Αφιέρωμα από Αντίφωνο: Μέγας Βασίλειος - Χρόνος

ΚΛΙΚ στον σύνδεσμο που ακολουθεί ή στην εικόνα...

π. Αθ. Γιέφτιτς, Δημ. Μαυρόπουλος, Χρ. Γιανναράς, π. Νικ. Λουδοβίκος, π. Δημήτριος Stăniloae

https://antifono.gr/vasilios_xronos/

“Πρωτοχρονιά” του Γεωργίου Σουρή

…κι αρχή καλός μας χρόνος.

Με την ευκαιρία άλλης μίας Πρωτοχρονιάς ας θυμηθούμε ένα ποίημα, από τα σχετικά άγνωστα, του μεγάλου μας σατιρικού και Τσιριγώτη Γεωργίου Σουρή, μαζί με ένα μικρό εορταστικό που δείχνει τη στιχουργική του δεινότητα.

Καινούργιος χρόνος!… τί χαρά!… τί εὐτυχία πάλι!

ὅλοι βαστοῦνε κἄτι τὶ καὶ εἰς τὰ δυό των χέρια,

ὅλοι χαρούμενοι κτυποῦν στὸν τοῖχο τὸ κεφάλι

καὶ βλέπουν τοὺς λογαριασμοὺς καὶ τὰ παλῃὰ τεφτέρια.

Βλέπω κι’ ὁ δύστυχος ἐγὼ σ’ ἕνα μικρὸ τεφτέρι,

κανεὶς σ’ ἐμένα δὲν χρωστᾷ, σ’ ἄλλους ἐγὼ χρωστῶ,

βλέπω δυὸ ἐπιτύμβια εἰς ἕνα καροτσέρη

καὶ δώδεκα ἑξάστιχα στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

o Χρόνος της Ιστορίας και ο Χρόνος της Προφητείας

από π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Τι είναι ο χρόνος; ο Θεολογικός χρόνος; Τι σημαίνει εσχατολογικός χρόνος; Πριν την δημιουργία δεν υπάρχει χρόνος, Ο χρόνος του σώματος και της ψυχής διαφέρει; Διαφορά γραμμικού κυκλικού και εσχατολογικού χρόνου, Ο χρόνος της προφητείας, Ποιο χρόνο βίωσε ο Χριστός στην γη; Ο χρόνος της εσωτερικής ζωής- ψυχής, Ο μεταθανάτιος χρόνος.

Ο χρόνος. Ένας αμείλικτος εχθρός ή ένας αιώνιος φίλος μας. π. Νικόλας Λουδοβίκος Επιμέλεια – παρουσίαση: Μαρία Αναγνωστίδου



ΠΗΓΗ:https://youtu.be/XHnTKfJCHt8
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ - ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ

  

ΑΚΟΥΣΤΕ... ... ένα διαχρονικό, πικρό και σκωπτικό, αλλά και τόσο αληθινό, ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Και μην ξεγελαστείτε από τον τίτλο... ισχύει αναλλοίωτο για κάθε μέρα που ζούμε...

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ

Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες

σκεμπέδες, σταβροθολωτοί και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ’ επίσημοι κι ωραίοι.

Σαράντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.

Όξ’ ο κοσμάκης φώναζε : «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ’ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυραίοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν : «Είστε αθέοι».

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ουρανοφάντωρ θεμελιωτής του χριστιανικού ήθους

Αλέξανδρος Χριστοδούλου, Θεολόγος


Μέγας Βασίλειος (1 Ιανουαρίου)



Οικουμενικός διδάσκαλος, φωστήρας της ορθοδόξου πίστεως, πατέρας του μοναχισμού, προστάτης των φτωχών, τέλειο πρότυπο επισκόπου, ζωντανή εικόνα του Χριστού, διανέμοντας με τις πράξεις του τους θησαυρούς της φιλάνθρωπης Αγάπης του Κυρίου, ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας γεννήθηκε το 329 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Στην οικογένειά του ανήκει πλήθος μαρτύρων και αγίων.



