ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ:Η γλώσσα είναι φως, όταν πρόκειται γιά την Ελληνική είναι το φως της οικουμένης

ΔΥΟ ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΒΡΙΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Τρίτη 9 Απριλίου 2024

Sono profondamente shoccata ed addolorata, non ci sono parole per poter descrivere la grande perdita per noi tutti in termini umani ed intellettuale.

Michalis un uomo senza tempo e senza confini che ha combattuto per la Libertà di noi tutti.

Rimango legata a Voi ed il mio pensiero va a quella distesa di viti da uva della Agrofilia di Michalis, ed immagino che lui sia lì in mezzo a quel campo con il suo cappello in paglia a sorriderci ed invogliarci alla vita ed soprattutto alla conoscenza.

Antonella Ranieri

Είμαι βαθιά συγκλονισμένη και λυπημένη, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τη μεγάλη απώλεια για όλους εμάς σε ανθρώπινο και πνευματικό επίπεδο.

Ο Μιχάλης ένας άνθρωπος χωρίς χρόνο και χωρίς σύνορα που πάλεψε για την Ελευθερία όλων μας.

Ενώνομαι μαζί σας και η σκέψη μου πάει σε εκείνο τον τόπο με αμπέλια του Αγροφιλία του Μιχάλη, και φαντάζομαι ότι είναι εκεί στη μέση του αγρού με το ψάθινο καπέλο του να μας χαμογελά και να μας ενθαρρύνει στη ζωή και πάνω από όλα στη γνώση.

Αντονέλλα Ρανιέρι

Ο Πόντιος Μιχάλης Καραλαμπίδης μας άφηκε για πάντα. 

Το Σεπτέμβρη ήρτε στο σχολείο μας, έμεινε χαραπημένο και είπε: 

"μπράβο συνεχίστε ".

Έγρατσε: " Η γλώσσα είναι φως, όταν πρόκειται γιά την Ελληνική είναι το φως της οικουμένης. Η δολοφονίας της είναι έγκλημα ενάντια στην Ανθρωπότητα " 

Να έχειτε τόσσους αγγέλους αγαπημένο φήλο.

<< το σχολείο τη γλώσσα γραίκα Γ. Αντρεα Κρούπι >>.

 Το σχολείο που , σε ένα σπίτι εδώ στον Βούα, κάθα Σάβατο, μια μικρή ομάδα μαθθέννει το γραίκο τη Καλαβρία.

Bruno Traclò

Το τελευταίο κείμενο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Το τελευταίο κείμενο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, λίγες ώρες πριν φύγει από αυτή τη ζωή, ήταν για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Θράκη....

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ

ΗΘΙΚΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΕΥΓΕΝΗ

ΑΛΛΟ FORUM ΑΛΛΟ ΛΟΓΟΣ

Τους τελευταίους καιρούς παρατηρείται ένας πληθωρισμός,

επιδρομή θα έλεγα forum. Τα φόρα όπως τα ονομάζω.

FORUM Δελφών, forun εδώ, fοrum εκεί. 

Τελευταία το forum στην γενέτειρα πόλη μου την Αλεξανδρούπολη.

Ο μεγάλος Χαιρωνεύς και Δελφικός Πλούταρχος θα είναι οργισμένος για ευνόητους λόγους.

Ίσως για αυτό με παροτρύνει σε μια Αριστοφανική αντιμετώπιση της επιδρομής των forum. Θα μείνω όμως στον δικό του τρόπο, ήθος αναφερόμενος στην Θράκη.  Εξ ου και το ηθικά, διδακτικά ευγενή.

Βέβαια είναι σίγουρο ότι οι σκηνοθέτες των forum δεν γνωρίζουν τον Πλούταρχο και δεν μπορούν να κατανοήσουν την αναφορά μου σε αυτόν. Δυστυχώς όμως ο Πλούταρχος απουσιάζει από την Ελληνική εκπαίδευση. Είτε με τους προ προηγούμενους, είτε τους προηγούμενους, είτε με του νυν Υπουργούς Παιδείας. Να επανέλθουμε στο θέμα μας.

Πρώτον. Μία έντιμη σοβαρή διανοητικά και πολιτικά συζήτηση για την Θράκη – αγορά όχι το κακοχωριάτικο FORUM – αρχίζει από το γνωστό σχέδιο μου για την περιοχή. Ότι καλύτερο παρήγαγε η ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική. Ξεδιπλώθηκε έξυπνα με πολλές πράξεις επί δύο δεκαετίες. Έπρεπε να διδάσκεται.

Όταν δεν αρχίζει από αυτό η συζήτηση και εφαρμογή τότε αποτελεί συνέχεια της πολιτικής ως φτηνός ηλεκτρονικός λαϊκισμός. Για να είμαι περισσότερο ακριβής επιστημονικά, ως συνέχεια της πολιτικής ως απάτη. Ας μην καταφύγω προς το παρόν στον Αριστοφάνη με ένα λογοτεχνικό ή κινηματογραφικό τίτλο.

Εφαρμόστε λοιπόν αυτά τα μικρά και μεγάλα που πρότεινα.

Η γη, οι τόποι, οι άνθρωποι της κατακρεουργημένης Θράκης – έγραψε ο Χέμινγουεϊ γι΄αυτό – αξίζουν σεβασμό και όχι ύβρεως. Αλλά και οι πολίτες και οι εκπρόσωποι των τοπικών και περιφερειακών θεσμών οφείλουν να υπερασπίσουν τον αυτοσεβασμό τους, την δυναμική του τόπου τους. 

Ευτοπία όπως ξέρουν την ονόμασα.

Δεύτερον. Ο Αλέξης – το όνομα είναι Τραπεζουντίνο – ήταν έντιμος διανοητικά. Άρχισε αυτήν την συζήτηση αλλά δεν την προχώρησε. Περισότερο δεν την οικοδόμησε. Τι εννοώ στο “ ΝΕΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ – Η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου ˮ σελίδα 162. Αλλά ρωτήστε τον πρώην Δήμαρχο Ευάγγελο Λαμπάκη, τον πρώην Πρύτανη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο. Διαβάστε επίσης την ομιλία μου στο εσωτερικό του ναού Αγίου Ελευθερίου Αλεξανδρουπόλεως τον προηγούμενο Δεκέμβριο στο Πόλις- Αγορά.

Αν προχωρούσε ο Αλέξης αυτό που ακύρωσε αντιδημοκρατικά, πλεγματικά και ανεύθυνα ο Σημίτης θα ήμασταν αλλού.

Τρίτον. Προς τους ευγενείς εμπλεκόμενους: διαβάστε το κείμενο Αλεξανδρούπολης Πετρελαιούπολης ή Νέα Πολυκεντρική Πόλη στο “ ΝΕΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ – Η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου ˮ.

Τέταρτον. Τέλος επί μία και πλέον εικοσαετία οικοδόμησα ένα σχέδιο από την Αλεξανδρούπολη, το Μπουργκάς, τον Δούναβη, την Οδησσό, όλο τον Εύξεινο.

Δεν είπα “ κορίτσια ο στόλος ˮ. Σοβαρευτείτε λοιπόν

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Μάρτιος 24

Υ.Γ. Ένα πολύ επίκαιρο αποκαλυπτικό του κενού του συστήματος χώρα από τον πρόλογο του βιβλίου “μία Ελλάδα με Δέκα Λιμάνια θα ήταν μία άλλη Ελλάδα. Αντί ένα και αυτό ανολοκλήρωτο. Ανύπαρκτης διασυνδεσιμότητας και στερούμενου οδικής και σιδηροδρομικής προέκτασης στην εθνική και ευρωπαϊκή ενδοχώρα… ˮ

Άλλο FORUM άλλο Λόγος.

ΠΗΓΗ:https://malkidis.blogspot.com/2024/05/blog-post_49.html
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

 (ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ, ΣΤΙΣ 29-4-24)

Αγαπητοί φίλοι, εκ μέρους του ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ανέλαβα να αποχαιρετήσω τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, φίλο, συμπαραστάτη και εκλεκτό πατριώτη.

Για το πολιτικό του μέγεθος, σίγουρα υπάρχουν καταλληλότεροι να μιλήσουν. Μπορούμε και οφείλουμε όμως να πούμε πολλά και εμείς που είχαμε την τύχη να μας συμβουλέψει, να μας εμπνεύσει, να μας ενεργοποιήσει.

Η ασκητική του παρουσία στον κόσμο αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη για το πολύπλευρο διανοητικό του έργο. Κρατημένος μακριά από την βοή ανούσιων κοινωνικών επαφών, θεμελίωσε ένα πνευματικό οικοδόμημα, που, χωρίς να έχει σχέση με πολιτικά κόμματα, αναβάθμισε την ιδέα της πολιτικής. Μοιραζόταν διαρκώς οράματα, υποδείκνυε προοπτικές και πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις. Χωρίς να είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όργωνε όπως και εκείνος ακούραστα την Ελλάδα και όχι μόνο, για να αφυπνίσει συνειδήσεις. Έγινε κατανοητός ή θεωρήθηκε ονειροπόλος; Εφαρμόστηκαν οι ιδέες του ή απλώς αγνοήθηκαν;  Αποτέλεσαν αγωνιστικό φάρο ή λεηλατήθηκαν προς εντυπωσιασμό; Γνωρίζουμε καλά οι περισσότεροι τι συνέβη. Για το λόγο αυτό, πολλές συγγνώμες του οφείλονται από όσους τον υπονόμευσαν, αλλά διατήρησαν μέσα τους έστω μια σταγόνα φιλότιμου.

Από τις πολλές παραμέτρους της ζωής του θα εστιάσουμε μόνο σε τρεις, με τη βεβαιότητα ότι η μελέτη της προσωπικότητας και του έργου του θα αποτελέσουν αντικείμενο ευρύτατης έρευνας στο μέλλον.

