O Πρόεδρος Πούτιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τη σχεδιασμένη οικονομία, την Κίνα, το ευρώ και την ελληνική κρίση, την ΕΕ

Σότσι, Ρωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα προσκλήθηκα και παρακολούθησα το ετήσιο συνέδριο του Φόρουμ του Βαλντάι, της σημαντικότερης «δεξαμενής σκέψης», που διεξήχθη στο Σότσι του ρωσικού Καυκάσου. Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν φέτος περί του 140 συνέδρους, είναι μια ευκαιρία συνάντησης με διακεκριμένους εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης και διανόησης, όπως και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά και με δεκάδες διανοούμενους και πολιτικούς από πολλές χώρες του κόσμου. Εδώ νοιώθει κανείς καλύτερα τον σφυγμό ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια και στις «κυρώσεις» της συλλογικής Δύσης, όρια και «κυρώσεις» μάλλον στον εαυτό της παρά σε κανέναν άλλο. Συναντά τους εκπροσώπους της ανερχόμενης «παγκόσμιας πλειοψηφίας», όρο που «λάνσαραν» οι Ρώσοι στην τελευταία συνεδρίαση του Φόρουμ, τους εκπροσώπους μιας πολύχρωμης ανθρωπότητας Κινέζων, Ινδών, Λατινοαμερικάνων, Αφρικανών, Αράβων κλπ., των καινούριων μεγάλων δυνάμεων και μικρότερων εθνών που αναδύονται τώρα στην παγκόσμια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα στην πάντα αλαζονική Δύση ότι δεν ανέχονται πια την παντοδυναμία της. Δεν λείπουν όμως και κριτικοί διανοούμενοι από τις χώρες της συλλογικής Δύσης.

Είναι επίσης το Φόρουμ μια μεγάλη ευκαιρία να συζητήσει κανείς για θέματα από την κλιματική αλλαγή μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αμερικανικές εκλογές στη γενοκτονία που συνεχίζεται απτόητη στην Παλαιστίνη, πρακτικά για όλα τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου μας, με μερικούς από τους καλύτερους παγκοσμίως ειδικούς.

Είναι κρίμα ότι η επίσημη Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) που, σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, αψήφισαν θαρραλέα τον «Ηγεμόνα» και ανέπτυξαν τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με τους παράλληλους, τους «εναλλακτικούς» κόσμους, κερδίζοντας δυσανάλογα σε παγκόσμιο κύρος και ακτινοβολία, έχουν σήμερα, που η Δύση παραπαίει και μια καινούρια παγκόσμια αρχιτεκτονική ανατέλλει, εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία μιας αυτόνομης διεθνούς παρουσίας, έχοντας μετατραπεί σε τελευταίας κατηγορίας θλιβερές αποικίες μιας παραπαίουσας Δύσης.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πρότεινε να γίνουμε ένας δορυφόρος της Ρωσίας. Αλλά βέβαια είναι αυτοκτονία αυτό που συμβαίνει: η καταστροφή, η εκμηδένιση του ελληνικού – υπό διάλυση στην πραγματικότητα – «κράτους», ώστε να συνεχίσει να «ανήκει στη Δύση». Μιλάμε για πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, αλλά μόνο αυτή δεν έχουμε και μάλιστα τώρα, που είναι περισσότερο αναγκαία και χρήσιμη από ποτέ άλλοτε.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος : ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο επιβίωσης

Ο δημοσιογράφος - αναλυτής και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, εξηγεί στον 98.4 γιατί κατά την γνώμη του η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο επιβίωσης , σε ένα συγκρουσιακό παγκόσμια περιβάλλον ισχύος, όπου τα πάντα υπολογίζονται με όρους πολεμικής οικονομίας.

Αναφέρεται στο χάσμα μεταξύ κοινωνιών και μεγάλων τεχνολογικών επιτευγμάτων και την απόσταση αυτοσυντήρησης από τις κοινωνίες, οικονομικών, πολιτικών και ηγετικών ελίτ. Μιλάει για την εσωτερική πολιτική πραγματικότητα και τις παρακμιακές εικόνες της , ειδικά στο χώρο της "αριστερής" αντιπολίτευσης , υπενθυμίζοντας όμως πως η χώρα κατέρρευσε μέσα στο χρέος 4 δεκαετιών που δημιούργησαν όπως είπε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Μιλώντας τέλος για τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, υποστηρίζει πως για την ώρα η αδιαλλαξία Ερντογάν "σώζει την παρτίδα" , αφού οι ελίτ σε Ελλάδα και Κύπρο δεν έχουν καμία στρατηγική για την υπαρξιακή περιδίνηση του Ελληνισμού, παρά μόνο είναι παρακολούθημα των κάθε φορά επιλογών του όποιου είναι ένοικος στον Λευκό Οίκο, τις Βρυξέλλες, ή το Βερολίνο.

H χαμένη τιμή της ελληνικής Αριστεράς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Διάβασα με ικανοποίηση τον εκδότη του Documento και έναν αρθρογράφο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να υιοθετούν τη θέση που εξέφρασα πριν από ένα χρόνο, με αφορμή τη διαδοχή Τσίπρα και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, για το εντελώς παράλογο, αντιδημοκρατικό και διαλυτικό της εκλογής αρχηγού δήθεν από τη βάση. Την επανέλαβα πάλι με προ ημερών, με αφορμή τη νέα κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον τρόπο εκλογής του «Αρχηγού».

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αν και βέβαια αν είχαν βρεθεί περισσότεροι άνθρωποι να υιοθετήσουν εγκαίρως την άποψη αυτή, από τότε που ετέθη το θέμα και να χρησιμοποιήσουν λίγο το μυαλό τους, αντί να υποκύψουν στους αμερικανόφερτους παραλογισμούς και τα καπρίτσια του Τσίπρα, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είχε γνωρίσει την κρίση που απειλεί πια την ίδια του την ύπαρξη και ασφαλώς την αξιοπιστία του.

Ακόμα και σήμερα όμως, κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει αυτή την αντιδημοκρατική, για τους λόγους που εξηγήσαμε, διαδικασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι άλλωστε αυτό το μόνο σύμπτωμα ενός βαρύτατου εκφυλισμού αυτού του κόμματος που κάποια στιγμή εξέφρασε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πριν ξεφουσκώσει με οδυνηρό τρόπο προκαλώντας βαρύτατη ζημιά και στην Ελλάδα και στην παγκόσμια αριστερά.

Τέτοιο σύμπτωμα είναι και το ότι θεωρείται αποδεκτό να μπορεί οποιοσδήποτε να βάζει υποψηφιότητα, και να γίνεται δεκτός ως υποψήφιος πρόεδρος της Αριστεράς, ακόμα κι αν συνδέεται στενά με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, όπως ήταν η περίπτωση Κασσελάκη και είναι, ως προς τα δύο πρώτα, η περίπτωση Φαραντούρη.

Ακόμα και οι αντίπαλοι του Κασσελάκη, με μόνες εξαιρέσεις τον Νίκο Φίλη που το υπαινίχθηκε και τον Τζουμάκα, που είναι άλλης πολιτικής προέλευσης, δεν έθεσαν το θέμα των σχέσεων του ανθρώπου αυτού με τη Goldman Sachs και το βαθύ αμερικανικό κράτος (CSIS). Είτε γιατί δεν θέλουν να τα βάλουν με τους Αμερικανούς και το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, είτε γιατί αποβλέπουν (ανοήτως) σε μια «αριστερά» που ανεβαίνει στην εξουσία καθιστάμενη παλλακίδα τους. (Αυτή μοιάζει να ήταν η «στρατηγική» του Τσίπρα μετά το ’15, αφότου τον άφησαν στα «κρύα του λουτρού» οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί φίλοι του και «του ‘σπασαν τον τσαμπουκά» οι πιστωτές).

