Η ζωή και το τέλος του Ιωάννη Καποδίστρια

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης - Ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, καὶ ἐνῶ εἶχε ἤδη συναφθεῖ ἡ τριμερὴς Ἰουλιανή Συνθήκη στὸ Λονδῖνο, ὁ Ἀρχηγός τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἐλευθερώνεται.

[τοὺς πόνους γὰρ ἁγαθοὶ τολμῶσι,

δειλοὶ δ᾽ εἰσὶν οὐδὲν οὐδαμοῦ

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, Ἰφιγένεια ἡ ἐν Ταύροις]

1821. Ἀράδη Ρουμανίας.

Στὸν ἀπόηχο τοῦ δράματος τοῦ Δραγατσανίου, ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἐκδίδει τὴν τελευταία -συγκλονιστική- διαταγή.

"(..)Στρατιῶται!

Ὄχι, δὲν μολύνω πλέον τὸ ἱερόν, τὸ τίμιον τοῦτο ὄνομα εἰς τὰ ὑποκείμενά σας. Ἄνανδροι ἀγέλαι λαῶν! Αἱ προδοσίαι σας, αἱ ἐπιβουλαὶ σας μὲ βιάζουσι νὰ σᾶς ἀποχωρισθῶ.

Εἰς τὸ ἐξῇς κάθε δεσμὸς μεταξὺ ὑμῶν καὶ ἐμοῦ κόπτεται.

Βαθειὰ μόνον θὰ φέρω εἰς τὴν ψυχὴν μου τὴν ἐντροπὴν ὅτι σᾶς ἐδιοικοῦσα. Ἐπατήσατε τοὺς ὅρκους σας. Ἐπροδώσατε Θεὸν καὶ Πατρίδα. Ἐπροδώσατε καὶ ἐμὲ εἰς τὴν στιγμὴν καθ' ἦν ἤλπιζα ἢ νὰ νικήσω ἢ νὰ συναποθάνω μαζὺ σας ἐνδόξως.

Σᾶς ἀποχωρίζομαι λοιπὸν!

Τρέξετε εἰς τοὺς Τούρκους, τοὺς μόνους ἀξίους φίλους τῶν φρονημάτων σας. Ἐξέλθετε ἀπὸ τὰ δάση, καταβῆτε ἀπὸ τὰ βουνά, τὰ ἄσυλα τῆς ἀνανδρίας σας. Τρέξατε εἰς τοὺς Τούρκους καὶ καταφιλήσατε τὰς χεῖρας των, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἀκόμη στάζει τὸ ἱερὸν αἷμα τῶν κατασφαγέντων ἀπανθρώπως κορυφαίων τῆς θρησκείας Πατριαρχῶν, ἀρχιερέων καὶ μυρίων ἄλλων ἀθώων ἀδελφῶν σας. Ναί! Τρέξετε, ἀγοράσετε τὴν σκλαβίαν σας μὲ τὴν ζωὴν σας καὶ μὲ τὴν τιμὴν τῶν γυναικῶν καὶ παιδίων σας.

Σεῖς δὲ σκιαὶ τῶν γνησίων Ἑλλήνων καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λόχου, ὅσοι προδοθέντες ἐπέσατε θύματα διὰ τὴν εὐδαιμονίαν τῆς Πατρίδος, δεχτῆτε δι' ἐμοῦ τὰς εὐχαριστήσεις τῶν ὁμογενῶν σας!

Ὀλίγος καιρὸς καὶ στήλη θὰ ἀνεγερθῆ νὰ διαιωνίση τὰ ὀνόματά σας. Μὲ χαρακτῆρες φλογεροὺς εἶναι ἐγκεχαραγμένα εἰς τὰ φίλτρα τῆς καρδίας μου, τὰ ὀνόματα ἐκείνων ὅσοι μέχρι τέλους μ' ἔδειξαν πίστιν καὶ εἰλικρίνειαν.

Ἡ ἐνθύμησίς των θὰ εἶναι πάντοτε τὸ μόνον δροσιστικὸν ποτὸ τῆς ψυχῆς μου."

Τι είχε πει για την Τουρκία το 1815! Παραμένει απίστευτα επίκαιρο!

ΝΑΥΑΡΙΝΟ

 

«Τη επαύριον μετά την μάχην πολλά πρωί παρετήρησαν μερικοί ναύται εις την μικράν νήσον Σφαγιάν κινήματα μανδηλίων και εγνώρισαν τέλος πάντων γυναικώδεις μορφάς. Εις Γάλλος αξιωματικὸς επήδησε πρώτος εις εν σκαφίδιον και άλλοι μερικοί ναύται μετ' αυτόν, οίτινες ευθύς επέστρεψαν φέροντες οκτώ Ελληνικά κοράσια, τα οποία την νύκτα είχαν ελευθερωθή από την δυναστείαν των Τούρκων, εις εν σεσαθρωμένον σκαφίδιον. Είχαν φύγει από το Ζόγχιον, όπου εφυλάσσοντο αιχμάλωτοι, και έφθασαν εις εκείνον τον τόπον, όθεν ηλευθερώθησαν. Τί έγειναν οι συγγενείς των δεν ήξευρον και ως φαίνεται εστάλησαν εις την Γαλλία διά να εύρωσιν εκεί, σιμά εις τους ενθουσιασμένους Γάλλους την ευτυχίαν των».

Διαβάζοντας την βαθιά ανθρώπινη αυτή σκηνή, μέσα στην παραστατική «Περιγραφή της εν Ναυαρίνω Ναυμαχίας και των αμέσως προηγησαμένων Περιστάσεων», που μετέφρασε από το γερμανικό πρωτότυπο και φρόντισε να εκδοθεί στην Πέστη, δύο μόλις χρόνια μετά το μέγα γεγονός της 20ης Οκτωβρίου 1827 (που γέννησαν οι θυσίες εξίμισι χρόνων), ο «Ζήσης Σωτήρης ο Έλλην», αναζητώ πληροφορίες για την ζωή του.

