Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Επανάληψη για αμνήμονες

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ  

Στέλιος Καζαντζίδης 

Μπ.Μπακαλη-Κ.Βιρβου

Hxογράφηση το 1965 

Απ των Ελλήνων τις καρδιές

βγαίνει φωνή σαν λάβα

Φωνάζουν για την Κύπρο μας

που την κρατάνε σκλάβα

 

Η Κύπρος είναι Ελληνική

κι όλη η Ελλάδα την πονά

Θέλουν, δεν θέλουν γρήγορα

θα μας τη δώσουνε ξανά

 

Κι αυτοί που σκοτωθήκανε

να σώσουν τους συμμάχους

την Κύπρο να μας δώσετε

φωνάζουν απ τους τάφους

 

Η Κύπρος είναι Ελληνική

κι όλη η Ελλάδα την πονά

Θέλουν, δεν θέλουν γρήγορα

θα μας τη δώσουνε ξανά

 

Αν θα σημάνει γρήγορα

της λευτεριάς καμπάνα

και με στοργή θ αγκαλιαστούν

η κόρη και η μάνα

 

Η Κύπρος είναι Ελληνική

κι όλη η Ελλάδα την πονά

Θέλουν, δεν θέλουν γρήγορα

θα μας τη δώσουνε ξανά

https://youtu.be/RiTBK4qojoM?si=YuhHfRvMuaOTptFD

_______****_______

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ διαβάζει ΡΙΤΣΟ

Οἱ τελευταῖες ὦρες τοῦ

ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

μὲς στὴν φλεγόμενη σπηλιά (1957)

https://youtu.be/ktILSCDjaMs?si=Xt9Qz3vAPPTl8Vhk

_______****_______

*Στη φωτό στο πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ διαβάζουμε:

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

- ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ "ΨΕΥΤΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

____________

Το πρωτοσέλιδο πριν 73 χρόνια, είναι το κεντρικό της ΑΥΓΗΣ, επ’ αφορμή διαδήλωσης που αναμένεται να λάβει χώρα στη Λευκωσία.

 Η ΕΔΑ έχει ξεκάθαρη θέση για το Κυπριακό: Η Κύπρος είναι ελληνική, πρέπει να αποτινάξει τον βρετανικό ζυγό και να ενωθεί με την Ελλάδα.

 Η γραμμή αυτή είχε απήχηση στη νεολαία, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις για το Κυπριακό να αποτελέσουν την αιχμή του κινηματικού δόρατος της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν 

ΠΗΓΗ -Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ήρθε ο καιρός να τιμηθούν οι ήρωες...

Του Ανδρέα Μοράτου

Τις μέρες αυτές ολοκληρώσαμε μια εκτεταμένη σειρά εκπομπών στον Ραδιοφωνικό Σταθμό τής Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης με την ανάγνωση αποσπασμάτων από το (ογκώδες, άνω των 500 σελίδων!) βιβλίο τής Γεωργίας Παλληκαρίδου-Ποσπορή, "Αναφορά. Ο αδελφός μου Ευαγόρας". 

Συγγραφέας, όπως καταλάβατε, είναι η αδελφή του μάρτυρα του Κυπριακού Αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, από τον μαρτυρικό θάνατο του οποίου κλείνουν σήμερα 66 χρόνια...

Ο απαγχονισμός του 19χρονου "Βαγορή" (έτσι ήταν το χαϊδευτικό του) σήμανε και το τέλος των εκτελέσεων από τους Άγγλους, μετά το διεθνές κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε τότε για να αποτραπεί η εκτέλεση του Παλληκαρίδη. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες νωρίτερα (3 Μαρτίου 1957), ο άλλος ηρωικός θάνατος, εκείνος του Γρηγόρη Αυξεντίου, που μόνος του ξευτέλισε ολόκληρη Αυτοκρατορία...

Νομίζουμε ότι έχει πια ωριμάσει ο καιρός (για να μην πούμε ότι.. παραωρίμασε, σχεδόν κακοφόρμισε...) να τιμήσουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος τους δύο ήρωες (και στα πρόσωπά τους όλους τους εθνομάρτυρες του Κυπριακού Αγώνα). Δεν μπορεί άλλο το ελλαδικό κράτος να σφυρίζει αδιάφορα... Πρέπει με επίσημο τρόπο να αναδειχθούν και να προβληθούν αυτές οι δύο επέτειοι (3 Μαρτ[υρ]ίου και 14 Μαρτ[υρ]ίου), όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. 

Φρονούμε, επίσης, ότι ήρθε η ώρα, μετά και την "αναχώρηση" της Ελισάβετ (η οποία, παρά την έντονη διεθνή πίεση, είχε αρνηθεί να δώσει χάρη στον Παλληκαρίδη), ο Κάρολος να πράξει το αυτονόητο, που δεν έπραξε η μητέρα του: να αναγνωρίσει τα ολέθρια ημαρτημένα του βρετανικού κράτους και του θρόνου, και να ζητήσει την οφειλόμενη συγγνώμη. Τυπική, θα μου πείτε, και πιθανότατα υποκριτική. Μπορεί, αλλά πολιτικά έχει μεγάλη αξία. Το πόση αξία έχει θα το καταλάβουμε όταν ζητηθεί...

(Στην πρώτη φωτογραφία, το χειρόγραφο του πασίγνωστου ποιήματος του Παλληκαρίδη "Θα πάρω μιαν ανηφοριά", 

και στην άλλη η επικήρυξη κατά του Γρηγόρη Αυξεντίου, με αμοιβή 5.000 λίρες!)

