Γενοκτονία

Του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη από την Ρήξη φ. 177

Κάθε Μάιο τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Στις 19 Μαΐου του 1915, ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Αμισό κι η ίδια αυτή μέρα είναι η εθνική γιορτή των Τούρκων. Μιλώντας για τις φρικαλεότητες (λέξη που ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα) αυτής της περιόδου, πρέπει να συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα, τόσο από πλευράς των θυμάτων όσο και από πλευράς των Τούρκων.
Η Γενοκτονία είναι μία, όχι περισσότερες, αναλόγως το ποιος πληθυσμός κάθε φορά ήταν στο στόχαστρο. Πρόκειται για μια πολιτική που αφορούσε τους χριστιανικούς λαούς της Ανατολής. Δεν είναι ξεχωριστή η Γενοκτονία των Ποντίων από αυτήν των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των ελληνικών πληθυσμών της υπόλοιπης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κι επειδή είναι μία η Γενοκτονία, η διεκδίκηση της δικαίωσης των θυμάτων οφείλει να είναι ενιαία, ο κατακερματισμός των προσπαθειών δεν βοηθάει ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Η Γενοκτονία δεν είναι δημιούργημα κάποιων θερμοκέφαλων που προέβησαν σε ακρότητες κατά τη διάρκεια συγκρούσεων. Εκπορεύεται από το ίδιο το τουρκικό κράτος, αποτελεί θεσμική λειτουργία του, αποφασίστηκε δε το 1911 στο συνέδριο των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη. Αυτό επισφράγισε μιαν ήδη καθιερωμένη τουρκική πολιτική. Διαχρονικά οι Τούρκοι χρησιμοποιούν τη Γενοκτονία και την εφαρμόζουν όπου μπορούν. Συστηματικοί διωγμοί στον Πόντο γίνονταν ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα, ως αντίδραση στις κρητικές εξεγέρσεις για την Ένωση. Τη Γενοκτονία εφαρμόζουν και σήμερα οι Τούρκοι, στο Κουρδιστάν, στη Συρία, στο Ιράκ.

Η συνέχειά μας υπάρχει και στον χώρο

Του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη, από το Άρδην τ. 118

Η εθνομηδενιστική ιστοριογραφία βάλλει κατά της διαχρονίας της πορείας του λαού μας στην ιστορία, προσπαθώντας να αποκόψει τη σύγχρονη πορεία του από τις προηγούμενες περιόδους αυτής, εξυπηρετώντας ποικίλες σκοπιμότητες. Για ένα διάστημα έπαιζε δίχως αντίπαλο, καθώς εκμεταλλεύτηκε την επέλαση του κατά Σημίτη «εκσυγχρονισμού» και επέβη του άρματός του προσφέροντας του ιδεολογική κάλυψη που διαχύθηκε σε όλο το νεοταξικό εθνομηδενιστικό φάσμα, τόσο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς όσο και της δικαιωματιστικής Αριστεράς.

Οι απόψεις αυτές έχουν πια επαρκώς αντικρουστεί, με νέο υλικό που προστέθηκε στο έργο των παλαιότερων ιστορικών μας και εστίασε ακριβώς στα σημεία που έθιγαν οι αποδομητές. Πλέον η συνέχεια, η εθνική συνείδηση του νέου ελληνισμού, η σχέση του με την ορθοδοξία, το κρυφό σχολειό, ο ελληνικός διαφωτισμός, οι διαρκείς επαναστάσεις εναντίον Δυτικών και Οθωμανών κατακτητών, η αυτόφωτη εξεγερσιακή δραστηριότητα, αποτελούν κοινό τόπο σε όσους επιμένουν να διατηρούν ένα στοιχειώδη προβληματισμό. Μπορούμε να πούμε πως το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα έχει πια ηττηθεί και ιδεολογικά, εκτός του ότι ποτέ δεν το ενστερνίστηκε η λαϊκή βάση.

