Μιχάλης Ράπτης (Μισέλ Πάμπλο) – 17 Φεβρουαρίου 1996

Απόσπασμα από το επεισόδιο του 1983 της σειράς “Παρασκήνιο” που περιελάμβανε δύο θέματα: 1.Βασίλης Ρώτας 2.Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο).

Το ΒΙΝΤΕΟ: ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Το δεύτερο θέμα αφορά στην προσωπικότητα του Έλληνα τροτσκιστή Μιχάλη Ράπτη, γνωστού με το ψευδώνυμο Μισέλ Πάμπλο, ο οποίος εξιστορεί την πολιτική και επαναστατική του δράση από τα φοιτητικά του χρόνια και μέχρι την Μεταπολίτευση. Μαζί με τη σύντροφό του Έλλη Διοβουνιώτη περιγράφουν τη ζωή τους και τους αγώνες που έδωσαν στο πλαίσιο του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Ο ίδιος ο Μιχάλης Ράπτης μιλάει για την πορεία του από τα παιδικά του χρόνια στην Κρήτη, τις σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, τη συγγραφή διηγημάτων, την ίδρυση μαζί με τους Σπύρο Παπαδαντώνη, Νίκο Μαδάκη και άλλους Κρητικούς λόγιους, του Φιλολογικού Συλλόγου Κρήτης «Δομήνικος Θεοτοκόπουλος». Εξηγεί την επίδραση που είχε στον ίδιο η επαφή του με τα αγροτικά και εργατικά στρώματα της Αθήνας και του Πειραιά και αναφέρεται στην ένταξή του στο εργατικό κίνημα. Κατά τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά εξορίστηκε στη Φολέγανδρο, όπου γνώρισε τη σύζυγο του Έλλη Διοβουνιώτη. Περιγράφει πώς οι δυο τους στο Παρίσι, γνωρίστηκαν με Γάλλους τροτσκιστές, ενώ παράλληλα αφηγείται την πορεία του στο τροτσκιστικό κίνημα όπου και ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα της Τετάρτης Διεθνούς και τη συμβολή της στο αντιστασιακό αγώνα κατά του γερμανικού και ιταλικού φασισμού.

Επόμενος σταθμός υπήρξε η ανάμειξη και υποστήριξή του στην Αλγερινή Επανάσταση. Έπειτα, περιγράφει τις πολιτικές κινήσεις του σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, τη συνεργασία του με τον Αλγερινό πρόεδρο Αχμέντ Μπεν Μπελα, με τον ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, με τον πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε μέχρι και την επιστροφή του στην Ελλάδα μετά την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Εκείνος και η Έλλη Διοβουνιώτη μιλούν για τη σχέση τους κάνοντας παράλληλα έναν απολογισμό της πορείας τους και της συμμετοχής στο διεθνές εργατικό κίνημα σύμφωνα με το πρότυπο του αληθινού επαναστάτη.

Μια άποψη, του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)

Χθες συμπληρώθηκαν 24 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), ενός ευπατρίδη της επανάστασης. Συμμετείχε στην προσπάθεια έκδοσης του Άρδην και στο πρώτο τεύχος του δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο που έγραψε λίγες μέρες πριν “φύγει”. “Ήταν ένα ευαπτρίδης της παγκόσμιας επανάστασης, ένας αγωνιστής της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης των λαών, ένας μαχητής της απελευθέρωσης και της εθνικής αξιοπρέπειας της Ελλάδας…”, όπως έγραφε ο Γιώργος Καραμπελιάς στο τχ. 1 του Άρδην.

Το κείμενο του που αναδημοσιεύουμε, και είχε γραφτεί λίγες μέρες μετά την Κρίση των Ιμίων, είναι δυστυχώς τραγικά επίκαιρο.

Άρδην

Συγγραφέας: Μιχάλης Ράπτης

Άρδην τ. 01

Το τελευταίο κείμενο του Μιχάλη Ράπτη που γράφτηκε ειδικά για το “Άρδην”.

Η κρίση της Ίμιας κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας.

Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον-Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις.

Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονήσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης αλλά και μέρους του λαού.