Ο «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου

"Τέλειωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα

 Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. 
Δεν μπορείς πια Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. 
Η φωτιά πλησιάζει.
Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,
Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – ( για ποιόν; Για μένα;Για τους άλλους; ) Πρέπει. Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Άλλες αναρτήσεις για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου ΕΔΩ

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

...Μην κλαίτε. Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ,
Πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.
Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια –
Μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας
Μια και το ξέρω : στην απόλυτη στιγμή μου
μες απ’ το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου
θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη
τη σημαία του ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων,
φλεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ να επαναλάβω :

” Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη
” Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α “"

3 Μαρτίου 1957.

Στην Κύπρο μαίνεται ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον των βρετανών με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Ο εικοσιεννιάχρονος υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου μετά από προδοσία,περικυκλώνεται μέσα στο κρησφύγετο του, από βρετανούς στρατιώτες. Διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν και συνεχίζει να πολεμάει μόνος του μέχρι που οι αντίπαλοί του με τη βοήθεια ελικοπτέρου τον καίνε ζωντανό. 

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο ο οποίος έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του με τίτλο «Αποχαιρετισμός».

Ακούστε τον ίδιο τον ποιητή να το απαγγέλλει:

Ολόκληρο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου στο τέλος της ανάρτησης :

Στις 5 Μαρτίου 1957, μέρα Τρίτη, οι πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν :

Έκρυψε τον ήρωα Αυξεντίου

Του Κώστα Αλεξίου

Αυτός ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ο Πατέρας Χρύσανθος! Είναι καλόγερος.... ζεί σε μοναστήρι στην Κορινθία.... κάποιοι θα τον έχετε επισκευθεί κιόλας. Τι έκανε όμως, δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρετε, όλοι οι φίλοι μου τουλάχιστον.

 Αποφάσισα να σας πω, τι έκανε, μέρα που είναι σήμερα. Τότε, που οι Άγγλοι διαφεντεύανε τα πάντα σε όλη την Κύπρο και ο Αυξεντίου είχε άλλη γνώμη για όλα αυτά που γίνονταν στο νησί του, ο καλόγερος τον έκρυψε στο κελί του στη Μονή Μαχαιρά, όπου έφτασε κυνηγημένος. Τον έντυσε με τα ράσα του και του έδωσε το κελί του να μένει κι αυτός κρύφτηκε άλλου!

 Όλα πήγαιναν τόσο καλά που οι Άγγλοι φτάνοντας στην Μονή Μαχαιρά ρώτησαν τον σταυραετό αν είχε δει, αν είχε μάθει κάτι για τον αντάρτη! Τους υποσχέθηκε πως αν μάθει κάτι θα τους ενημερώσει. Τι έγινε μετά, το γράφει η Ιστορία. Δεν γράφει τι έκανε ο Χρύσανθος, ο καλόγερος...

ΕΦΥΓΕ από τον τόπο του για πάντα, αφήνοντας πίσω κάθε τι δικό του, κάθε συγγενή και φίλο γιατί οι Άγγλοι θα το φυλάκιζαν (τουλάχιστον)

 Πάνε δέκα χρόνια περίπου που έμαθα για τον Χρύσανθο, όταν είχα βρεθεί στο ίδιο κελί, στη Μονή Μαχαιρά και ο μπιστικος του Ματρόζου μου εξιστόρησε τα καθέκαστα, ζητώντας μου να προσπαθήσω να τον συναντήσω. Το έκανα και μετά τηλεφώνησα στην Κύπρο... 

Στέλιος Κούκος: Όταν ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου πήρε στην αγκαλιά του τον Γρηγόρη Αυξεντίου!

Ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (αριστερά) και ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου ντυμένος σαν μοναχός της Μονής Μαχαιρά.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όλο το βράδυ ψες σε ψέλνανε Μακαριώτατε Ιερομάρτυρα, αγλάισμα της Κύπρου, Κυπριανέ Αρχιεπίσκοπε!

Την ακολουθία σου διαβάζανε και σε γιορτάζανε κι ας μην έχει γίνει ακόμη και τυπικά η κατάταξή σου στον κόσμο που ανήκεις!

Ανάμεσα στους μαρτυρικώς αθλήσαντες. Αν και πάλεψες στην πρώτη γραμμή και μαρτύρησες ενδόξως!

Και ήσουν πρότυπο και υπόδειγμα πίστης έως θανάτου!

Και μαζί σου συμπανηγύρισαν και όλοι οι συμμαρτυρήσαντες το μαύρο θέρος του 1821 που λεύκαναν και δρόσισαν με τα αίματα τους ως δρόσος νέφους τους καύσωνες της Μεγαλονήσου.

Ιεράρχες, αρχιμανδρίτες, ηγούμενοι, κληρικοί, πλήθος λαϊκών! Ένα θερινό νέφος μαρτύρων που ξεδίψασε με τα αίματά του την πάντα άνυδρη και ξερική Μεγαλόνησο. Γιατί στην αβροχιά φελά [ωφελεί] και το αίμα των Μαρτύρων! Μοναδικό λίπασμα για την ευφορία της γης και του αέρα!

Εκτός αν η γη της Αγίας Νήσου, της Νήσου των αγίων, το ’χει σε καλό να ξεδιψά κατά καιρούς και τέτοιες μέρες με αίμα αθώων για να εξαγιάζεται ο τόπος και ο καιρός.

Μια βαθιά πληγή, φρέαρ, άνοιξε στις 9 Ιουλίου του 1821 στην καρδιά της Κύπρου. Ένα βαθύ πηγάδι πίστεως και πατρίδας του οποίου τα αρτεσιανά νερά και αίματα αναβλύζουν μέχρι σήμερα από την πληγή που έγινε πηγή!

Γρηγόρης Αυξεντίου, Η πανήγυρη του μαρτυρίου του!

Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα όταν ο νεομάρτυρας* Γρηγόρης Αυξεντίου πλησιάζει τον λειτουργό ιερέα στο καθολικό της μονής της Παναγίας του Μαχαιρά, για να λάβει την μερίδα την οποία του βγάζει όταν προσκομίζει, μαζί με την ουράνια κατάνυξη που τον διακατέχει, έχει και ένα ελαφρύ χαμόγελο.


