑΟΚ, πέρα ​​από το να επιδίδονται σε εγκληματικές δραστηριότητες, ενδιαφέρονταν και για τη στρατιωτική – επαγγελματική τους αποκατάσταση. Το κράτος, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ικανοποίησε την επιθυμία τους.

Κατά τα τέλη του 1948 πραγματοποιήθηκε η ένταξη της ΕΑΟΚ στο Στρατό. Η ορκωμοσία πραγματοποιήθηκε σε 2 μέρη: στις 19 Δεκεμβρίου 1948 ορκίστηκαν στη Σπάρτη οι πρώτοι 4 λόχοι ενώ η διλοχία του Γερακάρη ορκίστηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1949 στο Γύθειο. Έτσι, από την οργάνωση Ε.Α.Ο.Κ προέκυψε το 1ο Δ.Τ.Ε.Α.Λ. (1ο Δημοσυντήρητο Τάγμα Εθνοφυλακής Αμύνης Λακωνίας).

Η ορκωμοσία ήταν σημαντική και ωφέλιμη για τα μέλη της ΕΑΟΚ, καθώς η στρατολόγηση και η ένταξη σε αυτή την παρακρατική οργάνωση προσμετρήθηκε στη διάρκεια της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας των μελών της, που θα έπρεπε να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία για λιγότερο χρονικό διάστημα. Δηλαδή η συμμετοχή στην ΕΑΟΚ θα λαμβανόταν υπόψη ως κανονική στρατιωτική θητεία.

Στις 19 Μαρτίου 1949 υπήρξε σύγκρουση της ομάδας του Γερακάρη με μικρή ομάδα αριστερών ανταρτών στη θέση Πηγαδούλια, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο αντάρτες.

Τα μέλη της ΕΑΟΚ από το καλοκαίρι του 1949 και μετά, που άρχισαν να παραδίδουν τα όπλα, αφού ο Εμφύλιος Πόλεμος είχε τελειώσει, κλήθηκαν από το στρατό να υπηρετήσουν τη θητεία τους. Όσοι είχαν συμπληρώσει τη στρατεύσιμη θητεία τους κατά την παρουσία τους στην ΕΑΟΚ δεν συμπλήρωσαν την υπηρεσία τους στο στρατό. Η παράδοση των όπλων έγινε από τους λόχους στους αρχηγούς των ομάδων τους. Οι αρχηγοί απολύθηκαν το Σεπτέμβριο του 1949 εκτός του Μπογέα, που απολύθηκε το Νοέμβριο του 1949, καθώς θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος στην κατάταξη ορισμένων αριστερών ανταρτών που είχαν απομείνει στα βουνά του Ταϋγέτου.

Ο Παυλάκος έδειξε δυσφορία προς τους άλλους ομαδάρχες της ΕΑΟΚ σχετικά με τη διανομή των εσόδων της ΕΑΟΚ, που είχαν συγκεντρωθεί στα κεντρικά ταμεία και στις αποθήκες στο Οίτυλο. Οι ομαδάρχες μετά τη λήξη της θητείας τους, τράβηξαν ο καθένας στο δικό του δρόμο. Ο Παυλάκος έμεινε στη Μάνη. Ο Γερακάρης πήγε στο στρατό, μετά άνοιξε μαγαζί στην Τσίπα και αργότερα διορίστηκε ως υπάλληλος στη Βουλή των Ελλήνων. Ο Μπογέας έμεινε στην Καλαμάτα και εργάστηκε ως ασυρματιστής του λιμενικού. Ο Παυλάκος, ο Γερακάρης, ο Μπογέας, και ο Γούδης ονομάστηκαν ο καθένας «υποτεταγμένος οπλαρχηγός Β' κατηγορίας», ενώ ο Μπαθρέλος ονομάστηκε «υποτεταγμένος οπλαρχηγός Γ' κατηγορίας», σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα στο ΦΕΚ (Φύλλο Εφημερίδα της Κυβερνήσεως).

