Ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας.

Της Άννας Στάικου

Ο Άγιος Βασίλειος της Ορθοδοξίας, λεπτός, ολιγαρκής, ασθενικός, ασκητικότατος, με μακριά μαύρη γενειάδα -αφού πέθανε 49 ετών και δεν πρόλαβε να γεράσει. 

Καμμία σχέση με τον "χοντρό-Άη-Βασίλη", που μας ήλθε εξ Εσπερίας.  Ήρθε σε ρήξη με τις κοσμικές εξουσίες και δεν είναι... ντήλερ πάσης φύσεως εμπορευμάτων! Μορφώθηκε πολύ, έγινε πανεπιστήμονας της εποχής του (σπούδασε φιλολογία, μαθηματική, φιλοσοφία, ρητορική, ηθική, αστρονομία, ιατρική, γεωμετρία και διαλεκτική) και στην συνέχεια μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, με πολύτιμο και ανυπέρβλητο συγγραφικό έργο, που το μελετά έκτοτε η ανθρωπότητα (είπαν πως και μόνο αυτό θα αρκούσε να τον δικαιώσει ως μεγάλο). Γι' αυτό και η μεν Εκκλησία τον ονόμασε οικουμενικό διδάσκαλο, η δε Ιστορία "Μέγα". 

Δεν είναι τυχαίο πως τα κάλαντά μας λένε πως έρχεται από την Καισάρεια (της Μ. Ασίας και όχι από τη Λαπωνία της Φινλανδίας) όπου "βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι", το καλαμάρι του πνεύματος, που με αυτό το "χαρτί ομίλει" και όχι το σακί που είναι γεμάτο από την ύλη του εμπορίου. Κι όταν ακουμπάει το ραβδί του, το κάνει για "να πει την αλφαβήτα", δηλαδή ακόμα και τότε που ξαποσταίνει από την πεζοπορία, πάλι διδάσκει τους ανθρώπους "γράμματα σπουδάγματα, του Θεού τα πράγματα" και δεν κινείται ως κομήτης (ή ως ξωτικό;).

Πήρε καταιγίδα.

"Η Πόλη ΖΕΙ"
-άννα στάικου
(απόσπασμα)(2018)

Πήρε καταιγίδα.
Το στέγαστρο δεν με ωφελούσε.
Βγήκα στη μπόρα ασκεπής.
Θόλωσε η λεωφόρος.
Ο εαυτός μου τυμπάνιζε.
Ξάφνου ξαπλώνω καταγής.
Το σώμα μου πυροβολείται ανελέητα από την βροντερή βροχή. Οι ελάχιστοι διαβάτες,με θεωρούν νεκρό και για μεγάλη μου χαρά δεν ασχολήθηκαν.
Ολο το βράδυ μούσκευα.
Εγινα ένα με τη γη.
Σα βόλος φυτρωμένος στα όρη.
Χαράματα, ψηλάφισα την επιστολή . Ηταν 

στη θέση της.

-----"Ultra Κοσμοπολίτης"
φύλλο Μαρτίου 2018
ph. Vivian Maier

Ο Μικρός Ήρωας έχει μετακομίσει

ph. Katia Chausheva

"H Πόλη Ζει" φύλλο Οκτωβρίου 2017

ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ - άννα στάικου

Ο Μικρός Ήρωας έχει μετακομίσει

Οι μέρες Εθνικής Μνήμης –όπως η μέρα του ΟΧΙ-τελευταία περνούν από πάνω μας σαν πρέσα σιδερένιας και παλιάς σιδερώστρας.
Στη συλλογική μας συνείδηση είναι γραμμένα με μελάνι βουτηγμένο στις φλέβες μας ότι:
---Ο Ελληνικός Λαός αυθόρμητα και με ανιδιοτέλεια συντάχθηκε με την απόφαση της τότε ηγεσίας, να εμποδίσει τον εισβολέα εχθρό και να τον εκδιώξει.
---Επίσης το ηρωϊκό ΟΧΙ ειπώθηκε και υποστηρίχθηκε από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Να θυμήσουμε ότι η πλειοψηφία των πνευματικών ανθρώπων και των διανοουμένων με αυταπάρνηση προσεχώρησε στις στρατιωτικές δυνάμεις ισοδύναμα και ισότιμα με τον απλό λαό.
---Επίσης, οι απλοί άνθρωποι του καθημερινού κάματου,ως στρατευμένοι αντιμετώπισαν το μέτωπο πολέμου και τις γραμμές πυρός, με περισσό θάρρος και γενναιότητα φλεγόμενοι με καρδιά ορμητική, γιά την απώθηση του εχθρού. Από τη σωρεία γραμμάτων που κράτησαν οι απόγονοί τους , με μεγάλη συγκίνηση, περιγράφονται και αναβλύζουν, τα όνειρα της νίκης και της δικαιωμένης επιστροφής τους στις οικογένειές του και στον καθημερινό τους μόχθο, στεφανωμένοι σεμνό και ιερό στεφάνι του χρέους στην πατρίδα , στον τόπο και στους ανθρώπους της.