Η ελληνική διαχρονία είναι σημαντικό διακύβευμα από μόνη της, δίπλα της όμως πρέπει να βάλουμε και μιαν άλλη συνέχεια, αυτήν του χώρου. Το ελλαδικό κράτος από την αρχή παραθεωρούσε το πολύ ευρύτερό του έθνος, αν δεν βρισκόταν σε ανταγωνισμό μαζί του. Η ύπαρξη σημαντικών κέντρων του αυτόχθονος και όχι παροικιακού Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, την Τραπεζούντα και τη Σμύρνη, η παρουσία συμπαγών ελληνικών πληθυσμών από τη Βόρειο Ήπειρο μέχρι την Κύπρο, την Καππαδοκία και τον Πόντο, δημιουργούσαν αμηχανία, αν όχι ενόχληση, στο ελλαδικό κράτος της «μικράς πλην εντίμου».

Τόσο πολύ που επέδειξε και έναν εξέχοντα ρατσισμό εναντίον των υπόδουλων, που προσέβλεπαν σ’ αυτό, ρατσισμό που δύο φορές έλαβε και νομοθετική κάλυψη: Την πρώτη με τη νομοθεσία περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, η οποία το 1844 απέκλεισε τους Έλληνες που είχαν γεννηθεί σε υπόδουλες περιοχές και εγκατασταθεί στο ελλαδικό κράτος να διορίζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι, διάταξη που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στην απόλυση του Κων/νου Παπαρηγόπουλου. Τη δεύτερη, με νόμο του 1922, πάνω στην Καταστροφή, με τον οποίο  «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων…», απαγορεύτηκε η καταφυγή όσων από τους Μικρασιάτες είχαν επιζήσει από τους διωγμούς των Τούρκων στην Ελλάδα.

Δράκος τ’ απαντά, θεριό του συντυχαίνει

ΣΠΟΝΔΗ (ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΗ) ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΈΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΡΙΖΙΤΙΚΟΥ

Παιδιά κι ήντα γινήκανε του κόσμου οι αντρειωμένοι

Μουδέ στσι μέσες φαίνουνται μουδέ στσ’ αναμεσάδες

Κάτω στην άκρη τ’ ουρανού στην τέλειωση του κόσμου

Σιντεροπύργο χτίζουνε του Χάρο να χωστούνε

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη από το newshub.gr

Αν υπάρχουν ακόμα αντρειωμένοι, αυτοί είμαστε μεις. Και το έργο που έχομε είναι πολύ βαρύ. Γιατί καλούμαστε σε μιαν εποχή που αντιπαθεί την παρέα, την κοινότητα, τις ταυτότητες, να τα κρατήσομε για να επιβιώσομε.

Αλλιώς, θα μας καταπιεί το μοντέλο του ατόμου-καταναλωτή, που καταλήγει στον έλεγχο των ανθρώπων μέσα από τη διάλυση των συλλογικοτήτων. Τα έθνη, οι τοπικές κουλτούρες, οι τάξεις, η οικογένεια, κάθε τι που ξεπερνά το εγώ και χτίζει το εμείς, αποτελεί κίνδυνο. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι μόνος του, αδύναμος, ευάλωτος στη διαφήμιση, να καταναλώνει δίχως αντιστάσεις. Κι αυτό, σε μεγάλο βαθμό έχει επιτευχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, ο κόσμος προσχωρεί με χαρά στη φαινομενικά προοδευτική ρητορική της παγκοσμιοποίησης, ακολουθεί το μεγάλο αδελφό κι όχι τους οικείους του. 

Αλλοίμονο που’ χει δικούς και πορπατεί με ξένους

Και κάνει ξένους εδικούς και τσι δικούς του ξένους

Ετσά κι ο Γιώργης ο Πλανάς με ξένους επορπάθιε

Με ξένους ‘τρώγε κι έπινε, με ξένους χαροκόπα

Τσι ξένους έκανε δικούς και τσι δικούς του ξένους

Κι όντε τον τριγυρίσανε οι γι-αναμαζωξιάροι

Ζερβά δεξιά συντήρηξε, κιανένα δε γνωρίζει

Το βιβλίο που παρουσιάζομε σήμερο μας μιλεί για μια σειρά από τέτοια θέματα, μέσα από το δημοτικό μας τραγούδι. Δεν είναι μια ακόμα λαογραφική μελέτη. Ο συγγραφέας πολύ θα ήθελε να μη χρειαζόταν να το γράψει. Όταν όμως μας τριγυρίζουν οι αναμαζωξιάροι, πρέπει κι εμείς ν’ αντισταθούμε, να γυρέψομε βοήθεια από τους δικούς μας που δε θα τους έχομε κάμει ξένους, και το δημοτικό μας τραγούδι, η παράδοσή μας γενικότερα, είναι από αυτούς. Θα δούμε λοιπόν κάποια πράγματα με την οπτική του βιβλίου που παρουσιάζομε, όπως εκδηλώνονται στα τραγούδια της τάβλας της Δυτικής Κρήτης, αυτά που οι επιστήμονες αποκάλεσαν ριζίτικα κι ο λαός απλώς «τραγούδια».