Oι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα και ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι πολύ πιθανό τις επόμενες ώρες οι αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην Ελλάδα να απογειωθούν για να εμπλακούν στη σύγκρουση Ιράν και Ισραήλ, σύγκρουση που κατέστησε αναπόφευκτος ο άνευ ορίων, τυχοδιωκτικός ιμπεριαλισμός του Νετανιάχου και η υποστήριξη ή ανοχή της πολιτικής του από τα παντοδύναμα ισραηλινά λόμπυ που ελέγχουν τις περισσότερες δυτικές (και όχι μόνο) κυβερνήσεις.

Θέλουμε να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία αυτή ότι η χρήση των βάσεων για σκοπούς επίθεσης κατά τρίτης χώρας απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά και από το ελληνικό και από το διεθνές δίκαιο, πλην μιας περιπτώσεως, αν τα αμερικανικά αεροπλάνα αναλαμβάνουν δράση στα πλαίσια απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κάτι που δεν συμβαίνει.

Με άλλα λόγια η χρήση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα για επιχειρήσεις κατά του Ιράν, του Λιβάνου ή οποιουδήποτε άλλου είναι παντελώς παράνομη.

Φυσικά είναι εντελώς ουτοπικό να περιμένει κανείς από τους «καραγκιόζηδες» που μας κυβερνάνε να ενδιαφερθούν για οποιαδήποτε έννοια δικαίου, εθνικού και διεθνούς, αλλά και για οποιαδήποτε έννοια εθνικού συμφέροντος και εθνικής αξιοπρέπειας.

Πολύ προτού αρχίσουν οι τωρινοί πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή με σειρά άρθρων μου υποστήριξα, πριν ακόμα γίνει τόσο σαφής όσο σήμερα ο πυρηνικός κίνδυνος, πόσο επικίνδυνο είναι να γεμίσει κυριολεκτικά η Ελλάδα αμερικανικές βάσεις, μετατρεπόμενη σε στόχο δυνητικών αντιποίνων, πόσο μάλλον που η χώρα μας είναι μια μικρή χώρα χωρίς κανένα στρατηγικό βάθος.

Και βεβαίως η «δωρεάν» παραχώρηση της ελληνικής «γεωπολιτικής υπεραξίας» σε τρίτες δυνάμεις αφενός απομείωσε σημαντικά αν δεν εξουδετέρωσε πλήρως τα ελληνικά «στρατηγικά χαρτιά», αφετέρου έχει καταστρέψει τις σχέσεις μας με τη μισή ανθρωπότητα και μας άφησε να έχουμε σχέσεις μόνο με τους δυτικούς και ισραηλινούς «νταβατζήδες» μας, ιστορικά υπεύθυνους για όλες τις καταστροφές που υποστήκαμε, είτε άμεσα από τους ίδιους, είτε με ενεργούμενο την Τουρκία.

Ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ. Ιστορίες Μνημονίων! Πως το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ στην «επιχείρηση απόδρασης» του 2015! Δ.Κωνσταντακόπουλος

Κι όμως δεν θα έπρεπε να πέσουμε από τα σύννεφα με την τραγική εικόνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

ΟΛΑ είχαν τελειώσει πριν το δημοψήφισμα, να θυμίσουμε μόνο το πόσο είχε αγκαλιάσει την Νατοϊκή πολιτική των ΗΠΑ και του Ομπάμα που εκτός από τις ανοιχτές πολεμικές πληγές με το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ο πρόεδρος Ομπάμα βομβάρδισε τη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη, το Πακιστάν και τη Συρία.

Ο αμερικανικός στρατός συμμετείχε σε επιχειρήσεις στη Νιγηρία, στο Καμερούν και στην Ουγκάντα, ενώ δυνάμωσε στρατιωτικά τις αμερικανικές δυνάμεις αλλά και στρατούς άλλων χωρών σε περιοχές της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Επί της προεδρίας του Ομπάμα, μονάδες ειδικών επιχειρήσεων του Πενταγώνου αναπτύχθηκαν σε τουλάχιστον 133 χώρες - δηλαδή στο 70% του πλανήτη! Αγγίζουν το εκατομμύριο οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους από στρατεύματα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, που τιμήθηκε με ...Νόμπελ Ειρήνης.

Ποια η εναλλακτική στο σημερινό οικονομικό μοντέλο;

Ποιο σύστημα θα έπρεπε να επιδιώξουν οι δυνάμεις που είναι αντίθετες στο γεωπολιτικό «μονοπολισμό» και τον «υπέρ-νεοφιλελευθερισμό»;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

16 Ιουνίου 2024


Σε δύο προηγούμενα άρθρα, εδώ και εδώ περιγράψαμε τις βασικές αρχές που διέπουν το σύστημα μονοπολικού και ολοκληρωτικού υπερ-καπιταλισμού που διαμορφώθηκε μετά το 1990 και εξηγήσαμε ότι σε αυτές ακριβώς βρίσκονται τα βασικά αίτια των πολύ σοβαρών και επικίνδυνων κρίσεων που αντιμετωπίζει τώρα η ανθρωπότητα.

Ποιο όμως εναλλακτικό οικονομικό σύστημα θα μπορούσε να αντικαταστήσει το υπάρχον, ποιο πρέπει να είναι το σύστημα που θα έπρεπε να επιδιώξουν να επιβάλλουν οι δυνάμεις που είναι αντίθετες στο γεωπολιτικό «μονοπολισμό» και τον «υπέρ-νεοφιλελευθερισμό»;

Υπό το πρίσμα των μεγάλων και ποικίλων προβλημάτων του σοβιετικού και όλων των υπερσυγκεντρωτικών οικονομικών και πολιτικών μοντέλων, κανείς δεν μπορεί, φυσικά, να αρνηθεί τη χρησιμότητα των μηχανισμών της αγοράς, τουλάχιστον για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο για οικονομικούς όσο και για ψυχολογικούς και πολιτιστικούς λόγους. Ωστόσο, η λειτουργία της αγοράς πρέπει να περιορίζεται από την ύπαρξη του σχεδίου, όπου η «αγορά» θα επιτρέπεται να λειτουργεί στο βαθμό που συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά, ταυτόχρονα, θα «διορθώνεται» και θα «περιορίζεται» από την ύπαρξη ενός γενικού εθνικού, περιφερειακού και παγκόσμιου σχεδίου, το οποίο θα δίνει προτεραιότητα στην επίτευξη των βασικών κοινωνικών αναγκών, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, χωρίς την οποία, στο στάδιο που έχουν φτάσει οι παραγωγικές δυνάμεις και η τεχνολογία του ανθρώπου, δεν έχει νόημα καμία συζήτηση. Αν δεν υπάρχει ανθρωπότητα, δεν έχει νόημα να συζητάμε για την οικονομία ή την πολιτική. Επομένως, οι αγορές και το προωθητικό τους καύσιμο, το κέρδος και η αέναη συσσώρευση κεφαλαίου, πρέπει να παυθούν από τον ρόλο του κυρίαρχου, που έχουν τώρα και να περιοριστούν σε αυτόν του υπό όρους και περιορισμένους υποστηρικτή της ανθρωπότητας στο δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο που έχουμε μπροστά μας.

Η «διόρθωση» μπορεί να γίνει κατά προτίμηση και με τη χρήση οικονομικών εργαλείων. Τα διοικητικά μέτρα θα πρέπει να αποφεύγονται στο μέτρο του δυνατού. Για παράδειγμα, η Κίνα πειραματίζεται ήδη με ορισμούς του ΑΕΠ που περιλαμβάνουν το φυσικό κεφάλαιο που δαπανάται ή δημιουργείται από ένα προϊόν ή μια επένδυση. Στην πραγματικότητα, όταν ένα αεροπλάνο μεταφέρει π.χ. σαλάτες από τη Χιλή στη Νορβηγία, κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τη ζημιά που προκαλείται στη στρατόσφαιρα της Γης κατά τον υπολογισμό του κόστους και των τιμών. Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν, φυσικά, όλο και περισσότερες οικονομικές δραστηριότητες που εκθέτουν τα οικοσυστήματα στον κίνδυνο μη αναστρέψιμων αλλαγών. Όταν ο κίνδυνος από μια δραστηριότητα έχει πολύ μικρές πιθανότητες να εμφανιστεί, αλλά τεράστιο κόστος όταν συμβεί, η «αναμενόμενη ζημιά» τείνει στο άπειρο. Τέτοιες δραστηριότητες πρέπει να καταργηθούν σταδιακά.

