ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!

Γιώργος Τασιόπουλος 

50 χρόνια Δημοκρατίας λένε...

ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!

50 χρόνια Δημοκρατίας, μα σχεδόν σιωπά το πολιτικό μας προσωπικό για τα ανεπούλωτα τραύματα που με δική του αμέλεια ή ευθύνη κακοφορμίζουν επικίνδυνα στο σώμα του ελληνικού λαού...

Μια Δημοκρατία που αναστήθηκε ως συνέπεια της τουρκικής εισβολής - κατοχής, των 200.000 προσφύγων, των στην Κύπρο.  Σήμερα στα διαγγέλματά τους οι πολιτικοί αρχηγοί αποφεύγουν τις επικίνδυνες λέξεις και το παρουσιάζουν σαν μοιρασμένο νησί. 

Δεν μιλούν για τις συνέπειες της κατοχής του 36,2% της Κύπρου, τον εκτοπισμό 150.000 Ελληνοκυπρίων, τις απώλειες 4.500-6.000 στρατιωτών και αμάχων (νεκροί και τραυματίες) αλλά και για τους πάνω  από 2.000 αγνοούμενους.

Μιλούν βέβαια για τολμηρές αποφάσεις και ο φόβος μεγαλώνει γιατί κάθε φορά που τολμούσαν υπονοούσαν κάποιο σχέδιο ΑΝΑΝ, ενδοτισμό και υποχώρηση.

Και αν τότε μας είπαν "η Κύπρος κείται μακράν" σήμερα είναι σαν να επαναλαμβάνουν μετά τον αφοπλισμό σιγά σιγά των νησιών του Αιγαίου, η Κάσος κείται μακράν"

Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό που συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα από το 1974 ελάχιστες στιγμές στάθηκε στο ύψος του.

Οι αναρτήσεις του Χρήστου Καπούτση, του Αλέξανδρου Τσίγγου και του Δημήτρη Σαββίδη αισθάνομαι ότι φωτίζουν με επάρκεια τα μαύρα σκοτάδια της πολιτικής μας ζωής των 50 χρόνων και προειδοποιούν για τα επερχόμενα...

"Μην αμελήσετε, Πάρτε μαζί σας νερό, Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία", όπως έλεγε και ο συμπατριώτης μου ποιητής Μιχάλης Κατσαρός 

_______________

Χρήστος Καπούτσης:

Με ολόλευκη χειροποίητη τουαλέτα, ως  νύφη, έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση στους Κήπους του Προεδρικού  Μεγάρου  η πρώτη τη τάξει  πολίτης της χώρας και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρώην  πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (που το Σ. τ. Ε. έκρινε ότι η κατάργηση του 13 και 14 μισθού ως Δώρα, σε συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους είναι απολύτως συμβατή με το Σύνταγμα, ενώ στον ιδιωτικό τομέα είναι επιτρεπτά),  θυγατέρα Αρεοπαγίτου, διαζευγμένη,  μητέρα και σύντροφος ( καθότι μη ελθούσα εισέτι εις γάμου κοινωνίαν  ) δικηγόρου.

Μεταπολίτευση – Μα τι ακριβώς γιορτάζει η Αθήνα;

του Χρίστου Πέτρου

Μα τι ακριβώς γιορτάζεται στην Αθήνα κάθε 24η Ιουλίου τα τελευταία πενήντα χρόνια; Η «μεταπολίτευση». Η μετάβαση δηλαδή από τη Χούντα, ένα καθεστώς δικτατορικό, κολοβό και ανυπόληπτο, σε ένα δημοκρατικό κράτος που έγινε ευρωπαϊκό, κυρίαρχο και ολοκληρωμένο… Και έγινε αυτή η «μεταπολίτευση» με τρόπο τέτοιο που να δικαιολογούνται γιορτές και πανηγύρια; Κάθε άλλο.

Είναι εντυπωσιακό πώς αποσιωπάται ή υποτιμάται διαχρονικά –και ειδικότερα εφέτος με την 50χρονη επέτειο– το γεγονός πως η μεταπολίτευση συνέβη επειδή χάσαμε τη μισή Κύπρο. Επειδή μες στην αφροσύνη τους οι χουντικοί άνοιξαν την πόρτα στους Τούρκους και τους είπαν «κοπιάστε». Αυτό το εθνικό βάρος, αυτή την εθνική απώλεια δεν μπόρεσε να σηκώσει η δικτατορία και γι’ αυτό έπεσε.

Είναι εντυπωσιακότερο επίσης πώς αποσιωπάται το γεγονός ότι και η καραμανλική διάδοχη κατάσταση της Χούντας, μπροστά στο δίλημμα «εθνικής ατίμωσης ή πολέμου με την Τουρκία για την υπεράσπιση της Κύπρου», επέλεξε… να αφήσει την Κύπρο αβοήθητη προκειμένου να μη διακινδυνεύσει να χάσει το «μομέντουμ» της πτώσης των δικτατόρων.

Λοιπόν, η μεταπολίτευση συνέβη στη βάση αντεθνικών και προδοτικών αποφάσεων του δικτατορικού αλλά και του δημοκρατικού καραμανλικού καθεστώτος.

Πενήντα Χρόνια Μεταπολίτευσης: Οι θρυμματισμένες ελπίδες

Αθήνα, 5-7-2024

Του Γεωργίου Παπασίμου

Πενήντα Χρόνια από τη Μεταπολίτευση, που υπήρξε ιστορικά η πλέον ομαλή περίοδος της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας η χώρα πορεύεται σε ένα δύσβατο παρακμιακό δρόμο χωρίς να υπάρχει καμία σοβαρή αντίδραση ή κάποια εναλλακτική ελπίδα. Η πλήρης κυριαρχία και η αναπαραγωγή ενός υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, πλακώνει τα πάντα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις ρευστές παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο.