Η απειλή στην ταυτότητά μας εμφανίζεται με διάφορους τρόπους: χτύπημα στις αξίες μας, ξαναγράψιμο της ιστορίας, μας, σπάσιμο της κοινότητας. 

Ο κοινός παρανομαστής

Του Μανώλη Εγγλέζου -Δεληγιαννάκη

Το πολιτικό σύστημα στην πατρίδα μας έχει διαμορφώσει συγκεκριμένα εθνομηδενιστικά νεοταξικά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα οι διαφορές μεταξύ των συστημικών κομμάτων να εστιάζονται σε δευτερεύοντα στοιχεία αντιπαράθεσης και όχι στις κεντρικές αντιθέσεις που διατρέχουν την κοινωνία, την πατρίδα μας και τον κόσμο ολόκληρο.

Θα έλεγε κάποιος ότι είναι κοινός τόπος για τα συστημικά κόμματα στην εξωτερική πολιτική η ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου και στρατηγικής, συνδυαζόμενο με τη λειτουργία τους (άρα και του κράτους στο τιμόνι του οποίου διαδέχονται το ένα το άλλο) ως ιμάντων διαβίβασης κι εκτέλεσης πολιτικών υπαγορευόμενων από κέντρα εκτός Ελλάδας. Είναι γνώρισμα όλου του πολιτικού κατεστημένου η αδυναμία χάραξης πολιτικής που να έχει συγκεκριμένους στόχους ταυτιζόμενους με τα συμφέροντα της χώρας, και σχέδιο για την επίτευξή τους λαμβάνοντας υπ’ όψη τις γεωπολιτικές συνθήκες, τις αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και τις συνισταμένες που δημιουργούν αντίρροπες δυνάμεις κρατών και οργανισμών που επηρεάζουν την πατρίδα μας, την περιοχή μας και τον κόσμο.

Από την άλλη, στην οικονομία, κοινός παρονομαστής στο πολιτικό μας σύστημα είναι η αποδοχή του παρασιτισμού, η παραμέληση κάθε δυνατότητας προώθησης της ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης και η έμφαση στις υπηρεσίες, του τουρισμού προεξάρχοντος. Η κρίση του κορωνοϊού απλά υπενθυμίζει πως μια κοινωνία που δεν έχει παραγωγή δε μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δε μπορεί να έχει πατρίδα ανεξάρτητη κι αυτεξούσια. Χαρακτηριστική είναι ακόμα η προτεραιότητα σε ένα μοντέλο επιχειρηματικό βασισμένο στη μαύρη ανειδίκευτη εργασία και όχι σε ένα σχέδιο εντάσεως τεχνολογίας που θα είχε έμφαση στην εξειδικευμένη εργασία και στην αξιοποίηση της επινοητικότητας του Έλληνα τεχνίτη σε αλληλεπίδραση με τα τεχνολογικά μας εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ακόμα, κοινός τόπος του πολιτικού μας κόσμου είναι το χτύπημα της μικρομεσαίας δομής της ελληνικής οικονομίας (δομή που εκφράζεται σε διεθνή πρωτοτυπία από την ύπαρξη ειδικών επιμελητηρίων, των βιοτεχνικών, ως φορέων εκπροσώπησης αυτών των οικονομικών μονάδων, όπου το κεφάλαιο και η εργασία συμπλέκονται αξεχώριστα). Η μικρομεσαία δομή, βάση του κοινοτικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, χτυπιέται και σύρεται στην εξαφάνιση υπέρ των μεγάλων ομίλων και αλυσίδων, όπου ο εργαζόμενος δεν έχει προσωπικότητα και αποτελεί αναλώσιμο μέγεθος. Χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης είναι η εμμονή στις ξένες επενδύσεις με παράλληλη υποβάθμιση, αν όχι υπονόμευση, της δυνατότητας συνδυασμού μικρού κεφαλαίου, καινοτομιών και εργασίας που θα μπορούσε να παραγάγει προστιθέμενη αξία και πλούτο εντός της επικράτειας και με εξαγωγικό προσανατολισμό.

