Βιβλιοπαρουσίαση:Ελεύθερες στην αιχμαλωσία. Η Πορεία των Γυναικών στον Άγιο Κασσιανό το 1989

Ελεύθερες στην αιχμαλωσία. 

Η Πορεία των Γυναικών στον Άγιο Κασσιανό το 1989

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου, 2025, 19:00

Το βιβλίο της Παγκύπριας Γυναικείας Κίνησης “Επιστροφή” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κουκκίδα, αφορά τη μελέτη του ιστορικού Τάσου Χατζηαναστασίου για την πορεία που οργάνωσε η Παγκύπρια Γυναικεία Κίνηση “Επιστροφή” στις 19 Ιουλίου 1989 στον Άγιο Κασσιανό, ως αναγκαία κάλυψη του υπαρκτού βιβλιογραφικού κενού για το αντικατοχικό κίνημα της Κύπρου γενικότερα.

Χαιρετισμοί: 

•  Σταύρος Αυγουστίδης Πρέσβης Κυπριακής Δημοκρατίας 

• Σόφη Οικονόμου Π.Γ.Κ. "Επιστροφή" 

 Ομιλητές:

• Ευάνθης Χατζηβασιλείου Καθηγητής Ε.Κ.Π.Α., Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία 

 •Αντωνία (Ντόνα) Παπαστυλιανού Ομότιμη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Ε.Κ.Π.Α. 

 •Πέτρος Παπαπολυβίου Κοσμήτορας Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Κύπρου 

 Αντιφώνηση από τον συγγραφέα

 Προβολή ντοκιμαντέρ: 

 “Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΑΣΣΙΑΝΟ ΤΟ 1989”

 

σε σκηνοθεσία, Μιχάλη Γεωργιάδη

 Θεατρικό Αναλόγιο: 

• Αθηνά Βιολάρη, δημοσιογράφος, θεατρολόγος • Θεοδώρα Θεοδοσίου, θεατρολόγος, ηθοποιός 

 Συντονισμός: Αθηνά Βιολάρη

Σύνδεσμος παρακολούθησης:

https://new.diavlos.grnet.gr/el/room/5062/event/6858

Παρουσίαση

Συμβολή στην ιστορία του κυπριακού αντικατοχικού κινήματος. 

Έχουν περάσει 35 χρόνια από τη στιγμή που εκατοντάδες γυναίκες έριχναν τα συρματοπλέγματα του Αγίου Κασσιανού, έμπαιναν έπειτα από 15 χρόνια στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, έτρεχαν με ενθουσιασμό και κατελάμβαναν το καμένο από τους Τούρκους ελληνικό σχολείο του, ανεμίζοντας ελληνικές και κυπριακές σημαίες, ψάλλοντας τον Εθνικό μας ύμνο. 

Ξ. Κοντιάδης: Ο Άγνωστος Στρατιώτης βεβηλώνεται από όσα γίνονται στη Βουλή όχι από τις συγκεντρώσεις

Απολύτως αντισυνταγματική είναι η απόφαση που προσπαθεί να επιβάλει ο πρωθυπουργός για αποκλεισμό του Συντάγματος από κάθε είδους συγκέντρωση. Ο Ξενοφών Κοντιάδης, συνταγματολόγος, Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Κοινωνικής Διοίκησης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο είναι κατηγορηματικός στην άποψη του και εξηγεί στο militaitre channel, γιατί.

«Είναι άλλο να σεβόμαστε ένα χώρο κι άλλο να απαγορεύουμε βασικά συνταγματικά δικαιώματα όπως είναι η συνάθροιση. Γιατί θα ζημιωθεί το Μνημείο από την διεκδίκηση του κ. Ρούτσι. Η βεβήλωση του Μνημείου συμβαίνει ,λίγα μέτρα πίσω από το Μνημείο, στη Βουλή. Εκεί που ακούγονται διάφορα που βεβηλώνουν το Μνημείo» , επισημαίνει ο κ. Κοντιάδης.

Μια συνάντηση στη Γιάσναγια Πολυάνα: Ο Τολστόι και το αίνιγμα της Άννας Καρένινα

Μπάμπης Στέρτσος

Το ταξίδι προς τη Γιάσναγια Πολυάνα

Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα του ρωσικού καλοκαιριού που ο χρόνος μοιάζει να διαστέλλεται, λουσμένος σε ένα φως χρυσό και μελαγχολικό. Το ταξίδι από τη Μόσχα προς την Τούλα, και από εκεί με μια άμαξα προς το κτήμα της Γιάσναγια Πολυάνα, ήταν από μόνο του μια μύηση. Η τρόικα—το τρίζυγο άλογων που με μετέφερε—καλπάζε πάνω στον χωματόδρομο, σηκώνοντας σύννεφα λεπτής σκόνης που χρυσίζονταν στο απογευματινό φως. Ο αμαξάς, ένας γεροδεμένος μουζίκος με πυκνά μουστάκια και ρούμπασκα—το παραδοσιακό λευκό πουκάμισο με κεντήματα στο λαιμό—τραγουδούσε μια μελαγχολική ρωσική ρομάντσα, και η φωνή του χανόταν στην απεραντοσύνη των χωραφιών.

Κάθε βέρστι που άφηνα πίσω μου, με απομάκρυνε από τη βουή της πόλης και με βύθιζε βαθύτερα στην καρδιά της ρωσικής γης. Τα χωράφια απλώνονταν ατελείωτα, το περίφημο τσερνόζεμ—το μαύρο χώμα της Ρωσίας, το πιο γόνιμο της Ευρώπης—έλαμπε σκούρο και πλούσιο κάτω από τον ήλιο. Σημύδες και έλατα σχημάτιζαν μικρά δασύλλια στον ορίζοντα, και κατά διαστήματα διέκρινα τις ξύλινες ίσμπες των χωρικών, με τις χαρακτηριστικές σκεπές από άχυρο και τα πολύχρωμα παράθυρα με τα περίτεχνα ξυλόγλυπτα ναλίτσνικ—τα διακοσμητικά πλαίσια που πλαισίωναν κάθε παράθυρο σαν δαντέλα από ξύλο.