Θα περίμενε κανείς εύλογα ότι μετά την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας το 1974, η επαναφορά στη δημοκρατική ομαλότητα και η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του λαού, θα αποτελούσαν την αφετηρία για τη μετάβαση της σύγχρονης Ελλάδος σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο εξού και ο υπότιτλος «Θρυμματισμένες Ελπίδες». Πλην όμως ο εναγκαλισμός της κομματικής εξουσίας και του πολιτικού προσωπικού με την εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία αποτέλεσαν θανατηφόρο συνδυασμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη Μεταπολίτευση οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοδύναμης παραγωγικής δραστηριότητας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα υπονομεύθηκε και ξεπουλήθηκε «αντί πινακίου φακής» από τους μεσίτες των ξένων συμφερόντων, δηλαδή την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία. Η τελευταία θεωρούσε αφρόνως ότι ήταν προτιμότερο, αφού απέφερε περισσότερα και πιο εύκολα κέρδη για την ίδια και για τους ξένους «κηδεμόνες», να εισάγει τα βιομηχανικά προϊόντα και να εξάγει τα κέρδη της στην Ελβετία, από το να σχεδιάσει και να κατασκευάσει αυτά στην Ελλάδα θωρακίζοντας την οικονομία της. Χαρακτηριστική και όχι μόνη είναι η περίπτωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας που την έχουν οδηγήσει στην πλήρη ανυποληψία, κάτι που αποτελεί πλήρη αντίθεση με τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Η πολιτική εξουσία αντίστοιχα, αντί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση μετατράπηκε σε «σάρκα εκ της σαρκός» της παρασιτικής ολιγαρχίας, πριμοδοτώντας έτσι με τις πολιτικές αυτές την καταστροφική πορεία της χώρας, διαλύοντας την οικονομία και το πολιτικό εποικοδόμημα και μολύνοντας συγχρόνως όλη την κοινωνία και τους ενδιάμεσους θεσμούς με την ιδεολογία της αρπαχτής και της ήσσονος προσπάθειας. Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της περιόδου αποτέλεσαν οι τρομακτικές σπατάλες, οι μίζες, η διαφθορά και η σήψη, μεταξύ του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, αλλά και ο μεθοδευμένος υπερδανεισμός όλων των ελληνικών νοικοκυριών, για τη δημιουργία ψευδοευημερίας και ανοχής, που, πέραν της οικονομικής χρεωκοπίας, επέφερε συνθήκες πολιτικής «ομηρίας» και «μιθριδατισμού» στην κοινωνία.

Η Μεταπολίτευση έχει τελειώσει εδώ και χρόνια-Βασίλης Λιόσης

Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας μεταπολίτευσης…

Ήρθε μετά από μία καταστροφή…

Η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, μια πληγή που ακόμη δεν έχει κλείσει. Για την μεταπολίτευση έχουν γραφτεί πολλά ,έχουν ειπωθεί περισσότερα και υπάρχει η τάση να μην αναφερόμαστε σε αυτή την περίοδο με λόγια κολακευτικά…

Μήπως γινόμαστε άδικοι και υπερβολικοί; Ένα βιβλίο απαντά στο ερώτημα. Το υπογράφει ο κ.Βασίλης Λιόσης. Τίτλος του «Μισός Αιώνας από τη Μεταπολίτευση». 

Ο συγγραφέας στο στούντιο του militaire channel, μιλά για την περίοδο της μεταπολίτευσης, η οποία όπως εξηγεί έχει τελειώσει εδώ και αρκετά χρόνια. Ποιες οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές τάσεις καταγράφονται στη συγκεκριμένη περίοδο και ποια τα κύρια πολιτικά γεγονότα της;

 Ο κ.Λιόσης στο βιβλίο του παραθέτει εκατοντάδες διαγράμματα και πίνακες που οπτικοποιούν τις διαφαινόμενες τάσεις που επικράτησαν σε αυτά τα 50 χρόνια. 

Ο Βασίλης Λιόσης γεννήθηκε το 1967 στο Κερατσίνι. Στα φοιτητικά του χρόνια είχε έντονη δραστηριότητα στο φοιτητικό κίνημα της Πάτρας.

Χρήστος Βακαλόπουλος: Η 21η Απριλίου κι εμείς

Μανόλης Σαββίδης 

Δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι που μεγαλώσαμε μαζί στο γυμνάσιο στη διάρκεια της δικτατορίας. Μαζευτήκαμε τότε γύρω από ένα συγκρότημα ροκ, τους Peppers και αργότερα Ρέμπελους, που πρόλαβαν να παίξουν σε μερικές συναυλίες και να βγάλουν ένα δίσκο σαράντα πέντε στροφών στην εταιρεία Zodiac, λίγο πριν διαλυθούν μέσα σ’ αυτή την παρεξήγηση που ονομάσθηκε μεταπολίτευση. Πίσω μας είχαμε έναν κόσμο ουσιώδους αφέλειας που δεν τον ξαναβρήκαμε ποτέ, παρ’ όλο που τα πρώτα χρόνια της χούντας συνέχιζε ακόμα να υπάρχει – οι άνθρωποι έβγαζαν καρέκλες στους δρόμους της Κυψέλης, οι θερινοί κινηματογράφοι γέμιζαν στις ταράτσες, στα πάρτυ όλοι ντρεπόντουσαν με την άνεσή τους. Όμως αυτός ο κόσμος άρχισε να εξαφανίζεται σε όφελος της τηλεόρασης, των ντισκοτέκ και του φαινομενικού αντίβαρού τους, της αμφισβήτησης.