ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ,
το λεγόμενο ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Βάσει ξένων ιστορικών
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ιστορικοί που μελετούν την βυζαντινή εποχή,
μιλούν για Έλληνες και Ελλάδα και χρησιμοποιούν το επίθετο «ελληνικός»
για να την χαρακτηρίσουν.
Αυτό αποδεικνύει όχι μόνον την ύπαρξη και την συνέχεια του Ελληνικού Έθνους πολύ πριν την σύσταση του Ελληνικού Κράτους των νεοτέρων χρόνων (1830),
που σχηματίστηκε μετά την Ελληνική Επανάσταση,
αλλά και την Ελληνικότητα της Αυτοκρατορίας,
που ήκμασε για 1.000 περίπου χρόνια
- η μακροβιότερη Αυτοκρατορία στην Ιστορία!!! -
οπότε μιλούμε σαφώς για ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ.
Όλως ενδεικτικώς παρατίθενται τα εξής, επισημαίνεται δε ότι σκοπίμως επελέγησαν ξένοι και όχι Έλληνες ιστορικοί, για να μην θεωρηθεί ότι Έλληνες ιστορικοί, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, είχαν λόγους στην εποχή τους να επικαλεσθούν την συνέχεια του Ελληνικού Έθνους:
Φίνλεϋ (Finlay):
«Μέχρι τα μέσα τού 19ου αιώνα δεν παρουσιάστηκαν σοβαρά έργα σχετικά με την ιστορία τhς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η μελέτη τού Βυζαντίου προήχθη όμως πάρα πολύ με το έργο τού Άγγλου ιστορικού Τζωρτζ Φίνλεϋ: «Ιστορία της Ελλάδος από την Εποχή της Κυριαρχίας των Ρωμαίων μέχρι την εποχή μας (146 π.Χ. -1864 μ.Χ.)». Όπως ο Γίββων, ο Φίνλεϋ άφησε μια αυτοβιογραφία, η οποία φωτίζει τα γεγονότα τής γεμάτης ενδιαφέρον ζωής του που τόσο επηρέασαν το έργο του. Γεννήθηκε στην Αγγλία το 1799 και πήρε την βασική του εκπαίδευση εκεί. Αργότερα, έχοντας διαλέξει το δικηγορικό επάγγελμα για καριέρα του, πήγε στη γερμανική πόλη Γκέτινγκεν να συμπληρώσει τις μελέτες του στο Ρωμαϊκό Δίκαιο.
Καθώς ο νεαρός Φίνλεϋ άφηνε τον θείο του, ο τελευταίος τού είπε: «Λοιπόν, ελπίζω να σπουδάσεις καλά Ρωμαϊκό Δίκαιο, αλλά υποθέτω ότι, πριν σέ δω πάλι, θα έχεις επισκεφθεί τους Έλληνες» . Τα λόγια αυτά αποδείχθηκαν προφητικά. Η Ελληνική Επανάσταση, που ξέσπασε την εποχή αυτή, είλκυσε την προσοχή της Ευρώπης. Αντί να σπουδάσει με επιμέλεια Ρωμαϊκό Δίκαιο, ο Φίνλεϋ διάβασε προσεκτικά την ιστορία της Ελλάδος, σπούδασε την ελληνική γλώσσα και, το 1823, αποφάσισε να επισκεφθεί την Ελλάδα για να γνωρίσει τη ζωή της και τον λαό της. Επίσης επιθυμούσε να διαπιστώσει ο ίδιος τί πιθανότητες επιτυχίας είχε η Ελληνική Επανάσταση. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα, το 1823 και το 1824, συχνά συναντούσε τον Λόρδο Βύρωνα, που είχε έλθει στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στο έργο της Εθνικής Απελευθερώσεως και που πέθανε εκεί τόσο πρόωρα. Το 1827, ύστερα από μια σύντομη επίσκεψη στην Αγγλία, ο Φίνλεϋ γύρισε στην Ελλάδα και έλαβε μέρος στο έργο της αποστολής τού στρατηγού Γκόρντον (Gordon), για τη λύση της πολιορκίας των Αθηνών. Κατά τον Φίνλεϋ, η άφιξη τού Καποδίστρια, ως Κυβερνήτη της Ελλάδος, και η προστασία των τριών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, υποσχόταν στους Έλληνες μια περίοδο ειρηνικής προόδου. Φιλέλληνας εκ πεποιθήσεως και πιστεύοντας στο μέλλον τού νέου κράτους, ο Φίνλεϋ κατελήφθη από τέτοιο πάθος για την Ελλάδα, ώστε αποφάσισε να μείνει μονίμως σ' αυτήν. Αγόρασε ένα κτήμα και ξόδεψε όλα του τα χρήματα για την ανάπτυξή του. Την εποχή αυτή ακριβώς αποφάσισε να γράψει μια ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, για την προετοιμασία τής οποίας άρχισε να σπουδάζει το παρελθόν της χώρας. Βαθμιαίως άρχισε να εμφανίζει σειρά έργων σχετικών με την Ελληνική Ιστορία. Η Ελλάς υπό τους Ρωμαίους — καλύπτουσα γεγονότα από το 146 π.Χ. μέχρι το 717 μ.Χ. — εκδόθηκε το 1844.
