Κενάν Αγιάζ στον «Φ»: Δεν δέχομαι να είμαι όμηρος της Κύπρου, της πατρίδας μου

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

📌 Από την ανοικτή φυλακή, τάσσεται Κύπριος, ζητά συγγνώμη, καταγγέλλει πολιτική δίωξη και υπόσχεται πως θα συνεχίσει να παλεύει για την Κύπρο και το Κουρδιστάν

Αυτή τη φορά, η συνάντησή μας ήταν πιο ανθρώπινη, τηρουμένων των αναλογιών. Ο Κενάν βρίσκεται πια στην ανοικτή φυλακή και, αν εξαιρέσει κανείς πως παρέλαβε τα βιβλία του ένα μήνα μετά την άφιξή του στην Κύπρο, ζει σε καλύτερες συνθήκες από εκείνες που ζούσε στη Γερμανία ή ακόμα και το 2023 όταν είχε συλληφθεί στο αεροδρόμιο Λάρνακας και περίμενε την έκδοσή του. Όταν του το επισημάναμε, μας εξήγησε ότι δεν τον ενδιαφέρει η ανοικτή φυλακή, η έγνοια του είναι αν η Κύπρος θα συνεχίσει να εκπληρώνει μια απόφαση του Ερντογάν, δηλαδή την πολιτική του δίωξη.

•«Μπορώ να δεχτώ να είμαι όμηρος στη Γερμανία, αλλά όχι στην Κύπρο», είπε χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις, αφού πια καταλαβαινόμαστε δίχως πολλά λόγια. Ο Κούρδος αγωνιστής, πιο συναισθηματικός από τις προηγούμενες φορές που μιλήσαμε ξεκίνησε να διηγείται τις στιγμές της επιστροφής του στην Κύπρο.

•«Με πλήγωσε που οι Κύπριοι αστυνομικοί μου έβαλαν χειροπέδες μπροστά στους Γερμανούς δήμιούς μου», είπε, επισημαίνοντας πως ήταν λες και ακολουθούσαν οδηγίες από ένα άλλο κράτος εκ μέρους φυσικά της Τουρκίας. Και επαναλαμβάνοντας πως νιώθει πολύ άσχημα που υποχρεώνει την Κύπρο να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία, παρόλο που προσπαθούσαμε να τον πείσουμε ότι δεν είναι αυτός που δημιουργεί το πρόβλημα, αλλά αυτοί που αποφάσισαν να τον φυλακίσουν και να τον εκδώσουν στη Γερμανία για να καταδικαστεί για τις πολιτικές του πεποιθήσεις.

Μας συγκίνησε όταν ζήτησε συγγνώμη και μετά από μια μεγάλη παύση εξήγησε: 

•«Ζητώ συγγνώμη από τον κυπριακό λαό, γιατί υποχρεώνω τα παιδιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ να με προσέχουν στη φυλακή», εννοώντας πως ταλαιπωρεί ο ίδιος έναν κύκλο ανθρώπων.

Είμαι ο Γιαχία Σινουάρ...

Της Κατερίνας Καστρίδου

"Είμαι ο Γιαχία Σινουάρ, 

ο γιος ενός πρόσφυγα που μετέτρεψε την εξορία σε προσωρινή πατρίδα κι έκανε το όνειρο αιώνια μάχη... 

Γεννήθηκα στον προσφυγικό καταυλισμό της Χάν Γιούνις το 1962, σε μια εποχή που η Παλαιστίνη ήταν απλώς μια σκισμένη ανάμνηση και χάρτες ξεχασμένοι στα τραπέζια των πολιτικών...

Είμαι ο άνθρωπος που έπλεξε τη ζωή του μέσα από τη φωτιά και τη στάχτη και από νωρίς κατάλαβα ότι το να ζεις κάτω από την κατοχή δεν σήμαινε τίποτα άλλο από μια μόνιμη φυλακή.

Έμαθα στους δρόμους της Γάζας ότι ο άνθρωπος δεν μετριέται με τα χρόνια της ζωής του, αλλά με αυτά που δίνει στην πατρίδα του. Και έτσι ήταν η ζωή μου: φυλακές και μάχες, πόνος και ελπίδα.