Μας πάνε σε πολύ μεγάλο πόλεμο μετά τις εκλογές. Μπλέκουν και την Ελλάδα

Μπάιντεν, Σολτς, Μακρόν, Στόλτενμπεργκ, φον ντερ Λάιεν (και ο Μητσοτάκης από πίσω), ίσως η πιο παρακμιακή κουστωδία «ηγετών» της Δύσης στην ιστορία της.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

3 Ιουνίου 2024

Ο Ναπολέων εξεστράτευσε στη Ρωσία και συνετρίβη. Οι δυτικοί (και η αγγλόπληκτη Ελλάδα του Βενιζέλου) επενέβησαν μαζικά στη Ρωσία εναντίον των Μπολσεβίκων (1918-21), ξευτελίστηκαν και είδαν τα ίδια τα στρατεύματά τους να επαναστατούν. Η Γερμανία του Χίτλερ επιτέθηκε στη Ρωσία και συνετρίβη. Τη δόξα αυτών ζήλεψαν κατά τα φαινόμενα οι Μπάιντεν, Σολτς, Μακρόν, Στόλτενμπεργκ, φον ντερ Λάιεν (και ο δικός μας ο Μητσοτάκης από πίσω), ίσως η πιο παρακμιακή κουστωδία «ηγετών» της Δύσης στην ιστορία της. Μόνο που τώρα υπάρχουν πυρηνικά όπλα και ένα σωρό άλλα τεχνολογικά μέσα που δεν υπήρχαν πριν το 1945.

Γι’ αυτό η καινούρια εκστρατεία κινδυνεύει να εξελιχθεί όχι απλά σε Βατερλώ της Δύσης, αλλά σε Βατερλώ της ανθρωπότητας, εφόσον δεν κινητοποιηθεί μαζικά και δυναμικά για να αποτρέψει την καταστροφή της. Εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας για ποιο λόγο οι τελευταίες αποφάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ αυξάνουν δραματικά την πιθανότητα παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου γιατί, όπως εξηγήσαμε, ανατρέπουν τις πιο βασικές αρχές της «πυρηνικής σταθερότητας» που εγκαθίδρυσαν στο παρελθόν ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

Αυτό δεν το λέμε εμείς. Ο ίδιος ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών το λέει, ο Τζο Μπάιντεν. Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία αρνήθηκε να παράσχει όπλα μακρού βεληνεκούς στην Ουκρανία, ικανά να πλήξουν βαθιά το ρωσικό έδαφος, με το επιχείρημα ότι θέλουμε να βοηθήσουμε μεν την Ουκρανία, όχι όμως και να προκαλέσουμε τον «Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να προκαλέσουμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν διαρκώς παρόν στις συσκέψεις του Λευκού Οίκου για την πολιτική στην Ουκρανία έως ότου ο Πρόεδρος παρεδόθη στο «κόμμα του Πολέμου» εντός της συλλογικής Δύσης και της αμερικανικής κυβέρνησης. Επομένως ο Μπάιντεν ή δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει, κάτι πολύ επικίνδυνο αν οι αποφάσεις αφορούν την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας, ή ξέρει τι λέει και, για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει, επιλέγει να αναλάβει το ρίσκο του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή της καταστροφής της ανθρωπότητας.

Καταλαβαίνω ότι είναι κάπως δύσκολο στον αναγνώστη να πάρει κυριολεκτικά αυτά που γράφω. Παρακολουθώντας κάπως συστηματικά για πολλά χρόνια τα ζητήματα ελέγχου των πυρηνικών εξοπλισμών και των σχέσεων Ανατολής-Δύσης, έχω υπογραμμίσει στην αρθρογραφία μου την πορεία που μας οδήγησε σταδιακά στο σημείο που βρισκόμαστε, περιλαμβανομένων και των κινδύνων από την εγκατάσταση νέων αμερικανικών βάσεων, ιδίως στην Αλεξανδρούπολη, όπου ακόμα και η έκρηξη ενός «μικρού» τακτικού πυρηνικού μπορεί να οδηγήσει σε ραδιενεργό καταστροφή μεγάλο τμήμα της Ελλάδας, λόγω ιδίως των βορειοανατολικών ανέμων που φυσάνε τον περισσότερο καιρό στο Αιγαίο. Δεν μου απήντησε κανείς με επιχειρήματα, με αντιμετώπισαν όμως πάρα πολύ με σκεπτικισμό και επικρίσεις για κάποιου είδους καταστροφολογία. Δεν χαίρομαι γιατί επιβεβαιώθηκα και εξακολουθώ να προσεύχομαι να μην επιβεβαιωθώ περισσότερο.

Βράζουν οι ωκεανοί!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι συρράξεις στην Ουκρανία και εν συνεχεία στη Γάζα απέσπασαν την παγκόσμια προσοχή από το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, αλλά και συνέβαλαν πρακτικά στην επιτάχυνσή του και σε πολύ μεγάλες ζημιές στο περιβάλλον και της Ευρώπης και της Παλαιστίνης. Οι έως τώρα προσπάθειες της ανθρωπότητας να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της Κλιματικής Αλλαγής, μια από τις σοβαρότερες απειλές ακόμα και για την ίδια την επιβίωσή της, ήταν εντελώς ανεπαρκείς πριν ξεσπάσουν αυτές οι συρράξεις, αλλά τώρα και όσο συνεχίζονται, όπως και οι διάφοροι ψυχροί πόλεμοι, είναι απλώς αδύνατο να γίνει οτιδήποτε σοβαρό. Για να αντιμετωπισθούν τέτοια προβλήματα χρειάζεται διεθνής ειρήνη και συνεργασία, όχι θερμοί και ψυχροί πόλεμοι. Συγκρουόμαστε για το ποιος θα επικρατήσει στον κόσμο, αλλά διερωτάται κανείς ποιο ακριβώς είναι το νόημα της κυριαρχίας σε έναν κόσμο που θα γίνεται όλο και λιγότερο κατοικήσιμος!

Με δεδομένο βέβαια το μέγεθος των καταστροφών που προβλέπει η επιστήμη από τη συνέχιση της κλιματικής αλλαγής, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή η ανθρωπότητα θα σπρωχτεί, έκουσα άκουσα, από την ίδια την εμπειρία της, να κινητοποιηθεί μαζικά και αποφασιστικά για να τη σταματήσει. Το πρόβλημα έγκειται όμως στο ότι, όταν επιτέλους «ξυπνήσουμε», δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορούμε να αποτρέψουμε την κλιματική καταστροφή. Ο τρόπος που οι άνθρωποι «μαθαίνουν» είναι δια της εμπειρίας. Βάζει το παιδί το δάχτυλο στο μάτι της κουζίνας, καίγεται και μαθαίνει. Στην περίπτωση όμως της Κλιματικής Κρίσης, αλλά και των περισσοτέρων προβλημάτων που δημιουργεί η τεχνολογία, η μέθοδος δεν είναι χρησιμοποιήσιμη.

Το κλίμα αίφνης της Γης είναι σε μια ασταθή ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι έστω και μικρές παρεκκλίσεις από την κατάσταση ισορροπίας μπορούν εύκολα να οδηγήσουν τη Γη, μέσω μιας αυτοτροφοδοτούμενης και αυτοεπιταχυνόμενης διαδικασίας σε άλλη κλιματική τροχιά, πολύ πιο δυσμενή για την επιβίωση του ανθρώπου και του πολιτισμού, χωρίς εκ των υστέρων δυνατότητα αντιστροφής και επανόρθωσης. Αν δεν γίνουν τώρα οι ριζικές παρεμβάσεις, που υπάρχει ακόμα κάποιο περιθώριο, δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ.

