Η πολιτική ορθότητα στο δωμάτιο

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Το γαλλικό Kοινοβούλιο ψήφισε νόμο βάσει του οποίου η προσβολή φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων και φυλής είναι αδίκημα ακόμη κι αν διαπραχθεί σε ιδιωτικό χώρο. Επισύρει πρόστιμο 3.750 ευρώ. Και πώς θα διαπιστωθεί το αδίκημα; Μόνον διά της καταγγελίας. Είτε κάποιου προσκεκλημένου στο δείπνο όπου ο παππούς καταφέρθηκε κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών με απρεπείς χαρακτηρισμούς, είτε από κάποιον από τους νεαρούς βλαστούς της οικογένειας τους οποίους έχει ευαισθητοποιήσει η σχολική τάξη. Αυτό ψηφίσθηκε στις 6 Μαρτίου και το νομοσχέδιο το εισήγαγε το κόμμα της «Αναγέννησης» που συμμετέχει στην πλειοψηφία. Και μετά απορούν γιατί αν γίνονταν βουλευτικές εκλογές στο τέλος του 2023 οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλειοψηφία στο κόμμα της Λεπέν


Ο Οργουελ προέβλεψε την κατάργηση του ιδιωτικού χώρου στο «1984». Σε κάθε σπίτι υπάρχει μια οθόνη του Μεγάλου Αδελφού η οποία παρακολουθεί και καταγράφει την κάθε κίνηση. Ακόμη και τις εκφράσεις του προσώπου. Η δυσαρέσκεια ή η υπερβάλλουσα χαρά δεν είναι αθώες. Κανένα αίσθημα δεν είναι αθώο στην επικράτεια του Μεγάλου Αδελφού. Ο ήρωας του Οργουελ, ο Ουίνστον Σμιθ, προσπαθεί να βρει μια γωνιά στο σπίτι του που δεν θα τον παρακολουθεί η οθόνη, για να γράψει το ημερολόγιό του. Είναι ο τρόπος του για να ξεφύγει από την κυριαρχία του καθεστώτος. Να καταγράψει τον ελάχιστο χώρο που του έχει απομείνει για την προσωπική του ζωή. Θα το πληρώσει ακριβά όταν θα ερωτευθεί την Τζούλια.

Ο Οργουελ είχε ζήσει τον ολοκληρωτισμό από τη θητεία του στον Ισπανικό Εμφύλιο. Εκεί έζησε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε το σταλινικό Κ.Κ. τους συναγωνιστές του. Αφησε το «Εγκώμιο στην Καταλωνία». Η εμπειρία του τον ενέπνευσε να γράψει και τη «Φάρμα των ζώων», το αριστουργηματικό παραμύθι που περιγράφει τη μετάλλαξη της επανάστασης σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Οπως λέει ο ίδιος, το εμπνεύσθηκε το 1937, όμως το ολοκλήρωσε το 1945. Το απέρριψαν τέσσερις εκδότες. Ανάμεσά τους και οι Faber and Faber με αναγνώστη τον Ελιοτ, ο οποίος του έγραψε ότι προβάλλει μια «τροτσκική» –troskyte– άποψη για τη σοβιετική επανάσταση. Ενας άλλος εκδότης τού έγραψε πως έστειλε το χειρόγραφο στο «Υπουργείο Πληροφοριών», το οποίο του συνέστησε να μην το εκδώσει. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει, η Σοβιετική Ενωση ήταν σύμμαχος στον πόλεμο κατά του ναζισμού. Δεν υπήρχε νομοθετική απαγόρευση κριτικής. Ομως το κενό το κάλυπτε η ανάγκη τής «ορθής σκέψης».

Και ο Οργουελ γράφει στο Παράρτημα της «Φάρμας των ζώων»: Η «ορθή σκέψη» δεν επιβάλλεται διά της βίας, με επίσημους μηχανισμούς λογοκρισίας. Επιβάλλεται με την εσωτερίκευση της λογοκρισίας. Πώς λειτουργεί; Κατ’ αρχάς απαιτείται μια γλώσσα αναφοράς η οποία δημιουργείται σιωπηρά, από τη συνήθεια, και επιβάλλει τα όριά της. Αναλογισθείτε πόσες λέξεις ή εκφράσεις θεωρούσαμε ως μέρος της καθημερινής μας γλώσσας μέχρι πριν από δέκα χρόνια –δεν λέω παραπάνω– και σήμερα είναι απαγορευμένες. Δεν μας τις έχει απαγορεύσει κανένας νόμος, αλλά εμείς οι ίδιοι δεν τολμάμε να τις προφέρουμε. Δεν τολμώ καν να τις αναφέρω. Η μεγάλη δύναμη της «ορθής σκέψης», ή της πολιτικής ορθότητας, είναι η αυτολογοκρισία. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην απολυταρχία και στον ολοκληρωτισμό. Η απολυταρχία απαιτεί την υποταγή των υπηκόων της. Ο ολοκληρωτισμός απαιτεί την ταύτισή τους.

Οι βλαβερές συνέπειες του τζόγκινγκ

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Εδώ και χρόνια ασκούμαι συστηματικά, σχεδόν καθημερινά. Παλιότερα έκανα τρέξιμο και τώρα περπάτημα, γρήγορο σχεδόν βάδην. Το καλοκαίρι κολύμπι, ελεύθερο. Εκτός του ότι βοηθάει το σώμα μου, η άσκηση βοηθάει και το μυαλό αλλά και τη διάθεσή μου. Μετά μια ώρα κολύμπι ή μια ώρα βάδην, σχεδόν επτά χιλιόμετρα, αισθάνομαι παντοδύναμος, σαν να έχω παραμερίσει ό,τι δυσάρεστο με ταλαιπωρεί. Μέτρον άριστον όμως. Η πραγματικότητα επανέρχεται, μαζί με τους καρδιακούς παλμούς, και ζητεί τα δικαιώματά της. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται κάποιος άνθρωπος στα 70 του ο οποίος ζει για να γυμνάζεται, τρέχει, κολυμπάει, κάνει ποδήλατο, καγιάκ και δεν ξέρω τι άλλο. Το πιθανότερο είναι να τελεί σε κατάσταση συνεχούς έκστασης, που του επιτρέπει να παραβλέπει όλα τα δυσάρεστα. Είναι ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσω την περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν μπορείς να τον φανταστείς να διαβάζει, να ακούει μουσική ή να απολαμβάνει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί του κυρ-Γιάννη (του Μπουτάρη). Τον φαντάζεσαι πάντα να γυμνάζεται. Δικαίωμά του στην ηλικία του να αισθάνεται νέος. Η νεότης έχει πολλά αγαθά. Σφρίγος, ενέργεια, αισιοδοξία. Της λείπει όμως το παρελθόν, κοινώς η πείρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει πολιτική σαν να κάνει τζόγκινγκ. Ζει την ευφορία της στιγμής. Σαν να μην έχει διατελέσει υπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή πρωθυπουργός.

