Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος για το Έπος 1940-41 … και μια ζωντανή ιστορία

Γράφει ο Ορφέας Μπέτσης

Δεκάδες είναι οι επιστολές, γεμάτες πόνο, ανθρωπιά και εθνική υπερηφάνεια, που όλα αυτά τα 30 και πλέον χρόνια στην Αλβανία λαμβάνει ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος από όλες σχεδόν τις γωνιές της Ελλάδας.

Αφορούν το απολύτως ευαίσθητο ζήτημα των όσων ηρωικός έπεσαν στα μέρη της σημερινής επικράτειας της Αλβανίας πολεμώντας με το μοναδικά σπάνιο αίσθημα αυτοθυσίας – χαρακτηριστικό διαχρονικό και ιστορικό των Ελλήνων – τον Ιταλικό φασισμό. Για τόσα πολλά χρόνια, από το 1940 και καθώς στην Αλβανία είχε επιβληθεί καθεστώς απομονωτισμού και επί το πλείστον αθεϊστικό και καταπιεστικό για την Ελληνική γηγενή ομογένεια, το ζήτημα των ηρώων Ελλήνων στρατιωτικών δεν ήταν απλά ταμπού και αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Έτεινε να ξεχαστεί.

Μέχρι που οι συνθήκες άλλαξαν και κυρίως που με σκοπό την ανασύσταση της ρημαγμένης εκ βάθρων Ορθοδόξου Εκκλησίας εισήλθε στην χώρα ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Με τον ευαίσθητο τρόπο που εκείνος γνωρίζει και με πολύ σεβασμό στις εύθραυστες ισορροπίες ασχολήθηκε και με το ζήτημα αυτών. Πιστεύοντας βαθιά αλλά και εφαρμόζοντας πρακτικά ότι η Εκκλησία μας είναι ζώντων και κεκοιμημένων χώρα.

Απ’ την πρώτη κιόλας περιοδεία του το καλοκαίρι εκείνο του 1991 σε κάθε πιθανό σημείο μαχών άρα και πεσόντων διέκοπτε το ταξίδι του για να προσευχηθεί. Μάλιστα τελώντας πολλές φορές όχι απλό Τρισάγιο ή Μνημόσυνο αλλά και όλη την Νεκρώσιμο Ακολουθία, διότι έλεγε πολλοί εξ αυτών σίγουρα δεν είχαν την τιμή παρουσίας ιερέα και κηδεύτηκαν όπως – όπως στο Μέτωπο.

Ήταν ένας τρόπος μεταξύ άλλων για να δημιουργήσει και την απαραίτητη και μάλιστα διαιωνίζουσα ευαισθησία συνεργατών και στην ευρύτερη κοινότητα των Ορθοδόξων για συνδρομή στο ζήτημα αυτό.

Και οι ιερείς του είχαν την ειδική αυτή παραγγελία να προσέχουν τους Ορθόδοξους αδελφούς, αυτούς που έπεσαν και δεν έχουν αξιοπρεπή τάφο, αλλά και των συγγενών τους που τους θυμούνται ώστε να βοηθούνται στις προσπάθειες να έρθουν κοντά στα μέρη της ηρωικής πτώσης…

Και τα χρόνια πέρασαν. Ηγήθηκε προσπαθειών για τη συγκρότηση των Στρατιωτικών Κοιμητηρίων. «Πλήρωσε» μάλιστα καθώς σημαντικό μέρος της εχθρότητας συγκεκριμένων κέντρων στο πρόσωπο του έγκειται και στην υπόθεση αυτή.

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. «Το παρά φύσιν δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις»

Δελτίο τύπου

Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας.

Σχετικά με τη δια νόμου ανύψωση της συμβιώσεως των ομοφυλοφίλων εις γάμον η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας δηλώνει:

Είναι πασίγνωστο ότι η διαιώνιση της ανθρωπότητας έχει στηριχθεί στην ύπαρξη δύο φύλων και στην ένωσή τους.

Κανείς πολιτισμός, θρησκεία ή σύστημα νόμων (Σόλων, Πλάτων κ.λπ.) δεν θεσμοθέτησε τη συμβιωση των ομοφυλοφίλων ως γάμο.

Το παρά φύσιν δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις.

Αντίθετα, ένας τέτοιος νόμος προσβάλλει τη δημιουργία.

Δεν αποτελεί κοινωνική πρόοδο αλλά σύγκρουση με τη φυσική τάξη, κατήφορο.

Η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να διατυπώνει με σαφήνεια την έννοια και την αξία του γάμου, τη σημασία της οικογένειας και της τεκνογονίας σύμφωνα με τα ιερά κείμενά της και την κατά τους αιώνας παράδοσή της (Όπως δηλώθηκε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κρήτη το 2016).

Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου

Εν υπομονή ελπίζοντες – Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου*

 Αναστασίου24/12/2023

ΜΠΕΤΣΗΣ ΟΡΦΕΑΣ

Σε υπομονή μας καλεί στο Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Όχι μια υπομονή χωρίς νόημα, αλλά με την ελπίδα ότι «… οι ποικίλες αντιξοότητες και τα αδιέξοδα που εμφανίζονται στην επίγεια πορεία του Λυτρωτή, αντιμετωπίζονται πάντοτε με υπομονή ελπίδος…». Κι επί το πλείστον η υπομονή να είναι αγωνιστική, καθότι όπως επισημαίνει «… η υπομονή ενωμένη με ήρεμη επιμονή ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα ανθρωπίνων σχέσεων, σε κρίσεις υγείας, στη φτώχεια, σε κοινωνικές αναταράξεις…».


