Το κλουβί με τις τρελές...

Του Θανάση Κ. 

 

Να πούμε και δύο λόγια για την... Εurovision.

Κάποιοι τη σνομπάρουν, ή την αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση. 

Αλλά ο Λαϊκός Πολιτισμός (Popular Culture) είναι καθρέφτης κάθε εποχής. 

Και σε αυτόν τον καθρέφτη ό,τι βλέπουμε σήμερα ΔΕΝ είναι το πρόσωπο της εποχής μας. Αλλά η ΑΣΧΗΜΙΑ που προσπαθούν να μας επιβάλλουν...

Ο τίτλος (Το κλουβί με τις τρελές) είναι από ένα εμβληματικό έργο της δεκαετίες του 70, του ιταλικού κινηματογράφου, με πρωταγωνιστή τον αξέχαστο Ούγκο Τονιάτσι. 

Απολαυστικό τότε, και απολύτως προφητικό, όπως αποδείχθηκε. 

Ευτυχώς, πρόλαβε και γυρίστηκε 50 χρόνια πριν. 

Γιατί σήμερα θα το απαγόρευαν...

Το γιατί επέλεξα αυτόν τον τίτλο δεν χρειάζεται να το εξηγήσω.

Θα το καταλάβατε...

*  Μια πρώτη παρατήρηση: ό,τι είδαμε κι ακούσαμε φέτος ΔΕΝ έχει καμία σχέση με αυτό που ΕΙΝΑΙ πράγματι, το Popular Culture της Ευρώπης σήμερα. 

Είναι αυτό που προσπαθούν να της «επιβάλλουν»...

Μόνο που αυτή τη φορά το κοινό αντέδρασε κάπως...

 

* Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι για να κερδίσει κάποιο τραγούδι στη Eurovision πρέπει να αποθεώνει τη Woke κουλτούρα του πιο αυτιστικού δικαιωματισμού.

Όπου τα λόγια των τραγουδιών επαναλαμβάνουν συνεχώς το ΕΓΩ μου, το να βρώ τον ΕΑΥΤΟ μου, τα δικαιώματά μου, την «κακούργα κοινωνία» που με καταπιέζει - και την «καταγγελία» κατά συγκεκριμένων Πολέμων. Όχι όλων, ασφαλώς...

Από τα τραγούδια που πήγαν καλά, δύο αφορούσαν «αφυλα» άτομα (non-binary, δηλαδή άτομα που αρνούνται προσδιορισμό φύλου), 

ένα αναπαριστούσε... «σατανιστική τελετή», 

ένα εμφάνιζε ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις ανάμεσα σε ημίγυμνα αγόρια (σε περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας!),  

ένα άλλο συνοδευόταν από χορευτικό ημίγυμνων ανδρών με γυναικεία μαγιό, 

ένα κατήγγειλε... γυναικοκτονία της εποχής του Μεσαίωνα,  

ένα άλλο συνοδευόταν από χορευτικό, όπου πρωταγωνιστούσαν υπέρβαρα κορίτσια (για να χτυπηθεί το body shaming),

κάποια άλλα πρόβαλαν την πολυπολιτισμικότητα, 

ενώ υπήρχαν και κάποιες συμπαθητικές μπαλάντες, ενα χαριτωμένο φοκλορικό κι ένα ένα - ελαφρώς..."θεούσικο" (για την Αγία Τηρεσία...!)

Με εξαίρεση τα τρία τελευταία, επρόκειτο για μια μουσικοχορευτική «πανδαισία» ολόκληρης της Woke ατζέντας...

Που με το ζόρι έφτανε στα όρια της βαρυεστημένης μετριότητας, όταν δεν γινόταν αντιαισθητικά προκλητική, ενίοτε και κιτς...

ΗΤΑΝ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ!

Τασιόπουλος Γιώργος 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ

 συμμετέχουμε ως "Ποσειδωνιάται"** οι έχοντες κάποια ανάμνηση, ευτυχισμένοι οι πολλοί, εθισμένοι στη " Διασκέδαση μέχρι Θανάτου"...

Το 1976 η Ελλάδα  εστειλε στην Eurovision το τραγούδι "Παναγιά Μου, Παναγιά Μου" * σε στίχους Μιχάλη Φωτιάδη, μουσική Μαριζας Κωχ,  ερμηνευμένο από τη Μαρίζα Κωχ. 