ΝΑΙ να πεθάνουμε για το Καστελόριζο

Της Άννας Στάικου

ΝΑΙ να πεθάνουμε για το Καστελόριζο

Να πεθάνουμε και για την βραχονησίδα που κατοικεί μια γίδα

Να πεθάνουμε για τον βράχο που δίνει σήμα στην Πατρίδα

Οι σκλάβοι , οι δούλοι, οι υποτελείς βάζουν ερωτηματικά

ΝΑ πεθάνουμε για κάθε χαλίκι της πατρίδας για κάθε κόκκο χαλικιού από τα χώματα της πατρίδας

ΤΙ λόγο ρε θα δώσετε στους ουρανούς των νεκρών και στο σύμπαν των παιδιών;;

Δεν είστε άνθρωποι όσοι υπολογίζετε με τα δάκτυλα σαν τον λαδιάρη

ΝΑΙ να πεθάνουμε για το Καστελόριζο

Να πεθάνουμε για τον άνεμο

Να πεθάνουμε για την πηγή μας και για τις λίμνες μας

Να πεθάνουμε ρε για τα παιδιά μας

Δεν είστε άνθρωποι όσοι σκύβετε στον ληστή

Κάτι άλλο είστε και τραβάτε να κρυφτείτε

Δεν αντέχεστε

.....................

φωτό θαλασσινό τοπίο με χιλιάδες κοχύλια στην Κρήτη

Θα πεθάνω όπως ΕΓΩ θέλω

Της Άννας Στάικου

Ο Αναστάσης παλιός μάστορας καλλιτέχνης κοσμημάτων χειροποίητων εργάζεται 50 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας  Καλά τα είχε καταφέρει στην ζωή του μέχρι το ρημάδι το περίστροφο που μας σημάδεψε τους περισσότερους στον κρόταφο με ονοματεπώνυμο έτος 2010

Από τότε μεροδούλι μεροφάι και πολλές φορές δίχως μεροδούλι και μήτε μεροφάι. Τα χέρια του τον βοηθάνε Κληρονομιά από τους Ηπειρώτες μαστόρους. Σχεδιάζει και μετά κελαηδά το πενσάκι στην λεπτή πλάκα ασημιού, χαλκού, μπρούτζου. Λησμόνησε τα μαύρα πρώτα χρόνια που λες και ζώσανε άρματα την μικρή παραγωγή, την ξεπάτωσαν και οι τεχνίτες ή πέθαιναν απελπισμένοι η εγκατέλειπαν την εργασία που με κόπο και πολύ μεράκι είχαν μοχθήσει. Και ο ίδιος ο Αναστάσης δεν πέρασε λίγα . Έζησε ένα χειμώνα δίχως ρεύμα και μέσα στο παγωμένο δυάρι

Μια νύχτα άγρυπνος και με ταχυκαρδίες που βαρούσαν τον τοίχο πήρε την απόφαση της αποδημίας του με τον τρόπο που αυτός με το μυαλό του θα κατάστρωνε. Λοιπόν, θα έφευγε όρθιος (άλλωστε δεν θα μπορούσε ποτέ σύνταξη να πάρει) κρατώντας το καλεμάκι της σφυρηλάτησης των αντικειμένων, στην παλάμη του
Σκεφτόταν ότι μια τέτοια στιγμή θα ορμούσε από την πόρτα η αστραπή από τ απέραντο.  Θα τον αγκάλιαζε και ανεβαίνοντας στα ουράνια θα τον αποχαιρετούσαν, σφυράκια καλέμια, πένσες, κολλητήρια και τα φλόγιστρα θα ρίχναν πυροτεχνήματα

Ναι, ναι Έτσι θα φευγε Την είχε φάει τη ζωή με το κουτάλι και τ άδικο με το πηρούνι
Στο χάος του στερεώματος ζωγραφίζονταν τα παιδιά του-μεγάλα πιά-και οι οπτασίες από τις γυναίκες της ζωής τους.  Ακόμη και η Θάλεια Το κοριτσάκι στην Α δημοτικού που καθόταν στο διπλανό θρανίο ξεπρόβαλλε στην άβυσσο

Ναι Στον αποχαιρετισμό θα ήταν και η Θάλεια . Επιτρεπόταν στην οπτασία να μην είχε κοτσίδες Αλλα απαγορευόταν να μην ήταν όμορφη και δροσερή.

