Requiem λοιπόν. Όχι μόνο για ένα όνειρο. Για πολλά όνειρα πολλών ανθρώπων
_________
Αλληλεγγύη!!!
Χρέος μας είναι η ΖΩΗ!
κι όχι πάμε κι όπου βγει...
__________
Requiem για τις θεραπευτικές κοινότητες
του Θανάση Τζιούμπα
Τελικά το Σχέδιο Νόμου “για την ολοκλήρωση της … ψυχιατρικής μεταρρύθμισης” ψηφίστηκε χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή και πλέον είναι νόμος του κράτους.
Οι Θεραπευτικές Κοινότητες ως ιδιαίτερες οντότητες απλά καταργούνται, μαζί με την επί δεκαετίες προσφορά τους στην υπόθεση των εξαρτημένων ατόμων. Οι πλειοψηφούντες βουλευτές αγνόησαν τον ορυμαγδό των επιχειρημάτων και τις κραυγές αγωνίας που γέμισαν τις σελίδες του opengov, αγνόησαν την συζήτηση στην επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων, αρνήθηκαν να ακούσουν το μήνυμα που έστελναν εργαζόμενοι, γονείς και εξαρτημένοι (πρώην και νυν) που διαδήλωναν μέσα στον καύσωνα, αγνόησαν ακόμη και τις φωνές κομματικών τους συντρόφων που επισήμαναν τους κινδύνους για την κοινωνία που ελλοχεύουν ανάμεσα στις διατάξεις της μεταρρύθμισης – απορρύθμισης. Κυριάρχησε η φωνή του φαρμακάκια ψυχίατρου και του πρώην τηλεπωλητή άχρηστων προϊόντων (του εαυτού του περιλαμβανόμενου). Με ένα άρθρο και έναν νόμο, όπως έλεγε κάποιος άλλος κάποτε. Κυριάρχησε επίσης η εμμονή των παροικούντων στον γυάλινο κόσμο του Μαξίμου, που στην ανερχόμενη κατρακύλα του διέκρινε το μήνυμα της επιτάχυνσης των “μεταρρυθμίσεων” τέτοιας ποιότητας.
Η απόσταση με τις ανάγκες της κοινωνίας γίνεται όλο και πιο αβυσσαλέα καθώς αρνούνται να ακούσουν, να μάθουν ή να συζητήσουν ώστε να νομοθετήσουν αποτελεσματικά. Όσοι δεν έμαθαν ποτέ να χτίζουν ξέρουν μόνο να γκρεμίζουν. Γιατί οι Θεραπευτικές Κοινότητες ποτέ δεν ήταν απλά το όνειρο ενός Φοίβου Ζαφειρίδη, μιας Κατερίνας Μάτσα, ενός Παναγιώτη Γεωργάκα. Ήταν το κέλυφος όπου το όνειρο για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις μπορούσε να γίνει πραγματικότητα με την μετατροπή του εξαρτημένου σε ενεργό παράγοντα την ίδιας του της θεραπείας. Ήταν το όνειρο των επαγγελματιών που έδωσαν καινούργιο περιεχόμενο στη έννοια του επαγγελματισμού με μια κατάθεση ψυχής που ο πληκτικός χαρτοκόπτης της ελληνικής δημοσιουπαλληλίας είναι ανίκανος να αντιληφθεί. Ήταν το όνειρο των τοπικών κοινωνιών, των φίλων και των συνοδοιπόρων που είδαν στις Κοινότητες ένα θερμοκήπιο αξιών που εκλείπουν σιγά σιγά από την κοινωνία μας.
Δεν είναι απλά “ψιλά γράμματα” για τους αλαζονικούς κυβερνώντες. Είναι αξίες εχθρικές και επικίνδυνες για την αντίληψη που πρεσβεύουν για την κοινωνική πολιτική, αντίληψη βαθιά κρατιστική, συγκεντρωτική, γραφειοκρατική και πελατειακή, όπως η αντίληψη της σχέσης τους με τον ψηφοφόρο λαό. Και αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των παρόντων. Επί δεκαετίες, επίκεντρο το αυτοδιοίκητο (άρα τον έλεγχο της φυσιογνωμίας, της επιστημονικής πρακτικής και της φιλοσοφίας λειτουργίας υπήρξαν αλλεπάλληλες απόπειρες συγχωνεύσεων με τον ΟΚΑΝΑ, μείωσης της επιχορήγησης, υπαγωγής στις πολιτικές μειώσεων του προσωπικού, ελέγχου των διαδικασιών από το Υπουργείο. Τα προβλήματα οξύνθηκαν με την ένταξη στους “φορείς της γενικής κυβέρνησης” και της επιβολής οικονομικών και διοικητικών διαδικασιών που γιγάντωσαν την γραφειοκρατία εντός και αποδυνάμωσαν το μοντέλο της αυτοδιαχειριζόμενης Κοινότητας. Το 2019 η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ. θεώρησε κατεπείγουσα την ανάγκη κατάργησης του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ και του εκλεγμένου από την βάση Δ.Σ. και την αντικατάσταση του από ένα Δ.Σ. κομματικών και προθύμων. Έκτοτε η κατάσταση άλλαξε δραματικά, το κέλυφος διερράγη, ο χρόνος αξιοποιήθηκε από την νέα διοίκηση για την κατάργηση κάθε συλλογικής διαδικασίας, το “πείραμα του βατράχου”1 απέδωσε και όλα ήταν έτοιμα για την χαριστική βολή.