Πρώτα από όλα θα αναφερθούμε στη σχέση του με την εξουσία. Άλλοι γύρω του την επεδίωξαν μανιωδώς, άλλοι την αποδέχτηκαν με ικανοποίηση, άλλοι την εκμεταλλεύθηκαν ασύστολα. Ο Μιχάλης, παρότι ήταν σε επαφή με όλους αυτούς και παρά τις αντιδικτατορικές  περγαμηνές του, απλώς την περιφρόνησε. Ήταν δίπλα τους χωρίς να είναι μαζί τους. Μπορούσε να γίνει βουλευτής ή υπουργός. Δεν το έκανε, μένοντας πιστός στη διάκριση κομματικών και εκτελεστικών αρμοδιοτήτων. Δεν εξαργύρωσε αγώνες. Δεν χρειάστηκε καν να δεθεί σε κατάρτι, σαν άλλος Οδυσσέας, για να μην παρασυρθεί από το τραγούδι των σειρήνων της εξουσίας. Παρότι η ζωή του όλη ήταν πάλη με Λαιστρυγόνες. Παρότι πολλοί γύρω του επέλεξαν να γίνουν Λωτοφάγοι.

Θα συνεχίσουμε με τη συμβολή του Μιχάλη στην υπόθεση της ποντιακής γενοκτονίας. Το 1994 ψηφίστηκε από τη Βουλή η 19^η Μαΐου ως ημέρα τιμής και μνήμης της. Κορυφαίο  επίτευγμά του αυτή η απόφαση. Μέχρι τότε όσα είχαμε υποστεί οι Πόντιοι από το 1914 έως το 1923 ήταν επτασφράγιστο μυστικό. Για δεκαετίες ολόκληρες ήμασταν θύματα, όχι μόνο των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών, αλλά και της εγχώριας κρατικής αλαλίας. Μόνο μετά την ιστορική αυτή ημερομηνία πάψαμε να είμαστε οι παρόντες που απουσιάζαμε από την κοινωνία, την Πολιτεία, την εκπαίδευση, τη διεθνή κοινή γνώμη. Ο Μιχάλης δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Στις πολυάριθμες ομιλίες και στα βιβλία του κατήγγειλε επανειλημμένα και απερίφραστα την Τουρκία ως ταραχοποιό της ανατολικής Μεσογείου και δυνάστη των λαών της περιοχής. Όσο μάλιστα κι αν είναι θέμα ειδικών  αναλυτών η σχέση των αγνοημένων πολιτικών του προτάσεων με την αναποτελεσματικότητα της εξωτερικής μας πολιτικής, σίγουρη παραμένει η ματαιότητα μιας «φιλίας» επιβεβλημένης από συμμαχικές επιταγές.

Φτάνουμε τέλος στη σχέση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη με την πατρίδα. Μπορεί κάποιοι γνωστοί του να την υπηρέτησαν με αυτοθυσία, κάποιοι να την καπηλεύτηκαν, κάποιοι να την ξεπούλησαν και κάποιοι να τη στραγγάλισαν περιορίζοντας την στο αθηναϊκό κέντρο. Αυτός, γεννημένος μακριά από το ιδεοκτόνο αττικό λεκανοπέδιο, όχι μόνο νοιάστηκε για την περιφέρεια, αλλά άπλωσε την Ελλάδα από τον Πόντο και τον Καύκασο ως την Κάτω Ιταλία, από τη Βόρεια Ήπειρο και τα Βαλκάνια ως την Κύπρο. Επισκέφθηκε πλήθος κοινότητες του εξωτερικού θεωρώντας πως αποτελούν προεκτάσεις της πατρίδας. Σε περίοδο που η κοινωνία δεχόταν συστηματικά τις βολές της  οικουμενιστικής λαίλαπας, εκείνος αγωνιζόταν για Ελλάδα οικουμενική. Αυτός θεωρούσε πως είναι ο ρόλος της στον κόσμο και όχι η παροχή τουριστικών υπηρεσιών.

Σβεντικίδης Βαγγέλης: 40 ημέρες χωρίς τον Μιχάλη

Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Άνθρωπος, Έλληνας, Πατριώτης, Πολιτικός, Διανοούμενος, Οικουμενικός, Άπειρος.

Πως να χωρέσεις το άπειρο σε δέκα γραμμές ;

Μνήμες.

Εν αρχή είναι ο λόγος έλεγε. 

Και ήταν ο δικός του λόγος που με γοήτευσε  στα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν τον άκουσα  για πρώτη φορά σε ένα ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης. Φοιτητής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο  αργότερα τη δεκαετία του 90, στα πλαίσια του μαθήματος Κοινωνιολογία της Μετανάστευσης, είδα για πρώτη φορά το χάρτη της διασποράς των Ποντίων και διάβασα λίγο αργότερα, το κλασικό πλέον, βιβλίο των Μιχάλη Χαραλαμπίδη - Κωνσταντίνου Φωτιάδη «Πόντος, Δικαίωμα στην Μνήμη».

 Αργότερα στα πλαίσια του μαθήματος  της Κοινωνιολογίας της Ανάπτυξης και της Λατινοαμερικάνικης σχολής (εξάρτηση, Κέντρο- περιφέρεια), αρχίζω να μελετάω κείμενα του.

 Το 1995 τον συναντώ για πρώτη φορά από κοντά.  Την ίδια χρονιά η Κίνηση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής, της οποίας ήμουν μέλος, διοργανώνει μια εκδήλωση για την  Ποντιακή Γενοκτονία με ομιλητή τον Μιχάλη και τους αείμνηστους Νεοκλή Σαρρή, Θέμο Στοφορόπουλο και Μανώλη Γλέζο, σε ένα παραδόξως κατάμεστο, για μη κομματική εκδήλωση,   αμφιθέατρο. Είχε προηγηθεί η αναγνώριση, μετά από  πρότασή του  της Ποντιακής Γενοκτονίας στην Βουλή. Αργότερα η Βουλή ψηφίζει πρότασή του για τη δημιουργία της πόλης  της Ρωμανίας στη Θράκη. Δύο νομοσχέδια με την  μεγαλύτερη δυνατή κομματική συναίνεση. Ο Μιχάλης ενώνει . 

Είναι η εποχή που αναζητώ πολιτική ταυτότητα  και ερμηνείες μακριά από τα δεξιά και αριστερά άδεια  κουτιά. Παρακολουθώ από την τηλεόραση την ομιλία του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 1996, όπου περιγράφει σε δύο προτάσεις τους στόχους  του ΠΑΣΟΚ και της της μεταπολίτευσης γενικότερα:

1.Εσωτερική ενσωμάτωση της χώρας, να ενώσουμε την χώρα

2.Αποκατάσταση των δικαιωμάτων του Ελληνισμού εκεί όπου παραβιάστηκαν.

40 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Μιχάλη νιώθεις ογρασιά

στο μνήμα σου, στην άκρη;

δεν είναι βρόχινο νερό

 
δικό μας είναι δάκρυ

Οι σύντροφοί σου

ΠΗΓΗ: Μιχάλης Μινουδάκης 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μιχάλης Χαραλαμπίδης*: Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ

                                                       
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ

Πρώτη δημοσίευση στις 24 Ιανουαριου 2024 (ΠΟΛΙΣ - ΑΓΟΡΑ)

Ο σύγχρονος άνθρωπος μετριέται σήμερα, περίοδο μεγάλων μετασχηματισμών, με την έννοια της προόδου. Ως γνωστόν έχω μιλήσει για αυτά. Προσεχώς στην έκδοση “ΟΜΙΛΙΕΣ”

Τι είναι πρόοδος σήμερα; ποιοι είναι οι προοδευτικοί; ποιοι οι αντιδραστικοί σήμερα;

Η τεκνοθεσία όπως ονομάζεται των ομόφυλων ζευγαριών – τι άσχημη, τι κυνική λέξη – δεν είναι πρόοδος. Είναι συμβόλαιο δυστυχίας.

Τα παιδιά δεν είναι προϊόντα αγοραπωλησίας. Ζήτημα εμπορικού δικαίου.

Όλα δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται στην ανθρώπινη ζωή.

Απαιτείται στοχασμός, πνεύμα, Αγάπη για την Ζωή.

Ποιος όμως Έντιμος Άνθρωπος, Έντιμος Πολίτης πιστεύει ότι στα εικονικά κόμματα μη κόμματα, “τα κόμματα χωρίς αρχηγό και χωρίς κόμμα” όπως είναι ο τίτλος ενός κειμένου μου, υπάρχει συζήτηση. Σοβαρή συζήτηση. Λόγος. Για τις Πόλεις, για την Ύπαιθρο, για την Δημοκρατία, για την Πολιτική (Η Δολοφονία της Πολιτικής), την Τεχνητή Νοημοσύνη, τον Σύγχρονο Άνθρωπο.

Όσον αφορά τα παπαγαλάκια του τύπου. Είναι γνωστό ότι τα παπαγαλάκια δεν σκέφτονται.

Το μέλλον δεν βρίσκεται σε παρακμιακά πλέον πρότυπα της Δύσης και της Ανατολής.

Το μέλλον είναι αλλού.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 24

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΑΧΤΣΗΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΌ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ταχτσής ήταν μια προσωπικότητα. Δεν ήταν ένας σκοτεινός, τυχαίος εφήμερος γραφειοκράτης που διείσδυσε στην Κυβέρνηση και τον Κρατικό μηχανισμό. Δεν ήταν μια Talpa όπως τους ονόμαζαν στην Ρώμη.

Τον γνώρισα μία ιδιαίτερη στιγμή την οποία σκέφτηκα αυτές τις ημέρες να την κάνω δημόσια. Εκτός των άλλων για να τον τιμήσω.

Ήταν η περίοδος της αντιπαράθεσης μου με τον Ανδρέα Παπανδρέου για την πολιτική του Νταβός 1 το 1988. Αυτή εκφράσθηκε και με μία έξυπνη πολιτική συγκέντρωση στην Παλαιά Βουλή επί της Σταδίου. Το μήνυμα της ήταν. Άλλο ο Κολοκοτρώνης και άλλο ο Δράμαλης. Αυτό απαντούσε στην απόφαση της εξίσωσης της Ελληνικής ιστορίας με την ρατσιστική Τουρκική ψευδοιστορία στην Μικρά Ασία. Αυτό που μετέπειτα αποτέλεσε τοξικό τρόπαιο των φανατικών ζηλωτών του, του Γιωργάκη - Ρεπούση κλπ.