Για το θέμα της παράδοσης των όπλων αξίζει να αναφέρουμε ότι τα μέλη της ΕΑΟΚ απέφυγαν να παραδώσουν όλο τον οπλισμό τους. Στην κατοχή ορισμένων μελών βρέθηκαν ως λάφυρα αρκετά χρήματα και διάφορα αγαθά. Επίσης, τα μέλη της οργάνωσης δοκίμασαν να εκμεταλλευτούν μια σειρά από διατάξεις του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης της Δικτατορίας (χούντας), το οποίο με διαταγές και ερμηνευτικές διατάξεις σχετικές με την Εθνική Αντίσταση συμπεριλάμβανε και τους άνδρες της ΕΑΟΚ σε ευεργεσίες. Τα μέλη της ΕΑΟΚ με υπεύθυνες δηλώσεις και αιτήσεις προσπάθησαν να τύχουν των ευεργετικών μέτρων του διατάγματος, που ανάμεσα στα άλλα περιλάμβανε και συνταξιοδότηση αναπήρων και θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως με βαθμό αναπηρίας από 10%. Ακόμα οι ευεργετικές διατάξεις για την ΕΑΟΚ περιλάμβαναν και γεωργοκτηνοτροφική αποκατάσταση, συνταξιοδότηση ανδρών Σωμάτων Ασφαλείας, απονομή ηθικών αμοιβών, προαγωγές, κατά προτίμηση σε δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους τραπεζών και ΝΠΙΔ, εισαγωγή τέκνων σε διάφορες σχολές του κράτους κ.α.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία :

Δ. Ζαφειρόπουλος, «Ο Αντισυμμοριακός Αγών 1945 – 1949», Αθήνα 1956

Σπύρος Τριανταφύλλου, «Οι αετοί της Μάνης. Η δράση του αποσπάσματος του Πάνου Κατσαρέα», εκδόσεις Λόγχη

Χάγκεν Φλάισερ, «Στέμμα και Σβάστικα», εκδόσεις Παπαζήση

Γενικό Επιτελείο Στρατού, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, 1941-1944, τομ. 8: Κατοχικές αρχές, Τάγματα Ασφαλείας, Εγκληματικές ενέργειες των Βουλγάρων

Γιάννης Δουατζής, «Οι Ταγματασφαλίτες», Αφοί Τολίδη, Αθήνα 1983

Γιάννης Λέφας, «Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου», εκδόσεις Αλφειός 1998

Γιώργος Μαργαρίτης, «Ιστορία του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-1949», εκδόσεις Βιβλιόραμα 2000

Τάσος Κωστόπουλος, «Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη», εκδόσεις Φιλίστωρ 2005.

Ιωάννης Μπουγάς, «Ματωμένες μνήμες 1940-45», εκδόσεις Πελασγός

Ιωάννης Κοσιώρης, «Το χρονικό της Εθνικής Αντιστάσεως Πελοποννήσου 1941 – 1945», Αθήνα 1992

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

από ΣΑΓΚΙ 04/06/2018 11:44 μ.μ.


20/01/1946 : Στην μονή Τσίγκου του Οιτύλου, οι πρώην ταγματασφαλίτες Α. Μπουνιτσέας, Σ. Γερακάρης, Ηλ. Σαλάπας και Κ. Σαξιώνης δολοφόνησαν με αυτόματα τους συγγενείς των επικυρηγμένων ανταρτών του ΔΣΕ Σωτήρη και Αντώνη Πέτρουλα. Νεκροί έπεσαν:
Πέτρουλα Καλλιόπη, θυγ. Σωτήρη
Πέτρουλα Μαριγούλα, συζ. Σωτήρη
Πέτρουλα Ξανθίππη, σύζ. Αντώνη
Πέτρουλα Παναγιώτα, συζ. Γιώργου Πέτρουλα
Πέτρουλα Πανώρια, θυγ. Γεωργίου
Πέτρουλα Χριστοφίλη, θυγ. Σωτήρη
Πέτρουλας Γεώργιος, ξάδερφος

Πηγή: Ακρόπολις 23-1-1946, Φωνή της Λακωνίας 27-1-1946,

12/08/1946 : Άγνωστοι συμμορίτες αποβιβασθέντες από λέμβο στην Παλιά Μονεμβάσια απήγαγαν με την απειλή των παλιών αγωνιστών του ΕΛΑΣ Νίκο Σκάγκο (Κόλλιας), Παναγιώτη Σκάγκο (ετών 25) και τους εκτέλεσαν σε ερημιά μακριά από το σπίτι τους.

