Γερομοριάς: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

17 Νοεμβρίου 2025

ΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1973, περίπου 3000-4000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών και καλούν τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους από την ταράτσα του κτηρίου. Τα γεγονότα αυτά θεωρούνται προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές είναι η πείνα. Αποκλεισμένοι μέσα στο κτήριο της Νομικής ήδη για πολλές ώρες, δεν μπορούν να βρουν κάτι να φάνε.

Ο τότε επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος, καθηγητής Θεολογίας, μαζί με άλλους κληρικούς και φοιτητές της Θεολογίας (ο ιερέας Χρίστος Χριστοδούλου, ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης κ.α.) προσπαθούν να περάσουν μέσα από τα μπλόκα της αστυνομίας και να δώσουν σακούλες με τρόφιμα στους φοιτητές. Η αστυνομία τους απωθεί.

Όπως αποκαλύπτει ο Διονύσης Μαυρογένης, στην εκπομπή «Εδώ και Σήμερα» (ΕΡΤ, 1982), οι κληρικοί καταφέρνουν να περάσουν «με κίνδυνο της ζωής τους, κάτω απ’ τα ράσα μερικά καρβέλια ψωμί και πρόσφορα, μέσα από μια τρύπα που είχαν ανοίξει οι φοιτητές και που ένωνε το νεκροτομείο με το αμφιθέατρο. Οι παπάδες αυτοί στάθηκαν πάντα στο πλευρό μας», θα πει χαρακτηριστικά ο Μαυρογένης.

Αναστάσιος: η Ζωή και το Έργο του Ιεράρχη της Αγάπης

Η γερόντισα Φιλοθέη (Ηγουμένη Ι.Μ. Παναγίας Βρυούλων) εξερευνά τη ζωή και το έργο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία και τις πρώτες του πνευματικές αναζητήσεις , την αφοσίωσή του στον Χριστό, την ιεραποστολική του δράση στην Αφρική, και το κολοσσιαίο έργο του στην Αλβανία μετά την πτώση του καθεστώτος.

Στην συζήτηση που ακολούθησε οι ομιλητές, μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης Απολλωνίας και Φίερι κύριος Νικόλαος, αναδεικνύουν την ταπεινότητα, την αγάπη, την εργατικότητα και την οραματική του σκέψη, ενώ τονίζουν τη σημασία της προσφοράς και της παγκοσμιότητας στην Εκκλησία. Συζητούν επίσης τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετώπισε, αλλά και την ακλόνητη πίστη που τον καθοδηγούσε σε όλη του τη ζωή

ΠΗΓΗ:
https://antifono.gr/anastasios-i-zoi-kai-to-ergo-tou-ierarchi-tis-agapis/

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

17 Ιουλίου 2025

Δύο Στάθηκαν Όρθιοι στη Λήθη. Και φώτισαν μια Εκκλησία εκεί που δεν υπήρχε κράτος – κι έναν λαό εκεί που δεν υπήρχε φωνή.

🦅Ήταν σαν σήμερα. Η πρώτη επέτειος φέτος, χωρίς τον πρωταγωνιστή του, εκείνου του ιστορικού γεγονότος, της 16ης Ιουλίου 1991.

🌿Δύο Στάθηκαν Όρθιοι στη Λήθη.

☦️Και φώτισαν μια Εκκλησία εκεί που δεν υπήρχε κράτος – κι έναν λαό εκεί που δεν υπήρχε φωνή.

✒️Υπάρχουν στιγμές που δεν ανήκουν πια στην Ιστορία, αλλά στη μνήμη του Θεού. Μια τέτοια στιγμή αποτυπώνεται σ’ αυτή τη φωτογραφία: δύο ιεράρχες, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και ο τότε Σιναΐτης και μετέπειτα Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος, κρατούν στα χέρια τους τα ιερά λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Δεν κρατούν μόνο ένα κιβώτιο. Κρατούν την ίδια τη Ρωμιοσύνη που δεν δαμάζεται, τη μνήμη του Ευαγγελίου που περπάτησε στα βουνά και στα ποτάμια της Ηπείρου και ξύπνησε λαούς από τη λήθη.

Η εικόνα αυτή δεν είναι μόνο ιστορική, είναι προφητική. Ο Κοσμάς δεν επιστρέφει απλώς. Ανασταίνεται στο βλέμμα και την πορεία των δύο αυτών ανθρώπων που τον τίμησαν όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργο, αγώνα, εγκαρτέρηση και προσφορά. Δεν είναι τυχαίο πως και οι δύο ... ο ένας Αρχιεπίσκοπος πάσης Αλβανίας και ο άλλος Μητροπολίτης σε μια αιματοβαμμένη Μητρόπολη της Βορείου Ηπείρου, επανειλημμένα μας υπενθύμιζαν: “Κάντε πράξη τα διδάγματα του Αγίου Κοσμά. Όχι να τα λέτε· να τα ζείτε”.