Πιθανός τίτλος : «Με 200 εκπνοές σε ξεψυχάμε»

Της Άννας Στάικου*

Τα χαράτσια νομιμοποιημένα μάς καταπίνουν μέρα τη μέρα.
Οι άνεργες μέρες -νομιμοποιημένες κι αυτές- κάνουν πάρτυ λήθης.
Όπου να ‘ναι θα λες «ζητώ εργασία» και θα θεωρείσαι ύποπτος.
Η κάθε μέρα καταντά αποστολή επικίνδυνη και, το χειρότερο, κάνεις πως δεν το βλέπεις.

Τελευταία, δεν αισθάνομαι καλά.
Παλαιότερα, με το πρωινό τσιγάρο, έβλεπα τον ήλιο έστω και ένα απέναντι ντουβάρι που λιαζόταν, κι αναπολούσα πάντα την πατρίδα.
Η πατρίδα τον χειμώνα ντυμένη χιόνι.
Τα όρη μάς πέμπουν σήματα και νοήματα.
Οι θάλασσες γυαλί -πάγος-και εμένα έκανε γκελ το βλέμμα μου σε καθρέφτες ασημί. Τουρτούριζαν μαζί μας τα σπαράκια. Από κοντά και τα χανάκια.

Τελευταία με έχει σφίξει μια περίεργη ναυτία.
Με πνίγουν οι αναθυμιάσεις του διαχρονικού απέναντι μπουλντόγκ.
Πηγαινοέρχεται και χαριεντίζεται με τα σαλόνια όλων αυτών που μεσιτεύουν τον δικό μου αφανισμό.
Συστήσανε και επιτροπή. Την είπανε 21.

Το δυο πριονοκορδέλα και το ένα καρφωμένο και σταυρωμένο.
Και εάν χτυπά, έστω και με αρρυθμίες, η καρδιά σου, τον βλέπεις τον συμβολισμό.
Αυτοί που δεν τον βλέπουν τι έχουν πάθει;
Ούτε οι ψυχολόγοι μπορούν να ξέρουν, πολύ περισσότερο και οι ανθρωπολόγοι. Δεν κατανοούν τι έχουν πάθει και είναι τυφλοί, ενώ δεν είναι αόμματοι;

Ναι, ναι σύμφωνοι. Ο παραγωγικός ιστός είναι σωριασμένος και πάλι, ναι, η προπαγάνδα στάζει σαν σπασμένη βρύση, σαν κάνουλα με δηλητήριο, στη δεξαμενή της τάχα πληροφόρησης.
Ναι, δε λέω, η φτώχεια βαράει κατακούτελα το … Ποιο; Τι βαράει;
Ο Τόπος είναι Πατρίδα. Δεν είναι; Όλοι έχουν τις πατρίδες τους. ΟΛΟΙ. Και εδώ βαλθήκαν να μας πείσουν ότι για να είμαστε αρεστοί και γαλήνιοι στα ΑΤΜ, δεν πρέπει να έχουμε πατρίδα.
Και αυτό σαν άποψη ηλίθιου κοσμοπολιτισμού τάχα.
Βλακώδους, ανύπαρκτου πολυπολιτισμού.

"Ανοιξη, όπως το κάρβουνο στα δυό σου μάτια"

ph matteo massagrande

"Ανοιξη , όπως το κάρβουνο στα δυό σου μάτια"

της Άννας Στάικου

"Την ¨Ανοιξη την σκέφτομαι
μ έναν ήλιο στρωμένο στο τραπέζι
Μια κανάτα ακουμπισμένη πάνω σε μια παπαρούνα
Το θάρρος κρεμασμένο σ ένα καρφί, όπως το άσπρο πουκάμισο
το ψωμί ζυμωμένο απ την Μάνα μου

--μου φάνηκε ότι ψες περπατούσε δίπλα, στην πινακωτή στην βορεινή πλευρά της αυλής---

Το κουράγιο τυλιγμένο σε πετσέτα λευκή, υφασμένη σε παλιό αργαλειό
Ένα λεμόνι, σωριασμένο ανάσκελα, στο φως, στο περβάζι
Ένα ποτήρι οίνου, ραγισμένο, με φυτεμένο θυμάρι να τεντώνει τις εύθραυστες ρίζες του.
Από την κρεμασμένη μικρή αράχνη στην πάνω γωνία στο δοκάρι και τα παιδιά να μην την μαρτυράνε

