Επανήλθε μετά το σχέδιο Ανάν για βάλει πλάτη στην παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, και δια του ενδοτισμού που καλλιεργεί να συμβάλει την εσωτερική υπονόμευση της παλαϊκής άμυνας, να ανοίξει την όρεξη του Σουλτάνου και να φέρει πιο κοντά τον πόλεμο και τους νεο-Οθωμανούς.
Αλήθεια αυτός ο "προοδευτικός" γενιτσαρισμός πώς θα χαρακτηριζόταν επί γερμανικής κατοχής;
Η αφέλεια απέναντι στο εθνικισμό του αντιπάλου, όταν αυτός είναι τόσο προκλητικός, ώστε να έχει φυλακίσει και βασανίζει κάθε προοδευτικό Τούρκο, γίνεται από διεθνιστικό καθήκον ή υπάρχουν άλλα κίνητρα;
Προς δημοσιογράφους:
Σας ευχαριστούμε που μας θυμίζετε ότι υπάρχουν πάντα εφιάλτες αλλά πραγματικά απορώ πώς αισθανθήκατε ευχάριστα μαζί του?
Και με τον Νενέκο, τον Πήλιο Γούση, τον Εφιάλτη το ίδιο όμορφα θα αισθανόσαστε?
Καλά είναι για τόσο σοβαρά θέματα όπως της γεωπολιτικής να είσαστε και κάπως προετοιμασμένοι...
Η συνέντευξη ατο σύνδεσμο που ακολουθεί:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
Η ανυπόφορη αποστασία του Αλέξη Ηρακλείδη
Ο Αλέξης Ηρακλείδης δεν είναι κανένας τυχαίος. Για χρόνια διπλωμάτης, εκτός από καθηγητής… εμβέλειας, ήταν από τα «δυνατά χαρτιά» της υποστήριξης του σχεδίου Ανάν, τα μαύρα έτη 2002-2004, ειδικός στο ξέπλυμα του τουρκικού φασισμού. Όντας από τους πρώτους που εφηύραν τον όρο «απορριπτικός», ο Ηρακλείδης τα έδωσε όλα για το τουρκόπνοο σχέδιο Ανάν, αλλά οι εκβιασμοί του δεν ευόδωσαν. Πρόχειρα, βρίσκουμε ότι στις 3 Απριλίου 2004, έγραφε πως η αποδοχή του σχεδίου Ανάν ο Ραούφ Ντενκτάς έβγαινε «εκτός παιχνιδιού» και οι Τούρκοι στρατιώτες θα περιορίζοντας σε «μόλις 6.000» -άκου επιχείρημα. Απειλούσε δε, κατ’ εντολήν, πως «ένα όχι οριστικοποιεί μια για πάντα τη διχοτόμηση».
Μια συνέντευξη στο «The Press Project», επαναφέρει τον Ηρακλείδη στο προσκήνιο. Είναι μια συνέντευξη ιδανική για να κατανοήσει κανείς την κατρακύλα των Ελλήνων διανοουμένων, προς υπηρεσία πάντα του τουρκικού φασισμού. Δεν χρειάζονται πολλά σχόλια, ωστόσο εκείνοι που την κοινοποιούν με σκοπό να προβληματίσουν, πρέπει να τη διαβάσουν πιο προσεκτικά, ειδικά αν θεωρούν τους εαυτούς τους υποστηρικτές κάποιας ειρήνης. Κι αυτό, γιατί ο Ηρακλείδης δεν φαίνεται να επιδιώκει να προβληματίσει προς όφελος κάποιας ελληνοτουρκικής συνεννόησης, μα της τουρκικής παντοδυναμίας στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Επί τούτου, χαρακτηρίζει τους Γκρίζους Λύκους «σχετικά σοβαρό κόμμα» και κουτσουφλά πάνω στην πολιτική του ορθότητα. Ιδού, λοιπόν, κάποια σημεία που αναδεικνύουν την επί σκοπού επιπολαιότητα του Αλέξη Ηρακλείδη:
1. «[…] Η Τουρκία δεν είναι επιθετική. Και κακώς εμείς ξοδεύουμε και παίρνουμε τόσα οπλικά συστήματα, τα οποία έχουν ρίξει έξω και την Ελληνική οικονομία. Η Τουρκία δεν είναι επιθετική. Επαναλαμβάνω, δεν είναι. Αλλά δεν έχει και καλό ίματζ. Δηλαδή δεν είναι επιθετική αλλά εμφανίζεται στα μάτια πολλών, όπως τώρα ειδικά, τώρα δηλαδή να σας πω ένα από τα αστεία τα τελευταία, είναι απ’ αυτά που σκέφτομαι να γράψω, και νομίζω ότι το λέω και σ’ αυτό το βιβλίο κάπου, είναι ότι τον τελευταίο καιρό με τον Ερντογάν βλέπει η Ελλάδα επιτέλους την Τουρκία που πάντοτε ονειρευότανε. Δηλαδή την επιθετική Τουρκία. […] Και φταίει και η Ελλάδα για το πώς έχει γίνει η Τουρκία, έτσι; Γιατί πάντοτε η Ελλάδα της έβαζε πόρτα, να μη μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν είχε μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση επί Οζάλ, δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα τώρα.
2. «[…] αν δει κανείς την επιχειρηματολογία της Τουρκίας, στα θέματα του Αιγαίου αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσει, ότι σε σχέση με την Ελλάδα, που λέει για το Διεθνές Δίκαιο, ενώ δεν το τήρησε σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, η θέση της Τουρκίας, θα σας το λέω αυτό με την ιδιότητα του ειδικού στις επιλύσεις συγκρούσεων, είναι πολύ πιο sofisticated από την Ελληνική θέση […]».
3. «Οι Έλληνες ας πούμε, μονομερώς πήγαν και ορίσανε την υφαλοκρηπίδα τους. Δεν επιτρέπεται. Μία τρίτη παρανομία της Ελλάδας εκτός απ’ το FIR και τον εθνικό εναέριο χώρο είναι η υφαλοκρηπίδα».
4. «Για τη μη επίλυση του Κυπριακού από το 2017 στο Κραν Μοντανά φταίει αποκλειστικά, το λέω και στο βιβλίο μου εδώ ευθαρσώς, και με χειροκροτούνε οι πολύ φίλοι μου στην Κύπρο που έχουν παρουσιάσει και το βιβλίο μου, φταίει ο πρόεδρος Αναστασιάδης […]. Γιατί εκείνος δεν θέλει πολιτική ισότητα με τους Τουρκοκύπριους και θέλει στην ουσία τη διχοτόμηση […]. Οπότε όταν βλέπουν οι Ευρωπαίοι και οι ξένοι ότι αυτοί που φταίνε για τη μη επίλυση δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι αλλά είναι οι Ελληνοκύπριοι, σου λένε “να τους κάνουμε και χάρη;” Και έτσι βλέπουν με πιο καλό μάτι τη συμφωνία Τουρκοκυπρίων με την Τουρκία, άλλο αν τυπικά είναι παράνομη. Και επίσης ήθελα εδώ να πω, τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τον Ακιντζί, τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, του οποίου έχω και την τιμή να είμαι φίλος».
Αυτά τα ελάχιστα μιας μεγάλης συνέντευξης, που αξίζει κανείς να την έχει στη βιβλιοθήκη του. Σε θέση περίοπτη, δίπλα στο «Στρατηγικό Βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Δίπλα, ακόμα και στο «Mein Kampf» του Αδόλφου Χίτλερ.