Υπερθέρμανση θαλασσών

Ποια ακριβώς είναι τα χρονικά περιθώρια που υπάρχουν κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Αλλά όποια επιστημονικά δεδομένα κι αν εξετάσουμε, μοιάζει τώρα η Γη να έχει πάρει για τα καλά την πορεία προς την υπερθέρμανση. Αυτό ισχύει επίσης και για τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Από τις 13 Μαρτίου 2023 η μέση θερμοκρασία των ωκεανών σπάει συνεχώς και χωρίς διακοπή όλα τα ρεκόρ, σύμφωνα με τα δεδομένα της Αμερικανικής Ατμοσφαιρικής και Ωκεανογραφικής Υπηρεσίας (ΝΟΑΑ), όπως τα ανέλυσε το πανεπιστήμιο του Maine. Στις 10 Μαρτίου φέτος ο μέσος όρος της θερμοκρασίας του νερού στην επιφάνεια έφτασε τους 21,2 βαθμούς, θερμοκρασία που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στο παρελθόν.

Αποκάλυψη τώρα για Κασσελάκη και ΣΥΡΙΖΑ!

Τα υποτιθέμενα «αριστερά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν με αυτά που λέει και κάνει;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

6 Απριλίου 2024


«Ιερή αμυντική συμμαχία» χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ ο Στέφανος Κασσελάκης σε συνέντευξή του στο ZARPA RADIO 89,6. Κάτι λογικό αν σκεφτεί κανένας ότι ο άνθρωπος συνεργαζόταν, όπως ο ίδιος τουλάχιστον είπε, στο CSIS, αμερικανικό ινστιτούτο στο κέντρο του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Και πολύ καλά τα είπε. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν (ή τουλάχιστον οφείλουν αν θέλουν να επιβιώσει η χώρα τους) τον «ιερό» ρόλο που έπαιξε η «Συμμαχία» αυτή στην επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, στην εισβολή στην Κύπρο και στα ελληνοτουρκικά. ‘Όπως επίσης στη διάλυση δια των όπλων του της Γιουγκοσλαβίας και στη συνεχιζόμενη καταστροφή της Ουκρανίας.

Διαλέγοντας τον όρο «ιερό» για την Ατλαντική Συμμαχία, ο κ. Κασσελάκης μας αποκάλυψε και την πραγματική του πατρίδα, αυτή όπου «ορκίστηκε» πίστη στην πραγματικότητα. Εμείς δεν είχαμε αμφιβολίες και τα γράψαμε από πέρυσι όταν πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή επιλεγείς από τον άλλο «αριστερό» αστέρα Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας. Τα υποτιθέμενα «αριστερά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ενέκριναν την υποψηφιότητα αυτού του ατόμου, με αυτό το παρελθόν, ως υποψηφίου βουλευτή επικρατείας και εν συνεχεία ηγέτη του κόμματός τους τι περίμεναν να κάνει και ποιες θέσεις να υποστηρίξει; Συμφωνούν με αυτά που λέει και κάνει;

Ο κ. Κασσελάκης υποστήριξε επίσης στη συνέντευξή του τα εξωφρενικά και εσφαλμένα εξοπλιστικά προγράμματα που ενέκρινε η κυβέρνηση Μητσοτάκη προς όφελος όχι βέβαια της ελληνικής άμυνας αλλά των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών (που, κατά σύμπτωση, είναι ακριβώς οι χρηματοδότες του CSIS).

Και για να δέσει το γλυκό υποστήριξε επίσης την αποστολή της ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα που εμπλέκει ήδη την Ελλάδα σε μια γενικότερη αναπτυσσόμενη και εξαιρετικά επικίνδυνη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Μια αποστολή χωρίς απόφαση του ΟΗΕ κατά παράβαση δηλαδή του διεθνούς δικαίου και του ελληνικού συντάγματος, χωρίς καμία απόφαση της Βουλής, σκοπός της οποίας είναι να στηρίξει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, αφού οι Υεμένιοι πλήττουν μόνο σκάφη που κατευθύνονται στο Ισραήλ ή συνδέονται με αυτό, και το πράττουν ζητώντας να τερματισθεί η επιχείρηση στη Γάζα.

Φυσικά, καμιά από τις παραπάνω θέσεις, που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με την ίδια την ταυτότητα της ελληνικής αριστεράς δεν έχει συζητηθεί σε κανένα από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ που περιορίζονται σε ρόλο χειροκροτητή του μεγάλου αρχηγού.

Αποκαλύπτεται έτσι, ακόμα και στους πιο δύσπιστους, ότι η όλη υπόθεση ψηφοφορίας από τη δήθεν «βάση» για εκλογή Προέδρου και η εμφάνιση του ίδιου του Κασσελάκη δεν ήταν παρά μια καλά σχεδιασμένη αμερικανική συνωμοσία, προκειμένου να πάρουν τον άμεσο, απευθείας έλεγχο του μεγαλύτερου κόμματος της ελληνικής αριστεράς, να ολοκληρώσουν την καταστροφή της ελληνικής αριστεράς ως αριστεράς και να δημιουργήσουν μια κατάσταση όπου η εναλλακτική στον Μητσοτάκη θα είναι ένας Μητσοτάκης Β΄. Με τη συνδρομή βεβαίως και τον ελεεινό ρόλο του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, που επιχειρεί τώρα, αυτός ο υποτιθέμενος αριστερός, με τη βοήθεια μεγάλων διεθνών διαφημιστικών οίκων, να «ξαναφτιάξει» το όνομά του!

Ο Τσίπρας με τη Ντόρα στο Κόσοβο. Κατρακύλα χωρίς τέλος…

Ένα επικίνδυνο βήμα προς κλιμάκωση της σύγκρουσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας στα Βαλκάνια σε μια προσπάθεια να αποσπασθεί βιαίως το Βελιγράδι από οποιαδήποτε επιρροή της Μόσχας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο άνθρωπος ξεπούλησε και ξευτέλισε τη χώρα του, την ελληνική (και παγκόσμια) αριστερά και τους ψηφοφόρους του, που, κατά 63%ψήφισαν κατά των Μνημονίων για να δουν σε μια εβδομάδα τον Πρωθυπουργό τους να κάνει τα αντίθετα από όσα τους ζήτησε ο ίδιος να ψηφίσουν. Στη συνέχεια, ως κυβέρνηση, έδωσε όλα όσα του ζητούσαν οι πιστωτές στην οικονομική πολιτική, οι Αμερικανοί και το Ισραήλ του Νετανιάχου στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, ενώ δεν διανοήθηκε καν να έρθει σε σύγκρουση με την εγχώρια ολιγαρχία. Στο τέλος, και μετά από δύο εκλογικές ήττες, έδωσε το κόμμα του σε έναν άνθρωπο της Goldman Sachs και του CSIS (CIA, Πεντάγωνο και αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες) να το διευθύνουν απευθείας οι Αμερικανοί!

Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ο Τσίπρας έγινε μια συνεπής δύναμη προώθησης των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, νομίζοντας ανοήτως ότι θα εξασφαλίσει έτσι τη μονιμότητα στου Μαξίμου.