------Η Άνοιξη χωρά όλα τα ζωντανά-----

Το κελάηδημα του κορυδαλλού -θραύσμα χιονιού...
Μα περισσότερο την Άνοιξη την θυμάμαι
από το κλάμα στο ορθάνοιχτο παραθύρι
τη στιγμή της στάχτης
Βλέπεις, το κάρβουνο καίει πολλές φορές το μάτι"

(απόσπασμα) από "Ανοιξη , όπως το κάρβουνο στα δυό σου μάτια" (άννα στάικου)

Anna Staikou

Μιχάλης Γκανάς

Αφιερωμένο εξαιρετικά 

Υστερόγραφο σε μια ανάγνωση
Με τον τρόπο της Κικής Δημουλά

Πίνοντας έρχεται η δίψα τι νομίζεις;

Πίνοντας πίκρες συνήθως μονορούφι

πίνοντας γλύκες με κουταλάκι του γλυκού

- γιατί ο φόβος του πνιγμού

φυλάει τα εύθυμα ανέκαθεν.

Πίνοντας το νερό της λησμονιάς.

(Ποια βρύση να το κάνει;)

Πίνοντας τέλος τ' αμίλητο κρασί.

Άκου - τίποτε τόσο αμίλητο

Όσο το μιλημένο.

Τόσο μουγγό κι ανόητο και ηττημένο

πώς τα 'πε όλα τάχαμου

πώς τα 'βγαλε από μέσα του

ενώ μπορεί να τα 'βγαλε απλώς απ 'το μυαλό

Ο Μιχάλης Γκανάς το έγραψε για την Κική Δημουλά και, όπως εξηγεί, είναι σαν να της λέει: «Τι κάνουμε τώρα; Τα γράψαμε, και λοιπόν;».

«Μην το παίρνεις σοβαρά»

 από Άννα Στάικου

Να ανοίγεις το παράθυρο προσεκτικά
η δηθενιά και η κορεκτίλα σκοτώνουν
Αν μπεις στο κόλπο τους σ’ ένα χρόνο από σήμερα θα αισθάνεσαι μη αισθανόμενος.
Κρατήσου γερά
Τώρα θα μου πεις “από πού ρε φίλε να κρατηθώ;”

Από σένα ρε φίλε κρατήσου

Κάνε την καρδιά μάστορα μαρμαρογλύπτη και ξαναφτιάξου απ’την αρχή…

Τέτοια σκέφτομαι σε μισάνοιχτο παράθυρο που το μπουγάζι είναι κι αυτό δήθεν…

 Από την αρχή η χρονιά έδειξε τί είναι και που το πάει.

Εκεί που λέγαμε θα χιονίσει ο καιρός έβρεχε.

Και όταν λέγαμε καλό καιρό, πλάκωνε το κρύο  και μάς αποτέλειωνε.

Τα μπερδέματα με τα διεθνή μας σε σημείο κρίσιμο, αλλά αυτό δεν το θέλουμε, οπότε παραμένει ένα ζήτημα εκτός των δικών μας οριζόντων.

Δηλαδή -για να μπορέσω κι εγώ να καταλάβω: Πολιτικά ορθό είναι τα δικά μας ζητήματα να μη τα συζητούμε εμείς -Είναι οπισθοδρομικό είναι -πώς να το πούμε-tres banale- είναι εθνικιστικό άρα εχθρικό.

ΜΥΘΟΣ

.................Μύθος............

 

της Άννας Στάικου

 
"εν τω μέσω του χιονιά, πλημμύρισε η πόλη λευκότη
ο βασιλεύς πιστός στον αυτοκράτορα διαβουλεύτηκε την παράδοση της νήσου....... δεν είχε άλλωστε ουδεμία αντίσταση"

..................................................

 
..................πατρίδα αγαπημένη.............
η ματιά σου να πάρει το σχήμα της οικουμένης
να βρέχεται σε ωκεανούς για να τη χωρέσει
και συ ν αγαπάς το τραύμα στο κέντρο του βολβού
που κάποτε το τρύπησε μιά αγκίδα και θολά έβλεπες τη μάνα σου, σπαρακτικά να κλαίει
το τραύμα αυτό .......πάντα η αγαπημένη πατρίδα..........!

...................................................

το "σώμα" μου πονά, μάλλον δεν θ αντέξει
από παντού στ' ΑΤΜ - τα σύγχρονα εικονοστάσια - ο καιρός ξερνάει υπογραφές και προγραφές

...................................................

'Πατρίδα" λέξη σε κίνδυνο και σε παρανομία

..................................................