Κάποια στιγμή στην διάρκεια της συγκέντρωσης με πληροφόρησαν ότι είναι παρών ο Κωνσταντίνος Ταχτσής. Ήρθε μόνος του, αυθόρμητα. Δεν προσεκλήθη.

Άλλοι επίσημοι πολιτικοί και καλλιτέχνες προσκλήθηκαν αλλά δεν ήρθαν. Έκαναν τους υπολογισμούς τους.

Τον πλησίασα, τον χαιρέτησα και τον συνεχάρην.

Ανήρ σκέφτηκα ανατρέχοντας στην Ελληνική σημασία της λέξης.

Είναι επίσης γνωστό γιατί εκφράστηκα δημόσια για αυτό, ότι έναν μεγάλο στόχο μου σε ξένο Κοινοβούλιο τον πέτυχα έχοντας ως συναθλητή έναν νέο άνθρωπο Βουλευτή της Διασποράς. Όταν μάλιστα κάποιοι μου υπέδειξαν την ομοφυλοφιλία του τους είπα: “Εγώ σε αυτήν την υπόθεση δεν είδα πολλούς άνδρες”, “Έναν Άγουρον Είδα. Ατός Εν Άγουρος” (Ο Νέος Άνδρας στην Ποντιακή).

Είμαι όμως σίγουρος ότι ο μεγάλος Συγγραφέας Κωνσταντίνος Ταχτσής σε σχέση με αυτό το οπισθοδρομικό Νομοσχέδιο θα έλεγε “ΟΧΙ αρκετό το σύμφωνο συμβίωσης”.

Αν δεν κάνω λάθος αυτό ήταν το νήμα των προβληματισμών του για την ομοφυλοφιλία. Ελεύθερος άνθρωπος ήταν αν κρίνω από την παρουσία του σε μια ιστορική συγκέντρωση την οποία δικαίωσε η ιστορία. Είναι γνωστή η μετέπειτα ιστορική δημόσια αυτοκριτική του Ανδρέα Παπανδρέου στο Πάντειο. (Μιλώ στο Νέο Ανατολικό Ζήτημα… Η Ανθρωπιστική Ελλάδα).

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 24

ΟΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ

Υπάρχουν δύο μέτωπα. Από την μία οι Ανθρωπιστές, ο Νέος Σύγχρονος Ανθρωπισμός όπως τον ονομάζω και από την άλλη οι Οπισθοδρομικοί.

Πιο συγκεκριμένα γιατί γίνεται μια ολοκληρωτικού τύπου χειραγώγηση.

Μία υποπολιτική, ολιγαρχική κακιστοκρατία και η τεράστια πλειοψηφία των πολιτών του νέου ανθρωπισμού.

Στις αληθινές δημοκρατίες γίνονται αξιοπρεπή Δημοψηφίσματα.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 24

*Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε πριν σαράντα ημέρες. Όμως η σκέψη του, η πολιτική ως πρόβλεψη, η ευαίσθητη ματιά του για τον άνθρωπο, τον ελληνισμό θα μας καθοδηγεί και θα μας προστατεύει από τις επιλογές της "ολιγαρχικής κακιστοκρατίας που με ολοκληρωτικό τρόπο χειραγωγούν την κοινωνία μας", όπως περιέγραφε τις επιλογές του πολιτικού μας προσωπικού.

Αναδημοσιεύουμε την πρόσφατη τοποθέτησή του για την τεκνοθεσία και την πραγματική έννοια της προόδου με αφορμή την προεκλογική συνάντηση Μητσοτάκη και Αρχιεπισκόπου.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ “Αγροφιλία - Αρχαιοφιλία: Η ύπαιθρος στο νέο αιώνα Η περίπτωση της Ελλάδας” ( 2017)

ΓΑΙΑ - Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Τριγώνου 

Αντί μνημοσύνου οι γυναίκες του συνεταιρισμού αποχαιρετούν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη κοινοποιώντας την ομιλία που πραγματοποίησε στο τριήμερο εκδηλώσεων που διοργανώσαμε το 2017 στο Σπήλαιο' «ΓΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ, ΧΩΡΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΜΟΥΣΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ» 

Ήταν χαρά και προνόμιό μας να έχουμε κοντά μας όλα αυτά τα χρόνια μία τόσο σπουδαία προσωπικότητα.

Η Ελλάδα του Μ. Χαραλαμπίδη και το δυσοίωνο σήμερα

ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ

Πρόσφατα έφυγε εντελώς απροσδόκητα από τη ζωή ο πολιτικός, οραματιστής, στοχαστής και συγγραφέας Μιχάλης Χαραλαμπίδης, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια του, χιλιάδες συνοδοιπόρους, αναγνώστες και φίλους του. Οι πρόγονοι του ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες από τα χωριά της Τραπεζούντας του Πόντου μετά τη γενοκτονία και τον μαζικό εκπατρισμό των παρευξεινίων Ελλήνων.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη. Στα νεανικά του χρόνια, επί δικτατορίας, διέφυγε στην Ιταλία όπου και σπούδασε οικονομικά, πολιτικές επιστήμες και κοινωνιολογία, ενώ παράλληλα ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο πλαίσιο του ΠΑΚ εξωτερικού. Ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ εντός του οποίου ανέπτυξε έντονη ιδεολογική και πολιτική δραστηριότητα ως επικεφαλής της λεγόμενης “ομάδας των Ιταλών” η οποία στεκόταν πάντοτε κριτικά απέναντι στη διαφαινόμενη πορεία “κρατικοποίησης” και εκφυλισμού του κινήματος αλλά και στις αντιαναπτυξιακές επιλογές και πρακτικές της ηγεσίας του.

Η ουσιαστική κριτική και οι προτάσεις του αποτυπώθηκαν σε έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων, άρθρων, ομιλιών και ανακοινώσεων αλλά και σε προτάσεις νόμων για την ίδρυση μιας νέας πόλης στη Θράκη με το όνομα Ρωμανία και την αναγνώριση από το ελληνικό κοινοβούλιο της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Ο Μιχάλης παρέμεινε πιστός και έκανε πράξη τις πεποιθήσεις και ιδέες του για ουσιαστικό διαχωρισμό κράτους-κόμματος. Έτσι, δε διεκδίκησε ποτέ βουλευτική έδρα ή υπουργική θέση αν και άνετα θα μπορούσε να το πράξει λόγω και της εγγύτητας του με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Γαστρονομία & Μάρκετινγκ – Από το Παρελθόν στο Μέλλον - του Βασίλη Σπόκου

"...Όμως, το μάρκετινγκ δεν είναι μόνο η πώληση ενός προϊόντος. Είναι η αφήγηση μιας ιστορίας...

Πρέπει να αφηγηθούμε την ιστορία της γεύσης του τόπου μας – την αγάπη και την προσοχή που διακρίνουν την παραγωγή των τοπικών προϊόντων...

Ας ανακτήσουμε την ταυτότητα μας, την ταυτότητα του τόπου μας..."

Οι επισκέπτες αναζητούν την ταυτότητα του τόπου, την ψυχή του, την ιστορία του που μέσα από τα προϊόντα του μπορούν να τον γνωρίσουν, το άψυχο δεν πουλά

Η Ελλάδα με πλούσια ιστορία και πολιτισμό που εκτείνεται αιώνες πίσω, δεν είναι μόνον ένας προορισμός για τους λάτρεις της ιστορίας και του φυσικού κάλλους. Είναι επίσης ένας προορισμός για τους λάτρεις της γαστρονομίας, με μια εκπληκτική ποικιλία γευστικών εμπειριών που αναδεικνύουν τα τοπικά προϊόντα και τις παραδόσεις μας.

Με τη σύγχρονη ανάπτυξη του τουρισμού, το γαστρονομικό μάρκετινγκ έχει αναδειχθεί ως ένα σημαντικό εργαλείο για την προβολή των γαστρονομικών προϊόντων, προσφέροντας στους επισκέπτες την ευκαιρία να ανακαλύψουν τις γεύσεις και τις αρώματα που καθιστούν αυτό το νησί τόσο ξεχωριστό.

Η Ελλάδα είναι ευλογημένη με μια πληθώρα φυσικών πόρων και παραδοσιακών προϊόντων, όπως ελιές, ελαιόλαδο, τυριά, μέλι, κρασί και πολλά άλλα. Η επιτυχής προώθηση αυτών των προϊόντων δεν αποτελεί μόνον μια οικονομική ευκαιρία για τους τοπικούς παραγωγούς, αλλά και έναν τρόπο να διατηρηθούν και να αναδειχθούν οι τοπικές γευστικές παραδόσεις.

Ένας από τους πυλώνες του γαστρονομικού μάρκετινγκ είναι η προώθηση των τοπικών προϊόντων. Στο πλαίσιο του τουρισμού, η προώθηση αυτών των προϊόντων μέσω του μάρκετινγκ αποτελεί καίρια στρατηγική για την προβολή της χώρας ως γαστρονομικό προορισμό. Στο παρόν άρθρο, εξετάζουμε τη σημασία του μάρκετινγκ γαστρονομικών προϊόντων στον τουρισμό της Ελλάδας.

Γαστρονομική Πολυπολιτισμικότητα:

 Η ελληνική γαστρονομία αντικατοπτρίζει την πολυπολιτισμική φύση της χώρας. Από τα τυπικά ελληνικά πιάτα όπως ο μουσακάς και το σουβλάκι, μέχρι τοπικά εδέσματα και παραδοσιακά προϊόντα, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την ποικιλία και την πλούσια γευστική κληρονομιά της χώρας.

Προβολή των Τοπικών Προϊόντων: Το μάρκετινγκ των γαστρονομικών προϊόντων συμβάλλει στην προβολή των τοπικών παραγωγών και προϊόντων. Μέσω της προώθησης τοπικών εδεσμάτων, κρασιών, τυριών και ελαιόλαδου, ο τουρισμός δίνει έμφαση στην αυθεντικότητα και τη γεύση του τόπου. Οι γαστρονομικές εκδηλώσεις, οι οινογνωστικές διαδρομές, μπορούμε να αναδείξουμε τις Μινωικές διαδρομές του κρασιού, τα μαγειρικά σεμινάρια για την Μινωική κουζίνα και οι επισκέψεις σε αγροκτήματα και οινοποιεία αποτελούν δημοφιλείς δραστηριότητες που προσφέρουν στους επισκέπτες την ευκαιρία να εξερευνήσουν την κρητική γαστρονομία και τα προϊόντα μας μέσα από μια πραγματική και αυθεντική εμπειρία, την ιστορία και τους μύθους.