Δεν πήγαινα ως απλός επισκέπτης. Είχα την ασύλληπτη τιμή μιας πρόσκλησης, μιας ευκαιρίας να συναντήσω τον ίδιο τον γίγαντα της λογοτεχνίας, σε έναν από τους περίφημους κύκλους συζητήσεων που οργάνωνε στο σπίτι του, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα της Αγίας Πετρούπολης και τα λαμπερά σαλόνια της Μόσχας. Στην τσέπη του σακακιού μου κρατούσα σφιχτά το γράμμα με την πρόσκληση, γραμμένο με την χαρακτηριστική γραφή του Κόμη, και ένιωθα τον παλμό της καρδιάς μου να επιταχύνεται καθώς πλησιάζαμε.
Η άφιξη στο κτήμα

Το κτήμα εμφανίστηκε ξαφνικά, σαν όαση γαλήνης μέσα στην απεραντοσύνη της στέπας. Μια λεωφόρος από λεύκες και σημύδες οδηγούσε στο κύριο σπίτι, και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου χόρτου, των ανθισμένων λιπ—των φιλύρων—και του υγρού χώματος πλανιόταν παντού. Το σπίτι, λιτό και επιβλητικό ταυτόχρονα, ήταν χτισμένο από ξύλο σημύδας που είχε πάρει με τα χρόνια ένα όμορφο ασημί χρώμα. Δεν πρόδιδε την αριστοκρατική καταγωγή του ιδιοκτήτη του με χρυσά στολίδια ή μαρμάρινες κολόνες, αλλά περισσότερο την ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου που είχε γυρίσει την πλάτη στην κοσμική χλιδή, αναζητώντας μια πιο ουσιαστική αλήθεια.

Φραντς Φανόν (1925-1961)

Σταύρος Ζουμπουλάκης

12.10.2025

Συμπληρώθηκαν φέτος 100 στρογγυλά χρόνια από τη γέννηση του Φραντς Φανόν, στις 20 Ιουλίου 1925, στη Μαρτινίκα των Γαλλικών Αντιλλών. Πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1961, στα 36 του, από λευχαιμία, σε νοσοκομείο της μισητής του Αμερικής. Τρεις μέρες νωρίτερα έπιασε στα χέρια του το βιβλίο του «Les damnés de la terre» (Maspero), με πρόλογο του Σαρτρ, τον οποίο ο ίδιος επιθυμούσε, λέγοντας μόνο «Αυτό δεν θα μου δώσει πίσω τον μυελό μου». Το έγραψε τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, γνωρίζοντας ότι ο θάνατος δεν είναι πολύ μακριά. Τάφηκε, σύμφωνα με δική του τελευταία επιθυμία, στην Αλγερία.

 Το 1971, καταμεσής της δικτατορίας, το θρυλικό ήδη βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά: «Της γης οι κολασμένοι» (μτφρ. Αγγέλα Αρτέμη, Κάλβος), χωρίς τον πρόλογο του Σαρτρ, ο οποίος ωστόσο μεταφράστηκε αργότερα από τον Κώστα Σταματίου και συμπεριλήφθηκε στη συναγωγή δοκιμίων του Σαρτρ «Καταστάσεις» (Αρσενίδης, χ.χ.). Δεν νομίζω ότι έχει εκδοθεί άλλο βιβλίο του Φανόν στα ελληνικά. Διάβασα τότε, το φθινόπωρο του 1971, άρτι εισαχθείς στη Νομική Σχολή του Αθήνησι, το βιβλίο του Φανόν και συγκλονίστηκα. 

Δεν ήταν το βιβλίο ενός πολιτικού αναλυτή ή κοινωνιολόγου, αλλά ενός Προφήτη, που, όπως οι βιβλικοί, περιέγραφε ή ανήγγελλε με οίστρο την Καταστροφή του κόσμου της αδικίας και της καταπίεσης, και κήρυττε την ελπίδα για έναν καινούργιο κόσμο δικαιοσύνης και ελευθερίας για τους απόκληρους. Από τότε, ό,τι και αν λένε, ό,τι και αν πουν, όσες μεγάλες αντιρρήσεις και αν έχω εγώ ο ίδιος, ο Φανόν μένει στη συνείδησή μου ως ιερό πρόσωπο.

Το έργο του έχει πια συγκεντρωθεί σε δύο πολυσέλιδους τόμους από τις εκδόσεις La Découverte: Frantz Fanon, Œuvres, με πλούσιες εισαγωγές και συμπληρωματικό υλικό. Ο πρώτος τόμος (2011) περιέχει τα τρία βιβλία που πρόλαβε να εκδώσει ο ίδιος, συν το «Pour la révolution africaine», που εκδόθηκε το 1964 (Maspero) και περιείχε δημοσιευμένα κείμενά του. Ο δεύτερος (2018), με τίτλο «Écrits sur l’ aliénation et la liberté», περιέχει δύο θεατρικά έργα του –ο Φανόν ξεκίνησε ως θεατρικός συγγραφέας–, τη διατριβή του στην ψυχιατρική στο Πανεπιστήμιο της Λυών και αρκετά άλλα ψυχιατρικά και πολιτικά κείμενα. 

ΝΕΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝΤ «Η ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ»

ΝΕΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝΤ «Η ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ»
(σε μετάφραση και σχόλιο Γερβάσιου Καψάλα)

Σημειώσεις και παραπομπές του Βασίλη Ξυδιά 

«Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή της καταστροφής. Πλησιάζει ένα σημείο καμπής, πέρα από το οποίο θα εκδηλωθούν οι τελικές συνέπειες της ήττας.»

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από τον νέο πρόλογο που συνέγραψε ο Emmanuel Todd (Εμανουέλ Τοντ) μετά από αίτημα του Σλοβένου εκδότη του, για το κλασικό πλέον βιβλίο του «La Défaite de l’Occident» («Η ήττα της Δύσης»). Ο πρόλογος μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον γνωστό/άγνωστο Γερβάσιο Καψάλα και δημοσιεύθηκε άρτι στο Κοσμοδρόμιο, παρέχοντάς μας, όπως λέει ο μεταφραστής, «μια σχηματική και προσωρινή, αλλά επίκαιρη ερμηνεία της εξέλιξης της κρίσης που βιώνουμε».


