Πιτσιρίκο, έχω πάει σε πολλές απεργίες, διαδηλώσεις κτλ. Έχω φάει τα κυνηγητά μου, τα χημικά μου και όσα άλλα ευχάριστα μπορεί κανείς να ζήσει σε μια πορεία. Πήγα σε πορείες με πολύ κόσμο, με λίγο κόσμο και με καθόλου κόσμο.
Ήμουν στο Σύνταγμα όπου σχεδόν κανένας κλάδος δεν στήριξε την προσπάθεια, παρά μόνο κάποια κόμματα της αριστεράς που είδαν φως και μπήκαν (ως συνήθως).
Είδα τον γιατρό που μου ζήτησε φακελάκι να διαδηλώνει για ένα καλύτερο σύστημα υγείας (προφανώς, τόσα χρόνια ήταν ικανοποιημένος).
Βρέθηκα ανάμεσα σε κλάδους που όταν το πρόβλημα έφτασε στην πόρτα τους ζητούσαν παλλαϊκό ξεσηκωμό και συσπείρωση όλων γύρω τους, αλλά σύντομα αυτοί οι ίδιοι πουλούσαν τον “αγώνα” τους (αχ αυτή η λέξη “αγώνας”, πιο βιασμένη λέξη δεν υπάρχει). Φυσικά, όταν άλλοι κλάδοι πλήττονταν αυτοί έπιναν τον εσπρέσο τους.
Είδα πολιτικά κόμματα να μεταλλάσσονται. Από αριστερά να γίνονται κεντρώα, από δεξιά αριστερά και το ανάποδο.
Διαδηλωτές που κατηγορούσαν άλλους διαδηλωτές ως “περιπατητές” να έχουν γίνει χειρότεροι και από τον Ιωάννη τον Περιπατητή.
Είδα εργαζόμενους να κατεβαίνουν στον δρόμο με τον φραπέ και το γυαλάκι, λες και πήγαιναν εκδρομή. Άνθρωποι που έλεγαν πώς τους ισοπεδώνει η κυβέρνηση αλλά δεν είχαν καμία όρεξη να ξεσηκωθούν απλά έκαναν την απεργιακή τους περατζάδα.