Η πρώτη επέτειος φέτος, χωρίς τον πρωταγωνιστή του, εκείνου του ιστορικού γεγονότος της 16ης Ιουλίου 1991. Διότι είναι πράγματι ιστορικό γεγονός η άφιξη στα μέρη τούτα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας ενός κανονικού Ορθοδόξου Επισκόπου μετά από 45 χρόνια απουσίας.

Στην Αλβανία της καταρρέουσας αθεΐας, στην Ήπειρο της λησμονημένης ελληνικότητας, στην Εκκλησία που μόλις ανάσαινε, εκείνοι μετέφεραν όχι μόνο σκήνωμα, αλλά πίστη, θυσία, και μαρτυρία.

Η φωτογραφία το μαρτυρεί: δεν υπάρχει χώρος πιο ιερός από έναν άνθρωπο που δίνεται ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει τόπος πιο ελληνικός και πιο πανανθρώπινος από εκείνον που βγάζει μυστικά φως μες στη νύχτα.

👉 δες εδώ ολόκληρο το εξαιρετικό άρθρο του εξ Αργυροκάστρου Ορφέα Μπέτση: " Χρόνος και χώρος για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο"

[εμείς από τον κ. Δημοσθένης Ζιούλης ]

https://amfoterodexios.blogspot.com/2025/07/blog-post_22.html?m=0

ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΙΡΑΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ

Ευλογημένο Κύριε το όνομά Σου. Με ευγνωμοσύνη βαθιά αναλογίζομαι τα χρόνια που πορεύτηκα σ’ αυτήν εδώ τη γη, σε αυτό το εκπληκτικό διαστημόπλοιο με κατεύθυνση το άπειρο.

Ευχαριστώ Σε, Παναγία Τριάς, που μου αποκάλυψες ότι το άπειρο είναι η αγάπη, ΕΣΥ. Και με κάλεσες από τα παιδικά μου χρόνια σε ενεργό συμμετοχή στην περιπέτεια της αγάπης Σου, αξιώνοντάς με τη χαρά των Μυστηρίων της Εκκλησίας να ζω σαν κύτταρο στο μυστικό Σώμα του Χριστού, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Ευχαριστώ Σε διότι, παρά την πνευματική φτώχεια και αδυναμία μου, με δέχτηκες να διακονήσω τον άνθρωπο σε διάφορα σύνορα γεωγραφικά, κοινωνικά, ατενίζοντας το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως, συχνά «ἐν θλίψει πολλῇ μετὰ χαρᾶς Πνεύματος Ἁγίου».

Ευχαριστώ ακόμη «εκ βαθέων» τους αειμνήστους γονείς μου, διδασκάλους, αρχιερείς, πνευματικούς, οι οποίοι με στήριξαν στην πνευματική μου πορεία, τους προσφιλείς συγγενείς κατά σάρκα ή πνεύμα, αδελφούς, αδελφές, συνεργούς στην ιεραποστολή, παλαιούς φοιτητές και φοιτήτριές μου, τους προσφιλείς αφρικανούς αδελφούς και τέλος τον εκλεκτό λαό του Θεού, της Εκκλησίας της Αλβανίας για την εγκάρδια αγάπη και αφοσίωσή τους.

Περιουσία ακίνητη ή κινητή με τη χάρη του Θεού δεν έχω. Ό,τι κατά καιρούς απέκτησα, έχει διατεθεί σε έργα αγάπης. Καταθέσεις εις χρήματα στο όνομά μου του Αρχιεπισκόπου ανήκουν στην Εκκλησία της Αλβανίας. Παρακαλώ τους εκτελεστές της διαθήκης μου το ήμισυ του ποσού των καταθέσεων αυτών να διατεθεί για την αποπεράτωση του Καθεδρικού Ναού της Αναστάσεως στα Τίρανα και το έτερον ήμισυ να παραμείνει καταλλήλως επενδυόμενο, τα δε έσοδα της επενδύσεως να διατίθενται για την ενίσχυση της μισθοδοσίας των κληρικών και των προγραμμάτων για νέους της Εκκλησίας Αλβανίας.

Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσεως "Το Φως της Αναστάσεως προορίζεται κυρίως για τους πονεμένους και τους αδικημένους"

Όταν λοιπόν ήμουν στην Αφρική, θυμάμαι σε μια λειτουργία στους Μασάι και έβλεπα εκείνα τα μεγάλα καθαρά μάτια. Είχαν κύμα από χαρά στο τέλος της λειτουργίας.

Αφού είχαν κοινωνήσει έμειναν να με κοιτάζουν τι θα τους πω. Και τους είπα τότε:

Ακούστε αδελφοί μου. Από μια χώρα στην οποία ο Απόστολος Παύλος ήρθε πριν από 20 αιώνες, θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη, γιατί εμείς ήρθαμε τόσο αργά για να σας μιλήσουμε για το Ευαγγέλιο. Και θυμάμαι αυτή τη στιγμή με πολύ συγκίνηση -σας είπα και πάλι, σε αυτόν τον απλό κόσμο ο οποίος πραγματικά τόσο πολύ βρίσκεται σε αναζήτηση.