Με υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά που, από φαν της Αν. Γερμανίας και του σοβιετικού «σοσιαλισμού» μετετράπη σε έναν από τους πλέον φιλοϊσραηλινούς και φιλοαμερικανούς υπουργούς της Ελλάδας, με το ελληνικό «βαθύ κράτος» στα χέρια ανθρώπων εξαρτημένων από ξένες δυνάμεις, ο Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε για να λύσει τρία μεγάλα προβλήματα των Αμερικανών:
Συμφώνησε στη σύγκλιση διάσκεψης στη Γενεύη με σκοπό να «λύσει» το Κυπριακό, δηλαδή να διαλύσει το κυπριακό κράτος με μια παραλλαγή του απορριφθέντος στο δημοψήφισμα του 2004 σχεδίου Ανάν, παρακάμπτοντας την υποχρέωση δημοψηφίσματος για την έγκριση της λύσης. Στο Κυπριακό δεν τα κατάφερε, δόξα νάχει ο Ερντογάν, στο Μακεδονικό όμως πέτυχε να «λύσει» το πρόβλημα υπογράφοντας τη σχετική συμφωνία με τα Σκόπια και επιτρέποντας έτσι την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την περαιτέρω περικύκλωση της Σερβίας και της Ρωσίας από την Ατλαντική Συμμαχία.

Έχουμε αναπτύξει αλλού λεπτομερώς την άποψή μας για αυτή τη συμφωνία αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η συμφωνία ήταν η καλύτερη δυνατή, ερχόταν σε έντονη σύγκρουση με τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, περιλαμβανομένων και των ψηφοφόρων της ίδιας της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζοντας και μάλιστα ετσιθελικά τη συμφωνία ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με το εθνικό φρόνημα μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, αυτό ακριβώς που τους οδήγησε στη μετεωρική άνοδο και στην εξουσία, ως εκφραστές ενός κατεξοχήν εθνικού αιτήματος: της κατάργησης των αποικιακών μνημονίων.

Για να περάσει ο Τσίπρας τη συμφωνία από τη Βουλή οργάνωσε μάλιστα μια άθλια «κοπτοραπτική» κομμάτων, που θύμισε την Αποστασία του Μητσοτάκη το 1965 (που και αυτή είχε επίσης οργανωθεί από τους Αμερικανούς όχι για το Μακεδονικό, αλλά για το Κυπριακό, αφού χρειάζονταν χρόνο για να προετοιμάσουν τη χούντα του 1967, απαραίτητη για όσα έκαναν το 1974). Για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς ήρθε έτσι σε μετωπική σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό εθνικό φρόνημα, αλλά και με το δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα της Αριστεράς, επιβάλλοντάς τους με το έτσι θέλω ότι ο ίδιος και το κόμμα του (δηλαδή ο Κοτζιάς και οι Αμερικανοί θεωρούσαν σωστό).

Κασσελάκειον Άγος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μια σειρά στελεχών πρώτης γραμμής ακολουθούμενα και από πολλά στελέχη και μέλη (πραγματικά, όχι σαν τους ψηφοφόρους του Κασσελάκη) διαφώνησαν έντονα με την εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μια εκλογή σκάνδαλο, τόσο από την άποψη της διαδικασίας που ακολουθήθηκε, όσο και από την άποψη της ασυμβατότητας του Στέφανου Κασσελάκη με οποιαδήποτε ιδέα αριστεράς. Τα γράψαμε αναλυτικά σε προηγούμενα άρθρα μας (ενδεικτικά εδώ).

Για να μη μιλήσουμε για τα κεφάλαια αγνώστου προελεύσεως και καταγωγής που χρησιμοποιήθηκαν για την προεκλογική εκστρατεία του κ. Κασσελάκη ή για την υποστήριξη σημαντικού μέρους των μέσων της ολιγαρχίας. Ομολογουμένως πολύ παράξενος τρόπος για να εκλέξει τον επί κεφαλής του ένα κόμμα της Αριστεράς.

Η εκλογή του Κασσελάκη, ενός ανθρώπου που συνδέεται και εκπροσωπεί τόσο άμεσα τα αμερικανικά συμφέροντα χωρίς να έχει και καμία σχέση με την αριστερά και με την ελληνική πολιτική και κοινωνία (ίσως να τον προόριζαν για τη ΝΔ, προέκυψε όμως τώρα το κενό στον ΣΥΡΙΖΑ και τον έστειλαν εκεί) συνιστά ένα νέο κρίκο στην αλυσίδα της αποσύνθεσης και του εκφυλισμού της ελληνικής αριστεράς και νέο μεγάλο σταθμό στην πορεία βαθιάς αποικιοποίησης της χώρας. Με την έννοια αυτή ενδιαφέρει το σύνολο του ελληνικού λαού, όχι μόνο τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.Θυμίζουμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δεν εξέφρασε σχεδόν καμία συγκεκριμένη πολιτική ιδέα προτού εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πλην της ανάγκης διεύρυνσης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ώστε να εξισωθούν με αυτά που απολαμβάνουν στις ΗΠΑ, ενώ η πρώτη αντίδρασή του στα γεγονότα της Γάζας ήταν η «συμπαράσταση στον λαό του Ισραήλ». Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν αρθρογράφησε με θέσεις καθαρού νεοφιλελευθερισμού στον υπερδεξιό «Εθνικό Κήρυκα» και όταν η «Εφ.Συν» αποκάλυψε τα γραπτά του δεν τα αποκήρυξε, αλλά απάντησε ότι δεν θυμάται τι έγραψε! Ενώ ορθά ο Νίκος Φίλης (Η Ανανεωτική Ριζοσπαστική Αριστερά δεν είναι παρένθεση που θα κλείσει) υπογράμμισε τον συνεκτικό νεοφιλελεύθερο και αντίθετο με τις ιδέες της αριστεράς χαρακτήρα των ιδεών που εξέφρασε μιλώντας -και στην πραγματικότητα δίνοντας εξετάσεις- ενώπιον των Ελλήνων βιομηχάνων.

Διερωτάται κανείς αν η αποστολή του συνίσταται απλώς στη «συντηρητικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ ή αν αυτό που επιδιώκεται από τις δυνάμεις πίσω του είναι εν τέλει η γελοιοποίηση και ο εξευτελισμός των ιδεών της αριστεράς και γενικότερα της πολιτικής. Αν ό,τι λέμε δεν μας δεσμεύει και μπορούμε να το ξεπούμε αύριο χωρίς συνέπειες, τότε καταργείται πλήρως η πολιτική ως προσπάθεια να οργανώσει μέσω αυτών η κοινωνία τη ζωή της.

Δυστυχώς βέβαια η αρρώστια που σαπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ βαθύτερη, γι’ αυτό και έγινε δυνατή τελικά η μεταγραφή ενός προσώπου όπως ο Κασσελάκης και η ανάδειξή του σε Πρόεδρο μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, που, υπό την ηγεσία του, είτε, το πιθανότερο, θα διαλυθεί, είτε, το λιγότερο πιθανό, θα αναδειχθεί σε ένα δεύτερο κόμμα τύπου Μητσοτάκη, πυλώνα ενός «δικομματικού μονοκομματισμού», σε Συνασπισμό όχι Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά μάλλον ριζοσπαστικής απάτης.
Από το «Όχι στα Μνημόνια» στο «Ναι σε όλα»

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε κυβέρνηση και εκτινάχθηκε στη θέση που βρέθηκε στην ελληνική πολιτική επειδή είχε σπουδαίες ιδέες για τη χώρα ή για την Ευρώπη, αλλά παρά τις ιδέες που είχε. Αυτό έγινε δυνατό επειδή ο Τσίπρας υιοθέτησε το 2011 τις ιδέες της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων αντιμνημονιακών διανοουμένων για τα Μνημόνια και τις Δανειακές, απορρίπτοντας τις αναλύσεις των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτινάχθηκε εκλογικά ως το κόμμα του «Όχι», ενός «Όχι» στην υποδούλωση, λεηλασία και καταστροφή της πατρίδας μας. Τις υιοθέτησε μεν τις ιδέες, αλλά δεν τις κατάλαβε, ούτε και ετοιμάστηκε για αυτό που συνεπαγόταν η υιοθέτησή τους. Δεν επεδίωξε να γίνει κυβέρνηση για να εφαρμόσει τις ιδέες του, αλλά χρησιμοποίησε τις ιδέες του για να γίνει κυβέρνηση, όχι για να τις εφαρμόσει, αλλά για να μη τις εφαρμόσει.Πήγε τελικά στους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς νομίζοντας ότι αυτοί θα του λύσουν τα προβλήματα και όχι ο ίδιος, το κόμμα του, ο οργανωμένος λαός και οι σύμμαχοι που θα μπορούσε να έχει διεθνώς. Επιπλέον το κόμμα αυτό έγινε κυβέρνηση χωρίς να έχει καν συγκροτημένη αντίληψη για τη χώρα και το μόνο που όντως κατάφερε ως κυβέρνηση ήταν μια περισσότερο κοινωνική εφαρμογή του Μνημονίου. Την ίδια ώρα βάθυνε αντί να αντισταθεί στην εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, προετοιμάζοντας το όργιο που παρακολουθήσαμε μετά το 2019. (*)

