Η μεταφυσική του κέρδους

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Έχουμε φτάσει σε σημείο καμπής για τον οικονομικό πολιτισμό μας. Διακυβεύονται αξίες και σταθερές αιώνων. Πρέπει να αποφασίσουμε: Το κέρδος είναι καλό πράγμα και αξίζει να το υπερασπίσουμε ως υπέρτατο υπαρξιακό κίνητρο της παραγωγικής μας δραστηριότητας ή το αντίθετο; Το κέρδος είναι η δίκαιη επιβράβευση της επιχειρηματικότητας και οι διεκδικητές του πρέπει να υπερηφανεύονται γι’ αυτό ή αντιθέτως είναι προϊόν μιας ανήθικης, σκοτεινής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς και πρέπει να το κρύβουν κάτω από το χαλί, στα ψιλά γράμματα των ισολογισμών ή σε μια τροπική οφσόρ στον Ειρηνικό; Μήπως υπάρχει κάποιο όριο ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής ανοχής του κέρδους και πρέπει απλώς να το βάλουμε κι αυτό στη διατίμηση;

Οι αποσαφηνίσεις είναι απαραίτητες καθώς φαίνεται ότι με τη μεγαλοθυμία και την πυγμή του Μωυσέως η Ελλάδα θα γίνει πιθανότατα η πρώτη πραγματικά κομμουνιστική κοινωνία στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού προτίθεται να φορολογήσει με το ιλιγγιώδες 90% τα υπερκέρδη των ηλεκτροπαραγωγών, άρα να προβεί στη σχεδόν ολοσχερή απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, υποχρεώνοντας τα αποκαΐδια της ουτοπίας να σκίσουν τις επαναστατικές περγαμηνές τους. Να τα απαλλοτριώσει, εφόσον βέβαια μετρηθούν, ζυγιστούν και ευρεθούν επαρκή. Διότι ακούμε ακόμη στ’ αυτιά μας την αγωνιώδη ανάσα του Αδώνιδος και τελικώς τον ανακουφιστικό αναστεναγμό του πριν κραυγάσει στεντορείως «Να, είδατε, δεν υπάρχουν υπερκέρδη!».

Μισό, δεν έχουμε καταλάβει, θέτε ή δεν θέτε να υπάρχουν υπερκέρδη στην ενέργεια; Θέτε ή δεν θέτε να αποδώσει το ενεργειακό καζίνο, όπως έχει γίνει σε πολλές καθωσπρέπει μη κομμουνιστικές, εντελώς καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε, κατιτίς από τα δισεκατομμύρια που ενθυλάκωσε από την απογείωση των τιμών στο ρεύμα, στο αέριο, στο πετρέλαιο, ακόμη και στον αέρα τον κοπανιστό (αιολικά) και στον τζάμπα ήλιο (φωτοβολταϊκά); Διότι, έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα, αν πάρουμε τοις μετρητοίς και τις αγωνιώδεις προσπάθειες των καλών συναδέλφων του σχετικού ρεπορτάζ να μας πείσουν πόσο έξω έχει πέσει ακόμη και στους ισχνούς υπολογισμούς της η ΡΑΕ και πόσο μέσα έχουν μπει οι καημένες οι εταιρείες για να δώσουν εκπτώσεις στους πελάτες τους, τη βλέπω τη δουλειά: θα κάνουμε έρανο υπέρ παρόχων και, αντί φορολόγησης των υπερκερδών τους, μάλλον θα φορολογηθούμε εμείς για την κάλυψη των υπερ-ζημιών τους. Τι νομίζετε, εκκλησία κλέβουμε με όσα πληρώνουμε στους λογαριασμούς ρεύματος.

Αυτόματο μέλλον

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 

Το μέλλον είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο του παρελθόντος σου. Οσο περισσότερο έχεις συσσωρεύσει από το δεύτερο, τόσο λιγότερο σε απασχολεί το πρώτο. Οταν έχεις καταναλώσει άνω των 2/3 του προσδόκιμου επιβιώσεως, σε ενδιαφέρει πολύ το αν θα υπάρχει συνταξιοδοτικό σύστημα το 2037, αλλά ελάχιστα το πόσο θα έχει ρομποτοποιηθεί η εργασία.

Παρ’ όλα αυτά, μόνο οι άνθρωποι που έχουν πίσω τους αρκετό παρελθόν μπορούν να αντιληφθούν την τεράστια απόσταση που έχει διανυθεί μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα.

Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας γεννήθηκαν σαν άνθρωποι της γης προορισμένοι να ζήσουν κυρίως από την καλλιέργειά της. Οι όροι ζωής τους δεν διέφεραν δραματικά από τους ανθρώπους της προϊστορικής γεωργικής επανάστασης. Οι γονείς μας συσσωρεύτηκαν στις πόλεις για να γίνουν εργάτες ή υπάλληλοι, δουλεύοντας στις συνθήκες μιας -ανολοκλήρωτης στα ελληνικά δεδομένα- βιομηχανικής επανάστασης. Εμείς -του ’60 οι εκδρομείς- ζήσαμε την παράξενη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία, κυρίως ως καταναλωτές, λιγότερο ως παραγωγοί. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο όλες οι τεχνολογίες συντίθενται σε ένα αυτοματοποιημένο όλον που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, το βιολογικό και το ψηφιακό, το ανθρώπινο και το ρομποτικό.