Δημιουργία Αναζήτησης Αυθεντικών Εμπειριών: 

Καλό ταξίδι Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Καλό σου ταξίδι αγαπητέ Μιχάλη. 

Όποιος αντιλήφθηκε τι συμβαίνει στα ενδότερα του πολιτικού συστήματος του νεοελληνικού κράτους αλλά γνώρισε και εσένα, ξέρει ότι εάν υπήρχαν δέκα ακόμη των δικών σου πνευματικών και πολιτικών προδιαγραφών θα επιβίωνε, θα δυνάμωνε και θα πρωτοστατούσε στην περιφέρειά μας, στην Ευρώπη αλλά και ευρύτερα. 

Πλημμύριζες από τις υψηλές αρχές της φιλοπατρίας και των διαχρονικών ανθρωποκεντρικών παραδοχών της Ελληνικότητας και λειτουργούσες ως γνήσιος και ασυμβίβαστος φορέας δημοκρατικών πεποιθήσεων.

 Γνήσιος επίσης φορέας της ύψιστης κοσμοθεωρητικής αρχής της Εθνικής Ανεξαρτησίας. 

Αρχές της δεκαετίας του 1980 η γνωστή φράση «Η Ελλάδα στους Έλληνες» γέννησε πολλές προσδοκίες. Πολλοί πίστεψαν ότι, επιτέλους, το Ελληνικό κράτος θα λειτουργούσε ως κυρίαρχο και ισότιμο μέλος της Ευρώπης και των Δυτικών συμμαχιών. Όταν στάσεις και αποφάσεις διέψευσαν τις προσδοκίες, χωρίς αναστολές και ξεκάθαρα ασκούσες κριτική. Σε κρίσιμες καμπές της Μεταπολίτευσης πάντα και με μεγάλο κόστος αγωνιζόσουν να είσαι στην – τελικά, όμως, ανύπαρκτη- σωστή πλευρά. 

Εξ ου και δεν δίστασες, ακριβώς, να ασκήσεις κριτική σε πολιτικά πρόσωπα και σε παρατάξεις που εμπιστεύτηκες. «Εκτοπίστηκες» επειδή δεν δέχθηκες να προσαρμοστείς, να βολευτείς και να σαπίσεις στα ενδότερα των εγχώριων πεδίων της ξενοκρατίας.

 Η ανιδιοτέλειά σου ήταν αξιοθαύμαστη. Αυτονόητα στις συζητήσεις μας, συμφωνούσαμε για μια δημοκρατική και εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι αναμενόμενα υπήρχαν πολλές απόψεις και μεγάλος προβληματισμός για το πως προσανατολίζεται το ταξίδι της νεοελληνικής Οδύσσειας. Για το ποιες έπρεπε να ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις εντός αυτού το προσανατολισμού, επίσης, που θα επιτύγχαναν υψηλότερες βαθμίδες δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. 

Οι συζητήσεις μας για όλα αυτά είναι αξέχαστες, πολύτιμες και διδακτικές. 

Όσοι σε γνωρίσαμε ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε. 

Καλό σου ταξίδι αγαπητέ και αξέχαστε Μιχάλη.

Η στρατηγική της ανάτασης του ελληνισμού στο έργο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Δημήτρης Μάρτος

Γνώρισα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη στη Φλωρεντία, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. 
Αμέσως με κέρδισε με την οξυδέρκεια και την σαφήνεια του πολιτικού του λόγου. Επηρέασε καθοριστικά την πολιτική μου αγωγή. Φώτισε τα σκοτάδια της μεταδικτατορικής  πολιτικής αβελτηρίας. Τα βιβλία, τα κείμενα, οι ομιλίες, οι νουθεσίες και οι δράσεις του, συγκροτούν όχι μόνο ένα απόθεμα ιδεών και πρακτικών για τους νέους ανθρώπους, τους «ευγενείς συναθλητές» του, όπως αισιόδοξα ευελπιστούσε, αλλά και μια σχολή πολιτικής θεωρίας και
σχεδιασμού. Αυτό που διέκρινε κανείς στην υπερβατική προσωπικότητα του ήταν το υψηλό αίσθημα ατομικής ευθύνης απέναντι στην εθνική συλλογικότητα. 

Ήταν από τους λίγους που συνέλαβαν την έννοια της πολιτικής στο υπερθετικό βαθμό.
Την εγκωμίασε με σθένος και πάθος, σαν αντιστάθμισμα στο μαγαρισμό της και τελικά στη «δολοφονία» της από τη διανοητική πενία και τον καιροσκοπισμό των μεταπολιτευτικών
πολιτικών μορφωμάτων.

Ό,τι επεξεργαζόταν και ό,τι πρότεινε το τεκμηρίωνε και ιστορικά στις διδαχές των μεγάλων δασκάλων μας. Και είχε εμπεδώσει πρωτίστως την ουσία της αρχαίας ελληνικής παιδείας: ότι ο άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από το «είναι» του, από το λόγο και την ηθική και όχι από το «έχειν», τον πλούτο και τη δύναμη. 

Ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου πρέπει να αξιολογείται από την ικανότητα και τη βούλησή του να κατανοεί τη φύση και την κοινωνία και όχι να τις κατακτά. Σε αυτό το σημείο βρισκόταν και η κριτική του στη δυτική πνευματικότητα, γιατί αυτή αντλούσε περισσότερο από τη Ρώμη, το ρωμαϊκό-ατομικό Δίκαιο και τον ιμπεριαλισμό της παρά από την Αθήνα της Δημοκρατίας και της υψηλής πολιτικής.

Ύφαινε ένα νήμα στιγμών της ελληνικής ιστορίας που μπορούσαν να αποτελέσουν τα σταθερά βάθρα μιας στρατηγικής ανάτασης, μιας εξόδου από το αέναο τέλμα και τη συρρίκνωση. Η Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα ήταν η μεγαλειώδης αφετηρία του νήματος. Στην σκέψη του το κλεινόν άστυ δεν ήταν ένα άθροισμα σπιτιών, ιδιοκτησιών και ιδιωτών, αλλά ο δημόσιος χώρος, ήταν η Αγορά, η οποία μετέτρεπε το άστυ σε Εκκλησία του Δήμου, σε πόλη-πολιτεία, και όχι σε πόλη-κράτος, δηλαδή, σε πόλη - γραφειοκρατών και ιδιοκτητών. Η Πόλη-Αγορά ήταν, για τον ΜΧ, η πρώτη ιστορική στιγμή, όχι μόνο για την εθνική αλλά και την οικουμενική χειραφέτηση. Την τίμησε, δίνοντας στο ηλεκτρονικό βήμα του το όνομά της.

Βάσισε τη στρατηγική της ανάτασης και της νέας διεθνούς περπατησιάς των Ελλήνων σε κάποιες ιδεολογικοπολιτικές, κοινωνικές, αναπτυξιακές και ιστορικές κοινότητες. Η πρώτη ιδεολογικοπολιτική κοινότητα ήταν το ΠΑΣΟΚ. Ως ιδρυτικό μέλος και μέλος της συντακτικής ομάδας της Διακήρυξής του, ήλπιζε στη συγκρότηση ενός πολιτικού θεσμού σε δημοκρατική βάση και όχι παλαιοκομματική και σταλινική, βασισμένο στα κοινωνικά κινήματα και όχι στο πελατειακό κράτος. Διέκρινε, όμως, ότι το ΠΑΣΟΚ κατανάλωσε σύντομα την «πολιτική πρόσοδο» που του έδωσε η Ιστορία. Μας έλεγε ότι «το ΠΑΣΟΚ το κάναμε για να πάμε στην Κερύνεια και όχι στα Ίμια». Προσπάθησε να εξηγήσει τι  οδηγούσε αυτή τη μεγάλη ιδεολογικοπολιτική κοινότητα στον εκφυλισμό, προτείνοντας και τους τρόπους της ανασυγκρότησής της. Τη «Σύγκρουση του Νέου με το Παλαιό», όπως παρουσίασε στο ομότιτλο βιβλίο τη σύγκρουσή του με τις γραφειοκρατικές, σταλινικές και κρατικίστικες αντιλήψεις και πρακτικές στο κόμμα, νομίζω ότι η μέθη της εξουσίας δεν άφησε να την καταλάβουν.

Η δεύτερη κοινότητά του ήταν οι «Ιταλοί», ένα διακριτό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, που ανδρώθηκε αρχικά μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τη διαμόρφωσή του την επιμελήθηκε ο ίδιος. Δεν επρόκειτο για κάποια πολιτική σέχτα αλλά για συναγωνιστές των φιλόδοξων στρατηγικών του και των ενδιάμεσων εφαρμογών τους. Αλλά ο ΜΧ υπερέβη το στενό πολιτικό προσδιορισμό του «Ιταλού», βαδίζοντας στη συνέχεια μόνος του, για να ενδυθεί η προσωπικότητά του με εθνικές και σταδιακά με οικουμενικές διαστάσεις.

Η τρίτη κοινότητα ζητημάτων, που περιπλανήθηκε και ανέδειξε ως ψηφίδες της στρατηγικής του, ήταν οι αναπτυξιακές κοινότητες. Πρωτίστως, οι «τόποι», οι γεωγραφικοί και ιστορικοί, με τους οποίους ως άλλος Δημητριεύς υποδείκνυε να ασχοληθούμε, να αναδείξουμε τα απόκρυφα νοήματά τους και τα παραγωγικά τους πλεονεκτήματα που απωθήθηκαν από τον αθηνοκεντρισμό. «Ο μεγάλος πόρος του συστήματος Ελλάδα είναι ο τόπος, το έδαφος, το τοπίο» μας υπενθύμιζε. Η γονιμότητα της σκέψης του τροφοδοτούνταν από τη μεγάλη κοινοτιστική, συνεταιριστική και αγροτοδιατροφική μας παράδοση.