👉Βλ. ολόκληρο το κείμενο του νέου προλόγου εδώ:
https://kosmodromio.gr/2025/10/11/εμάνουελ-τοντ-η-αποδιοργάνωση-της-δύσ/

Εμανουέλ Τοντ: Η αποδιοργάνωση της Δύσης σε ζωντανή μετάδοση

Emmanuel Todd

Κατόπιν αιτήματος του Σλοβένου εκδότη του, ο Εμανουέλ Τοντ (Emmanuel Todd) έγραψε ένα νέο πρόλογο για το La Défaite de l’Occident (Η ήττα της Δύσης), το οποίο αξίζει την προσοχή μας. Η απειλή κλιμάκωσης όλων των συγκρούσεων γίνεται όλο και πιο εμφανής. Το κείμενο αυτό παρέχει μια σχηματική και προσωρινή, αλλά επίκαιρη ερμηνεία της εξέλιξης της κρίσης που βιώνουμε. (μετάφραση:

  Γερβάσιος Καψάλας)

Από την ήττα στην αποδιοργάνωση

Λιγότερο από δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου La Défaite de l’Occident (Η ήττα της Δύσης) στη Γαλλία τον Ιανουάριο του 2024, οι κύριες προβλέψεις του βιβλίου έχουν γίνει πραγματικότητα. Η Ρωσία έχει προσπεράσει τη θύελλα στρατιωτικά και οικονομικά. Η αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία είναι εξαντλημένη. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνίες βρίσκονται στο χείλος της κατάρρευσης. Ο ουκρανικός στρατός δεν έχει ακόμη καταρρεύσει, αλλά το στάδιο της αποσύνθεσης της Δύσης έχει ήδη επιτευχθεί.

Ρήγας Βελεστινλής: "Πατέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και του Δημοκρατικού Πατριωτισμού - Το νέο Βιβλίο - Μελέτη του Λουκά Αξελού

Ο Ρήγας είναι ο κατεξοχήν πόλος θετικής αναφοράς για τον νεότερο Ελληνισμό, αυτός που, χωρίς διάθεση υπερβολής, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως προπαρασκευαστή, αρχιτέκτονα, και πατέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας. 

Στην παρούσα μελέτη, ο συγγραφέας - ιστορικός και κατεξοχήν μελετητής του Ρήγα Βελεστινλή Λουκάς Αξελός επικεντρώνεται στα βασικά στοιχεία του στρατηγικού του σχεδίου για την απελευθέρωση της Ελλάδας, που ως θεμέλιους λίθους του είχε τον Δημοκρατικό Πατριωτισμό και την βαθύτατη πεποίθησή του ότι πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις.

Τα καταληκτικά συμπεράσματα μιας μακρόχρονης έρευνας, που μετράει πλέον μισόν αιώνα, δεν είναι αναγκαστικά και σωστά, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας.

Εντούτοις αποτελεί, πλέον, πραγματικότητα ότι αν και υπό μίαν έννοια, κυρίαρχη φαντάζει να είναι η άποψη που αντιλαμβάνεται τον Ρήγα ως μέγα εθναπόστολο και εθνομάρτυρα, η συστηματική ιστορική έρευνα, αλλά και η αντίληψη κορυφαίων προσωπικοτήτων του νεοελληνικού βίου, συγκλίνουν χωρίς να υποβαθμίζουν κατ’ ελάχιστον τα παραπάνω χαρακτηριστικά, να τοποθετούν δηλαδή τον Ρήγα στην
πραγματική του θέση. Αυτή του πατέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και Δημοκρατίας.

Το βιβλίο του Λουκά Αξελού είναι σταθμός στην μελέτη του Ρήγα Βελεστινλή, γιατί αποτελεί μια τεράστια προσπάθεια συνολικής σφαιρικής εξέτασης και επανεκτίμησης από την σκοπιά του σήμερα ενός κορυφαίου εκφραστή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, που έθεσε στην εποχή του θεμελιακά ζητήματα ελευθερίας, ισοπολιτείας, κοινωνικής δικαιοσύνης και πολιτισμικής και ανθρώπινης ταυτότητας, που παραμένουν, δυστυχώς, ζητούμενα και στην δική μας εποχή, όπως
συγκεκριμένα επισημάνει ο καθηγητής στα Πανεπιστήμια Μπέρμινχαμ και Θεσσαλίας, Χρίστος Αλεξίου.

Για την έρευνα και την μελέτη του Λουκά Αξελού αναφορικά με τον Ρήγα
Βελεστινλή έχουν, μεταξύ άλλων, γραφτεί:

Ο Λουκάς Αξελός δικαιούται... «δια να ομιλεί» για τον «μέγα εθναπόστολο και εθνομάρτυρά» μας, τον οποίο προσφυώς αποκαλεί πατέρα της ελληνικής ανεξαρτησίας. Και δικαιούται, χάρη σε δυο αλληλοσυμπληρούμενες ιδιότητές του: αφενός, εκείνη του ιστορικού που έχει αφιερώσει με όλους τους όρους της επιστημονικής εγκυρότητας κάποιες δεκαετίες γόνιμης ερευνητικής μελέτης όλων των διαστάσεων και πτυχών της ζωής και του έργου του, αφετέρου, εκείνη του πολιτικού διανοούμενου του αδογμάτιστου αριστερού διανοούμενου, που, αξιοποιώντας υποδειγματικά το σύνολο των γνωστικών δεδομένων προβαίνει σε ερμηνευτικές αναγωγές της ίδιας της βαθύτερης λογικής του Ρήγα, μακράν
προσαρμοστικών παραναγνώσεων και σκόπιμων ιδεολογικοποιήσεων.

Λαοκράτης Βάσσης, φιλόλογος, συγγραφέας

Ο συγγραφέας Λουκάς Αξελός συμβάλλει στις έρευνες και μελέτες περί Ρήγα Βελεστινλή, με τον χαρακτηρισμό του Ρήγα ως πατέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, με την έρευνά του σχετικά με την παρουσία του όρου «πατρίς» στο Σύνταγμα του Ρήγα, στοιχειοθετώντας στη συνέχεια τον Δημοκρατικό Πατριωτισμό του, και με την τεκμηριωμένη θέση του πως ο Ρήγας στήριζε την επανάστασή του στις γηγενείς, ντόπιες δυνάμεις. Και δικαίως ο Λουκάς Αξελός, κατατάσσεται στους ιστορικούς συγγραφείς του Ρήγα, και είναι συνεχιστής του Δασκαλάκη και του Βρανούση.

