Η Μεταπολίτευση έχει τελειώσει εδώ και χρόνια-Βασίλης Λιόσης

Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας μεταπολίτευσης…

Ήρθε μετά από μία καταστροφή…

Η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, μια πληγή που ακόμη δεν έχει κλείσει. Για την μεταπολίτευση έχουν γραφτεί πολλά ,έχουν ειπωθεί περισσότερα και υπάρχει η τάση να μην αναφερόμαστε σε αυτή την περίοδο με λόγια κολακευτικά…

Μήπως γινόμαστε άδικοι και υπερβολικοί; Ένα βιβλίο απαντά στο ερώτημα. Το υπογράφει ο κ.Βασίλης Λιόσης. Τίτλος του «Μισός Αιώνας από τη Μεταπολίτευση». 

Ο συγγραφέας στο στούντιο του militaire channel, μιλά για την περίοδο της μεταπολίτευσης, η οποία όπως εξηγεί έχει τελειώσει εδώ και αρκετά χρόνια. Ποιες οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές τάσεις καταγράφονται στη συγκεκριμένη περίοδο και ποια τα κύρια πολιτικά γεγονότα της;

 Ο κ.Λιόσης στο βιβλίο του παραθέτει εκατοντάδες διαγράμματα και πίνακες που οπτικοποιούν τις διαφαινόμενες τάσεις που επικράτησαν σε αυτά τα 50 χρόνια. 

Ο Βασίλης Λιόσης γεννήθηκε το 1967 στο Κερατσίνι. Στα φοιτητικά του χρόνια είχε έντονη δραστηριότητα στο φοιτητικό κίνημα της Πάτρας.

Το γερμανικό Υπ. Εξωτερικών μάς «διδάσκει» Ιστορία

Βασίλης Λιόσης*

Τις τελευταίες δεκαετίες εξελίσσεται μία συστηματική και σχεδιασμένη επιχείρηση προκειμένου να αναθεωρηθεί η Ιστορία που αφορά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τον ρόλο του ναζισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Ερνστ Νόλτε, Ντέιβιντ Ίρβινγκ, Χάιντς Ρίχτερ, Νόρμαν Ντέιβις κ.ά..

Μαζί με αυτούς έχουν επιστρατευτεί και τα πολύ βαριά όπλα και αναφερόμαστε στην Ε.Ε. που έχει εκδώσει πλήθος «φιρμανιών» στα οποία φασισμός και ναζισμός εξισώνονται. Παράλληλα η Ε.Ε. διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις προκειμένου να αποδείξει αυτή την εξίσωση ενώ προσφάτως επιστρατεύτηκε και το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας σε αυτή την επιχείρηση.

Το γερμανικό ΥΠ.ΕΞ. ως αναθεωρητική δεξαμενή σκέψης

Οι προσπάθειες αναθεώρησης της ιστορίας διαφοροποιούνται στη μορφή τους. Υπάρχουν τόσο οι χοντροκομμένες όσο και οι εκλεπτυσμένες. Αυτές οι δεύτερες είναι και οι πιο επικίνδυνες. Και είναι τέτοιες διότι λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι οι ιστορικές μνήμες είναι ακόμη πολύ ισχυρές και ότι παρά την άνοδο των νεοναζιστικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή επικράτεια, υπάρχουν εκατομμύρια πολιτών με δημοκρατικό φρόνημα και απέχθεια στη βαρβαρότητα του φασισμού/ναζισμού. Επομένως, τα συνειδησιακά ρήγματα και η διαμόρφωση μιας στρεβλής ιστορικής αντίληψης δεν μπορούν να δημιουργηθούν μέσω της χοντροκομμένης προσέγγισης αλλά μέσω μιας άλλης με ένα επιστημονικοφανές επίχρισμα.