Μπήκα στη φυλακή για πρώτη φορά το 1988 και καταδικάστηκα σε ισόβια, αλλά δεν γνώριζα τον δρόμο του φόβου.

Η συμβουλή μου προς εσάς: Μη φοβάστε τις φυλακές, γιατί είναι μόνο μέρος του μακρύ δρόμου μας προς την ελευθερία.

Όταν αποφυλακίστηκα βάσει της συμφωνίας "Wafa al-Ahrar" το 2011, δεν βγήκα όπως πριν. Bγήκα πιο δυνατός κι η πίστη μου αυξήθηκε στο ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι απλώς ένας περαστικός αγώνας, αλλά μάλλον η μοίρα μας που την κουβαλάμε μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός μας...

Η συμβουλή μου είναι να παραμείνετε πιστοί στο όπλο, στην αξιοπρέπεια που δεν διακυβεύεται και στο όνειρο που δεν πεθαίνει ποτέ.

Ο εχθρός θέλει να εγκαταλείψουμε την Αντίσταση, να μετατρέψουμε την υπόθεσή μας σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση. 

Αλλά σας λέω: μην διαπραγματεύεστε για αυτό που δικαιωματικά σας ανήκει. 

Φοβούνται τη σταθερότητά σας περισσότερο από τα όπλα σας.

ΝΑΥΑΡΙΝΟ

 

«Τη επαύριον μετά την μάχην πολλά πρωί παρετήρησαν μερικοί ναύται εις την μικράν νήσον Σφαγιάν κινήματα μανδηλίων και εγνώρισαν τέλος πάντων γυναικώδεις μορφάς. Εις Γάλλος αξιωματικὸς επήδησε πρώτος εις εν σκαφίδιον και άλλοι μερικοί ναύται μετ' αυτόν, οίτινες ευθύς επέστρεψαν φέροντες οκτώ Ελληνικά κοράσια, τα οποία την νύκτα είχαν ελευθερωθή από την δυναστείαν των Τούρκων, εις εν σεσαθρωμένον σκαφίδιον. Είχαν φύγει από το Ζόγχιον, όπου εφυλάσσοντο αιχμάλωτοι, και έφθασαν εις εκείνον τον τόπον, όθεν ηλευθερώθησαν. Τί έγειναν οι συγγενείς των δεν ήξευρον και ως φαίνεται εστάλησαν εις την Γαλλία διά να εύρωσιν εκεί, σιμά εις τους ενθουσιασμένους Γάλλους την ευτυχίαν των».

Διαβάζοντας την βαθιά ανθρώπινη αυτή σκηνή, μέσα στην παραστατική «Περιγραφή της εν Ναυαρίνω Ναυμαχίας και των αμέσως προηγησαμένων Περιστάσεων», που μετέφρασε από το γερμανικό πρωτότυπο και φρόντισε να εκδοθεί στην Πέστη, δύο μόλις χρόνια μετά το μέγα γεγονός της 20ης Οκτωβρίου 1827 (που γέννησαν οι θυσίες εξίμισι χρόνων), ο «Ζήσης Σωτήρης ο Έλλην», αναζητώ πληροφορίες για την ζωή του.

 Ένας φλογερός Μακεδόνας από τα Σέρβια Κοζάνης ήταν, γιος αρματολού και έμπορος εγκατεστημένος από χρόνια στην Πέστη της Αυστροουγγαρίας. Με την έναρξη της Επανάστασης ξεκινά αμέσως για τη Μακεδονία αλλά συλλαμβάνεται και ρίχνεται στις οθωμανικές φυλακές. Θα αποδράσει δωροδοκώντας τους φρουρούς και θα φτάσει στη Χαλκιδική, για να πολεμήσει στο πλευρό του Εμμανουήλ Παπά και κατόπιν στη Νάουσα. Περνώντας από την Κοζάνη συλλαμβάνεται ξανά αλλά και πάλι διαφεύγει κι από τον Όλυμπο κατεβαίνει στη νότια Ελλάδα, όπου θα συμμετάσχει σε πολλές μάχες στη Στερεά, τα νησιά και την Πελοπόννησο, μαζί με άλλους Μακεδόνες.