Απογοήτευση για τα διακόσια χρόνια

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή

Θα συμφωνήσετε ότι οι εορτασμοί των διακοσίων χρόνων δεν εντυπωσίασαν το Πανελλήνιο. Η επιτροπή μας πρόσφερε ορισμένες ευφάνταστες αμφιέσεις της κ. Αγγελοπούλου σε ύφος haute couture εθνεγερσίας και μερικές δημόσιες παρεμβάσεις μελών της για τις ερωτικές επιδόσεις του Καραϊσκάκη. Κατά τα λοιπά, όλα κύλησαν ήσυχα και υποτονικά, με αποτέλεσμα σήμερα, τρεις περίπου μήνες πριν το τέλος του εορταστικού έτους, όχι μόνον να μας είναι άγνωστος ο απολογισμός των δραστηριοτήτων της, αλλά, το χειρότερο, να μας αφήνει μάλλον αδιάφορους. Το μόνο βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν έγινε απέχει παρασάγγας από τις αρχικές φιλοδοξίες. Ούτε το rebranding του ονόματος επετεύχθη, ούτε κάτι από όσα έγιναν άγγιξε τη συλλογική μας ευαισθησία. Και εν πάση περιπτώσει δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα: «Τι σημαίνει το όνομα Ελληνας εν έτει 2021». Ποια η σχέση του με τη μακραίωνη Ιστορία του Ελληνισμού, με τη γλώσσα του, με την υπόλοιπη Ευρώπη και κατ’ επέκταση με τον κόσμο.

Τις προάλλες επισκέφθηκα τη μικρή, αλλά πυκνή έκθεση για τα διακόσια χρόνια που οργανώθηκε στη Βουλή, στη λεγόμενη αίθουσα Βενιζέλου, πρώην «Τροπαίων και Υπασπιστών». Είναι στραμμένη στο κίνημα του Φιλελληνισμού και στις ευρωπαϊκές επιρροές των Ελλήνων του καιρού εκείνου. Το ενδιαφέρον της είναι ανθρωπολογικό, αφού προσεγγίζει το θέμα της ακόμη και μέσα από αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Αλήθεια, τι έκανε η επιτροπή για να αναδείξει τη σημασία του Φιλελληνισμού; Ενα μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη του 19ου αιώνα. Υπήρξαν Φιλέλληνες, αλλά δεν υπήρξαν «Φιλοϊταλοί» για να υποστηρίξουν τον Γκαριμπάλντι. Θα ήταν χρήσιμο από πολλές απόψεις. Θα μας βοηθούσε να διαλύσουμε το νεφέλωμα των εμμονών μας που θέλουν τους «ξένους» να ενδιαφέρονται για μας μόνον από συμφέρον. Οσοι ήρθαν ώς εδώ για να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων δεν το έκαναν επειδή ήσαν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Κάτι τους συγκίνησε, κάτι τους ενέπνευσε. Δεν θα ήταν άχρηστο να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι σημερινοί με ποιον τρόπο οι αγώνες των προπαππούδων μας άγγιξαν τις ευρωπαϊκές ελίτ.

Ποιος είναι ρατσιστής;

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο πατέρας μου ήθελε να ζήσει εδώ γιατί πίστευε πως η ελληνική κουλτούρα και η εκπαίδευση θα είναι σημαντικά για μας» λέει, μεταξύ άλλων, στην τηλεοπτική του συνέντευξη ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Κατά τα λοιπά περιγράφει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την αγωνία του μήπως απελαθούν οι γονείς του, αφού δεν είχαν χαρτιά, τον ρατσισμό που ένιωσε επειδή ήταν μαύρος «σε μια χώρα λευκών». Η εξομολόγησή του ξεσήκωσε θύελλα. Είναι δυνατόν να μας αποκαλεί ρατσιστές ο αχάριστος; Κάποιος μάλιστα τον αποκάλεσε «πίθηκο» – έτσι για να δείξει την ευγένεια της φυλής μας.

Ο Αντετοκούνμπο γεννήθηκε το 1994 από Νιγηριανούς γονείς. Μεγάλωσε δηλαδή στην Ελλάδα της δεκαετίας του ενενήντα και όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν δέκα ετών. Οντως η Ελλάδα ήταν μια χώρα λευκών που αντιμετώπιζε όσους μαύρους Αφρικανούς ζούσαν εδώ ως περίεργα εξωτικά όντα.

Η πρώτη επαφή της ελληνικής κοινωνίας με οικονομικούς μετανάστες έγινε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και οι αντιδράσεις απέναντι στους Αλβανούς οφείλονταν εν μέρει σε ένα ψυχικό σύνδρομο: θύμιζαν την Ελλάδα της ψωροκώσταινας, αυτήν που στα χρόνια της «αστακομακαρονάδας» θέλαμε να ξεχάσουμε. Οσοι δούλεψαν σκληρά έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο και απέκτησαν ιδιοκτησίες. Δεν ζήτησαν επιδοτήσεις.

Ο αναχρονιστικός Χάντκε και η μοντέρνα Γκρέτα

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το 1999, όταν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν το λείψανο της Γιουγκοσλαβίας, η κοινότητα της ευρωπαϊκής διανόησης συγκατάνευε και χειροκροτούσε. Στα μέσα και στα έξω τότε ήταν ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, με το αναιμικό πνεύμα και την πλούσια κόμη. Ο ίδιος θα κοκορευόταν μερικά χρόνια αργότερα ότι έπεισε τον Σαρκοζί να τελειώνει με τον Καντάφι. Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, ως συνεπής κοσμικός, ήξερε πάντα να βρίσκεται στην ορθή πλευρά της Ιστορίας, πότε με τους μουσουλμάνους της Βοσνίας, πότε με την Αραβική Ανοιξη. Ευτυχώς έχει αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό και τα τελευταία χρόνια υπηρετεί την τέχνη του stand up.

Το 1999, με είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος της διανοούμενης Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γαλλίας, την οποία τότε παρακολουθούσα εκ του σύνεγγυς. Κάτι σαν αγελαία νοοτροπία είχε καταλάβει τις συνειδήσεις. Δεν έφτανε να καταδικάσεις τον τύραννο Μιλόσεβιτς και τον εγκληματία Κάρατζιτς. Επρεπε να καταδικάσεις συλλήβδην τους Σέρβους και να υπερασπιστείς τα βομβαρδιστικά που εφάρμοζαν τον νόμο περί συλλογικής ευθύνης στις γέφυρες του Δούναβη. Την αγελαία νοοτροπία την είχε ζήσει ο Καμύ στο πετσί του όταν τον αναθεμάτιζε ο Σαρτρ στην εποχή του πολέμου της Αλγερίας. Την είχαν ζήσει οι εξόριστοι Σοβιετικοί που μιλούσαν για τα γκουλάγκ από τη δεκαετία του ’50, αλλά δεν τους άκουγαν για να μην αποκαρδιώσουν τους αριστερούς απεργούς της Μπιγιανκούρ. Την είχαν ζήσει και όσοι στάθηκαν απέναντι στα χαρακώματα του Μάη του ’68 και την παραληρηματική φιλοσοφία τους, όπως ο Μαλρό. Την εκμεταλλεύθηκε ο Σαρτρ, για τον οποίον έγραψε ο Λιοτάρ ότι είχε αναλάβει τον ρόλο του αριστερού διανοούμενου πέφτοντας μονίμως έξω. Στη δεκαετία του ’90, προσπάθησε να τον διαδεχθεί ο Λεβί, ο οποίος δηλώνει μαθητής του Ποπόλ (χαϊδευτικό του Σαρτρ), εκμεταλλευόμενος τη μετακόμιση της καλής συνείδησης της Αριστεράς στην καλή συνείδηση της πολιτικής ορθότητας.