Ο Αναστάσιος όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του, ως επικεφαλής της ιεραποστολικής προσπάθειας για την ανασύσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας, μας έχει συνηθίσει, τόσο με τα μηνύματα του τα Χριστούγεννα, όσο και το Πάσχα, να αναφέρεται σε τρέχουσες εξελίξεις και σε δοκιμασίες που ταλαιπωρούν την χώρα και το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, όπως και εκκλησιαστικά ζητήματα. Ό λόγος του πάντοτε νηφάλιας και με πολύ τόλμη. Επομένως, καταδεικνύει ότι δεν αρκείται σε μία αφηρημένη προσέγγιση των εορτών και του Ευαγγελικού μηνύματος.

ΩΣ ΕΔΩ;

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Αν έχουμε φθάσει στο σημείο μία αγία μορφή όπως ο αρχιεπίσκοπός Αλβανίας Αναστάσιος, να δέχεται χυδαίες επιθέσεις και να αποκαλείται "άθυρμα τού ρωσικού κόσμου" επειδή αγωνιά για την ειρήνη, για την ενότητα της ορθόδοξης εκκλησίας ή επειδή συμπαρίσταται σε διωκόμενους από το ουκρανικό καθεστώς ρωσόφωνους επισκόπους, σημαίνει πως έχουμε φθάσει σε πολύ θλιβερό κατάντημα. 

Είναι προφανές ότι η ελλαδική πολιτική ηγεσία πολύ σωστά, και για λόγους αρχής και λόγω της τουρκικής απειλής, έχει καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Από το σημείο αυτό όμως ως την χυδαία και ολοκληρωτικού τύπου φίμωση κάθε σκέψης ή, ακόμη χειρότερα, ως την πλήρη αλλοίωση του εκκλησιαστικού ήθους, υπάρχει τεράστια απόσταση. 

Είναι κωμικοτραγικό άνθρωποι που ανακάλυπταν "εθνοφυλετισμό" στην παραμικρή μνεία των δεσμών ελληνισμού και ορθοδοξίας, να καταπίνουν αμάσητο τον ουκρανικό εθνοφυλετισμό και είτε ως παραδουλεύτρες του Φαναρίου είτε ως εντεταλμένα όργανα της αμερικανοκρατιας, να αντικαθιστούν τη μέριμνα για το κοινό Ιερό Ποτήριο με την έγνοια για ένα ποτήρι της Coca Cola.

 Αντιλαμβάνομαι ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αιχμάλωτο. Συνεπώς, όπως συνέβη το 1821, με τον περιβόητο αφορισμό της Επανάστασης, θα υπενθυμίσω τον τρόπο που ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αντέδρασε τότε, όταν καθησύχαζε με επιστολή του τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ότι «ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας σάς στέλλει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βία και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του πατριάρχου».

Ύβρις...

«Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» (Ματθ.7.6)

Γιώργος Τασιόπουλος 

Περισσότερα ΕΔΩ...

Nέα χυδαία επίθεση κατά του Αναστάσιου, από το «Φως του Φαναρίου»

Το Φανάρι χειροτονεί επίσκοπο Αλβανό εθνικιστή με διασπαστική δράση!

Μπέτσης Ορφέας

08/07/2023

Η λιτότητα της ανακοινώσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου (28 Ιουνίου) ότι εξέλεξε και χειροτονεί στο Φανάρι, στις 25 Ιουλίου, Επίσκοπο Φιλομηλίου για την πνευματική φροντίδα των εν Αμερική αλβανόφωνων κοινοτήτων, δεν συνεπάγεται ότι η πρωτοβουλία που πήρε το Πατριαρχείο είναι χωρίς παρενέργειες. H Αλβανία αιφνιδιάζει και θα πρέπει τούτο να λαμβάνετε ειδικά υπόψη.

Για άλλη μια φορά εξάλλου η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας επιδεικνύει την ανάλογη υποχρέωση να τοποθετείται έναντι της αλήθειας. Με σχετικό ανακοινωθέν, λοιπόν, αποτυπώνει τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν στο πρόσωπο του προς χειροτονία, αλλά και το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η πρωτοβουλία. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την ανακοίνωση του γνωστοποιεί ότι εξέλεξε τον Θεοφάνη (Αριάν) Κόγια ως Βοηθό Επίσκοπο.