Γιατί μπροστά σε μια τόσο σοβαρή εθνική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, το φυσικότερο θα ‘ταν τα διάφορα μαζικά της κόμματα φανερά ανίκανα, το καθένα μόνο του, να την αντιμετωπίσει, να στρεφόταν εξ ιδίων προς λύση εθνικού ενιαίου μετώπου δημοκρατικά στηριζόμενου στον λαό.

Αλλά ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο, τα διάφορα κόμματα αλληλοσυγκρούονται και αλληλοκατηγορούνται με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς δίδοντας έτσι την εικόνα μιας χώρας χωρίς σοβαρή εθνική ηγεσία, ικανή να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται έγκαιρα στις ανάγκες του λαού και του Έθνους της.

ὁ Πάμπλο γιὰ τὴ θρησκεία

 

[…] Ἡ δική μου διαδρομὴ ὡς ἐπαναστάτης ἀγωνιστὴς σημαδεύτηκε ἀπὸ μία ἀρχικὴ περίοδο, ὅταν, παιδὶ ἀκόμη, δελεάστηκα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἐξαιτίας τοῦ μείγματος μυστικισμοῦ καὶ παγανισμοῦ ποὺ διαθέτει ἡ ἑλληνικὴ ὀρθόδοξη θρησκεία. Ἐδῶ, γιὰ μένα, προεῖχε κυρίως ἡ αἰσθητικὴ ὄψη: ἡ ὀμορφιὰ τῆς λειτουργίας, τὸ σκηνικό, οἱ ὕμνοι καὶ οἱ λιτανεῖες. Μετά, ὡς ἔφηβος γοητεύθηκα ἀπὸ τὸν Τολστόι καὶ ἀπὸ τὸν «κοινωνικὸ» Χριστιανισμό του, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν κλασικὴ ρωσικὴ λογοτεχνία συνολικά, ἡ ὁποία μὲ τόσο καταπληκτικὸ τρόπο δείχνει τὴν ἀξία τῶν ταπεινῶν, περιφρονημένων ἀνθρώπων ποὺ τοὺς συνθλίβει ἡ ἀνάπτυξη τῆς σύγχρονης κοινωνίας. […]

[…] δὲν πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ἡ ἐγγενὴς θρησκευτικὴ ἔφεση τοῦ ἀτόμου καταδιώξιμη καὶ ἡ θρησκεία σὰν καταδιώξιμο ναρκωτικό, ὅπως ὁρισμένοι ἐξέλαβαν τὴ ρήση τοὺ Μὰρξ «ἡ θρησκεία, ὄπιο τοῦ λαοῦ». […]

Ἀλλὰ ὁ Μὰρξ δίνει σ’ αὐτὴ τὴ ρήση μιὰ ἴσως μονόπλευρη ψυχοκοινωνικὴ ἐξήγηση, παραλείποντας τὴν προερχόμενη ἀπὸ τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνησυχία καὶ προβληματισμὸ τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Μὰρξ ἐπιμένει στὴν ἄποψη ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς πραγματικῆς κοινωνικῆς ἀπαθλίωσης τοῦ ἀνθρώπου κι ἑπομένως ὁ Μὰρξ δὲν καταδικάζει οὔτε τὴ θρησκεία οὔτε τὸν θρησκευόμενο ἄνθρωπο. Ἡ θρησκεία εἶναι ὁ ἀναστεναγμὸς τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος, σὲ ἕναν κόσμο χωρὶς καρδιά, ἀλλὰ καὶ τὸ βάλσαμό του ὄχι μόνο ἀπέναντι στὴν κοινωνική του δυστυχία καὶ ἀλλοτρίωση ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι στὰ ἀνεξήγητα ὑπαρξιακά του προβλήματα.

Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), Αὐτοδιαχείριση καὶ Σοσιαλισμός, πολιτικὰ κείμενα, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα, Ἀθήνα 2006

Ο «Πάμπλο», Μιχάλης Ράπτης για τη θρησκεία

Σε ένα από τα κείμενά του για τη θρησκεία ο επαναστάτης Μιχάλης Ράπτης, "Πάμπλο", το 1995 έγραφε:

 

 Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών. Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

 

 Σαν σήμερα, 17 Φεβρουαρίου του 1996, έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Ράπτης, μια από τις ηγετικές μορφές του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος.

