ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΕΊΡΑΜΑ αφού καταλαγιάσει το κλωτσομπουνίδι στο Facebook.

(Ή ιστορίες για ραντιέρηδες επί της πρόσφατης ιστορίας μας και το κόστος των χαμένων ευκαιριών) 

Ως γνωστον, η Αγροτική Τράπεζα  Ελλάδος  ιδρύθηκε  μαζί με την Τράπεζα Ελλάδος το 29 απο τον Βενιζέλο (τον original)  για να πολεμηθεί η μάστιγα των "ραντιέρηδων".

 Δηλαδή των τοπικών τοκογλύφων στις επαρχίες που ψώνιζαν για πάνω απο 100 χρόνια δάνεια με υποθήκη τα αστικά τους ακίνητα με τοκο 8% απο την Εθνική Τράπεζα. Και μετά τα μεταπουλούσαν στους αγρότες με 25% τον χρόνο, με συμβόλαια που είχαν  όρους με ποινές κατάσχεσης. (Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, Ν. Δερτιλη, Παν Εκδοσεις Κρητης). 

Η νεοφιλελέ "μεταρρύθμιση" του άλλου Βενιζέλου, του Σημιτικού Μπένυ, χάρισε στο βαθυ ΠΑΣΟΚ του Σαλα μαζί με την Αγροτική Τράπεζα και τις υποθήκες του 1/3 της αγροτικής γης μαζί με 4.2δις καταθέσεις αγροτών. Και σαν μοντέρνοι ραντιέρηδες, αυτά τα χρήματα τα χρησιμοποίησαν για να δανειοδοτήσουν σχετικά φτηνά τις μαφίες των μεσαζόντων της λαχαναγοράς, που βγάζουν πιο πολλά από τα εισαγωγής λεμόνια από την Χιλή ή την Τουρκία (και το 1/10 μονο στους δικούς μας παραγωγους με 2-5% ψηλότερο επιτόκιο).

Τα θαλασσοδανεια των κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που έδωσε κυρίως η ΑΤΕ και που χρησιμοποιήθηκαν για να εξαγοράσουν εντυπώσεις και συνειδήσεις,  στήριξαν ακριβώς αυτή την "αγροτικη πολιτική", που την βάφτισαν και "εκσυγχρονιστική". Θεωρούνται ως η φυσιολογική μίζα γι αυτό το κόλπο γκρόσο, οπότε τι ψάχνεις τώρα, παραγράφτηκαν τα αδικήματα. 

Και είπαμε μετά κάτι ονειροπόλοι μπας και το ανατρέψουμε αυτό το colpo grosso εκεί γύρω στο 16-18. 

Έτσι, στον νόμο περί γεωργικών συνεταιρισμών που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑς το 16, φτιάχτηκε και ένας οργανισμός, ο ΟΔΙΑΓΕΠ, για να διαχειριστεί τα πάγια των χρεοκοπημένων από το ΠΑΣΟΚ συνεταιρισμών, αξίας γύρω στα 6δις ευρώ (που ξεχάστηκαν και δεν μπήκαν στο ΤΑΙΠΕΔ) .

 Κανονικά θα έπρεπε στο "τσακ μπαμ" να μοιραστούν όλα αυτά, γη και μηχανήματα, με πολύ χαμηλού κόστους μακροχρόνιες ενοικιάσεις σε ενεργούς και νέους αγρότες. Και τα μελλοντικά έσοδα απο αυτή την χρήση τους και από μια τέτοια παραγωγική αξιοποίηση,  αφού ομολογοποιηθούν, να χρηματοδοτούν με πολύ χαμηλότοκα δάνεια το κεφάλαιο κίνησης του πρωτογενή τομέα.

Επειδή οι επαφή με τις ΤΡΑΠΕΖΕΣ σε φυσικό επίπεδο γίνεται όλο και πιο δύσκολη ας ανάψουμε λίγο τα αίματα....

Σήμερα ήρθε ο διευθυντής της τράπεζας που με εξυπηρετεί στην περιοχή μου να ψωνίσει από το κρεοπωλείο μου.

Πρώτα τον έβαλα να κάτσει σε μια καρέκλα για 30 λεπτά.

Όταν ευκαίρησα, τον ρώτησα τι θέλει και απάντησε ότι θέλει μπιφτέκια για μπέργκερ.

Του είπα ότι τώρα πουλάμε μπιφτέκια για μπέργκερ μόνο τις Παρασκευές.

Εναλλακτικά παρήγγειλε λουκάνικο αλλά του είπα ότι λουκάνικα πουλάμε από 8:30 εως 10:00 μόνο Τρίτη και Πέμπτη.

Είδε και αποείδε, παρήγγειλε ένα κοτόπουλο κομμένο στα τέσσερα.

Του έδωσα το κοτόπουλο, τα μαχαίρια και το ψαλίδι και του είπα να το κόψει μόνος του.

Όπως το περίμενα, απάντησε ότι δεν ήξερε πώς να το κάνει και ότι δεν ήταν δικιά του δουλειά.

Του απάντησα ευγενικά: 

- Αφού είναι η πρώτη φορά, θα σας βοηθήσω αλλά από εδώ και πέρα, θα πρέπει να το κάνετε μόνος σας, καθώς οι οδηγίες για τον τρόπο είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα μας και στην αντίστοιχη εφαρμογή για κινητά.

Με κοίταξε αποσβολωμένος και μου ζήτησε να σοβαρευτώ και να κάτσουμε να μιλήσουμε λογικά.

Του είπα ότι αν δεν ζητούσε ραντεβού, θα ήταν εντελώς αδύνατο να μου μιλήσει.

Τελικά πήρε το κοτόπουλο, το οποίο του ετοίμασα αλλά του εξήγησα ότι πέραν του κόστους, πρόσθεσα και τα τέλη συντήρησης του εξοπλισμού για το κόψιμο του κοτόπουλου.

Κατοπιν του επέστησα την προσοχή ότι στα πλαίσια της συνεργασίας μας αν θέλει να συνεχίσει να εξυπηρετείται από εμάς, θα πρέπει να προμηθευτεί την κάρτα της επιχείρησής μας που τον δεσμεύει να αγοράζει δύο κιλά παϊδάκια κάθε 15 μέρες ειδάλλως θα έχει προσαύξηση 3% στις τιμές λιανικής στις υπόλοιπες συναλλαγές.

Μου ψέλλισε ένα κοσμητικό επίθετο και έφυγε μουρμουρίζοντας αλλά μετά από λίγο το ξανασκέφτηκε και επέστρεψε να πάρει το κοτόπουλο γιατί ήταν αργά να πάει αλλού και θα έμενε νηστικός.

Η αποκρουστική ασυδοσία των Ελληνικών Τραπεζών

Του

 

Ηλία Παπαναστασίου

«Είναι πασιφανές ότι οι σημερινοί τραπεζίτες, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, που ορκίζεται στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, επιδιώκουν την πλήρη ψηφιοποίηση των συναλλαγών, ει δυνατόν και την κατάργηση της διακίνησης μετρητών.

 

Ταυτόχρονα έχουν παραχωρήσει τη βρόμικη δουλειά του «κυνηγητού» ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων στους servicers με αδιαφανείς συμφωνίες, χειρότερες και από αυτές που έκαναν κάποιοι παλαιότεροι με τους ντόπιους ολιγάρχες.

 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι σημερινές τράπεζες ληστεύουν απροκάλυπτα τους μικροαποταμιευτές, αλλά και τους απλούς εργαζομένους, διατηρώντας χαώδεις διαφορές στα επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων. Αγνοούν επιδεικτικά την πληθωριστική πραγματικότητα με την πλήρη ανοχή της Πολιτείας, παρότι μία τέτοια συμπεριφορά σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα θα επέσυρε κυρώσεις… τουλάχιστον από την Κεντρική Τράπεζα. Για να μη μιλήσουμε για τις σκανδαλώδεις προμήθειες, κρυφές και φανερές, σε όλων των ειδών τις συναλλαγές.

Το τελευταίο… κερασάκι στην τούρτα είναι ότι οι τράπεζες (με πρώτη την… ινδοκαναδική) έχουν αρχίσει τώρα να επιβάλλουν πάγια χρέωση 0,50 ευρώ ανά μήνα σε όλες τις καταθέσεις φυσικών προσώπων, ως προϋπόθεση για να παραμείνουν «λειτουργικές». Να διατηρήσουν τη δυνατότητα, δηλαδή, συμβατικής ή ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων, να μπορούν οι κάτοχοί τους να διατηρούν χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες κ.λπ. Τα αυτονόητα, δηλαδή!