Μέχρι εδώ μόνο καλά νέα υπάρχουν. Οχι, δεν πρόκειται να ξυπνήσουν τα σατανικά ένστικτα του HAL 9000 που θα αποφασίσει να μας εξοντώσει μαζικά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε λουδίτες του 21ου αιώνα και να εξοντώσουμε τους HAL που εξοντώνουν τις θέσεις εργασίας, η τεχνητή νοημοσύνη είναι συμπυκνωμένη και πολλαπλασιασμένη ανθρώπινη νοημοσύνη και τα ρομπότ απελευθερώνουν εκατομμύρια ανθρώπους από τις βαριές, μονότονες, αλλοτριωτικές κινήσεις της παραγωγικής αλυσίδας που κατέστρεφαν τη δημιουργικότητά τους. 

Στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα για πρώτη φορά έχει την τεχνολογική δυνατότητα να εξαλείψει την πείνα, τη φτώχεια, τις επιδημίες, τους πολέμους, την εκμετάλλευση, τις ανισότητες, τους εθνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς, να αντιστρέψει την περιβαλλοντική κατάρρευση και να επικεντρώσει τη δημιουργική ικμάδα της στην απόλαυση της ζωής και στην αναμέτρηση με τα πραγματικά όριά της: τον θάνατο και το τέλος του Ηλιακού μας Συστήματος. Το γεγονός ότι ένας υπολογιστής θα μπορεί στο μέλλον να γράφει κάτι πολύ ευφυέστερο από την μπούρδα που σας αραδιάζω εδώ δεν με χαλάει καθόλου.

Παράδοξη πλειοδοσία στο πείραμα των αγορών

Γιατί ο σκληρός πυρήνας των δανειστών ευνοεί τη δοκιμαστική έξοδο – Η αδημονία της επιχειρηματικής ελίτ και ο γρίφος του ΔΝΤ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Να βγει κανείς ή να μη βγει;» Το… διασκευασμένο αλά ελληνικά σεξπιρικό δίλημμα εξακολουθεί και βασανίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το κουαρτέτο, τις αγορές κι ένα πλήθος παραγόντων του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει εμπλακεί με ζήλο στη διχοστασία για το αν η Ελλάδα πρέπει να αποπειραθεί και πότε δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, όχι απλώς πολύ πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος, αλλά ακόμη και τις προσεχείς εβδομάδες. Αν δεν επρόκειτο για μια συρρικνωμένη και καθημαγμένη από σχεδόν μια δεκαετία εξουθενωτικής λιτότητας οικονομία όπως η ελληνική, θα νόμιζε κανείς ότι το debate αφορά την Κίνα, τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία που, όταν δανείζονται το κάνουν σε τεράστια μεγέθη, δεκάδων δισ., όχι 2-3 δισ.

Η διάταξη των δυνάμεων σ’ αυτή τη διχοστασία είναι αρκετά περίεργη. Η Κομισιόν, για παράδειγμα, παρουσίασε ευθέως την εισήγησή της για έξοδο της χώρας από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, στην οποία βρίσκεται από το 2008, ως μια από τις προϋποθέσεις για την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Ο επίτροπος Ντομπρόβσκις μίλησε φανερά ενθαρρυντικά σε αυτή την κατεύθυνση. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κατά την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, αν και δεν αναφέρθηκε ευθέως στα σενάρια δανεισμού από τις αγορές, υπογράμμισε με πολλούς τρόπους την «επιστροφή στην κανονικότητα».

Οι υπέρ και οι (σχεδόν) κατά

Η γερμανική ακαμψία δεν είναι απλώς «προτεσταντικός ψυχαναγκασμός»

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου -27/12/2016

Γιατί η γερμανική ελίτ ρισκάρει την εκτεταμένη πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη και επενδύει στη «δημιουργική καταστροφή» της Ευρωζώνης;

Το τε­λευ­ταίο επει­σό­διο στο ελ­λη­νι­κό σί­ριαλ, με τις εξαγ­γε­λί­ες Τσί­πρα και το σχε­δόν αυ­τό­μα­το πά­γω­μα των μέ­τρων για το χρέος από τον ESM, απο­τε­λεί επι­το­μή της γερ­μα­νι­κής ακαμ­ψί­ας στην ευ­ρω­παϊ­κή τάξη πραγ­μά­των. Παρά το Brexit, παρά τη συ­ντρι­βή Ρέν­τσι στο ιτα­λι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα, παρά τις αβε­βαιό­τη­τες στις ευ­ρω­α­τλα­ντι­κές σχέ­σεις μετά τη νίκη Τραμπ, παρά τις εκλο­γι­κές προ­κλή­σεις σε Ολ­λαν­δία, Γαλ­λία, Γερ­μα­νία, παρά τη γε­νι­κευ­μέ­νη αμ­φι­σβή­τη­ση του ευ­ρω­παϊ­κού project από τα πλη­βεια­κά –και όχι μόνο– κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, παρά τα εμ­φα­νή ρήγ­μα­τα στο ευ­ρω­παϊ­κό «ιε­ρα­τείο», παρ’ όλα αυτά, η γερ­μα­νι­κή ελίτ δεν πα­ραι­τεί­ται ούτε κατά ένα «και» από τη θε­σμι­κή επι­κυ­ριαρ­χία της στην Ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ.