Γνωστός και ως «Πάμπλο», ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, διατέλεσε γραμματέας της Δ΄Διεθνούς, ενώ έπαιξε ηγετικό ρόλο στις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Μ. Ράπτης αυτοπροσδιοριζόταν ως απόλυτος οπαδός της ουτοπίας και ως άνθρωπος που οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο και έλεγε: «αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ’τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει».

Τους κυριότερους σταθμούς της πολιτικής του δράσης περιγράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, λίγο μετά τον θάνατό του, στις 17 Φεβρουαρίου του 1996: «Ο Μιχάλης Ράπτης, γνωστός και ως «Πάμπλο», γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911 και τελείωσε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, ενώ συνέχισε με σπουδές πολεοδομίας και στατιστικής στο Παρίσι.

Πολύ γρήγορα τον τράβηξε η πολιτική. Στις μεγάλες φοιτητικές απεργίες του μεσοπολέμου συνδέεται με τη οργάνωση των αρχειομαρξιστών, από όπου όμως θα αποχωρήσει και θα προσανατολισθεί τελικά στη συνεργασία με το τροτσκιστικό ρεύμα του «Σπάρτακου», υπό την ηγεσία του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλου. Για τη δράση του συλλαμβάνεται από τη δικτατορία του Μεταξά. Με εντολή του ίδιου του Πουλιόπουλου φεύγει από την Ελλάδα και εκπροσωπεί τους Έλληνες τροτσκιστές στο ιδρυτικό συνέδριο της Τετάρτης Διεθνούς, που έγινε στα περίχωρα του Παρισιού το 1938.

Για τον εθνικισμό και την θρησκεία: Δύο κείμενα του Pablo

O Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) γεννήθηκε το 1911 στην Αλεξάνδρεια και πέθανε το 1996 στην Αθήνα. Υπήρξε στέλεχος του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος και θεωρητικός της σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης. Βοήθησε τα μέγιστα την αλγερινή επανάσταση απ'τα 1959 και μετά, ενώ παρακολούθησε από κοντά και άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και το γαλλικό Μάη του 1968.

Μια άποψη, του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)

15 Οκτωβρίου 1996 

Συγγραφέας: Μιχάλης Ράπτης

Άρδην τ. 01

Το τελευταίο κείμενο του Μιχάλη Ράπτη που γράφτηκε ειδικά για το «Άρδην».

Η κρίση της Ίμιας κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας.

Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον-Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις.

Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονήσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης αλλά και μέρους του λαού.

Γιατί μπροστά σε μια τόσο σοβαρή εθνική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, το φυσικότερο θα ‘ταν τα διάφορα μαζικά της κόμματα φανερά ανίκανα, το καθένα μόνο του, να την αντιμετωπίσει, να στρεφόταν εξ ιδίων προς λύση εθνικού ενιαίου μετώπου δημοκρατικά στηριζόμενου στον λαό.

Αλλά ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο, τα διάφορα κόμματα αλληλοσυγκρούονται και αλληλοκατηγορούνται με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς δίδοντας έτσι την εικόνα μιας χώρας χωρίς σοβαρή εθνική ηγεσία, ικανή να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται έγκαιρα στις ανάγκες του λαού και του Έθνους της.

Το γεγονός ότι επισημαίνεται μονομερώς ο «τουρκικός» κίνδυνος και συγκαλύπτεται ο αποφασιστικός ρόλος της Ουάσιγκτον δείχνει πόσο παραπλανητικά φέρεται η ελληνική ηγεσία, προετοιμασμένη να αποδεχθεί σειρά εθνικών παραχωρήσεων στην Κύπρο, το Αιγαίο, την Θράκη, για τις οποίες υπάρχει ολοφάνερα υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα.

Η κρίση βέβαια θα συνεχιστεί. Και θα θέσει ως καθήκον σε όσους κατέχονται όχι από κραυγαλέο εθνικισμό, τρόπο επίδειξης χωρίς βάθος και δύναμη πατριδοκαπηλίας, αλλά από γνήσιο εθνισμό και αντιιμπεριαλιστική διάθεση, τον σταθερό προσανατολισμό προς έγκαιρη δημιουργία ενιαίου εθνικού μετώπου στηριζόμενου στον δημοκρατικό Λαό στη βάση.