 

Πρόκειται για ένα απαράδεκτο και αισχρό εφεύρημα, το οποίο η Πολιτεία με την ευρύτερη έννοια (κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδος, ανεξάρτητες ελεγκτικές Αρχές, Δικαιοσύνη) οφείλουν να μπλοκάρουν» ( Γιώργος Χαρβαλιάς – Antinews –11/2/2024).

 

 

Όλα όσα αναφέρει ο εξαιρετικός Γιώργος Χαρβαλιάς είναι όχι απλώς «ορθότατα» αλλά αποτελούν την επιτομή της «νεοελληνικής λογικής» στον Τραπεζικό Τομέα (και όχι μόνο...).

 Εκατοντάδες δανειολήπτες όχι απλώς «ενοχλούνται» και «παρενοχλούνται» αλλά κυριολεκτικά απειλούνται για δάνεια που οι τραγικές οικονομικές καταστάσεις πολλών συμπατριωτών μας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δεν τους επέτρεψαν να τα ξεπληρώσουν. Έχοντας ένα ή παραπάνω δάνεια στην πλάτη τους, ζώντας με την απειλή της διαταγής πληρωμής και του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας ή της επαγγελματικής στέγης και έχοντας μετατρέψει το άγχος της αστεγίας σε καθημερινό βίωμα, χιλιάδες χιλιάδων συμπατριωτών μας έχουν μετατραπεί σε «απόμαχους της ζωής», όντας εργαζόμενοι... Γιατί «απόμαχος της ζωής» θεωρείται αυτός που ενώ εργάζεται, βαδίζει φορτωμένος ένα υπέρογκο δάνειο ή μια πιστωτική κάρτα που έχει καταγγελθεί από το ευαγές ίδρυμα που ονομάζεται Τράπεζα, κατ’ όνομα «εργαζόμενος» ή «ελεύθερος επαγγελματίας» όμως στην πραγματικότητα «απόμαχος» γιατί ενώ εργάζεται έχει παραιτηθεί από την ζωή, θεωρώντας τον εαυτό του «απόμαχο», «αποτυχημένο» και «οικονομικό μελλοθάνατο»... Το χρέος που τον πνίγει, έχει μετατρέψει την ζωή του σε κόλαση και διαρκή δυστοπία, την αυτοχειρία σε πιθανότητα, την δυστυχία σε δεύτερη φύση και καθημερινότητα. Είναι ένας ζωντανός νεκρός, ένας νεκρός που δεν πέθανε αλλά υφίσταται τον «διαρκή, ζωντανό θάνατο» της καθημερινότητας, ένας νεκρός «υπό συζήτηση» και «δυνητική διαβούλευση», ένας ενοχοποιημένος από την τραπεζική διόπτρα του σκοπευτή που σήμερα ονομάζεται Fund, ίσως και servicer… Πολιτισμένα πράγματα, επίπεδου.

H Goldman Sachs και ο ρόλος της στην ελληνική κρίση

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Πρωθυπουργός δεν ντρέπεται και ετοιμάζεται, ενώ καίγεται για 13η μέρα το μοναδικό δάσος της Δαδιάς, να εμφανιστεί στην Βουλή των Ελλήνων για να μιλήσει για την καταπολέμηση των πυρκαγιών.

O tempora, o mores. Η χώρα έχει μπει σε καταστροφική, αποσυνθετική τροχιά σε όλους τους τομείς εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Βρώμα και δυσωδία αναδύεται από παντού. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μπορεί καν να ακούσει τι λένε τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και οι πολιτικοί.

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε το καινούριο φρούτο εισαγωγής από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κ. Κασσελάκη, που μπορεί να μην είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει όμως να γίνει Πρόεδρός του!!!

Με την ευκαιρία της υποψηφιότητάς του για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την προϋπηρεσία του στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, σκεφτήκαμε ότι είναι ίσως σκόπιμο να θυμίσουμε μερικά πράγματα σχετικά με τον ρόλο της τράπεζας αυτής, ίσως της σημαντικότερης παγκοσμίως, στα ελληνικά πράγματα. Γιατί χωρίς μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει κρίση.

H Goldman Sachs πρωταγωνιστής όλων των κρίσεων

Η Goldman Sachs (σε μετάφραση ο “Χρυσάνθρωπος Ιακώβ”) ιδρύθηκε από δύο Γερμανοεβραίους μετανάστες και είναι ένα από τους τρεις πυλώνες του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος, ιδρύθηκε ως η κατεξοχήν εβραϊκή τράπεζα των ΗΠΑ, όπως η J.P. Morgan ως η προτεσταντική και η Merrill Lynch ως η καθολική τράπεζα της Αμερικής, υπογραμμίζει στο βιβλίο του για την τράπεζα ο Marc Roche, ανταποκριτής της Monde στο Λονδίνο. Είναι σήμερα η δεύτερη σε κέρδη επενδυτική τράπεζα παγκοσμίως.

Απίστευτο “καψόνι” από την Τράπεζα Πειραιώς

Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία

Το σημερινό μου σημείωμα αναφέρεται στην αδικαιολόγητη ταλαιπωρία, σωστό “καψόνι” που μου επέβαλε η Τράπεζα Πειραιώς, παρότι τυγχάνω πελάτισσα της επί δεκαετίες (και στην Αθήνα στο κατάστημα Κολωνακίου, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, στο κατάστημα Εθνικής Αμύνης). Ήταν η Τράπεζα που προτιμούσα για χρόνια και στην οποίαν έχαιρα πάντοτε εξαιρετικής εξυπηρέτησης. Αυτά, ως την 1η Φεβρουαρίου 2023.

Αποφάσισα να κοινοποιήσω την θλιβερή εμπειρία που βίωσα, με την ελπίδα ότι θα ληφθούν τα δέοντα μέτρα ώστε αυτή να μην επαναληφθεί, όχι μόνον απέναντι μου, αλλά και γενικότερα. Το απαράδεκτο “καψόνι” που υπέστην αποδίδεται, προφανώς, σε πολυάριθμους παράγοντες, που συνοψίζονται στην με κάθε τρόπο προσπάθεια ελαχιστοποίησης των δαπανών λειτουργίας των τραπεζών.

Έτσι, τα διαμειβόμενα, τελευταίως, στις τράπεζες δικαιολογούν, δυστυχώς, απολύτως το αποτέλεσμα πρόσφατης δημοσκόπησης (βλ. Κυριακάτικη Εστία 12.03.2023) όπου, και μεταξύ άλλων, οι νέοι ηλικίας 17-34 ετών απαντούν ότι κατά 90% δεν έχουν καθόλου εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Αλλά, αν στη χώρα μας, αφού έχει με τόσο δραματικό τρόπο αποδειχθεί ότι οι επικοινωνίες είναι πλήρως ξεχαρβαλωμένες, προκύψει ότι και οι τράπεζές της ακολουθούν την ίδια οδό απαξίωσης, εισερχόμαστε σε αχαρτογράφητα και εξαιρετικά επικίνδυνα νερά. Αρχίζω, λοιπόν την απίστευτη περιπέτεια μου.
Μία τραπεζική “οδύσσεια”…

Την 1.2.2023, και μετά περίοδο κατά την οποίαν το περί ου κατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς στη Θεσσαλονίκη παρέμεινε κλειστό για “αναβάθμιση”, πήγα σε αυτό όταν επαναλειτούργησε, προκειμένου να διεκπεραιώσω απλή συναλλαγή μεταφοράς χρηματικού ποσού από επενδυτικό πρόγραμμά μου σε λογαριασμό μου. Και τότε άρχισε μια, άνευ ορίου ταλαιπωρία μου, που αναπότρεπτα περιλαμβάνει και πολλά στοιχεία γελοιότητας.


Καταρχήν, ο νέος χώρος του “αναβαθμισμένου τραπεζικού καταστήματος”, αποδείχθηκε για μένα παντελώς terra incognita! Από τους πολυάριθμους υπαλλήλους που γνώριζα και με γνώριζαν, ουδείς υπήρχε πλέον. Μετά από αναμονή 30’ περίπου εμφανίστηκε μια υπάλληλος στην οποία έδωσα την ταυτότητα μου και στη συνέχεια εξαφανίστηκε για αλλά επιπλέον 20’. Όταν επανεμφανίστηκε, φάνηκε ιδιαιτέρως προβληματισμένη, διότι προφανώς “απεκάλυψε” ότι ….είχα λογαριασμό, εκτός από το κατάστημα στη Θεσσαλονίκη, και στην Αθήνα!