Πρόκειται για εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου. Ωστόσο, η διαδικασία προβλέπει ότι θα είναι Βοηθός του Πατριάρχη και θα χειροτονηθεί στο Φανάρι και όχι από τον Ελπιδοφόρο. Πλην όμως ο κ. Θεοφάνης (δεν είναι μόνο η συνωνυμία με τον διαβόητο “Κόκκινο Επίσκοπο” Φαν Νόλι που προκάλεσε τον περασμένο αιώνα μύρια όσα προβλήματα στην ορθόδοξη κοινότητα στην Αλβανίας εις βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού) έχει παρελθόν στην Αλβανία. Ιστορικό δράσεων εις βάρος της τοπικής κανονικής Εκκλησίας, εις βάρος του γηγενούς Ελληνισμού της Αλβανίας και κυρίως –εδώ εγείρονται επιπλέον ερωτηματικά– πρωτοστάτησε σε ενέργειες κατά του ίδιου του Οικουμενικού Πατριαρχείου!

Όλα αυτά προφανώς και αποτελούν ατοπήματα και κατά την εκκλησιαστική τάξη. Μέγιστη προκλητική ενέργειά του ήταν όταν στις 8 Οκτωβρίου 1995, επικεφαλής ομάδας Αλβανών υπερεθνικιστών, εισέβαλε στο Ναό του Γενεθλίου της Παναγίας στο Ελμπασάν, εν ώρα Θείας Λειτουργίας μάλιστα, και εκδίωξε τους πιστούς και τον κανονικό ιερέα. Εγκατέστησε τον “ιερέα” Νικόλα Μάρκο, σχετιζόμενο με μη  κανονικό επίσκοπο των Ορθοδόξων στα Σκόπια, ο οποίος έκτοτε έχει κάνει κατάληψη στο ναό και παραπλανεί ότι διοικεί “Αλβανική Εθνική” Ορθόδοξη Εκκλησία!

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι η ανωτέρω ενέργεια, όπως και άλλες παρεμφερείς, έχουν προβληθεί κατά κόρον από τα αλβανικά καθεστωτικά ΜΜΕ. Η περί των Κόγια και Μάρκου  ομάδα δικαιολογεί τις προκλητικές πράξεις της ως αντίδραση στις πολιτικές “εξελληνισμού” του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. Η συνδρομή κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών στο εγχείρημα ήταν εμφανής και αποδεικνύεται.

Ο Κόγια διέφυγε στη Ρουμανία

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Κόγια λειτουργεί στο πλαίσιο οργανωμένου σχεδίου, το οποίο αφορά και την ρουμανική προπαγάνδα για την χειραγώγηση βλαχόφωνων στην Αλβανία. Ας σημειωθεί ότι η Εκκλησία της Ρουμανίας αντιστάθηκε στον πειρασμό της άμεσης σύμπραξης σε τέτοιες ενέργειες. Πέραν των άλλων, διότι η ηγεσία της γνωρίζει το κύρος, το φρόνημα και κυρίως τα ιεραποστολικά αποκλειστικώς κίνητρα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου για την ανασύσταση της αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μακριά από εθνικές διακρίσεις ή επιδιώξεις.

Αλλά τούτο δεν εμπόδισε προκλητικές κινήσεις από Ρουμάνους διπλωμάτες, οι οποίοι εμπνέονται από ιστορικά προηγούμενα, από όσα συνέβαιναν πριν ένα αιώνα. Ο πρέσβης της Ρουμανίας στα Τίρανα, Γκεόργκε Μίκου είναι ο άνθρωπος που παρακινεί και κυρίως στηρίζει παρασκηνιακά ομάδες, όπως του Κόγια και άλλες στην Κορυτσά όπου μάλιστα εγκαθίδρυσαν και ενοριακή κοινότητα! Και ενώ αναμένεται Απογραφή Πληθυσμού στην Αλβανία οι διπλωματικές υπηρεσίες της Ρουμανίας βρίσκονται σε ανάλογη κινητικότητα.

Δεδομένου ότι τα σχέδια στην Αλβανία δεν αποδίδουν, ο Κόγια, αφού είχε χειροτονηθεί ήδη στην Ρουμανία, μετακόμισε στις ΗΠΑ και υπηρετεί στο πλαίσιο της Orthodox Church in America. Καθώς το όνειρο του να γίνει Επίσκοπος στην υπηρεσία των Αλβανών (κατέχουν από τις αρχές του 20ου αιώνα τον Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Βοστόνη) δεν έβρισκε έρεισμα, άλλαξε γραμμή πλεύσης: προσέγγισε τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, στενό συνεργάτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Έτσι, το όνειρο του “θεοφιλεστάτου Επισκόπου Φιλομηλίου(!) Θεοφάνη Κόγια υλοποιείται και μάλιστα με διαδικασίες κατεπείγοντος. Βάλαμε θαυμαστικό, γιατί έχει ακόμη και ο τίτλος το δικό του συμβολισμό. Προ του κ. Κόγια τον τίτλο έφερε ο μακαριστός από Κορυτσά ορμώμενος Ηλίας (Κάτρε) πιστός στην διακονία του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο οποίος μάλιστα την ταραγμένη δεκαετία του 1990 αγωνίζονταν για την στερέωση της κανονικής τάξης της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αλβανία, έχοντας απέναντι ακριβώς τον Κόγια και την ομάδα του!