Δέκα χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε η Ιστορία της Βυζαντινής και Ελληνικής Αυτοκρατορίας (716-1453). Το βιβλίο αυτό ακολούθησαν άλλα δύο έργα σχετικά με τη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Αργότερα μελέτησε προσεκτικά όλα του τα έργα και αποφάσισε να τά ετοιμάσει για μια καινούργια έκδοση. Αλλά πριν τελειώσει την προσπάθειά του αυτή πέθανε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1875. Το γενικό του έργο, Ιστορία της Ελλάδος από την κατάκτηση της από τους Ρωμαίους μέχρι την εποχή μας (146 π.Χ. - 1864 μ.Χ), εκδόθηκε το 1877 σε μια επτάτομη έκδοση από τον Χ. Φ. Τόζερ (Η. F. Tozer), που περιέλαβε την αυτοβιογραφία τού Φίνλεϋ στην αρχή τού πρώτου τόμου. Η τελευταία αυτή έκδοση χρησιμοποιείται και σήμερα ακόμη. Κατά τον Φίνλεϋ η ιστορία της Ελλάδος, κατά τη διάρκεια είκοσι αιώνων ξένων κατακτήσεων, παρουσιάζει τον υποβιβασμό και τις συμφορές ενός Έθνους που έζησε το ανώτατο όριο πολιτισμού στον αρχαίο κόσμο. Εν τούτοις όμως ούτε ο εθνικός του χαρακτήρας εξαλείφθηκε ούτε οι εθνικές φιλοδοξίες του έσβησαν. Οι ιστορικοί δεν πρέπει ν' αγνοούν την ιστορία ενός λαού που ύστερα από τόσες περιπέτειες είχε ακόμη τη δύναμη να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη χώρα. Όπως παρατηρεί ο Φίνλεϋ, οι συνθήκες της Ελλάδος, κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας δουλείας της, δεν συνετέλεσαν στον εκφυλισμό της κάτω από τους Ρωμαίους και αργότερα κάτω από τους Οθωμανούς, οι Έλληνες σχημάτισαν μονάχα ένα ασήμαντο μέρος μια μεγάλης Αυτοκρατορίας. Ο μη φιλοπόλεμος χαρακτήρας τους έδινε μικρή αξία, από πολιτικής απόψεως, και πολλές από τις μεγάλες μεταβολές και επαναστάσεις, που έλαβαν χώρα στις επικράτειες των αυτοκρατόρων και των σουλτάνων, δεν επηρέασαν, απευθείας, την Ελλάδα. Ούτε η γενική Ιστορία της Ρώμης, ούτε η Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποτελούν τμήμα της Ελληνικής Ιστορίας. Υπό τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, γιατί τότε οι Έλληνες γνώριζαν καλά την Αυτοκρατορία τους. Οι διαφορές, ως προς την πολιτική θέση του Έθνους, κατά τη διάρκεια των περιόδων αυτών, απαιτούν, εκ μέρους των ιστορικών, διαφορετική μεταχείριση για την εξήγηση των χαρακτηριστικών τους. Ο Φίνλεϋ διήρεσε την ιστορία των Ελλήνων σε έξι περιόδους:
1) Την εποχή της Ρωμαϊκής Κυριαρχίας, η οποία τέλειωσε στις αρχές του 8ου αιώνα με την άνοδο τού Λέοντος τού Ισαύρου, που έδωσε νέο χαρακτήρα στη διοίκηση της Κωνσταντινουπόλεως