 Ένας φλογερός Μακεδόνας από τα Σέρβια Κοζάνης ήταν, γιος αρματολού και έμπορος εγκατεστημένος από χρόνια στην Πέστη της Αυστροουγγαρίας. Με την έναρξη της Επανάστασης ξεκινά αμέσως για τη Μακεδονία αλλά συλλαμβάνεται και ρίχνεται στις οθωμανικές φυλακές. Θα αποδράσει δωροδοκώντας τους φρουρούς και θα φτάσει στη Χαλκιδική, για να πολεμήσει στο πλευρό του Εμμανουήλ Παπά και κατόπιν στη Νάουσα. Περνώντας από την Κοζάνη συλλαμβάνεται ξανά αλλά και πάλι διαφεύγει κι από τον Όλυμπο κατεβαίνει στη νότια Ελλάδα, όπου θα συμμετάσχει σε πολλές μάχες στη Στερεά, τα νησιά και την Πελοπόννησο, μαζί με άλλους Μακεδόνες. 

Οι πρόκριτοι της Πελοποννήσου – Αντιμαχόμενες φατρίες

Ο Νικ. Μοσχοβάκης αναφέρει ότι η Πελοπόννησος “εμόρφωσε τελειότερον το της αυτοδιοικήσεως σύστημα[1]“. Στην Πελοπόννησο, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη Τουρκοκρατία, οι πρόκριτοι υπήρξαν ένας από τους βασικότερους διοικητικούς και δημοσιονομικούς φορείς, με πολιτική εξουσία, οικονομική δύναμη και μεγάλη επιρροή στο λαό.

Οι απαρχές της συγκρότησης του μηχανισμού αυτού τοποθετούνται στην εποχή της δεύτερης Ενετοκρατίας στην Πελοπόννησο (1685-1715), όταν αναδείχθηκε μια ισχυρή αγροτική ολιγαρχία που έτεινε να αντικαταστήσει τους Τούρκους φεουδάρχες. Οι νέοι αυτοί τοπικοί αρχηγοί άντλησαν τη δύναμή τους από το διοικητικό σύστημα των Ενετών, αξιοποιώντας τα προνόμια που τους έδιναν. Έτσι ορισμένες οικογένειες, όπως οι Νοταράδες στην Κόρινθο, οι Ζαΐμηδες στα Καλάβρυτα, οι Μπενάκηδες στη Μεσσηνία, κ.ά., απόκτησαν σημαντική πολιτική και οικονομική δύναμη.

Αυτές οι οικογένειες κατάφεραν να διατηρήσουν και να εδραιώσουν την εξουσία τους και μετά την Οθωμανική ανακατάληψη της Πελοποννήσου το 1715. Σ’ αυτό συνετέλεσε σημαντικά η οικειοθελώς και έγκαιρη υποταγή των προεστών στα οθωμανικά στρατεύματα. Χαρακτηριστικά ο Κανέλλος Δεληγιάννης αναφέρει ότι οι Πελοποννήσιοι προεστοί πέτυχαν “δια σουλτανικού φιρμανίου”, την αναγνώριση προνομίων, κυρίως “δημοκρατικήν διοίκησιν”, δηλαδή δυναμική και διευρυμένη τοπική αυτοδιοίκηση με αντιπροσώπους που αποφάσιζαν “εις τας εκλογάς και εις την διανομήν των επιτοπίων φόρων[2]“.

Οι Πελοποννήσιοι κοτσαμπάσηδες αντλούσαν την οικονομική δύναμή τους από τη μεγάλη γαιοκτησία – σαφώς μικρότερη από αυτήν των Οθωμανών μεγαλογαιοκτημόνων – από την ενοικίαση των φόρων και από το εμπόριο. Δεν ήταν απλοί μεγαλογαιοκτήμονες αλλά ταυτόχρονα μεγαλέμποροι και εισπράκτορες των φόρων. Επίσης, αντλούσαν δύναμη από τις επιγαμίες με άλλες ισχυρές οικογένειες Πελοποννησίων προυχόντων.

Οι προύχοντες της Πελοποννήσου δεν αποτελούσαν ένα ενιαίο σώμα ταξικά και κοινωνικά διαμορφωμένο. Είχαν όμως συνείδηση ότι ήταν ξεχωριστή τάξη, αυτοπροσδιορίζονταν ως “ευγενείς” και άρχοντες, ενώ τα παιδιά τους προσφωνούνταν “αρχοντόπουλα”. Μεταξύ τους υπήρχαν πολλά και αντικρουόμενα συμφέροντα, που οδηγούσαν σε διαμάχες, οι οποίες έφταναν σε δολοπλοκίες ή ακόμα και δολοφονίες, επεκτείνονταν στην πρωτεύουσα του πασά, στην Τρίπολη, και συχνά έφταναν έως την Κωνσταντινούπολη.

Στην Πελοπόννησο προεπαναστατικά υπήρχαν δύο δίκτυα προκρίτων, που βρίσκονταν σε συνεχή και σκληρή αντιπαράθεση. Η μια φατρία, υπό τον προεστό της Βοστίτσας Σωτηράκη Λόντο, είχε οπαδούς τον Ασημάκη Ζαΐμη από τα Καλάβρυτα, τον Γεώργιο Σισίνη από τη Γαστούνη, τον Γρηγόριο Παπαφωτόπουλο από την Αρκαδία, τον Αναγνώστη Κοπανίτσα από τον Μυστρά και τον Γιαννούλη Καραμάνο από τον Άγιο Πέτρο. Έτσι στη διάρκεια της διοίκησης της Πελοποννήσου από τον Βελή, γιο του Αλή Πασά (1806-1812), επειδή η οικογένεια Λόντου είχε εξαιρετικές σχέσεις με αυτόν, όσοι πρόκριτοι ήταν με το πλευρό του Λόντου ευνοήθηκαν.

Ανδρέας Κούκος: Τα δάνεια της Επανάστασης του 1821 και η καταστροφική διαχείριση του εθνικού χρέους! Εξαιρετικό!!!

Τα δάνεια της Επανάστασης του 1821 και η καταστροφική διαχείριση του εθνικού χρέους που οδηγεί στα σημερινά αδιέξοδα! Ο Ανδρέας Κούκος στην εκπομπή «30 Λεπτά Ιστορίας», μιλά για το «στραβό» μας ξεκίνημα και γιατί ποτέ δεν καταφέραμε να διορθώσουμε την πορεία μας. Ο Καποδίστριας που το προσπάθησε δολοφονήθηκε.

Ο αρνητικός ρόλος  των Κωλέττη, Μαυροκορδάτου, Κουντουριώτη και η άρνηση Καποδίστρια - Υψηλάντη να υπογράψουν κείμενο υποτέλειας και παραχώρησης Εθνική Κυριαρχίας.

Ο κ. Κούκος μιλά για το δάνειο του1823-1824 από το city και τις τράπεζες του Λονδίνου. Το δάνειο του 1825 για το οποίο η ελληνική πλευρά ούτε που ρωτήθηκε.
Πόσα χρήματα απ’ αυτά τα χρήματα έφθασαν στην Ελλάδα και πως τελικά αξιοποιήθηκαν ή σπαταλήθηκαν;
Πως φθάσαμε στην πράξη Υποτέλειας του 1825;

Πως ένας πειραιώτης πολιτικός κρατούμενος ανακάλυψε στις φυλακές της Αίγινας το υπόγειο κελί του Νικηταρά!

Και όμως συνέβη! Ένας πολιτικός κρατούμενος ήταν αυτός που ανακάλυψε το υπόγειο κελί του Νικηταρά στις φυλακές της Αίγινας, που χτίστηκαν το 1829 και αρχικά λειτούργησε το Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο!

Ο κρατούμενος, που έκανε την ιστορική αποκάλυψη ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Μπελαβίλας, πατέρας του καθηγητή του ΕΜΠ και εσχάτως υποψήφιου δήμαρχου Πειραιά Νίκου Μπελαβίλα.

Ο πολιτικός μηχανικός Γιώργος Μπελαβίλας ήταν ένας από χιλιάδες πολίτες, που διώχθηκαν, με ένα νόμο- κατασκεύασμα του 1947, για τις πεποιθήσεις του.

Ο Μπελαβίλας είχε καταδικαστεί από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών σε ισόβια κάθειρξη για παράβαση του Αναγκαστικού Νόμου 509/47 «περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του πολιτεύματος, του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών (!) των πολιτών»,

Μετά την καταδίκη ακολουθούσαν για τους χιλιάδες διωχθέντες από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις της Δεξιάς, όπου βρήκαν φιλόξενη στέγη και πολλοί ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των Γερμανών, εξορία και φυλακίσεις.

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΝ (ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΟΥ) ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ

Επιμέλεια: Σπύρος Θεοδωρόπουλος

Ένα συγκλονιστικό «απόλογο»

Στον βαθμό που μπόρεσα να το «ψάξω», το κείμενο αυτό, ολόκληρο και σε αυτή τη μορφή, δεν υπάρχει στο διαδίκτυο.

Αξίζει, νομίζω, και με το παραπάνω, τον κόπο να διαβαστεί.

Στο αναρτημένο βίντεο, το απόσπασμα απαγγέλει η Ναταλία Καποδίστρια, τελευταία απόγονος της Οικ. Ι.  Καποδίστρια
 (Από το 38' και μετά)

Εισαγωγικό σημείωμα:

Ο Γεώργιος Τερτσέτης, (1800-1874), το διαλεχτό αυτό τέκνο τού Γένους, ο ένας από τους δύο ακέραιους και γενναίους δικαστές, (ο άλλος ήταν ο Α. Πολυζωίδης), που με την αλύγιστη στάση τους απέτρεψαν την άδικη εκτέλεση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για εσχάτη προδοσία το 1834, ο άνθρωπος στον οποίον ο Γέρος τού Μοριά υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του, σε ένα κείμενό του με τίτλο «απόλογα* για τον Ιωάννη Καποδίστρια», παραθέτει την παρακάτω συγκλονιστική διήγηση μη κατονομαζομένου «φιλαλήθους διηγητή» προς τον ίδιον (τον Γ. Τερτσέτη).

Η διήγηση αυτή, φέρει τον Ιωάννη Καποδίστρια να απευθύνει εμπνευσμένα λόγια στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, ο οποίος, τρία χρόνια αργότερα (1831) θα γινόταν ένας από τους δολοφόνους του…

(*) Διηγήσεις, ιστορίες, μύθοι

*

Εις τα 1828 εις την Αίγινα επήγε ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης να επισκεφθεί τον Κυβερνήτη [Ιωάννη Καποδίστρια]. 

Εφόρεσε τη λαμπρότερη ενδυμασία του, βουτημένη εις το μάλαμα• εγελούσαν τα φορέματά του, εγελούσε η καρδιά του, διατὶ ο νέος είχε κλίση προς τον Κυβερνήτη• τον εδέχθη αυτὸς ως πατέρας τον υιό, αλλὰ του είπε: 

Δεν σ’ επαινώ διὰ τα φορέματά σου· και πριν πατήσω τα χώματα τα Ελληνικά, και αφού ήλθα και είδα το εβεβαιώθηκα, είναι καιροὶ που πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια, και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο.

Είδα πολλὰ εις τη ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα, δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδεί• προείδα μεγάλα δυστυχήματα διὰ την πατρίδα, αν εσείς δεν θα είσθε σύμφωνοι μαζί μου και εγὼ με εσάς. «Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας», εφώναζαν γυναίκες αναμαλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανὰ γδυτά, κατεβασμένα απὸ τες σπηλιές• δεν ήτον το συναπάντημά μου φωνὴ χαράς, αλλὰ θρήνος• η γη εβρέχετοαπὸ δάκρυα· εβρέχετο η μερτιὰ και η δάφνη τού στολισμένου δρόμου απὸ το γιαλὸ εις την Εκκλησία• ανατρίχιαζα, μου έτρεμαν τα γόνατα, η φωνὴ τού λαού έσχιζε την καρδιά μου• μαυροφορεμένες, γέροντες, μου εζητούσαν να αναστήσω τους αποθαμένους τους, μανάδες μού έδειχναν εις το βυζὶ τα παιδιά τους, και μου έλεγαν να τα ζήσω, και ότι δεν τους απέμειναν παρὰ εκείνα και εγώ, και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και εσείς με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν, και κυβέρνησις καθώς πρέπει, ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει τους αποθαμένους διατί διορθώνει τη ζημία τού θανάτου και της αδικίας· δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχει συνείδηση, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας. Δύναμαι να κάμω εγώ όλα αυτά, και να δικαιολογήσω την [α]παντοχή του κόσμου; Δύναμαι να πράξω μηδέν, χωρίς τη σταθερά ομοφροσύνη τών πρώτων τού τόπου; Δεν είναι κίνδυνος, ότι τα αγαθοεργήματά τους εις τον αγώνα έχυσαν πλησμονήν ορέξεων, απαιτήσεων εις τα στήθη τους; Πλησμονήν αφιλίωτη με το γενικό καλό, με το κύρος τής εξουσίας και με την ευτυχία τού λαού· αν ευρεθώμεν εις αντιλογίαν, αντίμαχοι εις το φρόνημα, ποίος θα μονομερήσει; Εγώ ή εκείνοι; – Υιὲ τού Μαυρομιχάλη, διὰ να με τιμήσεις ήλθες ευμορφοστολισμένος, το εννοώ και σε αγαπώ, όθεν και σου ανοίγω την καρδία μου.

9 Αυγούστου 1823 ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει ηρωικά!

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Σήμερα, που λέξεις όπως ένοπλη αντίσταση, άρνηση υποταγής, ελευθερία μέχρι πτώσης προκαλούν φλύκταινες στους αρνητές μακελάρηδες της αλήθειας.

9 Αυγούστου 1823 και ο 33χρονος Σουλιώτης και Αρβανιτης Μάρκος Μπότσαρης, οπλαρχηγος καί Στρατηγός της Επανάστασης στη Δυτική Ελλάδα,  με τους λιγοστούς άντρες του (προκειμένου να καθυστερήσουν την προέλαση των  Τουρκικών στρατεύματων  για το  Μισολόγγι) προσεγγιζει το  στρατόπεδο τους.

Οι περισσότεροι Τουρκαλβανοί κοιμούνται και οι Σουλιώτες κάνουν αυτό που ξέρουν καλά.

Σιωπηλές σκιές στο σκοτάδι κρατώντας μόνο γυμνά σπαθιά , περπατώντας μουλωχτά  μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού και βρίζοντας - επίτηδες - στα αρβανιτικα τους αρχηγούς τους, προσεγγίζουν τα τσαντηρια των πασάδων στο  Κεφαλόβρυσο και με το σαλπισμα σύνθημα ορμάνε και σπέρνουν πανικό, σύγχυση και θάνατο. 

Ο Μάρκος σαν  θεριό μπαίνει στις σκηνές των αξιωματουχων και  ψάχνει τον "μεγάλο" τον Αλήπασα Άγο Βασιάρη.

Τον συλλαμβάνει και τον παραδίδει  στα παλληκάρια του.

Ο αποτυχημένος έμπορος που τον χλεύαζαν.Ήταν από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας και προκάλεσε την ελληνική επανάσταση. Νικόλαος Σκουφάς, ο ήρωας που πολέμησε με το μυαλό του

Ο Νικόλαος Σκουφάς ήταν ένας από τους ιδρυτές και ο ουσιαστικός αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στο Κομπότι της Άρτας το 1779. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα.

Μπήκε στη βιοπάλη από μικρός. Κατάφερε να ανοίξει ένα μικρό μαγαζί στην Άρτα και κατασκεύαζε σκούφους. Απ΄ αυτή του την τέχνη απέκτησε και το προσωνύμιο Σκουφάς.

Μην αντέχοντας την καταπίεση του Αλή πασά, έκλεισε το μαγαζί και ξενιτεύτηκε στην Οδησσό. Η ρωσική πόλη αποτελούσε το «Ελ Ντοράντο» των δαιμόνιων Ελλήνων εμπόρων.

Εκεί έρχονταν πάμφτωχοι και αναδεικνύονταν οικονομικά και κοινωνικά.

Ο Σκουφάς όμως δεν πρόκοψε. Συνήθως εργαζόταν ως υπάλληλος σε εμπορικά καταστήματα....
Μπορεί το όνειρο της καταξίωσης να μην ευοδώθηκε, κανένας όμως δεν μπορούσε να του πάρει το όνειρο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό....

Όλη του την ενεργητικότητα τη διοχέτευσε σε αυτόν τον σκοπό. Έστω και αν φαινόταν ουτοπικός, ειδικά για έναν ασήμαντο υπάλληλο....

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814 ίδρυσε στην Οδησσό μαζί με τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Εμμανουήλ Ξάνθο, τη Φιλική Εταιρεία....

Τα πρώτα χρόνια οι απογοητεύσεις ήταν πολλές. Η Εταιρεία δεν μπορούσε να προσελκύσει σημαίνοντα μέλη της ελληνικής παροικίας. Οι Έλληνες μεγαλέμποροι έβλεπαν τον Σκουφά ως έναν υπαλληλάκο και χρεωκοπημένο έμπορο. Τον χλεύαζαν μάλιστα γι’ αυτό. Εκείνος όμως δεν παραιτήθηκε από το όνειρο. Ήταν αποφασισμένος. Αυτό τον ιερό σκοπό θα τον πετύχαινε.

Το φθινόπωρο του 1817 η Εταιρεία σημείωσε τις πρώτες της επιτυχίες με τη μύηση των καπεταναίων Αναγνωσταρά, Χρυσοσπάθη κ.α.

Τον Απρίλιο του 1818 τόλμησε και μετέφερε την έδρα της Εταιρείας στην «καρδιά του εχθρού», στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να μυήσει σημαντικούς Φαναριώτες και να έχει άμεση επαφή με τη σκλαβωμένη πατρίδα.



Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronouo-apotichimenos-emporos-pou-ton-chlevazan-itan-apo-tous-idrites-tis-filikis-eterias-ke-prokalese-tin-elliniki-epanastasi-nikolaos-skoufas-o-iroas-pou-polemise-me-to-mialo-tou/
ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Η αιωνιότητα της 9ης Ιουλίου: Από το 1821 στο 1974 και το σήμερα

Ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ήλθε ξανά η επέτειος της «9ης Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία της Κύπρου» και είμαστε πάλιν με χέρια αδειανά. Πολλαπλώς…

Τι θα προσφέρουμε στον ιερομάρτυρα Κυπριανό και τους λοιπούς συμμαρτυρήσαντες εκατοντάδες κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς; Λόγια φτηνά, όπως και άλλες φορές; Τέτοια που ιδίως μετά τα λοιπά τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου 1974 μοιάζουν χωρίς αντίκρυσμα αφού η Κύπρος ζει υπό νέα τουρκική κατοχή;

Έτσι ο Ιούλιος και όλο το πυρίκαυστο από τους καύσωνες θέρος της Κύπρου περιέχει μέσα του δεινά και οδυνηρά εγκαύματα που καμιά επάλοιψη δεν μπορεί να τα επουλώσει. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στα γεγονότα του 1974 η πρόληψη θα ήταν η καλύτερη αγωνία και έγνοια για να μην δημιουργηθούν. Όμως, όπως φαίνεται ο καύσωνας ήταν αρχικά εσωτερικός και είχε κάψει πρώτα πρώτα τας φρένας όσων διαχειρίζονταν τις λεπτές ισορροπίες μέσα και πάνω στις οποίες ολόκληρος ο ελληνισμός επιβιώνει. Διαφορετικά αποβιώνει τραγικά! Δηλαδή και με τη δική του ευθύνη.

Στην περίπτωση της 9ης Ιουλίου του 1821 της Κύπρου το δράμα ήταν και αυτό τεραστίων διαστάσεων. Η Κύπρος έχασε την κεφαλή της, δηλαδή τον αρχιεπίσκοπό της και τους λοιπούς συνοδικούς, αλλά και πλήθος λοιπών κληρικών, μοναχών, λαϊκών! Ακόμη και για ευτελείς λόγους, σκοπούς για να αρπάξουν τις ελληνικές περιουσίες, πέραν, βεβαίως, από τους εθνικούς λόγους λόγω της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης!

Αλλά εδώ συμβαίνει και το εξής μεγαλοπρεπές παράδοξο. Άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να σωθούν και οι ίδιοι και οι περιουσίες τους, εξωμόνοντας, τουρκεύοντας προτίμησαν για ένα αδήριτο εσωτερικό φιλότιμο να μαρτυρήσουν και να θυσιαστούν για να παραμείνουν εσαεί Χριστιανοί Ρωμηοί στηριγμένοι στην πίστη τους. Κατά συνέπειαν έμειναν ελεύθεροι, χωρίς να προσκυνούν οποιοδήποτε άλλο διεκδικητή θεό, όπως είναι ο Μαμμωνάς, δηλαδή το χρήμα!

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός - Απαγχονίστηκε την 9η Ιουλίου 1821

Άλλα κείμενα για την ηρωική επανάσταση των Ελλήνων της Κύπρου και τον ηρωικό θάνατο του αρχιεπισκόπου Κυπριανού ΕΔΩ

«Θνήσκε υπέρ πίστεως ☦ και μάχου υπέρ πατρίδος … 

καθότι οι υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνιζόμενοι,

 και υπό Θεού στεφανούνται  🙌, 

και παρά τοις ανθρώποις εγκωμιάζονται. 🌸»

{ γραφέν υπό αυτού του ιδίου ✍του Εθνομάρτυρος 🌹Αρχιεπισκόπου Κυπριανού είς το Ιδρυτικόν Έγγραφον της Ελληνικής Σχολής Λευκωσίας }

🔸Γράφει μεταξύ άλλων ο γεραρός και οτρηρός Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων { επιστολή εκ των αρχείων του με ημερομηνία 21 Αυγούστου 1816 } προς τον μαχαιριώτην Αρχιεπίσκοπον :

" Εγώ δε, Μακαριώτατε Δέσποτα ☦ , όλων τούτων δι όλου πειραθείς εις την μικράν άμα τε και μεγάλην μετά της θεσπεσίας σου ψυχής παροικίαν μου, αναλογίζομαι καθ εκάστην τον πλατύν και ευώδη λειμώνα των αρετών σου 🌸. Και ως μέλιττα μικρά 🐝περιϊπτάμενος με την διάνοιαν , επαινώ και κηρύττω μετ' ευφημίας τα ακήρατα των κατορθωμάτων σου άνθη "

Προέφη - ούτως ειπείν - ο Οικονόμος την μαρτυρικήν ομολογίαν του Ανδρός 🌹 ολίγον τι ύστερον...

Και πράγματι : Μόλις ανεφάνησαν εις το προσκήνιον οι πρώτες βαρβαρότητες { διήγησις του Άγγλου περιηγητού John Carne  περί των τραγικών σκηνών του Ιουλίου 1821 } , τότε αφόβως ο Κυπριανός , με επικείμενο τον κίνδυνον της ιδίας αυτού ζωής και ένδακρυς περί των διαδραματιζομένων σφαγών και δηώσεων , ερωτώμενος διατί δεν εγκαταλείπει τη Μεγαλόνησο ανεκοίνωσε την αμετάθετον του απόφασιν να παραμείνει έως άκρας θυσίας εαυτού 🥀 προς υποστήριξιν του βασανιζομένου ποιμνίου του ...

Σε άλλο σημείο αναφέρει ο αοίδιμος Οικονόμος τα εξής :

" Απεστάλης από τον ουρανόν ποιμήν αγαθός, δια να ποιμαίνης το λογικόν σου ποίμνιον και με λόγον, και με έργον, και με πράξιν, και με διδασκαλίαν, και με αυτήν εάν τύχη την ανεκτίμητόν σου ψυχήν. 

Η 9η Ιουλίου 1821 και ο Βασίλης Μιχαηλίδης (1849/1853-8 Δεκεμβρίου 1917)

Κύπρος, 9 Ιουλίου 1821:

Τιμή και Δόξα στους Έλληνες της Κύπρου, που επαναστάτησαν, στα 1821!! 

Ημέρα ντροπής, για την πολιτική τάξη και τους κατά καιρούς ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας, που κρατούν άγνωστο στους Ελλαδίτες και ειδικά στους νέους, την Επανάσταση στην Κύπρο, αλλά και τον Εθνικό ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη και το έργο του.

Η 9η Ιουλίου 1821 και ο Βασίλης Μιχαηλίδης (1849/1853-8 Δεκεμβρίου 1917)

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,

κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη,

κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!

Στις 9 Ιουλίου φέτος συμπληρώνονται 204 χρόνια από τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και άλλων Κυπρίων επισκόπων από τον Τούρκο κατακτητή.

 Ήταν η πρώτη θυσία Κυπρίων για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά της μαρτυρικής Κύπρου από τη μακρόχρονη τούρκικη σκλαβιά. 

Ο Βασίλης Μιχαηλίδης έγραψε το βαθυστόχαστο ποίημα «Η 9η Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία Κύπρου» που έγινε ο εθνικός, θα ’λεγα, ύμνος της Κύπρου και η ηρωική αντίσταση του λαού μας ενάντια στη δουλεία.

Αλλά ας δούμε πρώτα για τον δημιουργό αυτού του έπους. Ο Βασίλης Μιχαηλίδης ο εθνικός ποιητής-σύμβολο της Κύπρου, γεννήθηκε στο Λευκόνοικο της Μεσαορίας με τη χρονιά γέννησής του να είναι ανακριβής μιας ούτε και ο ίδιος γνώριζε πότε ακριβώς γεννήθηκε. Οι πηγές την τοποθετούν από το 1849 έως το 1853.

Οἱ Ἕλληνες Πατριῶτες ποὺ συνεμαρτύρησαν τὴν νύχτα ἐκείνη στὸ Βελιγράδι. Τὸ ἡμερολόγιο ἔδειχνε 11 Ἰουνίου 1798.

[Ὅποιος ἐλεύθερα συλλογᾶται, συλλογᾶται καλά

ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ ΘΕΤΤΑΛΟΣ, Φυσικῆς Ἀπάνθισμα ]

Μὲ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, ἡ Ἑλλὰς ἐτερομορφώθηκε. Ἡ Νέα -ὅπως συνηθίσαμε νὰ τὴν ἀποκαλοῦμε- Ἑλλάς ἀναπτύχθηκε συνειδητοποιῶντας τὴν ἐθνικὴ της ἀτομικότητα μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ἀμίμητης δουλείας.

Ἡ Ἑλλὰς εἶναι τὸ μοναδικὸ στὴν Ἱστορία Ἀρχαῖο Ἔθνος τὸ ὁποῖο, ἐνῶ ὑποδουλώθηκε γιὰ τέσσερις αἰῶνες, παρέμεινε ζωντανὸ καὶ ἐλεύθερο. Ἡ προπαρασκευὴ τῆς Ἐπαναστάσεως δὲν παρουσιάζει μόνο πολιτικὸ ἐνδιαφέρον.

Σημαντικὸ ρόλο στὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων διαδραμάτισε ἡ ἀκαδημαϊκὴ διδασκαλία τῶν Φυσικῶν, Μαθηματικῶν καὶ ἄλλων Φιλοσοφικῶν μαθημάτων στὶς πρῶτες ἀπὸ τὴν ἅλωση Ἑλληνικὲς Σχολές. Ἦταν ἡ διδασκαλία ποὺ διατήρησε τὴν Παλαιὰ Παράδοση τῆς φιλοσοφικῆς μαθήσεως καὶ τὴν ὁποία δὲν διανοήθηκαν ποτέ, εἴτε νὰ διακόψουν, εἴτε νὰ καταργήσουν οἱ κατακτητές.

Ἐν ἔτει 1778, ὁ Ἡγεμόνας τῆς Βλαχίας, Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ἐκδίδει σχετικὴ διαταγή.

"Τὸν μὲν τῶν φυσικῶν διδάσκει Ἑλληνιστί, παρακολουθοῦντα τῷ Ἀριστοτέλει καὶ τοῖς ὑπομνηματισταῖς αὐτοῦ."

Ἡ Φυσικὴ Ἀκρόασις τοῦ Ἀριστοτέλη ἀποτελοῦσε βασικό διδακτικὸ ἐγχειρίδιο. Τὸ πρόγραμμα διδασκαλίας περιελάμβανε Λογική, Ἠθική, Ρητορική, Φυσικὴ καὶ Μεταφυσική. Ἀστρονομία, Ἑλληνικὴ καὶ ξένη Φιλοσοφία, Χημεία καὶ Ζωολογία. Μὲ σκοπὸ τὴν ἐκλαΐκευση τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν πρακτικῶν γνώσεων, ἡ προ-Ἐπανασταστικὴ ἀναμόρφωση τῆς ἐκπαιδεύσεως στὰ δημοτικὰ σχολεῖα βασίστηκε στὴν διδασκαλία τῆς Φυσιογνωσίας. Καὶ μὲ τὴν εἰσαγωγή τῆς δημώδους Φυσικῆς, ὁ πρωτοπόρος Ρήγας Βελεστινλῆς ὁ Θετταλός ἔδειξε τὴν Ὁδὸ ποὺ ὄφειλε νὰ ἀκολουθήσει ὁ Ἑλληνισμός.

π. Ευάγγελος Παπανικολάου: Οι Ήρωες του 1821

π. Ευάγγελος Παπανικολάου​ καλεσμένος του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Ασπροπύργου τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2022 στην ενοποιημένη διάλεξη με θέμα: Οι Ήρωες του 1821.

Όλες οι oμιλίες του π. Ευάγγελου: • π. Ευάγγελος Παπανικολάου

Μία από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τη μάχη στο Μανιάκι που διεξήχθη στις 20 Μαΐου 1825.

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Πρόκειται για μια αναφορά ενός αγωνιστή από την Κυπαρισσία την οποία υπέβαλε στον κυβερνήτη Καποδίστρια όταν αυτός είχε αποβιβαστεί στον Πόρο τον Ιανουάριο του 1828 και είχε εγκαταστήσει στο νησί προσωρινά την έδρα της κυβέρνησής του.

Με τρόπο περιεκτικό όσο και δραματικό περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιέπεσε μετά τη μάχη στο Μανιάκι και παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτήν.

Να σημειωθεί ότι αν και ακρωτηριασμένος κατόρθωσε να φτάσει στον Πόρο και να επιδώσει την αναφορά του προσωπικά στον κυβερνήτη.

Η αναφορά έχει ως εξής:

«Εξοχώτατε Κυβερνήτα της Ελλάδος

Ίδετε την αθλιότητα εις την οποία κατήντησα διά την πατρίδα.Αφού επολέμησα εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με τα στρατεύματα τα Αρκάδια έτη πέντε, τέλος ευρέθην και εις την μάχην την γενομένην ανά μέσον Σαπρίκης και Μανιάκης ομόρων χωρίων Αρκαδίας και Νεοκάστρου, έν ή έπεσεν ο αοίδημος Γρηγόριος Δικαίος ο Φλέσσας. Έν ώ Κυβερνήτα είμεθα τρείς χιλιάδες τον αριθμόν εις την θέσιν εκείνην, Έλληνες οι περισσότεροι, ιδόντες το σμήνος των πολεμίων έφυγον, εμείναμεν επτακόσιοι περίπου στρατιώται, διήρκεσε δε η μάχη ώρας δέκα.

Έκ των επτακοσίων δε, μόλις εύρον οι πολέμιοι εξήκοντα ζωντανούς μέν, αλλά πληγωμένους απήγον εις το Νεόκαστρον, ένθα όσους έκ των εξήκοντα εγνώρισαν ότι ήσαν εκ των εν Ναυαρίνοις ηττηθέντων, τούτους ακρωτηρίασαν κατά διάφορα μέλη. Ηκρωτηρίασαν δε και εμέ κατά τους πόδας και τρόπω άσπλαχνο, ως ο μάγειρος όταν κόπτη το κρέας αλύπως όταν θέλη να κάμη λεπτόν ψητόν. Και έκτοτε άχρι του εμπρησμού του εχθρικού στόλου περιφερόμην εις Νεόκαστρον ένθα κακείτε ελεεινώς.

Αφανισθέντος δε του στόλου έγινε σύγχυσις, έλαβα καιρόν και έφυγα με αυτά τα ποδάρια. Διασωθείς δε εύρον τρία μου τέκνα αιχμαλωτισμένα, και τα άλλα εις αθλίαν κατάστασιν, ώστε οι άθλιοι παρ΄αθλιωτάτου προσδοκώσι κηδεμονίαν. Εις τοιαύτην λοιπόν κατάστασιν ευρισκόμενος προτρέχω προς Σε, τον κοινόν πατέρα, όστις ενεμπιστεύθης την ολικήν παρακαταθήκην του Έθνους, να δείξης προς την ταλαίπωρον οικογενειά μου την πατρική σου κηδεμονία, ήτις παρ΄αξίαν στερουμένη του επιούσιου άρτου επαιτεί.

Υποσημειούμαι δε με σέβας τα΄οφειλόμενον

Τη 5 Μαρτίου 1828 Ο Ευπειθής και τεθλιμμένος πολίτης

Εν Πόρω Γιώργης Αρκαδινός

( Γ.Α.Κ. Γεν.Γραμμ. φακ. 25 )

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1NctkMT1kp/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος – Ατρόμητος αγωνιστής το 1821, μεγάλος αγνοημένος μετά

«Επολέμησεν όλας τας φυλάς των Τουρκομάνων· επολέμησε και τους ιθαγενείς της Πελοποννήσου, και τους από Βαβυλώνος ελθόντας και τους απ’ Αιγύπτου και τους από του Ίστρου, και τους από του Αχέρωνος, και τους απ’ Ανατολών και δυσμών, και τους από νότου και βορρά, και τους από γης και θαλάσσης. 

Επολέμησεν εν παντί καιρώ, και ότε ο ήλιος έβαινεν εις εξουσίαν της ημέρας, και ότε η Σελήνη έβαινεν εις εξουσίαν της νυκτός». 

(Από τον επιτάφιο λόγο του Π. Σούτσου στην ταφή του Νικηταρά, εφ. Αιών, 28 Σεπτεμβρίου 1849)

Σοφία Κορέντζελου

«ΟΝικήτας εκ γενετής ενεδύθη ως ιμάτιον την ανδρίαν⸱ τα χείλη αυτού ήσαν δίκαια⸱ κανείς δόλος δεν εκάθητο επί της γλώσσης του⸱ ηγάπα την αλήθειαν υπέρ χρυσίον και τοπάζιον⸱ ως όρος Σιών δεν εσαλεύθη πώποτε προς την ορθόδοξον πίστιν και προς την ελευθερίαν όλου του γένους⸱ ουδεμίαν έχων απαίτησιν δόξης πλούτου ή βαθμών, έζησεν άνευ στέγης, απέθανεν άνευ χιτώνος και ταφήσεται άνευ επιταφίου πέτρας. Αν ο μετριόφρων ανήρ ήκουε την στιγμήν ταύτην τους λόγους μου, ήθελεν ερυθριάσει και νεκρός! ήθελεν ανασηκωθή και ειπεί προς εμέ “παύσε! οι πανηγυρικοί σου λόγοι με τραυματίζουσιν ως μολυβδόβολα”». 

Τις σκέψεις αυτές εκμυστηρεύεται ο Παναγιώτης Σούτσος στον επιτάφιο λόγο που εκφώνησε για τη θανή του Νικηταρά και ο οποίος είναι δημοσιευμένος στο φύλλο της 28ης Σεπτεμβρίου 1849 της εφημερίδας Αιών.

Οι τέσσερις καπετάνιοι του Μοριά: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Παναγιώτης Γιατράκος, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και Νικηταράς. Επιζωγραφισμένο χαρακτικό του René Puaux (1932, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα).

Ο γενναίος Αφροαμερικανός Φιλέλληνας, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα των Ελλήνων.

Να είσαι ο Αφροαμερικανός James Jakob Williams(φωτό 1,2)από τη Βαλτιμόρη, 

να δουλεύεις ως σκλάβος σε φυτείες ζαχαροκαλαμου,να δραπετεύεις και να επιβιβάζεσαι σε πλοίο του Αμερικάνικου Ναυτικού που συμμετείχε στον πόλεμο ΗΠΑ – Αλγερινών πειρατών το 1815(όπου έχασε και ένα δάχτυλο του χεριού του).

Ο  Αμερικανός Ναύαρχος Stephen Decatur, αναγνωρίζοντας την γενναιότητά του, με το τέλος των επιχειρήσεων στην Αλγερία,  του προτείνει να πάει στην Ελλάδα στις υπηρεσίες του Άγγλου Ναύαρχου Κόχραν (αυτού του απατεώνα που αποτελούσε όρο των δανείων-προς την Ελλαδα-των Ρότσιλντ να τεθεί  αρχηγός των Ελλήνων το 1824 και έφυγε μετά τη μάχη του Αναλάτου  παίρνοντας και 3.500 λίρες αποζημίωση).

Ο Williams ακολούθησε τον Cochrane παντού σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, μέχρι την αποχώρηση του τελευταίου από την Ελλάδα, τον Δεκέμβριο του 1827. 

Ο πρώην σκλάβος συμμετείχε σε διάφορες μάχες και ναυμαχίες, στην πολιορκία του Μεσολογγίου, έχοντας λάβει μέρος και στην Έξοδο, αλλά και στην απελευθέρωση της Αθήνας.

Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση της Ναυπάκτου, ηγήθηκε μίας ομάδας Ελλήνων αγωνιστών και ανέλαβε τον έλεγχο του Ελληνικού πλοίου Σωτήρ, που ήταν ακυβέρνητο, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την λαγουδέρα και σώζοντας το  πλοίο .

ΑΛΒΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ: ''ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ'' ΓΙΑ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ

Μια απάντηση στον ανιστόρητο κύριο Πάγκαλο

Χθες το απόγευμα, καθώς ξεφύλλιζα τις κατά καιρούς ομιλίες μου σε σχολικές γιορτές για την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, το βλέμμα μου έπεσε σε παλιότερα και νεότερα αποκόμματα εφημερίδων σε βάθος πενταετίας και βάλε, με ρεπορτάζ που έπνεαν μένεα κατά της Ελλάδας ή αμφισβητούσαν τις προγονικές καταβολές και την ταυτότητα των Νεοελλήνων, ακόμα κι αυτών που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της.

Πήρα μερικά απ' αυτά στην αγκαλιά μου και τα επανέφερα στη μνήμη μου μειδιώντας. Την προσοχή μου, ωστόσο, συγκέντρωσαν οι αναφορές σε δηλώσεις Αλβανών αξιωματούχων επί κυβέρνησης Μπερίσα και Ράμα, που έβρισκαν αφορμή από τηλεοπτικές ιστορικές δικές μας σειρές ή ντοκιμαντέρ για τις εθνικές επετείους μας, για να προβάλουν τα ανιστόρητα στοιχεία τους περί ταύτισης των Ελλήνων Αρβανιτών με τους Αλβανούς, αξιοποιώντας στο έπακρο δηλώσεις ''μεταμοντέρνων'' Ελλήνων πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών ή πνευματικών δημιουργών μας (μεταξύ των οποίων και ο αμφιλεγόμενος Ν. Δήμου).

Όλοι αυτοί οι τελευταίοι δεν είχαν και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη ότι ρίχνουν νερό στον μύλο του αλβανικού εθνικισμού όταν εκφράζονται για ιστορικά θέματα χωρίς να έχουν γνώση της αληθινής ιστορίας, η οποία δεν έχει πολιτικοϊδεολογικές αγκυλώσεις και εξαρτήσεις.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης - "Τὸ Ἀθάνατον καὶ ἀνώλεθρον ἐστί".

[ τὸ ἀθάνατον καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν

ΠΛΑΤΩΝ, Φαίδων ]

Ἐγενήθη εἰς τὰ 1770. Ἦταν Δευτέρα τῆς Λαμπρῆς. Εἰς ἕνα βουνό, εἰς ἕνα δέντρο ἀποκάτω, εἰς τὴν παλαιὰ Μεσσηνία, ὀνομαζόμενο Ραμαβούνι.

Τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν δὲν μείωσαν τὸν θρῦλο τοῦ Κολοκοτρώνη.

Πατέρας του ὁ διάσημος ἀρχηγὸς τῶν ἀρματολῶν τῆς Κορίνθου, Κωνσταντῖνος Κολοκοτρώνης. Μητέρα του ἡ Ζαμπία, τὸ γένος Κωτσάκη.

Εὐφυὴς ἐκ γενετῆς, λεβέντης ἐξ ἀνατροφῆς. Ὅταν οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τὸν πατέρα του, θὰ καταφύγει στὴν Μάνη, ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἀλωνίσταινα καὶ ἐν τέλει στὸν Ἄκοβο Ἀρκαδίας, ὅπου θὰ κάνει οἰκογένεια. Ὑπὸ τὴν ἀπειλῆ τῶν Τούρκων, βγαίνει στὴν ἀντίσταση. Παίρνει τὰ ὅπλα καὶ τὰ βουνὰ καὶ, ἀποκηρυγμένος, γίνεται ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Τούρκων. Ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο περνᾶ στὴν Ζάκυνθο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ξανὰ στὴν Πελοπόννησο. Περνᾶ ἀπὸ σαράντα κύματα καὶ, διὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, φθάνει στὴν Σκιάθο.

Προσηλωμένος στὰ ἰδανικά ποὺ κλήθηκε νὰ σαρκώσει, ἐπιτελεῖ στὸ ἀκέραιο τὰ καθήκοντά του. Αὐτό τοῦ ὑπαγόρευαν ἡ παράδοση τῆς γενιᾶς του, ἡ Πίστη στὸν Θεό καὶ τὴν Πατρίδα, τὸ πάθος γιὰ Ἐλευθερία.

"(..) Μιὰ φορὰ ἐβαπτισθήκαμεν μὲ τὸ λάδι, βαπτιζόμεθα καὶ μίαν μὲ τὸ αἷμα, καὶ ἄλλη μίαν διὰ τὴν Ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος μας."

Ἐν παντὶ τρόπῳ, ἐπιχειρεῖ νὰ ἀποκαταστήσει διὰ τῆς Ἐπαναστάσεως τὴν Δημοκρατία στὴν Πελοπόννησο. Ἀποτυγχάνει. Ἐπανέρχεται στὴν Ἐπτάνησο ὅπου ὑπηρετεῖ στὸ ἀγγλικὸ στράτευμα λαμβάνοντας τὸν βαθμὸ τοῦ Λοχαγοῦ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκεῖνον τοῦ Ταγματάρχου.