Έλα να Δεις…

Kώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός)

Στον ελληνικό πολιτικό ορίζοντα παγιώθηκε ένας νέος, ακίνδυνος για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, δικομματισμός ο οποίος συμβάλει στην συντήρηση της διαδικασίας της κεφαλαιακής συσσώρευσης και στο περαιτέρω άνοιγμα στο ιδιωτικό κεφάλαιο των δημόσιων αγαθών για να βελτιώνονται οι δείκτες της οικονομίας.

Όμως, για να μην θεωρήσει κάποιος καλοπροαίρετος πως προβαίνω σε αυθαίρετες εκτιμήσεις για την σημερινή ελληνική πραγματικότητα, επιτρέψτε μου να καταφύγω σε έναν άνθρωπο που η σκέψη, ο λόγος και η δράση του μαρτυρούν άνθρωπο μηδαμινό αλλά πονηρότατα δικτυωμένο. Μιλώ βέβαια για τον Υπουργό Ανάπτυξης Σπύρο (Άδωνις) Γεωργιάδη, ο οποίος είναι δεμένος με το πλέγμα που περιλαμβάνει ιδιωτικά, διεθνή και εγχώρια συμφέροντα:

Ο τηλεβιβλιοπώλης ακροδεξιών βιβλίων με το κιλό και τηλεπωλητής θεραπευτικών νανογιλέκων Σπύρος Γεωργιάδης αποτελεί πρότυπο φιλελεύθερου υπουργού, καθώς οι αποφάσεις του αποβλέπουν στην ενσωμάτωση της συνάρθρωσης των ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων στις διαδικασίες διαμόρφωσης των δημοσίων αποφάσεων.

Εκτός όμως από την απαραίτητη θεσμοθέτηση της ανακατανομής του δημόσιου πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, επιβάλλεται, σύμφωνα με τον πρόεδρο του νεοφιλελεύθερου μορφώματος «Δράση», ιδιοκτήτη εταιρειών επικοινωνίας και διαχείρισης κρίσεων, επιχειρηματίας αγρότης και υφυπουργός δημοσιονομικής πολιτικής, Θεόδωρο Σκυλακάκη: «πολιτική χαμηλής φορολογίας την οποία θα εγγυάται η χώρα με δεσμεύσεις κεφαλαίων της στο εξωτερικό και η δραστική βελτίωση της απονομής της δικαιοσύνης, έτσι ώστε όσοι αγοράζουν να έχουν εξασφαλίσει την προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων που αποκτούν». (Θεόδωρος Σκυλακάκης: Οι «μάγοι» της αποκρατικοποίησης και η εναλλακτική athensvoice.gr 29-7-2014)

Σήμερα, η όποια επιρροή και παρεμβολή των κυβερνήσεων στη γένεση μορφών συλλογικού πράττειν, προσανατολισμένων στην επιδίωξη της κοινωνικής ανακατανομής του δημόσιου πλούτου έχει χαθεί. Αυτοί λοιπόν που θα «επενδύσουν» τα λεφτά τους (κατά κανόνα σε αγαθά που δεν έχει ο πολίτης την δυνατότητα να μην τα χρησιμοποιήσει: υγεία, ύδρευση ενέργεια, ασφάλιση, στέγαση, μεταφορές) που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα, «φυσικό» είναι να έχουν και φωνή και απαίτηση, μα κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσουν να παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο τους. Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν από την απαίτηση του επενδυτή, πέρα από τους νόμους που κατοχυρώνουν τα κεφάλαιά τους, «την προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων που αποκτούν», που λέει ο επιχειρηματίας αγρότης και υφυπουργός Σκυλακάκης, να συμμετάσχουν και στην διοίκηση του δημοσίου για να μπορούν να ελέγχουν τον κόπο και την περιουσία τους βρε αδελφέ;

Αυτό είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της κυβέρνησης του Κυριάκου «Κούλη» Μητσοτάκη, ότι δηλαδή στελεχώνεται από πρώην στελέχη (Partners) επιχειρήσεων, πρώην στελέχη της Ε.Ε, ακόμη και του ΣΕΒ. (Ημεροδρόμος – Γερασιμος Λιβιτσάνος: Μία …Α.Ε μέσα στη νέα κυβέρνηση).

