O ανώτατος «ανθρωπισμός» του κεφαλαίου και του νεοαποικισμού
Του Παναγιώτη Πανά από το Άρδην τ. 118
Από τότε που οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – γέννημα του κινήματος του ΄68 – αποτελούσαν εναλλακτική θέσμιση της κοινωνίας, ενάντια τόσο στον κρατισμό, όσο και στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Η ενσωμάτωση του αντιθέτου και του εναλλακτικού αποτελεί βασικό μηχανισμό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι Μ.Κ.Ο δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Εντάσσονται πια στο σημειολογικό υλικό της μετα-νεωτερικής κυριαρχίας και στην Ελλάδα, από την αρχή της οικονομικής και αργότερα της προσφυγικής-μεταναστευτική κρίσης, διαμορφώνουν το ιδεολογικό περιβάλλον αντιμετώπισης της φτώχειας και της κοινωνικής βλάβης.
Στο πλήθος Οργανώσεων υγείας και κοινωνικής φροντίδας, προστίθεται και το Open Society Foundations (OSF)του παλιού γνώριμου Τζορτζ Σόρος, μέσω του Solidarity Now (παρακλάδι του Ιδρύματος στην Ελλάδα). Μετά το πετρέλαιο που δώριζε σε σχολεία και Οργανισμούς, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, το Ίδρυμα δημιούργησε τέσσερα Κέντρα Αλληλεγγύης, στο πρότυπο του πρώτου Κέντρου, που εγκαινίασε ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, το 2014. Αρχικά, μέσω των ΜΚΟ Άρσις και ΠΡΑΚΣΙΣ, προσέφερε νομική στήριξη για προβλήματα και επιπτώσεις της κρίσης (χρέη, δάνεια, εργασιακά, προνοιακά, κ.α), καθώς και ιατρική και ψυχολογική στήριξη των αποδυναμωμένων πολιτών. Στην Αθήνα, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων και τις συνήθεις Μ.Κ.Ο, το Κέντρο λειτουργεί στο παλιό Φρουραρχείο, στο Σταθμό Λαρίσης, με κύριο άξονα την φροντίδα των προσφύγων-μεταναστών. Αργότερα, ιδιαίτερα μετά το 2016, η Solidarity Now συστηματοποίησε τις δράσεις της, χωρίς τη συνέργεια άλλων Μ.Κ.Ο. αναλαμβάνοντας να λειτουργήσει η ίδια, πολυεπίπεδες δομές στήριξης των προσφύγων.