Τρίζει ο θρόνος των τραπεζών; από

Ευάγγελος Κοροβίνης

Η πιο ενδιαφέρουσα ανάγνωση της πρόσφατης τραπεζικής αναταραχής επικεντρώνεται στην πλήρη αυτονόμηση του τραπεζικού συστήματος από την πραγματική οικονομία και στην εγγενή αστάθεια του τραπεζικού τομέα. Οι τράπεζες, σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, αντί να υπηρετούν την πραγματική οικονομία, χρηματοδοτούν κυρίως κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Το χρήμα παράγει χρήμα, χωρίς να επενδύεται παραγωγικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φούσκες, που κάποια στιγμή σπάνε, και τότε καλείται το κράτος και οι φορολογούμενοι να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα». Τα κέρδη είναι ιδιωτικά, οι ζημιές αναλαμβάνονται από το κράτος. «Καπιταλισμός στα κέρδη, σοσιαλισμός στις ζημιές».

***

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ!

Ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένως ὅτι οἱ νεοφιλελεύθεροι εἶναι ὑποκριτές, ἐπειδὴ ἀποκρύπτουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν κομπιναδόρικη λειτουργία τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καλύπτοντάς την μὲ ἰδεοληπτικοὺς δεκάρικους περὶ ἐλεύθερης ἀγορᾶς. 

Ὁμολογοῦμε ὅτι ἔχουμε κάνει λάθος! Κι αὐτό, γιατὶ ὑπάρχουν σημαίνοντες νεοφιλελεύθεροι ποὺ παραδέχονται ἀνοικτὰ καὶ κυνικὰ τὴν σημερινὴ χρηματοπιστωτικὴ  ἀπάτη, ἡ ὁποία συνίσταται στὸ σκανδαλῶδες γεγονὸς ὅτι οἱ τράπεζες ἔχουν τὸ μοναδικὸ προνόμιο τῆς δημιουργίας πιστώσεων καὶ χρήματος ἀπὸ τὸ τίποτα (ex nihilo, out of nothing)!

Καὶ πράγματι, ὅπως σημειώνει ὁ διάσημος οἰκονομολόγος Τζὼν Γκάλμπρεϊθ, «ἡ διαδικασία μὲ τὴν ὁποία οἱ τράπεζες δημιουργοῦν χρῆμα εἶναι τόσο ἁπλὴ ποὺ τὸ μυαλὸ τὴν ἀπωθεῖ». 

Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ τράπεζες δὲν δανείζονται τὶς καταθέσεις τῶν πελατῶν τους ἐνεργώντας ὡς διαμεσολαβητὲς μεταξὺ ἀποταμιευτῶν καὶ δανειοληπτῶν, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι οἱ καταθέσεις δὲν δημιουργοῦν τὰ δάνεια, ἀλλὰ τὰ δάνεια δημιουργοῦν τὶς καταθέσεις. 

Αὐτὸ τὸ κραυγαλέο παράδοξο δημιουργεῖται μέσῳ τῆς σύγχρονης τραπεζικῆς ἀλχημείας, ἡ ὁποία «μεταμορφώνει» τὸ δάνειο σὲ περιουσιακὸ στοιχεῖο μέσῳ λογιστικῶν ἐγγραφῶν. Ὅταν μιὰ τράπεζα δηλαδὴ συνάπτει δάνειο μὲ ἕναν πελάτη δημιουργεῖ μιὰ λογιστικὴ ἐγγραφὴ τοῦ δανείου στὸ ὄνομα τοῦ πελάτη καὶ τὴν καταχωρεῖ στὸ ἐνεργητικὸ τοῦ ἰσολογισμοῦ της, ἐνῷ ταυτόχρονα δημιουργεῖ μία νέα καὶ ἰσόποση λογιστικὴ ἐγγραφὴ ποὺ τὴν ὀνομάζει «κατάθεση» καὶ τὴν καταχωρεῖ στὸ παθητικὸ τοῦ ἰσολογισμοῦ της, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ τράπεζα δημιουργεῖ τὴν δικιά της χρηματοδότηση. 

Τὰ παραπάνω δὲν τὰ ἰσχυρίζεται οὔτε ἡ Τασούλα ἡ σοσιαλίστρια ἀπὸ τὸ Χιλιομόδι οὔτε ὁ Μπαμπίκος ὁ φιλόσοφος ἀπὸ τὰ Σούρμενα, ἀλλὰ τὰ παραδέχεται τόσο ὁ πρώην ἐπικεφαλῆς τοῦ γνωστοῦ (καὶ διαβόητου) πιστοληπτικοῦ οἴκου ἀξιολογήσεως Standard & Poor's Πὼλ Σέρντ (Paul Sheard) ὅσο καὶ ἡ ἴδια ἡ Τράπεζα τῆς Ἀγγλίας σὲ ἐπίσημο δημοσίευμά της τὸ 2014. 

Ο κόσμος στα χέρια των «ανατρεπτικών ελίτ» και του Κλάους Σβαμπ – Ποια η σχέση τους με την εξελισσόμενη τραπεζική κρίση

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ προσπαθεί να επιβάλει τον καπιταλισμό των ενδιαφερόμενων μερών, σε μια προσπάθεια να κυριαρχήσει στα εταιρικά σχήματα. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ένας τρόπος να δοθεί στις εταιρείες η απόλυτη εξουσία στα πάντα...



Μετά την κατάρρευση του ανταλλακτηρίου FTX, του διαβόητου πλέον Sam Bankman Fried, προέκυψαν ζητήματα δέουσας επιμέλειας – γεγονός το οποίο υποδήλωνε πως η εταιρεία χειρίστηκε με τελείως λανθασμένο τρόπο τα περιουσιακά στοιχεία που είχε στη διάθεσή της.

Πολλοί αξιωματούχοι της κεντρικής τράπεζας και διεθνή φόρα μπήκαν στη συζήτηση σχεδόν αμέσως, υποστηρίζοντας ότι το FTX αποτελούσε τέλειο παράδειγμα του γιατί είναι απαραίτητη η κεντρική ρύθμιση των κρυπτονομισμάτων και των ψηφιακών νομισμάτων.

Επίσης, υποστηρίχθηκε πως, χωρίς την επίβλεψη των τραπεζικών ελίτ, η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Φυσικά, αυτό που δεν ανέφεραν ήταν ότι το FTX και ο Sam Fried είχαν εκτεταμένες διασυνδέσεις με παγκοσμιοποιητικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.

Στην πραγματικότητα, η ίδια η βάση του επιχειρηματικού μοντέλου του Fried ήταν η θεωρία του «Stakeholder Capitalism» του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, την οποία συχνά χαρακτήριζε «Αποτελεσματικό Αλτρουισμό».
Stakeholders capitalism…

Η συνέχεια ΕΔΩ....

ΠΗΓΗ: https://primenews.press/o-kosmos-sta-cheria-ton-anatreptikon-elit-kai-tou-klaous-svab-poia-i-schesi-tous-me-tin-exelissomeni-trapeziki-krisi
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟΥ ΓΙΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ

από Βασίλης Βιλιάρδος

Ένα επόμενο θέμα, στα πλαίσια των άλλων παρεκτροπών και των κατά παρέκκλιση διαδικασιών των μνημονίων, καθώς επίσης της πανδημίας, είναι η ασυδοσία των τραπεζών – η οποία πλήττει πολύ σοβαρά την κοινωνία και την οικονομία. Εύλογα βέβαια διαπιστώνεται αυτή η ασυδοσία, αφού η κυβέρνηση έχει καταργήσει την αυτεπάγγελτη παρέμβαση – καταθέτοντας στα πρακτικά άρθρο, σύμφωνα με το οποίο η ένωση εισαγγελέων και δικαστών έχει ζητήσει να επανέλθει η αυτεπάγγελτη δίωξη, για τραπεζίτες και στελέχη τραπεζών. Όπως αναφέρεται στο άρθρο, «ο νόμος που εισήγαγε ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Τσιάρας και η διάταξη της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου του περασμένου Απριλίου, δίνει τη δυνατότητα ευνοϊκής μεταχείρισης στα κατηγορούμενα για απιστία τραπεζικά στελέχη – αφού η δικαιοσύνη δεν μπορεί να κινηθεί εναντίον τραπεζιτών για κακουργηματική απιστία, εάν δεν το ζητήσει η ίδια η τράπεζα!.

Κοινοβουλευτική Εργασία

Επιγραμματικά στο σημερινό νομοσχέδιο, αφού αναλύθηκε από τον εισηγητή μας, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό τροπολογία προηγουμένου, του Ν 4871/2021 – ο οποίος αφορούσε την εκπαίδευση των δικαστών, από την εθνική σχολή δικαστικών λειτουργών.