Αλβανίας Αναστάσιος: Ικεσία ειρήνης

Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου είναι το εξής:

«Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον,

εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλας ἡμῖν·»

(Καταβασίες της εορτής των Χριστουγέννων)


Ο πόθος για ειρήνη έχει γίνει τον τελευταίο καιρό πόνος καθημερινός, κραυγή και ικεσία εκατομμυρίων ανθρώπων. Οδύνη ατέρμονη κυριαρχεί από τον ολέθριο, απαράδεκτο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Συγχρόνως πολεμικές συγκρούσεις εξακολουθούν στη Συρία, στην Υεμένη και γενικότερα στην Ασία και την Αφρική, ενώ συχνές είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες σε πολυπληθή δυτικά αστικά κέντρα. Δεν έπαυσαν να ταλαιπωρούν την οικουμένη και άλλης μορφής πόλεμοι, οικονομικοί, διπλωματικοί, ιδεολογικοί. Η βία και η αυθαιρεσία έφτασαν να βεβηλώνουν ακόμη και χώρους ιερούς. Τα συμφέροντα των ποικιλώνυμων ισχυρών χρησιμοποιούν ως πολεμικό όπλο την παραπληροφόρηση, για να υποδουλώσουν τη σκέψη και τη συνείδηση πολλών.

Η εορτή των Χριστουγέννων όχι μόνο τονίζει το αίτημα και τον πόθο για ειρήνη, αλλά αποκαλύπτει και πώς μπορεί να εδραιωθεί. Η έλευση του Λυτρωτού του κόσμου, του Ιησού Χριστού, η οποία χαιρετίζεται με τον αγγελικό ύμνο «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2:14), αποτελεί την πραγματοποίηση της προφητείας του Ησαΐου (8ος αι. π. Χ): «ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, … καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος·… καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον…» (Ησ. 9:6-7).

Η ειρήνη δεν είναι απλώς ευχή, είναι θείο δώρο και επίτευγμα της συνεργίας του ανθρώπου με τον Θεό. Η ακτινοβολία της θείας χάριτος είναι δεδομένη, η ανθρώπινη προσπάθεια αναμενόμενη. Η ορθόδοξη χριστιανική εμπειρία αναφέρεται σε μια πολυεδρική ειρήνη με τον εαυτό μας, με τους συνανθρώπους μας, με τον Θεό, με την κτίση. Τα Χριστούγεννα συμπυκνώνουν εν σπέρματι σε πλαίσιο προφητικό τις μεγάλες αλήθειες, που ξετυλίγονται ολοκληρωτικά στη ζωή του Χριστού, κορυφώνονται στο Πάθος και την Ανάσταση και προβάλλονται από την Εκκλησία σε μεγάλες εορτές.

Συνύπαρξη και παγκοσμιοποίηση – Χρέος και προκλήσεις

"...Αὐτό δέν σημαίνει κατάργηση τῆς πολιτιστικῆς ἰδιαιτερότητος τῶν λαῶν καί ἐπιδίωξη ἰσοπεδωτικῆς ὁμοιομορφίας, ἀλλά δημιουργική ἀξιοποίηση τῶν ποικίλων χαρισμάτων τῶν προσώπων και λαῶν. Τό ζητούμενο τελικά δέν εἶναι μιά ὁποιαδήποτε συνύπαρξη, ἀλλά ἡ ἁρμονική συμβίωση, ἡ ὁποία συμβάλλει στήν ὀργανική ἑνότητα τες ἀνθρωπότητος.

Ὄχι ἁπλή συσσώρευση ἀτόμων, πού θυμίζει ἀμέτρητους κόκκους ἄμμου σέ μιά παραλία, πού τή δέρνουν τά κύματα τοῦ ὠκεανοῦ. Ἀλλά ὀργανική συμβίωση κυττάρων πού παραμένοντας ὁλοζώντανα συμβάλλουν μέ τίς ἰδιαιτερότητές τους στήν περαιτέρω ἀνάπτυξη τοῦ πανανθρώπινου συνόλου..."

 

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Ἡ συνύπαρξη ὑπῆρξε βασικό συστατικό τοῦ βίου τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τή χαραυγή τες ἱστορίας της. Ἀρχικά σέ μικρές ὁμάδες –οἰκογένεια φυλές– ἀργότερα σέ μεγαλύτερα σύνολα –ἔθνη λαούς– καί σταδιακά σέ κράτη καί πολυεθνικές αὐτοκρατορίες ἤ ὁμόσπονδες πολιτεῖες σέ διάφορες ἠπείρους. Ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ ἀνθρώπου να ἐπικοινωνεῖ, νά ἀντικρίζει τά ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα, νά ἔχει “σχέσεις” μέ τους συνανθρώπους του ὑπῆρξε πάντοτε ζωτική. Συγχρόνως ὅμως ἐξαιρετικό πλεονέκτημα, πού πολλαπλασιάζει τίς δυνατότητες τοῦ ἀτόμου, τες ὁμάδας καί τοῦ λαοῦ καί ὁδηγεῖ στή δημιουργική συμβίωσή τους.

Ἡ συνύπαρξη βεβαίως δέν εἶναι ἁπλή ὑπόθεση. Ὑπονομεύεται καί δηλητηριάζεται συχνά. Ἡ ἐξασθένησή της, ἡ διάλυσή της κατά κανόνα ὀφείλεται στον ἰό τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, ἀτομικοῦ ἤ ὁμαδικοῦ, πού ἐκδηλώνεται πολύτροπα. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ εἰρηνική συνύπαρξη τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων συνόλων, χρειάστηκε να θεσμοθετηθοῦν κανόνες, νά θεσπιστοῦν ἀρχές καί νόμοι, νά προσδιοριστοῦν βασικές ἀξίες.