«Χρόνια πολλά, Γρηγόρη, να χαίρεσαι την θυσία σου, τον παράδεισό σου», του λέει ο εφημέριος λειτουργός και ο ήρωας, αφού πάρει την μερίδα του, γίνεται ξανά αόρατος μέσα σε μια ιδιαίτερη αγαλλίαση. Είναι η ημέρα της πανήγυρης του μαρτυρίου του. 3 Μαρτίου!

Στην πρώτη επέτειο της μνήμης του το 1958 ο νεομάρτυς Γρηγόρης από την Λύση απάντησε στον εφημέριο, «και στα δικά σου παππούλη»! Και αυτός σάστισε και άρχισε να σταυρώνεται με την αγία λόγχη. «Τι λες Γρηγόρη», του είπε εκφράζοντας την φρίκη του.

«Για καλό το είπα παππούλη μου! Να αξιωθείς και εσύ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν θέλεις»;

«Ναι! Γρηγόρη μου! Ναι! Θέλω! Πολύ καλά το είπες! Να αξιωθώ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν το σκέφτηκα, έτσι! Πήγε το μυαλό μου στα όσα ζήσαμε πέρσι και σάστισα! Σάστισα! Θυμήθηκα τους δυνάστες που από καιρό μας περιτριγύριζαν και μας παρακολουθούσαν! Όταν εσύ βρισκόσουν ανάμεσά μας ντυμένος σαν μοναχός και καμιά φορά σκεφτόμουν αν ήταν σωστό αυτό που κάναμε ή κοροϊδεύαμε εαυτούς και αλλήλους!

Ο Μυστικός Γάμος (1968) - Μια λυρική μυθοπλασία

Pablo del Amo

«Ο μυστικός γάμος» (απόσπασμα). Η δεύτερη από τρεις αυτόνομες ιστορίες σε μια σπονδυλωτή ταινία με κεντρικό τίτλο «Το κανόνι και τ’ αηδόνι (1968)». Γραμμένη από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και δραματοποιημένη λυρικά (σχολή Τάκη Κανελλόπουλου) από τον ίδιο και τον αδερφό του (Γιώργο Καμπανέλλη).

Πρωταγωνιστούν οι αγαπημένοι μου, Νίκη Τριανταφυλλίδη και Γιώργος Τζώρτζης. Σε μουσική του υπέροχου Νίκου Μαμαγκάκη.

 Στη φωτογραφία, ο εξαίρετος Νίκος Καβουκίδης.

 Η ιστορία αυτή βασίζεται στον πραγματικό γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου ή «Ζήδρος» (ήρωα της αντίστασης κατά του Βρετανικού ζυγού στη Κύπρο), με την Βασιλική Παναγή, στη Μονή της Παναγίας Αχειροποίητου.

 Στη κατεχόμενη πάλι κι «έρημη» πια Λάπηθο Κερύνειας. 

ΥΠΟΘΕΣΗ: «Η δεύτερη ιστορία, με τίτλο "Ο μυστικός γάμος", είναι μελαγχολική και διαδραματίζεται το 1957 στην Κύπρο, την εποχή του ένοπλου αγώνα κατά των Άγγλων κατακτητών.

Ε Κ Ε Ι Ν Η η Κυριακή

του Λάζαρου Μαύρου

Ε Κ Ε Ι Ν Η η Κυριακή

Τρεις του Μάρτη του Πενήντα Εφτά
ήταν Κυριακή της Τυρινής.
Την άλλη μέρα, ξημέρωνε Δευτέρα της Καθαρής.
Το βράδυ εκείνης της Κυριακής στην Κύπρο,
οι οικογένειες ήσαν γύρω από το παραδοσιακό ομοτράπεζο της αποκριάς, τρωγοπίνοντας στο φτωχικό τους.
Όμως το κρασί στα ποτήρια έμεινε μισοπιωμένο.
Οι μεζέδες στα πιάτα, μισοφαγωμένοι.
Το ελεγχόμενο από τους Εγγλέζους αποικιοκράτες ραδιόφωνο της Κυπριακής Ραδιοφωνικής Υπηρεσίας C.B.S.
μετέδιδε κομπάζοντας τα μαύρα μαντάτα:

«Δυνάμεις ασφαλείας, ενεργούσαι κατόπιν πληροφοριών, εφόνευσαν σήμερον την μεσηβρίαν εις την περιοχήν παρά την Μονήν Μαχαιρά τον επικηρυγμένον διά ποσού πέντε χιλιάδων λιρών, γνωστόν ως υπαρχηγόν της Ε.Ο.Κ.Α. και πρώην αξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού, τρομοκράτην Γρηγόριον Αυξεντίου, και συνέλαβαν τέσσαρας άλλους τρομοκράτας, οι οποίοι ευρίσκοντο μετ’ αυτού εντός ορεινού κρησφυγέτου […] Η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης Στρατάρχης Σερ Τζον Χάρντινγκ ενδέχεται να μεταβή εις την Μονήν Μαχαιρά διά να συγχαρή αυτοπροσώπως τα στρατεύματα»…