Να υπενθυμίσω ότι τρεις μόνον διανοητές τόλμησαν το 1999 να σταθούν απέναντι στο ρεύμα. Ο Πίντερ, ο Ντεμπρέ και ο Χάντκε. Ο Ντεμπρέ είχε γράψει ένα ολόκληρο ρεπορτάζ στο περιοδικό Marianne, το οποίο κατέληγε με τη φράση: «Αν μη τι άλλο, δικαιούμαι να αμφιβάλλω για την ορθότητα των βομβαρδισμών». Την επομένη, η εφημερίδα Le Monde, καθεδρικός ναός της ορθής σκέψης, δημοσίευε σε ένα ολόκληρο δισέλιδο άρθρα που τον καταδίκαζαν. Ο Χάντκε δεν αμφέβαλλε καν. Εφτασε να πάει στην κηδεία του Μιλόσεβιτς, του δημόσιου κινδύνου νούμερο ένα. Παρέμεινε αιρετικός έως το τέλος, για καλό και για κακό. Δεν εννοώ ότι είχε δίκιο, ή ότι συμφωνώ με τη στάση του. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω το θάρρος του. Και αναρωτιέμαι πάντα τι έχει μεγαλύτερο βάρος στη στάση του διανοητή. Η σύνταξη με το κοινώς αποδεκτό ορθό ή η υπεράσπιση της ελευθερίας της συνείδησής του ακόμη κι αν είναι μόνος.

Το δράμα του 44χρονου

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 01.08.2018 : 20:27

Είναι δύσκολο να μείνεις ασυγκίνητος όταν βλέπεις έναν τόσο νέον άνθρωπο τόσο προβληματισμένο. Οταν τον παρακολουθείς να περιφέρεται στην ερημιά της καμένης γης, σαν λαγωνικό που θέλει να οσφρανθεί την τραγωδία. Κάθε τόσο στέκει. Υψώνει το χέρι του, δείχνει ένα σημείο και κάτι λέει. Τι να λέει άραγε; Δεν ακούμε τι λέει. Η ευειδής κυρία του υπουργείου Υποδομών τού εξηγεί ότι η παραλία σε πολλά σημεία δεν έχει πρόσβαση. Συνοφρυώνεται ακόμη περισσότερο και κουνάει σκεπτικά το κεφάλι του. Τι να τον βασανίζει άραγε; Μήπως η αποκάλυψη ότι το Μάτι δεν έχει τη ρυμοτομία του Μανχάταν και γι’ αυτό εγκλωβίστηκαν τόσα αυτοκίνητα και τόσοι άνθρωποι στα στενά δρομάκια και τα αδιέξοδα; Αν ήμασταν στο Μανχάταν, τώρα δεν θα θρηνούσαμε θύματα. Αυτός όμως είχε την ατυχία να είναι πρωθυπουργός στο Μάτι και όχι στο Μανχάταν. Δεν είναι ζωή αυτή. Είπαμε να γίνω πρωθυπουργός, αλλά όχι κι έτσι. Αλλοι στην ηλικία μου τέτοια εποχή κάνουν διακοπές με την οικογένειά τους.

Λίγο πιο κάτω συναντάει στρατιώτες και πυροσβέστες. Τους χαιρετάει έναν έναν και συνεχίζει την επιμόρφωσή του. «Πόσες ώρες συμπλήρωσες;» « Εβδομήντα δύο», του απαντάει ο άλλος. «Πω πω, εμένα 17 ώρες με είχαν στο Γιούρογκρουπ και έβγαλα έρπη. Η γυναίκα μου το θυμάται ακόμη και βάζει τα κλάματα κάθε χρόνο τέτοια μέρα». Οι συνήθεις καχύποπτοι, κακόβουλοι, κακόπιστοι και εν πάση περιπτώσει άνθρωποι με την ψυχή μαύρη από κακία, υποστηρίζουν ότι πήγε αξημέρωτα στα καμένα για να μην έρθει αντιμέτωπος με την οργή των κατοίκων που ακόμη ψάχνουν τους νεκρούς τους στα ερείπια των σπιτιών τους. Κρίνουν εξ ιδίων. Δεν πιστεύουν στην άδολη αθωότητα ενός νέου μόλις 44 ετών, ο οποίος διψάει για μάθηση. Θέλει να μάθει τι είναι αυτό το περίεργο μέρος που λέγεται Μάτι και αρπάζει με το παραμικρό φωτιά; Και γι’ αυτό χρειάζεται την ησυχία του. Δεν μπορεί να απαντά συγχρόνως στις ερωτήσεις των κατοίκων και να μαθαίνει τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι σοβαρός. Για να αναγνωρίσει ότι όντως είναι νεκρό ένα σώμα που επιπλέει στη θάλασσα καρβουνιασμένο χρειάζεται έκθεση ιατροδικαστή.

Το όριο του μιθριδατισμού

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 03.08.2018 : 20:50

Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄, Ευπάτωρ και Διόνυσος, τελευταίος βασιλιάς του Πόντου, αφού ταλαιπώρησε τη Ρώμη για καιρό, αναχαιτίζοντας την επέκτασή της, υπέκυψε στη δύναμη του Πομπηίου. Πριν ηττηθεί οριστικά, αντιμετώπισε τον Σύλλα και τον Λούκουλλο. Η οργάνωσή του και η δημοτικότητά του ήταν τέτοιες, που με μία εντολή του σφαγιάσθηκαν όσοι πολίτες της Ρώμης βρίσκονταν στη Μικρά Ασία εν μια νυκτί. Στην επική του πολιτεία ενεπλάκη και η Αθήνα, με αποτέλεσμα να την κάψει ο Σύλλας. Ο Μιθριδάτης όμως έμεινε στην Ιστορία διότι προσέθεσε μια καινούργια λέξη στο λεξιλόγιό μας, τον «μιθριδατισμό». Από μικρός φοβόταν τις επιβουλές του περιβάλλοντός του, ακόμη και της μητέρας του, και εθίζοντας τον οργανισμό του σε μικρές δόσεις δηλητηρίου κατάφερε να αποκτήσει ανοσία. Η ανοσία όμως όχι μόνον δεν τον βοήθησε, αλλά αποδείχθηκε και εμπόδιο για τη σωτηρία του στην κρισιμότερη στιγμή της ζωής του. Oταν κινδύνευε να πέσει αιχμάλωτος στα χέρια του Πομπηίου, ήξερε ότι δεν μπορεί να αυτοκτονήσει με δηλητήριο, οπότε ζήτησε από κάποιον αξιωματικό του να τον σκοτώσει. Eχει κι ο μιθριδατισμός το όριό του: μπορεί να σε βοηθήσει να επιβιώσεις, όμως την κρίσιμη στιγμή μπορεί να σε προδώσει.

Ο εθισμός στην κατάρρευση, που έχει ακυρώσει τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, είναι ένα είδος μιθριδατισμού. Eχουμε εθιστεί σε όλες τις τοξικές ουσίες της κοινής μας ζωής, από την ανασφάλεια της καθημερινότητας, την καθεστωτική ανομία, τα συμπτώματα μιας αποσύνθεσης, που τα παρέχει γενναιόδωρα η εκπαίδευση, η διάλυση του συστήματος υγείας, η καταπάτηση των δικαιωμάτων μας από το δημόσιο ταμείο. Τίποτε δεν μας εντυπωσιάζει πια. Περιμένουμε το χειρότερο κι όταν έρθει, απλώς το αποδεχόμαστε.