Παρά ταῦτα δέν ἔλειψαν σέ καμιά ἐποχή καί σέ κανέναν τόπο οἱ παραβιάσεις τους, με ἀποτέλεσμα να ὁδηγήσουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους σέ στερήσεις, ταλαιπωρίες, ἐξοντωτικούς πολέμους. Ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους στενάζει ἀπό αἱματηρές συγκρούσεις ἀνάμεσα σέ ἄτομα καί λαούς. Οἱ ἀδικίες, ἡ διαφθορά καί ἡ φτώχεια δεν ἔπαψαν νά καταστρέφουν τήν ἁρμονική συμβίωση τῆς ἀνθρωπότητος. Τίς τελευταῖες μάλιστα δεκαετίες ἡ βία ἔχει πάρει νέες ἀνεξέλεγκτες μορφές, μέ ἀποκορύφωμα την πολύμορφη τρομοκρατία, πού ὑποδαυλίζεται ἀπό κίνητρα θρησκευτικά ἤ πολιτικά καί τον πόλεμο.

Ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθετικότητα ἐπεκτάθηκε στήν ἐκμετάλλευση, ἀκόμη καί την περιφρόνηση τῆς κτίσεως, μέ ὀδυνηρές συνέπειες τόσο γιά τό φυσικό περιβάλλον, ὅσο καί γιά τήν ἴδια τήν ἀνθρώπινη ζωή. Ἡ εὔρυθμη συνύπαρξη ἀνθρώπου καί φύσεως στη νεότερη ἐποχή ἀπό θεόσδοτη εὐλογία ἐξελίχθηκε σε εὔθραυστη ἕως ὀλέθρια σχέση.

Η συνέχεια του άρθρου: Συνύπαρξη και παγκοσμιοποίηση – Χρέος και προκλήσεις

Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συναντά τον Χάντινγκτον…

 

Οι αποφάσεις του Πατριαρχείου της Μόσχας να ιδρύσει Εξαρχία Αφρικής, αμφισβητώντας τα ισχύοντα για την δικαιοδοσία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, καθώς επίσης και οι προειδοποιήσεις για ανάλογες πρωτοβουλίες στην επικράτεια της Τουρκίας, υπό την πνευματική και διοικητική ευθύνη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προφανώς δεν είναι ενέργειες απλά εκκλησιαστικής φύσης.

Ούτε είναι μόνο πράξη αντεκδίκησης για την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναγνωρίσει το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας στην Ουκρανία. Αποδεικνύεται ότι η κίνηση εκείνη του κ. Βαρθολομαίου, εκτός από το γεγονός ότι εδραιώνει το ρήγμα μεταξύ της –κατά σύμβαση χρησιμοποιούνται οι όροι– ελληνικής και σλαβικής Ορθοδοξίας, προσφέρει στο Κρεμλίνο το δώρο που επιθυμούσε. Παρέχοντας στο Πατριαρχείο της Μόσχας το άλλοθι για να αποκοπεί από την επικοινωνία με τις κατά τόπο Ορθόδοξες αυτοκέφαλες Εκκλησίες, που ανήκουν στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθιστούν το Πατριαρχείο Μόσχας, μαζί με τις επιρροές του στις υπόλοιπες Εκκλησίες, εργαλείο των πολιτικών σχεδιασμών της Μόσχας.

Η συνέχεια εδώ:Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συναντά τον Χάντινγκτον…:

Ερτ 2 Μονόγραμμα -Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο!

Το βίντεο ανήκει στην Ερτ 2 και δεν επιδιώκουμε κανένα είδος κέρδους παρά μόνο την ανάδειξη της προσωπικότητας και της προσφοράς του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας

2000 χρόνια μετά, ο φόβος των εξουσιαστών και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει!

2000 χρόνια μετά, ο φόβος των εξουσιαστών και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει!

______

Στο εδάφιο από τη χθεσινό ευαγγελικό ανάγνωσμα με σαφήνεια σκιαγραφείται η απολυταρχική, δυναστική εξουσία και ευαγγελίζεται η ελπίδα για μια άλλη σχέση κοινωνικής δικαιοσύνης:

"...οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν·..."

Νεοελληνική Απόδοση:

«Ξέρετε ότι εκείνοι που φαίνονται να κυβερνούν τα έθνη κατακυριαρχούν σ’ αυτά και οι μεγάλοι τους τα κατεξουσιάζουν.
Και η εντολή:
"Δεν θα γίνεται έτσι όμως μεταξύ σας, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας θα είναι διάκονός σας,
και όποιος θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας θα είναι δούλος όλων.
Γιατί και ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο στη θέση πολλών».

_____****______

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Αναστάσιος επισημαίνει:
Το σημερινό ευαγγέλιο μας θύμισε και μια άλλη βασική αρχή, που ο Κύριός μας έθεσε για τους δικούς του.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ανατροπή των παλιών ιδεών. Για μια από τις πιο σημαντικές επαναστάσεις. Ο Κύριος είπε προς τους μαθητές του ότι αυτοί, που νομίζουν ότι διοικούν και άρχουν των Εθνών, κατακυριεύουσιν αυτών. Θέλουν να κυριαρχούν και να δυναστεύουν τους λαούς.

Τα σκυλιά των ΗΠΑ και του Φαναρίου κατά του Αλβανίας Αναστασίου

Κάποιοι δε σέβονται ούτε τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων!

Πιστοί στο δρόμο του Ηρώδη στοχοποιούν τον Αναστάσιο γιατί προτάσσει την Αγάπη και την Ενότητα της Εκκλησίας έναντι ταπεινών αυτοκρατορικών στρατηγικών των ΗΠΑ.

Ο Αναστάσιος είναι το πρότυπο του Ιεράρχη, της Οικουμενικότητας έναντι του κινδύνου του φυλετικού διχασμού, της καθολικότητας έναντι της διαίρεσης.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Τα σκυλιά των ΗΠΑ και του Φαναρίου κατά του Αλβανίας Αναστασίου

 Λαμπρινή Θωμά

Η επίθεση που εξαπέλυσε ο «Εθνικός Κήρυκας» εναντίον του προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, δίνει άλλη διάσταση στο «Απαγορεύεται δια να ομιλείτε».

 Η αήθης επίθεση που εξαπέλυσαν, χριστουγεννιάτικα, εναντίον του προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, τα πιστά σκυλιά των ΗΠΑ και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δίνει άλλη διάσταση στο «Απαγορεύεται δια να ομιλείτε». 

Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει με την (αμερικανοκίνητη και εκτρέφουσα ακραία εθνικιστικά στοιχεία) πολιτική του Φαναρίου στο Ουκρανικό ζήτημα είναι βέβαιο ότι θα δεχθεί επιθέσεις – κι αυτό δεν αφορά μόνο τους της Ιεραρχίας. Το κλίμα τρομοκρατίας που σπέρνει το Φανάρι μέσω των αυθόρμητων ή όχι και τόσο αυθόρμητων υπερασπιστών του, όμως, ξεπερνά κάθε προηγούμενο και φέρνει στο νου μεσαιωνικά Παπικά και γκαιμπελικά χαρακτηριστικά.

Ο λόγος για την επίθεση που δέχθηκε ο Αλβανίας Αναστάσιος, μια κίτρινη και βρώμικη επίθεση, από τον «Εθνικό Κήρυκα» της γνωστής οικογενείας, εφημερίδα με βαθείς συνδέσμους με το Αμερικάνικο Κατεστημένο αλλά και την σημερινή κυβέρνηση των Αθηνών.

Με τίτλο «Ο Αναστάσιος ξιφουλκεί κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου», η εφημερίδα γράφει για τον προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας ότι, στην πρόσφατη συνέντευξη του στην Καθημερινή, «εκκένωσε για μία ακόμα φορά τα πραγματικά του αισθήματα για την Μητέρα Εκκλησία, η οποία τον πήρε από τα αζήτητα της τιτουλαρίας όπου ήταν επί χρόνια και τον έκανε Αρχηγό Αυτοκέφαλης Εκκλησίας».

Η φράση αυτή, το ξεκατίνιασμα αυτό, αναφέρεται στην αγαπητική και ενωτική στάση του Αλβανίας Αναστασίου, στο Ουκρανικό ζήτημα, και δεν τελειώνει εδώ: ακολούθως κάνει λόγο για «καρυκεύματα που αναφέρει κατά καιρούς περί αγάπης και εκτίμησης στο Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη».

Η Αγάπη, στο μυαλό των εραστών της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και των κολαούζων τους, ταυτίζεται με την υποταγή.

Ως ..φίδι παρουσιάζεται ο Αναστάσιος που «άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά με την ερώτηση της Καθημερινής για να ιοβολήσει εναντίον της καρδιάς του Γένους, της Μητρός Εκκλησίας και να συνταχθεί για μία ακόμα φορά με την Μοσχοβίτικη προπαγάνδα σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Θεὸς εἰρήνης

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

25 Δεκεμβρίου 2020

1370

Ἡ ἑλληνική λέξη «εἰρήνη», πού δεσπόζει στήν Καινή Διαθήκη καί στή μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τῶν Ἑβδομήκοντα, ἀντιστοιχεῖ κατά ἕνα μόνο μέρος στήν ἑβραϊκή λέξη «σαλώμ» (salom). Ἡ ὑπέρτατη Πραγματικότητα, ὁ «ὄντως Ὤν», ὁ δημιουργός καί προνοητής τοῦ σύμπαντος, ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπό τά βιβλικά κείμενα ὡς «Θεὸς εἰρήνης».

Ἡ εἰρήνη δέν εἶναι κάτι πού μπορεῖ νά κατακτήσει ὁ ἄνθρωπος μόνος του, μέ δικές του ἀποφάσεις καί ἐνέργειες. Παραμένει τελικά δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἕνα δῶρο ὅμως πού γιά νά δοθεῖ ἀπαιτεῖται ἡ ἀνάλογη στάση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν πρώτοις χρειάζεται ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νά συνειδητοποιήσει ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή πηγή τῆς εἰρήνης − μέ τή γεμάτη ἐμπιστοσύνη ἐπικοινωνία του μέ τόν Θεό, μέ τήν προσευχή, τή λατρεία, τή συμμόρφωση στό θέλημά Του. «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν» (Ἠσ. 26:12).

Ἡ ἀποφασιστική φάση στή θεία ἀποκάλυψη ἔρχεται, σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο, μέ τή σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στό πρόσωπό Του πραγματοποιεῖται ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐα γιά τόν «ἄρχοντα εἰρήνης» (9:6) καί τόν «πάσχοντα δοῦλο» (53:5). Πιστός στήν παλαιοδιαθηκική παράδοση, πού ἔβλεπε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στόν λαό Του ὡς τό ὕψιστο ἀγαθό τῆς εἰρήνης (Λευιτ. 26:12· Ἰεζεκ. 37:26), ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης θεωρεῖ τήν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ ὡς τήν πηγή τῆς εἰρήνης: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. 14:27), βεβαιώνει ὁ

Χριστός τούς μαθητές Του πρίν ἀπό τό Πάθος Του.

Καί μετά τήν Ἀνάστασή Του τούς προσφέρει μιά νέας ποιότητος εἰρήνη: «Εἰρήνη ὑμῖν… Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον…» (20:19-23). Μιά εἰρήνη πού στηρίζεται στή νίκη Του ἐπάνω στόν θάνατο. Λαμβάνοντας τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκτοῦν μιά νέα ἐξουσία γιά τήν ὑπέρβαση τῆς ἁμαρτίας, πού ἀδιάκοπα ὑπονομεύει τήν εἰρήνη μέσα στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος.

Ο Απόστολος Παύλος

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στίς ἐπιστολές του συνδέει σταθερά χάρη καί εἰρήνη, δηλώνοντας ἔτσι τήν προέλευση τῆς τελευταίας καί τόν ἄμεσο δεσμό της μέ τή σωτηρία. Ὁ Χριστός εἶναι «ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. 2:14· πρβλ. Κολ. 1:18-20). Ἔτσι, ὁ Χριστός ὑψώνεται ὡς ὁ αἰώνιος πρωταγωνιστής τῆς καταλλαγῆς καί τῆς εἰρήνης στίς προσωπικές, στίς τοπικές καί στίς παγκόσμιες διαστάσεις.

Ἡ σταθερή λοιπόν ἔμπνευση τῶν χριστιανῶν γιά τήν καταπολέμηση τῆς βίας, γιά τή συμφιλίωση καί τήν εἰρήνη, πηγάζει ἀδιάκοπα, ὄχι ἁπλῶς ἀπό τή συλλογιστική ἀναφορά στόν ἱστορικό Ἰησοῦ, ἀλλά ἀπό τήν ὑπαρξιακή, προσωπική σχέση μέ τόν συνεχῶς παρόντα Κύριο, πού εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13:8). Καί ἡ Ἐκκλησία −τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο− ἀκατάπαυστα δέεται: «ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης», «ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου».

Συμμέτοχοι στό εἰρηνοποιό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο περισσότερο χωρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τήν εἰρήνη. Καί ἀντιστρόφως, ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τήν εἰρήνη, τόσο χωρίζεται ἀπό τόν Θεό. Αὐτή ἡ συναίσθηση τοῦ ἀδιάρρηκτου δεσμοῦ Θεοῦ καί εἰρήνης δέν ὁδηγεῖ τόν πιστό σέ μιά παθητική ἀναμονή τῶν θείων ἐπεμβάσεων γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης στή γῆ. Ἀντίθετα, παρακινεῖ σέ μιά ὁλόψυχη προσπάθεια συμμετοχῆς στό εἰρηνοποιό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ἔχουν εὐλογηθεῖ μέ τήν ἐσωτερική εἰρήνη ἔχουν τήν εὐθύνη νά γίνουν εἰρηνοποιοί καί νά συμφιλιώνουν αὐτούς πού βρίσκονται σέ ἐχθρότητες.

Χαρακτηριστικά ὁ Μ. Βασίλειος ἐπισημαίνει: «Οὐ δύναμαι πεῖσαι ἑαυτὸν ὅτι ἄνευ… τοῦ… εἰρηνεύειν πρὸς πάντας δύναμαι ἄξιος κληθῆναι δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἐπιστολὴ 203, Τοῖς παραλιώταις ἐπισκόποις, Migne, PG 32, 737Β) [«Δέν μπορῶ νά πείσω τόν ἑαυτό μου ὅτι χωρίς νά εἰρηνεύω μέ ὅλους εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ»].

Εἰρήνη καί δικαιοσύνη

Διάλεξε τον Ευαγγελισμό που φέρει η μέθη της Αμπέλου του Νικητή. Ποια ΜΕΘ είναι ικανή να κόψει τον ομφάλιο λώρο που σε διασωληνώνει με αυτή τη μέθη;

Από Andreas Moratos:

Και ξαφνικά έρχεται για μία ακόμη φορά στη ζωή του στην Αθήνα, την πόλη στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε, έκανε τις πρώτες του σπουδές, πήρε τις μεγάλες αποφάσεις, έγινε κληρικός, καθηγητής και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής της, επίσκοπος και άλλα πολλά, στο πανεπιστήμιο της οποίας ανάστησε πνευματικά αμέτρητους φοιτητές (ανάμεσά τους και τον γράφοντα). 