Αργότερα με την Αλβανία, αισθανόμουν το ίδιο να πω. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι ήταν αδικημένοι. Θεωρούμε και μιλούμε περιφρονητικά για ορισμένους. Αυτοί που δεν γνωρίζουν το Ευαγγέλιο είναι αδικημένοι από εκείνους οι οποίοι τους περιφρονούσαν πολλές φορές. Λέει: "αυτός δεν είναι ορθόδοξος". Ναι, γιατί δεν είναι ορθόδοξος; Διότι δεν θέλει; ή μήπως διότι ποτέ δεν είχε τη δυνατότητα να ακούσει την ορθοδοξία..."

Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/PKC8zuzaK24?si=q9wsyRi3WeJMrWm6
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και το Ουκρανικό: Μια προσωπική μαρτυρία

Kosmodromio

«Η ενέργεια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου δείχνει, νομίζω, την αυθεντική του μέριμνα για μια Οικουμενική και όχι εθνοκεντρική Ορθοδοξία».

Του Βασίλειου Σαρόγλου*,

Μετά την κοίμηση του φωτισμένου αυτού ιεράρχη της Ορθοδοξίας ας μου επιτραπεί να κάνω μια κατάθεση προσωπικής μαρτυρίας σχετικά με τη στάση του στο λεγόμενο Ουκρανικό ζήτημα.

Το Δεκέμβριο του 2018, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αναγνώρισε κάτω από τις γνωστές συνθήκες την αυτοκεφαλία και την εκκλησιαστική κανονικότητα σε ένα τμήμα Ουκρανών Ορθοδόξων (υπό το Μητροπολίτη Επιφάνιο) απομονώνοντας έτσι, εν τοις πράγμασι, το άλλο, ιστορικό, τμήμα των Ουκρανών Ορθοδόξων (υπό το Μητροπολίτη Ονούφριο) που μέχρι τότε εθεωρείτο από όλους, του Οικ. Πατριαρχείου συμπεριλαμβανομένου, η μόνη κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Στους επόμενους μήνες, καμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε ακολουθήσει το Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως στην απόφασή του αυτή. (Να υπενθυμίσουμε ότι το ζήτημα του ποιος και με ποιες προϋποθέσεις δίνει αυτοκεφαλία ήταν και είναι ακόμη θέμα επισήμως ανοιχτό προς συζήτηση στην ατζέντα της λεγόμενης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου όλων των Ορθοδόξων, άρα το Πατρ. Κων/πόλεως ενήργησε αψυχολόγητα και μονομερώς).

Ωστόσο εννέα μήνες μετά υπήρχαν ενδείξεις ότι επίκειται η αλλαγή της στάσης ουδετερότητας της Εκκλησίας της Ελλάδος ώστε να ακολουθήσει αυτή η Εκκλησία το Πατρ. Κων/πόλεως στην αναγνώριση της υπό τον Επιφάνιο Ουκρανικής Εκκλησίας και στη de facto πλέον περιθωριοποίηση αν όχι και στιγματισμό της φερόμενης ως «ρωσόφιλης» υπό τον Ονούφριο Εκκλησίας.

Αναστάσιος, Μια εκπάγλου καλοσύνης παρουσία ανάμεσα μας

από Στέλιος Κούκος

Ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ή σκέτος Αναστάσιος, όπως όλα αυτά τα πρόσωπα που μπαίνουν στην καρδιά μας άπαξ και διαπαντός, ήταν ένα σπάνιο πρόσωπο που εξέπεμπε και εκπέμπει και θα εκπέμπει φως, δηλαδή αγάπη!

Γι’ αυτό και η παρουσία του ανάμεσά μας ήταν τόσο καταλυτική και τόσο απρόβλεπτη! Και τώρα και η απουσία του! Δεν θα πάψει ποτέ να είναι αρκούντως δραστική!

Όσο για την εν ζωή παρουσία του (αλήθεια ποιο είναι το άλλο της, προφανώς πρόκειται για ένα και το αυτό), εξαργυρωνόταν ως νόμισμα ειδικού βάρους με την εμφάνιση του, αφού η παρουσία του ξεπερνούσε όλες τις άλλες παρουσίες. Για να μην πούμε απουσίες!

Κάθε αίθουσα στην οποία παρευρισκόταν ήταν μεστή από τον ίδιο! Και ας τον περιτριγύριζαν τόσες πολλές άλλες παρουσίες (απουσίες γενικώς, ή άνθρωποι στον εαυτό τους και τον κόσμο τους).

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/STRΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Η πάνδημη θλίψη για την Εν Κυρίω Κοίμηση του Μακαριστού Αναστάσιου συνοδεύτηκε με καθολική εξύμνηση και σεβασμό αυτού του θεόσταλτου Προσώπου. Ακόμα και από εκείνους που πριν μερικά χρόνια του επιτίθονταν με αήθη τρόπο για τις θέσεις του στο Ουκρανικό “Αυτοκέφαλο”, το οποίο, ως γνωστόν, ήταν μια από τις πολλές αιτίες του πολέμου στην Ουκρανία.