Οταν βελάζουν οι αμνοί

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Προς τι η έκπληξη και η ταραχή; Λες και δεν ξέρουμε πώς μαζεύονται οι υπογραφές. Κάποιος γράφει ένα κείμενο και μετά φτιάχνει τον κατάλογο όσων θα μπορούσαν να το υπογράψουν. Οσοι δηλαδή ανήκουν στους «δικούς μας». Αρχίζουν τα μέιλ, τα τηλεφωνήματα, άλλοι ζητούν να διαβάσουν το κείμενο, άλλοι δέχονται χωρίς να το διαβάσουν. Τους φθάνει η ιδέα του κειμένου. Στο τέλος της ημέρας έχουν μαζευτεί 250, 320, 329 ονόματα. Κάποιοι διαμαρτύρονται πως, ενώ δεν συμφώνησαν, είδαν το όνομά τους. Για το καλό τους το έκαναν, για να τους τιμήσουν συγκαταλέγοντάς τους στους «δικούς μας». Σημασία έχει η ιδέα και ο σκοπός είναι ιερός. Δυστυχώς, αυτό είναι μέρος της ιστορίας του «πνευματικού κόσμου» στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτή που απαξίωσε τον ρόλο τους και έκανε τις παρεμβάσεις τους να ακούγονται σαν το βέλασμα των αμνών που έσπασαν τη σιωπή τους, μπας και τους δώσει σημασία ο εκάστοτε ποιμήν. Τρέχουν πίσω από πολιτικές, πάντα αριστερές και πάντα «προοδευτικές», και καλύπτουν την προσωπική ανασφάλειά τους, την πνευματική ατολμία τους, με τη συλλογική ευθύνη των υπογραφών. Και μετά αναρωτιούνται γιατί κανείς δεν έχει διάθεση να ακούσει τους διανοούμενους. Τι διαφορετικό λέει αυτό το κείμενο από όσα έχουμε ήδη ακούσει από τον Τσίπρα και την κυβερνητική προπαγάνδα για τη συμφωνία των Πρεσπών; Σε εξίσου κακά ελληνικά, σημειωτέον.

«Εμείς αριστεροί, δημοκρατικοί προοδευτικοί πολίτες… είμαστε κατά των εθνικισμών και των αναθεωρητισμών». Αλήθεια τι εννοούν με το «αναθεωρητισμούς»; Την «αναθεώρηση» της Ιστορίας, όπως την έκανε ο Μαραντζίδης για τον Εμφύλιο, ο οποίος υπογράφει το κείμενο; Ή μήπως την παλιά καλή απόκλιση από τη γραμμή του κόμματος, ικανή να σε στείλει στο γκουλάγκ ή στα μπουντρούμια της Ασφάλειας; Και ύστερα από διάφορα «μπλα μπλα» για την ειρήνη στα Βαλκάνια το κείμενο καταλήγει: «Είναι πατριωτικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό μας καθήκον». Να κάνουν τι; Να υπογράψουν ένα κείμενο. Κάποιοι μιλούσαν για την προδοσία των διανοουμένων. Εδώ έχουμε ομαδική αυτοκτονία, σαν εκείνες τις σέχτες των σαλεμένων.

Οι «στιγματισμένοι» της πολιτικής ορθότητας !

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Σε σημερινό του άρθρο, «Η αστυνομία της σκέψης», ο «φιλοευρωπαϊστής» Τ. Θεοδωρόπουλος γράφει στην Καθημερινή για «το σώμα της πολιτικής ορθότητας» που «έχει εσωτερικεύσει το βλέμμα» του οργουελικού ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ :

"(…) Ποιοι το αποτελούν;

Πρώτον στρατευμένοι κομμουνιστές οι οποίοι μετανόησαν, έγιναν φιλελεύθεροι, αλλά δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από το “απολυταρχικώς διανοείσθαι” του “εσείς” και “εμείς”.

Κάποιοι άλλοι που νομίζουν ότι ότι η ευρωπαϊκή ανοχή, και η Ευρώπη, δεν είναι τρόπος σκέψης, αλλά δόγμα. Ορθόδοξοι του Διαφωτισμού.

Υπάρχουν βέβαια και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, όσοι διάβασαν στη ζωή τους τρία, άντε τέσσερα κείμενα και νομίζουν ότι όχι μόνο έμαθαν την αλήθεια, αλλά μπορούν να την εκφράσουν επειδή στο λύκειο ήσαν καλοί στην Έκθεση Ιδεών.

Τέλος, να μην ξεχάσω (,,,) τις «τάξεις των πονηρών ή μάλλον των πονηρούτσικων, συμπεριλαμβάνουν τους “αντικειμενικούς” παντός καιρού".

• Θεωρείς ότι το ευρώ έχει δομικά προβλήματα που οδηγούν στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων: «Αντιευρωπαϊστής». 

• Απαιτείς περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη ή ταυτίζεις τον νεοφιλελευθερισμό με τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης: «Λαϊκιστής».

• Επιθυμείς να διατηρήσεις αλώβητη την εθνική σου ταυτότητα και διακριτή την πολιτισμική σου ιδιοπροσωπία: «Ξενόφοβος». 

• Ανησυχείς για το ενδεχόμενο τουρκοποίησης όλης της Κύπρου ή καυτηριάζεις τον τουρκικό νεοοθωμανισμό και επεκτατισμό: «Εθνικιστής».

Πόσο trendy είναι το φύλο;

Τάκης Θεοδωρόπουλος

 

Μια απλή αίτηση στον εισαγγελέα και μια δικαστική απόφαση αρκεί για την αλλαγή φύλου. Κάτι σαν συναινετικό διαζύγιο. Διαδικασία απλούστερη από την υιοθεσία. Το νομοσχέδιο, μάλιστα, ορίζει ότι δεν απαιτείται καμία προηγούμενη ιατρική αγωγή. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου ευθύς εξαρχής. Η αλλαγή φύλου δεν έχει σχέση με την ομοφυλοφιλία ή τα δικαιώματα των ομοφύλων ζευγών. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι απαραίτητη για την ψυχική υγεία ευάριθμων, είναι η αλήθεια, συμπολιτών μας. Η αντίδρασή μου οφείλεται στην αμέλεια με την οποία αντιμετωπίζεται ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και η ευκολία με την οποία παραδίδεται στα σαγόνια της δήθεν προοδευτικής μετανεωτερικότητας. Μην ανησυχείτε υπέρ το δέον. Ο νομοθέτης ορίζει ότι όχι μόνον η αλλαγή φύλου μπορεί να γίνει μία μόνον φορά, αλλά ότι το φύλο μπορεί να αλλάξει, όμως δεν αλλάζει το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ. Τι είναι το φύλο μπροστά στην ιερότητα του ΑΦΜ;

 

Νόμος ή φύση; «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», είχε αποφανθεί ο σοφός Πρωταγόρας. Εκτοτε ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, παλεύει να βρει τι είναι αυτός ο άνθρωπος. Ποιο μερίδιο της ύπαρξής του ανήκει στη φύση και ποιο στις συμβάσεις που ο ίδιος κατασκευάζει για τον εαυτό του. Η τυφλή αλαζονεία της μετανεωτερικότητας το διέγραψε το πρόβλημα. Κονιορτοποίησε κάτι αιώνες πολιτισμού για να φτιάξει την κινούμενη άμμο της σχετικότητας. «Ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίον το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά». Ετσι γράφει ο σοφός νομοθέτης. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, το βιολογικό φύλο έχει περίπου ίση αξία με το ληξιαρχείο όπου κατετέθη το πιστοποιητικό γεννήσεώς σου. Οθεν και το απλούν: η αλλαγή φύλου είναι κάτι σαν μεταδημότευση. Στοιχείο ταυτότητας, ασθενέστερο του ΑΦΜ.