Τα λέγαν οι Λέλεγες
Στήναν οι Πελασγοί μνημεία

ΤΡΙΓΜΟΣ

της Άννας Στάικου

Ώρες -ώρες και κάποιες μέρες, τρίζει μεσα μου η ιστορία
και τα βάνω με τον βοριά και το μάνταλο
και το ξεφλουδισμένο παραθύρι
και βοριάς δεν φυσά
γυαλί το στερέωμα


και οι αγκίθες στο πατζούρι σε τάξη και συστοιχία ομοιόμορφη
κι όμως εμένα, με ραγίζει η ιστορία
ο σκύλος -ένας σκύλος ξέμπαρκος-και μια γριά,
εδώ απέναντι κάθε τόσο τον φωνάζει του δίνει το κόκαλο και μετά τον σταυρώνει,
έτσι για να υπάρχει και ν ακούει το γαύγισμα
και εκείνη να χτυποκαρδεί που ο μπατίρης σκύλος την έχει ανάγκη
κι εγώ αλαφιάζομαι γιατί ξέρω ότι

οταν στον χρόνο ένας τελευταίος σκύλος αλυχτά
ένα κοκαλένιο χέρι τον ταίζει
και εσύ ακόμη να φανείς
τότε ξέρω οτι η ιστορία στριφογυρίζει
γυαλί καιρός και γρατζουνά ένας βοριάς βουβός
σα κι αυτον που σε πρωτοκοίταξα και είπα δεν θα σε λησμονήσω
κι η σκόνη βούλιαξε στην κόρη του ματιού μου

ΠΗΓΗ:https://aklitonanna.blogspot.com

Ο ΙΟΝΕΣΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ 6ου

Καλές Γιορτές

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά 

της Άννας Στάικου

Ο ΙΟΝΕΣΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ 6ου

Ο Χειμώνας του 2050 αιφνιδίασε το κέντρο της πόλης

Όρμησε όρνιο παγωμένο και κατασκήνωσε σε στέγες και ταράτσες

Πάγωσε ο ουρανός και αναδιπλώθηκε για να χουχουλιάσει τα σύννεφα 

Άνοιξε δρόμο ταχείας και με σήματα που γνώριζαν τα πετούμενα τα οδήγησε σε ασφαλείς θερμοκρασίες στη στρατόσφαιρα

Το χωνί της διαδρομής για την έξοδο των πτηνών συνοδεύτηκε από ένα θόρυβο ουράνιας μουσικής ακολουθίας

Οι άνθρωποι στην πόλη παρατήρησαν την φυγή, και ευχήθηκαν να λιώσουν οι πάγοι και να ξανάρθουν τα κελαηδήματα 

Το 6ο διαμέρισμα της πόλης αντιμετώπιζε τα σοβαρότερα προβλήματα

Τα χιόνια είχαν φτάσει στο ύψος των τρίτων ορόφων και απ ότι έδειχναν τα πράγματα η χιονόπτωση θα συνεχιζόταν εντονότερη και θα κρατούσε πολλούς μήνες μέχρι το καλοκαίρι.

Μετά η πόλη με την ζέστη θα γίνει ορμητικός χείμαρρος και οι πολυκατοικίες ποταμόπλοια Οι προβλήτες αγκιστρωμένες σε λίθινες κατασκευές και τα δέντρα καμουφλαρισμένα για να αντέξουν τα απειλητικά νερά

Τα καρτούνς και τα σκίτσα είχαν αποκτήσει ζωή χάρη της τεχνολογίας που είχε αντικαταστήσει και ταυτόχρονα καταργήσει όλες τις επιστήμες και όλες τις άλλες σπουδές

Οι πάγοι, έπληξαν σκληρότερα τα καρτουνοειδή άτομα, μια και η αγία τεχνολογία δεν είχε προβλέψει τόσο κακές καιρικές συνθήκες 

Όμως περισσότερο υπέφεραν οι γάτες

Του 6ου οι γάτες ήταν πολέμαρχοι. Κρατούσε η σκούφια τους από τις φυλές του Άστεως της εποχής του Κλεισθένη. Όταν βγήκαν από τα εργαστήρια τα καρτούνς, τότε οι γάτες αναστοχάστηκαν βγάζοντας στις ταράτσες λόγους φλογερούς με αρχηγό εκλεγμένο τον γάτο Ιονέσκο

Οι γατοσυνελεύσεις κράτησαν μήνες Η καθορισμένη ώρα ήταν μετά το δείπνο στους κεντρικούς κάδους

Ο ταρατσότοπος κάθε τόσο άλλαζε για να μην εκδιωχτούν-οι γάτοι- με τρόπο δραματικό από τα καρτούνς και τους κατοίκους 

Γενικά ήταν άπιαστες και εάν απειλούνταν έβγαζαν από τα σωθικά τους το ένστικτο του αρπακτικού αιλουροειδούς προγόνου

Κεντρικός αγώνας των γάτων της Κυψέλης και της Πατησίων ήταν η αποφυγή να μετατραπούν σε σκίτσα και η διεκδίκηση της συνέχειας των κάδων απορριμμάτων επομένως και της ανθρώπινης τροφής

Οι φόροι τον τελευταίο καιρό για τα απορρίμματα ήταν υπέρογκοι και οι άνθρωποι είχαν αρχίσει γκρίνια και έριχναν στις γατούλες μεταλλικά τσιπάκια βουτηγμένα σε σκόνη πάπιας . Ελεεινή τροφή που βρωμούσε γράσο και βενζινόκολλα. Και το χειρότερο δεν γινόταν ποτέ σκουπίδι

Ο Ιονέσκο είχε μάθει να χρησιμοποιεί το internet και πληροφορήθηκε την επερχόμενη γατοκτονία Προφανώς θα κατασκευάζονταν γάτες σκίτσα

Ο Ιονέσκο είχε δασκαλευτεί από τον Μπερανζέ που τον είχε σώσει από πυρκαγιά όταν ήταν μικρό γατάκι

Το γατάκι τρομαγμένο σε ένα φλεγόμενο δέντρο και ο μικρός Μπερανζέ με κίνδυνο ζωής έσωσε το γατάκι το 'χωσε στο μπουφάν του 

Και από τότε έγιναν συγγενείς στενοί κι αγαπημένοι

Ο νεαρός που στην πραγματικότητα λεγόταν Βασίλης αυτοονομάστηκε Μπερανζέ όταν εμφανίστηκαν ένοικοι στην διπλανή πόρτα καρτούνς

Μια νύχτα συγκινητική πήρε αγκαλιά τον γάτο Νώντα –αυτό το όνομα είχε -- του χάρισε το όνομα Ιονέσκο δίνοντας όρκο πίστης 

«ότι ποτέ δεν θα επιτρέψει να γίνουν οι δυό τους σκίτσα και καρτούνς»

Επειδή δεν ήξερε πώς θα τους βγάλει η ζωή, δίδαξε ο Μπερανζέ τον Ιονέσκο, γλώσσα ιστορία και στην αρχή γραφομηχανή Οπότε ήξερε να πληκτρολογεί……….!!!!

ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ STOP

Tarkovsky and Polaroids

της Άννας Στάικου

ποιός θα σημάνει στην τρελλή ταχεία

stop.?

να κατεβούμε σαν άνθρωποι, να ψηλαφίσουμε τον σωσμό μας ρε αδελφέ...!

να κοιταχτούμε

να θημηθούμε τα θρυμματισμένα όνειρά μας;;

ο ένας να λέει μιά λέξη

ο άλλος να φωτίζεται στο χαμόγελο και να συμπληρώνει, μια άλλη λέξη

ο τρίτος να δακρύζει και κoντανασαίνοντας ψιθυριστά να αρθρώνει έναν φθόγγο

ποιός θα εξηγήσει στα παιδιά οτι, ρεαλισμός σημαίνει αυτοσυντήρηση μαζί με αναρχία και όραμα για την κατάργηση της απανθρωπιάς;;;

ΜΝΗΜΗ ΙΕΡΗ ΚΑΡΦΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

ΜΝΗΜΗ ΙΕΡΗ ΚΑΡΦΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

Της Άννας Στάικου

Το χρονικό.

Γύρω στις 9 το πρωί χώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες πάνω των 14 και έως 65 ετών. Κλείδωσαν τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και οδήγησαν τον ανδρικό πληθυσμό λίγο έξω από την πόλη, σε έναν μικρό λόφο, στο χωράφι του δάσκαλου Καπή. 

Τους έβαλαν στη μέση και έστησαν γύρω – γύρω πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών και ταγματασφαλιτών άρχισαν να λεηλατούν και να καταστρέφουν την πόλη. Το μεσημέρι, στις 2.34 (το ιστορικό ρολόι της εκκλησίας της πόλης μένει σταματημένο μέχρι σήμερα), μια φωτοβολίδα που έπεσε από την πόλη έδωσε το σύνθημα. Η διαταγή δίνεται από επικεφαλής του αποσπάσματος Γερμανό λοχία Τένερ και οι τριανταπέντε Γερμανοί στρατιώτες που χειρίζονταν τα πολυβόλα άρχισαν να ξερνούν το θάνατο. 

Οι άτυχοι άντρες πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Εκατοντάδες νεκρά κορμιά σχηματίζουν έναν μεγάλο σωρό. Οι φονιάδες τελειώνουν το έργο τους με χαριστικές βολές σε ότι κινείται, ότι βογγάει ακόμα, στο ματωμένο κουβάρι. 

Πάνω από 650 οι νεκροί. Ορφάνεψε η πόλη. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα που σκεπάστηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί. Σώθηκαν επίσης όσοι άκουσαν το κάλεσμα του ΕΛΑΣ και έφυγαν από τα Καλάβρυτα όταν έφτασαν οι Γερμανοί καθώς και όσοι κατάφεραν να δραπετεύσουν κατά την περίοδο της παραμονής των Γερμανών στη πόλη τις προηγούμενες μέρες.

ΕΡΩΣ

φωτό Gueorgui Pinkahssov

της Άννας Στάικου

...γενναίοι της παρατήρησης δυστοπικοί
φωλιασμένη στην καρδιά μας η αγάπη
σαν ένα νεογέννητο
από τα χρόνια του χαλκού
από την γενιά των Μυκηναίων
παιδιά της Κομνηνής
λιθοξόοι στα παλαιολόγεια κράσπεδα
αγιογράφοι της εικόνας του εκτυφλωτικού ήλιου
μαίστορες των τεχνών

και εσείς οι ανιδιοτελείς που σκύψατε στον βάλτο
στον ταπεινό, στον εξόριστο
τείνοντας το χέρι μέχρι θανάτου

ο έρως είναι ο κραδασμός
αυτός ο καταιγιστικός
ο σαρωτικός
ο ανελέητος

ο απεριόριστος

ένας άνεμος σαρωτικός μας κυκλώνει

ήρεμη νύχτα αφέγγαρη, γαστέρα κύματος στο διάβα μας

Σύντροφοι μου ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός

Της Άννας Στάικου

Η αριστερά που μοχλεύεται στα βήματα περαιωμένης ιστορικότητας
εκτός των νερών της συντελεσμένης παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου
και στέκει μακριά από το κεντρικό ζήτημα της κατάργησης της εργασίας, της γης και του ανθρώπου

έχει χάσει οποιαδήποτε ισχύ και κινείται σε βαλτώδη διαδρομή
με αποτέλεσμα να δίνει άλλοθι στον ανθρωποκτόνο καπιταλισμό

η αριστερά που ως ταξικό πρόσημο σημειώνει περασμένη ιστορικότητα ουσιαστικά αποτελεί ήδη ιστορικό αρχείο -αγώνων---σεβαστό- καθ όλα αλλά έχει αφαιρέσει και το τελευταίο μισοσπασμένο κουπί από τα χέρια του λαού

αριστερά που δεν κοιτάζει εκτός εδράνων στα ίσια τα μάτια του χειμαζόμενου λαού και δεν καλεί να δει απ΄ την αρχή τι πρέπει να κάνουμε δεν είναι αριστερά

αριστερά που όποιο ζήτημα θέτεις σε περνά από σκάνερ κομματικότητας δεν είναι αριστερά

όσο αφορά την αριστερά που κυβέρνησε μας καταδολίευσε στην μνήμη επειδή απλά ένα κόμμα εξουσίας ήταν των ελίτ και πλαστογράφησε τα πάντα

φυσικά δεν ήταν ούτε σε ένα κόμμα ως σημείο στίξης αριστερά

Σύντροφοι μου ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός

«ΔΕΝ—μπιπ—ΠΕΡΑΣΕΙ»

 από Άννα Στάικου

Φουμάρoντας τσιγάρο τα πρωινά, στην πέτρινη κομψή μάντρα, στο κέντρο της Πόλης, καθ εκάστην ανταλλάσσαμε τα νέα και τα τρέχοντα γεγονότα.

Σύνθεση: Ηλικία μέση, άνεργοι, προ της αδήλου σύνταξης, ήδη πρώην εργαζόμενοι ευρισκόμενοι σε σύνταξη και «πολυτραυματίες» των τελευταίων θλιβερών χρόνων, που ήταν οι βετεράνοι και μιλούσαν πάντα τελευταίοι
Αυτούς κυρίως ακούγαμε.
Αυτούς τους τελευταίους, τους αποκαλούσαμε βατσιμάνηδες, (κάποιος ναυτικός που εν τω μεταξύ απεχώρησε από την παρέα αμετακλήτως τους είχε βαφτίσει έτσι).
Ο τίτλος του βατσιμάνη όμως ήταν για μας αξιοσέβαστο αξίωμα.
Και καθώς αξιωματούχους δεν διαθέταμε πλέον (την είχαν κάνει ιδιοτέλεια και παρτάλι την δουλειά οι περισσότεροι) είχαμε αρχίσει και αυτοοργανωνόμαστε λίγο-λίγο.
Από το πολυτεχνείο και τους αγώνες του οι περισσότεροι προερχόμαστε όποτε το κεντρικό σύνθημα ήταν «Δεν…μπιπ…περάσει»
Όπως αντιλαμβάνεστε, το μέλλον απαγορευόταν να οριστεί.
Πρώτον δεν θα ζούσαμε ακόμη 40 χρόνους που βροντοφώναζε ο Ρήγας στο Θούριο και δεύτερον, η κουβέντα ήταν παράνομη και αποφεύγαμε τον αλγόριθμό χαφιέ της τεχνολογίας .
Αποφεύγαμε και τους λιπόψυχους Αυτοί ψυχανεμίζονταν τις δυσκολίες αλλά από πολλή τρομάρα τα βάζαν μαζί μας.
Ο Νώντας ο ανώτερος βατζιμάνης ιεραρχικά, όταν πλησίαζε στην ομήγυρη κάνα τέτοιος μιλούσε για το χρηματιστήριο
Τους μπέρδευε. Εγώ πάντα πεταγόμουν και το ‘κανα χειρότερο.
Τον ρωτούσα τον έρμο: «Παίξε γκανιάν lehman brothers. Ανεβαίνει μαζί με μας»
Δεν αισθανόμουν και πολύ ωραία αλλά μου άρεσε το παρελθοντικό φαντασιωσικό ανάκατο με τον σημερινό παραλογισμό
Ήταν ταιριαστό για το μνημόσυνο του Φάνη.

.........υπερκόπωση.........

της Άννας Στάικου

πώς να πεις γιατί αγαπάς και τι αγαπάς ;;
πώς να μιλήσεις για την ζέστη και τη σιωπή;;

Καταμεσής του ρήγματος σώζονται
αυτοί που ρήγμα κάνουν το κορμί
απ΄ την αγάπη κι απαντοχή

ο τόπος μου πεταλίδες και φυσαλίδες
περγαμηνές και ιστορίες
τα πρόσωπα
ότι λάτρεψα,
όλα εδώ

εδώ και οι πυρετοί
στο χέρι μου το χέρι σου
στην χούφτα μου οι πανσέδες
στα σπλάχνα μου
εσύ

στο χείλι
μέλισσες, φιλιά
γέννες μου
χρωματιστά γέλια παιδικά
δραπέτες παιδικές στιγμές
πολύχρωμες καθισμένες
στο λευκό της βάρκας πανί

μικρές πυγολαμπίδες
η χαρά
φλογίζουν τα στάχυα

ο τόπος μου
μια βάρκα
μια τέντα
ένας ήλιος να τρυπάει τα μάτια
ένα μανταρίνι
ένα θαυμαστικό στο θαλασσινό γυαλί
απλωμένο στην τσέπη

κάτι σαν γκόλφι

ΤΑΞΙΔΙ

Της Άννας Στάικου

Ένα ταξίδι είναι περισσότερο από ένα ταξίδι
Δεν είναι η μετακίνηση στον χώρο 
Είναι η περιδιάβαση στον χρόνο 
Η περιήγηση στην ανοιγόμενη κρύπτη
Δεν κρύβεσαι
Αποκαλύπτεσαι
Καταφυγή στο ουσιώδες χάος

Ένα ταξίδι εντός 
ή ένα ταξίδι ένδον
ή ένα ταξίδι με κονδυλοφόρο
ή ένα ταξίδι για έναν πολυαγαπημένο 
είναι πάντα ένα ταξίδι στ΄ ανοιχτά και βλέμμα πάλι απ την αρχή και ξανά 

Πρόβα επιστροφής 

για να υπερασπιστείς τον τόπο σου και τους ανθρώπους σου 
τα γράμματά σου και τον πολιτισμό σου, οδυσσεύεις με κάθε τρόπο με όλη την δύναμη του νου και της ψυχής σου 
.....................η αναχώρηση κρύβει το επερχόμενο 
η επιστροφή ο νόστος αποτελεί το πολυπόθητο εάν οδυσσεύσεις....................καιρός βρόχινος , όποιος μεγάλος δικός μας φεύγει τίποτε δεν τον αντικαθιστά , το τοπίο ερημώνεται., λίγοι θα σταθούν στα περάσματα και θα συνομιλούν με φρυκτωρίες
η στάχτη θα βάψει κίτρινη την πόλη , παραμονές μεγάλης βροχής, σου μιλώ

Μην τρέμεις …μην …….

ΑΚΛΙΤΟΝ

Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς - Αν είχα τ’ ουρανού...

Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς

«Αν είχα τ’ ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά
την υφασμένη από χρυσό κι απ’ ασημένιο φως
Τη γαλανή, τη μελιχρή, τη μαυροκεντημένη φορεσιά
Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως
Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου
Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου».