Μαμιδάκης: Μια αυτοκτονία και η «εξαρτημένη εθνική αστική τάξη»…

του Νίκου Ντάσιου

Ιδιαιτέρως συμβολικής σημασίας η πρόσφατη αυτοκτονία του Προέδρου της Jet Oil κου Μαμιδάκη. Κατά την άποψη μου σηματοδοτεί το τέλος της «εξαρτημένης εθνικής αστικής τάξης» και τον απόλυτο έλεγχο νευραλγικών τομέων της οικονομίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τους ξένους επιχειρηματίες.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Μαρινόπουλου με την δυστοκία στην εξαγορά του από τον Σκλαβενίτη λόγω….. «εξωτερικής παρέμβασης» με στόχο την αναίρεση κάθε ενδεχόμενου δημιουργίας ελληνικού super market. To κλειδί στην εξέλιξη αυτή -που προκαλεί ντόμινο στην εγχώρια αγορά-, είναι αναμφίβολα η εξαγορά του χαρτοφυλακίου των «συστημικών τραπεζών» μέσω της «ανα-κεφαλαιοποίησης» από ξένα funds και κατά συνέπεια ο έλεγχος των επιχειρηματικών δανείων. Ενδεικτικά του αφελληνισμού ή ακριβέστερα «της αποικιοποίησης», είναι ο διορισμός Γερμανίδας στην Τράπεζα Αττικής , η προσπάθεια εκπαραθύρωσης της σημερινής διοίκησης της Τρ. Πειραιώς , η μεταβίβαση της Eurobank στον κερδοσκοπικό όμιλο Fairfax κοκ.

Στην ίδια γραμμή ελέγχου από ξένες διοικήσεις με «Αριστερή υπογραφή» : το νέο Υπερ-ταμείο διαχείρισης του δημόσιου πλούτου και η Γενική Γραμματεία Εσόδων στην οποία υπάγονται οι Εφορίες της χώρας. Προλαμβάνω ενστάσεις περί ικανότητας και αποτελεσματικότητας των ξένων διοικήσεων έναντι της φαυλότητας και του πελατειακού συστήματος των εγχωρίων, θυμίζοντας ότι η μεγαλύτερη τραπεζική φούσκα της Ευρώπης δεν είναι άλλη από την Γερμανική Deutsche Bank.

Η ένοχη σιωπή των αστών

του Νικόλα Δημητριάδη

Κάθε συζήτηση για την ελληνική αστική τάξη πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της το γεγονός ότι ο ελληνικός κόσμος έχει μια ιστορική διαδρομή διαφορετική από αυτήν της δυτικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα να είναι διαφορετική και η οικονομική και η κοινωνική πραγματικότητά του. Το ελληνικό κράτος μπήκε στον σύγχρονο κόσμο με μία διπλή ιδιότητα. Από τη μία ήταν ένα κράτος οικονομικά καθυστερημένο και αποικιακά δεμένο με τον δυτικό κόσμο (μην ξεχνάμε ότι το πρώτο θύμα της δυτικής αποικιοκρατίας υπήρξε το Βυζάντιο). Από την άλλη, αυτό το κράτος-αποικία διέθετε μία «ελληνικού τύπου» αστική τάξη, απόλυτα ενταγμένη στο ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, η οποία, όμως, δρούσε εκτός του εθνικού κορμού: στα μεγάλα αστικά κέντρα του Ελληνισμού (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια κ.α.), που όμως δεν περιελήφθησαν στο ελληνικό κράτος, στις παροικίες και στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης. Έτσι, η ελληνική αστική τάξη, κοσμοπολίτικη και διεθνοποιημένη, απέκτησε μια ιδιότυπη μορφή, λειτουργώντας περισσότερο ως μεσάζων, ως εμπορικός πράκτορας της Δύσης στην Ανατολή, παρά ως «εθνική» αστική τάξη. Tο σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν ανήκει, λοιπόν, ούτε στον μητροπολιτικό ούτε στον αποικιακό χώρο: ήταν και είναι ένα παράσιτο της Δύσης.