Μ. Μελετόπουλος: Η αποδόμηση της ναυμαχίας του Ναυαρίνου

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/BPF3UrFs9_s?si=W0E2gq2rDyKOgOgm

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ (1825 & 1827).

 Δύο τολμηρές αλλά αποτυχημένες απόπειρες καταστροφής του αιγυπτιακού στόλου

του ΧΡΟΝΗ ΒΑΡΣΟΥ

Φιλολόγου-Ιστορικού ερευνητή

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία (τεύχος 316, Δεκεμβρίου 2023)

Η Αλεξάνδρεια σε γαλλικό χάρτη με τα δύο λιμάνια της. Διακρίνεται καθαρά το δυτικό λιμάνι του Ευνόστου, όπου και ο αιγυπτιακός ναύσταθμος, που σημειώθηκαν οι δυο επιθέσεις του ελληνικού ναυτικού το 1825 και το 1827.

Η ναυτικός αγώνας στα χρόνια της Παλιγγενεσίας έλαβε νέες διαστάσεις με την είσοδο του ισχυρότατου αιγυπτιακού στόλου στο θαλάσσιο πεδίο αντιπαράθεσης το 1824. Η απόβαση του Ιμπραήμ στη Μεσσηνία, η κατάληψη της Μεθώνης και του Νεόκαστρου και η ταχεία προέλασή του στο εσωτερικό της Πελοποννήσου την άνοιξη του 1825, δημιούργησαν νέα δεδομένα και απειλές. Οι αλλεπάλληλες αρχικές αποτυχίες αναχαίτισής του, η παράλληλη έναρξη της πολιορκίας του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή και η έξοδος του σουλτανικού στόλου στο Αιγαίο έθεταν την επανάσταση σε τεράστιο κίνδυνο. Ήταν σαφές ότι η γραμμή ανεφοδιασμού των αιγυπτιακών δυνάμεων Αλεξάνδρεια – Σούδα – Ναβαρίνο, έπρεπε να πληγεί αποφασιστικά με ένα εντυπωσιακό χτύπημα στην καρδιά της ναυτικής ισχύος του αντιπάλου, τον ναύσταθμο της Αλεξάνδρειας. Σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν έτσι δύο επιχειρήσεις τον Ιούλιο του 1825 και τον Ιούνιο του 1827, που αν και απέτυχαν, εντούτοις αποτέλεσαν την κορύφωση της ναυτικής τόλμης και ικανότητας των ελληνικών πληρωμάτων.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η αποτυχία του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ (1808-1839) να καταστείλει την Ελληνική Επανάσταση τον οδήγησε τον Μάρτιο του 1824 να ζητήσει τη βοήθεια του πανίσχυρου και φιλόδοξου πασά της Αιγύπτου, Μεχμέτ Αλή που απέστειλε τον θετό γιό του Ιμπραήμ στην Ελλάδα για να υποτάξει τους «απείθαρχους ραγιάδες» με αντάλλαγμα την Κρήτη και τον Μοριά. Η Επανάσταση θα αντιμετώπιζε πλέον έναν νέο αντίπαλο με τεράστιες στρατιωτικές δυνατότητες, εκσυγχρονισμένο στρατό, διαρθρωμένο και εκπαιδευμένο σε ευρωπαϊκά πρότυπα, διοικούμενο από βετεράνους αξιωματικούς των Ναπολεοντείων πολέμων, σαφώς ισχυρότερο στόλο, ανεξάντλητες εφεδρείες και απεριόριστες δυνατότητες ανεφοδιασμού.

ΒΙΝΤΕΟ – Η ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827) και η μάχη της Πέτρας (1829)

Ένα μικρό ντοκιμαντέρ από το κανάλι Historia Graecia για τη ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827) και τη μάχη της Πέτρας (1829) με τη βοήθεια και τη συνεργασία του ιστορικού Χρόνη Βάρσου

ΑΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΜΠΡΑΗΜ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ

Από

Μελέτης Μελετόπουλος

1. Λίγοι γνωρίζουν ότι, παρά την ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), ο Ιμπραήμ παρέμεινε στην Ελλάδα άλλον έναν χρόνο! Τελικώς εκκένωσε την Πελοπόννησο στις 5 Οκτωβρίου 1828, μόνον μετά την άφιξη του Γάλλου στρατηγού Μαιζών τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. 