Χωρίς ηθική και πολιτική νομιμοποίηση η εκλογή Κασσελάκη

September 22, 2023

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Στέφανος Κασσελάκης θα εκλεγεί πιθανότατα – πλην μεγάλης έκπληξης και ανατροπής – και ίσως με μεγάλο ποσοστό την ερχόμενη Κυριακή ως Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μέσω μιας εντελώς διάτρητης διαδικασίας και παρά το ότι είναι παντελώς άσχετος και με το κόμμα και με τη χώρα που θέλει να διοικήσει!!

Είναι αλήθεια ότι τα ΜΜΕ, ακόμα και πολλά υποτιθέμενα «εναλλακτικά» sites κάνουν ό,τι μπορούν (γιατί άραγε;) για να συγκαλύψουν την πλήρη και παχυλή άγνοια για την Αριστερά και για την Ελλάδα ενός «ανθρώπινου ρομπότ» που συναρμολογήθηκε κακήν κακώς για να «σταλεί» να διοικήσει την αντιπολίτευση της αποικίας. Ό,τι και να κάνουν όμως πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να μιλήσει και τότε θα γελάσει (ή μάλλον θα κλάψει) και το παρδαλό κατσίκι. Μόλις άλλωστε πήγε να πει κάτι για το Κυπριακό, στα ασύντακτα και παράξενα ελληνικά του, μπερδεύτηκε αμέσως και άρχισε να λέει άλλα αντ’ άλλων.

Εξ όσων γνωρίζουμε δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο εκλογής εντελώς ασχέτου ανθρώπου και με τέτοια διαδικασία σε κανένα κόμμα και μάλιστα αριστερό της υφηλίου. Περιττό να πούμε ότι η εκλογή θα γίνει κατά παράβαση των βασικών πολιτικών, ηθικών και ιστορικών αρχών της αριστεράς και των κριτηρίων που προσδιορίζουν τη συνείδηση των νέων και των ηλικιωμένων, των ζωντανών και των νεκρών ακόμα αριστερών, δηλαδή τη συλλογική συνείδηση και το συλλογικό ασυνείδητο αυτής της παράταξης.

Βεβαίως μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια υπό καμία έννοια αριστερό κόμμα και ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη σηματοδοτεί ακριβώς τη μετατροπή του σε κάτι εντελώς άλλο. Αν όμως είναι έτσι θα ήταν σκόπιμο οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ να μην εξαπατήσουν το σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόρων που τους ψήφισαν προ τριμήνου, πιστεύοντας ότι είναι αριστερό κόμμα.

(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!) Δ.Κωνσταντακόπουλος ,"Μας πήραν τη χώρα, δεν θα μας πάρουν το μυαλό και την αξιοπρέπεια "

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος αναφέρεται στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας, καθώς και στα ερωτήματα αλλά και τα σοβαρά ζητήματα ακόμη και εθνικής ασφάλειας που προκύπτουν από την εκλογή του κ  Κασσσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αμερικανοί, Τσίπρας, Κασσελάκης και … παρένθετες μητέρες

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

8 Σεπτεμβρίου 2023

Τις προάλλες μιλούσα με γνωστό μου, διακηρυγμένο οπαδό της ΝΔ. Μου εξηγούσε ότι ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση. «Κι εγώ τη θέλω», μου είπε, «για να ελέγχουν τους δικούς μου από τον κακό τους εαυτό!»

«Και λοιπόν;» τον ρώτησα, κάπως παραξενεμένος από την εισαγωγή του. «Ε», μου λέει, «λέω να πάω την Κυριακή, να ψηφίσω Κασσελάκη για να γίνει πιο δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ορίστε σε ποιο περαιτέρω χάος οδηγεί την αριστερά και την πολιτική ζωή της χώρας (αν δηλαδή υπάρχει τίποτα από αυτά τα δύο) η δήθεν δημοκρατική «αμερικανιά» της «εκλογής από τη βάση», σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρότητας και οποιασδήποτε ηθικής και ιδεολογικής δέσμευσης σε μερίδα τουλάχιστο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο ένα σύμπτωμα της αξιοθρήνητης κατάστασης που βρίσκεται ο δημόσιος βίος της χώρας.

Κάθε μέρα που περνάει έρχονται και καινούρια στοιχεία στο φως γύρω από την εξωφρενική υπόθεση της διεκδίκησης της ηγεσίας του δεύτερου ελληνικού κόμματος από έναν εξ ΗΠΑ ορμώμενο εφοπλιστή που δεν ήταν ούτε καν μέλος του πριν από μερικές μέρες και δεν έχει καμία «ορατή» σχέση με την αριστερά και τις ιδέες της.

Πριν όμως αναφερθώ σε μερικές από αυτές που εκτιμώ ως πολύ σημαντικές, νοιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα ερώτημα στα 30 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που, με επικεφαλής τον Πολάκη και τον γνωστό και ως «εξάδερφο» του Αρχηγού, τον Γιώργο Τσίπρα, υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας Κασσελάκη. Το ίδιο ερώτημα απευθύνω βέβαια και στον Αλέξη Τσίπρα που έβαλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα υποδύεται τον Βούδα, παρά τα σοβαρότατα ζητήματα που απειλούν την ενότητα του κόμματός του αλλά και τα σοβαρότατα ερωτήματα που έχουν τεθεί αναφορικά με την «προϋπηρεσία» στη Goldman Sachs και σε πολεμοχαρές ινστιτούτο που συνδέεται με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις ιδέες εν τέλει του κ. Κασσελάκη.

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι μόνο για τα εύκολα και για τα χειροκροτήματα, δεν είναι μόνο για τον εαυτούλη τους. Έχουν και ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που τους υποστήριξαν ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν κι αυτοί να τους στηρίξουν και να τους προστατεύσουν.

Η αρπαγή της Αριστεράς (ο Κασσελάκης και οι Αμερικανοί)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»

Λαϊκή παροιμία

Σε μπακάλικο να θες να προσληφθείς θα σε ρωτήσουν που δούλεψες και τι δουλειά έκανες, θα ρωτήσουν τους πρώην εργοδότες σου πως τα πήγες.

Θα περίμενε κανείς από έναν υποψήφιο πρόεδρο ενός κόμματος της αριστεράς να έχει μια ελάχιστη κομματική θητεία, να έχει τουλάχιστο μια ελάχιστη συμμετοχή σε κοινωνικούς, συνδικαλιστικούς ή άλλους αγώνες, να έχει μια ελάχιστη εξοικείωση με την ιδεολογία και τις πολιτικές ιδέες και θεωρίες της αριστεράς.