Να μισήσουμε τους αδιάφορους; — του Βασίλη Λιόση

Το ερώτημα έρχεται και ξανάρχεται. Πώς είναι δυνατό να υπάρχει τέτοιος κυκεώνας συντηρητικών νόμων και πολιτικών πρακτικών και οι αντιδράσεις του κόσμου να είναι αναντίστοιχες; Γιατί να υπάρχει τέτοιο χάσμα ανάμεσα στο αντικειμενικό και το υποκειμενικό; Μα διότι υπάρχουν άνθρωποι αδιάφοροι, φοβισμένοι, συμβιβασμένοι ή και άνθρωποι ταγμένοι με τη βαρβαρότητα, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει. Ωστόσο, μία τέτοια απάντηση είναι εντελώς επιφανειακή και τούτο αποδεικνύεται αν θέσουμε ευθύς αμέσως το επόμενο ερώτημα: τι κάνει τους ανθρώπους να επιλέγουν τον δρόμο της αυτοχειρίας τους; Ας επιχειρήσουμε κάπως να τακτοποιήσουμε τα πράγματα.

Η Κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά τι κάνει

Το κατ’ εξοχήν κόμμα (προσοχή όχι το μοναδικό) της ελληνικής αστικής τάξης, η ΝΔ, κατεβάζει με ρυθμό πολυβόλου τους νόμους. Νόμος για την παιδεία, την ιδιωτική εκπαίδευση, το περιβάλλον, τις διαδηλώσεις, ρυθμίσεις για τα εργασιακά, παροχή εκατομμυρίων ευρώ σε καναλάρχες, κλινικάρχες, σχολάρχες, συγκάλυψη σκανδάλων, αστυνομική βία κ.λπ.. Το γιατί τα προχωράει με τέτοιο ρυθμό δεν θέλει και πολύ σκέψη: πρώτο, διότι είναι στη φύση της όπως και στη φύση κάθε κόμματος που εκπροσωπεί την αστική τάξη με τον ένα ή άλλο τρόπο, δεύτερο και απολύτως αλληλένδετο με το προηγούμενο διότι δυο βασικές βλέψεις έχει η ολιγαρχία: το τσάκισμα του όποιου αγωνιστικού φρονήματος και τη μεγιστοποίηση των κερδών της και τρίτο, ειδικά στην παρούσα συγκυρία διότι γνωρίζει πολύ καλά πως το λαϊκό κίνημα βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο τέλμα. 

Γιατί παρατεταμένο τέλμα;

Το παραπάνω ερώτημα δεν είναι εύκολο και ως εκ τούτου δεν είναι εύκολη ούτε η απάντηση. Υπάρχει ένα αίτιο που πάει σε βάθος χρόνου, ένα άλλο που διατρέχει όλη την ιστορία της ταξικής πάλης, ένα τρίτο που σχετίζεται με ελπίδες που προδόθηκαν και ένα τέταρτο που συνδέεται με τις πολιτικές πρωτοπορίες (ο καθένας ας επιλέξει αν θέλει τη λέξη πρωτοπορίες σε εισαγωγικά ή εκτός εισαγωγικών).

Ελλάδα, ιμπεριαλισμός και εξάρτηση – Το καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας

Βασίλης Λιόσης-29 Δεκεμβρίου 2015

0

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, δημοσιεύουμε την σχετική εισήγηση του Β.Λιόση για τον Ιμπεριαλισμό. Οι υπογραμμίσεις είναι του συγγραφέα.

του Βασίλη Λιόση

Φίλοι και συναγωνιστές, πρώτα από όλα σας ευχαριστώ για την πρόσκληση. Αυτές τις πολύ δύσκολες εποχές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, συζητήσεις όπως η σημερινή μπορεί να μοιάζουν με μια διαδικασία αυτοζύμωσης, αλλά είναι απολύτως απαραίτητες και έχουν την αξία τους. Περνάω ευθύς αμέσως στο θέμα μας. Ξεκινάω τον προβληματισμό μου από ένα θεωρητικό ζήτημα μεθοδολογικού χαρακτήρα: τι σημαίνει περιοδολόγηση του καπιταλισμού και ποια η σημασία της;

[i] Περιοδολόγηση του καπιταλισμού σημαίνει διαχωρισμός της ιστορίας του σε διακριτές χρονικές ζώνες που η κάθε μία έχει τη σχετική της αυτοτέλεια και εντός τους ενυπάρχουν διαφοροποιημένα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις προηγούμενες και τις επόμενες.

