Έφυγε το Σάββατο το πρωί ο Κοστάντσο Πρέβε.

Ο Κοστάντσο Πρέβε (Βαλέντσα 1943-Τορίνο 2013), σπούδασε πολιτικές επιστήμες, φιλοσοφία και νεοελληνικά στα πανεπιστήμια του Τορίνο, του Παρισιού και της Αθήνας.

Ήταν καθηγητής και συγγραφέας πολλών τόμων και δοκιμίων με φιλοσοφικό αντικείμενο, που έχουν δημοσιευθεί στην Ιταλία και άλλες χώρες. Έζησε και εργάστηκε στο Τορίνο (Ιταλία). Για τις εκδόσεις Bollati Boringhieri έγραψε την εισαγωγή της νέας δίτομης έκδοσης του έργου του Gunther Anders/ Γκύντερ Άντερς Ο άνθρωπος είναι ξεπερασμένος, και το δοκίμιο Ο ανεπίκαιρος Μαρξ, σε μεγάλο βαθμό συμπληρωματική στο παρόν έργο. Συμμετείχε απο νωρίς ενεργά στο Κομμουνιστικό κίνημα. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού έγραψε μια σειρά έργων για την κριτική και ανάπτυξη του Μαρξισμού και την ιστορική αποτίμηση του Κομμουνιστικού κινήματος. Εργα που χαρακτηρίστικαν απο πολλούς αιρετικά και σίγουρα θα μπορούσε κανείς-και εμείς- να διαφωνήσει με πολλά απο αυτά που υποστήριζαν. Όμως κανείς δεν θα μπορούσε εύκολα να αρνηθεί το ότι άνοιξαν δρόμους συζήτησης και αναζήτησης, ιδιαίτερα στα χρόνια μετά την κατάρρευση. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός με το έργο Το ασίγαστο πάθος, ένα έργο σημείο αναφοράς για την εποχή, που γνώρισε πολλούς φίλους και αντιπάλους και αξίζει σήμερα να αξιολογηθεί ξανά-και για εκείνα τα σημεία του που αποδείχθηκαν λανθασμένα.

Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα (εκδόσεις Στάχυ, Αθήνα 2001) .-Constanzo Preve

Στη μνήμη του αριστερού διανοητή, Κωστάντσο Πρέβε που πέθανε στο Τορίνο στις 23 Νοεμβρίου 2013 δημοσιεύουμε το βιβλίο του "Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα" (εκδόσεις Στάχυ, Αθήνα 2001).

Μνήμη Κοστάντζο Πρέβε (1943-2013)

Στις 23 Νοεμβρίου 2013, στο Τορίνο πέθανε ο αγαπητός Κωστάντσο Πρέβε.

Υπήρξε ένας από τους ελάχιστους αντικαπιταλιστές στοχαστές που συνέλαβε την σημασία του εθνικού ζητήματος στον 21ο αιώνα, αλλά και την αποτυχία της ευρωπαϊκής Αριστεράς να το ερμηνεύσει στη σωστή βάση –γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωσή της στην κυρίαρχη κοσμοπολίτικη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Στο ίδιο μήκος κύματος, από νωρίς συνέλαβε τον ρόλο και τη λειτουργία που έχουν οι ‘πολιτικές της ταυτότητας’ και στο πως αυτές διαπλέκονται με την γεωπολιτική, αλλά και την πολιτική οικονομία του νέου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Τέλος, ένα μεγάλο μέρος του έργου του, αφορά στην ιστορία και την αποτίμηση των κομμουνιστικών ιδεών του 20ου αιώνα. Υπήρξε λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, και άριστος γνώστης της ελληνικής, αρχαίας και νεώτερης. Βρισκόταν σε δεκαετίες σε ανοιχτή συνομιλία με κομμάτια της ελληνικής αριστεράς, και του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου –μεταξύ αυτών, και με το Άρδην και τη Ρήξη. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα έργα του:

1994 Το λυκόφως των κοινωνικών θεών, Στάχυ

1998 Καιροί αναζήτησης, Στάχυ

2001 Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα, Στάχυ

2010 Το ασίγαστο πάθος, Πιρόγα

2010 Κριτική ιστορία του μαρξισμού, ΚΨΜ

Συλλογικά έργα:

2008 Θεωρία, αξίες και κριτική, Πόλις

2007 Ιμπεριαλισμός: αντιθέσεις και αντιστάσεις, ΚΨΜ [εισήγηση]

Στη μνήμη του, δημοσιεύουμε ένα σύντομο βιογραφικό , εκτεταμένα αποσπάσματα από το έργο του Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα (εκδόσεις Στάχυ, Αθήνα 2001) .