Για τον θεολόγο και καθηγητή Αναστάσιο, που πίστευε ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μια συνομοσπονδία τοπικών Εκκλησιών, αλλά μια ενωμένη Εκκλησία», με την επιβληθείσα σχισματική “Αυτοκεφαλία” στην Ουκρανία παραβιάζονταν συνειδητά τρεις θεμελιώδεις αρχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας: Η Αποστολική Διαδοχή, η Θεία Ευχαριστία και η συναλληλία. Αυτή η θεολογική θέση του όμως ήταν αρκετή για να καταχωρηθεί από διάφορους ανόητους και άσχετους στο “κλαμπ” των “Ρωσόφιλων” και των “Πουτινιστών”.

Βιώνοντας ο ίδιος ως «προσωπική τραγωδία», όπως έλεγε, αυτήν την ενδοεκκλησιαστική “σύγκρουση”, ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να συγκαλέσει άμεσα μια Πανορθόδοξη Σύνοδο για την αντιμετώπιση της εκκλησιαστικής ουκρανικής κρίσης. Εις μάτην. Τα εξωεκκλησιαστικά συμφέροντα και οι γεωπολιτικές βλέψεις κυριάρχησαν επί της σύνεσης και της εκκλησιαστικής τάξης, προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση μέχρι τέλους στον Μεγάλο Ιεράρχη.

«ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ» με την Έλενα Κατρίτση

Σάββατο, 22 Δεκεμβρίου 2012

Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής μας, ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος.

Όλοι αναγνωρίζουν τη νηφάλια και διεισδυτική ματιά του στα τεκταινόμενα, καθώς και την απλότητα στην έκφραση… Το κυριότερο όμως είναι ότι ο λόγος συνάδει με τα έργα του. Έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο τόσο στην ανασυγκρότηση της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας, όσο και στην εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δύο λαών, καθώς οι επιδέξιοι χειρισμοί του οδήγησαν σε εκτόνωση της κατάστασης σε περιόδους κρίσης. Στην εξαιρετικά σημαντική συνέντευξη που παραχώρησε, μεταξύ άλλων μιλά
Για τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών:

«Τα δύο τελευταία χρόνια οι σχέσεις έχουν χειροτερέψει… Υπάρχει μια περίεργη σιωπή, στην οποία έχουν αναδυθεί άλλες δυνάμεις που θα ήθελαν ένταση κι εδώ και στην Ελλάδα. Πρέπει να το προσέξουμε, δεν έχουμε περιθώρια για άλλους πειραματισμούς. Οι δυο λαοί πρέπει να ζήσουν μαζί, να αγωνιστούν μαζί, να προχωρήσουν προς το καλύτερο… Υπάρχουν φωνές που δεν είναι φιλικές… Και υπάρχει ένα κακό, ψάχνουμε κι ανησυχούμε για τις κορώνες που κατά καιρούς ακούγονται και δε βλέπουμε ποια είναι η ρίζα αυτού του θέματος…»

«Ανασύσταση, ή πράξη που διακονεί την Ανάσταση»

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Την Παρασκευή 3-11-2017, στο ξενοδοχείο «Κάραβελ» (Αθήνα) έγινε εκδήλωση προς τιμήν του (μακαριστού πλέον) αρχιεπισκόπου Αναστασίου, διοργανωμένη από τις εκδόσεις «Εν Πλω». Για την εκδήλωση αυτήν ο Αναστάσιος μου ζήτησε να παρουσιάσω το βιβλίο του «Η ανασύσταση της ορθοδόξου αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, 1991-2016 (εκδ. Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας, Τίρανα 2017, 4η έκδοση).

Περιττό να πω πόσο με συγκίνησε η πελώρια τιμή που μου έκανε, και με πόση χαρά με γέμισε η δυνατότητα που μου πρόσφερε, να σχολιάσω ζητήματα καίρια και ορθάνοιχτα για την οικουμενική Εκκλησία. Τα όσα είπα στην παρουσίαση εκείνη, δημοσιεύτηκαν λίγο αργότερα στο περιοδικό «Φρέαρ» 21 (Μάρτιος 2018), σσ. 130-135, υπό τον ως άνω τίτλο. Παραθέτω στη συνέχεια το κείμενό μου (στο οποίο επιμένω ότι ρίζα και του «αλβανικού έργου» του Αναστασίου είναι η ανοιχτωσιά με την οποία ο ίδιος νοούσε –και μας δίδαξε– την ιεραποστολή):

..............................................................

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Ανασύσταση, ή πράξη που διακονεί την Ανάσταση

Στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο των Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη τον Ιούνιο του 2016 έλαβαν μέρος δέκα Ορθόδοξες εκκλησίες.Ο κανονισμός της Συνόδου προέβλεπε ότι οι αντιπροσωπίες θα αποτελούνταν από αρχιερείς, και θα μπορούσαν «να συνοδεύωνται […]υπό ειδικών συμβούλων, κληρικών, μοναχών ή λαϊκών», κατά κανόνα μέχρι έξι μέλη.

Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Δημήτριος για Αναστάσιο: Έφυγε και άφησε πίσω ένα γιγάντιο έργο και ένα κενό

Ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Δημήτριος μιλά για τον - επί 78 συναπτά έτη - φίλο του, Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο

Δήλωση – αφιέρωμα για τον επί 78 συναπτά έτη φίλο του, τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Κύρο Αναστάσιο, κάνει ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής, Δημήτριος.

Η δήλωσή του έχει ως ακολούθως:

«Τον Σεπτέμβριο του 1947, όταν ήμουν δευτεροετής φοιτητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω για πρώτη φορά τον πρωτοετή φοιτητή Αναστάσιο Γιαννουλάτο. Τότε δεν είχα βέβαια φαντασθεί ότι άρχιζε μια πολύ μεγάλη φιλία μεταξύ μας, η οποία διήρκεσε επί σχεδόν ογδόντα χρόνια μέχρι σήμερα. Παρά το ότι κατά καιρούς βρεθήκαμε μακριά ο ένας από τον άλλο, πάντοτε διατηρήσαμε μια πολύ έντονη και ουσιαστική επικοινωνία. Η επικοινωνία αυτή υπήρξε και για τους δύο μας εξαιρετική ευκαιρία οικοδομής εν Χριστώ, αλληλοβοηθείας σε δύσκολες περιστάσεις, θεολογικού εμπλουτισμού και διευρύνσεως των πεδίων γνώσεως και επιστήμης.

Στην Αδελφότητα «Η ΖΩΗ»

Είχαμε την μεγάλη ευκαιρία να ζήσουμε υπό την ίδια στέγη μαζί με άλλους νέους λαϊκούς θεολόγους επί δέκα και πλέον χρόνια υπό την αιγίδα της Αδελφότητος Θεολόγων «Η ΖΩΗ». Στο διάστημα αυτό ο λαϊκός θεολόγος Αναστάσιος Γιαννουλάτος ανέπτυξε πολυσχιδή και θαυμαστή δράση κυρίως στους τομείς της νεολαίας και των νέων επιστημόνων. Θεωρείται μεγάλο επίτευγμα εκ μέρους του το ότι ως διδάσκαλος του Ανωτέρου Κατηχητικού Σχολείου Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας στην Αθήνα κατόρθωσε να έχει σταθερό μόνιμο ακροατήριο εκατοντάδων παιδιών των τελευταίων τριών τάξεων του λυκείου. Ενθυμούμαι επίσης ότι διέπρεψε στο φροντιστήριο κατηχητών, το οποίο προετοίμαζε τις δεκάδες των δασκάλων στα Μέσα Κατηχητικά Σχολεία. Πρέπει μάλιστα να σημειωθεί ότι συνόδευε την προφορική διδασκαλία με γραπτά βοηθήματα, τα οποία συνέγραφε ο ίδιος. Εξαιρετική επιτυχία είχαν επίσης οι θερινές κατασκηνώσεις μαθητών Μέσης Εκπαιδεύσεως τις οποίες διηύθυνε ως αρχηγός. Οι πολλές εκατοντάδες παιδιών που έλαβαν μέρος σε αυτές πάντοτε αναφέρονται στον Αναστάσιο ως υπέροχο αρχηγό κατασκηνώσεως.

Ως νεαρός θεολόγος έδειξε ενδιαφέρον για την ιεραποστολή

Ενθυμούμαι όμως πολύ καλά ότι πολύ νωρίς ο νεαρός θεολόγος Αναστάσιος έδειξε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για την ιεραποστολή, ένα ενδιαφέρον το οποίο βαθμηδόν έγινε έντονο πάθος και διάθεση και απόφαση ολοκληρωτικής αφιερώσεως ζωής σε αυτό. Έτσι, όταν χειροτονήθηκε διάκονος το 1960, αποφάσισε να προχωρήσει στο υπόλοιπο της ζωής του με προσφορά ιεραποστολικής αποστολικής εργασίας. Στην διάρκεια αυτής της αφιερωμένης ιεραποστολικής προσφοράς στην Αφρική αντιμετώπισε πέραν των πολλών και μεγάλων κινδύνων και σοβαρά προβλήματα υγείας. Εν τούτοις, δεν υποχώρησε αλλά επέμεινε και με την χάρι του Θεού κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πολύ σταθερό και γόνιμο έδαφος για συστηματική ανάπτυξη της ιεραποστολής στην Αφρικανική Ήπειρο.

Του Βασίλη Λαμπόγλου

Σήμερα που είναι το ξοδι, αυτού που η χώρα όπου σήμερα θα ενταφιαστεί,του αρνείτο την υπηκοότητα για 25 χρόνια

Αυτού πού οι οφφικιαλιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου -οπως ο Αρχων Δίκαιοφύλακας-τον ανεβοκατέβαζαν σε άρθρα τους στη σελίδα του Πατριαρχείου ως "Χουντικο" (παιδί του Ιερώνυμου),ως τον "θεολόγο του πολέμου "(καθως επέκρινε τη βιάση της αναγνώρισης του αυτοκεφάλου της Ουκρανικής εκκλησίας ,στα πλαίσια της ρήξης των Πατριαρχείων Κωνσταντινούπολης και Μόσχας),

ως «άθυρμα της Μόσχας» και με άκομψα υπονοούμενα πως χρηματιζοταν με ρούβλια .