[ii] Η περιοδολόγηση του καπιταλισμού μπορεί να πραγματοποιηθεί με διαφόρων ειδών κριτήρια. Αν για παράδειγμα επιλέξουμε ως κριτήριο τον τρόπο διαχείρισης, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μετά την πολιτική του μερκαντιλισμού τρεις βασικές περιόδους: του φιλελευθερισμού, του κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Αν ως κριτήριο επιλέξουμε την ανάπτυξη της καπιταλιστικής παραγωγής, τότε θα μπορούσαμε να διακρίνουμετην εποχή της απλής καπιταλιστικής κοινοπραξίας, της καπιταλιστικής χειροτεχνίας (μανουφακτούρα) και της μεγάλης μηχανοποιημένης παραγωγής. Στον σχετικά σύγχρονο καπιταλισμό, αν κάνουμε περιοδολόγηση με βάση την οργάνωση της παραγωγής, θα διακρίνουμε τις εποχές του φορντισμού και του τεϋλορισμού και κατόπιν του τογιοτισμού. Αν, τώρα, ο διαχωρισμός γίνει με βάση τη συγκέντρωση του κεφαλαίου, θα διακρίνουμε δυο περιόδους: του ελεύθερου ανταγωνισμού (μη μονοπωλιακός καπιταλισμός) και του ιμπεριαλισμού (μονοπωλιακός καπιταλισμός).

«Η ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΗ» ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΛΙΟΣΗ*

Εκεί που νομίζει κάποιος ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπορεί να μας εκπλήξει άλλο (εννοείται αρνητικά) όλο και μας επιφυλάσσει μια νέα (δυσάρεστη) έκπληξη. Από την άλλη πρέπει να πούμε πως κακώς νιώθουμε έκπληκτοι μπροστά στις ιδεολογικές εκτροπές της ηγεσίας του ΚΚΕ, αφού εδώ και κάποια χρόνια έχει δρομολογήσει τη μετατροπή του κόμματος σε ένα τροτσκιστικό μόρφωμα.

Αφορμή για τα παραπάνω σχόλια αποτέλεσε το νέο πόνημα του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ. Ο τίτλος του είναι Το ΚΚΕ στον ιταλο-ελληνικό πόλεμο 1940-1941 και ασχολείται με τα τρία γράμματα του Ζαχαριάδη, τη θέση της Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής και τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στο παρόν κείμενο δε θα προβούμε σε μία ενδελεχή κριτική εξέταση των όσων γράφονται στο εν λόγω βιβλίο, αλλά θα επικεντρώσουμε στα σημεία που έχουν καίρια σημασία και σχετίζονται με τα ζητήματα τακτικής και στρατηγικής του τότε και του σήμερα[1].  

Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ  Ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;

Ένα πρώτο σημείο που χρήζει κριτικής ανάλυσης είναι τα περί χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός, αποφαίνεται το πόνημα του Τμήματος Ιστορίας[2]. Σωστά! Τέτοιος ήταν εφόσον η Γερμανία ήταν ιμπεριαλιστική δύναμη κι εφόσον οι μη φασιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσανατολίζονταν σε ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά από την πλευρά της Σοβιετικής Ένωσης τι ήταν; Ας δούμε πώς απαντά το Τμήμα Ιστορίας: «Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η ΕΣΣΔ αγωνιζόταν από δίκαιες θέσεις. Έκανε πρώτα απ’ όλα πόλεμο υπεράσπισης της εργατικής εξουσίας άρα της σοσιαλιστικής πατρίδας, πόλεμο αντικαπιταλιστικό […]»[3].

Ελλάδα: Τελικά ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη;

Φεβρουαρίου 4, 2013 από seisaxthiablog

του Βασίλη Λιόση

Το ζήτημα του χαρακτηρισμού μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι ένα κομβικό ζήτημα για τη χάραξη της τακτικής και στρατηγικής του επαναστατικού φορέα. Ο Λένιν αντιλαμβανόμενος τη σχέση ανάμεσα στη θέση μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την τακτική του επαναστατικού φορέα που δρα σε αυτή τη χώρα, ήρθε σε αντιπαράθεση με δογματικές απόψεις που σχετίζονταν με την «καθημερινή» πολιτική και την επανάσταση και συγκρούστηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τόσο με τη Λούξεμπουργκ όσο και με το ρεύμα του ιμπεριαλιστικού οικονομισμού, ενώ κατηγοριοποίησε τις καπιταλιστικές χώρες σε τρεις «ζώνες» (ιμπεριαλιστικές, εξαρτημένες, αποικιοκρατούμενες).