Το τραγούδι ήταν η έκφραση του συλλογικού πόνου και διεθνής προβολή - καταγγελία της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο.

  

  Η Ελλάδα απείχε το 1975 ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρώτη συμμετοχή της Τουρκίας στον διεθνή διαγωνισμό το ίδιο έτος,  λόγω της εισβολής της στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974.

Μάλλον οι περισσότεροι δυτικοί δημοσιογράφοι δεν αναφέρθηκαν στους στίχους του τραγουδιού. Από τότε η Δύση δεν θυσίαζε τη διασκέδασή της για τον πόνο δεύτερων λαών.

 Η τουρκική τηλεόραση εξέπεμψε τον τελικό, αλλά όχι την ελληνική συμμετοχή, βάζοντας στη θέση της ελληνικής συμμετοχής ένα εθνικιστικό τραγούδι.

Η Κωχ φόρεσε μαύρο φόρεμα ως ένδειξη πένθους για την εισβολή μετά από προτροπή του Μάνου Χατζηδακι.

Eurovision

Η Eurovision αντανακλά το περιεχόμενο, το ήθος και την αισθητική μιας εποχής.

Εποχή πρωτόγνωρης υλικής ευμάρειας στην Ευρώπη, που όμοιά της δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Στην φωταγωγημένη σκηνή συμπυκνώνεται ένα ανομολόγητο αδιέξοδο περιεχομένου και νοήματος.

Ακόμη και η κρίση κάποια στιγμή φοράει τα καλά της.

Λευτέρης Κουσούλης

ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ…

Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος "Τερμίτες" για την επιλογή τραγουδιού για την Eurovision

Αντώνης Μιτζέλος 8/3/24

Οι λόγοι πίσω από την επιλογή της Σάττι για την εκπροσώπηση μας στην Eurovision μπορεί να ήταν η δημοφιλία της, η πολιτική συμβολή ή ακόμα και άλλοι παράγοντες που θα παραμείνουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά και η μουσική της ποιότητα, την οποία όμως δεν συναντάμε στο τραγούδι που θα ερμηνεύσει στον διαγωνισμό. Όχι, δεν υπολείπεται ταλέντου, μηδέ φωτός, υπολείπεται ικανών- φωτισμένων καθοδηγητών, ε και μιας σταλιάς αγάπης για αυτό που πραγματικά είναι η Ελλάδα. Αγαπητή ΕΡΤ μήπως θα έπρεπε να αποσυρθεί αυτό το βίντεο που θυμίζει βιντεοκασέτα του 80;
Η Μαρίνα Σάττι δήλωσε πως θέλει ένα ρυθμικό τραγούδι με ελληνικό στίχο για τον διαγωνισμό, προκειμένου να «δείξουμε τη σύγχρονη εικόνα της χώρας»! Μπράβα της μα απέτυχε. Αφού απέρριψε 150 τραγούδια Ελλήνων συνθετών τελικά έγραψε αυτή και άλλοι 7-8!!! Μεγάλη και πολυεθνική η μοιρασιά άρα και η στήριξη.

 Καταλαβαίνω. Οκ. Το γεγονός των χιλιάδων streaming στο spotify και στο youtube δεν κάνουν έναν κομπιουτερά συνθέτη. Ας σοβαρευτούμε. Ο ρυθμός δεν είναι Ελληνικός, η μελωδία ινδική με αίσθηση Πακιστάν, ο στίχος κάτω του μετρίου και η σύγχρονη εικόνα της Ελλάδος άλλη. Η φόρμα του ανύπαρκτου τρελού ερασιτέχνη. Ο ρυθμός και η σύνταξη του λόγου ο παράδεισος του αγραμμάτου. Η Μαρίνα, μου είναι συμπαθής μα ως γνήσιο παιδί του συστήματος, αποτυπώνει ατυχώς στο βίντεο για την Γιουροβίζιον, μια Αθηναϊκή πραγματικότητα με έναν τρόπο που αυτή και η πολυεθνική ομάδα της αντιλαμβάνονται και που προκύπτει ίσως από την ποιότητα των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλέγεται. Εάν πάλι γνωρίζει την αλήθεια και δρα με επίγνωση, τότε πολιτιστικά είναι επικινδυνότερη του Πύθωνος (Eurovision).