Εδώ προστίθενται οι δικαστικοί υπάλληλοι στη συγκεκριμένη εκπαίδευση – οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η κυβέρνηση δρομολογεί τμηματικά τη νομοθεσία, καθώς επίσης με τροπολογίες.

Μήπως αλήθεια για να εξυπηρετεί συμφέροντα που αντιδρούν, όπως έχουμε διαπιστώσει στα φορολογικά νομοσχέδια; Ενδεχομένως για να αυξάνει τα σχέδια νόμου που ψηφίζει και να τα διαφημίζει ως μεταρρυθμίσεις, εμφανιζόμενη στο ΤΑΑ με 335, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά; Ίσως ο υπουργός μας απαντήσει.

Σε κάθε περίπτωση, τα νομοθετήματα στηρίζονται κατά 80% στη μελέτη Πισσαρίδη – ενώ στο 100% των προαπαιτουμένων των μνημονίων και τώρα του ΤΑΑ που τα ονομάζει πια ορόσημα.

Οι τράπεζες στο απυρόβλητο

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*

Το ζήτημα με τα κόκκινα δάνεια και την αύξηση των επιτοκίων των δανείων είναι η νέα «καυτή» πατάτα στα χέρια της κυβέρνησης. Πιο συγκεκριμένα, επίκειται μία ακόμα αύξηση στα επιτόκια, η οποία παρουσιάζεται ως επιβεβλημένη σε επίπεδο ΕΚΤ προκειμένου να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός, με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους δανεισμού. Την ώρα όμως που οι τράπεζες παρουσιάζουν υψηλή ρευστότητα και αύξηση κερδών, επιβάλλεται να γίνουν κάποιες «διορθωτικές» κινήσεις.

Όπως είχε επισημανθεί και σε προηγούμενο άρθρο, πρέπει να σταματήσει η λάθος τακτική των τραπεζών με τις οριζόντιες ρυθμίσεις των δανείων που βάζουν στο ίδιο καζάνι τους στρατηγικούς κακοπληρωτές με τους δανειολήπτες που απέκτησαν πρόβλημα λόγω της οικονομικής κρίσης. Στη δεύτερη κατηγορία θα πρέπει να υπάρξουν ειδικές ρυθμίσεις και πρέπει επιτέλους να συζητηθεί και η δυνατότητα επαναγοράς των δανείων τους στην τιμή που οι τράπεζες τα πουλάνε στα περιβόητα funds. Επίσης, να αυξηθούν τα επιτόκια καταθέσεων και να μειωθεί το χάσμα με τα επιτόκια χορηγήσεων. Επιπλέον, να μειωθούν ή να διακοπούν οι προμήθειες σε κάποιες συναλλαγές, ιδιαίτερα σε αυτές που δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τους πολίτες όπως η ανάληψη μετρητών από ΑΤΜ άλλης τράπεζας όταν σε κάποιο μέρος δεν υπάρχει άλλο ΑΤΜ.

Εδώ και χρόνια οι τράπεζες βρίσκονται στο απυρόβλητο. Να θυμηθούμε το τραγικό τέλος της ΑΤΕ, να θυμηθούμε τον τρόπο που η Πειραιώς απορρόφησε 7 τράπεζες, να θυμηθούμε τα ανεξέλεγκτα δάνεια μέσω ΤΕΜΠΜΕ τα οποία αντί να τονώσουν την οικονομία έγιναν καταθέσεις για όσους ελεύθερους επαγγελματίες διέθεταν εισοδήματα. Επίσης, σε εποχές οικονομικής κρίσης, είναι απαράδεκτο τα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών να αμείβονται με μισθούς και bonus που ξεπερνούν ή προσεγγίζουν τους μισθούς των βουλευτών! Αυτοί οι μισθοί δεν υπέστησαν περικοπές ούτε όταν οι τράπεζες ήταν στο χείλος του γκρεμού και χρειάστηκαν ανακεφαλαιοποίηση.

Τραπεζική τυραννία: η ώρα της αλήθειας για τον Άρειο Πάγο

Γιώργος Παπασίμος

Η προκλητική προαναγγελία της Τράπεζας της Ελλάδος με την πρόσφατη έκθεση της για λύση του προβλήματος που έχει προκύψει για τα funds, μετά την υπ’ αρ. 822/2022 απόφαση του Αρείου Πάγου, που έκρινε ορθώς ότι οι servicers δεν έχουν δυνατότητα νομικής εκπροσωπήσεως σε πλειστηριασμούς κλπ, είτε μέσω νομοθετικής παρέμβασης, την όποια όμως αρνήθηκε ο υπουργός Οικονομικών, αφού θα επρόκειτο για μια πρόδηλη αντισυνταγματική ενέργεια, που θα σκόνταφτε στον Άρειο Πάγο, στον οποίο έχει προσδιοριστεί η συζήτηση για τις 21-1-2023, αποτυπώνει με τον πιο ευκρινή τρόπο αφενός την πλήρη ασυδοσία του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα και την ανεξέλεγκτη λειτουργία των πάσης φύσεως κερδοσκοπικών συμφερόντων και αφετέρου φέρει την Δικαιοσύνη ενώπιον των ευθυνών της.

Δώδεκα χρόνια από την οιονεί χρεωκοπία της χώρας το 2010 η πλειοψηφία των δανειοληπτών, συνεχίζει να καθεύδει στα έγκατα του Άδη, εξαιτίας της επιβληθείσας τραπεζικής ασυδοσίας και τυραννίας και του πολιτικού ωχαδελφισμού ενός τραγικά ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού εξουσίας. Πιθανόν, να πρόκειται για το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Μόλις η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ το 2001, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εκμεταλλευόμενο τη δυνατότητα να δανείζεται με πολύ χαμηλό επιτόκιο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα τεράστια ποσά εξαπέλυσε έντονα επιθετική δανειακή απέναντι στην ελληνική κοινωνία, που δεν είχε παιδεία δανειακής συμπεριφοράς, εντάσσοντας έτσι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας σε αυτή τη μηχανή παραγωγής υπερκερδών των Τραπεζών. Έτσι, αυτές από τη μια πλευρά δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο με πενταπλάσιο επιτόκιο από ότι δανειζόταν και με 20πλάσιο επιτόκιο τους Έλληνες πολίτες (καταναλωτικά δάνεια), δημιουργώντας ένα τεράστιο τοκογλυφικό δίκτυο, που συνεχίζει ως σήμερα να υφίσταται μέσω των funds.

Όταν σήμανε η ώρα της χρεωκοπίας το 2010 για την οποία σημαντικότατη ευθύνη είχαν οι ίδιες οι Τράπεζες με την προηγούμενη δεκαετή τους συμπεριφορά και η χώρα εισήλθε στις μνημονιακές προσκρούστειες πρακτικές, το εξαρτημένο ελληνικό πολιτικό προσωπικό, αντί να φροντίσει να υπάρξει μια δίκαιη οικονομική και κοινωνική λύση του οξύτατου προβλήματος χιλιάδων δανειοληπτών, το μόνο που έκανε ήταν να ενισχύσει το τραπεζικό σύστημα με τρεις γενναίες κεφαλαιοποιήσεις, που ξεπέρασαν τα εκατό δις ευρώ και τα οποία προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος στις πλάτες του ελληνικού λαού, χωρίς καμία επίπτωση ή τιμωρία στους υπεύθυνους.

Το τι έπρεπε να γίνει για το θέμα αυτό, το καταδεικνύουν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στις ΗΠΑ και την Ισλανδία, εκείνη την περίοδο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τοξικών ομολόγων του 2008. Καμία δεν επέτρεψε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων να μετατραπεί σε οικονομική και κοινωνική “γάγγραινα”, που δώδεκα χρόνια μετά την είσοδο της Ελλάδος στον μνημονιακό “ζουρλομανδύα” αποτελεί ένα εν εξελίξει ενεργό οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα.

Τραπεζική τυραννία

Κόκκινα δάνεια: Εθελόδουλη πολιτική εξουσία, εύκαμπτοι θεσμοί και κλεπτοκρατία

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ένα εκ των μεγαλύτερων προβλημάτων που δημιούργησε το στρεβλό πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης είναι τα κόκκινα δάνεια. Από την «άνοιξη» της πιστωτικής ευφορίας μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, με πρωταγωνιστές το αρπακτικό – τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα, σε συνδυασμό με την έλλειψη επενδυτικής παιδείας του ελληνικού λαού, που οδήγησε σε μεγάλη υπερχρέωσή του, εισήλθαμε στον «βαρύ χειμώνα», μετά την ουσιαστική πτώχευση της χώρας το 2010, αφού μειώθηκε βιαίως η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, με την εξτρεμιστική οικονομική πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, που επιλέχθηκε από τους μνημονιακούς κηδεμόνες και υλοποιήθηκε από το ανεπαρκές και ιδιοτελές ελληνικό προσωπικό εξουσίας.