Το αν, λοιπόν, χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, μισοϊμπεριαλιστική, υποϊμπεριαλιστική, αλληλεξαρτημένη ή εξαρτημένη δεν είναι κάτι που αφορά τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Δεν πρόκειται για βυζαντινολογίες και συζητήσεις που προσπαθούν να απαντήσουν στο «πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι της καρφίτσας». Ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας είναι κρίσιμης σημασίας για το λαϊκό κίνημα και την εργατική τάξη, γιατί η χάραξη μιας λανθασμένης τακτικής μπορεί να αποβεί μοιραία για τα λαϊκά στρώματα, ενώ αντιθέτως ο ορθός χαρακτηρισμός μιας χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει επιτυχώς μέχρι το τέλος την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης.

Είναι γνωστό στους κομμουνιστές –τουλάχιστον σε πολλούς από αυτούς–  και σε όσους παρακολουθούν τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ με τη μέθοδο της διολίσθησης, (δηλαδή είτε μέσα από αρθρογραφία και δηλώσεις στελεχών, είτε μέσα από κομματικές διαδικασίες και ντοκουμέντα που ανέτρεπαν το Πρόγραμμα του 15^ουσυνεδρίου), αφαιρέθηκε αυθαίρετα ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως εξαρτημένης, σε αντίθεση με το σύνολο σχεδόν της κομματικής παράδοσης αλλά κυρίως σε αντίθεση με την ίδια την πραγματικότητα.

Σχετικά με την κατάσταση της εργατικής τάξης μετά την εφαρμογή των μνημονίων

Ιουνίου 5, 2014 από seisaxthiablog

του Βασίλη Λιόση

Είναι γεγονός ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας βιώνουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και για τα ευρωπαϊκά. Στο παρόν σημείωμα θα επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε τις κυριότερες αλλαγές που αφορούν στην εργατική τάξη και που αναδεικνύουν ανάγλυφα πως η ζωή των εργαζομένων έχει αλλάξει άρδην. Επιγραμματικά σημειώνουμε πως η κρίση που αποτελεί ένα άλυτο πρόβλημα για τον καπιταλισμό, ενέσκηψε στην Ελλάδα πιο βίαια σε σχέση με άλλες χώρες εξαιτίας: α) του εξαρτημένου χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, β) της επιδίωξης των ιμπεριαλιστικών κέντρων να δημιουργήσουν έναν εξαθλιωμένο λαό προκειμένου με ευκολία να υφαρπάξουν το δημόσιο πλούτο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας καθώς και να δημιουργήσουν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, γ) της προσπάθειας ειδικά της Γερμανίας να αποσείσει από τις πλάτες της την καπιταλιστική κρίση και να την μεταφέρει στον ευρωπαϊκό νότο, δ) του κυρίαρχου ελληνικού αστικού πολιτικού προσωπικού που είναι πρόθυμο απέναντι στις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ.


Α. ΜΕΡΙΚΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ

Α1. Η εξέλιξη του ΑΕΠ

Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο ορισμένοι βασικοί «κρισιακοί» δείκτες στην Ελλάδα είναι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι στην Αμερική της κρίσης του 1929-1933. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ ενώ το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ)[1] συρρικνώθηκε περίπου κατά 20% στην περίοδο 1929-1934[2], στην Ελλάδα από το 2009 ως το 2013 η μείωση του ΑΕΠ ανέρχεται σωρευτικά στο 23,2%[3].

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ	ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΑΕΠ
2007	3,5
2008	-0,2
2009	-3.1
2010	-4,9
2011	-7,1
2012	-6,4
2013	-4,2

Πηγή: Annual Macroeconomic Database, Ευρωπαϊκή Επιτροπή