Ο κ. Κασσελάκης θέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω. Σύμφωνα με το βιογραφικό του εργάστηκε στη Goldman Sachs, στο αμερικανικό CSIS και ασχολήθηκε με το εφοπλιστικό επιχειρείν. Τι ακριβώς έκανε στις δύο πρώτες δουλειές που αναφέρει δεν είναι γνωστό και ορισμένοι αμφισβητούν έντονα και την περιγραφή που μας δίνει της τρίτης δραστηριότητας. Ενδιαφέροντα όλα αυτά, γιατί όμως αυτές οι δραστηριότητες τον έχουν προετοιμάσει για να ηγηθεί ενός κόμματος της αριστεράς;

Αναρτούμε στη δημοσίευση του κ. Κωνσταντακόπουλου τη φωτογραφία με τον πρέσβη και τον πρώην Υπουργό Άμυνας επί ΣΥΡΙΖΑ κ.  Αποστολάκη . Τα πρόσωπα που τον στηρίζουν, όπως αυτό του κ. Λιάκου είναι ενδεικτικά για το πρόσωπό του που από τις λίγες θέσεις που εξήγγειλε στο πρόγραμμά του είναι η κατάργηση της στρατιωτικής θητείας. Να μην τον στηρίζει ο ναύαρχος!

Χτες αναφερθήκαμε στη μία από τις δουλειές που, κατά δική του ομολογία, έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης, προτού επιχειρήσει την «απόβασή» στο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δούλευε δηλαδή στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, πρωταγωνίστρια στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή της Ελλάδας από το 2009-10.
Στο κέντρο του αμερικανικού Κόμματος του Πολέμου

Σήμερα λέμε να αναφερθούμε και στον δεύτερο – κατά δήλωσή του – εργοδότη του κ. Κασσελάκη, δηλαδή το αμερικανικό Κέντρο Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών (CSIS). To CSIS είναι ένα από τα έξη σημαντικότερα και πλέον πολεμοχαρή think tanks των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αυτό είχαν στο παρελθόν την έδρα τους τα γεράκια της αμερικανικής πολιτικής, όπως ο εγκληματίας και σφαγέας της Κύπρου Χένρι Κίσσινγκερ και ο στρατηγιστής Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Αυτές οι δεξαμενές σκέψης έχουν υποκαταστήσει εν πολλοίς τη CIA στην ανάλυση διαφόρων προβλημάτων, με σκοπό να παρουσιάζουν απόψεις, να τις προβάλλουν μέσω του τύπου και να τις προωθούν μέσω κοινοβουλευτικών ακροάσεων που να εξυπηρετούν την πολιτική του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Γι’ αυτό και τα χρηματοδοτούν γενναία οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες για να «σπρώχουν» την αμερικανική πολιτική στην κατεύθυνση περισσότερων πολέμων και πολεμικών δαπανών (https://www.liberationnews.org/six-war-mongering-think-tanks-and-the-military-contractors-that-fund-them/). Σε μερικές περιπτώσεις το CSIS κατασκεύασε και δήθεν στοιχεία, όπως για δήθεν πολεμικές εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας (https://www.thenation.com/article/archive/how-the-new-york-times-deceived-the-public-on-north-korea/) .

H Goldman Sachs και ο ρόλος της στην ελληνική κρίση

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Πρωθυπουργός δεν ντρέπεται και ετοιμάζεται, ενώ καίγεται για 13η μέρα το μοναδικό δάσος της Δαδιάς, να εμφανιστεί στην Βουλή των Ελλήνων για να μιλήσει για την καταπολέμηση των πυρκαγιών.

O tempora, o mores. Η χώρα έχει μπει σε καταστροφική, αποσυνθετική τροχιά σε όλους τους τομείς εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Βρώμα και δυσωδία αναδύεται από παντού. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μπορεί καν να ακούσει τι λένε τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και οι πολιτικοί.

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε το καινούριο φρούτο εισαγωγής από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κ. Κασσελάκη, που μπορεί να μην είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει όμως να γίνει Πρόεδρός του!!!

Με την ευκαιρία της υποψηφιότητάς του για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την προϋπηρεσία του στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, σκεφτήκαμε ότι είναι ίσως σκόπιμο να θυμίσουμε μερικά πράγματα σχετικά με τον ρόλο της τράπεζας αυτής, ίσως της σημαντικότερης παγκοσμίως, στα ελληνικά πράγματα. Γιατί χωρίς μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει κρίση.

H Goldman Sachs πρωταγωνιστής όλων των κρίσεων

Η Goldman Sachs (σε μετάφραση ο “Χρυσάνθρωπος Ιακώβ”) ιδρύθηκε από δύο Γερμανοεβραίους μετανάστες και είναι ένα από τους τρεις πυλώνες του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος, ιδρύθηκε ως η κατεξοχήν εβραϊκή τράπεζα των ΗΠΑ, όπως η J.P. Morgan ως η προτεσταντική και η Merrill Lynch ως η καθολική τράπεζα της Αμερικής, υπογραμμίζει στο βιβλίο του για την τράπεζα ο Marc Roche, ανταποκριτής της Monde στο Λονδίνο. Είναι σήμερα η δεύτερη σε κέρδη επενδυτική τράπεζα παγκοσμίως.

Θα επιβιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Το crash test του Αιγαίου και η τελευταία ευκαιρία της αριστεράς

Στην εποχή μας το εθνικό συμπίπτει με το λαϊκό 

και το λαϊκό με το εθνικό.
(Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται με διάλυση και αποσύνθεση. Το αν θα επιβιώσει, εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, ο πιο κρίσιμος όμως (όχι ασφαλώς ο μόνος) από όλους είναι η στάση που θα κρατήσει στην επερχόμενη ελληνο-τουρκική (δηλαδή αμερικανο-τουρκική) διαπραγμάτευση.

Θα σταθεί στο πλευρό του ελληνικού λαού που θέλει, στη μεγάλη του πλειοψηφία, να υπερασπιστεί ό,τι έχει απομείνει από το κράτος του, τα νόμιμα και θεμιτά εθνικά συμφέροντά του, ακόμα και ό,τι λειτουργεί από το δημοκρατικό καθεστώς (που είναι το αντίθετο της ξενοκρατίας); Θα αντιταχθεί ενεργά σε μια πολιτική που είτε θα προκαλέσει νέα και πιο σοβαρή κρίση στις σχέσεις με την Τουρκία, είτε θα οδηγήσει σε παραχωρήσεις που θα καταστήσουν μη βιώσιμο το ελληνικό (και το κυπριακό) κράτος; Μια πολιτική που ενδέχεται να οδηγήσει σε μείζονα εθνική κρίση;

Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι μια ιστορική, μάλλον και η τελευταία, ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα.

Ή μήπως θα ταχθεί με διάφορες δικαιολογίες και υπεκφυγές, δια πράξεων ή δια παραλείψεων, ανοιχτά ή με τη μέθοδο της ανοχής και του στρίβειν δια του αρραβώνος, υπέρ των συμφερόντων της Αμερικής και της «συλλογικής Δύσης», που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και επιδιώκουν όχι τόσο τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας και της Κύπρου, όσο την πλήρη κατάργησή τους ως ανεξάρτητων, δημοκρατικών, κυρίαρχων και, εν τέλει, ελληνικών κρατών;

Το επιδιώκουν γιατί χρειάζονται πάση θυσία (της Ελλάδας και της Κύπρου εκτός των άλλων) να «στρατολογήσουν» πλήρως την Τουρκία στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και είναι διατεθειμένοι να της δώσουν ό,τι ζητάει. Βλέπετε, η Άγκυρα δεν είναι δεδομένη και προβλέψιμη, όπως είναι οι δικοί μας πολιτικοί και περηφανεύονται μάλιστα για αυτό.