Και αυτό γιατί αντίστοιχες καταστάσεις αντιμετώπισαν και άλλες χώρες, από τις Η.Π.Α. έως την Ισλανδία και τον ευρωπαϊκό Νότο, εκείνη την περίοδο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τοξικών ομολόγων του 2008. Καμία όμως από αυτές δεν επέτρεψε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων να μετατραπεί σε οικονομική και κοινωνική «γάγγραινα», που δώδεκα χρόνια μετά την είσοδο της Ελλάδος στον μνημονιακό «ζουρλομανδύα» αποτελεί ένα εν εξελίξει ενεργό οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα.

Οι Η.Π.Α. το 2008 με αστραπιαίες διαδικασίες κρατικοποίησαν μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες τράπεζες, τη Citibank και, αφού την εκκαθάρισαν από τα τοξικά ομόλογα και δάνειά της, στη συνέχεια, ως γνήσια καπιταλιστική χώρα, την παρέδωσαν στους ιδιώτες, με σημαντικό όφελος, όμως, για την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα τους. Από την άλλη, η Ισλανδία, η οποία πτώχευσε το 2010, εφάρμοσε την ορθολογική, κοινωνική και δίκαιη λύση με σπουδαία αποτελέσματα, αυτή του κουρέματος όλων των ληφθέντων έως τότε δανείων από τους πολίτες (κόκκινων και πράσινων), σε ποσοστό 30% έως 70%, με βάση την πτώση των τιμών των ακινήτων και της οικονομίας γενικότερα, σε συνδυασμό με την ατομική αγοραστική δύναμη των δανειοληπτών. Αυτό είχε ως συνέπεια την παροχή οξυγόνου στην κοινωνία, αλλά και στην οικονομία, η οποία κατάφερε να βγει από τη κρίση και την χρεοκοπία.

 
Τέλος, η Κύπρος νομοθέτησε την λεγόμενη «ρήτρα προτεραιότητας» του δανειολήπτη έναντι των funds στα οποία οι τράπεζες σκόπευαν να πωλήσουν τα δάνεια, παρέχοντας, έτσι, τη δυνατότητα σε κάθε δανειολήπτη, προσφέροντας αυτός ένα ευρώ παραπάνω από την τιμή με την οποία θα μεταβιβάζονταν στα funds, να αναλάβει ο ίδιος την αποπληρωμή του δανείου.

 
Τίποτα από αυτά δεν έγινε στη χώρα μας. Αντίθετα, διαπράχθηκαν «διαρκή οικονομικά εγκλήματα», αφενός, με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων, που συσσωρεύθηκαν ως δημόσιο χρέος, χωρίς κανένα, μάλιστα, αποτέλεσμα, αφού τα χρήματα αυτά έχουν «κάνει φτερά», οι δε τράπεζες συνεχίζουν να παραμένουν έως σήμερα οικονομικά «παράσιτα» και, αφετέρου, με την συντελεσθείσα μαζική πώληση των κόκκινων δανείων «αντί πινακίου φακής», σε ξένα και ντόπια funds και τους μαζικούς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ακόμα και της πρώτης κατοικίας.

 

Το φαινόμενο αυτό είναι απλώς ένα οικονομικό ζήτημα, αλλά αγγίζει έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η ιδιοκατοίκηση, η οποία ανήρχετο σε ποσοστό 70% περίπου, όταν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το αντίστοιχο ποσοστό είναι στο 25%. Πίσω της οικονομικής διάστασεως υπάρχουν και άλλες σοβαρές παράμετροι, που αφορούν την εσωτερική συνοχή και τη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα.
Η Ελλάδα, από τη συγκρότησή της ως νεότερο Κράτος, μετά την Επανάσταση του 1821, λόγω ιδιαιτεροτήτων συγκροτήθηκε σε μεγάλο βαθμό με βάση την μικρο-ιδιοκτητική μορφή παραγωγής, αποτελώντας αυτή βασική κοινωνική δομή στην οποία θεμελιώθηκε η παραγωγή του πρωτογενούς τομέα, η βιοτεχνία και το εμπόριο, το ελεύθερο επάγγελμα και η αυταπασχόληση.
Ο χαρακτήρας αυτός, προσδιορίστηκε από τον μεγάλο ιστορικό Νίκο Σβορώνο, ο οποίος εύστοχα αναφέρει, ότι μια από τις κεντρικές κατευθυντήριες γραμμές της εξέλιξης του Νέου Ελληνισμού, είναι η απουσία των καθαρών γραμμών στην διάρθρωση των κοινωνικών και πολιτικών δομών. Βασικός πυρήνας αυτής της ρευστότητας των κοινωνικών και πολιτικών δομών έιναι αναμφισβήτητα η διάσπαρτη, μικροιδιοκτησία, η οποία έχει μεν κάποιες αρνητικές συνέπειες σε ό,τι αφορά την ορθολογική ανάπτυξη, πλην όμως, αποτελεί βάση της δημοκρατικής και κοινωνικής συνείδησης και της αυτονομίας των πολιτών απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.

Το δίδυμο Ρωσία-Κίνα και η στροφή προς τον χρυσό

 

Ηλιόπουλος Γιώργος

Η Κίνα προχωρεί με μεγάλη ταχύτητα σε ολόκληρο το φάσμα της ψηφιακής τεχνολογίας και ήδη εφαρμόζει Σύστημα Παροχής Υπηρεσιών με αξιοποίηση της τεχνολογικής καινοτομίας των αλυσσοδεσμών (Blockchain Service Network-BSN) που εξυπηρετεί όχι μόνον τις εμπορικές συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και τις διεθνείς συναλλαγές. Το σύστημα επιτηρείται από μία μεγάλη ομάδα στελεχών που δεν προέρχονται μόνον από την Κεντρική Τράπεζα, αλλά και από τους ομίλους Baidu και Tencent. Αυτό δεν είναι άσχετο από τη σχέση που αναπτύσσουν Ρωσία-Κίνα.

Πολλά επαρκώς πληροφορημένα τραπεζικά στελέχη στο Χονγκ-Κόνγκ υποστηρίζουν πως η πρόθεση της Κίνας δεν στρέφεται προς την κατεύθυνση αντικατάστασης του αμερικανικού δολαρίου με το κινέζικο γουάν, ειδικά σε περίοδο που το πετροδολάριο έχει περιπέσει σε κωματώδη κατάσταση. Αντίθετα, επιθυμεί να το παρακάμψει κυρίως στις αγορές του νοτίου ημισφαιρίου.

Η επίσημη θέση του Πεκίνου εστιάζεται στο γεγονός ότι το δολάριο οφείλει να αντικατασταθεί από δικαιώματα ανάληψης πιστώσεων (Special Drawing Rights-SDR) που θα υπόκεινται στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τα δικαιώματα αυτά (SDR ή και XDR) βασίζονται σε ένα συμπληρωματικό διεθνές συναλλαγματικό απόθεμα που διατηρεί το ΔΝΤ, με την αξία του να καθορίζεται από την αξία των διεθνούς εμβέλειας αποθεματικών νομισμάτων που το απαρτίζουν και των οποίων το ποσοστό συμμετοχής αναθεωρείται ανά πενταετία.

Η συνέχεια... Το δίδυμο Ρωσία-Κίνα και η στροφή προς τον χρυσό

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΎ ΣΟΒΑΡΌΤΕΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΎ ΣΟΒΑΡΌΤΕΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ. 

Του Παναγιώτη Πανάγου

Παραδείγματος χάριν, για την προσπάθεια κατάργησης του δολαρίου ως νομίσματος διεθνών συναλλαγών και παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.

 Όλο το παιχνίδι στηρίζεται σε αυτή την απάτη κι αν κινδυνεύσει να ανατραπεί, οι «δυτικοί» θα φτάσουν μέχρι και σε πυρηνικό πόλεμο. Αυτή η απάτη δημιουργεί ευημερία στην δύση και φτώχεια στους υπόλοιπους. 