Δημήτριος Καραμπερόπουλος, δρ. ΕΚΠΑ, συγγραφέας, πρόεδρος Ε.Ε.Μ. «Φ.Β. Ρήγα»

Η μελέτη του Λουκά Αξελού, εκτός από την επαρκέστατη αξιοποίηση του υπάρχοντος ερευνητικού υλικού, οδηγεί επιτυχώς και αβίαστα τον αναγνώστη της στα επίκαιρα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα του παρόντος. Πράγματι, προβλήματα που συνδέονται με τις σύγχρονές μας διεργασίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο ανιχνεύονται αφετηριακά στη ριζοσπαστική προβληματική του Ρήγα, με
τρόπο ενδελεχή και επιστημονικά πειστικό. Πιστεύω ότι το σημαντικότερο κατόρθωμα του βιβλίου είναι ότι ξανάφερε στην επικαιρότητα το έργο του Ρήγα αποδεικνύοντας με απόλυτα τεκμηριωμένο τρόπο πόσο αναγκαίο είναι το παράδειγμά του, πόσο σύγχρονος είναι ο στοχασμός του στις σημερινές συνθήκες.

Γιώργος Μανιάτης, καθηγητής ΕΚΠΑ, συγγραφέας

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η επανάσταση των «φασαίων»

Του Στάθη Καλύβα

Το 1965 εκδίδεται στη Γαλλία ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Ο τίτλος του είναι φαινομενικά απλός: «Τα πράγματα» και ο υπότιτλός του, ασυνήθιστος για μυθιστόρημα: «Μια ιστορία της δεκαετίας ’60». Ο συγγραφέας του, Ζορζ Περέκ, χρησιμοποιεί τη φόρμα του μυθιστορήματος για να περιγράψει την εμφάνιση ενός νέου ανθρωπότυπου, που θα αποκαλούσαμε σήμερα «φασαίους». Ο χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται ειρωνικά και υποτιμητικά για να περιγράψει ιδίως νέα άτομα που επιδιώκουν να περνιούνται ως εναλλακτικά και πολύ προχωρημένα, ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς συμβατικά.

Πρωταγωνιστεί ένα νεαρό ζευγάρι, ο Ζερόμ και η Συλβί. Εργάζονται σε μια εταιρεία δημοσκοπήσεων και έρευνας αγοράς. Σχεδόν κάθε τι επάνω τους αντιπροσωπεύει κάτι νέο για την εποχή, σε ρήξη με το παρελθόν: οι προτιμήσεις τους, ο τρόπος ζωής τους, το επάγγελμά τους, οι επιδιώξεις τους, οι αξίες τους.

Τους ενδιαφέρει να κατακτήσουν μια ποιότητα ζωής που βασίζεται πρωταρχικά στην αισθητικοποίηση των κάθε λογής δραστηριοτήτων που αναλαμβάνουν, αλλά και των αντικειμένων της καθημερινότητάς τους που αποκτούν μια ιδιαίτερη αξία, νοηματοδοτώντας τον βίο τους.

Δημήτρης Γληνός: Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ

Της Αγγέλικας Σαπουνά

Η δημόσια Παιδεία θεμελιώθηκε σ’ αυτόν τον τόπο με αγώνες φωτεινούς, πεισματικούς και διαρκείς απέναντι στις τρικλοποδιές του εκπαιδευτικού και κοινωνικού συντηρητισμού κάθε περιόδου.

Το «Καμίνι» συνεισφέρει το δικό του λιθαράκι, προσφέροντας στους/ις αναγνώστες/ριες του το απαύγασμα ολόκληρης της ζωής του μεγάλου αγωνιστή παιδαγωγού, του Δάσκαλου Δημήτρη Γληνού: «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»

«Με κόπο και αγωνία άνοιξα το δρόμο, ένα μονοπάτι για την αλήθεια, για το φως. Έγινα στα δεκαοχτώ μου χρόνια δημοτικιστής, στα εικοσιπέντε μου χρόνια φωτίστηκα για το κοινωνικό ζήτημα, χρειάστηκε είκοσι χρόνια αγώνα για να μπορέσω να πω την αλήθεια που είχα μέσα μου...»

Την αλήθεια που είχε μέσα του ποτέ δεν σταμάτησε να την λέει, να την γράφει, να την επεξεργάζεται ο Δημήτρης Γληνός, σε κάθε στάδιο της δημιουργικής και συνάμα τρικυμισμένης ζωής του.

Ο 𝐊𝐞𝐧𝐧𝐞𝐭𝐡 𝐖𝐚𝐥𝐭𝐳 και ο πολιτικός ρεαλισμός

𝐈. Οι δέκα βασικές αρχές του πολιτικού ρεαλισμού μέσα από την ανάλυση του Kenneth Waltz

Οι πιο κάτω αρχές του πολιτικού ρεαλισμού αντλούνται μέσα από το έργο του K. Waltz και κυρίως μέσα από την ανάλυση του ανά χείρας βιβλίου Θεωρία διεθνούς πολιτικής.

𝟏. Η έλλειψη ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).

𝟐.. Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).

𝟑. Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).

𝟒. Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».

Ντοκουμέντα για τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Εμφύλιο Πόλεμο-Ποια η εμπλοκή των Σοβιετικών;

Ένα βιβλίο ντοκουμέντο για ένα πρόσωπο που προκαλούσε, προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί πολλές και έντονες συζητήσεις.

 Ποιος ήταν τελικά ο Νίκος Ζαχαριάδης και ποιος ο ρόλος του ειδικά στον ελληνικό εμφύλιο; 

Ποια ήταν η πορεία ανόδου και πτώσης του που τον οδήγησε στην αυτοκτονία το 1973 στο απόκοσμο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου έζησε εκτοπισμένος από τους Σοβιετικούς και στιγματισμένος από το κόμμα του;

 Ποια ήταν η ανάμειξη της Σοβιετικής Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο; 

Ο Δρ Νίκος Παπαδάτος ,Διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, υπογράφει το βιβλίο ντοκουμέντο με τίτλο «Νίκος Ζαχαριάδης. Η ζωή και η δράση του μέσα από τα αρχεία του ΚΚΣΕ και της KGB» (εκδόσεις Πεδίο). 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ

Βιβλιοπαρουσίαση:Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΜΠΑΤΛΕΡ

Ἀπὸ τὴν παρουσίαση στὸ ὀπισθόφυλλο:

Ὁ Σάμιουελ Μπάτλερ (Samuel Butler, 1835-1902) ἦταν Ἄγγλος συγγραφέας, φιλόσοφος καὶ μεταφραστὴς τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν, ποὺ ἔζησε στὴν βικτωριανὴ ἐποχή. Ὑπῆρξε μία πολυσχιδὴς προσωπικότητα καὶ ἕνα ἀνήσυχο πνεῦμα σὲ μία μεταβατικὴ ἐποχὴ κοσμοϊστορικῶν κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καὶ πολιτισμικῶν ἀλλαγῶν ποὺ πραγματοποιήθηκαν κατὰ τὴν περίοδο τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης καὶ ἔθεσαν τὰ θεμέλια τοῦ σημερινοῦ τεχνολογικοῦ συστήματος, ποὺ κυριαρχεῖ σὲ παγκόσμια κλίμακα. Ὁ Μπάτλερ ἔθεσε μὲ ἐξαιρετικὴ διορατικότητα σὲ μία πρώιμη ἐποχὴ τὸ πρόβλημα τῆς σχέσης μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ μηχανῆς, χωρὶς νὰ συμμερίζεται τὴν ἄκριτη αἰσιοδοξία ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐπαγγελίες τῆς τεχνολογικῆς ἐξέλιξης σὲ ἕναν αἰῶνα κατὰ τὸν ὁποῖον ἔλαβαν χώρα οἱ περισσότερες τεχνολογικὲς καινοτομίες, καὶ διατύπωσε ἀπὸ πολὺ νωρὶς προβληματισμοὺς ποὺ σήμερα ἀποτελοῦν κοινὸ τόπο σχετικὰ μὲ τὴν ἐξελισσόμενη «πέμπτη τεχνολογικὴ ἐπανάσταση», ποὺ ἐπαγγέλλεται τὴν ἑνοποίηση ἀνθρώπου, φύσης καὶ τεχνολογίας καὶ τὴν δημιουργία τοῦ Μετανθρώπου. 

Τὸ κεντρικὸ ἐρώτημα ποὺ θέτει ὁ Μπάτλερ εἶναι ποιά ἡ διαφορὰ μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ μηχανῆς, καὶ συνεπῶς ποιά θὰ εἶναι ἡ μεταξύ τους σχέση στὸ μέλλον, δεδομένης τῆς διαρκοῦς ἐξέλιξης τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς ὁλοένα αὐξανόμενης ἐξάρτησης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ αὐτήν. Θὰ περάσουν πολλὲς δεκαετίες ἕως ὅτου τὰ πολὺ προχωρημένα γιὰ τὴν ἐποχή του ἐρωτήματα ποὺ ἔθεσε καὶ οἱ πολὺ πρώιμες ἀνησυχίες ποὺ ἐξέφρασε ὁ Μπάτλερ νὰ καταστοῦν ἀντικείμενο συστηματικῆς ἐπεξεργασίας ἀπὸ κορυφαίους στοχαστὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ὅπως ὁ Λιούις Μάμφορντ καὶ ὁ Ζᾶκ Ἐλλύλ -ἀλλὰ καὶ ὁ δικός μας Σπυρίδων Κυριαζόπουλος- καὶ ἀπὸ ἀκτιβιστὲς μὲ ρητὴ στράτευση ἐναντίον τοῦ βιομηχανικοῦ-τεχνολογικοῦ συστήματος ὅπως ὁ Τέντ Καζύνσκι.

Ἡ σκέψη τοῦ Μπάτλερ ὡστόσο διατηρεῖ στὴν ἐποχή μας ἀτόφια τῆς φρεσκάδα της, ἀφοῦ συνίσταται ἀκριβῶς στὴν σημερινὴ συζήτηση γιὰ τὸ μέλλον ποὺ τελικὰ μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ σύγχρονος τεχνολογικὸς πολιτισμός καὶ τὶς ἔντονες ἀνησυχίες ποὺ ἐκδηλώνονται στὴν ἐποχή μας γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς τεχνολογικῆς δυστοπίας· μία συζήτηση ποὺ στὸν πυρῆνα της βρίσκεται τὸ ζωτικὸ ἐρώτημα: Τί εἶναι, ἐν τέλει, ὁ ἄνθρωπος; Ἤ, γιὰ νὰ τὸ θέσουμε διαφορετικά, ἀπὸ τὴν σκοπιὰ μιᾶς ὑλιστικῆς ἐποχῆς γενικευμένου μηδενισμοῦ ποὺ ἔχει ἤδη διαπράξει τὸν «θάνατο τοῦ Θεοῦ»: σὲ τί διαφέρει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν μηχανή;

Ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα:

"Τουρκικός ιμπεριαλισμός και αποτροπή" του Βασίλη Φούσκα

Παρουσίαση από τον Παντελή Σαββίδη

Το βιβλίο βασικά θέλει να καθορίσει τους όρους της ελληνικής αποτροπής αλλά με βάθος σε ό,τι αφορά την συγκρότηση της νεοελληνικής κοινωνίας και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει.

Τα βασικά  ερωτήματα που διατρέχουν το βιβλίο το οποίο είναι γραμμένο από έναν αριστερό διανοητή ο οποίος έχει εμπειρίες από την μεταπολίτευση είναι:

-ποιοι είμαστε;

-πως απελευθερωθήκαμε;

-τι περιορισμούς έχει το κράτος που δημιουργήσαμε;

-ποια η σχέση μας με το παρελθόν;

-πόσο ενωμένοι είμαστε στην παραδοχή των σημαντικότερων παραμέτρων της κοινωνικής μας συγκρότησης

-ποια είναι η κοινωνική μας διαστρωμάτωση;

-υπάρχει αστική τάξη και πόσο εθνική είναι;

-ποιους κινδύνους αντιμετωπίζουμε;

Και διακρίνει δύο βασικές σχολές.

Την εθνολαϊκή και την νεοτερική.

ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Μια νύχτα σαν κι αυτήν (28 Ιουνίου 1867), έπεφτε σαν πυγολαμπίδα κάτω από ένα μεγάλο μοναχικό πεύκο (δική του η παρομοίωση), στο Χάος του Αγκριτζέντο, σε μια περιοχή γεμάτη σαρακηνές ελιές, που προβάλλει στις άκρες ενός οροπεδίου με γαλάζια άργιλο, προς την αφρικανική θάλασσα, ο Λουίτζι Πιραντέλλο. Με την έκπληξη που νιώθει όποιος βρίσκεται πεταμένος καταγής, μόνος στο σκοτάδι ενός έρημου σιδηροδρομικού σταθμού (δική του κι αυτή η ιδέα), ο μέγας Ακραγαντίνος πάσχισε με τη ζωή και το έργο του να βρει νόημα σε αυτή την πτώση που όσο κι αν είναι πτώση για όλους, άλλο τόσο είναι και κλήση.

Από την τεράστια βιβλιογραφία του Λουίτζι Πιραντέλλο, επιλέγω εδώ να μιλήσω για τρία διηγήματά του, σύντομα (ούτε ένα τυπογραφικό έκαστο) που διαβάζονται με μια ανάσα αλλά, αν είσαι άνθρωπος που νιώθει τον κόσμο του μεγάλου Σικελού, σου κόβουν τη ζωή στα δύο. Εκδόθηκαν σχετικώς πρόσφατα από το Manifesto και νομίζω πως τόσο αρμονικά συλλειτουργούν, που θα μπορούσαν να είναι και ένα έξοχο σενάριο σπονδυλωτής κινηματογραφικής ταινίας, εφάμιλλο των τεσσάρων ιστοριών που έντυσαν το περίφημο "Χάος".

Ένας ηττημένος, γερασμένος πριν την ώρα του υπάλληλος που εκρήγνυται όταν το τρένο μιας φανταστικής ζωής σφυρίζει καλώντας τον σε ένα ονειρικό ταξίδι, πριν στη συνέχεια επιστρέψει στον καθημερινό του θάνατο, είναι ο πρωταγωνιστής του πρώτου διηγήματος ("Το τρένο σφύριξε" - "Il treno ha fischiato").

Η βασίλισσα των Απλωμάτων

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

«Ήμουν ακόμα φοιτητής, καλοκαίρι του 1972 και ξεκινάμε μια ανασκαφή στη Νάξο στο Πρωτοκυκλαδικό νεκροταφείο των  Απλωμάτων, της 3ης χιλιετίας π.Χ..

Την εποχή εκείνην οι Κυκλάδες βασανίζονταν από την αρχαιοκαπηλία.

Πλησίαζε περίπου η ώρα το μεσημέρι που τελειώναμε την ανασκαφή…

Βλέπουμε, λοιπόν, να εμφανίζεται ένα κυκλαδικό ειδώλιο. 

Όμως ήταν αργά και δεν προλαβαίναμε να τελειώσουμε τη δουλειά μας και να αδειάσουμε τον τάφο, αλλά φοβόμασταν πως αν αφήσουμε τον μισοτελειωμένο τάφο, οι αρχαιοκάπηλοι θα έκλεβαν τα ευρήματα το βράδυ. 

Λέει, τότε, ο καθηγητής (Ν. Κοντολέοντας): ‘’Πρέπει να προστατεύσουμε τον τάφο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πρέπει κάποιος να κοιμηθεί το βράδυ πάνω στον τάφο! 

Ποιος θέλει;’’. 

Σηκώνω το χέρι μου, έτσι όπως ήμασταν νέοι και η εμπειρία αυτή ήταν πρωτοφανής… Κοιμήθηκα, λοιπόν, σαν πουλάκι όλο το βράδυ μέσα σε έναν Πρωτοκυκλαδικό τάφο, στον οποίον υπήρχαν κυκλαδικά ειδώλια… Αυτό ήταν το πρώτο μου εύρημα! 

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ Μιὰ τυπικὴ περίπτωση ἰδεολογηματικῆς συνείδησης

Ἀπὸ τὸ πρόσφατο βιβλίο τοῦ Γιάννη Καλιόρη, Ἐκ τοῦ συστάδην: Ἰδεολογίες καὶ ἰδεοληψίες,

 Ἐκδόσεις Ἁρμός, 2020, εὐρεία συναγωγή δοκιμίων καὶ ἄρθρων ἀντιπροσωπευτικῶν τοῦ πολυεπίπεδου καὶ πολυπρισματικοῦ ἔργου τοῦ στοχαστῆ, ἀναδημοσιεύουμε τὸ (ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς ἐπίκαιρο) μελέτημα «Διαβάζοντας τὸν Ἄγι Στίνα: Μιὰ τυπικὴ περίπτωση ἱδεολογικῆς συνείδησης». Πρώτη δημοσίευση: περ. Σημειώσεις 67, Ἰούνιος 2008.

τοῦ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΙΟΡΗ

Ἐθνισμὸς καὶ ἐθνικισμὸς

Συχνὰ ἡ ἀξίωση τῆς μαξιμαλιστικῆς ἀρχῆς τοῦ «ὅλα ἢ τίποτα» ὁδηγεῖ εἴτε στὸ τίποτα εἴτε σὲ διάστροφη συρρίκνωση τοῦ ὅλα, καὶ γενικὰ στὴ ματαίωση τῆς ὅποιας μεταβατικῆς ἢ μερικῆς θετικότητος θὰ μποροῦσε νὰ προκύψει: ἐν ὀνόματι τοῦ ἀνέφικτου μείζονος γιὰ τὸ μέλλον χάνεται καὶ τὸ ἔλασσον ἐφικτὸ τοῦ παρόντος, καὶ μαζὶ ψευτίζει ἡ διαλεκτικὴ μέσων καὶ σκοποῦ, τακτικῆς καὶ στρατηγικῆς.

Κι αὐτὴ ἡ ἐπιδίωξη τοῦ ἀπόλυτου ἀφορᾶ ὄχι μόνο τὸν πρακτικὸ λόγο, τὴν ἔμπρακτη βούληση, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ὁρισμοὺς τῶν πραγμάτων, μὲ τὴν ἀναγωγή τους σὲ καθαρόγραμμα σχήματα ἀρχετυπικῆς ἰσχύος, ἀφαιρουμένης τῆς ἔγχρονης περιπλοκότητος. Ἔτσι, ἐνεργοῦνται συμπαγεῖς καταξιώσεις ἢ ἀπαξιώσεις, ἀδιακρίτως διαβαθμίσεων καὶ διαφορῶν, ἀπὸ ἕναν ἄγριο βολονταρισμὸ ποὺ ἐξισώνοντας τὰ ἄνισα, ἐξομοιώνοντας τὰ ἀνόμοια καὶ συμπτύσσοντας στανικῶς τὰ στάδια, ἀποβαίνει ἀτελέσφορος ὡς ἐκκινοῦσα πρόθεση εἴτε τυραννικὰ ἀποτελεσματικὸς ὡς ἔκβαση ξαστοχημένη.

Κάθε βαθμίδα, ὅμως, ὑπαγορεύει τακτικοὺς χειρισμοὺς στὸ πλαίσιο μιᾶς στρατηγικῆς σκοπῶν, ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἀκριβῶς νὰ πορεύεται ὄχι μὲ σχηματικὲς ἁπλουστεύσεις ἢ ἅλματα λογικά, ἀλλὰ μὲ σταθμισμένους ἀναβαθμοὺς μέσα ἀπὸ τὴ συνθετότητα τῶν πραγμάτων, ὅπου ἀρχὲς καὶ περιστάσεις, ἀξίες καὶ γεγονότα πρέπει νὰ ἀλληλενεργοῦν ὠσμωτικά, ὥστε οὔτε ὁ ὁρίζοντας τοῦ στρατηγικοῦ σκοποῦ νὰ ἀπωθεῖται ἀπὸ τὴ συνείδηση, οὔτε νὰ παραβιάζεται ἀπόκρημνα ἡ ἀρχὴ τῆς πραγματικότητος κατὰ τοὺς ἑκάστοτε ὁρισμούς της καὶ νὰ ἀντενεργεῖ ματαιωτικά (γιὰ περισσότερα βλ. Ἡ κοινωνία τῆς ὀρθοπεταλιᾶς, Ἁρμός, 2004, σ. 463-465).

Παράδειγμα συρρικνωτικὰ μονοσήμαντου ὁρισμοῦ εἶναι συχνὰ ἡ σύνθετη καὶ περιεκτικὴ ἔννοια τοῦ ἔθνους –καὶ τοῦ ἐθνισμοῦ– τὸ ὁποῖο, θεωρούμενο μονομερῶς, συμπιέζεται σὲ μιά του μόνο διάσταση –αὐτὴν ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ ἀντιπαραθέτει σὲ ἄλλα ἔθνη–, καὶ παραμερίζονται ὅλες οἱ ἄλλες, ἔτσι ὤστε ὁ πατριωτισμός, ὡς ἀγάπη καὶ ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας, μὲ ταυτόχρονη ἀναγνώριση τῆς θεμιτότητος τῶν ἀλλοεθνῶν πατριωτισμῶν καὶ μὲ σεβαστικὴ πρὸς τὰ σεβάσματά τους στάση, ἐξομοιώνεται καταχρηστικὰ καὶ ἐξ ὁρισμοῦ μὲ ἐθνικισμὸ καὶ σωβινισμό, ποὺ ὄντως ὑπάρχουν ὡς δυνητικὴ ἐκτροπή, ἀλλὰ δὲν ἐξαντλοῦν τὴν πολλαπλῆ σημασία ἑνὸς συλλογικοῦ ὑποκειμένου μὲ τὸ ἰσχυρὸ φαντασιακὸ τοῦ Ἔθνους, συνεκτικό, δυναμογόνο καὶ μαζὶ κινδυνῶδες.

Γ. Κοντογιώργης:Η ιστορία του ελληνικού κόσμου και το υπαρξιακό ζήτημα

Ο θεμελιωτής της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας, Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, Γιώργος Κοντογιώργης, σε μία άκρως αποκαλυπτική συζήτηση στον 98.4, με αφορμή και το νέο του βιβλίο από τις εκδόσεις Αρμός, που φέρει τον τίτλο «Ιστορία του Ελληνικού κόσμου» – το Ελληνικό Κοσμοσύστημα από τις απαρχές του έως τις ημέρες μας.

Η Κύπρος του Περικλή Νεάρχου – Ένα βιβλίο ορόσημο

13/04/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για κάποιον που έχει ασχοληθεί με την σύγχρονη ιστορία μας, πολλώ μάλλον για ανθρώπους, όπως ορισμένοι εξ ημών, που πάνω από μισόν αιώνα ταλανίζονται με τα υπαρξιακά προβλήματα του Ελληνισμού, να συγκλίνουν στο ότι το Κυπριακό αποτελεί σημείο-κλειδί για την ερμηνεία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, ένα σημείο στο οποίο δοκιμάζονται οι απόψεις και η ευαισθησία του καθενός μας με τον πιο απόλυτο τρόπο.

Είναι αυτή η ουσιαστική διαπίστωση που με έφερε κοντά και στον Περικλή Νεάρχου ως κοινή αγωνία στην συγκρότηση μιας Νέας Στρατηγικής για την Κύπρο που και αποτυπώθηκε σε αρκετές περιπτώσεις όπως: Η συγκρότηση της “Επιτροπής των Δέκα” για την Κύπρο, η Διασκεπτική Συνάντηση για το Κυπριακό στην Πάφο, η Ημερίδα για τις τρέχουσες εξελίξεις στο Κυπριακό στο Πολεμικό Μουσείο και τέλος για να σταθώ στο έσχατο η συμμετοχή του Νεάρχου στον συλλογικό αφιερωματικό τόμο των “Τετραδίων”, για τα 50 χρόνια από την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, με ένα κείμενο προπομπό του ετοιμαζόμενου τρίτομου έργου του και με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Το έλλειμμα στρατηγικής θανάσιμη απειλή για την Κύπρο”.

Πριν σχολιάσω ορισμένες πτυχές του έργου θα ήθελα να αναφερθώ στα έντονα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ίδια η έκδοσή του. Έχοντας διαβάσει κυριολεκτικά εκατοντάδες κείμενα για το Κυπριακό, το βέβαιο είναι ότι θα μπορούσα να πω πως πρόκειται περί ενός ακόμη σημαντικού έργου που πλαισιώνει μια κατά το μάλλον ή ήττον πλούσια βιβλιογραφία. Όμως η περίπτωση της εργασίας του Νεάρχου είναι εμφανές ότι ευθύς εξ- αρχής έχει βάλει αλλού, πολύ ψηλά, τον πήχη. Ως εκ τούτου το πρόβλημά μου ήταν να βεβαιωθώ ότι αυτό το αναμφίβολα ποσοτικά opus magnum αποτελούσε και επί της ουσίας ένα τέτοιο έργο. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως ναι.