Μιχάλης Ράπτης

Φλεβάρης 1996

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΑΠΤΗΣ “PABLO” 

(1911-1996)

Από εισηγήσεις του το 1995 που όμως ακουμπούν και στην σύγχρονη επικαιρότητα. Δύο κείμενα για τον εθνικισμό και την θρησκεία.

1. Η απειλή εναντίον της Ελλάδας

Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο –από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ” ολόκληρα τα Βαλκάνια. Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ” αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση.

Κύριος Μιχάλης Ν. Ράπτης – ΠΑΜΠΛΟ (video)

«Το ταξείδι κράτησε πολλές μέρες, ο καιρός ήταν συχνά άθλιος, πήγαμε ως τα ανοικτά της Τυνησίας και κάποτε  φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά. Όταν περάσαμε κοντά στις ακτές της Πελοποννήσου κι είδα, ύστερα από τόσα χρόνια, ένα ερημικό εκκλησάκι, με έπιασε μια απερίγραπτη συγκίνηση. Σκέφτηκα ότι κάποιες σταγόνες από αίμα ελληνικό έρεε ακόμα στις κοσμοπολίτικες φλέβες μου»

Μιχάλης Ν. Ράπτης (Πάμπλο) – [«Η πολιτική μου αυτοβιογραφία»-εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ – Αθήνα 1996].

«Φιλελεύθεροι αριστεριστές», που ακκίζονται στα ίδια τραπέζια των Μ.Κ.Ο με δεξιά νεοφιλελεύθερα τομάρια, αφού συμφωνούν σε πολλά, για τα Σκόπια, την Κύπρο, την ιστορία, τη «μαχητική αθεΐα» (sic), την πλήρη αποδόμηση κάθε έννοιας και οντολογίας. Στην αποδόμηση ακόμα και του ίδιου του παρελθόντος τους, που δεν … υπήρξε, εφόσον είναι …νοητική κατασκευή. Ντεμέκ πούροι «διεθνιστές», με υψωμένες γροθιές εφηβικής μανίας και οι άλλοι των «διδακτορικών μητροπόλεων» που γύρισαν στην … πτωχή πατρίδα για να διδάξουν – αυτοί και μόνον – … προλεταριακή επανάσταση!  Ερεθίζονται να αποδείξουν ότι η 25 Μαρτίου δεν έγινε 25 Μαρτίου (ε, και; λες και δεν το ξέραμε ή ότι αυτό αλλάζει την ουσία της επανάστασης των {«αβράκωτων» του ’21. Αλλά, όχι. Σημασία έχει ο ερεθισμός της αποδόμησης, όμοιος με αυτόν των φανατικών καθολικών που υποστηρίζουν το δόγμα τους. Η καλλιέργεια αυτής της δήθεν «αριστερής» κουλτούρας, που επιβάλλει την συνεχώς επαναλαμβανόμενη και «άδεια» αντίδραση κατά πάντων για να κτίσουν τη «θεαματική» φιγούρα του «αντικομφορμιστή»). Το τσίρκο αυτό έχει πολλά νούμερα. Πολλοί άκαπνοι και «αδιανόητα διανοούμενοι» ή πλανημένες και τραυματισμένες ψυχές «ψευδοδιεθνιστικού ιδεασμού».  Έτσι κι αλλιώς βέβαια δεν είναι ούτε μια τρίχα από τ’αρχ….α του Πάμπλο (ώχου τι λαϊκισμός, δε θα μου ξαναμιλήσουν οι «προοδευτικοί»).

Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν, έναν αληθινό διεθνιστή και όχι τις ιμιτασιόν εγχώριες εκδοχές:

«Οπλισμένος με μια βαθιά κατανόηση και ωθούμενος από μια δύναμη προς το απόλυτο, ο επαναστάτης αγωνιστής, χωρίς να ενδίδει στη μεταφυσική θρησκευτικότητα, είναι ικανός να καταλάβει τους βιολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες της θρησκείας, να υιοθετήσει μια καθόλου μισαλλόδοξη στάση απέναντί της και να νιώσει ενστικτωδώς κοντύτερα, για παράδειγμα, σε ένα σύγχρονο θρησκευτικό προσηλυτιστή ο οποίος έχει εμπλακεί στον κοινωνικό αγώνα, από ότι σε έναν «σταλινικό», ο οποίος δεν έχει ηθικές ευαισθησίες  (…)

Το εθνικό ζήτημα στις νέες συνθήκες

Ομιλία: Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο)*

Περιοδικό Convoy, τεύχος 18, Ιούνιος 1995

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Η σημερινή μου παρέμβαση ξεκινάει από τη διπλή διαπίστωση ότι ο βαλκανικός πόλεμος που μαίνεται σήμερα σε μια ορισμένη περιοχή δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα! Υπάρχουν πιθανότητες γενίκευσης του πολέμου, που μπορεί να αναγκάσουν κάποια στιγμή μία, υπό οποιαδήποτε μορφή, εμπλοκή της Ελλάδας. Αυτό είναι το ένα, και το δεύτερο είναι ότι, παρατηρώντας τα φαινόμενα στη χώρα μας και την στάση τμήματος της νεολαίας αλλά και των πολιτών της χώρας αυτής, διαπιστώνω -και ελπίζω να κάνω λάθος- ότι ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά είναι προετοιμασμένοι για μια τέτοια περίπτωση. Και επειδή θεωρώ ότι ο σημερινός κόσμος, συνολικά κρινόμενος, εξακολουθεί να είναι προϊστορικός και βάρβαρος, νομίζω ότι αυτοί που εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις, όσο κι αν απεχθάνονται να λερώσουν τα χέρια τους, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να πολεμήσουν με τα μέσα που πολεμούν όλοι εκείνοι που αντιτίθενται σε μία επικράτηση της νέας 

ιμπεριαλιστικής τάξης.

Η νέα τάξη την εποχή της παγκοσμιοποίησης 

Σκοπός στη σημερινή μας συζήτηση δεν θα είναι να κάνω μία εκτενή ιστορική αναφορά στο γιουγκοσλαβικό και στα βαλκανικά γενικά ζητήματα, αλλά να σταθώ στην ανάγκη επανατοποθέτησης ορισμένων απόψεων που είχαν επικρατήσει και εξακολουθούν να επικρατούν σχετικά με την αντιμετώπιση του λεγόμενου εθνικού ζητήματος.

Μιχάλης Ν. Ράπτης – ΠΑΜΠΛΟ (video)

«Το ταξείδι κράτησε πολλές μέρες, ο καιρός ήταν συχνά άθλιος, πήγαμε ως τα ανοικτά της Τυνησίας και κάποτε φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά. Όταν περάσαμε κοντά στις ακτές της Πελοποννήσου κι είδα, ύστερα από τόσα χρόνια, ένα ερημικό εκκλησάκι, με έπιασε μια απερίγραπτη συγκίνηση. Σκέφτηκα ότι κάποιες σταγόνες από αίμα ελληνικό έρεε ακόμα στις κοσμοπολίτικες φλέβες μου»

Μιχάλης Ν. Ράπτης (Πάμπλο) – [«Η πολιτική μου αυτοβιογραφία»-εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ – Αθήνα 1996].