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ και συγκεκριμένα το δολάριο;;; Όλα τα κράτη κάνουν τον ετήσιο προϋπολογισμό τους. Έσοδα και δαπάνες. Το κράτος των ΗΠΑ, κάθε χρόνο, εισπράττει 500 δις δολάρια λιγότερα από αυτά που ξοδεύει. Για να το καλύψει εκδίδει ομόλογα που τα πουλάει στην FED (την «ομοσπονδιακή» υποτίθεται τράπεζα, που όμως την ελέγχουν οι Ρότσιλντ). Η FED μεταβιβάζει αυτό το ποσό των 500 δις στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ηλεκτρονικώς πατώντας ένα κουμπί, λαμβάνοντας το κρατικό ομόλογο.(Ανταλλαγή ηλεκτρονικής "χαρτούρας¨). Τα χρήματα αυτά, τα δημιουργεί κάθε χρόνο ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΣ η FED και δεν έχουν κάποιο αντίκρισμα. Δηλαδή δεν προκύπτουν από παραγόμενο πλούτο ή από υπάρχοντα χρυσό. Προκύπτει το ερώτημα: που τα βρίσκει τα χρήματα η FED;; Οι τράπεζες και πρώτη η FED ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ το ΧΡΗΜΑ από το ΠΟΥΘΕΝΆ. Το 10% το δημιουργούν οι κεντρικές τράπεζες με την έκδοση του νομίσματος και το 90% οι εμπορικές, με την χορήγηση δανείων (από τους τόκους) υπό τον έλεγχο των κεντρικών τραπεζών. Έτσι δημιουργείται το χρέος των κρατών και εμείς όλοι γινόμαστε σκλάβοι χρέους. Τα κράτη δεν μπορούν να δημιουργούν χρήματα από το πουθενά, μόνον οι τράπεζες. Έτσι το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, με το δολάριο όργανο, έγινε κυρίαρχος του κόσμου. Έτσι το χρέος των ΗΠΑ, ξεπέρασε τα 30 τρίς δολάρια. Αυτά τα 30 τρίς, είναι χρήματα που δεν έχουν κερδίσει οι ΗΠΑ παράγοντας πλούτο, αλλά ΤΑ ΕΧΟΥΝ ήδη ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕΙ. 

Είναι αεριτζίδικο χρηματοπιστωτικό προϊόν κι όχι παραγωγή πλούτου. ΟΙ ΗΠΑ εξωφλούν τα εξωτερικά τους χρέη σε δολάρια, κάθε φορά με νέο χρήμα που δημιουργεί η τράπεζα. Έτσι οι ΗΠΑ, μπορούν και δαπανούν άνετα πχ 10 φορές περισσότερα κονδύλια από τους Ρώσους σε πολεμικές δαπάνες. 

ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗ;;; Τα οφείλουν σε αυτούς που τα «παράγουν», δηλαδή στις κεντρικές τους τράπεζες, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Όσα είναι τα χρέη των οφειλετών, τόση είναι η χρηματική περιουσία των δανειστών. ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΞΌΦΛΗΣΗ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ, ΑΠΛΩΣ ΤΗΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΟΥΣ ΜΈΧΡΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ το κράτος ΚΑΙ ΧΡΕΩΚΟΠΊΑ. Τα χρέη των κρατών δεν μειώνονται ποτέ.

Η Ρωσία όπως σχεδόν όλα τα έθνη μέχρι πρόσφατα, δεν έλεγχε την κεντρική της τράπεζα. Αν υποθέσουμε ότι συνεχίζει να μην την ελέγχει: πουλά πετρέλαιο και εισπράττει ΠΑΝΤΑ και ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΣ δολάρια, τα οποία μέσω των πετρελαϊκών εταιρειών καταλήγουν στο χρηματιστήριο. Τα αποθέματα δολαρίων, τα αγοράζει η κεντρική τράπεζα και ανήκουν σ’ αυτήν, όχι στο κράτος. Η τράπεζα δημιουργεί ρούβλια, τόσα όσα χρειάζονται για την αγορά των δολαρίων που εισρέουν από το εξωτερικό εμπόριο. Η Ρωσία τα συναλλαγματικά αποθέματα, τα μετατρέπει σε κρατικά ομόλογα των χωρών προέλευσης, επειδή κερδίζει από αυτά τόκους. Καταπληκτική απάτη με την οποία η Ρωσία και τα άλλα κράτη πληρώνουν φόρο υποτέλειας στις ΗΠΑ, μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του δολαρίου. Ανακεφαλαιώνοντας, η Ρωσία πουλά αέριο και εισπράττει δολάρια, τα οποία χρησιμοποιεί για να αγοράζει αμερικάνικα ομόλογα, δηλαδή υποσχετικές πληρωμής των ΗΠΑ, μέσω των οποίων τα δολάρια επιστρέφουν στην FED του Ρότσιλντ. 

Θυμάστε ότι Έλληνες πολιτικοί ανερυθρίαστα παραδέχονταν ότι η υπαγωγή μας στα μνημόνια επιβάλλονταν, αφού προείχε η διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Σήμερα όπως επισημαίνει παρακάτω ο Γιώργος

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης

, για τους ίδιους λόγους, αρνούνται την καταδίκη της Τουρκίας!

Δυστυχώς αυτός είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!

Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης:

"Αυτά για αυτούς- για τη σωτηρία των τραπεζών τους (Deutsche Bank)- για τους οποίους η χώρα μας βυθίστηκε στην ύφεση και την ανεργία, τιμωρούμενη δήθεν, όπως ομολόγησαν εκ των υστέρων στελέχη του ΔΝΤ και της γερμανικής κυβέρνησης.

Σήμερα, η Γερμανία και η Ολλανδία αρνούνται να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία πρωτίστως για να μην πληγεί το τραπεζικό τους σύστημα που είναι πολύ εκτεθειμένο στα τουρκικά παλιόχαρτα χρέους. Το Διεθνές Δίκαιο τους μάρανε όλους".

Το ιστορικό σκανδάλων της Deutsche Bank

Το νέο σκάνδαλο ξεπλύματος τεράστιων ποσών από διεθνείς τραπεζικούς παίκτες, όπως η Deutsche Bank, δείχνει ότι η κορυφαία γερμανική τράπεζα, παρά τις προσπάθειές της, αδυνατεί να αποτινάξει το «αμαρτωλό» παρελθόν της.

Μετά από αρκετά χρόνια εμπλοκής σε κάθε λογής χρηματοπιστωτικό σκάνδαλο η Deutsche Bank έδειχνε να εισέρχεται πια σε ήρεμα νερά. Οι κατηγορίες και οι επιβολές προστίμων σε βάρος της κόπασαν. Την τελευταία διετία η νέα διοίκηση, με επικεφαλής τον Κρίστιαν Σέβινγκ, έδινε την εντύπωση ότι διασφάλισε την ηρεμία στα διάφορα μέτωπα έτσι ώστε να θέσει σε εφαρμογή ένα επίπονο, αλλά αναπόφευκτο πρόγραμμα ριζικών μεταρρυθμίσεων. Μετά την αποκάλυψη των λεγόμενων FinCen Files ωστόσο, σε συνδυασμό με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Deutsche Bank, η ηρεμία των τελευταίων ετών τερματίζεται απροσδόκητα.

Από το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2007/2008 η κορυφαία γερμανική τράπεζα κοσμούσε πλήθοςαρνητικών πρωτοσέλιδων. Μια ματιά στα σημαντικότερα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί:

Ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ

Το ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια (subprimes) θεωρούνται η απαρχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από περίπου 13 χρόνια. Τέτοιου είδους «τοξικά» στεγαστικά δάνεια αγοράστηκαν και από τη Deutsche Bank, η οποία στη συνέχεια τα «συσκεύαζε» σε πολύπλοκα χρηματοοικονομικά προϊόντα υψηλής ποιότητας και τα μεταπωλούσε ως σίγουρη επένδυση σε άλλες τράπεζες. Όταν η αμερικανική αγορά στεγαστικών δανείων κατέρρευσε όλα αυτά τα πακέτα έχασαν μεμιάς την αξία τους. Ας σημειωθεί ότι η γερμανική τράπεζα είχε οσμιστεί τις εξελίξεις και είχε επενδύσει τεράστια ποσά στην κατάρρευση της αγοράς. Λίγα χρόνια αργότερα η Deutsche Bank και το αμερικανικό δημόσιο συμβιβάζονταν σε πρόστιμο 14 δις δολαρίων, το οποίο εν τέλει περιορίστηκε στα 7,2 δις.