Πηγή : Νίκος Κισαμιτάκης

22/07/1946: Μέλη της συμμορίας Κατσαρέα (ΕΑΟΚ), με επικεφαλής τον Σταύρο Γερακάρη και τον Α. Βουνισέα έκαναν επιδρομή στο χωριό Λάγιο Γυθείου. Εκεί εκτελέστηκαν με μαχαίρια οι Πολυμενάκος Γεώργιος και Κωνστανταράκος Σταύρος και με αυτόματα οι Βρεττάκου Δήμητρα και η Βρεττάκου Νούλα. Προηγουμένως τις είχαν βιάσει 30 συμμορίτες.

Πηγή : Φωνή της Λακωνίας 3-8-1946, Ριζοσπάστης 2-8-1946

04/08/1946: Στο χωριό Βρονταμάς, υπό τη διοίκηση του αρχιδήμιου Πάνου Κατσαρέα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν οι παρακάτω αθώοι πολίτες:

Λαλώνης Γεώργιος του Ιωάννου
Ρέμπελος Δημήτρης του Μιχαήλ
Σακελλάρης Μενέλαος του Επαμεινώνδα
Κοντάξης Νικόλαος του Αργύρη
Ο τελευταίος ήταν προύχοντας και ευκατάστατος άνθρωπος που εκτελέστηκε από το χέρι του Βουτσινέα, υπασπιστή του Κατσαρέα.

Πηγή: Βήμα 13-8-1946, Ελεύθερη Ελλάδα 29-3-1947, Ριζοσπάστης 8-8-1946

19/08/1946: Φρικτό έγκλημα συντελείται στη Σκάλα Λακωνίας. Συμμορία του Κατσαρέα δολοφονεί τους αθώους πολίτες:

Δεδετσίνα Αντώνη (αγρότης)
Καμουλάκο Ντίνο (ράφτης)
Τσιάπα Ηλία (ταχυδρόμος)
Μπόκος Θεοδόσης (αγρότης)
Οι νεκροί μεταφέρονται με χειράμαξα από τους αλήτες του Κατσαρέα και διανέμονται σπίτια τους.

Πηγή Ελευθερη Ελλάδα 24-3-1947, Ριζοσπαστης 27-8-1946

19/08/1946 Δολοφονία στο χωριό Βρονταμά. Μέλη της συμμορίας του Κατσαρέα εισέρχονται στο χωριό και δολοφονούν τους δημοκρατικούς Δ. Πικραμένο και Ι. Πικραμένο

Πηγή Ριζοσπάστης 27-8-1946

25/08/1946: Οι συμμορία των παλιών ταγματασφαλιτών Πουλικάκου και Καμαρινέα εκτελούν στην Σκάλα Λακωνίας τους παρακάτω δημοκρατικούς αθώους πολίτες:

Λεμονίτη Θεοφάνη
Λεμονίτη Αναστάση
Παπαφάγο Σπύρο
Σπυριδάκο Γεώργιο
Παπαφάγο Πάνο

Πηγή Σπάρτη 18-9-1946 , Ριζοσπάστης 8-9-1946

28/08/1946: Και νέα επίθεση συμμοριτών του Κατσαρέα στο Βρονταμά. Με επικεφαλής τον Καμαρινέα και τον Πουλικάκο ομάδα συμμοριτών του Κατσαρέα επέδραμε στο χωριό και σκότωσε τους παρακάτω αφού τους είχε συλλάβει από τα σπίτια τους:

Μουλάς Ευθύμης
Σταυρόπουλος Π.
Σταυροπούλου (σύζυγος)
Σταυρόπουλος Γ.(υιός)

Πηγή Ριζοσπάστης 8-9-1946

01 - 05/10/1946: Η συμμορία Πουλικάκου- Καμαρινέα επέδραμε στο χωριό Φιλίσι Μολάων και αφού συνέλαβε εκτέλεσε σε χωράφι τους παρακάτω:

Μπουντούρη Γεώργιο
Σταυριανό Ξ.
Τραιφόρο Γεώργιο
Πηγή Ριζοσπάστης 8-9-1946

06/09/1946: Στο χωριό Καστανιά Οιτύλου δολοφονούνται από παρακρατικούς οι :

