Του Αντώνη Λαμπίδη
Σε μέρες παρακμής των πάντων, έρχονται στιγμές που ο νους αδυνατεί πλέον να παρακολουθήσει και να επεξεργαστεί τα τεκταινόμενα. Ο ορυμαγδός των γεγονότων, ο ανελέητος βομβαρδισμός αλλοπρόσαλλων ειδήσεων και απρόσμενων εξελίξεων εκτροχιάζει το λογισμό του ανθρώπου, οδηγώντας τον μοιραία σε αδυναμία κριτικής σκέψης. Ο ευτελισμός των αξιών με την παντελή έλλειψη οράματος στην ελληνική κοινωνία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα που δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια ανάτασης, πνευματικής και ηθικής.
Εδώ στον τόπο μας, όλα έχουν αφετηρία στην Προστασία που επιβλήθηκε με τη ίδρυση του ελληνικού κράτους. Οξυδερκείς και φωτισμένοι μελετητές ανέλυσαν εκτενώς την πνευματική ένδεια που μαστίζει το νεότερο Ελληνισμό, και για το λόγο αυτό παραπέμπουμε στο πολύτιμο έργο τους, από το οποίο αντλούνται σημαντικά συμπεράσματα πέραν από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες.
Σε αυτό το άρθρο θα σταθούμε σε κάποιες καίριες επισημάνσεις με την πρόθεση να καταδείξουμε ότι ο πολιτισμός στην Ελλάδα, με ότι αυτός περικλείει, κινούμενος σε ετερόφωτα πεδία έχει χάσει παντελώς την αυθεντικότητά του.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα ιδιαίτερα, η ευρωπαϊκή διπλωματία δημιουργώντας το «γλωσσικό ζήτημα» επεδίωξε να εκτρέψει την διαφαινόμενη πνευματική αναγέννηση σε ανούσιες γλωσσολογικές και φιλολογικές διαμάχες. Έτσι, κάθε έννοια καλλιέργειας και ωριμότητας κατέστη εξ ορισμού ανέφικτη. Η απουσία γνήσιας εθνικής συνείδησης και η έλλειψη πνευματικότητας διαχέεται στα κοινωνικά στρώματα. Οι μικροκομματικές διαμάχες και οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, το ατομικό συμφέρον και η συντεχνιακή ιδιοτέλεια οδηγούν στον φατριασμό, δημιουργώντας ένα εμφυλιοπολεμικό σκηνικό διαρκείας με διαφορετικές σε κάθε ιστορική στιγμή εκφάνσεις.