 Στις έννοιες της «τοποφιλίας» και «αγροφιλίας» διέκρινε τους μηχανισμούς μιας αναπτυξιακής

ανασυγκρότησης πέρα από το στενόχωρο και παρασιτικό αθηνοκεντρικό μοντέλο. Διέκρινε στο ρωμαλέο και αυτόνομο εργατικό κίνημα της πρώτης μεταπολιτευτικής δεκαετίας μια πραγματική και όχι κάποια ιδεοληπτική πρωτοπορία. 

Επιμνημόσυνο σημείωμα σε ένα μεγάλο φίλο και Πατριώτη

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους:

 Επιμνημόσυνο σημείωμα σε ένα μεγάλο φίλο και Πατριώτη

Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Φωτογραφία via Facebook, Ethnos 13/04/2024

Του ΖΗΝΩΝΑ ΣΙΕΡΕΠΕΚΛΗ

Αργοπορημένα, καρδιακέ μου φίλε -αφού την είδηση του θανάτου σου την έλαβα με κάποια καθυστέρηση- γράφω το επιμνημόσυνο τούτο σημείωμα για να αινέσω το αειθαλές πατριωτικό σου πνεύμα.


Ένα ήταν το πάθος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Με αυτό (και γι’ αυτό) γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Ένας υπερήφανος ευπατρίδης όσο λίγοι. Ολόκληρος αφοσιωμένος στον σκοπό και στο χρέος να συμβάλει στην ανατροπή των αιτίων που κρατάνε τον Ελληνισμό σκυμμένο.

Πάλεψε με όλα τα προσωπικά χαρίσματα που του διέθεσε η ποντιακή του ρίζα για την ανόρθωση, να βγουν Ελλάδα και Κύπρος από την μιζέρια της ηττοπάθειας και της απαξίωσης.


Γνωριστήκαμε και σφόδρα φιλέψαμε στα άραχλα χρόνια της δικτατορίας στην Ρώμη, όπου εκείνος σπούδαζε πολιτικές επιστήμες κι εγώ αρχιτεκτονική κατά την πενταετία 1976-1981. Μας είχε φέρει κοντά η κοινή αγωνία για ελευθερία. Εκείνος στο ΠΑΣΟΚ, εγώ στην ΕΔΕΚ συνάψαμε μια φιλική σχέση η οποία στάθηκε πάνω και πέρα από τις θλιβερές κομματικές εκπτώσεις που ακολούθησαν.Κλείνω το παρένθετο για την γνωριμία και τα χρόνια της Ρώμης, τα γεμάτα από το άρωμα των αγώνων κατά των δικτατοριών σε όλο τον πλανήτη (ο Μιχάλης με εισήγαγε στον υπέροχο αντιστασιακό κόσμο της Λατινικής Αμερικής και των Κούρδων αγωνιστών, καθώς εγώ του άνοιξα νέες πόρτες στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Φατάχ και των Παλαιστίνιων).

Επιστρέφω λοιπόν στο εγκωμιαστικό κίνητρο που μου έβαλε την πέννα στο χέρι.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης θα παραμείνει στην ιστορία της ελληνικής συνέχειας για πολλούς λόγους. Για την αδιάλλακτη εμμονή του σε αρχές και αξίες (όταν σύσσωμη σχεδόν η ύστερη πασοκική εξουσία έσπευδε να εξαργυρώσει τις πλαστές επιταγές Σημίτη), για τον πρωτότυπο διεθνισμό του και για το τολμηρό όραμα του για μια Ελλάδα εθνικής αυτάρκειας και πολιτιστικού μεγαλείου.


Βεβαίως, κατοχυρωμένη είναι η εθνική του προσφορά, αφού σε αυτόν οφείλεται η πρωτοβουλία βάση της οποίας η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε, το 1994, την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Επίσης κατοχυρωμένη είναι και η συμβολή του στην σύνταξη της Ιδρυτικής Διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 1974.

Οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη ως απόγονο του Ρήγα…

Αποχαιρετώντας έναν οραματιστή της απελευθέρωσης του οικουμενικού Ελληνισμού 

Της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΦΩΤΙΑΔΟΥ

Η τεράστια συμβολή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, εθνικό, πολιτιστικό, στα οποία με την ριζοσπαστική ιδιοσυγκρασία του διαμόρφωσε ένα πρωτοποριακό και μοναδικό τρόπο παρέμβασης, με σκοπό την ανατροπή της γραφειοκρατικής αντίληψης, που επικρατούσε και επικρατεί, στα κόμματα της αριστεράς, αρχίζοντας από το δικό του μετερίζι, το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι εφικτό να παρουσιαστεί επαρκώς σε ένα κείμενο, όπως το παρόν.

Θα αναφερθώ συνοπτικά στην περίοδο της πολιτικής του διαδρομής, από το σημείο που ο Μιχάλης διαφεύγει παράνομα στην Ιταλία. Είναι ήδη ηγετικό στέλεχος του ΠΑΚ, και τοιουτοτρόπως, έχοντας την πολιτική εκπροσώπηση αυτού του αντιδικτατορικού κινήματος έρχεται σε επαφή με όλη την Ιταλική αριστερά και το ιταλικό δημοκρατικό κίνημα που ανθούσε στις αρχές του 1970.

Ουσιαστικά διαμορφώνεται αυτή την περίοδο η ξεχωριστή προσωπικότητα του. Διαμορφώνεται αυτός ο οργανικός διανοούμενος όπως το διατυπώνει ο Γκράμσι. Στο μικρό γραφειάκι στην καρδιά της Ρώμης, που είχε παραχωρήσει το Σοσιαλιστικό κόμμα P. S. I. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., γίνονταν από τον Μιχάλη ταχύρρυθμα μαθήματα πολιτικής σε μια διψασμένη νεολαία για απελευθέρωση και δημοκρατία.


Αυτοί που ήθελαν να γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς με τα βιβλία υπό μάλης όλων των μεγάλων διανοούμενων ενδεικτικά αναφερομένων Πωλ Σουηζυ, Πωλ Μπαραν, Σαμίρ Αμίν, συμμετείχαν στην διαμόρφωση ενός νεολαιίστικου κινήματος αμφισβήτησης της επικρατούσας νομενκλατούρας στην Ελλάδα που βασιζόταν στην γραφειοκρατία του κόμματος. Αυτό το κίνημα αναφέρονταν ως Ιταλοί και γιγαντώθηκε πριν αναλάβει την εξουσία το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Ελλάδα.  Η σύγκρουση ήταν αιματηρή με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό αυτού του νεολαιίστικου κινήματος στο βωμό της εξουσίας.
Ο Μιχάλης με τους Ιταλούς του, τρόμαξε την καθεστηκυία νομενκλατούρα γιατί φοβήθηκε τον μεγάλο περιορισμό της ανέλεγκτης εξουσίας της στο κόμμα και στο κράτος.

Μνήμη Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Φαήλος Κρανιδιώτης

Τα βιβλία, τα άρθρα, οι ομιλίες του και κυρίως το παράδειγμά του θα μείνουν κτήμα του Εθνους εσαεί

Ηταν το μακρινό 1987, τεταρτοετής Νομικής στο ΑΠΘ. Αγόρασα ένα βιβλίο, έκδοση της Ενωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών (ΕΔΑΛ), «Κούρδοι, ένας ιστορικός λαός αγνοούμενος», με εισαγωγή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Η εισαγωγή ήταν συγκλονιστικότερη κι από τις ιστορικές και πολιτικές πληροφορίες για το Κουρδικό Εθνος του βιβλίου. Οι σπουδαίοι διανοητές και ηγέτες είναι αυτοί που, όταν τους ακούς ή τους διαβάζεις, αισθάνεσαι να βάζουν τις σκέψεις και τις αναζητήσεις σου σε τάξη, να δίνουν προοπτική, ένα πρακτικό αλλά και ηθικό σχέδιο για να κατακτηθούν απάτητες κορυφές.

Στο κείμενό του βρήκα την ενότητα των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων, μια ανάλυση του νέου ανατολικού ζητήματος, που εμπεριείχε ένα εθνικό σχέδιο, βασισμένο στην αληθινή κοινωνική επιστήμη, την Ιστορία. Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Κουρδιστάν, ενιαίο μέτωπο, ίδιος εχθρός. Και, φυσικά, είδα και την ανάλυση του ελληνικού εσωτερικού ζητήματος, τον εθνοκτόνο αθηνοκεντρισμό, γιατί, όπως έλεγε, αντί να συνδέσουμε τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ηπειρο με την Πελοπόννησο, την Κρήτη και την Κύπρο, καταφέραμε να συνδέσουμε τα Σεπόλια με τη Δάφνη.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ…

Ο "ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ" ΜΙΧΑΛΗΣ…

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε...

Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε...

Φαντάζομαι τη χαρά του Περικλή Ροδάκη, του Νίκου Ψυρούκη, του Σάββα Παύλου, του Θεόφιλου Γεωργιάδη, του Ηλία Ευαγγελίδη, του Παύλου Τουμανίδη και των άλλων συντρόφων μας που έφυγαν νωρίς, να του στήνουν υποδοχή... ζήλια με πιάνει… να μπορούσα να αφουγκραστώ λίγο τις κουβέντες τους...

Ο Μιχάλης έφυγε...

Η φωνή του όμως, γεμάτη δύναμη, με την ιδιαίτερη ζεστή χροιά, ηχεί!
Ο πολιτικός του λόγος ζωντανός περισσότερο από ποτέ, αποτελεί πολιτική διαθήκη για όσους διαμορφωθήκαμε κοντά του για 50 χρόνια!


Ερχόμενος στην Αθήνα, τα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, είχα διακαή πόθο να συνδεθώ με τρία πρόσωπα.
Τα δύο ήταν ήδη μύθοι. Είχε καταγραφεί η γεμάτη δάφνες ιστορική τους πορεία και δεν το τόλμησα. Τους γνώρισα αργότερα, μέσα από κοινούς φίλους σε πολιτικές δράσεις. Ήταν ο Πάμπλο - Μιχάλης Ράπτης και ο Μανόλης Γλέζος.
Ο τρίτος ήταν νέος, υποσχόταν πολλά, μου άνοιγε πνευματικούς και κινηματικούς δρόμους. Στο πρόσωπό του επιβεβαιωνόταν η αγωνία του Αριστοτέλη να είναι ο άνθρωπος ζώο (ον) κοινωνικό!
Αυτή τη γεμάτη Φως υπόσχεση, τη θέληση να κάνεις Πολιτική, ήθελα κοντά του να γνωρίσω.
Ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης!