Μαμουνέα Πολυξένη (μητέρα)
Μαμουνέα Παναγιώτα (κόρη) ετών 14
Μαμουνέα Μαρία (κόρη) ετών 17

Πηγή Ριζοσπάστης 19-9-1946

19/09/1946: Η συμμορία Κατσαρέα με αρχηγό τον διαβόητο ταγματασφαλίτη Γιάννη Παυλάκο, επιδράμει στο χωριό Γραμμούσα Μολάων. Εκεί συλλαμβάνουν και εκτελούν τους:

Γιαννακάκο Παναγιώτη του Ιωάννη, πατέρα
Γιαννακάκου Αριστέα, κόρη Παναγιώτη
Λεμπέση Κωνσταντίνο του Βασιλείου
Πηγή Ριζοσπάστης 24-9-1946

23/09/1946: Στο χωριό Σουστιανά Σπάρτης ένοπλοι χίτες συλαμβάνουν και εκτελούν τους παρακάτω:

Δαλιούρη Μαριγώ, 75 ετών
Δούνια Δέσποινα, χήρα Γεωργίου
Δούνια Μαριγώ, χήρα Αλεξάνδρου
Νικόλαρο Ιωάννη
Τσάκωνα Θανάση, ετών 16
Τσάκωνα Ηλία, ετών 17

Πηγή Φωνή της Λακωνίας 1-10-1946, Ριζοσπάστης 4-10-1946, Ελευθερη Ελλάδα 3-2-1947

09/10/1946: Οι συμμορίτες του Κατσαρέα επιδράμουν στο χωριό Βαμβακού και μετά από ξυλοδαρμό αρκετών δημοκρατικών πολιτών συλλαμβάνουν και εκτελούν τους Κουτρουμάνη Πλάτωνα και Προβιά Αργύρη.

Πηγή Βήμα 30-10-1946, Φωνή της Λακωνίας 7-11-1946

09/10/1946: Οι εθνικόφρονες του χωριού Βαρβίτσα δολοφόνησαν 6 αθώους πολίτες στην πλατεία της πόλης και την αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης Θεοδώρα Γεωργαντά από την Σκούρα. Το έγκλημα έγινε γιατί οι αλήτες της Χ είχαν πληροφορίες ότι τα άτομα αυτά υποβοηθούσαν τους αντάρτες στην μάχη της Βαμβακούς.

Πηγή Ελευθερία 20-10-1946, Ριζοσπάστης 16-10-1946

09/10/1946: Στο χωριό Γκοριτσά ταγματασφαλίτες του Κατσαρέα εκτέλεσαν με φρικτό τρόπο εννέα μέλη του ΚΚΕ.

Γεωργούτσος Κωστας
Λυμπερόπουλος Κώστας
Καρούμπας Δημήτρης
Κοντοβίτης Δημήτρης
Κώνστας Αναστάσιος
Κατσανός Ηλίας
Λάσκαρης Ιωάννης
Νοχός Πολυζώης
Σπυρίδης ΛυκούργοςΠηγή Φωνή της Λακωνίας 7-11-1946 Ριζοσπάστης 30-10-1946

22/10/1946: Ακόμα ένα φρικαλέο έγκλημα του Κατσρέα συντελείται στην Ζούπενα. Δολοφονούνται οι εξής αθώοι πολίτες:

Ιατρού Π.
Ιατρού Ελένη, αδελφή
Λάσκαρης Δ. πατέρας
Λάσκαρης Κ. υιός
Λάσκαρης Ν. υιός του Κ ετών 14
Τσελέκη Α.
Τσελέκη Α. αδέλφιαΠηγή Βήμα 26-10-1946

06/02/1947: Στο χωριό Βασιλάκι δολοφονούνται από τον αλήτη Γιάννη Παυλάκο και την συμμορία του με απάνθρωπα πολύωρα βασανιστήρια οι:

Καλογεράκος Αριστείδης
Καλογεράκου Βασιλική
Καλογεράκου ΑθηνάΠηγή Καλογεράκος Σταύρος κάτοικος Βασιλακίου, Ριζοσπάστης 16-3-1947

21/03/1947: Στο Γύθειο η συμμορία του Κατσαρέα και μέλη της Χ εισέρχονται το πρωί στην πόλη και εξαναγκάζουν τους πολίτες σε κατοίκον περιορισμό και τα μαγαζιά σε κλείσιμο. 

