H χαμένη τιμή της ελληνικής Αριστεράς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Διάβασα με ικανοποίηση τον εκδότη του Documento και έναν αρθρογράφο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να υιοθετούν τη θέση που εξέφρασα πριν από ένα χρόνο, με αφορμή τη διαδοχή Τσίπρα και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, για το εντελώς παράλογο, αντιδημοκρατικό και διαλυτικό της εκλογής αρχηγού δήθεν από τη βάση. Την επανέλαβα πάλι με προ ημερών, με αφορμή τη νέα κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον τρόπο εκλογής του «Αρχηγού».

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αν και βέβαια αν είχαν βρεθεί περισσότεροι άνθρωποι να υιοθετήσουν εγκαίρως την άποψη αυτή, από τότε που ετέθη το θέμα και να χρησιμοποιήσουν λίγο το μυαλό τους, αντί να υποκύψουν στους αμερικανόφερτους παραλογισμούς και τα καπρίτσια του Τσίπρα, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είχε γνωρίσει την κρίση που απειλεί πια την ίδια του την ύπαρξη και ασφαλώς την αξιοπιστία του.

Ακόμα και σήμερα όμως, κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει αυτή την αντιδημοκρατική, για τους λόγους που εξηγήσαμε, διαδικασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι άλλωστε αυτό το μόνο σύμπτωμα ενός βαρύτατου εκφυλισμού αυτού του κόμματος που κάποια στιγμή εξέφρασε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πριν ξεφουσκώσει με οδυνηρό τρόπο προκαλώντας βαρύτατη ζημιά και στην Ελλάδα και στην παγκόσμια αριστερά.

Τέτοιο σύμπτωμα είναι και το ότι θεωρείται αποδεκτό να μπορεί οποιοσδήποτε να βάζει υποψηφιότητα, και να γίνεται δεκτός ως υποψήφιος πρόεδρος της Αριστεράς, ακόμα κι αν συνδέεται στενά με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, όπως ήταν η περίπτωση Κασσελάκη και είναι, ως προς τα δύο πρώτα, η περίπτωση Φαραντούρη.

Ακόμα και οι αντίπαλοι του Κασσελάκη, με μόνες εξαιρέσεις τον Νίκο Φίλη που το υπαινίχθηκε και τον Τζουμάκα, που είναι άλλης πολιτικής προέλευσης, δεν έθεσαν το θέμα των σχέσεων του ανθρώπου αυτού με τη Goldman Sachs και το βαθύ αμερικανικό κράτος (CSIS). Είτε γιατί δεν θέλουν να τα βάλουν με τους Αμερικανούς και το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, είτε γιατί αποβλέπουν (ανοήτως) σε μια «αριστερά» που ανεβαίνει στην εξουσία καθιστάμενη παλλακίδα τους. (Αυτή μοιάζει να ήταν η «στρατηγική» του Τσίπρα μετά το ’15, αφότου τον άφησαν στα «κρύα του λουτρού» οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί φίλοι του και «του ‘σπασαν τον τσαμπουκά» οι πιστωτές).

Τι σημαίνει αυτό; Πώς πρέπει να το ερμηνεύσουμε; Σημαίνει ότι τα ανώτερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλειοψηφία τους, έχουν παύσει να είναι αριστεροί, αν υπήρξαν, και μετετράπησαν σε κυνικούς πολιτευτές που θέλουν να κάνουν απλώς την προσοδοφόρα καριέρα τους ως βουλευτές, στελέχη κλπ. επιλέγοντας τη γραμμή της ήσσονος αντίστασης. Αλλιώς θα τους ενδιέφερε να προστατεύουν την ίδια την ταυτότητα του κόμματός τους ως αριστερού κόμματος. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Αν είναι όμως έτσι σε τι διαφέρουν από τη δεξιά και τα κόμματα της ολιγαρχίας; Γιατί να τα προτιμήσει ο ανθρωπάκος, που παλεύει να επιβιώσει, αντί να πάει να βολευτεί με κάνα μικρο-ρουσφετάκι, από τα εκατομμύρια που μοιράζει το παρόν κυβερνητικό «σύστημα»; Του τσάκισαν πρώτα την τσίπα και τον θέλουν τώρα όρθιο;

Ποιος χρειάζεται μια «αριστερά» που εκπροσωπείται σχεδόν αποκλειστικά από μεσοαστούς, που έχει ξεπουλήσει τις ιδέες της για να «τακιμιάσει» με την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία και το μόνο που μοιάζει να την ενδιαφέρει είναι όχι οι εργάτες, οι άνεργοι, οι αγρότες, αλλά οι παρελάσεις των ΛΟΑΤΚΙ+ και οι πρόσφυγες και μετανάστες (και αυτό το δεύτερο αρκετά επιφανειακά);

Μια αριστερά που δεν τη βλέπει κανείς σε κανέναν αγώνα, που δεν τολμάει να ζητήσει τη διακοπή του τερατουργήματος του Ελληνικού, ή που δεν την ενοχλεί η απίθανη εξάρτηση της Ελλάδας από τους Αμερικανούς, τους Ισραηλινούς, τους Γερμανούς και την Ε.Ε.;

Ασφαλώς πολύ λίγοι. Εξ ου και η διαρκής πτώση, το ξεφούσκωμα ενός κόμματος που είχε σε δεδομένη στιγμή (Ιανουάριος με Ιούλιος 2015) κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, διαθέτοντας τότε μια ιστορική ευκαιρία που εμφανίζεται συνήθως σε μια πολιτική παράταξη μόνο σε διάστημα δεκαετιών.

Κρίμα για την Αριστερά, κρίμα και για την Ελλάδα. Θα χρειαστούν τώρα πολύ μεγάλες προσπάθειες για να ξαναφτιαχτεί, αν και όταν μπορέσει να ξαναφτιαχτεί, μια αριστερά άξια των τόσο ηρωικών αγώνων που έδωσε διαχρονικά η βάση της και ξεπούλησαν συστηματικά οι κατά καιρούς ηγεσίες της, από το 1944 μέχρι σήμερα, μια γνήσια αριστερά που χρειάζεται ασφαλώς απεγνωσμένα η ελληνική κοινωνία στη σημερινή της κατάσταση.

– – – –

Σημείωση: Με τον όρο αριστερά, αναφερόμαστε ασφαλώς και στο ΠΑΣΟΚ, που ιστορικά εξέφρασε τους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και εθνικούς πόθους του ελληνικού λαού μετά το 1974, προτού εκφυλισθεί σταδιακά κι αυτό, με αποκορύφωμα τον ολέθριο ρόλο του στην καταστροφή της Ελλάδας με την εισαγωγή των μνημονίων και των δανειακών (όπως και στην απόπειρα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με το σχέδιο Ανάν, άλλωστε η οικονομική και η γεωπολιτική, «εθνική» είναι οι δύο αλληλένδετες όψεις των καταστροφών που υφίστανται ή που απειλούν τον ελληνικό χώρο τις τελευταίες δεκαετίες).

ΠΗΓΗ: https://www.konstantakopoulos.gr/, https://blogvirona.blogspot.com/2024/10/h.html

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com