Και αν καταργούσαμε τα Ελληνικά;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η​​ κοινωνική αφασία είναι προϊόν ή αιτία της γλωσσοπενίας; Φταίει το λεξιλόγιο των εκατόν πενήντα λέξεων που παράγει σπινθήρες (στην κυριολεξία) στους εγκεφαλικούς νευρώνες του φύλαρχου των Εξαρχείων; Ή μήπως για την αγλωσσία του ευθύνονται η οικογένεια και το σχολείο που τον διαπαιδαγώγησαν στην αυθαιρεσία; Τι έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό; Χάσαμε τη γλώσσα μας με αποτέλεσμα να χάσουμε τη δυνατότητα της σκέψης μας; Ή μήπως επειδή ξεμάθαμε να σκεφτόμαστε ατρόφησε το εργαλείο; Στη γλώσσα κατοικεί η ύπαρξη. Και την έχουμε εγκαταλείψει σαν εκείνα τα παλιά κτίρια που επειδή δεν χρησιμοποιούνται καταρρέουν. Η Αθήνα είναι γεμάτη με τέτοια.

Κι όμως, σε ορισμένους κύκλους η ορθή χρήση των ελληνικών είναι του συρμού. Λεξικά εκδίδονται και μοσχοπουλιούνται σαν ζεστά ψωμάκια, και κάτι ονόματα στις μαρκίζες του Διαδικτύου σιτίζονται αλιεύοντας σολοικισμούς και γραμματικές παρεκτροπές. Ελληνομαθείς οι μεν, γλωσσολόγοι οι δε, ελληνοπρεπείς εκ των ων ουκ άνευ και οι μεν και οι δε. Το πνεύμα του Μιστριώτη παραμένει ζωντανό, κι ας μη μιλάει καθαρεύουσα. Η λατρεία του ορθοδόξου σχήματος. Ο κ. Μπαμπινιώτης παρασκευάζει λέξεις βάσει κανόνων, και κάποιος κύριος στο Διαδίκτυο περνάει τις μέρες του σοβατίζοντας ρωγμές στους τοίχους των κειμένων. Δημοφιλείς και οι δύο. Σαν τους αρχιτέκτονες του υπουργείου Πολιτισμού που επέμεναν στο ακροκέραμο του διατηρητέου ενώ στο διπλανό κτίριο, που δεν ήταν διατηρητέο, γινόταν το έλα να δεις. Το έλεγε πολύ καλά ο Συκουτρής: η Ελλάδα βγάζει φιλολόγους, δεν έχει όμως έναν φιλόσοφο. Η γλώσσα δεν είναι νεοκλασικό διατηρητέο.

Συντηρητισμού εγκώμιον

Τάκης Θεοδωρόπουλος

 

Οταν οι μισοί αντιμετωπίζουν την κλασική αρχαιότητα σαν βάρος και οι άλλοι μισοί σαν εθνικό φυλαχτό, ιερό σκήνωμα, είναι φυσικό η μετάδοση της γνώσης της να κακοποιείται με τον τρόπο που την κακοποιεί η μέση εκπαίδευση. Κάποτε τουλάχιστον στο σχολείο μπορεί να μην εμβαθύναμε στα πολιτισμικά επιτεύγματα των Ελλήνων και των Ρωμαίων, τουλάχιστον όμως μαθαίναμε κάποια αρχαία ελληνικά. Αλλοι περισσότερα άλλοι λιγότερα. Η δικτατορία που κατήργησε την μεταρρύθμιση του Παπανούτσου επανέφερε τη διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής από την Α΄ γυμνασίου. Δεν ήμουν άριστος μαθητής, απλώς καλός, και μέσα μου ήμουν διχασμένος. Ο αριστερός συρμός της ηλικίας μου τα αντιμετώπιζε ως τμήμα της ιδεολογίας του καθεστώτος, πλην όμως κυκλοφορούσαν και βιβλία του Λεκατσά, ο περίφημος «Επίκουρος» του Θεοδωρίδη, τα οποία κάθε άλλο παρά «δεξιά» μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Μυριζόμασταν ότι το ζήτημα ήταν πολυπλοκότερο από ό,τι μας υποχρέωνε να πιστέψουμε ο πολιτικός μας μανιχαϊσμός.

 

Τα αρχαία ελληνικά έμαθα να τα εκτιμώ στη διάρκεια των σπουδών μου στο Παρίσι. Στον πρώτο κύκλο είχα γραφτεί στο τμήμα Συγκριτικής Λογοτεχνίας, κοινώς σύγχρονης, παρ’ όλ’ αυτά οι αναφορές στην αρχαία ελληνική και τη λατινική γραμματεία ήσαν συνεχείς. Τη δεύτερη δεν την είχα ποτέ διδαχθεί, η πρώτη όμως, παρά τα κενά, μου ήταν οικεία. Είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει στη ζωή μου. Αν ξανάρχιζα σπουδές, θα γραφόμουν στα «Κλασικά Γράμματα». Εκεί, αν μη τι άλλο θα βελτίωνα τα λατινικά μου, παρ’ ό,τι ήταν ένα από τα υποχρεωτικά μαθήματα και στη Συγκριτική Λογοτεχνία. Κι όμως, με τα αρχαία ελληνικά που έμαθα στο ελληνικό λύκειο της εποχής, έγινα δεκτός για διδακτορικό από τον Βιντάλ Νακέ στο τμήμα «Κοινωνικής ανθρωπολογίας του ελληνορωμαϊκού κόσμου». Με λίγη παραπάνω προσπάθεια μπορούσα να διαβάσω και Ιπποκράτη και Ευριπίδη στο πρωτότυπο. Το θέμα της διατριβής μου ήταν «H γυναίκα και η νόσος στους τραγικούς», οπότε μου χρειάζονταν και οι δύο.

Οι κληρονόμοι του πολιτισμού

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο​​ Αντρέ Μαλρό έλεγε πως τον πολιτισμό δεν τον κληρονομείς. Τον πολιτισμό τον κατακτάς. Τον πολιτισμό τον κατακτάς μέσω των έργων σου. Είναι η μεγαλύτερη παγίδα που έστησε η σύγχρονη Ελλάδα στον εαυτό της. Επειδή είδε το φως της Ιστορίας μέσα στα ερείπια του κλασικού πολιτισμού και επειδή η γλώσσα που μιλάει είναι παιδί των αρχαίων ελληνικών, θεώρησε πως είναι ο μόνος νόμιμος κληρονόμος της ελληνικής αρχαιότητας. Πολλά έχουν γραφτεί για την ψυχική δυσπλασία που δημιούργησε το αίσθημα του κληρονόμου στη συλλογική μας συνείδηση. Το σύνδρομο είχε καταστροφικά αποτελέσματα, ορατά διά γυμνού οφθαλμού, κυρίως στην εκπαίδευση. Η αδυναμία να διδαχθούν η ελληνική γλώσσα και η ελληνική σκέψη με δημιουργικό τρόπο δεν έχει ακόμη ξεπερασθεί μετά δύο αιώνες ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο πως τον 19ο και τον 20ό αιώνα ελάχιστοι Ελληνες μελετητές έχουν βρει τη θέση τους σε ένα ευρωπαϊκό στερέωμα που δεν έπαψε να παράγει σκέψη για την κλασική αρχαιότητα. Δεν είναι τυχαίο επίσης πως η Ελλάδα δεν μπόρεσε να οργανώσει ένα πανεπιστήμιο διεθνούς κύρους, ειδικευμένο στις κλασικές σπουδές.