Από τις 11:30 έως και τις 12:40, οι παρακρατικοί επιδράμουν στις πολιτικές φυλακές του Γυθείου και μεταφέρουν 35 φυλακισθέντες στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου τους εκτελούν με αυτόματα. Ο πολίτης Α. Καμουλάκος που αποτολμά να διαμαρτυρηθεί κατακρεουργείται με σουγιάδες και μαχαίρια. Για το περιστατικό ο Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς του σημερινού δωσίλογου πρωθυπουργού θα δηλώσει : "Καλώς εσφάγησαν και ακόμα εθνική ανάγκη είναι οι μοναρχικές συμμορίες. Ο Κατσαρέας νέος Πάυλος Μελάς".

Πηγή Ριζοσπάστης 26-3-1947

21/03/1947: Ένοπλοι χίτες με επικεφαλής τον Σταύρο Γερακάρη επέδραμα στην Απιδιά και δολοφόνησαν σαν άλλοι νεάντερταλ με ρόπαλα (!) τους Γιαννουκάκη Κωνσταντίνο, Κυριακίδη Κοσμά, Κατσικόπουλο Διονύσιο και την δασκάλα Παρασκευή Μακρή.

Πηγη Ριζοσπάστης 28-3-1947 Δημήτρης Τζαμούρης από το βιβλίο Δουραλή τόμος Ε΄ σελ 308-309

21/03/1947: Ένοπλοι με αρχηγούς τους Γερακάρη και Βουνιτσέα, επιδράμουν στο χωριό Μολάοι. Εκεί μετά το πλιάτσικο αρκετών οικιών συλλαμβάνουν και εκτελούν 9 πατριώτες στην διασταύρωση Σπάρτης-Μονεμβάσιας, Μονεμβάσιας - Μολάων. Τα ονόματα των εκτελεσθέντων είναι τα εξής:

Ζουρντού Δήμητρα
Ζουρντού Ρουμπίνη
Μιχελάκος Σταύρος
Κουτσομιχάλης Χρήστος
Περδικάρης Γεώργιος, ετών 70
Χριστοφυλάκου Αθηνα, ετών 14
Χριστοφυλάκου Αθηνά, μητέρα
Χριστάκος Θ. ανάπηρος του αλβανικού
Χατζηδάκης Κ.Σύμφωνα με πληροφορίες ταξιδιωτών αποκαλύπτονται οι φρικτές λεπτομέρειες της εκτέλεσης. Οι πατριώτες εκτελέστηκαν με χτυπήματα στο κεφάλι με ημιαξόνιο ενός αυτοκινήτου, μέχρις ότου τα κεφάλια τους πολτοποιήθηκαν.

Πηγή Βασιλική Τέσσερη κάτοικος Μολάων, Βήμα 23-3-1947, Ριζοσπάστης 25-3-1947 και 27-3-1947

21/03/1947: Οι αδίστακτη ομάδα του παλιού ταγματασφαλίτη Σταύρου Γερακάρη συνέλαβαν και εκτέλεσαν στο χωριό Άγιος Δημήτριος τους παρακάτω πολίτες:

Γραμματικάκη Π.
Γραμματικάκη Πάτρα, σύζηγος
Κομνηνού Μαριγώ
Λάμπρο Νίκο
Μοίρα Χρήστο
Μοίρα Μαριγώ συζ. Νίκου
Μοίρα Λυγερή
Μοίρα Νικόλαο
Μπατσάκη Αλέξη
Χριστάκη Ιωάννη
Λάμπρου Ευάγγελο
Κωστάκη Ιωάννη
Κώνστα Γεώργιο
Χριστάκη Αριστείδη
Χριστάκη Χρήστο
Θεοδωρακάκο Ιωάννη
Οικονομάκη Γεωργία
Παναρίτη Γεώργιο
Σπανό Αντώνη

Πηγή Ριζοσπάστης 25-3-1947

ΠΗΓΗ: https://athens.indymedia.org/post/1576303/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com