Τι ση­μαί­νει αυτή η θε­σμι­κή επι­κυ­ριαρ­χία, που δια­περ­νά κάθε νο­μι­κό κεί­με­νο της ΕΕ από το Μά­α­στρι­χτ και εντεύ­θεν, το απο­κά­λυ­ψε με απτό τρόπο το πε­ρι­στα­τι­κό με το βέτο στον ESM: ακόμη κι αν η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ΑΝΕΛ, σ’ αυτό το ελά­χι­στο επι­κοι­νω­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα βήμα με το εφά­παξ βο­ή­θη­μα και τον ΦΠΑ στα νησιά, κα­τά­φερ­νε να έχει την υπο­στή­ρι­ξη ή την ανοχή σύσ­σω­μης της Κο­μι­σιόν, της πλειο­ψη­φί­ας των υπουρ­γών στο Eurogroup, μιας ευ­διά­κρι­της πλειο­ψη­φί­ας στο Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο, ακόμη και της ηγε­σί­ας της ΕΚΤ, αρ­κού­σε το γε­γο­νός ότι η Γερ­μα­νία δια­θέ­τει το 27% σε δι­καιώ­μα­τα ψήφου στον ESM, ώστε να μπλο­κά­ρει ή να επι­βά­λει απο­φά­σεις που απαι­τούν την ει­δι­κή πλειο­ψη­φία 80%. Ου­σια­στι­κά, κάθε από­φα­ση.

Κάτι «σικέ» υπάρχει στο βρετανικό δημοψήφισμα…

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η κοινή ατζέντα των στρατοπέδων «εξόδου» και «παραμονής» είναι ήδη αποτυπωμένη στην ευρω-βρετανική συμφωνία του Φεβρουαρίου

Η διαφαινόμενη (δημοσκοπική) υπεροχή του Brexit βυθίζει τα χρηματιστήρια, εκτοξεύει τις αποδόσεις των ευρωπαϊκών ομολόγων, μηδέ εξαιρουμένων των γερμανικών, προκαλεί φρενίτιδα ζήτησης χρυσού, κατεδαφίζει την ισοτιμία της στερλίνας, συρρικνώνει ακόμη και τα ταπεινά ελληνικά «όνειρα σταθεροποίησης» και προκαλεί απίστευτο κρεσέντο καταστροφολογίας. 

Σε μια κορυφαία επίδειξη αμετροέπειας, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Ε.Ε. Ντόναλντ Τουσκ, επικαλούμενος μάλιστα την ιδιότητά του ως ιστορικού, προέβλεψε ότι μια έξοδος της Βρετανίας από την Ε.Ε. μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο διάλυση της ίδιας της Ένωσης, αλλά και το τέλος του δυτικού πολιτικού πολιτισμού! 

Για να κάνει πειστικότερη την πίεση στους Βρετανούς ψηφοφόρους, σε ένα σκηνικό που θυμίζει αντιστρόφως την «τρομοκρατία» εναντίον των Ελλήνων πολιτών στις παραμονές του ελληνικού δημοψηφίσματος, η ηγεσία της Ε.Ε. επιστρατεύει επιχειρήματα που ακυρώνουν όσα λέγονταν περίπου πριν ένα χρόνο περί fast track αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. αν υπερίσχυε το «όχι» και η κυβέρνηση σεβόταν το περιεχόμενό του. 

Το Washington Club, το re-profiling και ποιος δουλεύει ποιον για το χρέος…

«Η είδηση περί «ελληνικής πρότασης» προφανώς απευθύνεται σε Λωτοφάγους. Δεν είναι τίποτε άλλο από την πρόταση που έχει επεξεργαστεί από τον Σεπτέμβριο του 2015 η Κομισιόν. Είναι επίσης παραλλαγή αντίστοιχης πρότασης που είχε διατυπώσει ο ESM, επιχειρώντας να γεφυρώσει το χάσμα με το ΔΝΤ. Το τρικ να αναπαράγεται ως «ελληνική» η πρόταση της Κομισιόν γίνεται πιθανότατα με παρότρυνση ή ανοχή της τελευταίας, και αποκαλύπτει τις «συμμαχίες της απελπισίας» στις οποίες στηρίζεται η κυβέρνηση. «

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Θεωρητικά μέχρι την Κυριακή, στην Ουάσιγκτον, θα υπάρξει μια συνάντηση του ομώνυμου «κλαμπ» των πιστωτών που συγκροτήθηκε για τους πειραματισμούς επί του ελληνικού χρέους, με τη συμμετοχή των 4 ισχυρότερων χωρών της Ευρωζώνης και εκπροσώπων του Eurogroup, της ΕΚΤ, του ESM και του ΔΝΤ.

 Το «κλαμπ» είναι κλειστό. Είναι μια κανονική λέσχη πιστωτών, όπως η «Λέσχη του Παρισιού» που έχουν συγκροτήσει από το 1956 οι 20 μεγαλύτερες πιστώτριες χώρες για να διαχειριστούν κρατικά χρέη 90 χωρών ύψους 583 δισ. ευρώ. Στις λέσχες αυτές οι οφειλέτριες χώρες δεν καλούνται.