2.Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας έφτασε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828, ο Ιμπραήμ ήταν ακόμα εκεί και θα "συνυπήρχε" με τον Καποδίστρια γιά εννέα μήνες!

3. Παρά την συντριβή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στο Ναυαρίνο, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ αρνήθηκε να συναινέσει στην ανεξαρτησία της Ελλάδος. Επί έναν χρόνο ηρνείτο πεισματικά να το δεχθεί παρά την συντριβή του σε όλα τα πεδία των μαχών. Μόνον μετά την εισβολή του ρωσσικού στρατού και την προέλασή του μέχρι τα πρόθυρα της Κωνσταντινουπόλεως, το καλοκαίρι του 1828, ο σουλτάνος βλέποντας να διαλύεται το κράτος του υπέκυψε και υπέγραψε την Συνθήκη της Ανδριανουπόλεως στις 14 Σεπτεμβρίου 1829. Με αυτήν, που προέβλεπε ρητά την Ελληνική Ανεξαρτησία, φτάσαμε στην Συνθήκη του Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1830, με την οποία ιδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος.

ΣΑΣ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΝΟΛΕΩΣ ΩΣ ΤΗΝ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

Το «Συνδικάτο» του Μισελληνισμού

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Ακούω τελευταία (και παλαιότερα, βέβαια) το γνωστό «επιχείρημα» ότι οι Έλληνες απελευθερώθηκαν το… 1827, χάρις στην παρέμβαση των τριών συμμαχικών στόλων (Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας) στο Ναυαρίνο!

Άρα, δεν «κερδίσαμε» την Ανεξαρτησία μας. Μας τη «χάρισαν»…

Μήπως τους τη… «χρωστάμε», κι όλα;

Πρώτη παρατήρηση: Κάθε μεγάλη Επανάσταση βοηθήθηκε με κάποιο τρόπο από το εξωτερικό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού…

Στην Αμερικανική Επανάσταση (1775-81) καθοριστική ήταν η παρέμβαση του Γαλλικού Ναυτικού και του ίδιου του Γάλλου ευγενούς Λαφαγιέτ, ο οποίος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν ως τότε οι «Πατριώτες» του Τζόρτζ Ουάσιγκτον.

Στην κορύφωση του Πολέμου (μετά το 1780), μάλιστα, το Γαλλικό Ναυτικό υπό τον Ναύαρχο Κόμη Γκράς, κατάφερε να νικήσει (και να αποκλείσει) παρέμβαση του Βρετανικού Ναυτικού. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που το Γαλλικό Ναυτικό νίκησε τη θαλασσοκράτειρα Βρετανία!

Την ίδια εποχή, στο Πόλεμο κατά των Βρετανών – και υπέρ των Αμερικανών Επαναστατών – είχε μπει και η Ισπανία με την Αρμάδα της υπό τον Ναύαρχο Λουί ντε Κορντομπά (σε ξεχωριστές – αλλά και σε κοινές – ναυτικές επιχειρήσεις με το γαλλικό στόλο του Ατλαντικού, κατά του βρετανικού ναυτικού).

Στην τελική και πιο αποφασιστική μάχη του Yorktown (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1781) ο Βρετανός αρχιστράτηγος Κορνουάλις, έχασε, γιατί οι ενισχύσεις που περίμενε δεν έφτασαν ποτέ – τους παρεμπόδισε το Γαλλικό Ναυτικό. Αντίθετα αποβιβάστηκαν τότε μερικές χιλιάδες Γαλλικού τακτικού στρατού (με πυροβόλα), που ενώθηκαν με τους Αμερικανούς και έγειραν την πλάστιγγα της μάχης υπέρ τους.

Όταν συνθηκολόγησε μετά την ήττα στο Yorktown, o Κορνουάλις παραδόθηκε σε δύο στρατούς περίπου ισοδύναμους: τον Αμερικανικό υπό τον Ουάσιγκτον και το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Κόμη Ροσσαμπώ.