Είμαστε κληρονόμοι του λαού που επινόησε τη δημοκρατία, άρα είμαστε δημοκράτες βρέξει-χιονίσει. Ο Φειδίας μιλούσε ελληνικά, όπως ο κ. Γιάννης ο περιπτεράς, άρα τα έργα του ανήκουν στο κράτος του οποίου ο κ. Γιάννης είναι πολίτης. Το σύνδρομο του κληρονόμου μάς απαλλάσσει από κάθε υποχρέωση μελέτης, έρευνας, ακόμη και γνώσης αυτού που υπήρξε η ελληνική αρχαιότητα. Και το σύνδρομο του κληρονόμου, κάτι σαν τίτλος ιδιοκτησίας, επηρεάζει ακόμη και τομείς όπως η αρχαιολογία. Πόσοι αρχαιολόγοι δεν κρατούν για χρόνια κρυμμένους θησαυρούς στις αποθήκες των ανασκαφών διότι πρέπει να περιμένουμε, για να τους δούμε, να τους δημοσιεύσουν οι ίδιοι, με την υπογραφή τους. Τους στερούν, λες και τους ανήκουν, από άλλους μελετητές και από το κοινό. Λεπτομέρεια, πλην όμως χαρακτηριστική της νοοτροπίας, η απαγόρευση φωτογράφισης σε μουσεία έργων που δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί αλλά εκτίθενται. Συμπεριφορά φυλής που πιστεύει ότι μια φωτογραφία μπορεί να κλέψει την ψυχή σου.

Ο Κριτικός Φίλος

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Στα παλιά εκείνα χρόνια την εκπαίδευση την καταδυνάστευαν οι λεγόμενοι «επιθεωρητές». Ανθρωποι βλοσυροί και ουδόλως ευπροσήγοροι έμπαιναν μέσα στην τάξη και κατέγραφαν. Την ημέρα εκείνη, θυμούνται όσοι έζησαν τον καιρό εκείνο, η τάξη είχε βάλει τα καλά της, ο καθηγητής είχε το σχετικό τρακ, οι δε μαθητές δεν τολμούσαν να βγάλουν κιχ. Ο καιρός εκείνος έχει απαθανατισθεί στο περίφημο ανέκδοτο με το σκουλήκι. Η τάξη είχε διδαχθεί το σκουλήκι, ο επιθεωρητής ρώτησε κάποιον μαθητή για τον ελέφαντα, αυτός είπε ότι η προβοσκίδα του ελέφαντα είναι σαν το σκουλήκι και άρχισε να μιλάει για το σκουλήκι. Δεν ξέρω αν το ανέκδοτο διδάσκεται στα εργαστήρια σπουδών των κομματικών στελεχών, πάντως αποτελεί υπόδειγμα της κυρίαρχης πολιτικής ρητορείας. Μετά ήρθαν τα χρόνια της απελευθέρωσης από τους δυνάστες. Οι επιθεωρητές έπεσαν θύματα στον αγώνα του ΠΑΣΟΚ κατά της Δεξιάς. Η Ελλάδα κάλπαζε στη λεωφόρο της προόδου και οι βλοσυροί επιθεωρητές αντικαταστάθηκαν από τους σχολικούς συμβούλους. Αυτοί ήσαν άνθρωποι φιλικοί προς το περιβάλλον, ευπροσήγοροι, χαμογελαστοί και βοηθούσαν τους καθηγητές να βοηθούν τους μαθητές στην αποστήθιση γνώσεων.

Το προοδευτικό γκαλόπ, όμως, στη χώρα μας δεν σταματάει ποτέ. Με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον, σε αυτόν τον υπέροχο ορίζοντα που χαράζει για τους γόνους του ελληνισμού η «Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» –ο Θεός να σε φυλάει, παιδί μου, με τέτοιο όνομα– έκρινε πως ο τίτλος του σχολικού συμβούλου είναι ξεπερασμένος. Και τον αντικατέστησε με τον «Κριτικό Φίλο». Σας παρακαλώ. Η υπόθεση είναι σοβαρή και δεν αντιλαμβάνομαι τη θυμηδία που σας έχει καταλάβει. Τι σημαντικότερο από ένα φίλο ο οποίος σου ασκεί κριτική; Αρκεί να είναι καλοπροαίρετη και εποικοδομητική. Αυτού του τύπου η κριτική ακόμη και στον σταλινισμό ήταν αποδεκτή. Δεδομένου δε ότι η Αρχή με το όνομα που εμπνέει αισιοδοξία και εμπιστοσύνη προκρίνει ως κυρίαρχη μορφή αξιολόγησης των εκπαιδευτικών την «αυτοαξιολόγηση», ο «Κριτικός Φίλος» θα εξηγεί στους εκπαιδευτικούς πώς να κάνουν την αυτοκριτική τους, η οποία ακόμη και επί σταλινισμού εθεωρείτο ως η ύψιστη μορφή κριτικής. Με τούτα και με κείνα θα βγει κάνας Ντάισελμπλουμ να πει ότι στις χώρες του Νότου η εκπαίδευση προωθείται διά της αυτοϊκανοποιήσεως, όμως τέτοιοι είναι αυτοί οι Βόρειοι. Μπερδεύουν τις λέξεις και τις έννοιες.

Των Ελλήνων οι ταυτότητες

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η ​​εθνική ταυτότητα, μέχρι πρότινος, δεν συμμετείχε στην ευρωπαϊκή πολιτική. Η επίκληση της οποιασδήποτε ταυτότητας, εθνικής, πολιτισμικής, φυλετικής ή ακόμη και γλωσσικής, χείμαζε στο υποσυνείδητο μιας Ευρώπης που είχε ανακηρύξει την «ετερότητα», τη λατρεία του διαφορετικού σε θρησκεία. Ηταν δύσκολο να μιλήσεις ακόμη και για «ευρωπαϊκή» ταυτότητα. Αμέσως σε τοποθετούσαν στον χορό των συντηρητικών που οι εμμονές τους δεν τους αφήνουν να αντιληφθούν το «καινούργιο» που έρχεται. Ποιο ήταν αυτό; Ηταν η συγκρότηση μιας κοινωνίας που δέχεται τους πάντες και τα πάντα, εκεί όπου όλοι έχουν δικαίωμα να παίξουν.