"Φιλελεύθεροι αριστεριστές», που ακκίζονται στα ίδια τραπέζια των Μ.Κ.Ο με δεξιά νεοφιλελεύθερα τομάρια, αφού συμφωνούν σε πολλά, για τα Σκόπια, την Κύπρο, την ιστορία, τη «μαχητική αθεΐα» (sic), την πλήρη αποδόμηση κάθε έννοιας και οντολογίας. Στην αποδόμηση ακόμα και του ίδιου του παρελθόντος τους, που δεν … υπήρξε, εφόσον είναι …νοητική κατασκευή. Ντεμέκ πούροι «διεθνιστές», με υψωμένες γροθιές εφηβικής μανίας και οι άλλοι των «διδακτορικών μητροπόλεων» που γύρισαν στην … πτωχή πατρίδα για να διδάξουν – αυτοί και μόνον – … προλεταριακή επανάσταση! Ερεθίζονται να αποδείξουν ότι η 25 Μαρτίου δεν έγινε 25 Μαρτίου (ε, και; λες και δεν το ξέραμε ή ότι αυτό αλλάζει την ουσία της επανάστασης των {«αβράκωτων» του ’21. Αλλά, όχι. Σημασία έχει ο ερεθισμός της αποδόμησης, όμοιος με αυτόν των φανατικών καθολικών που υποστηρίζουν το δόγμα τους. Η καλλιέργεια αυτής της δήθεν «αριστερής» κουλτούρας, που επιβάλλει την συνεχώς επαναλαμβανόμενη και «άδεια» αντίδραση κατά πάντων για να κτίσουν τη «θεαματική» φιγούρα του «αντικομφορμιστή»). Το τσίρκο αυτό έχει πολλά νούμερα. Πολλοί άκαπνοι και «αδιανόητα διανοούμενοι» ή πλανημένες και τραυματισμένες ψυχές «ψευδοδιεθνιστικού ιδεασμού». Έτσι κι αλλιώς βέβαια δεν είναι ούτε μια τρίχα από τ’αρχ….α του Πάμπλο (ώχου τι λαϊκισμός, δε θα μου ξαναμιλήσουν οι «προοδευτικοί»).

Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν, έναν αληθινό διεθνιστή και όχι τις ιμιτασιόν εγχώριες εκδοχές:

«Οπλισμένος με μια βαθιά κατανόηση και ωθούμενος από μια δύναμη προς το απόλυτο, ο επαναστάτης αγωνιστής, χωρίς να ενδίδει στη μεταφυσική θρησκευτικότητα, είναι ικανός να καταλάβει τους βιολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες της θρησκείας, να υιοθετήσει μια καθόλου μισαλλόδοξη στάση απέναντί της και να νιώσει ενστικτωδώς κοντύτερα, για παράδειγμα, σε ένα σύγχρονο θρησκευτικό προσηλυτιστή ο οποίος έχει εμπλακεί στον κοινωνικό αγώνα, από ότι σε έναν «σταλινικό», ο οποίος δεν έχει ηθικές ευαισθησίες (…)

Ο «Πάμπλο» (Μιχάλης Ράπτης) για την Θρησκεία

Αυγούστου 29, 2014 από seisaxthiablog

Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών. Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.

Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με προεξέχοντα αυτή την στιγμή τον λεγόμενο «Ισλαμικό φονταμενταλισμό», παρουσιάστηκαν πολλές φορές στην ιστορία όλων των Θρησκειών, σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, που απόρρεαν από μαζική εξαθλίωση και απελπισία ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Κάθε παροξυσμός εθνικός ή θρησκευτικός, είναι εκδήλωση βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, χωρίς άμεση διέξοδο.

Το εθνικό ζήτημα στις νέες συνθήκες

Του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)* 

Περιοδικό Convoy, τεύχος 18, Ιούνιος 1995

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, 

Η σημερινή μου παρέμβαση ξεκινάει από τη διπλή διαπίστωση ότι ο βαλκανικός πόλεμος που μαίνεται σήμερα σε μια ορισμένη περιοχή δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα! Υπάρχουν πιθανότητες γενίκευσης του πολέμου, που μπορεί να αναγκάσουν κάποια στιγμή μία, υπό οποιαδήποτε μορφή, εμπλοκή της Ελλάδας. Αυτό είναι το ένα, και το δεύτερο είναι ότι, παρατηρώντας τα φαινόμενα στη χώρα μας και την στάση τμήματος της νεολαίας αλλά και των πολιτών της χώρας αυτής, διαπιστώνω -και ελπίζω να κάνω λάθος- ότι ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά είναι προετοιμασμένοι για μια τέτοια περίπτωση. Και επειδή θεωρώ ότι ο σημερινός κόσμος, συνολικά κρινόμενος, εξακολουθεί να είναι προϊστορικός και βάρβαρος, νομίζω ότι αυτοί που εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις, όσο κι αν απεχθάνονται να λερώσουν τα χέρια τους, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να πολεμήσουν με τα μέσα που πολεμούν όλοι εκείνοι που αντιτίθενται σε μία επικράτηση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης.Η νέα τάξη την εποχή της παγκοσμιοποίησης 