Επικοινωνιακός Αρμαγεδδών: Από τις πολεμικές ιαχές στην πίπα της Ειρήνης

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Το «σήμα» πάντως δόθηκε. Πάμε για ειρήνη με την Τουρκία. Με ποιες όμως παραχωρήσεις; Τι είδους; Με ποιες συνέπειες

Θυμάστε τι σας έλεγαν τα μέσα και οι πολιτικοί πριν μερικά χρόνια; Η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει με νύχια και με δόντια, ακόμα και manu militari, την Τουρκία για να υπερασπιστεί την ΑΟΖ της ανατολικής Μεσογείου και τα αμύθητα πλούτη της, καθώς είναι τώρα παντοδύναμη χάρη στην (κατά φαντασία όπως απεδείχθη) «συμμαχία» με το Ισραήλ (έτσι τη λένε μόνο οι δικοί μας, μια μόνο φορά την αποκάλεσε έτσι και ο Νετανιάχου, αλλά αυτός δεν πιάνεται), ότι ετοιμαζόμαστε για το «σχέδιο του αιώνα», τον περίφημο EastMed (που χάθηκε έκτοτε χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος). Θυμάστε που λοιδωρούσαν τον «Σουλτάνο», περίμεναν να πέσει από στιγμή σε στιγμή και την Τουρκία, διεθνώς απομονωμένη, να βυθιστεί σε μεγάλη κρίση; Έλληνες πολιτικοί εισήγαγαν στις διατριβές τους και ένα νέο όρο για την παραφροσύνη («να μιλάς άσχημα στον πρόεδρο των ΗΠΑ και τον πρωθυπουργό του Ισραήλ»). Και, στις παρυφές αυτού του εθνικού ενθουσιασμού, άλλος ζητούσε να κηρύξουμε αμέσως τα 12 μίλια και αλλουνού δεν του ‘φταναν, ήθελε να κάνουμε την άλλη μέρα το πρωί «προληπτικό πόλεμο» κατά της Άγκυρας ή απελευθερωτικό αγώνα να ξαναπάρουμε τα Κατεχόμενα της Κύπρου.

Με κακούς οιωνούς αρχίζει ο «διάλογος» με την Τουρκία

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Η Αθήνα έκανε (ή ετοιμάζεται να κάνει) τρεις αδικαιολόγητες υποχωρήσεις μείζονος σημασίας προτού καλά - καλά αρχίσει ο υποτιθέμενος «ελληνοτουρκικός διάλογος».

Λένε ότι η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με την κακιά και με την πολύ κακιά μέρα. Συνήθως συμβαίνει γιατί, στα κοινωνικά, τα γεωπολιτικά και τα φυσικά ακόμα φαινόμενα, οι αρχικές συνθήκες (στο σκάκι οι αρχικές κινήσεις) προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες της τροχιάς τους, τις περιοχές δηλαδή και τα αποτελέσματα όπου ενδέχεται (μπορούν) να καταλήξουν.

Η Αθήνα έκανε (ή ετοιμάζεται να κάνει) τρεις αδικαιολόγητες υποχωρήσεις μείζονος σημασίας προτού καλά – καλά αρχίσει ο υποτιθέμενος «ελληνοτουρκικός διάλογος». Αφορούν τη διεθνή αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τις τουρκικές κατηγορίες κατά της Ελλάδας ότι υποθάλπει την «κουρδική τρομοκρατία» και την άμυνα των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Όχι με το «καλημέρα», πριν από το «καλημέρα».

Από την πλευρά της, η Άγκυρα επέλεξε τις παραμονές της εκκίνησης του ελληνοτουρκικού διαλόγου (αν όχι διαπραγμάτευσης) να υπενθυμίσει τις εξωφρενικές θέσεις της για «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία και να ζητήσει τη μετονομασία των Στενών όπως προσδιορίζεται από τη συνθήκη του Μοντρέ.

Αρχή «αποαναγνώρισης» της Κυπριακής Δημοκρατίας

Σύμφωνα με πληροφορίες από καλά πληροφορημένους διπλωματικούς κύκλους η Αθήνα έχει ήδη ή πάντως ετοιμάζεται να αποδεχθεί την εξωφρενική απαίτηση να μην αναφέρεται η Κυπριακή Δημοκρατία σε χάρτες του ΝΑΤΟ, στους οποίους εφεξής, και για να μην αναφερθεί η Κύπρος, οι χώρες θα αναφέρονται ως χώρες, δηλαδή ως εδαφικές περιοχές με τις γεωγραφικές συντεταγμένες τους. Αυτό άλλωστε προκύπτει ως το πιθανότερο συμπέρασμα πίσω από τις αρκετά περίτεχνες εκφράσεις σχετικού ρεπορτάζ της φιλοκυβερνητικής Καθημερινής.

Σύμφωνα με τις πηγές μας η κυβέρνηση προσανατολίζεται να προσθέσει στη σχετική απόφαση έναν αστερίσκο, ή κάτι τέτοιο, με τον οποίο θα υποδηλώνει κάποια διαφωνία. Τέτοιοι αστερίσκοι δεν έχουν καμία πολιτική ή νομική συνέπεια, απλώς χρυσώνουν το χάπι της ελληνικής και κυπριακής κοινής γνώμης. Οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται με ομοφωνία. Για να ληφθεί η απόφαση πρέπει να συμφωνήσει η Αθήνα. Η προσθήκη διαφόρων αστερίσκων δεν μεταβάλλει τη συμφωνία της με τη ληφθείσα απόφαση.

Κυβέρνηση Αθηνών κατά Σερβίας, Κύπρου και… Ελλάδας

Η Αθήνα καταστρέφει εν προκειμένω τις ελάχιστες σχέσεις που της έχουν απομείνει, προκειμένου οι πολιτικοί της να αποσπάσουν την εύνοια των δυτικών Πατρώνων

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σοκ, όπως και σχόλια για «πισώπλατη μαχαιριά», προκάλεσε στο Βελιγράδι η απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Δένδια, να απόσχει η Αθήνα από την ψηφοφορία για την αποδοχή του αιτήματος του Κοσόβου να γίνει μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η ελληνική αποχή (που επέτρεψε τη συνέχιση της εξέτασης του αιτήματος του Κοσόβου) εξέπληξε, εκτός των άλλων, γιατί η Ελλάδα δεν έχει αναγνωρίσει το Κόσοβο.

Στην πραγματικότητα βέβαια, η αποχή πρέπει να θεωρηθεί προανάκρουσμα της πλήρους αναγνώρισης του Κοσόβου από την Ελλάδα, εφόσον επανεκλεγεί η Νέα Δημοκρατία στις επικείμενες εκλογές. Απλώς η κυβέρνηση της Αθήνας δεν θέλει να το κάνει ακόμα (όπως και να στείλει μαζικά νέα όπλα και άρματα μάχης στην Ουκρανία) πριν γίνουν οι εκλογές, για να μην καταβάλει εκλογικό κόστος.

Ο δεύτερος λόγος που εξέπληξε η απόφαση είναι γιατί στρέφεται κατά της Σερβίας που είναι επί δύο αιώνες η πιο φιλική χώρα προς την Ελλάδα στα Βαλκάνια, σύμμαχος του ελληνικού λαού στους αγώνες και κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας και του Ναζισμού και Φασισμού.

Η Αθήνα καταστρέφει εν προκειμένω τις ελάχιστες (και γι’ αυτό περισσότερο πολύτιμες) σχέσεις που της έχουν απομείνει, προκειμένου οι πολιτικοί της να αποσπάσουν την εύνοια των δυτικών Πατρώνων, των «Νταβατζήδων» της χώρας και διαφόρων άλλων διεθνών συγκροτημάτων πολιτικο-οικονομικής ισχύος.

Σοκ και στην Κύπρο

Εξέπληξε όμως πολύ άσχημα η απόφαση όχι μόνο το Βελιγράδι, αλλά και τη Λευκωσία. Ένας από τους λόγους που Λευκωσία και Αθήνα επιμένουν επί δυόμιση δεκαετίες και δεν αναγνωρίζουν το Κόσοβο, είναι γιατί αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου – και η απόφαση του ΟΗΕ με την οποία τερματίστηκε η σύγκρουση ΝΑΤΟ και Σερβίας προβλέπει ότι το Κόσοβο παραμένει τμήμα της Σερβίας.