Gurbetelli Ersöz, Κέντησα την Καρδιά μου στα Βουνά

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είδα πρώτη φορά το όνομα της, σχεδόν τριάντα χρόνια. Ήταν αρχισυντάκτρια μίας μεγάλης κουρδικής καθημερινής νόμιμης εφημερίδας: Özgür Gündem/Οζγκούρ Γκουντέμ. Πού να ήξερα ότι ήταν η πρώτη Κούρδισσα αρχισυντάκτρια μίας εφημερίδας σε όλο το Κουρδιστάν (και της Τουρκίας μάλιστα)! Το όνομα της δεν ήταν συνηθής και από τότε ποτέ πουθενά δεν συνάντησα ξανά με αυτό το όνομα: Gurbetelli Ersöz/Γκουρμπετελλί Ερσόζ.

Ύστερα τυχαία είδα το όνομα της, πάλι ξαφνικά, σε άλλη μία κουρδική εφημερίδα. Τούτη την φορά όμως ήταν σε μία «παράνομη» μεγάλη κουρδική εφημερίδα: Serxwebûn, το κεντρικό όργανο του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν/ΡΚΚ. Δημοσίευαν μέρος μέρος Το Ημερολόγιο της με τον τίτλο Κέντησα την Καρδιά μου στα Βουνά / Yüreğimi Dağlara Nakşettim σε κάθε τεύχος της εφημερίδας. Πρώτη φορά είδα το πρόσωπο της και εκεί έμαθα ότι έχει πέσει μαρτυρικά στο πόλεμο, 8 Οκτωβρίου 1997. Η σορός της δεν βρέθηκε ποτέ αλλά το σακίδιο της. Το Ημερολόγιο ήταν μέσα στο σακίδιο της!

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, Παιζω-γραφίες ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]

«Όλα ανοιχτά, όλα διάφανα. Γι’ αυτό με διαπερνάνε όσοι θέλουν. Διακρίνουν εντός μου και τη δύναμη και την αδυναμία. ‘Ολα ανοιχτά, όλα διάφανα, εσύ παιδί της Διαφώτισης και του Καημού, της Δύσης και του Νότου.

Μόνο, να: το μυαλό, η μνήμη καμιά φορά, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, σε σβουρίζει και μπερδεύει αληθινές με ψεύτικες ιστορίες. Αυτές που έζησες με εκείνες που θα ήθελες να ζήσεις.

Πετάω πέτρες στο γιαλό κι αυτές γυρίζουν πίσω.»

«Στο Σαρμ Ελ Σέιχ δεν υπάρχει ακτή αμμουδερή να πλησιάσεις, ούτε ψαρόβαρκες που μυρίζουν λέπια και ψαροκέφαλα φρεσκοκομμένα. Μύγες και μέλισσες δεν στήνουν βουητό πάνω από κοκκινόμαυρα εντόσθια. Η μυρουδιά δεν σου τρυπά τη μύτη σαν αυτή που συναντάς στα καρνάγια και τις ακτές του Σαρωνικού ή του Αιγαίου, δεν είναι νοτισμένη με δαύτη την περίεργη ομίχλη που υφίσταται άνευ λόγου, ενώ ο καιρός είναι αίθριος, ο ουρανός πεντακάθαρος. Τα δίχτυα των ψαράδων δεν γιομίζουν καθημερινά από τα ψάρια τα μυστήρια της θάλασσας της Ερυθράς και του κόλπου της Άκαμπα. Ίσως γιατί τούτα τα ψάρια, ως διαφορετικά από αυτά της Μεσογείου, είναι πιο απαιτητικά και επικίνδυνα. Ίσως πάλι, τόσο τα ψάρια όσο και οι ψαράδες, φοβούνται την επερχόμενη έλευση του Λώρενς της Αραβίας, του Ελ Ώρενς, του Ελ Άραμπ, κρύβονται. Που ως πρώην αποικιοκράτης, φαντάζει στα μάτια τους απόκοσμος και απαιτητικός, θα τους χαλάσει την ηρεμία, τη διαρκή επανάληψη… τον χρόνο που με ακρίβεια επαναλαμβάνεται… στον αιώνα τον άπαντα…»

_______

Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Μετά το τέλος των Γυµνασιακών του σπουδών στο Γυµνάσιο Αρρένων Καλλιθέας, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήµιο Φλωρεντίας την περίοδο 1971-77. Στη συνέχεια αποφοίτησε από το Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαµικών Σπουδών και την Εθνική Σχολή Δηµόσιας Διοίκησης.

Εργάσθηκε στο ΥΠΕΧΩΔΕ.

Στα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας είχε ενεργό δράση στο φοιτητικό κίνηµα, καθώς και στον αντιστασιακό αγώνα από τις γραµµές του Π.Α.Κ.

Η σιωπηλή κραυγή της Αφρικής

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑ ΑΛΙΠΡΑΝΤΗ 

Η εφημερίδα “Χριστιανική” οργάνωσε την  παρουσίαση του βιβλίου του πρώην καθηγητή των Πανεπιστημίων Στρασβούργου και Θράκης Νικήτα Αλιπράντη “Η σιωπηλή κραυγή της Αφρικής-Εμπειρίες και γνώση", 

την Πέμπτη 10 Απριλίου 2025 στις 7μμ στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ- Ακαδημίας 20

Το βιβλίο περιλαμβάνει τρεις ενότητες:

-Την προσωπική εμπειρία και τις εντυπώσεις του συγγραφέα από την πολυετή παρουσία του στην Υποσαχάρια Αφρική

-Την κοινωνία, τον πολιτισμό, τη θρησκευτικότητα με ιδιαίτερη μνεία κορυφαίων προσωπικοτήτων που πρωταγωνίστησαν στην ορθόδοξη Ιεραποστολή: Των μακαριστών Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου και των πατέρων Κοσμά Γρηγοριάτη και Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου.