Όσκαρ Λαφοντέν: «Το θεμελιώδες μέλημα των Ευρωπαίων πρέπει να είναι πώς θα απελευθερωθούν από την αμερικανική κηδεμονία»

Από δρόμος

Συνέντευξη στην Καρμέλα Νεκρές*

ΟΌσκαρ Λαφοντέν ήταν πρόεδρος του SPD, υποψήφιος καγκελάριος και αργότερα ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών. Αποχώρησε από το SPD το 2005 εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Σρέντερ και το 2007 συνίδρυσε το κόμμα της Αριστεράς, βγάζοντας την από το περιθώριο για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 2007-2010, οπότε ήταν επικεφαλής της Αριστεράς, αυτή σημείωσε τη μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία της, φτάνοντας το 12%. Όμως σταδιακά περιθωριοποιήθηκε από «μετριοπαθέστερους», και η οριστική ρήξη επήλθε όταν ο Λαφοντέν τάχθηκε ενάντια στην πολιτική της σημερινής συγκυβέρνησης υπό τον Σολτς για την Ουκρανία – την οποία υποστήριζε και η ηγεσία της Αριστεράς! Η κομματική ηγεσία ξεκίνησε τις διαδικασίες διαγραφής του, αλλά πριν αυτές ολοκληρωθούν ο Λαφοντέν αποχώρησε δηλώνοντας: «Δεν θέλω πλέον να ανήκω σε ένα κόμμα στο οποίο τα συμφέροντα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, καθώς και μια εξωτερική πολιτική προσανατολισμένη προς το διεθνές δίκαιο και την ειρήνη, δεν έχουν πια κεντρική θέση»**. Ακολουθούν αποσπάσματα από πρόσφατη συνέντευξή του, στην οποία παίρνει για μια ακόμη φορά καθαρά θέση κατά της εμπλοκής της Γερμανίας στην ουκρανική σύρραξη και υπέρ μιας χειραφέτησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ.

Είναι ακατανόητο πώς το κόμμα των Πρασίνων, που γεννήθηκε από το κίνημα της ειρήνης και είχε ως σημαία του την προστασία του περιβάλλοντος, έγινε το κόμμα του πολέμου

Γιατί πιστεύετε ότι είναι σημαντικό να αντιταχθείτε στις παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία;

Επειδή το μόνο που κάνουν είναι να παρατείνουν τον πόνο, τον θάνατο των ανθρώπων και την καταστροφή της Ουκρανίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ένας πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας ή το αντίστροφο, αλλά ένας πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Πρόκειται για μια γεωστρατηγική αντιπαράθεση που είχε ήδη ανακοινωθεί τη δεκαετία του 1990 από πολιτικούς όπως ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι Ουκρανοί είναι τα θύματα αυτής της στρατηγικής αντιπαράθεσης, που την πληρώνουν με τη ζωή τους και την καταστροφή της χώρας τους.

Όσκαρ Λαφοντέν:«Οι Αμερικανοί μας σέρνουν σε πόλεμο με την Ρωσία

Όσκαρ Λαφοντέν:

«Οι Αμερικανοί μας σέρνουν σε πόλεμο με την Ρωσία»

«Προκειμένου να επιτύχουν τους γεωστρατηγικούς στόχους τους οι ΗΠΑ κινητοποιούν άλλους να αγωνίζονται για αυτούς»

Με δηλώσεις του στο NachDenkSeiten, ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης Σρέντερ του SPD και πρώην επικεφαλής της «Die Linke», Όσκαρ Λαφοντέν, προειδοποιεί για τις παραδόσεις των αρμάτων μάχης Leopard 2 στην Ουκρανία πως ο πραγματικός στόχος των Αμερικανών είναι να συρθεί η Γερμανία στον πόλεμο με την Ρωσία.

Τονίζει μάλιστα πως όλα αυτά γίνονται για τα συμφέροντα των Αμερικανών οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν την Ουκρανία στο «φυλάκιό» τους στην Ευρώπη.

Ο Ο.Λαφοντέν γράφει: «Οι Αμερικανοί θέλουν να ακινητοποιήσουν την Γερμανία και απαιτούν την παράδοση των κύριων αρμάτων μάχης Leopard. Οι Βρετανοί παραδίδουν μερικά άρματα μάχης Challenger 2 για να ασκήσουν πίεση στην Γερμανία. Οι Πολωνοί λένε ότι θέλουν να παραδώσουν τα άρματα μάχης Leopard ακόμα και αν η Γερμανία δεν χορηγούσε την έγκριση».

Ο Λαφοντέν προειδοποιεί να μην έχουν ψευδαισθήσεις οι Γερμανοί πολιτικοί και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης: Δεν πρόκειται για την ευημερία της Ουκρανίας.

“Πότε θα το πάρουν χαμπάρι οι πολεμοκάπηλοι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας; Επί δεκαετίες, οι ΗΠΑ λένε ότι η Ουκρανία πρέπει να γίνει το φυλάκιό τους για να κυριαρχήσει στην ευρασιατική ήπειρο. Και γι’ αυτό οι ΗΠΑ εξοπλίζουν την Ουκρανία εδώ και χρόνια. Και γι’ αυτό η Η Rand Corporation έγραψε ήδη το 2019: «Η προμήθεια φονικών όπλων από τις ΗΠΑ στην Ουκρανία θα αυξήσει το κόστος σε αίμα και χρήμα για την Ρωσία».

«Προκειμένου να επιτύχουν τους γεωστρατηγικούς στόχους τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες κινητοποιούν άλλους να αγωνίζονται για αυτούς τα τελευταία χρόνια.

Δημόσια Οσκαρ Λαφοντέν «Η καρδιά χτυπά Αριστερά»

   

Από Βασίλη Ασημακόπουλο

Κομματικό τέκνο του Βίλλυ Μπραντ, της φιλειρηνικής ενεργητικής οστπολιτίκ στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της καταπολέμησης των κοινωνικών ανισοτήτων στην εσωτερική πολιτική. Έκφραση της ταξικής εκδοχής της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας της μετά Μπαντ Γκόντεσμπερκ (1959) εποχής.

Πρόεδρος του SPD τη δεκαετία του ‘90 υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σρέντερ (SPD-Πράσινοι), απ’ όπου θα παραιτηθεί το 1999 διαφωνώντας τόσο με την νεοφιλελεύθερης έμπνευσης οικονομική-κοινωνική πολιτική της νέας σοσιαλδημοκρατίας, που είχε την ονομασία «Ατζέντα 2010», όσο και με την υποστήριξη της κυβέρνησης Σρέντερ, με ΥπΕξ τον Γιόσκα Φίσερ (από το κόμμα των Πρασίνων), των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία εκείνη την περίοδο. Στην παραίτησή του θα σημειώσει εμφατικά τη φράση «Η καρδιά μου χτυπά αριστερά» που θα είναι και ο τίτλος του σχετικού του βιβλίου.

Λίγα χρόνια μετά θα γίνει συνιδρυτής του Κόμματος «Η Αριστερά» (Die Linke). Τα τελευταία χρόνια ασκούσε έντονη κριτική στην ηγεσία του κόμματος, που θεωρούσε ότι κινούνταν σε μια φιλελεύθερη-δικαιωματική ατζέντα μεταϋλιστικών αξιών, σε βάρος της κοινωνικής-εργατικής θεματολογίας και ταυτότητας, αποξενώνοντας την εργατική βάση του κόμματος και προσεγγίζοντας την κατεύθυνση του κόμματος των Πρασίνων.

«Ο Μπάιντεν, ο Τραμπ και τα γερμανικά Μέινστριμ»

Μέσα σε γενικευμένη ευφορία και ανακούφιση όλη σχεδόν η Ευρώπη πανηγυρίζει για την (μετ’ εμποδίων) εκλογική νίκη του Μπάιντεν, αναγορεύοντάς την λίγο-πολύ σε «απελευθέρωση» από τα δεσμά του αυταρχικού, ρατσιστικού κ.λπ. «Τραμπισμού». Ιδιαίτερα στη Γερμανία η κατάσταση στα Μέινστριμ μοιάζει να «έχει ξεφύγει» αφού άπαντες πλέουν περιχαρείς μέσα στον φαντασμαγορικό κόσμο της ψευδαίσθησης για το τι μέλλει γενέσθαι στην αμερικανική πολιτική υπό τον Μπάιντεν. Κάτι ανάλογο, αν και σε μικρότερο βαθμό, παρατηρείται και στην Ελλάδα, όπου η πεποίθηση ότι ο Μπάιντεν σε αντίθεση με τον όντως φιλερντογανικό Τραμπ «είναι φίλος της Ελλάδας» (sic), αποτελεί κοινό τόπο και βεβαιότητα. Σίγουρα όμως πολύ μακριά από τον ρεαλισμό.

Μια διαφορετική και προφανώς απόλυτα μειοψηφική άποψη, αλλά με αδιάψευστες και αιχμηρές αλήθειες, μας έρχεται και πάλι από τον «αειθαλή» Γερμανό πολιτικό της Αριστεράς Όσκαρ Λαφοντέν που αξίζει να την προσέξουμε.