Οι γονείς του, ο άγιος Βασίλειος ο Παλαιός και η αγία Εμμέλεια, διαπαιδαγώγησαν τα δέκα παιδιά τους στον δρόμο της αγιότητας. Η αδελφή του αγίου Βασιλείου, η αγία Μακρίνα, αληθινός πνευματικός οδηγός της οικογένειας, παρότρυνε την μητέρα και τους αδελφούς της προς τον μοναχικό βίο: τον άγιο Ναυκράτιο, τον άγιο Γρηγόριο, μελλοντικό επίσκοπο Νύσσης, και των άγιο Πέτρο, μελλοντικό επίσκοπο Σεβαστείας.

Ο άγιος Βασίλειος πέρασε την παιδική του ηλικία στην Νεοκαισάρεια του Πόντου, όπου έμαθε την ορθόδοξη πίστη από την μητέρα και την γιαγιά του, την αγία Μακρίνα την Παλαιά. Με την καθοδήγηση του πατέρα του προόδευσε γρήγορα στην θύραθεν γνώση που φρόντιζε να συνδυάσει μαζί με την πρόοδο στην αρετή. Μετά το θάνατο του πατέρα του σπούδασε στα μεγαλύ­τερα πολιτιστικά κέντρα της εποχής: την Καισαρεία της Παλαιστίνης, την Κωνσταντινούπολη και τελικά την Αθήνα. Διακρίθηκε σ’ όλες τις επιστήμες: στην φιλοσο­φία, την γραμματική, την λογική, την ρητορική, στα μαθημα­τικά, την αστρονομία, την ιατρική. Εκεί γνωρίσθηκε με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και έγινα αχώριστοι φίλοι. Μόλις τελείωσε τις σπουδές του στην Αθήνα, οι συμφοιτητές του ήθελαν να τον κρα­τήσουν για δάσκαλό τους.

Η βαθειά μελέτη του Ευαγγελίου, τον έκανε να αισθαν­θεί τη ματαιότητα της θύραθεν σοφίας γι’ αυτό εγκατέλειψε την Αθήνα και τη σταδιοδρομία του ρητοροδιδασκά­λου, βαπτίσθηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Επισκέφθηκε την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Συρία και ακόμη την Με­σοποταμία, όπου μπόρεσε να θαυμάσει τους ασκητικούς αγώνες και τις αρετές των ονομαστών ασκητών που ζούσαν στους τόπους αυτούς.

Οι Απαράδεκτοι Μια Απαράδεκτη Πρωτοχρονιά

Με ένα επεισόδιο - "γίγας" οι Απαράδεκτοι υποδέχονται το 1992 και γράφουν τηλεοπτική ιστορία με το - κατα πολλούς - καλύτερο εορταστικό πρόγραμμα στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Διαβάστε περισσότερα στο TheCaller.gr

Χρόνος Καιρός και Αιώνας - Δημήτρης Μαυρόπουλος

«Ἡ ὀμορφιὰ θὰ σώσει τὸν κόσμο»

Ντοστογιέφσκυ

Προσπαθῶ νὰ κάνω τεράστιο ἅλμα πίσω στὴ ζωή μου, νὰ θυμηθῶ πότε αἰσθάνθηκα τὴν ὕπαρξη τοῦ χρόνου. Ὅ,τι καταλαβαίνω πὼς πρέπει νὰ συνέβη ὀφείλεται στὶς διηγήσεις τῆς μάνας μου. Ἀναπληρώνω ἀπὸ τὴν πείρα τοῦ μεγαλώματος τῶν δικῶν μου παιδιῶν, ἢ τῶν παιδιῶν φίλων μου.

Πότε ἕνα μικρὸ παιδὶ φτάνει τελικὰ νὰ λέει «αὔριο» ἢ «χθὲς» ἔχοντας συνείδηση ἑνὸς χρονικοῦ μεγέθους ἴδιου μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχουν οἱ γύρω του; Θὰ πρέπει νὰ παιδεύτηκα, ἀπ’ ὅ,τι ἔλεγε ἡ μάνα μου ― εἶχα κλείσει τὰ τρία καὶ μπέρδευα τὶς χρονικὲς ἀλληλουχίες. Προηγήθηκε ἡ αἴσθηση τοῦ «αὔριο» ἀπὸ τὴν αἴσθηση τοῦ «σήμερα» καὶ τοῦ «χθές». Κι ὅταν ἔμαθα πιὰ νὰ τὰ προσδιορίζω σωστὰ αὐτὰ τὰ τρία χρονικὰ σημεῖα, χαιρόμουν γιὰ τὶς ἐπιβραβεύσεις τῶν μεγάλων. Τὸ μπέρδεμα ὅμως ἐλλόχευε ὕπουλα στὴ ζωή μου, πάντα ἀγωνιοῦσα γιὰ τοὺς σωστοὺς προσδιορισμούς. Συχνὰ αἰσθανόμουν τὸ «αὔριο» ὡς «σήμερα», καμιὰ φορὰ καὶ ὡς «χθές», ἀλλὰ τέτοια αἰσθήματα τὰ κρατοῦσα γιὰ τὸν ἑαυτό μου. Στοὺς γύρω μου φανέρωνα πάντοτε αὐτὸ ποὺ περίμεναν ἀπὸ μένα, ἐπιδίωκα ἀπὸ μικρὸς νὰ σέβομαι τὶς κοινὲς συμβάσεις. Ἕνα μυστικὸ ἄρχισε σιγὰ σιγὰ νὰ διαμορφώνεται στὴ ζωή μου, ἕνα μυστικὸ ποὺ πῆρε ὑπαρξιακὲς διαστάσεις ὅταν πῆγα σχολεῖο καὶ οἱ δάσκαλοι βάλθηκαν, μὲ ζῆλο καὶ ἐπιμέλεια, νὰ μοῦ μάθουν τοὺς κανόνες τῆς ζωῆς. Τώρα δὲν ἦταν μόνο τὰ τρία βασικὰ μεγέθη (χθές, σήμερα, αὔριο), ἀλλὰ προστέθηκαν καὶ ἄλλοι χρονικοὶ προσδιορισμοί: ὁ μήνας, τὸ ἔτος, ἡ χρονικὴ περίοδος, τὸ μέτρημα τῆς ὥρας καὶ τῶν λεπτῶν ― καὶ στὸ μάθημα τῆς ἱστορίας τὸ «πρὸ Χριστοῦ» καὶ «μετὰ Χριστόν».

Η αργία της Κυριακής

του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

            Κυριακή αποκλήθηκε η ημέρα, η τελευταία της εβδομάδας, η αφιερωμένη στον Κύριό μας και Θεό μας. Μικρό είναι το νόημα των υπολοίπων ημερών. Οι τέσσερες πρώτες λαμβάνουν, αν και όχι ακριβώς,  το όνομά τους εκ του αριθμητικού που τις προσδιορίζει. Η πέμπτη δηλώνει ότι κατά τους Ιουδαίους ήταν ημέρα προπαρασκευής για την ημέρα του Θεού, το Σάββατο δηλαδή, που ως λέξη εισήχθη και στην ελληνική γλώσσα. 

Κατά τη χριστιανική εποχή η Κυριακή, η ημέρα του Κυρίου, υποκατέστησε το Σάββατο ως ημέρα του Θεού και την ημέρα την αφιερωμένη στον θεό ήλιο από τους ειδωλολάτρες.

            Μεταξύ των γνωστών δέκα εντολών του Θεού προς τον προφήτη Μωυσή για εφαρμογή τους από τους Εβραίους τέταρτη κατά σειρά είναι η ακόλουθη:  «Έξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε ημέρᾳ τη εβδόμῃ σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου». Είναι σημαντική η σειρά τοποθέτησής της εντολής, καθώς έπεται τριών άλλων με τις οποίες ρυθμίζεται η λατρεία του Θεού. Ακολουθούν οι άλλες, με τις οποίες ρυθμίζονται σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.  Με την εντολή για τήρηση ημέρας αργίας ο Θεός ζήτησε από τους Εβραίους να μιμηθούν τον δημιουργό τους, ο οποίος εποίησε τα πάντα σε διάστημα έξι ημερών, μακρών χρονικών περιόδων. Συνεπώς η νομοθέτηση κατάργησης της αργίας της Κυριακής έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τον Θεό!

            Την αργία σεβάστηκαν επί αιώνες οι κοινωνίες, στις οποίες είχε γίνει αποδεκτή η πίστη στον Χριστό από μεγάλο μέρος του λαού τους. Ακόμη και στη Δύση, όπου ο ευαγγελικός λόγος στρεβλώθηκε και στραγγαλίστηκε η ελευθερία του προσώπου, οι συνθήκες εργασίας δεν ήσαν αυτές που υπονοούνται με τον ευρέως εν χρήσει όρο «εργασιακός Μεσαίων». Έντιμοι ερευνητές έφεραν στο φως στοιχεία, που δείχνουν ότι οι δουλοπάροικοι κατά τον Μεσαίωνα εργάζονταν λιγότερο από τον μέσο εργαζόμενο κατά τη βιομηχανική εποχή της νεωτερικότητας. Οι θρησκευτικοί ηγέτες υποδείκνυαν, σε κίνηση αντιρρόπησης του συμβιβασμού τους στο θέμα της στέρησης της προσωπικής ελευθερίας, την καθιέρωση από τους φεουδάρχες και άλλων αργιών πέραν εκείνης της Κυριακής. Και οι φεουδάρχες ικανοποιούσαν τα αιτήματα όχι λόγω της ευλαβείας τους βέβαια και της συμπάθειας προς τους δουλοπαροίκους, αλλά προς αποτροπή κοινωνικών αναταραχών! Έτσι κατά την όψιμη περίοδο του Μεσαίωνα οι αργίες ήσαν 120 στην Αγγλία, 150 στην Ισπανία, 180 στη Γαλλία (Edith Rodgers), κάτι που σήμερα φαίνεται εξωπραγματικό! Βέβαια ως αμοιβή για την εργασία τους ελάμβαναν μόνο τα απολύτως απαραίτητα προς το ζην. Ασφαλώς και δεν γράφουμε με συμπάθεια προς τη φεουδαρχία, την απάτη της νεωτερικότητας του αστικού « διαφωτισμού» αποκαλύπτουμε! Οι αστοί εργοδότες υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι σκληρότεροι και απαιτητικότεροι  από τους φεουδάρχες!

Υπάρχει μόνο ένας απόλυτος χρόνος;

Υπάρχει πράγματι μόνο ένας απόλυτος χρόνος, ο οποίος αν και μετρείται με ατέλειες από τα πραγματικά ρολόγια, είναι ο αληθινός χρόνος του Κόσμου; Μοιάζει πως μάλλον έτσι πρέπει να είναι, αλλιώς τι νόημα έχει να...

Τι είναι ο Χρόνος; Κάθε παιδί που πάει σχολείο μαθαίνει τι είναι ο χρόνος. Αλλά επίσης για κάθε παιδί φτάνει μια στιγμή, που βρίσκεται αντιμέτωπο με τα παράδοξα που γεννάει η καθημερινή μας αντίληψη για τον χρόνο. Θυμάμαι όταν ήμουν και ο ίδιος παιδί, πως ξαφνικά μου καρφώθηκε στο μυαλό η ερώτηση αν ο χρόνος θα μπορούσε να τελειώνει κάπου ή να συνεχίζεται επ άπειρον. Πρέπει να τελειώνει κάποτε, γιατί πως να συλλάβουμε την άπειρη παρουσία του που θα εκτείνεται μπροστά μας, αν ο χρόνος δεν έχει τέλος; Αλλά πάλι αν έχει τέλος τι συμβαίνει ύστερα; Μελετώ την ερώτηση τι είναι ο χρόνος, κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ενήλικης ζωής μου. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ από την αρχή ότι δεν βρίσκομαι κοντύτερα στην απάντηση απ” ότι όταν ήμουν παιδί. Πράγματι μετά από αυτή όλη τη μελέτη, δεν νομίζω ότι μπορούμε ν” απαντήσουμε ούτε στην απλή ερώτηση: Τι πράγμα είναι αυτός ο χρόνος;

Ίσως το καλύτερο πράγμα που μπορώ να πω για τον χρόνο είναι να εξηγήσω πως βάθυνε για μένα το μυστήριο του χρόνου καθώς προσπαθώ να το αντιμετωπίσω. Να ένα ακόμη παράδοξο του χρόνου, που το ανακάλυψα μόνο όταν μεγάλωσα. Όλοι μας ξέρουμε ότι τα ρολόγια μετράνε το χρόνο. Αλλά τα ρολόγια είναι σύνθετα φυσικά συστήματα και ως εκ τούτου υπόκεινται σε ατέλειες, φθορές και εξάντληση της πηγής ενέργειάς τους. Αν πάρω δύο πραγματικά ρολόγια, τα συγχρονίσω και τα αφήσω να λειτουργήσουν, μετά από λίγο καιρό θα διαφωνούν ως προς τον χρόνο που δείχνουν.

"Μία ιστορία για την Πρωτοχρονιά" του Τάσου Χατζηαναστασίου

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. 

Έξω κρύο τσουχτερό κι εγώ στη ζεστασιά και θαλπωρή του σπιτιού μου να κάνω τον απολογισμό της προηγούμενης και τα σχέδια για την επόμενη χρονιά. Απέναντί μου στην πολυθρόνα ο Χρόνος που φεύγει, ένας παμβρώμικος, κουρελής γέρος με μοχθηρό χαμόγελο έπινε το τελευταίο του ποτήρι κρασί μαζί μας. Οι βαλίτσες του κλειστές βρίσκονταν ήδη στο χολ της εισόδου. Σχεδόν τον λυπόμουν, παρότι ειδικά με αυτόν τον χρόνο είχαμε τσακωθεί επανειλημμένα. 

Ξεκίνησε νέος και ωραίος καβαλώντας μηχανή και φορώντας πολύχρωμα πουκάμισα και ακριβά κασκόλ με χιλιάδες υποσχέσεις, γέννησε προσδοκίες, καλλιέργησε ψευδαισθήσεις και κατέληξε ένας χρεωμένος κουρελής να παρακαλάει για ένα πιάτο φαΐ και μια ζεστή γωνιά να κοιμηθεί. 

Κι ενώ κοίταζα τον γερο-Χρόνο να πίνει ρουφώντας αηδιαστικά το φτηνό ξιδιασμένο κρασί του, σκεφτόμουν τι είχα πετύχει ο ίδιος την προηγούμενη χρονιά και ένιωσα την ίδια απογοήτευση που είχα νιώσει και τις προηγούμενες Πρωτοχρονιές. Ο απολογισμός ήταν και πάλι φτωχός: είχα πετύχει λίγα πράγματα και γι’ αυτά είχα αφιερώσει δυσανάλογα πολύ χρόνο που τον είχα στερήσει από τους δικούς μου ανθρώπους. Ακόμη χειρότερα, είχα αφιερώσει χρόνο, ενέργεια, πνευματικό μόχθο για σχέδια που ναυάγησαν πριν καλά καλά ξεκινήσει η πραγματοποίησή τους. Δεν έφταιγα μόνον εγώ. Η επιτυχία τους εξαρτιόταν από τη συμμετοχή περισσότερων ανθρώπων και αυτός ο γρουσούζης γέρος που καθόταν απέναντί μου βρωμώντας και ζέχνοντας είχε καταφέρει μέσα σε λίγους μήνες να καταστρέψει την ελπίδα και τη διάθεση των ανθρώπων να παλέψουν μαζί για κάτι καλύτερο. Οι άνθρωποι απογοητεύτηκαν, παραιτήθηκαν και περιορίστηκαν στην αναζήτηση του καλύτερου για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, λες και μπορεί να ευτυχήσει κανείς όταν η χώρα δυστυχεί και υποφέρει.