Ο λόγος, για τον Αλβανίας Αναστάσιο, που αυτή τη φορά ήρθε για να γίνει (προσωρινά, ευχόμαστε) ένοικος μιας ΜΕΘ, εκείνης του «Ευαγγελισμού»… Αν δεν ήταν τα ΜΜΕ να το(ν) προβάλουν, κανείς ίσως δεν θα το μάθαινε. Δεν ξέρω αν, όπως συνηθίζουν βαρύγδουπα αυτά τα τελευταία να λένε σε ανάλογες περιπτώσεις, «παλεύει για τη ζωή του» (αυτό ο Θεός το ξέρει, ο Θεός που θα δώσει και την έκβαση)• συνήθως, πάντως, πάλευε στη ζωή του για τη ζωή των άλλων, όπως π.χ. τον Νοέμβριο του 1973, όταν, ως επίσκοπος Ανδρούσης τότε, προσπάθησε να αποτρέψει, με όποιες δυνάμεις είχε, την επίθεση αδελφού σε αδελφό – να αποτρέψει την άχαρη, χιλιοπαιγμένη από αρχαιοτάτων χρόνων, τραγωδία του ελληνικού αλληλοσπαραγμού… Δεν τα κατάφερε, γιατί άλλες άλογες “λογικές” πρυτάνευσαν τότε…

Η σχέση του Αναστάσιου με την υγεία ήταν ανέκαθεν μια σχέση… διαζυγίου! Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 κόντεψε να πεθάνει από ελονοσία, που “εισέπραξε” στην αγαπημένη του ιεραποστολή στην Ουγκάντα. Φιλάσθενη η ακροβατούσα σε τεντωμένο νήμα φύση του, τον έχει ήδη οδηγήσει σήμερα αισίως στην ηλικία των 91 ετών! Να ’ταν έτσι όλοι οι φιλάσθενοι!...

 Ουσιαστικά, όλη του η ζωή είναι ένα θαύμα από άποψη υγείας (θα έπρεπε να έχει πεθάνει ήδη αρκετές φορές…), αλλά και το ότι βρέθηκε στη ζωή είναι κι αυτό ένα θαύμα, ένα θαύμα πίστης – ακλόνητης πίστης, μιας πίστης που μόνο μια γυναίκα που αγαπάει βαθιά τον Χριστό, το παιδί της, τη ζωή, μπορεί να έχει… Όπως είχε πει με το μειλίχιο στόμα του ο ίδιος σε ομιλία στην οποία είχα την ευλογία να είμαι παρών:

 «Κάποτε ήταν μια γυναίκα που έμεινε έγκυος σε προχωρημένη ηλικία. Οι γιατροί τής είπαν ότι πρέπει να διακόψει την κύηση, γιατί το παιδί θα βγει καθυστερημένο. Εκείνη δεν τους άκουσε και έκανε προσευχή. Το θαύμα έγινε: Το καθυστερημένο παιδί το έχετε μπροστά σας…».

Όταν λοιπόν όλη σου η ζωή είναι ένα θαύμα, όταν είσαι πλημμυρισμένος από φως προτού καν ανοίξεις τα φιλάσθενα μάτια σου, όταν ο ομφάλιος λώρος σου τρέφεται με αιωνιότητα, τι να φοβηθείς μετά; Ποια ασθένεια θα έχει το σθένος να σε κοιτάξει κατάματα, με κίνδυνο να τυφλωθεί η ίδια; Το πολύ-πολύ να σου αφήσει ύπουλα το σκωροφαγωμένο “επισκεπτήριό” της – αλλά μέχρι εκεί, και πολύ τής είναι... 

Ας το θυμόμαστε αυτό και σήμερα, που η Επιστήμη (με το Ε κεφαλαίο, όπως ο Θεός) μάς έχει ξεγράψει, έχοντας υπογράψει φαρδιά-πλατιά το χαιρέκακο πιστοποιητικό θανάτου ανθρώπων και κοινωνιών. Αν αυτό το καυχησιάρικο πιστοποιητικό δεν επικυρωθεί από τον Νικητή του θανάτου, δεν είναι τίποτε άλλο από μαραζιασμένο φύλλο ξηρανθείσης συκής που άγεται και φέρεται από τα καπρίτσια του ανέμου, ένας πτωχευμένος τίτλος σε χρηματιστήριο που κατεβάζει ρολλά… 

Ο Αναστάσιος, όπως πολλοί άλλοι μέχρι τώρα, έκανε στη ζωή του τη γλυκύτερη επιλογή: 

Διάλεξε τον Ευαγγελισμό που φέρει η μέθη της Αμπέλου του Νικητή. Ποια ΜΕΘ είναι ικανή να κόψει τον ομφάλιο λώρο που σε διασωληνώνει με αυτή τη μέθη;

ΠΗΓΗ:Andreas Moratos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com