Iταλός φιλόσοφος και πολιτικός στοχαστής. Ένας από τους σημαντικότερους αντικαπιταλιστές ευρωπαίους στοχαστές των τελευταίων δεκαετιών. Συνέγραψε δεκάδες έργα φιλοσοφίας, ιστορίας της φιλοσοφίας, ιστορίας των ιδεών. Δήλωνε επηρρεασμένος από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τον Φίχτε, τον Χέγκελ και –βέβαια– τον Μαρξ.

ΚΟΣΤΑΝΤΣΟ ΠΡΕΒΕ «Δεν ζούμε σε δημοκρατία, γιατί η κυριαρχία δεν ανήκει στον λαό»

Share on facebookShare on twitterShare on emailShare on printMore Sharing Service

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο Ιταλός φιλόσοφος εκτιμά ότι η εργατική τάξη δεν αποτελεί φορέα της επανάστασης, παρότι αυτή η επανάσταση είναι απολύτως αναγκαία σήμερα, προκειμένου, όπως λέει, να αντιμετωπίσουμε την τυραννία της Οικονομίας. «Η δημοκρατία προϋποθέτει κυριαρχία του λαού. Εάν η κυριαρχία δεν ανήκει στον λαό, αλλά ανήκει σε μικρές ομάδες οικονομολόγων και καπιταλιστών, απλά δεν υπάρχει δημοκρατία» λέει στην «Εφ.Συν.»

“Η τυραννία της οικονομίας είναι τέτοια που απαιτεί μια επανάσταση. Ομως η εργατική τάξη δεν είναι σε κατάσταση να παίξει τον ρόλο επαναστατικού υποκειμένου

“Η λεγόμενη Ευρώπη, με τη γεωγραφική έννοια, δεν είναι παρά μια φιλελεύθερη οργάνωση

Στον Τάσο Τσακίρογλου

- Ποιες είναι οι εναλλακτικές για την Ευρώπη τού αύριο με δεδομένους τους σημερινούς οικονομικούς και εθνικούς ανταγωνισμούς;

Η Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε μια μεγάλη παρακμή. Αρχικά πίστεψα ότι η έννοια της παρακμής ήταν σχετική, αλλά τώρα είμαι πεισμένος ότι η Ευρώπη είναι σε κατάσταση συνολικής και ιστορικής παρακμής. Η λεγόμενη Ευρώπη, με τη γεωγραφική έννοια, δεν είναι παρά μια φιλελεύθερη οργάνωση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Ευρώπη. Λέμε ότι υπάρχει για ιστορικούς λόγους. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει να κάνει μια μεταρρύθμιση μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες. Οπως μαθαίνω, ο Τσίπρας πήγε στην Πορτογαλία και είπε ότι οι δύο χώρες είναι μικροί λαοί, αλλά πρέπει να είναι ενωμένοι κατά του καπιταλισμού. Αυτό εγώ δεν το πιστεύω. Πρέπει πρώτα να περάσουμε σε μια φάση της εθνικής και νομισματικής ανεξαρτησίας. Δεν ξέρω εάν η καλύτερη λύση θα είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ή το λεγόμενο «ευρώ δύο ταχυτήτων». Αυτό που ξέρω είναι ότι οι λαοί τώρα στην Ευρώπη βρίσκονται σε κατάσταση που όχι μόνο δεν μπορούν να νικήσουν, αλλά ούτε να παλέψουν καν εναντίον αυτής της φιλελεύθερης οργάνωσης. Είμαι λίγο απαισιόδοξος.

- Μετά από δεκαετίες μιας τυπικής και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο δημοκρατίας, τι δυνατότητες συλλογικής πρωτοβουλίας και αυτονομίας βλέπετε;

Συλλογική πρωτοβουλία μπορεί να υπάρξει μέσα στην κοινωνία. Τώρα, στην Ισπανία, στην Ελλάδα και στην Ιταλία, η κατάσταση είναι χειρότερη. Δεν υπάρχει κάποια αντίσταση. Υπάρχουν βέβαια διαδηλώσεις, όπως στην Ελλάδα, χωρίς όμως αυτές να οδηγούν σε κάποια λύση. Δεν ζούμε σε μια δημοκρατία. Η δημοκρατία προϋποθέτει κυριαρχία του λαού. Εάν η κυριαρχία δεν ανήκει στον λαό, αλλά ανήκει σε μικρές ομάδες οικονομολόγων και καπιταλιστών, απλά δεν υπάρχει δημοκρατία. Υπάρχουν βέβαια ακόμα φιλελεύθερες ελευθερίες, δεν είμαστε στον φασισμό, αλλά δεν πιστεύω ότι είμαστε σε πραγματική δημοκρατία.