Ξέπλυμα χρήματος στη Ρωσία

Πριν λίγους μήνες οι τράπεζες ενισχύθηκαν με 12δις και το κράτος τους εγγυήθηκε αλλά 30 δις στις πλάτες του πτωχοποιημένου ελληνικού λαού.
Δεν ξεχάσαμε ότι καρπώθηκαν το μεγαλύτερο από το χρέος των μνημονιακών συμβάσεων το όποιο θα ξεπληρώσουν οι επόμενες γενιές των εξαπατημένων Ελλήνων με αίμα και ιδρώτα.
Σήμερα αρνούνται να συνεισφέρουν με διευκολύνσεις στα πληττόμενα νοικοκυριά...
Η κυβέρνηση, απλά τους παρακαλεί να ευαισθητοποιηθούν!
Εις μάτην!!!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Αρνούνται οι τράπεζες να προχωρήσουν σε αναστολή της καταβολής των δόσεων των δανείων για νοικοκυριά και επιχειρήσεις και περιορίζονται μόνο σε ημίμετρα και με αυστηρά κριτήρια.

Την ώρα που τα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας προχωρούν σε αναβολές πληρωμής φόρων και εισφορών, οι τράπεζες δεν ακολουθούν την ίδια γραμμή ώστε να ανακουφίσουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις που πλήττονται από την ύφεση που φέρνει η φονική πανδημία.

Η άρνηση των τραπεζών διατυπώθηκε κατά την τηλεδιάσκεψη που είχαν οι επικεφαλής των πιστωτικών ιδρυμάτων με τον υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα την προηγούμενη εβδομάδα και την επανέλαβαν χθες στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι τράπεζες από την πλευρά τους ξεκαθάρισαν ότι δεν προτίθενται να προβούν σε γενική αναστολή πληρωμής των δόσεων των δανείων, για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Θα προχωρήσουν μόνο σε εξειδικευμένες ρυθμίσεις και μόνο για επιχειρήσεις, όπως διαμήνυσαν.

Αυτό σημαίνει ότι μένουν έξω των όποιων ρυθμίσεων, τα νοικοκυριά τα οποία έχουν στεγαστικά ή καταναλωτικά δάνεια και τα οποία θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα αποπληρωμής τους, για συγκεκριμένους λόγους.

Σπ.Λαβδιώτης: 6- Mυστική Πυραμίδα: Πώς Τράπεζες τύπωσαν Χρήμα από το Τίποτε!

Του Σπυρίδωνα Λαβδιώτη

Το θέμα της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας έχει απασχολήσει σοβαρά την κοινή γνώμη μετά την κρίση του 2008, όπου η δύνη του κυκλώνα συμπαρέσυρε και τις ελληνικές τράπεζες1 οι οποίες είχαν δημιουργήσει μια μεγαλοπρεπή φούσκα χρέους.

Πώς στήθηκε η  πυραμίδα

Η φούσκα, όπως είδαμε στο 5ο μέρος, είχε έναν περίεργο σχηματισμό αντεστραμμένης πυραμίδας. Αυτή απαρτίζετο από περιουσιακά στοιχεία αξίας 490 δισ. ευρώ περίπου τα οποία στηρίζονταν σε ίδια κεφάλαια γύρω στα 8 δις ευρώ, ενώ το υπόλοιπο παθητικό συνίστατο από διάφορα στρώματα χρέους συνολικού ποσού 480 δις ευρώ περίπου. Τουτέστιν, η πυραμίδα ανήρχετο στο 200% του ΑΕΠ 2008 (243 δις ευρώ) της ελληνικής οικονομίας!

Το απρόσμενο, σύμφωνα με την επικρατούσα νεοφιλελεύθερη οικονομική σκέψη, όμως συνέβη και η επιβλητική φούσκα της πρόσκαιρης ευημερίας κτισμένη επάνω σε ένα πελώριο χρέος έσκασε. Και ανάμεσα στα συντρίμμια της θάφτηκαν τεράστιες περιουσίες, είτε αυτές αφορούσαν χρηματιστηριακές αξίες, είτε κατασχέσεις ακίνητης περιουσίας, είτε το φιάσκο των παραγώγων, ή πακέτα διάσωσης μιας πανικόβλητης ελληνικής κυβέρνησης.

Ωστόσο, πίσω απ’ αυτή τη φοβερή πανωλεθρία όπου τις καταστροφικές της συνέπειες τις βιώνουμε για μια ολόκληρη δεκαετία χωρίς φως στο τέλος του τούνελ, ενεδρεύει η λέξη «κερδοσκοπία» και η μεγαλειώδης δημιουργία της, η «φούσκα». Όμως, η δημιουργία της μεγαλοπρεπούς τραπεζικής φούσκας προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κερδοσκοπικής άνθισης σε χρηματοπιστωτικές επενδύσεις η οποία οδηγήθηκε από παράλογη συμπεριφορά που περιγράφεται ως «μανία». Όπου η λέξη μανία δίνει έμφαση στον παραλογισμό και η λέξη φούσκα προοιωνίζει το σκάσιμο. Επομένως, η δημιουργία της φούσκας και η διάτρησή της αποτελούν την τελική φάση ενός κερδοσκοπικού οργίου όπου η κερδοσκοπία αποσπάται από τη λογική και μετατρέπεται σε ψευδαίσθηση και τρέλα κτίζοντας προσδοκίες στον αέρα.

Γιατί κατέρρευσε η πυραμίδα

Η πραγματική αιτία της κατάρρευσης της πυραμίδας θα βρεθεί στη γέννησή της, στα προηγούμενα χρόνια και συγκεκριμένα στην ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ. Η πανηγυρική ατμόσφαιρα της ένταξης της χώρας μας το 2000, και οι τυμπανοκρουσίες της κυβέρνησης Σημίτη θα συνοδευτούν από μια ξέφρενη πιστωτική επέκταση του ιδιωτικού τομέα μέσω δημιουργίας phantom χρήματος από τις ελληνικές τράπεζες. Τα δάνεια προς τις εγχώριες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από 59.3 δις ευρώ το 2000 θα εκτοξευτούν μέσα σε οκτώ χρόνια στα 249.7 δις ευρώ, ήτοι κατά 190.4 δις ευρώ στα τέλη 2008, μια αστρονομική αύξηση της τάξεως του 321 % !2 Μ’ άλλα λόγια, η δημιουργία πιστωτικού χρήματος από λεπτό αέρα έτρεχε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, 40% ετησίως. Η επιπόλαια ενθάρρυνση ενός επισφαλούς δανεισμού δημιούργησε τη μεγαλοπρεπή πιστωτική φούσκα με την ανέμελη χορήγηση των πιστωτικών καρτών, καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων. Κι οδήγησε το ιδιωτικό χρέος στον εκτροχιασμό με τα περιβόητα εορτοδάνεια, μετοχοδάνεια, και τα θαλασσοδάνεια.

Κοροϊδία: Με δάνεια ελληνικών τραπεζών το Ελληνικό. Ούτε ευρώ από Λάτση

Σχεδόν απίστευτο αλλά αληθινό. Το έργο του Ελληνικού από τη αρχή μέχρι το τέλος θα κατασκευαστεί με δάνεια των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή από τον ιδρώτα και το “αίμα” του ελληνικού λαού, ο οποίος γνώρισε και συνεχίζει να βιώνει την καταλήστευση των μνημονίων και των δεσμεύσεων της λεγόμενης μεταμνημονιακής περιόδου.

Σχεδόν απίστευτο αλλά αληθινό. Το έργο του Ελληνικού από τη αρχή μέχρι το τέλος θα κατασκευαστεί με δάνεια των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή από τον ιδρώτα και το “αίμα” του ελληνικού λαού, ο οποίος γνώρισε και συνεχίζει να βιώνει την καταλήστευση των μνημονίων και των δεσμεύσεων της λεγόμενης μεταμνημονιακής περιόδου.

Η Lamda Development του ομίλου Λάτση, η οποία έχει αναλάβει το έργο του Ελληνικού, ανακοίνωσε στις 27/1 συμφωνία με τις τράπεζες Eurobank και Πειραιώς για κοινοπρακτικά δάνεια ύψους 1,2 δις ευρώ περίπου (βλέπε ρεπορτάζ για την συμφωνία εδώ).

Με αυτό το δάνειο, που συνήφθη με όρους αγοράς(!), όπως ανακοινώθηκε, θα καλυφθούν όλες οι εργασίες της πρώτης πενταετίας του έργου, παραλιακή ζώνη, συγκροτήματα κατοικιών, εμπορικές χρήσεις, τα δύο εμπορικά κέντρα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και στον Άγιο Κοσμά κλπ κλπ.