Βλέπετε ήταν ο μόνος Έλληνας ιεράρχης που αντιστάθηκε στη μετατροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε όργανο του Στέητ Ντηπάρτμεντ.

Και η αμαύρωση του αποτελούσε πρώτιστη έγνοια για τους λάτρεις των βυζαντινισμων της εκκλησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ας είναι...τον Αναστάσιο τον αγκαλιάζει και τον συνοδεύει η αγάπη του ποιμνίου του και του ανώνυμου κόσμου που το ένστικτο του αναγνωρίζει και αποδίδει τα δέοντα.

Αποχαιρετω τούτον τον Άγιο Άνθρωπο με κάποια δικά του λόγια...και θεωρώ ευλογία που συνηπηρξα στους ίδιους καιρούς μαζί του...

Διονύσιος Σκλήρης

Εφημ. ΒΗΜΑ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος (Γιαννουλάτος) ενσάρκωσε με μοναδικό τρόπο χαρίσματα, που απαιτεί η πνευματική ηγεσία, όπως πραότητα, αλλά και επιμονή, φυσική ευφυία, διαλογικότητα, οργάνωση, αλλά και εποικοδομητικό μακρόπνοο όραμα. Συνδύασε τις ιδιότητες του ιεραποστόλου, του ακαδημαϊκού διδασκάλου στη θρησκειολογία, την εθνολογία και την ιεραποστολική, και του εκκλησιαστικού προκαθημένου. Με την έμφασή του στην αξία του διαλόγου συνέβαλε στη διαλογική συνάντηση της Ελλάδας τόσο με λαούς της Αφρικής και της Ασίας «έως εσχάτου της γης», κατά τον τίτλο έργου του, όσο και με τη Δυτική Ευρώπη, διά του πρωτοποριακού έργου του για την αξία του πλουραλισμού και της ανεκτικότητας.

Γεννημένος στον Πειραιά το 1929, δραστηριοποιήθηκε από πολύ νεαρή ηλικία στο κατηχητικό έργο. Από το 1959 ίδρυσε το περιοδικό Πορευθέντες, που ήταν το πρώτο ιεραποστολικό περιοδικό στην Ελλάδα, και από το 1962 το ομώνυμο ιεραποστολικό κέντρο, το οποίο σηματοδότησε την κυρίως φάση της ελληνικής ιεραποστολής κατά τον 20ο αιώνα. Το 1981 ίδρυσε το εμβληματικό ιεραποστολικό περιοδικό Πάντα τα Έθνη.

Από τη δεκαετία του 1960 άσκησε ιεραποστολικό έργο κυρίως στην Ουγκάντα. Χαρακτηριστικό του Αναστασίου ήταν το γνήσιο ενδιαφέρον και η πολύπλευρη μελέτη των πολιτισμών στις χώρες όπου δρούσε ιεραποστολικά, με σκοπό το χριστιανικό κήρυγμα να συντονίζεται με αιτήματα των τοπικών πολιτισμών. Ακολουθώντας τη μεθοδολογία μιας ιεραποστολής «από τα κάτω», φρόντιζε να μαθαίνει τις τοπικές διαλέκτους και να μοιράζεται τη ζωή των ντόπιων.

Στο έργο "Τα πνεύματα M’μπάν’ντουα και τα πλαίσια της λατρείας τους". Θρησκειολογική διερεύνηση πλευρών της αφρικανικής θρησκείας (1970) μελέτησε την τιμή προς τους προγόνους κατά την αφρικανική θρησκευτικότητα, με τρόπο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και από τους χριστιανούς, λόγω της έμφασης σε συγκεκριμένες και εντοπισμένες σχέσεις αγάπης, που επιβιώνουν του θανάτου.

Ήταν, επίσης, ειδικός στο Ισλάμ, έχοντας γράψει το επιδραστικό έργο "Ισλάμ: Θρησκειολογική Επισκόπηση (1975)", ενώ έχει συγγράψει ανάλογα βιβλία για τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό.

Ακολούθησε την αρχέγονη ιεραποστολική μεθοδολογία του Κυρίλλου και Μεθοδίου να στηρίζονται οι νέες εκκλησίες σε ντόπιους κληρικούς με χρήση των τοπικών γλωσσών. Χειροτόνησε έτσι 62 αφρικανούς κληρικούς και καθιέρωσε τη μετάφραση της Θείας Λειτουργίας σε 4 αφρικανικές γλώσσες.

Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων ♱ Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος ★ ο ιεράρχης των πέντε ηπείρων (Αφιέρωμα)

ΚΛΙΚ ΕΔΩ Ή ΣΤΗΝ ΕΙΚΌΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟΝΑΦΙΕΡΩΜΑ

Αποχαιρέτισε σήμερα ο ελληνικός λαός και η Εκκλησία της Ελλάδος τον Πρωθιεράρχη της εν Αλβανία Ορθοδόξου Εκκλησίας, μέσα σε κλίμα συγκίνησης και προσευχής, καθώς πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών, πέρασαν ήδη από χθες από τον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών, για να πάρουν μια στερνή φορά την ευχή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας

Αναστασίου.Επιμέλεια: Δημήτριος Χ. Παπαδόπουλος

Από τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής που εκτέθηκε το σκήνωμα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου σε λαϊκό προσκύνημα, το ενδιαφέρον του κόσμου υπήρξε αμείωτο και χιλιάδες κόσμου προσήλθαν στον Μητροπολιτικό Ναό να ασπαστούν τον άνθρωπο, ο οποίος άοκνα διακόνησε το λόγο του Θεό και στου οποίου την παρουσία άνθιζε και κάρπιζε η ορθόδοξη μαρτυρία. Μάλιστα σε χώρους αυχμηρούς και χρόνους δίσεκτους.

Δείτε τα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που κατέγραψε η κάμερα της Pemptousia TV εχθές, κατά τη διάρκεια του λαϊκού προσκυνήματος:

Κάμερα: Ανδρέας Χαλκιόπουλος

Διαβάστε αναλυτικά:

https://www.orthodoxianewsagency.gr/aytokefales_ekklisies/ekklisia_ellados/minymata-arxiepiskopou-ieronymou-kai-ierarxon-tis-ekklisias-tis-ellados-gia-ton-makaristo-arxiepiskopo-alvanias-anastasio/

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το σκήνωμά του είναι ζεστό, το πρόσωπό του λάμπει...

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, πραγματικά Άγιος

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. 2017 ΕΡΤ 1

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στον Βασίλη Ταλαμάγκα και στην εκπομπή «Επωνύμως».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μιλάει για την παρουσία, το έργο, τις δυσκολίες, το παρόν και το αύριο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας.

Σκηνοθεσία: Μανώλης Παπανικήτας

Αρχισυνταξία: Ματίνα Καραμίντζου

Διεύθυνση παραγωγής: Αθηνά Βάρσου

Παρουσίαση: Βασίλης Ταλαμάγκας

Αναστάσιος, αρχιεπ. Αλβανίας

Ὅταν χρησιμοποιοῦνται ἐκφράσεις καὶ ἔννοιες, ὅπως «δόξα τῷ Θεῷ», «δοξολογικὴ στάση», «εἰς δόξαν Θεοῦ», οἱ περισσότεροι συνήθως σκέπτονται κάτι ποὺ προσφέρεται στὸ Θεό, μιὰ ὑμνολογικὴ στάση, κάτι ποὺ γίνεται γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ παράλληλη χρησιμοποίηση τῆς λέξεως δόξα γιὰ θέματα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ἔχει συμβάλει στὴν ἀλλοίωση τοῦ ἀρχικοῦ βιβλικοῦ νοήματος. Μερικοὶ μάλιστα διερωτῶνται, τί ἀνάγκη ἔχει ὁ ἀνενδεὴς Κύριος τοῦ σύμπαντος νὰ τοῦ ἀναπέμπουν τὰ πλάσματά Του δόξα; Ἐν τούτοις, ἡ ἔννοια, τὸ μήνυμα καὶ ἡ ἐπικαιρότητα τῶν ἀληθειῶν ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι πολὺ εὐρύτερα καὶ βαθύτερα καὶ ἔχουν πολύμορφες συναρτήσεις γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἱεραποστολή.

Ἡ ὀρθὴ δοξολογία δὲν εἶναι κάτι ποὺ περιορίζεται στὴν τιμὴ ποὺ ἀναπέμπομε στὸν Θεό, στὸν ὕμνο καὶ στὸν αἶνο, στὴ διακήρυξη τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς μεγαλοσύνης Του. Στὴ μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τοὺς Ο΄, ἡ λέξη δόξα χρησιμοποιήθηκε γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴν ἑβραϊκὴ ἔννοια τοῦ «καμπόδ», ὅρου ποὺ ἐνῷ ἀρχικὰ περιέχει τὴν ἰδέα τοῦ βάρους, τελικὰ καθορίζει τὸν τρόπο, τὴ λαμπρότητα, τὴ λάμψη μὲ τὴν ὁποία ἀποκαλύπτεται ὁ ἀπρόσιτος Θεός. Σ’ αὐτὴ τὴ γραμμὴ τῆς φανερώσεως τοῦ Θεοῦ κινοῦνται καὶ οἱ ἔννοιες μὲ τὶς ὁποῖες χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος δόξα στὴν Παύλειο καὶ Ἰωάννειο θεολογία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Α΄. Βιβλικὴ θεμελίωση

Μία ἀπὸ τὶς ἀφετηριακὲς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας τονίζει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀκατάλ

Τροφή για διαλογισμό: "Αναστάσιος

Του Χρήστου Χωμενίδη

"Ήταν τόσο όμορφη που φωσφόριζε…" γράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος για τη γυναίκα της ζωής του, την Άσπα. Το ανάλογο θα μπορούσε να ειπωθεί για τον Αναστάσιο. "Ήταν τόσο… τόσο… τόσο… ώστε έλαμπε. Και φώτιζε τους ανθρώπους γύρω του."

Ήταν, αλήθεια, τόσο τι; Τόσο σίγουρος για τον δρόμο του σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, όπου οι περισσότεροι αμφιταλαντεύονται αενάως, βασανίζονται από διχογνωμίες και απωθημένα, φτάνουν στο χείλος της κατάθλιψης ή βουλιάζουν σε αυτήν; Τόσο ηγετικός, χαρισματικός, μαγνητικός; Τόσο αργασμένος από άμεση και έμμεση εμπειρία - από άοκνη, εξουθενωτική συχνά προσφορά στο πεδίο, στην Αφρική και αργότερα στην Αλβανία, κι από διαβάσματα και μελέτες, που σε κατέπλησσε με το εύρος και το βάθος της γνώσης του; Τόσο επικοινωνιακός -το φτηναίνω μα ευθύς αμέσως το αποκλείω-, βιρτουόζος στο να προβάλλει τον εαυτό του και το έργο του;

Τίποτα από τα παραπάνω δεν τον χαρακτήριζε κυρίως. Θα έλεγα ότι πρωταρχικά, στον πυρήνα του, ήταν καλός. Καλός. Καλός σημαίνει να νοιάζεσαι για τον άλλον περισσότερο από όσο για τον εαυτό σου. Να μπαίνεις στη θέση του, να του απλώνεις το χέρι σου, να σηκώνεις τον σταυρό του, αυθόρμητα, αγόγγυστα. Να γίνεσαι ένα μαζί του. Η καλοσύνη συνιστά έτσι μια μορφή έρωτα, που παρακάμπτει -σύμφωνοι- τη σάρκα, που δεν προϋποθέτει καν την πνευματική συγγένεια και επικοινωνία αλλά χαρίζεται αδιακρίτως, απεριορίστως σε όποιον στέκει κάθε στιγμή απέναντί σου.

Μετά την Ανάσταση, ο Χριστός παρουσιάστηκε -λένε- στους μαθητές "εν ετέρα μορφή". Διαφορετικός στην όψη, αγνώριστος σχεδόν. Πώς το καταλαβαίνω αυτό; Ότι Χριστός γίνεται εφεξής ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Μέτρο της πίστης σου η στάση σου απέναντί του. Το είχε προείπει εξάλλου ο ίδιος ο Ιησούς. Καταγράφεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου. " "Πείνασα και μού δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με φιλοξενήσατε, γυμνός και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, στη φυλακή βρισκόμουν και ήρθατε κοντά μου…” "Πότε;” ρωτούν οι άνθρωποι. "Αφού το κάνατε σε έναν από τους αδελφούς μου, τους ελάχιστους, σε μένα το κάνατε”."

25.01.2025

Το έργο και η θεολογία του μακαριστού Αναστάσιου Γιαννουλάτου (1929-2025) είναι πολυεπίπεδο και το μελετάμε εδώ και πολύν καιρό. Στο κείμενο που ακολουθεί ψηλαφώ την καίρια συμβολή του στην διαύγαση της Ιεραποστολής ως μαρτυρίας και διακονίας, σε απόλυτη αντιδιαστολή προς την αποικιοκρατική στρέβλωσή της. Προς τούτο επικεντρώνω σε δύο χρονικές ενότητες:

Πρώτον, στο ξεκίνημά του κατά την δεκαετία του 1960 (πράγμα βασικό για να κατανοηθεί ότι διεμβόλισε την εκκλησιαστική και κοινωνική πραγματικότητα με μια νέα ματιά),

και δεύτερον στην οπτική του όπως αυτή ολοκληρώθηκε στις τελευταίες δεκαετίες του βίου του (πράγμα βασικό για να αντιληφθούμε το εύρος το οποίο έδωσε στην αποστολή / Ιεραποστολή της Εκκλησίας). Για προσωπικούς λόγους η καρδιά μου χτυπάει ιδιαίτερα στην δεύτερη ενότητα, ωστόσο είναι απαραίτητο να τηρήσω την χρονική σειρά τους.

Για να εντάξουμε στο διάνυσμα του χρόνου αυτά τα δύο «άκρα» (το ξεκίνημα και το καταστάλαγμα), ας κρατήσουμε κατά νου ορισμένους βασικούς σταθμούς της πολύ μακράς και πλούσιας πορείας του:

Αποφοίτησε από τον Θεολογική Σχολή το 1952 και σε λίγο εγκαινίασε την συμμετοχή του σε διεθνείς οργανισμούς (όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών) και διεθνή φόρα. Το 1960 έγινε κληρικός, το 1972 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ανδρούσης και ξεκίνησε την πορεία του ως καθηγητής Ιστορίας Θρησκευμάτων στην Θεολογική Σχολή Αθηνών.