Παραθέτουμε σε μετάφραση από τα γερμανικά σημερινό του άρθρο στο προσωπικό του ιστολόγιο.

Βασίλης Στοϊλόπουλος

«Ο Μπάιντεν, ο Τραμπ και τα γερμανικά Μέινστριμ».

Του Όσκαρ Λαφοντέν

Πανηγυρίζουν τώρα οι πολιτικοί μας και οι δημοσιογράφοι μας. Όμως, λίγα έχουν κατανοήσει. Ενδεικτικά, είπε ο Όλαφ Σολτς (υπουργός οικονομικών της Γερμανίας): Οι εκλογές στις ΗΠΑ είναι και «μια προειδοποίηση για εμάς στη Γερμανία για το που μπορεί να οδηγηθούμε όταν η κοινωνία επιτρέψει να διχαστεί». Και στη Γερμανία, συνεχίζει, μπορεί να παρατηρήσει κάποιος ότι «η κοινωνία τρέχει προς διαφορετικές κατευθύνσεις». (…).

Αυτή, η σίγουρα καλοπροαίρετη άρνηση της πραγματικότητας πρέπει να την εκλάβουμε με ευχάριστη διάθεση. «Η κοινωνία επιτρέπει να διασπαστεί» – αυτός που φταίει ήταν πιθανότατα ο καλός Θεός, όχι οι «αρνητές της κοινωνικής αποδόμησης», για να χρησιμοποιήσουμε την νεωτερική γλώσσα, από το CDU, CSU, SPD, FDP και τους Πράσινους. Είναι όλοι αθώοι. Μπορείτε να δείτε πώς η κοινωνία «τρέχει σε διαφορετικές κατευθύνσεις» – οι χαμηλόμισθοι απλά το βάζουν στα πόδια, έτσι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι εκατομμυριούχοι επίσης κατά κάποιον τρόπο. Κανείς δεν φταίει για την αυξανόμενη ανισότητα που δημιούργησε ο Τραμπ στις ΗΠΑ και τα δεξιά κόμματα στην Ευρώπη. (…)

Και εκπροσωπώντας όλους τους άλλους στη νεοφιλελεύθερη χορωδία, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λέει πως έχει «μια καλή διαίσθηση» για τον Μπάιντεν. Ακούει (ο Μπάιντεν) άλλους ανθρώπους και νοιάζεται γι’ αυτούς. Όπως και ο ίδιος, η Μέρκελ, ο Σολτς και οι άλλοι. Σίγουρα, και στις ΗΠΑ μόνο ο καλός Θεός είναι υπεύθυνος για την αυξανόμενη ανισότητα. Οι άπληστοι Κλίντον, ο υποκριτής Ομπάμα του οποίου αντιπρόεδρος ήταν ο Μπάιντεν και η Γουόλστριτ δεν έχουν καμία σχέση με αυτό.

Είναι ο - κόκκινος - Οσκαρ Λαφοντέν ρατσιστής;

Του Γιάννη Σιδέρη

Ένα κράμα «αριστερής» λογοκρισίας και ρητορικής του μίσους έχει εγκαθιδρυθεί από χρόνια στην Ελλάδα, το οποίο επιβάλει αυταρχικά μια αστοιχείωτη και μονομερή άποψη για το μεταναστευτικό (που σαφώς είναι άσχετο με το προσφυγικό).

Όποιος το συζητά είναι φασίστας και ρατσιστής, ενώ δεν είναι καθόλου ρατσιστής - εμπράκτως - όποιος παριστάνει ότι είναι γεμάτος αγάπη και διεθνιστικό αλτρουισμό για τους μετανάστες, αλλά τους αφήνει να βασανίζονται στα hot spots της φρίκης ή στις σκηνές με θερμοκρασίες υπό το μηδέν.

Απαγορεύεται να διερευνηθούν (με ενδιαφέρον για μετανάστες και γηγενείς) τα πλείστα προβλήματα που επιφέρουν στις χώρες υποδοχής. Προβλήματα που σχετίζονται με θέματα υγείας και ασθενειών που είχαν επαλειφθεί στο Δυτικό Κόσμο, προβλήματα δυνατότητας ενσωμάτωσης, προβλήματα πολιτισμικά, όπου μιας ορισμένης θρησκείας μετανάστες απαιτούν αλλαγή των πολιτισμικών συμπεριφορών των γηγενών στις χώρες υποδοχής, και που μόνο με τη νουνεχή, μετριοπαθή, μειλίχια (και επιστημονικώς υποβοηθούμενη) συζήτηση, θα προέκυπταν λύσεις επ' ωφελεία όλων.