Αποτροπή

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη από την Ρήξη (φ. 157) που κυκλοφορεί στα περίπτερα. 

Η τουρκική επιθετικότητα εκπλήσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Πιθανότατα αυτό εξηγείται από την άρνηση σύνδεσής του με την κοινωνία, τον λαό, την πατρίδα. Έχουν επιλέξει να εκπροσωπούν τις ελίτ τις συνδεδεμένες με ξένα συμφέροντα, το φαντασιακό τους βρίσκεται στη Δύση και η ενασχόληση με τα προβλήματα της χώρας είναι μπανάλ γι’ αυτούς. Κι ενώ κοιμόνταν στις Βρυξέλλες, ξυπνήσανε στο Αιγαίο.

Η χώρα στερείται ανάγνωση της κατάστασης και στρατηγική για να αντιμετωπιστεί αυτή. Και οι ελίτ προτιμούσαν να αγνοούν τις απειλές, να φαντασιώνονται ελληνοτουρκικές φιλίες και να περιθωριοποιούν όποιον μιλάει για την κατάσταση: «Αφού δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα» θα τραγουδήσει ο Σαββόπουλος και θα εκφράσει αυτό που γίνεται. Αντί για αποτροπή, που σημαίνει ετοιμότητα για αντίδραση και δημιουργία κόστους στην Τουρκία αν επιτεθεί, έχουν επιλέξει τον κατευνασμό.

Η άγνοια μέχρις αφασίας των ζητημάτων διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα: Ποιος δεν θυμάται τις δηλώσεις του Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία», τείνοντας κλάδο ελαίας στους γενοκτόνους αναθεωρητές του στάτους κβο;

Ποιος δεν άκουσε με αγανάκτηση τον υπουργό Δένδια της Νέας Δημοκρατίας να διαχωρίζει τα δικαιώματα Κρήτης και Καστελόριζου σε ΑΟΖ, αναφερόμενος στο μεγάλο μέγεθος της Κρήτης, υπονοώντας ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ..

Ποιος δεν θυμάται τον Κοτζιά να μας εγκαλεί ως μοναχοφάηδες που θέλουμε να κρατήσουμε για την Ελλάδα την ΑΟΖ που «δικαιούται» η Τουρκία;

Ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ λειτουργούσαν για καιρό ως παπαγαλάκια του Ερντογάν. Μόνο που ο τελευταίος δεν μπορεί πια να περιμένει τη σταδιακή διολίσθηση της Ελλάδας στις θέσεις του. Ήδη εμφάνισε και χάρτη με την Κρήτη τούρκικη, εκτός από Χανιά.

Κι όταν εμφανίζονται τα γελοία επιχειρήματα των Τούρκων, εμείς δεν πρέπει ούτε να γελάμε ούτε να εφησυχάζουμε επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο. Γιατί το δίκιο σου φτάνει μέχρι εκεί που μπορείς να το υπερασπιστείς.

Μια αποτίμηση των εκλογών

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη από το ιστολόγιο Με το τουφέκι και τη λύρα

Μια ψύχραιμη ματιά στις εκλογές που πέρασαν, μπορεί να προσφέρει αφορμή για τις ακόλουθες σκέψεις:

α) Η διάθεση της πλειοψηφίας για απαλλαγή από το ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε μια ευρεία νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Δεν οδηγεί όμως σε αλλαγή πολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία, με το νεοφιλελεύθερο προφίλ που έχει πια υιοθετήσει, λειτουργεί σα μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντες ταυτόσημες ή παραπλήσιες απόψεις με αυτόν σε μια σειρά κομβικά θέματα:

Στα εθνικά, είναι εξ ίσου εθνομηδενιστική. Σύρθηκε φραστικά στην καταδίκη της Συμφωνίας των Πρεσπών εκ του ασφαλούς αφού η υπερψήφισή της ήταν δεδομένη, και ήδη δηλώνει ότι τη θα σεβαστεί. Αντίστοιχες είναι οι θέσεις της για τα Ελληνοτουρκικά, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο.