Στη διεξαγωγή της τελικής φάσης των επιχειρήσεων, η συμμετοχή των Γάλλων ήταν καθοριστική (ο Ουάσιγκτον ήθελε να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη, δεν ήθελε καν να δώσει την τελική μάχη στο Yorktown, οι Γάλλοι επέμεναν).

Στις περισσότερες μάχες εκείνου το Πολέμου οι Αμερικανοί έχασαν. Αλλά κέρδισαν τρεις καθοριστικές: στο Κάμντεν, στη Σαρατόγκα και στο Yorktown. Και οι νίκες τους σταθεροποιήθηκαν όταν άρχισε να «ρέει» η γαλλική βοήθεια.

Γιατί οι Γάλλοι, πέρα από την πλήρη ανάμιξη του ναυτικού τους και του εκστρατευτικού τους σώματος στο πλευρό των Αμερικανών, τους έστειλαν και μεγάλη οικονομική βοήθεια – σε χρήματα, εφόδια, όπλα πυρομαχικά.

(Πολλοί υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι οι υπέρογκες δαπάνες της Γαλλίας υπέρ των Αμερικανών επαναστατών τότε, επέσπευσαν λίγα χρόνια αργότερα τη μεγάλη χρεοκοπία της Γαλλίας, που πυροδότησε τη Γαλλική Επανάσταση του 1789)

Παρ’ όλη την καθοριστική στήριξη της Γαλλίας (και της Ισπανίας), όμως, ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την επιτυχία των Αμερικανών στην Επανάστασή τους.

• Στη «Ένδοξη Επανάσταση» των Βρετανών του 1688-89 (που δεν είχε καμία σχέση με την αληθινή Επανάσταση του Κρόμβελ 1642-49), υπήρξε άμεση ανάμιξη των… Ολλανδών! Πρόκειται στην ουσία για μια δυναστική-εκκλησιαστική ρύθμιση, όπου ο τότε Βρετανός Βασιλέας Ιάκωβος (James), τελευταίος της δυναστείας των Στιούαρτ – Καθολικός ο ίδιος – αντικαταστάθηκε από την κόρη του Μαίρη και τον σύζυγό της τον Ολλανδό Γουλιέλμο της Οράγγης – προτεστάντες και οι δύο.

Το δίδαγμα που μας κληροδότησε το Ναυαρίνο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ  – 

Ο δρ. Μελέτης Μελετόπουλος, μιλώντας πρόσφατα στην Παλαιά Βουλή επί τη 197η επετείω της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ανεφέρθη διεξοδικώς στα αίτια που προεκάλεσαν την λυτρωτική για το ελληνικόν έθνος ναυμαχία στο Ναυαρίνο (20 Οκτωβρίου 1827 με το παλαιόν ημερολόγιον). Απέδειξε ότι η αναμέτρηση με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο ήταν αναπόφευκτη και όχι τυχαία, διότι, όπως είπε στον Ιμπραήμ ο επικεφαλής ναύαρχος Εδουάρδος Κώδριγκτον, εισερχόμενος στον όρμο του Ναυαρίνου με την ναυαρχίδα «Ντάρτμουθ»: «Ήλθον ίνα δώσω διαταγάς και όχι να λάβω»!

Πράγματι, αρχομένου του 1927, η άφιξη του Βρετανού πρεσβευτού στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορτ Κάννινγκ διεμήνυσε στην Υψηλή Πύλη το αγγλορωσσικό πρωτόκολλο του 1826 δια ανακωχή των εχθροπραξιών μεταξύ των εμπολέμων Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων στην Πελοπόννησον και Ρούμελη. Ο σουλτάνος την απέρριψε ως ένα «λευκό χαρτί» και έδωσε εντολή στον Ιμπραήμ να αποβιβασθή και καταστρέψει την Ύδρα – την τότε θεωρουμένη ως «Μικρά Αγγλία». Όμως, το Χουάητ Χώλλ εν Λονδίνω, υπό τον νέο πρωθυπουργόν Γεώργιον Κάννινγκ είχε άλλες σκέψεις, όπως προκύπτουν από στοιχεία που προσεκόμισε ο δρ. Μελετόπουλος.

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ, 1827

ΠΗΓΗ:
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com