«In Finland, we believe in evolution, not in revolution» λέει στην «Κ» η Κριστίνα Βόλμαρι, υψηλόβαθμο στέλεχος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας της Φινλανδίας. Δεν θέλουν επανάσταση (revolution), θέλουν εξέλιξη (evolution) οι Φινλανδοί, και η κ. Βόλμαρι αξιοποιεί τη ρίμα μεταξύ των δύο αγγλικών λέξεων για να καταδείξει τη φιλοσοφία του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας της, που έχει κατακτήσει την κορυφή μεταξύ των προηγμένων χωρών διεθνώς –η Φινλανδία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της κατάταξης στον διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ–, και αποτελεί πρότυπο.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας βασίζεται στη σταθερότητα, την οργάνωση και την εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, από το νηπιαγωγείο έως και το πανεπιστήμιο. Οι ίδιοι οι Φινλανδοί δίνουν μεγάλο βάρος στη λειτουργία των θεσμών και εμπιστεύονται τους εκπαιδευτικούς.
Αυτοί είναι, ουσιαστικά, και οι λόγοι που το ελληνικό και το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα απέχουν παρασάγγας, παρότι και τα δύο δημόσια και δωρεάν. «Στη Φινλανδία σπάνια αλλάζουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα και μόνο μετά μακροχρόνια μελέτη των δεδομένων. Ας πούμε, ύστερα από 10 χρόνια το επόμενο σχολικό έτος θα κάνουμε αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα, δίνοντας βάρος στην εκπαίδευση των μαθητών στις τέχνες» απαντά η κ. Βόλμαρι, σχολιάζοντας την αναφορά για τον νέο εθνικό διάλογο που οργανώνεται στην Ελλάδα για αλλαγές στις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες.
Ωστόσο, ο μελετημένος τρόπος με τον οποίοι οι Φινλανδοί εισάγουν αλλαγές στα σχολεία τους, σε αντίθεση με την ελληνική προχειρότητα, δεν είναι η μόνη διαφορά ανάμεσα στο ελληνικό και το φινλανδικό σύστημα. Ενδεικτικά, στη Φινλανδία:
• Οι μαθητές ξεκινούν το Δημοτικό από τα 7 τους χρόνια και ολοκληρώνουν το Λύκειο στα 19 τους. Κάθε σχολείο μπορεί να διαφοροποιεί εν μέρει το πρόγραμμά του. Αλλωστε, το εκπαιδευτικό σύστημα χρηματοδοτείται κατά 25% από το κράτος και κατά 75% από τους δήμους, τα δημοτικά τέλη των οποίων είναι ιδιαίτερα υψηλά.
• Κάθε τμήμα σχολικής τάξης έχει κατά μέσο όρο 20 μαθητές.
«Στόχος μας είναι η οικογένεια να έχει ελεύθερο χρόνο στο σπίτι το απόγευμα. Γι’ αυτό και η προετοιμασία των παιδιών για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας γίνεται κατά κύριο λόγο στο σχολείο, και εκτιμάται ότι είναι αρκετή το πολύ μιας ώρας δουλειά στο σπίτι» παρατηρεί η κ. Βόλμαρι. Βεβαίως δεν υπάρχει η λογική το παιδί να πάει σε φροντιστήριο για να μάθει αντικείμενα που διδάσκονται στο σχολείο (π.χ. ξένες γλώσσες, πληροφορική). Για όσα παιδιά υστερούν, ο δήμος χρηματοδοτεί τάξεις ολιγόωρης ενισχυτικής διδασκαλίας.
• Δεν υπάρχει ιδιωτική εκπαίδευση, εκτός από λιγοστά σχολεία κάποιων Εκκλησιών. «Δεν πιστεύουμε στην ιδιωτική εκπαίδευση. Θεωρούμε ότι όλοι οι γονείς πρέπει να εμπιστεύονται το σχολείο της γειτονιάς. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν σε όλα τα επίπεδα. Μόνο στο λύκειο οι γονείς χρεώνονται τα βιβλία και τη μεταφορά των παιδιών σε κάποιες περιπτώσεις».
• Δεν υπάρχει η σκληρή αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Βέβαια, αυτοαξιολόγηση γίνεται τόσο για τις σχολικές μονάδες όσο και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.
• Δεν υπάρχει ενιαίο σύστημα εξετάσεων για την προαγωγή των μαθητών από τάξη σε τάξη. Ο εκπαιδευτικός μπορεί να αξιολογεί τους μαθητές του με τον τρόπο που επιθυμεί. «Δίνουμε βάρος στην ουσιαστική εκμάθηση παρά στη συνεχή εξέταση των γνώσεων» αναφέρει η κ. Βόλμαρι.
• Η πολυπληθέστερη ηλικιακή ομάδα των εκπαιδευτικών (σχεδόν το 35% του συνόλου) είναι κάτω των 40 ετών.
• Οι εκπαιδευτικοί περνούν από κατάρτιση περίπου κάθε τρία χρόνια στο πλαίσιο του εργασιακού τους βίου.