Ενα δημοκρατικό οξύμωρο. Και μάλλον ανιστόρητο. Το δημοκρατικό καθεστώς, για να συγκροτηθεί, απαιτούσε τον αυστηρό ορισμό της έννοιας του πολίτη. Ο Περικλής, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο τις εξουσίες του δήμου, συνεχίζοντας τις μεταρρυθμίσεις του Εφιάλτη, έθεσε ακόμη αυστηρότερους όρους για την κατάκτηση του δικαιώματος του πολίτη. Ορισε πως Αθηναίος πολίτης είναι μόνον όποιος έχει και τους δύο γονείς Αθηναίους. Ας θυμηθούμε ότι στο σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος το 2005 κόπηκαν και ο Θουκυδίδης και ο χριστιανισμός. Η Ευρώπη αρνήθηκε τις ελληνορωμαϊκές και χριστιανικές της καταβολές για χάρη της καλπάζουσας πολυπολιτισμικότητας. Οπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η απώθηση, ακόμη και με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου, εμπόδισε την πολιτική ενοποίησή της, τη μετάφραση δηλαδή σε πολιτική του κοινού πολιτισμού. Εμειναν η γραφειοκρατία και το νόμισμα.

Το 2017 οι εθνικές ταυτότητες των ευρωπαϊκών χωρών έχουν επιστρέψει στο κέντρο της πολιτικής. Ακόμη και ο Μακρόν, ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της φιλελεύθερης προοδευτικής Γαλλίας, αυτός που τις προάλλες δήλωσε στο Αλγέρι ότι η αποικιοκρατία οδήγησε σε «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», αναγκάστηκε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη να περάσει εξετάσεις γαλλικής ταυτότητας. Μίλησε για τη Γαλλία που ξεκινάει από τον Κλοβίς, περνάει από την Ιωάννα της Λωρραίνης, τον Ερρίκο Δ΄, τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, τον Ναπολέοντα και φτάνει ώς τον Ντε Γκωλ. Τι πολιτική σχέση έχει ο Μακρόν με τον Ντε Γκωλ; Μα είναι και οι δύο Γάλλοι. Βέβαια μετά τα μάζεψε κάπως, εξηγώντας ότι δεν μιλάει για ταυτότητα αλλά για «εθνική ένταξη», είναι όμως προφανές ότι αναγκάστηκε να παρέμβει σε μια συζήτηση που δεν αφορά πλέον μόνον τους εθνικιστές του Εθνικού Μετώπου ή την παραδοσιακή Δεξιά. Και δεν περιορίζεται στον φόβο του «Πολωνού υδραυλικού» που θα ρίξει τα μεροκάματα. Αφορά και τον πρώην βιομηχανικό εργάτη του Βορρά που ψήφιζε Κ.Κ. και τώρα ψηφίζει Λεπέν, όπως και τον αγρότη ή το στέλεχος της μικρομεσαίας επιχείρησης που προσπαθεί να επιβιώσει στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης. Ο Μακρόν έφτασε να υπερασπιστεί τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών στη μέση εκπαίδευση. Τις προάλλες η «Μοντ» είχε αφιερώσει μια ολόκληρη σελίδα σε ένα καινούργιο κοινωνικό φαινόμενο: νέοι Γάλλοι μεταναστεύουν από την πατρίδα τους στην Πολωνία διότι δεν αντέχουν την πολυπολιτισμικότητα.

Αναζητώντας το φύλο της Αντιγόνης

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Μετά τον θρίαμβο που κατήγαγε το υπουργείο Παιδείας κατά του «Επιταφίου» (Thucydides in History of the Peloponnesian War, Book II, Vth cent. BC) προετοιμάζεται μία ακόμη νίκη. Αυτήν τη φορά, αντίπαλος είναι η «Αντιγόνη» (Sophocles c. 483-82 BC). Ας μου συγχωρεθούν οι αναφορές αγγλιστί, διεπίστωσα όμως, μετά την επίσκεψη Ομπάμα, ότι για να σεβαστούμε την κλασική μας κληρονομιά καλό είναι να ακούμε κάποιον να μιλάει γι’ αυτήν στα αγγλικά. Την πρόταση για κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» στη Β’ Λυκείου την κάνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Την πληροφορήθηκα από την καταγγελία που κοινοποίησε ο Σύλλογος Φιλολόγων Αργολίδας.

Την ίδια στιγμή, από ανάρτηση στο Διαδίκτυο πληροφορούμαι ότι εγκύκλιος του υπουργείου υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς του γυμνασίου να αφιερώσουν μία εβδομάδα για να μεταδώσουν στα παιδιά τους τις γνώσεις τους για το σώμα. Μία εκ των ενοτήτων φέρει τον τίτλο «Εμφυλες ταυτότητες» και παραπέμπει στις εξής υποενότητες: «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» (sex and gender για τους αρχαιολάτρες), «η αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων», «σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα». Το πρόγραμμα απευθύνεται σε παιδιά της πρώτης εφηβείας τα οποία αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους και θα τους καθοδηγήσουν στις έρευνές τους καθηγητές που την έχουν ήδη βρει. Η καθηγήτρια, ας πούμε, θα τους εξηγήσει πως μπορεί να γεννήθηκε γυναίκα αλλά στην πραγματικότητα επέλεξε να είναι γυναίκα, ενώ θα μπορούσε να έχει επιλέξει να είναι άνδρας. Και οι πιγκουίνοι έγιναν άνθρωποι τη Θεία Χάριτι, σύμφωνα με τον υπέροχο Ανατόλ Φρανς.

Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ/26.12.2016

Τ​​ι εννοούμε όταν λέμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ή πολυπολιτισμική πόλη; Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη Γαλλία. Εκεί η σύνθεση που οδήγησε στη θεωρία της πολυπολιτισμικότητας στηρίχθηκε στο αποικιοκρατικό της παρελθόν. Πληθυσμοί της πρώην αυτοκρατορίας, από το Βιετνάμ ακόμη έως την Αλγερία, πληθυσμοί που μιλούσαν γαλλικά ως επί το πλείστον, συνέρρευσαν στο πρώην μητροπολιτικό κέντρο για να ενταχθούν στην κοινωνία του. Το πρώτο και βασικό στοιχείο της ένταξης ήταν η προσφορά εργασίας. Υπήρχε η άποψη πως αν η κοινωνία εξασφαλίσει ένα στοιχειώδες επίπεδο ευημερίας η ένταξη θα λειτουργούσε παραμερίζοντας τα όποια χάσματα, κυρίως τα θρησκευτικά. Είναι μάλλον προφανές ότι η θεωρία αποδείχθηκε φενάκη. Τα παρισινά προάστια, που μετατράπηκαν σε γκέτο, έγιναν καύσιμη ύλη για το επιθετικό Ισλάμ και τον πόλεμο που κήρυξε κατά του Δυτικού Πολιτισμού.

Η πολιτική συζήτηση που ξέσπασε το καλοκαίρι γύρω από το «μπουρκίνι» είναι η απόδειξη πως τα ρήγματα παραμένουν ενεργά ακόμη και στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που επαίρεται πως είναι πολυπολιτισμική. Η στρατολόγηση Γάλλων πολιτών από το Ισλαμικό Κράτος αποδεικνύει ότι ο ιμάμης της γειτονιάς μπορεί να είναι ισχυρότερος από τον δάσκαλο του εκκοσμικευμένου σχολείου. Και το Κοράνι υπερισχύει του Μπαλζάκ. Η γαλλική ταυτότητα, «ευτυχής» κατά τον Αλέν Ζιπέ ή «όχι», υπονομεύεται από τις ενοχές που καλλιεργεί ο πολιτισμικός σχετικισμός στην ψυχή του Δυτικού ανθρώπου.

Μετανάστες και καλοκάγαθοι ιθαγενείς

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ/ 01.01.2017 

​«Το πολιτικώς ορθόν είναι η αστυνομία της σκέψης. Τις περισσότερες φορές είναι εσωτερικευμένη. Σου απαγορεύει να πεις αυτό που πιστεύεις πως είναι αλήθεια, αν αυτή η αλήθεια δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που θα θέλαμε να είναι ή σε αυτό που θα έπρεπε να είναι βάσει της κυρίαρχης σκέψης, βάσει του πολιτικώς ή ηθικώς ευκταίου». Τον ορισμό τον δανείζομαι από τον Γάλλο φιλόσοφο André Comte - Sponville.

Είναι, ας πούμε, πολιτικώς ορθόν να λες ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό Ισλάμ. Μπορείς επίσης να προχωρήσεις παρακάτω τη σκέψη σου και να πεις ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι μια παραποίηση του αληθινού Ισλάμ. Ας θυμίσω μόνον ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, κανονικοί κατά τα άλλα, οι οποίοι σου λένε ότι ο αληθινός σοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που τον παραποίησε. Χωρίς, εννοείται, να αναρωτιούνται μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά με ένα σύστημα το οποίο, με όποιον τρόπο κι αν εφαρμόστηκε, υπήρξε αβίωτο. Είναι ο μέσα αστυνομικός της σκέψης που τους δίνει κλήση.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι το πραγματικό Ισλάμ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει το πραγματικό Ισλάμ να συγκρούεται με ορισμένες από τις βασικές αξίες του δικού μας πολιτισμού. Τις προάλλες, ξέσπασε η ιστορία με τις ανήλικες νύφες. Ο κ. Μουζάλας είπε πως πρόκειται για πολιτισμική σύγχυση. Στο μυαλό του δεν χωράει αμφιβολία. Στη χώρα, όμως, της οποίας τους νόμους και το Σύνταγμα ορκίστηκε να υπηρετεί ως υπουργός αυτό θεωρείται ποινικό αδίκημα. Ας φέρει έναν νόμο στη Βουλή για να επιτρέπεται ο γάμος των ανηλίκων. Και να γελάμε όλοι μαζί με όσα θα ειπωθούν.

Το «πολιτικώς ορθόν» οδηγεί σε ένα είδος πρωτογενούς βλακείας, διότι πολύ απλά αναιρεί τη σκέψη προϋποθέτοντάς την. Η σκέψη στηρίζεται στην αμφιβολία. Και κάθε φορά που την αμφιβολία την υποκαθιστούν βεβαιότητες η σκέψη καταργείται. Ακόμη κι αν αυτές οι βεβαιότητες είναι παράγωγα σκέψης, μιας σκέψης που έχει γίνει και έχει σταματήσει προ πολλού να γίνεται, διότι είναι κατασταλαγμένη.

Το Μουσείο και η γύρω κατάντια

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

​Σε προηγούμενο σημείωμα ανέφερα τη δυνατότητα, ή μάλλον την αδυναμία, επέκτασης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Vaste projet όπως είπε και ο στρατηγός Ντε Γκωλ όταν είδε μια αφίσα που έγραφε «Θάνατος στους βλάκες». Κατ’ αρχάς θα πρέπει να εκκενωθούν τα κτίρια του γειτονικού Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από τους νομαδικούς πληθυσμούς των μπαχαλάκηδων. Κάτι αναφανδόν αντιδημοκρατικόν. Δεύτερον, θα πρέπει να γίνει ανάπλαση όλης της γύρω περιοχής με κίνδυνο να δημιουργηθούν διπλωματικά επεισόδια με τις φυλές των Εξαρχείων. Τρίτον, θα πρέπει να εκπονηθούν σχέδια με αποτέλεσμα να διαταραχθεί ο ύπνος του υπουργείου Πολιτισμού και να αποσπασθεί η προσοχή του από το Ελληνικό Φεστιβάλ και τις λοιπές σάχλες με το Ελληνικό. Τέταρτον, κάτι θα υπάρχει και για τέταρτον, αφού, ως γνωστόν, στον ορνιθώνα που ακούει στο όνομα Ελλάς, πάντα υπάρχουν επιχειρήματα προκειμένου να μη γίνει κάτι. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έργο ανάπτυξης.

Ο κ. Λεωνίδας Φοίβος Κόσκος, πρόεδρος του Hellenic American University, μου έστειλε την εισήγησή του για το πρόγραμμα δράσης στα πολιτιστικά, δική του πρόταση προς τη Νέα Δημοκρατία. Εκτός των άλλων αναφέρεται με έμφαση στο ζήτημα της επέκτασης του Μουσείου, σημειώνει δε πως το έργο είναι τόσο σημαντικό, ώστε υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός υπουργείου. Το σχέδιο όντως σηματοδοτεί το μοντέλο ανάπτυξης που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ελλάδα. Αν δεν κάνω λάθος η επέκταση είχε προταθεί για πρώτη φορά από τον Αντώνη Τρίτση. Οπως μου έγραψε αναγνώστης, είχαν αντιδράσει οι καθηγητές της αρχιτεκτονικής που δεν ήθελαν να μεταφερθεί η σχολή, διότι στη γύρω περιοχή διατηρούσαν γραφεία. Με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα: το Πολυτεχνείο, από μνημείο της αντίστασης κατά της δικτατορίας έχει γίνει το μαυσωλείο της αθηναϊκής και νεοελληνικής κατάντιας. Κομβικό σημείο η πυρπόλησή του και η καταστροφή των καλλιτεχνικών του θησαυρών επί πρυτανείας του κ. Μαρκάτου.

Οταν οι τρωγλοδύτες πάνε εκκλησία

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ:http://www.kathimerini.gr/

Αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστές». Το οποίον σημαίνει ότι δεν δέχονται καμία εξουσία εκτός από τη δική τους. Ως «αντιεξουσιαστές» δικαιούνται να καταλαμβάνουν κτίρια, περιοχές ολόκληρες, να σπάνε υαλοπίνακες και να καίνε. Αυτοαποκαλούνται και «αναρχικοί». Κοινώς δεν δέχονται καμία αρχή εκτός από τη δική τους. Αντικληρικαλιστές το λιγότερο, άθεοι στα σίγουρα, κοινώς ανεξίθρησκοι. Το μόνο «οπιούχο» που δεν δέχονται να καταναλώσουν είναι η θρησκεία. Oλα αυτά πάνε μαζί. Τους ακούς να μιλούν και σου δίνουν την εντύπωση πως το μυαλό τους, στον βαθμό που κινείται, δουλεύει με νευρικά τικ.

Ανεξίθρησκοι λοιπόν; Σίγουρα. Πριν από μερικά χρόνια αποκαλούσαν «χρυσαυγίτες» όσους διαμαρτύρονταν για τη λειτουργία παράνομου τζαμιού στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Διότι ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει τον δικό του θεό. Υποθέτω δε πως σε κάθε τέτοια περίπτωση θα αντιδρούν ως γνήσια τέκνα του Διαφωτισμού. Κι αν ο Βολταίρος δεν ήταν άθεος, δεν φταίνε αυτοί που ο Βολταίρος δεν είχε καταλάβει τη δική τους αλήθεια. Και επειδή γι’ αυτούς Θεός δεν υπάρχει, και επειδή όλες οι θρησκείες είναι ίδιες, και επειδή ο κόσμος είναι μπάχαλο, κι αν δεν είναι πρέπει να γίνει, άσε τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Εκτός κι αν…