Τ Ρ Ε Ι Σ Μαρτίου 1957, ημέρα Κυριακή

Θυσιάστηκε στον Μαχαιρά
ο Γρηγόρης Αυξεντίου.
Όμως, ούτε τη Δευτέρα, ούτε την Τρίτη, 4 & 5.3.1957. κυκλοφορούσαν στην Κύπρο εφημερίδες για να περιγράψουν την 10ωρη μάχη που έδωσε στον Μαχαιρά ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, κυκλωμένος από τις πολυάριθμες βρετανικές δυνάμεις του «Συντάγματος του Δούκα του Ουέλλιγκτον».
Στην Κύπρο οι καθημερινές εφημερίδες δεν κυκλοφορούσαν Δευτέρα. Μόνο οι εβδομαδιαίες. Εκείνη τη Δευτέρα 4.3.1957, συνέπεσε η αργία της Καθαράς Δευτέρας, χωρίς τις εβδομαδιαίες και χωρίς καθημερινές την Τρίτη.
Έτσι οι πρώτες περιγραφές, εντοπίζονται στις κυπριακές εφημερίδες της Τετάρτης 6.3.1957.
Με κύριες αναφορές προερχόμενες από όσα είχαν δημοσιεύσει τη Δευτέρα 4.3.1957 οι εφημερίδες του... Λονδίνου.
Π.χ. η «Χαραυγή» της 6.3.1957 αναδημοσίευσε τα γεγονότα του Μαχαιρά από την «Ντέηλυ Χέραλντ» του Λονδίνου, ενώ από τους «Τάϊμς» και τον «Ντέηλυ Τέλεγραφ» πήρε το δικό της υλικό η «Ελευθερία» της Λευκωσίας.

Ε Ν Α Ν Τ Ι Ο Ν του Αυξεντίου

“Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου”

Περί Ιστορίας

και ιδία περί της νήσου Κύπρου.

“Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου”

Έφυγε από τη ζωή στις 27 Απριλίου 2023, σε ηλικία 95 χρονών, η Βασιλού Παναγή – Παπαδημήτρη, η σύζυγος του Γρηγόρη Αυξεντίου. Στη μνήμη της δημοσιεύω το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους του περιοδικού Times of Cyprus (1 Ιουνίου 1957) και από το πρώτο τεύχος του ίδιου περιοδικού (15 Μαΐου 1957) τις πρώτες δηλώσεις της μετά τον θάνατο του Αυξεντίου στον Μαχαιρά:

 “Είμαι περήφανη γιατί έπεσε μαχόμενος”. 

Τότε ο γάμος της με τον Αυξεντίου παρέμενε ακόμη μυστικός (τον αποκάλυψε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μετά την επιστροφή του στην Κύπρο από την εξορία, τον Ιούλιο του 1959) και εμφανιζόταν ως αρραβωνιστικιά του ήρωα της ΕΟΚΑ. Η Βασιλού ήταν συνομήλικη με τον Γρηγόρη Αυξεντίου και ήταν εργάτρια γης. [Το περιοδικό “ποικίλης υλης” Times of Cyprus με διευθυντή τον Charles Foley, τυπωνόταν στα τυπογραφεία της Αρχιεπισκοπής και είχε μοναδική κυκλοφοριακή επιτυχία στην ιστορία της κυπριακής δημοσιογραφίας, καθώς έμπαινε σε όλα τα κυπριακά σπίτια.)

Ο γάμος της Βασιλούς με τον Αυξεντίου αποτελεί μια ξεχωριστή ιερή στιγμή στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, καθώς το μυστήριο έγινε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 10ης προς την 11η Ιουνίου 1955, μέρα του Αποστόλου Βαρνάβα, στο παραλιακό μοναστήρι της Αχειροποιήτου, στις ακτές του Καραβά από τον παπαΣταύρο Παπαγαθαγγέλου. Ουσιαστικά ο Γρηγόρης Αυξεντίου συναισθανόμενος τους κινδύνους από την ηγετική του συμμετοχή στην ΕΟΚΑ (ήταν ο πρώτος επικηρυγμένος και καταζητούμενος αγωνιστής) θέλησε να αποκαταστήσει την αρραβωνιαστικιά του.

Στέλιος Κούκος: Γρηγόρης Αυξεντίου, Τρομοκράτησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και πυρπόλησε τις καρδιές των πανελλήνων!

Γρηγόρης Αυξεντίου, (1928-1957).

Επέτειος του ολοκαυτώματος του

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Θα πρέπει, πράγματι, να το παραδεχτούμε: Ο Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957) ήταν ένας «τρομοκράτης», όπως τον αποκαλούσαν οι Βρετανοί.

Κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία!

Μέχρι και λίγη ώρα πριν από τον θάνατο του ήταν μάχιμος και τους προκαλούσε απώλειες, φόβο και τρόμο. Γι’ αυτό και επέλεξαν την απάνθρωπη εξόντωση του με εμπρησμό του κρησφυγέτου στο οποίο βρισκόταν.

Ήταν 3 Μαρτίου του 1957.

Αλλά μήπως και μετά τον θάνατό του ή ακόμη μετά την ταφή του έπαψε να τους τρομοκρατεί και να τον φοβούνται;

Ο ευρύτερος πανικός που σκόρπισε η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) στους αποικιοκράτες Βρετανούς στην Μεγαλόνησο αποδεικνύεται και μόνον από την ενίσχυση του στρατού τους στην Κύπρο με στρατεύματα από διάφορες βρετανικές αποικίες.

Όπως και να έχει δεν δίστασαν να καλέσουν έναν ολόκληρο ειδικό στρατό για να αντιμετωπίσει μιαν δράκα… κουρελήδων, πρόχειρα εκπαιδευμένων και ακόμη πιο πρόχειρα εξοπλισμένων. Κάτι που θυμίζει, βεβαίως, και την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν ανεπαρκείς σε όλα, αλλά είχαν υπερεπάρκεια στο φρόνημα, αφού μόνη τους έγνοια ήταν η Ελλάδα. Η υπερδύναμη πολιτισμού. Έτσι, πώς αλλιώς να την αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί παρά με τα όπλα και τα στρατεύματά τους; Με Beatles; Μα δεν είχαν, ακόμη, εμφανιστεί στο προσκήνιο και τα αποτελέσματα και πάλιν θα ήταν άδηλα εκεί στις ακτές των Αχαιών της Κύπρου.