Επιπρόσθετα θα εκδοθούν από τις τράπεζες εγγυητικές επιστολές έως 500 εκ. ευρώ για όλες τις υποχρεώσεις της εταιρίας που απαιτούν εγγυήσεις.

Ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι τα διακαιώματα εξασφάλισης των τραπεζών θα αφορούν υποθήκες επί μέρους των ακινήτων της ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε, την ενεχυρίαση μετοχών της εταιρείας του έργου καθώς και ενεχυρίαση των εσόδων από την εκμετάλλευση του έργου.

Όπως βλέπετε ο “μεγαλοεπενδυτής” Λάτσης δεν βάζει ούτε ένα ευρώ για την “εμβληματική” επένδυση.

Όλα τα λεφτά της επένδυσης, από την αρχή μέχρι το τέλος προέρχονται από τις ελληνικές τράπεζες περίπου όπως έγινε με την εξαγορά των αεροδρομίων από την Fraport. Προέρχονται δηλαδή από την τσέπη του ελληνικού λαού, τις καταθέσεις του στις τράπεζες, πολλές εκ των οποίων είναι και δεσμευμένες για χρέη.

Πως πήραν την εξουσία οι πολυεθνικές

της Σούζαν Τζωρτζ, από το Άρδην τ. 98, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2014

Η Ντελφίν Μπατό πίστευε πως ήταν υπουργός Οικολογίας. Φανταζόταν ότι οι δημοκρατικές εκλογές, τα θεσμικά όργανα της Δημοκρατίας, της είχαν εμπιστευθεί την εξουσία να αναλάβει δημόσια δράση προς όφελος του κοινού συμφέροντος, όπως επιθυμούσαν οι ψηφοφόροι του 2012. Πίστευε πως, ενισχυμένη με αυτή τη νομιμοποίηση, θα μπορούσε να αντιταχθεί κυρίως στις καταστροφικές γεωτρήσεις προς αναζήτηση σχιστολιθικού αερίου στη Γαλλία. Η νεαρή γυναίκα κατέρρευσε ένα πρωί, τον Ιούνιο του 2013, ανακαλύπτοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα Les Échos, από το οποίο μάθαινε, και η Γαλλία μαζί της, ότι, σύμφωνα με τα λόγια ενός μεγάλου επιχειρηματία, ήταν μια «πραγματική καταστροφή» και ότι η «επιρροή της στην κυβέρνηση πρόκειται να περιοριστεί».

Στο βιβλίο της Insoumise (Ανυπότακτη), η Ντελφίν Μπατό γράφει: «Μία αναφορά που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν: ο πρόεδρος της εταιρείας Vallourec [συγγραφέας των αναφερθέντων σχολίων] είναι σύζυγος της Συλβί Υμπάκ (Sylvie Hubac), διευθύντριας του γραφείου του Φρανσουά Ολάντ».

Στη συνέχεια, η Ντελφίν Μπατό εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση. Αντιθέτως, η Συλβί Υμπάκ βρίσκεται πάντα στο Μέγαρο των Ηλυσίων και ο σύζυγός της εξακολουθεί να διευθύνει μεγάλη γαλλική εταιρεία, παγκόσμιο πρωταθλητή στην κατασκευή σωλήνων για γεωτρήσεις πετρελαίου… Η πρώην εκπρόσωπος Τύπου του υποψήφιου για την Προεδρία, Ολάντ, έμαθε με σκληρό τρόπο ποιος έχει πραγματικά την εξουσία. Η μαρτυρία της μπορεί να συμπεριληφθεί στα εκατοντάδες ανέκδοτα που αναφέρει η Σούζαν Τζωρτζ στο βιβλίο της Les Usurpateurs (Οι Σφετεριστές), που περιγράφει την ύπουλη κατάληψη της εξουσίας από τις μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες σε βάρος των δημοκρατικών θεσμών.

Παγκοσμιοποίηση της ισχύος

Η κοινή γνώμη τις υποδεικνύει με τον όρο «πολυεθνικές». Ονομάζονται Pfizer, Siemens, Total, Shell, General Electric… Η συγγραφέας προτιμά να τις αποκαλεί «δι-εθνικές», επειδή, όπως σωστά λέει, αυτές οι εταιρείες διοικούνται από άτομα που έχουν συγκεκριμένη εθνικότητα. Είναι γερά ριζωμένες στις διάφορες χώρες και γνωρίζουν πώς να τις χρησιμοποιούν, ακόμα και να τις μεταβάλλουν σε βαμπίρ, για να τις καταστήσουν βάσεις των κατακτήσεών τους έξω από τα σύνορα. Εδώ και καιρό, αυτά τα δι-εθνικά συγκροτήματα, που συχνά εξυμνούνται ως «εθνικοί πρωταθλητές» από τα μέσα ενημέρωσης, είναι σε θέση να επηρεάζουν τις αποφάσεις στο υψηλότερο επίπεδο του κράτους. Αυτό που ισχύει στη Γαλλία ισχύει επίσης και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη δεκαετία του ’90, ένας μοιρολάτρης Μπιλ Κλίντον παραδέχτηκε ο ίδιος μπροστά στους έκπληκτους δημοσιογράφους, που είχαν συγκεντρωθεί στο προεδρικό αεροπλάνο: «Τι θέλετε να κάνω; Δεν είμαι παρά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σε σχέση με τις μεγάλες επιχειρήσεις».

Το καινούργιο είναι ότι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας συνοδεύτηκε από μια παγκοσμιοποίηση της εξουσίας αυτών των πολυεθνικών. Όχι από κάποια συνομωσία που προετοιμάστηκε κρυφά από τα διοικητικά συμβούλια, με πρότυπο την τηλεοπτική σειρά «X-Files», αλλά από τη σχεδόν φυσική, και αχαλίνωτη, έκφραση των «συμφερόντων» του ομίλου και από τη θέληση να επιβληθεί η «νεοφιλελεύθερη» ιδεοληψία που εμποδίζει κάθε προσπάθεια ρύθμισης. Μια ιδεοληψία σύμφωνα με την οποία μόνο το κεφάλαιο δημιουργεί πλούτο και αξίζει φροντίδα και προσοχή, ενώ η εργασία πρέπει να θεωρείται αμελητέα, ή τουλάχιστον αναλώσιμη· όσο για τη φύση, θα πρέπει να θεωρείται εκμεταλλεύσιμη μέχρις εξαντλήσεως των φυσικών πόρων.

Υπονομευτές της εθνικής κυριαρχίας

Αυτή η «αόρατη (σιδερένια) χείρα» των πολυεθνικών δραστηριοποιείται κατ’ εξοχήν στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται για τη μετάβαση σε μια νέα φάση απελευθέρωσης του εμπορίου –διάβαζε: μετάβαση στην αγριότητα– ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Καναδά, ή την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με αυτή την ευκαιρία, οι δι-εθνικοί όμιλοι διευρύνουν συλλογικά την επιρροή τους υποσκάπτοντας τα θεμέλια της κυριαρχίας των κρατών. Για τον λόγο αυτό ακριβώς, σε αυτές τις συμφωνίες περιλαμβάνεται συστηματικά μια ρήτρα για την «προστασία των επενδυτών έναντι των κρατών», σύμφωνα με την οποία θεσμοθετούνται διαιτητικά δικαστήρια, στη θέση της θεσμικής δικαιοσύνης, η οποία έχει πλέον δικαιοδοσία μόνο επάνω στους απλούς ανθρώπους σαν εμάς. Το πρόγραμμα αυτών των «σφετεριστών» δεν σταματά εδώ. Γιατί οι δι-εθνικοί όμιλοι έχουν ένα δόγμα, επεξεργασμένο από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Το Νταβός δεν αποτελεί μόνο ένα εξαιρετικό θέρετρο για τους ηγέτες των επιχειρήσεων και των κυβερνήσεων, που συντρώγουν στο πολυτελές χιονοδρομικό κέντρο, όπως αρέσκονται να περιγράφουν τα ΜΜΕ. Είναι επίσης ο χώρος όπου εξυφαίνεται μια πρωτοφανής αντεπανάσταση, μια «παγκόσμια ημερήσια διάταξη», που περιλαμβάνει 46 επιμέρους προγράμματα, τα οποία μπορούν να συνοψιστούν στην επιθυμία να περιοριστούν οι δημόσιες εξουσίες και να εγκαταλειφθεί η διαχείριση ολόκληρων τομέων του δημοσίου συμφέροντος στα χέρια των δι-εθνικών εταιρειών. Τεράστιο πρόγραμμα που επείγει να ανακοπεί.

Hervé Nathan

Μια πλανητική απειλή