Στο δημογραφικό έχει την ίδια ανυπαρξία σχεδίου αντιστροφής της πληθυσμιακής κατάρρευσης όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στο μεταναστευτικό, έχει ταυτόσημες θέσεις με όλους τους εκφραστές της Νέας Τάξης, και αυτό φάνηκε στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν για το θέμα όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών τουεθνομηδενιστικού τόξου, από το Μπακογιάννη μέχρι τον Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΙΑ, οι οποίοι εξέφρασαν παραπλήσιες απόψεις που οδηγούν στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, στην παγίωση γκέτο και τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.

Στην παραγωγική ανασυγκρότηση υπάρχει η ίδια σιωπή όπως στο δημογραφικό.

Παρ’ ολ’ αυτά, η ανάγκη απαλλαγής από το ΣΥΡΙΖΑ και η ανυπαρξία συγκροτημένης πατριωτικής πρότασης οδήγησαν σε νίκη του κ. Μητσοτάκη.

β) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέστη καμμιά συντριπτική ήττα, όπως κατά κόρον γράφεται. Αντίθετα έλαβε ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό αν σκεφτεί κάποιος τί έχει προηγηθεί: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, που πούλησε τη Μακεδονία, που υλοποιεί πειθήνια την πολιτική του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, που διέλυσε τη μεσαία τάξη και χτυπά ό,τι απέμεινε από το μικρομεσαίο κοινοτικό μοντέλο, που υποβάθμισε κι άλλο και αφελλήνισε την εκπαίδευση, που παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, που αφαίμαξε τα νοικοκυριά για να τα καταντήσει διακονιάρηδες μιας ελεημοσύνης που εξωραΐζεται ως επίδομα, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που έπρεπε να καταρρεύσει, έχει πια παγιωθεί ως ο ένας πόλος σε ένα νέο δικομματισμό, που ψάχνει στον εμφύλιο να βρει διαφορές αφού στη σημερινή συγκυρία οι δύο πόλοι του έχουν ταύτιση μάλλον παρά διαφορές.     

Τέταρτο Μνημόνιο

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη

www.metotoufekikaitilyra.wordpress.com

Η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο της καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με τις εντολές των δανειστών, ψήφισε και το τέταρτο μνημόνιο. Πιο πριν, μεταξύ άλλων, είχε παραδώσει τα περιφερειακά αεροδρόμια, δηλαδή τα κλειδιά των τουριστικών εισόδων της χώρας έναντι ευτελούς ανταλλάγματος.

Μια ματιά σε κάποια από τα 140 προαπαιτούμενα που ζήτησαν τα αφεντικά και ικανοποίησε η κυβέρνηση μας δείχνει το τι μας περιμένει μέσα από άχρωμες ή τεχνοκρατικές διατυπώσεις:

Νέο κόψιμο των συντάξεων, μειώνεται το αφορολόγητο και φτωχαίνουν κι άλλο οι ήδη χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Επίσης: «Υιοθέτηση νομοθεσίας που επιτρέπει στους εισαγγελείς να στέλνουν πληροφορίες στη φορολογική διοίκηση ως απλή πληροφορία χωρίς δεσμευτικό αποτέλεσμα, αφήνοντας στη φορολογική διοίκηση τη διακριτική ευχέρεια να διαχειρίζεται την πληροφορία». Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει αυτό και πώς ο έλεγχος της ζωής μας θεσμοθετείται, ενώ η φορολογική αρχή καθίσταται εισαγγελέας η ίδια!

«Κατάργηση του επίδοματος κοινωνικής αλληλεγγύης συνταξιούχων (ΕΚΑΣ)». Δε χρειάζονται σχόλια εδώ…

«Η συγχώνευση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης στον ΕΦΚΑ θα οδηγήσει σε σημαντικά έσοδα και μέσω της μείωσης του προσωπικού». Και νέες απολύσεις δηλαδή!

«Νομοθεσία για fast track δικαστική διαδικασία, που θα κρίνει τη νομιμότητα των απεργιών» Έτσι θα κρίνονται ευκολότερα καταχρηστικές οι απεργίες.