Εξάλλου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου σε έναν γράμμα του από την Ελλάδα προς την μητέρα του της έγραφε, ότι έχει βρει μια άλλη μάνα να τον φροντίζει, την Ελλάδα, που αν και είναι φτωχή σε υλικά, είναι πολύ πλούσια σε πνευματικά αγαθά.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=366384


ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/?p=366384
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι ηρωικοί γονείς του Γρηγόρη Αυξεντίου [τα συγκλονιστικά λόγια αμέσως μετά τον θάνατό του]03.03.2016

Συμπληρώνονται σήμερα, 3 Μαρτίου, 59 χρόνια από την αυτοθυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου. Από το ολοκαύτωμα του Σταυραετού του Μαχαιρά.

Πέραν από τον αδιαμφισβήτητο ηρωισμό του ιδίου, ο οποίος αφού υπέδειξε στους συναγωνιστές του να βγουν από το κρησφύγετο λέγοντάς τους ότι ο ίδιος πρέπει να πεθάνει και φώναξε τελικά το ηρωικό «Μολών Λαβέ», μια ακόμα συγκινητική πτυχή της θυσίας του ήρωα συναντάται σαφώς στη μεγαλοψυχία των γονιών του.

Τόσο ο πατέρας του, Πιερής, όσο και η μάνα του, Αντωνού, μετά τον θάνατό του, φανέρωσαν με τον πλέον δυνατό τρόπο τι σημαίνει να έχεις ιδανικά και μεγάλη ψυχή.

Αρχικά, ήταν ο πατέρας του, ο οποίος βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελαστός. Είχε ένα χαμόγελο από το ένα αυτί ως το άλλο, σύμφωνα με μαρτυρία του δικηγόρου Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, έστω κι αν γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τι αντίκρυσε εκεί μέσα. Μπαίνοντας όμως στο αυτοκίνητο, με κατεύθυνση από το κοιμητήριο προς τη Λευκωσία, ο Πιερής άρχισε να κλαίει. Ρωτώντας τον ο δικηγόρος γιατί άρχισε ξαφνικά να κλαίει, απάντησε ως εξής: «Όχι γιε μου, να μην μας βλέπουν οι ‘σκύλοι’ να κλαίμε» (βλέπε βίντεο, από 6:15 και έπειτα).

Η Αντωνού Αυξεντίου, από την άλλη, τα είπε όλα στον επικήδειο της:

Τ Ρ Ι Α ΛΑΘΑΚΙΑ ΤΟΥ Γ. ΡΙΤΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

Λ Α Θ Α Κ Ι ΒΕΒΑΙΩΣ το ότι ο Αυξεντίου θυσιάστηκε Σάββατο 2 Μαρτίου 1957.

Όλοι, ανέκαθεν, γνωρίζουν ότι η θυσία του Σταυραετού του Μαχαιρά ήτανε Κυριακή κι ήτανε Τρεις του Μάρτη του 1957, μετά την πολύωρη μάχη ως τις δυό μετά το μεσημέρι.

Ήταν δυό τρία μικρά λαθάκια που έγραψε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο κορυφαίο του έργο «Αποχαιρετισμός - Οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου μες στη φλεγόμενη σπηλιά»:

Ο ΡΙΤΣΟΣ σημειώνει ο ίδιος στο βιβλίο του, των εκδόσεων «Κέδρος», ότι έγραψε το ποίημά του 5 - 25 Μαρτίου 1957.

Στις πρώτες σελίδες είναι τυπωμένη και η φωτοτυπία δημοσιεύματος τής Τρίτης 5.3.1957 με τα καθέκαστα της θυσίας στον Μαχαιρά.

Από εκείνο λοιπόν το δημοσίευμα προέκυψαν τα λαθάκια του ποιητή:

Δημοσίευμα της Τρίτης 5.3.1957 στις αθηναϊκές εφημερίδες, σταλμένο από τη Λευκωσία, 4 με «Ιδ.Υπ.» (Ιδιαίτερη Υπηρεσία), δηλαδή τη Δευτέρα της Καθαρής 4.3.1957 ημέρα που δεν κυκλοφορούσαν εφημερίδες.

Ε Κ Ε Ι ΣΤΟ δημοσίευμα εντοπίζονται τα λαθάκια: Γράφει ως ημέρα της θυσίας το Σάββατο 2 Μαρτίου. Και ότι η μάχη «τέλειωσε στις 2 η ώρα την νύκτα». Γράφει κι ότι ήταν «οδηγός ταξί το επάγγελμα» ο Αυξεντίου, ενώ λεωφορείο οδηγούσε, μεταφέροντας εργάτες από το χωριό του τη Λύση προς την Δεκέλεια. Τα λάθη αυτά υπήρχαν, όντως, στις εφημερίδες της Αθήνας 5.3.1957...

Πέρα απ’ τη σύντομη περιγραφή της μάχης στον Μαχαιρά, ο αθηναϊκός Τύπος εκείνων των πρώτων ημερών, ουδέν ήξερε κι ούτ’ έγραψε για την προσωπικότητα και τη δράση του Αυξεντίου.

Ουδέν περισσότερο ήξερε κι ο Ρίτσος.

Κ Ι ΟΜΩΣ!

Έγραψε, σαν να τον ήξερε απ’ τα γεννοφάσκια του κι απ’ την κάθε μέρα τής 29χρονης ζωής του, είκοσι τυπωμένες σελίδες συγκλονιστικό ποίημα: Αριστούργημα ψυχογραφίας. Ένοπλης σοφίας. Ταπεινού ανθρώπινου αγωνιστικού μεγαλείου στο βωμό της λευτεριάς.

Ο έρωτας και ο μυστικός γάμος του Γρηγόρη Αυξεντίου. Σε ποιόν φώναξε «Μολών Λαβέ» λίγο πριν το ηρωικό τέλος του ο Ζήδρος της ΕΟΚΑ

3 Μαρτίου 1957. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου σκοτώνεται, θυσιάζοντας τον εαυτό του για την ελευθερία της Κύπρου. Ήταν γνωστός ως «Σταυραετός του Μαχαιρά», «Ζήδρος», «Αίας». Γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1928 και μεγάλωσε στη Λύση. Ήταν το πρώτο παιδί του Πιερή και της Αντωνούς Αυξεντίου και είχε μια μικρότερη αδελφή, τη Χρυστάλλα. Από νεαρή ηλικία έπαιρνε μέρος στους αθλητικούς αγώνες του Γυμνασίου Αμμοχώστου, έπαιζε στην ποδοσφαιρική ομάδα του ΛΑΛΛ Λύσης (Λέσχη Αγάπη Λαού Λύσης) ενώ αγωνίσθηκε και στην Ανόρθωση. 

Η οικογένεια Αυξεντίου 

«Όταν πρωτοπήγαινα στο οίκημα της Ανορθώσεως, το 1948, κάθε μεσημέρι έβλεπα έναν νεαρό, οποίος καθόταν και διάβαζε συνέχεια στο αναγνωστήριο. Μια μέρα μου είπε: «Έλα ρε Μιτσή να παίξουμε πιγκ-πογκ». Αυτός ήταν ο Γρηγόρης ο Αυξεντίου. Τότε δεν είχε δουλειά, κατέβαινε από την Λύση και πήγαινε στο λιμάνι για «τσιεκκαριστής». Ο Αυξεντίου λάτρευε τον αθλητισμό. Κι ήταν το ψυχικό στήριγμα του Αντώνη Παπαδόπουλου, με τον οποίο ήταν αχώριστοι», εξομολογείται ο πρώην πρόεδρος του αθλητικού Σωματείου και αγωνιστής της ΕΟΚΑ, Παύλος Παυλάκης.

Η μαρτυρία και το μαρτύριο του Γρηγόρη Αυξεντίου!

Από Στέλιος Κούκος

3 Μαρτίου 2020

Γρηγόρης Αυξεντίου.

Κυριακή της Τυροφάγου, 3 Μαρτίου του 1957, αλλά εσύ Γρηγόρη Αυξεντίου, δεν ήσουν μια καρναβαλίστικη προσωπίδα, ένας άλλος αντί άλλος, σε μια φαντασιακή έκδοση, αλλά ο ίδιος και ο αυτός, ένα επικηρυγμένο πρόσωπο αξίας 5.000 βρετανικών λιρών! Ένας επικίνδυνος δρων αντάρτης.

Και μάλιστα δεύτερος τη τάξει σ’ έναν αγώνα υπέρ ελευθερίας που είχε ένα ιδιόρρυθμο χαρακτήρα. Ήταν ένας αγώνας παράδοξος, που δεν ζητούσε την αποκοπή, την αυτονόμηση, την ανεξαρτησία αλλά αποσκοπούσε η μικρή νήσος και απέραντη Μεγαλόνησος, να… σκλαβωθεί στην μητέρα πατρίδα.

Άλλωστε, «την Ελλάδα θέλομε και ας τρώγωμεν πέτρες», όπως έγραφε το σύνθημα που φωτογράφησε ο Γιώργος Σεφέρης, το 1953, στον τοίχο ενός σπιτιού της Κύπρου!

Επρόκειτο για μια εξέγερση ενός λαού σε ερωτικό παροξυσμό εναντίον της κραταιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας -πάλαι ποτέ ή πνέουσας τα λοίσθια- για να βρεθεί στην αγκαλιά της Ελλάδας!

Γρηγόρη Αυξεντίου, εσύ είσαι το πρόσωπο του αγώνα, του παροξυσμού για την Ελλάδα, όταν ξημερώνει η 3η Μαρτίου! Και τότε, γίνεσαι οδηγός και το ολοκαύτωμα που πρέπει στις παλληκαριές. Και μου έρχεται κατά νουν ο στίχος «Δέκα λογιώ οι παλληκαριές στις εννιά να δραπετεύεις/ και οι αγάπες δυο λογιώ στην μια καλογερεύεις» (Διονύσης Σαββόπουλος)! Και εσύ, σκέφτομαι, επέλεξες την τρανή παλληκαριά, αλλά από αγάπες διάλεξες την άλλη! Αλλά μήπως πέφτω και λίγο έξω;

Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα, οι Βρεττανοί καταζητούσαν εσένα τον εθελοντή έφεδρο αξιωματικό, ο οποίος τέθηκε πολλαπλώς σε θέση οδηγού, σιοφέρης του αγώνα, ένας από τους λίγους αγωνιστές της ΕΟΚΑ με στρατιωτική εκπαίδευση.

Σοφέρ ήταν και το επάγγελμα σου, και πάλιν μου ‘ρχονται τα λόγια από μια ταινία του Κόπολα, που μου φαίνονται πως ταιριάζουν. Λέει, αγαπητέ μου σοφέρ, οδηγέ του αγώνα, πως: “Όταν οδηγείς ανθρώπους πρέπει να ξέρεις και που τους πας”!
Και έχω την εντύπωση, Γρηγόρη, πως και με τον ένα και με τον άλλο τρόπο, εσύ καλώς τους οδηγούσες!
Αλλά, πάλιν, πώς είναι δυνατόν να πολεμάς εναντίον των Βρετανών που τα έβαλαν με τον Χίτλερ και τους αιμοσταγείς Ναζί χωρίς άντρες με στοιχειώδη στρατιωτική εκπαίδευση; Μυστήριο μέγα! Πάλιν ο Ρωμιός μάχεται απερισκέπτως, δηλαδή ηρωικώς; Αλλιώς φαίνεται πως δεν είναι Ρωμιός! Μα, τότε, η ρώμη του εν ασθενεία τελειούται;

Μνήμη Γρηγόρη Αυξεντίου

«Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. / Καταμόναχος. /Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο. / Γινόταν ήλιος»

 Τ. Σινόπουλος ( «Μεταίχμιο Β», 1957)

Ποιήματα του Γ. Ρίτσου και του Κ. Μόντη για τον Αυξεντίου

Γ. Ρίτσος, «Αποχαιρετισμός. Οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου μες στη φλεγόμενη σπηλιά».

Το πρώτο μεγάλο συνθετικό ποίημα με θέμα τη θυσία του Αυξεντίου στις 3 Μαρτίου 1957, γράφεται από τον Γ. Ρίτσο ευθύς αμέσως μετά την ανάγνωση της θλιβερής είδησης στην εκτενή ανταπόκριση και περιγραφή της μάχης στην εφημερίδα Αυγή. Ο Ρίτσος σε αυτόν τον ποιητικό μονόλογο επιδίδεται σε μια βυθοσκόπηση στη μνήμη και στις σκέψεις του ήρωα και καταγράφει την εσωτερική διαδικασία, η οποία ξεκινά από τον έρωτα για τη ζωή για να φτάσει στη συνειδητή απόφαση της θυσίας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου».

Κ. Μόντης, «Τραγούδι για τον μεγάλο αδερφό μας. Απόσπασμα από ένα σχέδιο».

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στην ποιητική συλλογή «Στιγμές» του 1958. Ο Μόντης έγραψε ακόμη δύο «αποσπάσματα»-σχεδιάσματα για «τον μεγάλο αδερφό μας». Το δεύτερο με τίτλο «Απόσπασμα από ένα άλλο τραγούδι για τον μεγάλο μας αδερφό» περιλαμβάνεται στη συλλογή «Συμπλήρωμα των Στιγμών» του 1960 και το τρίτο με τίτλο «Και άλλα αποσπάσματα απ’ το τραγούδι για τον μεγάλο αδερφό μας» στη συλλογή Γράμμα στη Μητέρα και άλλοι στίχοι (1965).

Τελευταία υπόκλιση στον Αντώνη Καλογιάννη

Βαρύ πένθος για την οικογένεια του ελληνικού τραγουδιού αποτελεί η απώλεια του σπουδαίου ερμηνευτή Αντώνη Καλογιάννη ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.

Ο Αντώνης Καλογιάννης τραγουδά για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου και την Κύπρο μας σε στίχους του Νίκου Καζαντζάκη και μουσική του Νάσου Παναγιώτου. 

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου μετά από πολύωρη μάχη και αρκετούς νεκρούς Άγγλους, έριξαν βενζίνη στο κρησφύγετο και τον έκαψαν ζωντανό. Το καμένο σώμα του θάφτηκε στις 4 Μαρτίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα φυλακισμένα μνήματα» από τους Άγγλους στρατιώτες από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων

Πηδά η φωτιά κι οι σούβλες έτοιμες 

κι αυτός ολόρθος στέκει 

Πεθαίνει αρνούμενος το θάνατο

 και Λευτεριά φωνάζει 

Ελευτεριά για σένα χάνομαι

 μα θα `ρθουν πίσω μου άλλοι

 Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου

 και θα σε λευτερώσουν

 Μην κλαις κυρά κι εγώ θ’ αναστηθώ

 και θα σ’ αρπάξω πάλε

 Θα σπω τις αλυσίδες της σκλαβιάς

 θα καταλύω τα κάστρα

 Λίγοι είμαστε κι αλίμονο στη γης

 αν ξοφληθεί η γενιά μας

 Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου

 και θα σε λευτερώσουν

Η προδοσία του Γρηγόρη Αυξεντίου...

Η προδοσία του Γρηγόρη Αυξεντίου...

Ο προδότης, που συνεργάστηκε με τους Άγγλους αποικιοκράτες, μιλά στο ΡΙΚ. Πρόδωσε τον ηρωικό υπαρχηγό που θυσιάστηκε, κάηκε ζωντανός, για την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα αρνούμενος να παραδοθεί.

Ιστορικές μνήμες ΕΟΚΑ

Στις αρχές του 1990 ο Σπύρος Κέττηρος, δημοσιογράφος, μετέβη στο Λονδίνο όπου συνάντησε ένα εκ των σημαντικότερων προδοτών του Αυξεντίου, Γιώργο Λοϊζίδη, αλλιώς Απόστρατο ή Φώκο.

Ο Κύπριος ήρωας της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου και η μάχη στη σπηλιά του Μαχαιρά

Φόρο τιμής στον Κύπριο μάρτυρα του Απελευθερωτικού Αγώνα Γρηγόρη Αυξεντίου που σκοτώθηκε στις 3 Μαρτίου 1957 περικυκλωμένος από δεκάδες Άγγλους στρατιώτες στη σπηλιά του Μαχαιρά, αποτελεί το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Φιλή.
Το ντοκιμαντέρ «Γρηγόρης Αυξεντίου, ένας ήρωας με το μνημοσκόπιο»περιέχει πολλά ντοκουμέντα, αληθινές μάχες με Άγγλους στρατιώτες που πέφτουν από τα πυρά του Αυξεντίου.Το υλικό προέρχεται κυρίως από τα Βρετανικά Αρχεία. 

Λάζαρος Μαύρος:"Tο Μολών Λαβέ του Αυξεντίου"

Δια χειρός, Γιάννη Γίγα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ 1

Σαν σήμερα 22 Φεβρουαρίου 1928 γεννήθηκε στο χωριό Λύση 

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ.

Από Λάζαρος Μαύρος

Εγγλέζος ανθυπολοχαγός το άκουσε και Εγγλέζοι δημοσιογράφοι πρώτοι το δημοσίευσαν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 Μαρτίου 1957, η δεκάωρη μάχη στον Μαχαιρά, πολυάριθμων βρετανικών στρατευμάτων, η οποία κατέληξε να περιλούσουν με βενζίνη το κρησφύγετο του αρνούμενου να παραδοθεί και μαχόμενου άχρι τέλους Αυξεντίου, να το πυρπολήσουν και να τον κάψουν ζωντανό.

Ελληνόγλωσσος Βρετανός ανθυπολοχαγός, ονόματι Τζων Μίντλετον, του συντάγματος του Δούκα του Ουέλλικτον, ήταν ο αξιωματικός πλησίον του περικυκλωμένου κρησφυγέτου, ο οποίος κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί.

Εκείνος, ο Μίντλετον, άκουσε και είπε εκεί στους δημοσιογράφους, την απάντηση που του φώναξε ο Αυξεντίου:

«Ελάτε μέσα να μας συλλάβετε. Μολών λαβέ».

Πράγματι, ο Αυξεντίου χρησιμοποίησε επί λέξει το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα των Θερμοπυλών του 480 πρό Χριστού.

Αυτό δεν το επινόησαν, αργότερα, κάποιοι Έλληνεςνπρος εκθειασμό του Αυξεντίου.

Ο Εγγλέζος ανθυπολοχαγός Μίντλετον το άκουσε με τα αφτιά του.

Και ο ίδιος το είπε, εκεί, εκείνες τις ώρες, στους Εγγλέζους και άλλους δημοσιογράφους που βρίσκονταν στον Μαχαιρά και οι ίδιοι οι Εγγλέζοι δημοσιογράφοι το δημοσίευσαν – το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Αυξέντίου – στις βρετανικές εφημερίδες της επόμενης μέρας, Δευτέρα 4 Μαρτίου 1957, πριν το γράψει οποιαδήποτε ελληνική εφημερίδα, είτε στη Λευκωσίας, είτε στην Αθήνα. Σημειώνεται ότι τη Δευτέρα 4.3.1957, επειδή ήταν Καθαρά Δευτέρα, δεν κυκλοφορούσαν τότε οι ελληνικές εφημερίδες.

Την Τετάρτη 6 Μαρτίου 1957, η εφημερίδα «Χαραυγή» του ΑΚΕΛ,

στο πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της υπό τον τίτλο

«ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 10ΩΡΗ ΜΑΧΗ ΦΟΝΕΥΘΗΚΕ Ο ΓΡ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΑΦΟΥ ΑΝΑΤΙΝΑΧΘΗΚΕ ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑ»

Τα αθλητικά της… Ρήξης: η αγάπη του Γρ. Αυξεντίου για το ποδόσφαιρο

Μέλη της Ανόρθωσης και αγωνιστές της ΕΟΚΑ από αριστερά προς δεξιά: Αντώνης Παπαδόπουλος, Γρηγόρης Αυξεντίου, Μωϋσής Μάντζαλος. Πηγή

Μικίων ο Βοιωτός * από την Ρήξη φ. 157

/ Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, με τη θυσία του στον Μαχαιρά έχει γράψει μια από τις ενδοξότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού. Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ από τη Λύση Αμμοχώστου, εκτός από πανανθρώπινο σύμβολο ανδρείας ήταν και ένας αθεράπευτα… ποδοσφαιρόφιλος. Η στενή φιλική του σύνδεση στο γυμνάσιο με τον Αντώνη Παπαδόπουλο συνετέλεσε καθοριστικά στο δέσιμό του με τον σύλλογο της Αμμοχώστου, την Ανόρθωση. Ο Αυξεντίου έπαιξε ποδόσφαιρο στην ιστορική ομάδα του χωριού της Λύσης, την ΛΑΛΛ Λύσης (Λέσχη Αγάπη Λαού Λύσης). Η ομάδα της Λύσης, που είχε αξιόλογη παρουσία στα πρωταθλήματα Β΄ και Γ΄ Κατηγορίας, ανέστειλε τις δραστηριότητές της μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Μάλιστα, το οίκημα της ΛΑΛΛ ήταν στην πλατεία της Λύσης, απέναντι από το σπίτι του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο Ματρόζος της ΕΟΚΑ στη ΛΑΛΛ, αλλά και στην ομάδα του γυμνασίου Αμμοχώστου, όπου είχε συμπαίκτη τον άλλο θρύλο της ΕΟΚΑ (αλλά και της Ανόρθωσης…) τον Αντώνη Παπαδόπουλο. Σήμερα το γήπεδο του ΑΣΙΛ στη Λύση όσο και το προσωρινό στη Λάρνακα, έχουν το όνομα του Γρηγόρη Αυξεντίου.

Ο ανδριάντας του Αυξεντίου στην μονή Μαχαιρά 

/ Από μικρός ο Αυξεντίου αγαπούσε το ποδόσφαιρο και, όπως λένε αυτοί που τον γνώριζαν, τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο οργάνωνε ποδοσφαιρικές συναντήσεις και έδειχνε ιδιαίτερο πάθος για το άθλημα. Η στενή του φιλία με τον Αντώνη Παπαδόπουλο και η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον έκανε να τρέχει πίσω από την Ανόρθωση και να παρακολουθεί τον φίλο που ήταν βασικό στέλεχος της γαλάζιας ομάδας και την ομάδα του. Μέχρι και με αποβολή από το σχολείο είχε τιμωρηθεί για το πάθος του με την Ανόρθωση. Χαρακτηριστικό για το πάθος του είναι ότι όταν γίνονταν επεισόδια στο γήπεδο, πολλές φορές παρενέβαινε για να προστατεύσει τον φίλο του, πηδώντας από τα κιγκλιδώματα. Ο ίδιος ο Αυξεντίου έλεγε στους φίλους του στη Λύση, μετά από ένα τέτοιο επεισόδιο: «Όταν είδα ότι κινδύνευε ο Αντώνης, πήδηξα πάνω από το κιγκλίδωμα και βρέθηκα μεταξύ των εμπλεκομένων. Έφαγα κάμποσες σφαλιάρες αλλά γλίτωσα τον Αντώνη».