Σκοπός στη σημερινή μας συζήτηση δεν θα είναι να κάνω μία εκτενή ιστορική αναφορά στο γιουγκοσλαβικό και στα βαλκανικά γενικά ζητήματα, αλλά να σταθώ στην ανάγκη επανατοποθέτησης ορισμένων απόψεων που είχαν επικρατήσει και εξακολουθούν να επικρατούν σχετικά με την αντιμετώπιση του λεγόμενου εθνικού ζητήματος. Η επανατοποθέτηση θεωρώ ότι είναι απολύτως αναγκαία, ξεκινώντας από τη βασική διαπίστωση ότι μπήκαμε σε μια νέα ιστορική εποχή, διακρινόμενη από την προσπάθεια εμπέδωσης από μία και μόνο υπερδύναμη μιας «Νέας τάξης» οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής, στρατιωτικής. Και τέτοια υπερδύναμη έχουν τη φιλοδοξία να είναι οι ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται καθαρά από τις διαδοχικές, εκτενείς συζητήσεις που γίνονται σε μικρούς κύκλους των ΗΠΑ, που θεωρούν ότι είναι προικισμένοι με γεωπολιτική στρατηγική σκέψη και οι οποίοι εγκέφαλοι έχουν ασφαλώς επιρροή στις προσπάθειες εμπέδωσης μιας τέτοιας τάξης, όχι στον κόσμο ολόκληρο, όπως νομίζω -γιατί αυτή η τάξη σε κάποιους χώρους οπωσδήποτε δεν πρόκειται να επικρατήσει- αλλά που σημειώνει για την ώρα επιτυχίες στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή.

Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο): Η απειλή κατά της Ελλάδας

Απόσπασμα απο εισήγηση του Μιχάλη Ράπτη,προέδρου της 4ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο.

«..Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑκαι η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, ταΣκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τηΒοσνία.

Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους.

Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια.

Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ' αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση.

Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν.

Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο.

Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ' ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ' αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα;

Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό.

Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.

Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να έχεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις;

Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι. 

Είναι εντελώς σωστό να λέμε αυτό: δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα.

Πράγματι δεν διεκδικούμε.

Και οποιοσδήποτε πόλεμος επιθετικός και για πλιάτσικο είναι καταδικαστέος από εμάς. Οποιοδήποτε «γιουρούσι» που ορισμένοι σκέπτονται ακόμη στην Αλβανία για να ξαναπάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο είναι λανθασμένο. Οποιοδήποτε γιουρούσι και πλιάτσικο, οποιοσδήποτε επιθετικός πόλεμος δεν είναι μόνο καταδικάσιμος, γιατί αλλάζει το χαρακτήρα της αντίστασης του λαού, αλλά είναι και εσφαλμένος μέσα στις τωρινές συνθήκες, θα καταλήξει σε μία γενικότερη σύρραξη από την οποία η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει απολύτως τίποτα.

Αλλά, ενώ είναι τελείως σωστό να λέμε ότι δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα, να προσθέτουμε επίσης -διότι αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά- ότι είμαστε υπέρ της πληρότητας των δικαιωμάτων οποιασδήποτε εθνικής μειονότητας υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να δούμε πού υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα και εκεί που γίνονται αδικίες να επανορθωθούν έγκαιρα.

Όχι όπως κάναμε με την τουρκική μειονότητα εν μέρει στην Κύπρο. Λέγοντας αυτά, λέμε επίσης ότι όσο είμαστε εναντίον οποιουδήποτε επιθετικού πολέμου, όπως είμαστε βέβαια υπέρ της υπεράσπισης μειονοτήτων δικών μας στο εξωτερικό, έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσομε πια τίποτα από το συγκεκριμένο εθνικό κορμό που έχουμε.

Κι όταν λέμε τίποτα αυτό το πράγμα πρέπει να είναι μια εντελώς διαφορετική, ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία κυρίως της νεολαίας μας, η οποία εν μέρει έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του ευρωπαϊσμούκαι της πολιτιστικής αμερικανοποίησης.

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr