Αυτή η «αριστερά» έχει πεθάνει τελεσίδικα

Κατά κανόνα οι μεγάλες απάτες κρύβονται πίσω από ωραίες λέξεις… 
Μία από αυτές τις «ωραίες» λέξεις, με θετική και συναισθηματική φόρτιση, είναι η «ενότητα της αριστεράς»!!! 
Δεκαετίες τώρα μας καταδυναστεύει η «κατηγορική προσταγή»: «Η ενότητα της αριστεράς».

Δεκαετίες τώρα πολλοί είναι εκείνοι που κερδοσκοπούν εκλογικά πάνω στη διάσπαση της αριστεράς… 

Φυσικά πάντα αποκρύπτεται το «προϊόν» της συντελούμενης «ενότητας της αριστεράς». 

Να θυμίσουμε κάποιες κομβικές στιγμές από τις «ενότητες» της αριστεράς: 

α). 1989: «Ενότητα» που γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης του Τζαννή Τζαννετάκη… 

β) ΣΥΡΙΖΑ: «Ενότητα» πολλών δυνάμεων της αριστεράς δεν ήταν και το καιροσκοπικό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ; 

Πού κατέληξε αυτή η «ενότητα»; Στη σημερινή κυβέρνηση των «αριστερών» ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ… 

Και στις δύο κομβικές «ενότητες» (εκλογικές και εξ ορισμού καιροσκοπικές), η αριστερά λειτούργησε σαν σωσίβιο του καθεστώτος: Στην πρώτη (1989) νομιμοποίησε τη μοχθηρή επέλαση του νεοφιλελευθερισμού (Μητσοτάκης), στη δεύτερη «ξέπλυνε» τα μνημόνια, νομιμοποίησε τη νέα αποικιοκρατία και αποτέλεσε την κυβέρνηση των εκτελεστών του 4ου Ράιχ για να δώσει τις «χαριστικές βολές» στην ελληνική κοινωνία και το λαό της… 

Όπως, λοιπόν, με πρόσχημα τις λέξεις «δημοκρατία», «ελευθερία», «ανθρώπινα δικαιώματα», «πλουραλισμός» κ.λπ έχουν διαπραχτεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα, έτσι και με την «ενότητα της αριστεράς» έχουν διαπραχτεί εξίσου μεγάλα εγκλήματα… 

Η ΕΝΟΤΗΤΑ της αριστεράς ξεκινά ΠΑΝΤΑ από την ΑΦΕΤΗΡΙΑ και τις ΑΝΑΓΚΕΣ του εργατικού και λαϊκού κινήματος: Από τις αφετηριακές μορφές της ΔΡΑΣΗΣ, της ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ και της ΑΝΑΠΤΗΞΗΣ του επαναστατικού κινήματος στη ΒΑΣΗ του. 
Η εκλογική ενότητα προϋποθέτει την ενότητα στη βάση και αποτελεί έκφραση αυτής της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ενότητας στη δράση… 

Προϋποθέτει ζωντανό ΚΙΝΗΜΑ και όχι κόμματα και οργανώσεις που ταυτίζουν τον εαυτό τους με το ΚΙΝΗΜΑ… 

ΣΗΜΕΡΑ έχουμε ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ μαζικού, ζωντανού και οργανωμένου λαϊκού κινήματος και οι «αριστεροί», κάθε απόχρωσης, θορυβούν και δημαγωγούν περί «ενότητας της αριστεράς». 

Τα …διαλεκτικά χάσματα του Μπογιόπουλου

Ροβεσπιέρος

Ιανουαρίου 7, 2014 από seisaxthiablog

Η προσφιλής τακτική του Νίκου Μπογιόπουλου είναι να αλιεύει κάποια τσιτάτα του Μαρξ ή του Λένιν και πάνω τους να προσπαθεί να «τεκμηριώσει» τις απόψεις του.

Προκειμένου, λοιπόν, να αποδείξει ότι το «ευρώ ή δραχμή» είναι ένα ψευτοδίλημμα (άποψη του ΚΚΕ) προτάσσει δύο τσιτάτα του Λένιν:

α). «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας»

β). «Η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία. Το να σκέπτεται κανείς διαφορετικά, θα πει ότι ξεχνάει το αλφάβητο του μαρξισμού…». Αν εξετάσεις μηχανικά (αντιδιαλεκτικά) αυτά τα τσιτάτα, όπως το κάνει ο Μπογιόπουλος, τότε το ένα αντικρούει το άλλο. Διότι αν «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» τότε πώς γίνεται να περνάει σε δεύτερη θέση η Οικονομία;

Το κείμενο του Μπογιόπουλου το διαβάσαμε ΕΔΩ:

http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1166.html

Η δημοσιογραφική (τυπική) σκέψη του Μπογιόπουλου δεν μπορεί να κατανοήσει τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των λόγων του Λένιν.

Για το Λένιν η πολιτική πράγματι έχει τα «πρωτεία» όταν αλλάζει, ανατρέπει, τα δεδομένα εκείνα της Οικονομίας που αποτελούν τη «συμπυκνωμένη έκφρασή» της. Όταν δηλαδή δημιουργήσει άλλη Οικονομία και αποτελέσει η ίδια (η πολιτική) διαφορετική «συμπύκνωση της οικονομίας».

Όταν, συνεπώς, η Πολιτική δεν ανατρέπει ή δεν αλλάζει τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις, θα παραμένει η «συμπυκνωμένη έκφραση» αυτών των οικονομικών σχέσεων (οικονομίας).

Ένα άλλο «διαλεκτικό» σάλτο του Μπογιόπουλου είναι και τούτο:ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ο Ιμπεριαλισμός έχει υποτάξει ΠΛΗΡΩΣ την πολιτική στην υπηρεσία του.

Σήμερα η πολιτική είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στα πλανητικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας (παγκοσμιοποίηση) και στους μηχανισμούς αυτών των κέντρων…

Δεκεμβριανά ’44: Οι παρασιωπήσεις του Μπογιόπουλου

Του Θύμιου Παπανικολάου

Το σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου αναφέρεται στα Δεκεμβριανά του 1944. Το κείμενο περιορίζεται στο αιματοκύλισμα της Αθήνας από το «νέο κατακτητή»: Τους Άγγλους.

Ο Μπογιόπουλος αλλοιώνει την Ιστορία μέσω των σκανδαλωδών παρασιωπήσεων: Εξαφανίζει την προδοσία της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξαφανίζει τούτο: Είναι αυτή η ηγεσία που έστρωσε το δρόμο στην εισβολή των βρετανικών στρατευμάτων και στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Από την αρχή του άρθρου, ο Μπογιόπουλος, πετάει το μπαλάκι στην εξέδρα.

Γράφει:

«Συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ηδη από τις 22/9/1944…»

Ολόκληρο το κείμενο, εδώ:

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/196184,Dekemvrhs_%E2%80%9844.html

Πολύ σωστά. Όλα είχαν προσχεδιαστεί, αλλά και ΟΛΑ ήταν ορατά δια γυμνού οφθαλμού στην κυβέρνηση του Καΐρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε ως στόχο να ανασυγκροτήσει την αστική εξουσία, τσακίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις της Αντίστασης.

Χρυσή Αυγή: Η πυώδης φουσκάλα-προβοκάτορας του καθεστώτος

Σεπτεμβρίου 21, 2013 από seisaxthiablog

Κάποτε πρέπει να το αντιληφτούμε: Η Χρυσή Αυγή δεν είναι το «μακρύ χέρι» του συστήματος (όπως λέει η «αριστερά»), αλλά μια πυώδης φουσκάλα του καθεστωτικού φασισμού που ζούμε: Ο «λαγός»-«προβοκάτορας» του «μακριού χεριού» του συστήματος. 

Και το «μακρύ χέρι» του σύγχρονου φασισμού που ζούμε είναι:

Ολόκληρο το κυβερνητικό οικοδόμημα και τα κόμματα που νομιμοποιούν την ΚΑΤΟΧΙΚΗ βουλή (τη Βουλή του 4ου Ράιχ), τα ΜΜΕ (η φρενοβλάβεια του φασιστικού σκοταδισμού), το κράτος-προτεκτοράτο καθώς και τα ποικίλα και πολύχρωμα ιερατεία: Πολιτικά, ακαδημαϊκά και CIA…

Όταν εστιάζουμε το φασισμό και μάλιστα σαν το πιο «μακρύ χέρι» του, στις πυώδεις φουσκάλες του (τις παρακρατικές του συμμορίες, σαν τη Χρυσή Αυγή), ΤΟΤΕ επικαλύπτουμε δολίως και ανοήτως το πραγματικό «μακρύ χέρι» του σύγχρονου φασισμού, εξωραΐζουμε και αθωώνουμε το «σύστημα» της φασιστικής βαρβαρότητας και τους διαχειριστές του (δωσίλογα ανδρείκελα κάθε χρώματος) μεταθέτοντας τη ΦΡΙΚΗ που σκορπούν και τα εγκλήματά τους, καθώς και τις προβοκάτσιές τους, στις συμμορίες και «αγέλες» των σκυλιών τους…

Με αυτό το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα, βεβαίως, συγκαλύπτουμε και τις δικές μας βρωμιές, καθώς και το γεγονός ότι λειτουργούμε σαν αναπόσπαστο γρανάζι αυτού του «συστήματος», σαν «αριστερά» τεκμήρια ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ της κατοχικής «νομιμότητας», της φασιστικής κακουργίας που κατασπαράζει την Ελλάδα και το λαό της…