Από τη φύση μου συνεσταλμένος, στους άλλους δεν τόλμησα αμέσως, όμως μαζί του δεν ήθελα να χάσω χρόνο...


Τέλος της δεκαετίας του ΄80 και ανέβαινα στο Μοναστηράκι, κοντά στους Αέρηδες προς το Ίδρυμα Χορν για να ακούσω τον Χρήστο Γιανναρά. Λίγα βήματα μπροστά μου και προς την ίδια κατεύθυνση, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Ήταν η πρώτη συνάντηση στο δρόμο. Θυμάμαι έλεγε δεν θέλω γραφεία, στον δρόμο κάντε Πολιτική!

Εγώ στα 25 και αυτός στα 37 του και ήδη είχε κάνει τόσα πολλά! Τα είχε βάλει με τη χούντα, συνέβαλε στην διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενός κειμένου επίκαιρου και σήμερα όσο ποτέ. Εφιάλτης η πρώτη του παράγραφος για την τραγωδία της Κύπρου μέχρι και σήμερα, για τους επιγόνους στο ΠΑΣΟΚ και όλο το πολιτικό σύστημα. Την βλέπουν 50 χρόνια μετά σαν βαρίδι στα σχέδια τους.

Είχε σχέσεις με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, σε όλο το κόσμο. Ήταν η Κασσάνδρα για την κομματική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ προειδοποιώντας για τον επερχόμενο εκφυλισμό. Η Κασσάνδρα δε γινόταν πιστευτή, όμως όλοι γνώριζαν ότι ο Μιχάλης είχε δίκιο και πρώτος ο Ανδρέας, που έως το τέλος τον αντιμετώπιζε, σε αντίθεση με τη κρατικοκομματική γραφειοκρατία, με σεβασμό και ήθος και τεράστια εκτίμηση στο πρόσωπό του. Απλά οι σύντροφοί του είχαν αποφασίσει τον άλλο δρόμο της ενσωμάτωσης στο κράτος, να γίνουν τα σαπρόφυτα του παραπαίοντος θνήσκοντος κράτους που απομυζούσε από το δέντρο του έθνους.

Η επόμενη συνάντησή μας έγινε στα γραφεία του "Καταναλωτή" στην Πανεπιστημίου. Ήθελε να αναδείξει την πολιτιστική - οικονομική αξία της παραδοσιακής διατροφής, την ύψιστη διατροφική αξία της ηπειρωτικής πίτας, των παραδοσιακών εδεσμάτων μας που έπρεπε να κατακτήσουν την παγκόσμια κουζίνα, την άλλη σχέση με το φαγητό, την επιστροφή στο παράδειγμα των δειπνοσοφιστών. Το κίνημα του slow food απέναντι στη παγκοσμιοποίηση των fast food.

Ο Μιχάλης δεν είναι γνωστός μόνο για τη σχέση του, τη συμβολή του στο απελευθερωτικό Κουρδικό κίνημα, την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας, του μόνου αληθινού δρόμου της Ειρήνης στη γειτονιάς μας μέσω της ανάδειξης του ενός προβλήματος, του τουρκικού προβλήματος σε βάρος των αυτοχθόνων λαών της Ανατολικής Μεσογείου και της Μικράς Ασίας…
Ήταν αυτός που ανέδειξε το αληθινό γυναικείο ζήτημα, πρόλαβε το κίνημα Me Too, υπερασπίστηκε και συνέδεσε τις "Μητέρες του Σάββατου" στην Κωνσταντινούπολη με τις πορείες της κίνησης "Οι γυναίκες επιστρέφουν" στην πράσινη γραμμή στην Κύπρο και αυτές τις χαροκαμένες μάνες, αδερφές με τις "Γυναίκες με τα μαύρα" στη Χιλή.

Άνοιξε δρόμους για τον άλλο τρόπο επαναθεμελίωσης της αρχιτεκτονικής και παραγωγικής δομής – ανάπτυξης του τόπου, της ενδογενούς οικονομίας στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης.

Ήταν αυτός που με τους συναθλητές του με αφίσες, εκδηλώσεις σε όλους τους δήμους από την Πύλο έως την Ηγουμενίτσα, κι από εκεί έως την Αλεξανδρούπολη αλλά και το Βόλο, και από την πατρίδα του έως το Μπουργκάς, ήθελε να ξαναοδηγήσει τον ελληνισμό και την οικονομία μας στους παραδοσιακούς της δρόμους, προς τη Μαύρη θάλασσα, τα Βαλκάνια, το νέο δρόμο του μεταξιού, τα νέα αναγκαία λιμάνια περάσματα προς την Ευρώπη. Όμως οι ψευτοεκσυγχρονιστές αποφάσισαν την Εγνατία και την Ιόνια οδό χωρίς τρένο. «Προτίμησαν να ενώσουν τα Σεπόλια με τη Δάφνη», όπως έλεγε, αντί να ενώσουν τις ελληνικές περιφέρειες και η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε στα μνημόνια και τα Τέμπη για χάρη των πολιτικών παρεών πέριξ του Κολωνακίου.
Ήταν αυτός που πρώτος έβαλε στο στόμα κάθε αδικημένου Έλληνα πολίτη της περιφέρειας την πρώτη αιτία της κακοδαιμονίας στη ζωή του. "Το αθηνοκεντρικό κράτος". Και ήταν δική του η πρόταση για την ίδρυση της «Ρωμανίας», μιας νέας πόλης στη Θράκη, που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των 2/3 του ελληνικού κοινοβουλίου.

Απέναντι σε αυτό ο Χαραλαμπίδης ανέπτυξε το δικό του σχέδιο για την πολυκεντρική Ελλάδα

Θυμάμαι, έλεγε, ότι τα πολιτικά κείμενα πρέπει να είναι πυκνά, το σχέδιο να είναι ορατό με Συμβολισμούς, Αισθητική και Ταυτότητα. Και ο Μιχάλης, μέσω των βιβλίων του, μας έδωσε όραμα, οδό διαφυγής από την παρακμή, «το ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΣ για την Ελλάδα», όπως το ονόμασε...

Ο πλάτανος του δικού μας ρεύματος έχει βαθιές ρίζες, είναι επαναστατικός και φτάνει ως τον Ρήγα και τον Μακρυγιάννη, αλλά και κοινοτικός όπως του Κωνσταντίνου Καραβίδα, δημοκρατικός όπως του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και ο τρόπος μας όπως του Γέρου του Μωριά, ελεύθερος και ανυπότακτος...

Ο Μιχάλης πολιτικό ον, πιστός στον ορθό λόγο, αλλά με σεβασμό στην παράδοση της εκκλησίας.
Με τους ιερείς με πυρωμένη καρδιά είχε πάντα αγαπητική σχέση. Θυμάμαι το 1995 στη Θράκη, στον Άγιο Ευγένιο, όταν έμπαιναν τα θεμέλια της Ρωμανίας, τη χαρά του Πατέρα Γεωργίου Μεταλληνού, που ως και νέο Μεγάλο Κωνσταντίνο τον ονόμασε από τον ενθουσιασμό του.

Τα τελευταία χρόνια ο Μιχάλης ένιωθε ιδιαίτερη αγάπη για τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Ίσως οι πνευματικές μορφωτικές αναζητήσεις του να τον οδήγησαν εκεί... αλλά ίσως και κάποια πρόσωπα της εκκλησίας που συνδέθηκε μαζί τους τον βοήθησαν.

Στις προσωπικές μας συζητήσεις θυμάμαι τις αναφορές του στον Μανώλη Μηλιαράκη. «Ένας άνθρωπος, ένας αληθινός λεβέντης – άνθρωπος» μου έλεγε, όταν τον αποχαιρετούσαμε πέρσι για τελευταία φορά στο Α' κοιμητήριο της Αθήνας.

Με τον εκδημήσαντα επίσκοπο Δράμας Παύλο είχε στενή σχέση. Τους συνέδεε η αγάπη για τα ποντιακά χώματα, ονειρεύονταν την επιστροφή στον Πόντο...

Θυμάμαι τελευταία, όταν του έθετα ερωτήματα, ανησυχίες για επιλογές του Οικουμενικού Πατριάρχη, ήταν απόλυτος και με καθησύχαζε για το βάθος της σκέψης του και το οραματικό του έργο του πνευματικού ηγέτη της Ορθοδοξίας.

Όμως, εκεί που είδα Φώς στο πρόσωπό του, τη χαρά του μικρού παιδιού που έλαβε μεγάλο Δώρο, ήταν όταν με θέα τη Μητρόπολη της Αθήνας μου μιλούσε για τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο! «Κοντά του ένιωσα την χριστιανική Αγάπη, αισθάνθηκα ότι υπάρχει»!!! Ήταν πολύ μεγάλη η Αγάπη για το πρόσωπό του.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης φύτεψε την άμπελο και αυτή θα βγάλει άφθονους καρπούς....

Πρόσωπα ιεραπόστολοι του πολιτικού του λόγου μπολιάστηκαν κοντά του και στον απανταχού ελληνισμό κοινότητες φίλων του θα θερίσουν τον καρπό του!

Αθάνατος!

Γιώργος Τασιόπουλος

Υγ. Το κείμενο γράφτηκε τις πρώτες ώρες μετά την είδηση του θανάτου του Μιχάλη  

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

του Περική Νεάρχου*

Ήμουν εκτός Αθηνών όταν έμαθα την απίστευτη είδηση οτι ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν πραγματικός κεραυνός. Τον είχα δει δύο εβδομάδες πριν. Ήθελε να μου δώσει το νέο του βιβλίο "Αγροφιλία ". Πήγαμε και φάγαμε μαζί και ήπιαμε μετά καφέ. Συζητήσαμε επί ώρες. Δεν μου παραπονέθηκε για θέματα υγείας. Αντιθέτως ,με συμβούλευε να προσέχω την υγεία μου, όπως , υποτίθεται, έκανε και αυτός.