Στο σημείο αυτό Συβαρίτες και Κλαζομένιοι χειροκροτούν!

Στην υγειά των κοροΐδων! 

Καινοτόμες Αγορές…

Του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανός)

Εκ προοιμίου και για την αποφυγή παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω πως το κείμενο δεν συνιστάται σε όσους από εσάς έχετε ως βασικό μέσο πρόσληψης της πραγματικότητας την τηλεόραση. 

Αφού σας ξεκαθάρισα την θέση μου,ξεκινάω… «Το ζήτημα είναι πάντα το ίδιο: η κυβέρνηση ή η αγορά. Δεν υπάρχει τρίτη λύση!» Να πώς έθεσε το δίλημμα ο ιεροφάντης των νεοφιλελεύθερων Ludwig von Mises. Βέβαια ο Mises, θιασώτης του φασισμού την δεκαετία του 1930, πίστευε πως «Η φορολόγηση των κερδών, ισοδυναμεί με φορολόγηση της επιτυχίας», και πως « Οι υψηλοί φόροι ιδιοκτησίας, κεφαλαίου και εισοδήματος, είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στις μάζες που δεν χρειάζεται να πληρώσουν».* Επ’αυτού, ο οικονομικός δαρβινιστής των φιλελευθέρων, Ludwig von Mises με μεγάλη διαύγεια και ικανότητα, σπεύδει να μας θεραπεύσει από την διανοητική υστέρησή μας: «Τα πλούτη των πλουσίων δεν ευθύνονται για την φτώχεια κανενός». Ο φτωχός πρέπει επιτέλους να καταλάβει πως «οι καπιταλιστές αναζητούν πάντα ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κονδύλιά τους με τον πιο επικερδή τρόπο». Αντί, λοιπόν, ο φτωχός να διαβάζει με χαιρεκακία «ψεύτικες ιστορίες για τα κέρδη και την ιδιωτική ζωή των επιχειρηματιών», μπορεί να διαβάσει βιβλία σοβαρών οικονομολόγων για να μάθει πως «η αύξηση της παραγωγικότητας προϋποθέτει την συνεχή συσσώρευση κεφαλαίου, την οποία επιτυγχάνουν με πολύ κόπο οι επιχειρηματίες […]»*

Φρικτές Ωμότητες – του Κώστα Λουλουδάκη

Έχετε ακούσει το όνομα Αλμπέρτο Φουτζιμόρι;

Το θέμα όμως δεν είναι αν το έχετε ακούσει, αλλά από δω και πέρα να μην το αγνοήσετε ανοήτως.

Ο Φουτζιμόρι, εκτός από πρόεδρος του Περού, ήταν για μια ολόκληρη δεκαετία το «πρότυπο ηγέτη» του μεγάλου αφεντικού της Γής και το «αγαπημένο παιδί» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ τα φιλελεύθερα προγράμματα δομικής προσαρμογής που εφάρμοζε προκαλούσαν ρίγη σεβασμού σε όλα τα τσιράκια των «ελεύθερων αγορών». Ο ίδιος ο Φουτζιμόρι δήλωνε πως «Η χώρα μου είναι ένα προϊόν, προσφέρω ένα προϊόν που λέγεται Περού».(Εντουάρτο Γκαλεάνο: «Ένας Κόσμος Ανάποδα», σελ. 178 Εκδόσεις Πιρόγα). Έτσι, κατάφερε να ιδιωτικοποιήσει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις και να θέσει τα θεμέλια για την «ελεύθερη αγορά».

Συμμετοχή σε αυτήν την φιλελεύθερη μεταμόρφωση μιας χώρας σε προϊόν των αγορών είχε η πρώην βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Έλενα Παναρίτη. Η εξαιρετική κυρία Παναρίτη ως εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Τράπεζας πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η μεταρρύθμιση του Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απονεμήθη η διάκριση της διεθνούς βέλτιστης πρακτικής και καινοτομίας. Η γεννημένη μέσα στην φιλελεύθερη αριστεία και στις  νεοφιλελεύθερες δοξασίες Έλενα Παναρίτη κατέκτησε την παγκόσμια διάκριση, γιατί εργάστηκε με ζήλο για την δημιουργία «ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος»,  δημιουργώντας κτηματολόγιο  και επίσημους τίτλους ιδιοκτησίας στο Περού.