Μπορούν απλώς να διατυπώσουν το αίτημά τους για αναδιάρθρωση του χρέους τους. Δεν συμμετέχουν σε κανένα στάδιο της διαπραγμάτευσης.

Απλώς τους ανακοινώνεται η απόφαση των πιστωτών, συνοδευόμενη από αυστηρούς όρους.

Ο 6ος μνημονιακός προϋπολογισμός

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

ΟΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΗΣ ΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2016

«Ακόμη κι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε». Η φράση έχει πολλούς «πατέρες», αλλά επικρατέστερος είναι ο διοικητής της Τράπεζας της ΕλλάδοςΓιάννης Στουρνάρας, που έτσι περίπου απάντησε στα ερωτήματα της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίουερευνούσε στις αρχές του 2014 τη νομιμότητα των μνημονίων. Οσονούπω, η ίδια φράση θα γνωρίσει κι άλλους διεκδικητές ανάμεσα στα στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Σε κάθε περίπτωση, ήδη το προσχέδιο προϋπολογισμού 2016 που κατατέθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή αποτελεί ένα δημοσιονομικό-λογιστικό εγκώμιο στο τρίτο μνημόνιο. Άλλωστε, δεν αποτελεί παρά ακριβή αποτύπωση των βασικών του εντολών, διανθισμένος με μια ατυχέστατη προσπάθεια εξωραϊσμού τους.

Ποιο χρέος; Και ποια “διαπραγμάτευση”;

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αντισταθμίσει τις οδυνηρές δεσμεύσεις του τρίτου Μνημονίου με την προβολή ως μείζονος επιτυχίας της «δέσμευσης» των δανειστών να συζητήσουν τους προσεχείς δύο μήνες- εφόσον ολοκληρωθεί επιτυχώς η πρώτη θηριώδης αξιολόγηση των 51 προαπαιτούμενων- κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Δημοσίευμα του Reuters χθες, επικαλούμενο αξιωματούχους της Κομισιόν, παρουσίασε πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την υποτιθέμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (σήμερα κοντά στο 180% του ΑΕΠ), με κεντρική ιδέα ένα πλαφόν 15% του ΑΕΠ στο ετήσιο κόστος εξυπηρέτησής του. Δηλαδή, οι τόκοι και τα χρεολύσια που πληρώνει κάθε χρόνο η χώρα να μην υπερβαίνουν αυτό το ποσοστό, πράγμα που θα επηρεάζεται από το ονομαστικό ύψος του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, με σημερινές τιμές ΑΕΠ το πλαφόν 15%μεταφράζεται σε περίπου 27 δισ. τον χρόνο. Αν το ΑΕΠ σε λίγα χρόνια φτάσει τα 200 δισ. το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους μπορεί να ανέβει μέχρι τα 30 δισ.

ΠΟΙΟ ΧΡΕΟΣ; KAI ΠΟΙΑ “ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ”; ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αντισταθμίσει τιςοδυνηρές δεσμεύσεις του τρίτου Μνημονίου με την προβολή ως μείζονος επιτυχίας της «δέσμευσης» των δανειστών να συζητήσουν τους προσεχείς δύο μήνες- εφόσον ολοκληρωθεί επιτυχώς η πρώτη θηριώδης αξιολόγηση των 51 προαπαιτούμενων- κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Δημοσίευμα του Reuters χθες, επικαλούμενο αξιωματούχους της Κομισιόν, παρουσίασε πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την υποτιθέμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (σήμερα κοντά στο 180% του ΑΕΠ), με κεντρική ιδέα ένα πλαφόν15% του ΑΕΠ στο ετήσιο κόστος εξυπηρέτησής του. Δηλαδή, οι τόκοι και τα χρεολύσια που πληρώνει κάθε χρόνο η χώρα να μην υπερβαίνουν αυτό το ποσοστό, πράγμα που θα επηρεάζεται από το ονομαστικό ύψος του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, με σημερινές τιμές ΑΕΠ το πλαφόν 15% μεταφράζεται σε περίπου 27 δισ. τον χρόνο. Αν το ΑΕΠ σε λίγα χρόνια φτάσει τα 200 δισ. το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους μπορεί να ανέβει μέχρι τα 30 δισ.

Μεταξύ «μη συμφωνίας» και «μη ρήξης»

ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΕΞΩΘΟΥΝ ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΡΡΗΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο απολογισμός Ιανουαρίου- Απριλίου στην εκτέλεση του προϋπολογισμού, που περιλαμβάνει και τρεις γεμάτους μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, περιείχε μερικά αποκαλυπτικά ευρήματα: το καθαρό έλλειμμα περιορίστηκε σε μόλις 508 εκατ., έναντι στόχου 2,9 δισ. Το πρωτογενές πλεόνασμα εκτινάχτηκε στα 2,16 δισ., όταν ο στόχος ήταν μόλις 287 εκατ. Πώς συντελέστηκε το θαύμα αυτό, παρότι όλες οι οφειλές προς το ΔΝΤ καταβλήθηκαν στο ακέραιο; Με την πεπατημένη της συγκράτησης των δαπανών κατά 2 δισ. Η βρετανική Telegraph σχολίασε σχετικά: Οι χρηματοδότες της Ελλάδας απαιτούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατήσει τις δαπάνες και να αυξήσει την είσπραξη φόρων. Από τα αποτελέσματα φαίνεται ότι κατάφεραν να πετύχουν ακριβώς αυτό.

Και το πέτυχαν, θα συμπληρώναμε εμείς, χωρίς καν να υπάρξει συμφωνία. Δια της χρηματοδοτικής ασφυξίας που έχουν επιβάλει, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναγκάζεται να εφαρμόζει μια εκδοχήάρρητης λιτότητας, την οποία με κάθε τρόπο προσπαθεί να αποφύγει. Διότι, προφανώς, τα πρόσθετα έσοδα που εισπράχθηκαν και λόγω των ρυθμίσεων όπως και τις κρατικές δαπάνες που δεν καταβλήθηκαν κάποια εισοδήματα τα στερήθηκαν. Και όχι απαραίτητα τα πιο υψηλά.

ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ «ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ»;

Φεβρουαρίου 5, 2015 από seisaxthiablog

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Αν η αποδέσμευση από το μνημόνιο και η έξωση της τρόικας εξελιχθούν σε «αντικατάστασή» τους από θεσμούς και μηχανισμούς που δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του δημοσιονομικού ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης αυτό θα προκαλέσει ιδεολογικοπολιτική δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ο σχηματισμός κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ δημιούργησε πολιτικό τετελεσμένο για όλη την ΕΕκαι τις κυβερνητικές ηγεσίες των χωρών της. Η ισχυρή αμφισβήτηση της λιτότητας από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη τάση, έστω κι αν πρόκειται να διοχετευτεί εκλογικά όχι μόνο σε αριστερόστροφους σχηματισμούς, όπως οι Podemos, αλλά και σε εθνικιστικά ή ακροδεξιά κόμματα, όπως της Λεπέν. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηγεσία της ΕΕ και της Ευρωζώνης όσο και τα κυβερνώντα κόμματα των χωρών αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο μέχρι το προσεχές φθινόπωρο να βρεθούν μπροστά σε έναν ριζικά διαφορετικό πολιτικό χάρτη στην Ευρώπη. 

TTIP, CETA, TiSA, TTP: ο καπιταλισμός του κοντινού μέλλοντος

Δεκεμβρίου 29, 2014 από seisaxthiablog

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Το τέρας, αόρατο και πανταχού παρόν

Ενώ οι ανυποψίαστοι ιθαγενείς της Γηραιάς Ηπείρου ασχολούνται με το αν ο Ντράγκι θα αποτολμήσει την «ποσοτική χαλάρωση» ή πώς η Ελλάδα θα αποφύγει το «εκλογικό ατύχημα», στα πιο απρόσιτα για την κοινή γνώμη κτήρια των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον κι άλλων μητροπόλεων σχεδιάζεται το απώτερο μέλλον του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ελάχιστοι υποψιάζονται ότι κάποια περίεργα αρχικά, που μπαίνουν στη δημόσια σφαίρα –TTIP, TiSA, CETA, TTP– στο μέλλον θα καθορίζουν απίστευτες λεπτομέρειες της καθημερινότητας των ανθρώπων: τι θα τρώνε, τι φάρμακα θα παίρνουν, πώς θα αμείβονται, αν θα κατοικούν σε κυρίαρχα κράτη ή σε «αποικίες» πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Τα αρχικά αυτά αντιστοιχούν σε τέσσερις διακρατικές συμφωνίες που βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση, σε απόλυτη αδιαφάνεια, και περιλαμβάνουν περίπου 60 χώρες, ανάμεσά τους τις 28 της Ε.Ε., τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ιαπωνία. Οι χώρες αυτές ελέγχουν περίπου το 70% των παγκόσμιων οικονομικών συναλλαγών. Στην Ευρώπη κάποιος μικρός θόρυβος έχει προκληθεί για την TTIP, τη «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Επενδύσεων και Εμπορίου ΗΠΑ και Ε.Ε.». Αλλά δεν είναι μικρότερης σημασίας η TiSA (Συμφωνία για το Εμπόριο Υπηρεσιών), η CETA (Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία Καναδά-Ε.Ε.) και η TPP (Εταιρική Σχέση Χωρών του Ειρηνικού), έναντι της οποίας η Ε.Ε. διάκειται φιλικά, αν και δεν είναι άμεσος εταίρος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΙΟ

Δεκεμβρίου 15, 2014 από seisaxthiablog

Και για τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η εκλογική επικράτηση έχει προεξοφληθεί, σημαίνει ότι καλείται να δοκιμάσει τα όριά του σε ένα περιβάλλον που επιφυλάσσει: δυσκολίες στον σχηματισμό κυβέρνησης, πόλεμο από το εγχώριο κατεστημένο ακόμη και σε ανώδυνα πεδία, χρηματοδοτική ασφυξία από αγορές και εταίρους, προσπάθεια διπλωματικής απομόνωσης εντός της Ε.Ε., φυγή κεφαλαίων και πολλά άλλα δεινά. Όλα όσα οι πρωταγωνιστές της κινδυνολογίας επικαλούνται ως ζοφερά ενδεχόμενα σε περίπτωση πολιτικής αλλαγής στην πραγματικότητα περιγράφουν το σχεδόν πλήρες σχέδιό τους.

ΑΝΤΙ ΠΕΙΘΟΥΣ, ΦΟΒΟΣ

Ως εκ τούτου, το ερώτημα είναι αν η altera pars, η εν αναμονή κυβέρνηση της αριστεράς, κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας ή όπως αλλιώς ονομαστεί έχει τη βούληση, την ικανότητα και την ευφυΐα να οργανώσει τη δική της αντεπίθεση απέναντι στην εκστρατεία φόβου, που είναι βέβαιο ότι θα κλιμακωθεί. Το κύριο όπλο που διαθέτει δεν είναι μια εκστρατεία πειθούς, αλλά μια εκστρατεία καταρράκωσης της πεποίθησης που υπάρχει στην ηγεσία της Ευρωζώνης και στις αγορές ότι είναι καλά προστατευμένες πίσω από την υγειονομική ζώνη με την οποία έχουν αποκλείσει την Ελλάδα. Δηλαδή, να ξανακάνει το ελληνικό πρόβλημα καρδιά της ευρωπαϊκής κρίσης. Να φοβίσει αντί να φοβηθεί. Και να εμπνεύσει στην ελληνική κοινωνία το πείσμα ότι δεν αξίζει να γίνει καύσιμο για τη σωτηρία της ευρωζώνης. Για το πώς μπορεί να γίνει αυτό δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Ένα λιτό σύνθημα: καμιά άλλη θυσία για το απεχθές χρέος, καμιά άλλη θυσία για το τοξικό ευρώ.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Ένα φάντασμα ξαναπλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του GREXIT. Όσοι πίστευαν ότι το 2014 δεν θα θυμίζει καθόλου 2012, πρέπει να το ξανασκεφτούν. Η πολιτική ηγεσία της Ε.Ε., τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που δρουν στις αγορές, οι αεριτζήδες του ελληνικού χρηματιστηρίου, η εγχώρια κλεπτοκρατική επιχειρηματική ελίτ, οι τραπεζίτες στους οποίους χαρίστηκαν δεκάδες δισεκατομμύρια, οι δηλητηριώδεις γραφίδες του ελληνικού ενημερωτικού καρτέλ, οι αναλυτές των διεθνών συστημικών ΜΜΕ και των χρηματοπιστωτικών ομίλων, όλοι τους  αντέδρασαν στην επίσπευση της προεδρικής εκλογής όπως ακριβώς αναμενόταν. Ουδείς δικαιούται να υποδύεται τον έκπληκτο.

Μετά την κρίση

Αυγούστου 1, 2014 από seisaxthiablog

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

«Κάποια στιγμή θα τελειώσει η κρίση, έτσι δεν είναι; Δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα» μου είπε η κόρη μου προσπαθώντας να αποκρούσει μια από τις συνήθεις γονεϊκές «επιθέσεις» εναντίον της για τη σημασία που έχουν τα γνωστικά εφόδια ώστε να επιβιώσει η γενιά της στην εργασιακή ζούγκλα. Η κόρη μου υπονοούσε ότι το τέλος της κρίσης, έστω κι αν κηρυχθεί σε μερικά χρόνια, θα σημάνει κατά κάποιον τρόπο επιστροφή στην προτέρα κατάσταση.

Η κόρη μου είναι 15, αλλά η ίδια ψευδαίσθηση επικρατεί σε ανθρώπους των 25, 35 ή 65 ετών. Επικρατεί, πάνω απ” όλα, στους ψεκασμούς αισιοδοξίας με τους οποίους βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη, ευτυχώς ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση, το μιντιακό καρτέλ, το λόμπι των μνημονιοφρόνων.

Σ” αυτή την αυταπάτη υπάρχει και ένας βαθμός αλήθειας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή η κρίση, όπως κι αν την ορίσει κανείς (χρηματοπιστωτική, κρίση δημοσίου χρέους, κρίση του ευρώ, κλασική κρίση του οικονομικού και επιχειρηματικού κύκλου), θα διανύσει την τροχιά της και θα επαναφέρει το «σύστημα» σε μια ισορροπία. Μπορεί από τη μια κρίση στην άλλη τα διαλείμματα ισορροπίας να είναι όλο και πιο σύντομα και ασταθή, πάντως υπάρχουν. Αν, για παράδειγμα, φέτος καταγραφεί έστω και μια απειροελάχιστη αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ και του χρόνου μια μεγαλύτερη, κι αν το «μπαζούκα» του Ντράγκι καταφέρει να «φουσκώσει» την ισχνή ανάκαμψη της Ευρωζώνης, οι νεοφιλελεύθεροι θεραπευτές του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα νομιμοποιούνται να κηρύξουν το «τέλος της κρίσης» και την αποκατάσταση ενός νέου «ενάρετου κύκλου» στην Ε.Ε. Τυπικά, αυτό θα τεκμηριωθεί όχι μόνο από τα μεγέθη του ΑΕΠ, αλλά και από μια άνθιση των επενδύσεων, ίσως και από μια αξιοσημείωτη αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας.

Ο ύστερος ιμπεριαλισμός

Μαρτίου 17, 2014 από seisaxthiablog

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο Ιστορίας της κόρης μου (Γ’ Γυμνασίου), πέφτει η ματιά μου σε δυο χάρτες της Ευρώπης. Ο ένας πριν από τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο κι ο άλλος αμέσως μετά τις συνθήκες που επέβαλαν οι νικητές στους ηττημένους. Ο Πόλεμος ξεκίνησε σε μια ηπειρωτική Ευρώπη 15 κρατών και κατέληξε σε μια ήπειρο 25 κρατών. Διέλυσε τέσσερις αυτοκρατορίες – γερμανική, αυστροουγγρική, ρωσική και οθωμανική-, ανακατένειμε τις ζώνες αποικιοκρατικής επιρροής σε τρεις ηπείρους, τροφοδότησε πλήθος περιφερειακών διενέξεων και έβαλε τις βάσεις για το επόμενο παγκόσμιο μακελειό. Ο πόλεμος «γέννησε», βεβαίως, και το πείραμα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, αλλά αποτέλεσε κυρίως ένα απεχθές ξέσπασμα του νέου ιμπεριαλισμού.

Στο σχολικό βιβλίο διατυπώνεται ένας στοιχειώδης ορισμός του ιμπεριαλισμού ως βασικής αιτίας του πολέμου («η πολιτική επέκτασης των βιομηχανικά αναπτυγμένων κρατών σε βάρος άλλων κρατών»), αλλά η φιλότιμη προσπάθεια των συγγραφέων δεν αφήνει περιθώρια στους εφήβους να συσχετίσουν τη ζοφερή ιστορική πείρα με όσα συμβαίνουν σήμερα.

Η σημερινή πολιτική γεωγραφία της Ευρώπης προέκυψε από μιαν αντίστοιχη διεργασία κατακερματισμού και ανασύνθεσης, στην οποία πρωτοστάτησαν οι ίδιες «Μεγάλες Δυνάμεις» που πρωταγωνίστησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Όμως, παρουσιάζεται στα μάτια των νέων ως προϊόν μιας γενικά αναίμακτης διαδικασίας. Σαν να μην μεσολάβησε η βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, σαν να σταμάτησε έστω και για ένα λεπτό ο ανταγωνισμός Δύσης και Ρωσίας των ολιγαρχών στο μετασοβιετικό τοπίο ή ως εάν η ουκρανική κρίση να είναι ένα αιφνιδιαστικό διάλειμμα στη μεταψυχροπολεμική μακρά ειρήνη.

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΜΗΝΥΜΑ ΟΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΧΙ» ΣΕ ΝΕΟ ΔΑΝΕΙΟ

(Σάββ. 7/12/13 - 14:35)     http://www.iskra.gr

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ» ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΩΣ «ΝΤΙΛΕΡ» ΤΟΥ ΔΝΤ

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΙΚΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ «ΟΡΑΜΑ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, που βρέθηκε αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα, παρέδωσε στην κυβέρνηση τρεις εκθέσεις-μελέτες του οργανισμού για τιςδημοσιονομικές προοπτικές, την πορεία των μεταρρυθμίσεων και την «απελευθέρωση»τεσσάρων κλάδων της οικονομίας από προστατευτικές διατάξεις. Τα αντίτυπα που παρέδωσε στον πρωθυπουργό, στον υπουργό Οικονομίας και στον υπουργό Ανάπτυξης είχαν στα εξώφυλλά τους τρεις διαφορετικές εικόνες. Στη μία εμφανιζόταν ο Παρθενώνας, στην άλλη οι κίονες ενός απροσδιόριστου αρχαιοελληνικού ναού, ίσως του Σουνίου και στην τρίτη μοτίβα της γεωμετρικής τέχνης: μαίανδροι, έλικες, ομόκεντροι κύκλοι, ακροκέραμοι. Δεν ξέρουμε αν η αυτή η ελαφρώς φολκλορική σημειολογία του διεθνούς οργανισμού προτείνει επιστροφή της Ελλάδας στη… Γεωμετρική Εποχή. Πάντως, αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τις 320 «μεταρρυθμίσεις» που προτείνει για να «απελευθερωθούν» οι δυνάμεις του ανταγωνισμού, δεν αποκλείεται να δούμε ομπρέλες και ξαπλώστρες στον ναό του Απόλλωνα και McDonalds στα Προπύλαια της Ακρόπολης.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ για την «απελευθέρωση των αγορών και της επιχειρηματικότητας», η οποία μάλιστα παραγγέλθηκε και πληρώθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, είναι ένα συνονθύλευμα όλων των ακραίων συνταγών που ζητούν κατάργηση κάθε ίχνους κρατικού, νομικού και κοινωνικού ελέγχου στις αγορές υπηρεσιών και προϊόντων και μάλιστα πρώτης ανάγκης. Η υιοθέτησή αυτού του νεοφιλελεύθερου μανιφέστου είναι πρακτικά και πολιτικά αδύνατη. Είναι, όμως, ενδεικτικό των προθέσεων των διεθνών οργανισμών, αλλά και της κυβέρνησης, να μετατρέψουν την παραγωγικά κατεστραμμένη Ελλάδα σε ένα κράτος-υβρίδιο, ένα εργαστήριο ακραίου οικονομικού και κοινωνικού πειραματισμού.

ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΧΡΕΟΣ

Οι ίδιοι οι επιτελείς του διεθνούς οργανισμού, άλλωστε, πιθανότατα γνωρίζουν ότι οι προτάσεις τους για την άρση «320 εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα», δεν πρόκειται να υιοθετηθούν στο σύνολό τους. Γι’ αυτό και ο γραμματέας του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, μπήκε στο μεγάλο παιχνίδι που παίζεται με σταυροδρόμι την Ελλάδα μεταξύ ΔΝΤ και Ευρώπης. Η άλλη, πιο ουσιαστική έκθεση που κόμισε στην Αθήνα, περιέγραψε ανάγλυφα το αδιέξοδο του ελληνικού πειράματος, αποκαλύπτοντας ότι κατά τις εκτιμήσεις του οργανισμού το ελληνικό χρέος θα κινείται στην περιοχή του 160% του ΑΕΠ το2020 και όχι 123% όπως προβλέπει η συμφωνία Ε.Ε.- ΔΝΤ, ώστε το Ταμείο να συνεχίσει τη χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος. Απ’ αυτή την άποψη ο ΟΟΣΑ λειτούργησε και ως «ντίλερ» του ΔΝΤ. Φυσικά, ο οργανισμός υπενθύμισε ότι εκτιμά πως το 2014 η ελληνική οικονομία θα παρουσιάσει πάλι ύφεση 0,4% και υπολόγισε ότι η ύφεση έχει αυξήσει το χρέος κατά 38,5% του ΑΕΠ, όσο ακριβώς ήταν και το όφελος από το κούρεμα του PSI. Εξού και οι συστάσεις Γκουρία στους Έλληνες συνομιλητές του να πιέσουν τους Ευρωπαίους εταίρους για νέο κούρεμα.

Κατασκευάζοντας ένα «αποτυχημένο κράτος»

• Κιμπουρόπουλος Γιάννης
• |
• 14.07.2013/ ΑΥΓΗ

Παρ' ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι οι δανειστές είχαν εξ αρχής ένα σαφές σχέδιο για την Ελλάδα, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια αναβάθμιση του πειράματός τους. Το οποίο οδηγούν ώς τις ακραίες του συνέπειες. Εν ολίγοις, στην Ελλάδα επιχειρείται να τεκμηριωθεί πλήρως ο ορισμός του αποτυχημένου κράτους. Ο ορισμός αμφισβητείται από πολιτικούς επιστήμονες, που υποστηρίζουν ότι η χρήση του όρου γίνεται προπαγανδιστικά, για να δικαιολογηθούν ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ιδιαίτερα σε παραλυμένα κράτη της Αφρικής.  Ωστόσο, στην Ελλάδα φαίνεται ότι μεθοδεύεται με εξαιρετικό κυνισμό το πρώτο πείραμα κατασκευής «αποτυχημένου κράτους» στην Ευρώπη.

• Υπάρχει, λοιπόν, πλήθος ενδείξεων ότι το ελληνικό πείραμα περνά σε ένα Plan B, που καταλήγει στην κατασκευή ενός πλήρως αποτυχημένου κράτους εντός της Ε.Ε. Για τη διαχείρισή του δεν αρκούν οι ήδη δρομολογημένοι για όλα τα μέλη της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης μηχανισμοί εκχώρησης κυριαρχίας. Αλλά προετοιμάζεται ένας μηχανισμός πλήρους κατάληψης του κράτους από εκπροσώπους των δανειστών

Στον ορισμό του «αποτυχημένου κράτους» (failed state) προβάλλονται κατά κανόνα τέσσερα χαρακτηριστικά: η αδυναμία πλήρους ελέγχου της επικράτειας από τις κρατικές αρχές, η αδυναμία της νόμιμης εξουσίας να λαμβάνει αποφάσεις, η αδυναμία να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πολίτες και η δυσκολία να λειτουργήσει το κράτος ως κυρίαρχο μέλος της διεθνούς κοινότητας.

Η εφαρμογή του Μνημονίου -κι είναι ένα ερώτημα αν σ' αυτήν την εφαρμογή πρέπει να περιλάβει κανείς και τις απολύτως προβλέψιμες παταγώδεις αποτυχίες του, ιδιαίτερα τις δημοσιονομικές- έχει επιφέρει ορατά αποτελέσματα και στα τέσσερα κριτήρια αποτυχίας. Οι «μεταρρυθμίσεις» σε όλο το φάσμα της κρατικής διοίκησης έχουν απορρυθμίσει σχεδόν όλες τις υπηρεσίες που παρέχουν στους πολίτες τα στοιχειώδη: υγεία, πρόνοια, ασφάλιση, κοινωνική προστασία, παιδεία παρουσιάζουν εικόνα προϊούσας διάλυσης, η οποία, αν και είναι άμεσο αποτέλεσμα των δραστικών περικοπών στις δαπάνες, ταυτόχρονα παρουσιάζεται από την τρόικα ως ένδειξη «ανικανότητας» της εγχώριας πολιτικής ελίτ.