Το τελευταίο βιβλίο του ήταν μια αφορμή για να κάνουμε μεγάλες αναδρομές στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ αλλά και των άλλων Κυβερνήσεων στον αγροτικό τομέα. Πίστευε βαθιά οτι πρέπει τώρα να επικεντρωθούμε σε μια νέου τύπου αγροτική ανάπτυξη, η οποία θα συνδέει και θα συνθέτει την αγροτική ανάπτυξη με την ιστορία και τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την παιδεία, την τεχνολογία και τη δημογραφική αναστροφή. Απέναντι στο παλαιό ρεύμα της αστυφιλίας, πρέπει να αντιτάξουμε τώρα την αγροφιλία.

Παρέπεμπε στη θεά Δήμητρα, στην Αρτέμιδα, τη μεγάλη οικολόγο θεά που τιμώρησε σκληρά τον Αγαμέμνονα γιατί είχε σκοτώσει ένα ελάφι στο ιερό άλσος της. Στο Αρκαδικό ιδεώδες, που το επικαλείται σήμερα για προβολή η Τοσκάνη. Περπατούσαμε κοντά στην Μητρόπολη. Θυμήθηκε αυτό που του είχα δείξει στο μικρό εκκλησάκι της Παναγίας της Γοργοεπήκοου, ενώ συζητούσαμε για τη θεά Δήμητρα, θεά της γεωργίας αλλά και της αναγέννησης, που εκφραζόταν συμβολικά με τον σπόρο που πεθαίνει και δίνει νέα ζωή. Του ευεξία τα εντοιχισμένα αρχαία γλυπτά που παριστάνουν τον ιερό κέρνο, λατρευτικό σκεύος των Ελευσίνιων Μυστηρίων και τις ιερές διασταυρούμενες λαμπάδες της Δήμητρας. Ενθουσιάστηκε. Τις περιέλαβε στο νέο του βιβλίο.

Ήταν πολύ ενθουσιασμένος και για το νέο του βιβλίο ,όπως ήταν και για το προηγούμενο, που μου είχε χαρίσει και είχε ως θέμα την Καλαβρία. Είχε γυρίσει τότε από την Κάτω Ιταλία, όπου είχε κάνει πολλές ομιλίες και συναντήσεις.  "Δεν μπορείς να πιστέψεις", μου είπε, "τι γίνεται εκεί. Υπάρχει μια απίστευτη αφύπνιση για τη Μεγάλη Ελλάδα, σε μαζικό επίπεδο. Αισθάνονται Έλληνες και θέλουν να έχουν στενούς δεσμούς , αν όχι ΄Ένωση, με την Ελλάδα" Τα Ίδια μου περιέγραψε και ένας άλλος φίλος ζωγράφος από την Τρίπολη. Ήθελα να τους φέρω σ' επαφή αλλά, δυστυχώς, δεν πρόλαβα. Του έδωσα από πλευράς μου μια δική μου τραγωδία, με θέμα τον Κορίνθιο στρατηγό Τιμολέοντα, που είχε πρωτοστατήσει σε αγώνες κατά των τυράννων και των Καρχηδονίων στις Συρακούσες και σ' όλη τη Σικελία.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν πέρα από την καθημερινή και συμβατική πολιτική. Ήταν ο άνθρωπος των μεγάλων οραμάτων και των ιδεών για μια βαθειά αλλαγή και επανασύνδεση των θραυσμάτων του μεγάλου μωσαϊκού του οικουμενικού Ελληνισμού. Αυτού, που το Ελληνικό κράτος απεδείχθη , δυστυχώς, ανάξιο να εκφράσει και να εκπροσωπήσει.
Επανερχόταν συχνά στις συζητήσεις μας στο θέμα της Ρωμανίας , της νέας πόλεως που είχε προτείνει να ιδρυθεί στη Θράκη για να υποδεχθεί δημιουργικά τους Έλληνες Ποντίους της Μαύρης Θάλασσας, που είχαν εξαναγκασθεί να ξεριζωθούν από τις πανάρχαιες πατρίδες τους. Αντί το κράτος να αγκαλιάσει την ιδέα αυτή και να τη συνδέσει με τα δικά της προγράμματα δημιουργίας θέσεων εργασίας και παραγωγής, την αγνόησε εχθρικά και δεν ήρθε αρωγός για την πραγματοποίησή της.
Είχα τότε υποβάλει και ο ίδιος στον Πρωθυπουργό μια έκθεση για την εγκατάσταση στη Θράκη 50 000 Ποντίων.  Θα ήταν ένας τρόπος να ενισχυθεί το δημογραφικό της Θράκης και ν' αντιμετωπισθούν, σε δομικό επίπεδο , οι Τουρκικές υπονομευτικές δραστηριότητες.  Θα ήταν επίσης ένας τρόπος να αξιοποιηθεί το ανθρώπινο αυτό δυναμικό για τις σχέσεις με τη Μαύρη Θάλασσα και τις Παραδουνάβιες περιοχές. Αυτούς τους στόχους είχε και η Ρωμανία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που εντασσόταν σε μια πανάρχαια Ελληνική παράδοση; τη δημιουργία νέων πόλεων, ως κέντρων δημιουργικής παρουσίας, εμπορίου και πολιτισμού.

ΕΝΝΕΑ ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ...

Του Γιώργου Ζουρίδη.

Το κινητό μου τηλέφωνο κτυπά και βλέπω στην οθόνη το όνομα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Απαντώ και ακούω την χαρακτηριστική φωνή του Μιχάλη να με ρωτά: «Τι γίνεται Γιώργο; Η Ρένα μου είπε ότι περνάς μια περιπέτεια υγείας; Τι ακριβώς συμβαίνει;»

Του εξηγώ επιγραμματικά τα περί καρκίνου στον πνεύμονα, ότι χειρουργήθηκα και περιμένω απάντηση από την βιοψία και μετά χαριτολογώντας ερωτώ: «Φιλαράκο εμείς οι δύο είμαστε συνομήλικοι και εγώ όλο τραβιέμαι με την υγεία μου! Πες μου εσύ πως είσαι;»

Το ηχόχρωμα της φωνής του με καθησυχάζει. «Μια χαρά είμαι εγώ αν εξαιρέσεις κάτι μικροπροβλήματα του παρελθόντος χωρίς σημασία» μου απαντά! Η επικοινωνία μας διαρκεί περί την μισή ώρα με την υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε από κοντά, ο Μιχάλης, η Ρένα, εγώ και η Χρύσα σε κάποιο σπίτι για ένα κρασί.

Δεν κράτησε την υπόσχεση του και δεν πρόλαβα και εγώ να τον καθησυχάσω για την περίπτωση μου! Δέκα μέρες μετά, διάφοροι συναγωνιστές από όλη την Ελλάδα, μου ανακοίνωναν τηλεφωνικά τον αιφνίδιο και ακαριαίο θάνατο του.

Ο Μιχάλης ήταν για όλους εμάς τους λεγόμενους Ιταλούς ο ιδεολογικός Μέντορας μας, που κατόρθωσε να συνθέσει την γνώση διαφόρων διανοητών του νεομαρξιστικού ρεύματος περί της Εξάρτησης και να την αποτυπώσει δίπλα και μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην περίφημη Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη.

Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που αυτή την Διακήρυξη την εξειδίκευσε μετέπειτα με την πλούσια βιβλιογραφία του κατά θεματικούς τομείς, δίνοντας λύσεις χειροπιαστές, εθνικές και αναπτυξιακές για κάθε ένα από τους τομείς αυτούς….

Προσωπικά δεν θα περιγράψω την ατομική προσφορά του Μιχάλη σε εμάς τους συναγωνιστές του, πολλώ δε μάλλον απέναντι στον Ελληνισμό. Την προσφορά του Μιχάλη την περιγράφει στην επικήδεια ομιλία του με άψογο τρόπο ο κ. Βασίλης Ασημακόπουλος από τη νέα γενιά στελεχών μας, και οι αναγνώστες μπορούν να την διαβάσουν ακέραια πατώντας στον προσυναπτόμενο σύνδεσμο kentrikaimeli στο τέλος του κειμένου μου.

Εγώ απλά θέλω να τονίσω κάποια ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά του αδικοχαμένου φίλου μας που έφυγε νωρίς.

Εξού και η φώτο του Μιχάλη με την μεγάλη μου κόρη πριν τριάντα δύο χρόνια.

Με τον Μιχάλη συμπορευτήκαμε στην Νομαρχιακή ΠΑΣΟΚ Ιταλίας και αργότερα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά δέσαμε ως άνθρωποι και φίλοι περισσότερο μετά τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό μου στα Εξάρχεια. Ο Μιχάλης τους δύο μήνες νοσηλείας και αναρρώσεως μου, ήταν κάθε τρεις μέρες δίπλα μου να με εμψυχώνει και να με παρηγορεί….

Μάλιστα θέλησε να πολιτικοποιήσει το θέμα της βίαιης επίθεσης που είχα δεχθεί, και να το εισάγει προς συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά κάποια καλόπαιδα αναφώνησαν: «Σιγά μην ασχοληθεί το καθοδηγητικό Όργανο με τον Ζουρίδη!»…

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Έχουν μπει σε μια σφαίρα υποβάθμισής τους – ηθικής και νοητικής…

από Αντίφωνο

«Aπό τις δεκαετίες του ’80 και ’90, οι Έλληνες υφίστανται μια αντί-εκπαίδευση. Έχουν μπει σε μια σφαίρα υποβάθμισής τους – ηθικής και νοητικής...»

Hellenic NEXUS: Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 1996, είχατε κάνει μια δήλωση που πολλοί θεώρησαν προφητική. Είχατε πει ότι «στο τέλος του κύκλου το 2010, θα έχουμε μια Ελλάδα που θα μοιάζει με αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα “Tουρκομπαρόκ”. Θα είναι, δηλαδή, ένα φτωχό βιλαέτι ή ένα γερμανικό λαντ». Ποια σημάδια βλέπατε τότε και πώς καταλήξαμε στη σημερινή κατάσταση;

ΜΧ: Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας μου, που κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο, έχει δύο πλευρές. Η μια πλευρά αφορά την πολιτική. Στην Ελλάδα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από το τέλος της δεκαετίας του ’80, έχουμε απομακρυνθεί από την πολιτική ως κατηγορία αναλυτική και, κύρια, ως κατηγορία πρόβλεψης. Η πολιτική είναι πρόβλεψη, η πολιτική είναι πρόλογος. Αυτή η εκτίμηση για την πολιτική ήταν πολύ συνειδητοποιημένη και στους κλασικούς Έλληνες, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που είναι ενεργός πολίτης – πολύ περισσότερο, σε αυτούς που θέλουν να έχουν ένα ρόλο στη διεύθυνση μιας χώρας.

Όλα αυτά τα χρόνια, πρότεινα έναν διαφορετικό δρόμο που οδηγούσε σε μια διαφορετική Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα, η οποία θα ανακτούσε τη θέση της στη Γεωγραφία και στην Ιστορία της περιοχής, και θα είχε ένα ρόλο στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια σφαίρα. Δυστυχώς, δεν υπήρξε η πολιτική ως πρόβλεψη. H πολιτική υπήρξε ως μικρή διαχείριση και κύρια πελατειακή ή, απλώς, ως διαμοιρασμός των δημόσιων εσόδων – μια πολιτική μικρών οριζόντων, ας το πούμε έτσι... Tον τελευταίο καιρό, ζούμε την πολιτική ως επίλογο και, μάλιστα, ως έναν παρακμιακό επίλογο.

Η άλλη πλευρά, που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι ότι αυτό το μικρό απόσπασμα προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στους νέους ανθρώπους (γιατί αυτοί βρίσκονται κυρίως στο Διαδίκτυο, και όχι οι προηγούμενες γενιές, οι οποίες έχουν μεγάλες ενοχές για το πώς φτάσαμε εδώ). Ενώ, λοιπόν, οι νέοι άνθρωποι επικεντρώνονται συνήθως σε ζητήματα που αφορούν τους καλλιτέχνες κ.λ.π., εδώ επικεντρώνονται σε έναν πολιτικό λόγο. Αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, γιατί αυτοί οι νέοι αναζητούν μια άλλη ερμηνεία για το πώς έφτασε η χώρα ως εδώ και σαφώς έναν άλλο ορίζοντα για τη χώρα και το μέλλον τους.

H.N.: Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να αξιοποιηθεί ένα τέτοιο αισιόδοξο σημάδι και να κινητοποιήσει τούς εν υπνώσει μηχανισμούς της χώρας;

Μ.Χ.: Xρειάζεται να συζητήσουμε το πώς αυτό το εικονικό ενδιαφέρον μέσα στο Διαδίκτυο μπορεί να γίνει μια πολιτική εκπαίδευση και διαμόρφωση αυτών των γενεών. Πρέπει, δηλαδή, να δούμε πώς αυτή η πολιτική εκπαίδευση μπορεί να μεταφραστεί σε κάτι υπαρκτό, δηλαδή σε μια πρωτοβουλία των νέων γενεών για πράγματα που αφορούν την κοινωνική, τη δημόσια και την εθνική μας ζωή. Κάτι που, κατά τη γνώμη μου, δεν το είχαν οι γενιές τις τελευταίες δεκαετίες.

Όταν με τις νέες γενιές δεν έχεις μια συνομιλία διανοητικού, μορφωτικού και ηθικού κυρίως τύπου, όταν δεν τους δίνεις οράματα, τότε ρίχνουν πέτρες. Πρόσφατα, είδα ένα σύνθημα στο κέντρο της Αθήνας και μου προκάλεσε εντύπωση. Το σύνθημα έλεγε «Oι άσχημες πόλεις όμορφα καίγονται». Έτσι, λοιπόν, αν η πολιτική τις προηγούμενες δεκαετίες είχε δώσει στους νέους ανθρώπους άλλα πρότυπα για την πόλη, τότε αυτοί δεν θα ήταν πετροβολητές και πυρπολητές. Θα ήταν δημιουργοί, οραματιστές, επινοητές, συμμέτοχοι της διαδικασίας για την ωραιοποίηση των πόλεών μας! Ξέρεται την προσπάθεια μου για τις νέες πόλεις.

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024 έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος Έλληνας, ο σύντροφος και συναγωνιστής μας Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Ο Μιχάλης με τις ιδεολογικοπολιτικές του επεξεργασίες, μας πλούτισε με πολλά αναλυτικά εργαλεία. Τον αντιιμπεριαλισμό, τον περιφερειακό διεθνισμό, το εθνικό ζήτημα και την άρρηκτη σχέση του με το κοινωνικό, την θεωρία της εξάρτησης και πως αυτή βρίσκει εφαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα.

 Μας γνώρισε τον Σαμίρ Αμίν, τον Πωλ Σουήζη, τον Πωλ Μπάραν, τον Αντρέ Γκούντερ Φρανκ, αλλά και τους Έλληνες, τον Κωνσταντίνο Καραβίδα, τον Κώστα Βεργόπουλο, τον Σπυρίδωνα Βρυώνη, τον Περικλή Ροδάκη, τον Νικόλαο Σβορώνο, τον Νίκο Ψυρούκη και άλλους πολλούς.

Μέσα από τη δική του κρυστάλλινη ματιά αντικρίσαμε και γνωρίσαμε τη ρατσιστική φύση του κεμαλοϊσλαμιστικού τουρκικού κράτους. Το νέο Ανατολικό Ζήτημα. Το τουρκικό πρόβλημα. Αυτός μας έκανε φίλους με τους ιστορικούς λαούς της Μικράς Ασίας. Τους Αρμένιους, τους Ασσύριους, τους Κούρδους. Τους Κύπριους αδερφούς μας. Μέχρι την τελευταία στιγμή οργάνωνε διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωση του πατέρα της Δημοκρατίας στη Μικρά Ασία, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Έγραφε ο Μιχάλης: «Για να κατέχεται η Ελλάδα από τους Έλληνες ειρηνικά και με όποιο κοινωνικό σύστημα αυτοί επιλέγουν, πρέπει η Ανατολική Μεσόγειος να ανήκει στους Λαούς της. Σε αυτούς τους Λαούς που η διαδρομή, η προσφορά τους στην Ιστορία και τον ανθρώπινο πολιτισμό άρχισε πριν από αυτή των ευρωπαϊκών λαών».

Η αναγνώριση και διεθνοποίηση της Ποντιακής Γενοκτονίας είναι αποκλειστικά δικό του έργο. Αν δεν υπήρχε ο Μιχάλης, οι Πόντιοι θα ήταν γνωστοί μόνο μέσα από τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα ρατσιστικά ανέκδοτα του Αθηναϊσμού.

Το Σχέδιο του για μια Ανεξάρτητη, Πολυκεντρική Ελλάδα, στόχευε στην ενσωμάτωση των Ελληνικών Περιφερειών στο ελλαδικό κράτος. Δικό του έργο είναι η Εγνατία και η Ιόνια Οδός. Αγωνίστηκε για τον Ελληνικό Σιδηρόδρομο. Όταν προσπαθούσε να ενώσει τους Έλληνες, κάποιοι ¨εκσυγχρονιστές¨ ένωναν τη Δάφνη με τα Σεπόλια.

Δική του ήταν η πρόταση νόμου για «Ίδρυση της Ρωμανίας ως νέας πόλης στη Θράκη»*, που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Την απόφαση αυτή κατάργησε ένας μικροσκοπικός ένοικος του Μαξίμου. Αυτός που εν ονόματι του δήθεν ¨εκσυγχρονισμού¨ μας προέτρεπε να κόψουμε τις ελιές.

Με την ιστορική του παρέμβαση στο τέταρτο συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ μίλησε για την περιφερειακή ανασυγκρότηση του κράτους, για την κοινωνικο-οικονομική ενσωμάτωση κέντρου-περιφέρειας και προέβλεψε ότι αν δεν γίνουν αυτά η Ελλάδα θα γίνει βιλαέτι της Τουρκίας, ή ένα γερμανικό κρατίδιο (Land). Μέσω αυτής της ομιλίας και της ευρείας μετάδοσης της από το διαδίκτυο τον γνώρισε η Ελληνική νεολαία. Όταν η κομματική γραφειοκρατία μετέτρεψε το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε κόμμα-κράτος, ίδρυσε τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση (ΔΗ.Π.Ε). Η διακήρυξή της ΔΗ.Π.Ε είναι το δεύτερο σημαντικό πολιτικό κείμενο της μεταπολίτευσης, μετά τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όσοι συμμετείχαμε σ΄ εκείνο το εγχείρημα, γνωρίσαμε την αυθαιρεσία, τη βία, τους εκβιασμούς του κομματικού κράτους. Οι περισσότεροι δεν άντεξαν και επέστρεψαν στα κομματικά μαντριά, ανταλλάσοντας αυτή τους τη στάση με μια βουλευτική έδρα, ή με μια ανώτερη κρατική θέση. Αυτός όμως συνέχισε τη δικιά του ανηφορική πορεία και έτσι βγήκε από αυτό τον ιστορικό κύκλο πολιτικά και ηθικά δικαιωμένος.

Είχε πλήρη επίγνωση της κρίσης της πολιτικής. Της δολοφονίας της όπως την αποκαλούσε.
Πίστευε όμως στην αναγέννησή της. Γνώριζε ότι τα πολιτικά κινήματα είναι έκφραση των μορφωτικών κινημάτων, των προγραμμάτων, των ιδεών. Διεκήρυττε ότι η πολιτική είναι καταρχήν Λόγος, Εκκλησία του Δήμου, Αγορά. Είναι Μνήμη, Σχέδιο, Όραμα. Δεν μπορείς να ασκείς πολιτική αν αγνοείς την ύπαιθρο, τις πόλεις, το εργοστάσιο, το πανεπιστήμιο, τους τόπους και τις περιφέρειες.

Η ανάκτηση της περιφερειακής μας ταυτότητας ήταν γι΄αυτόν σημαντικό πολιτικό και αναπτυξιακό εργαλείο. Μέσα από την Μακεδονικότητα, την Ελληνικότητα, την Οικουμενικότητα προέκυψε και η πρότασή του για την ονομασία των Σκοπίων σε «Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής», ενάντια στην επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψε ο εθνομηδενιστικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α και εφαρμόζει κατά γράμμα η νεοφιλελεύθερη Ν.Δ.