Καλωσορίσαμε στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο!

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Πιστεύει πλέον κανείς ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης ήταν η θεσμοθέτηση της συντροφικότητας των ομοφυλοφίλων; Μέρα τη μέρα, εδραιώνεται η πεποίθηση ότι όλο αυτό το σόου ήταν η υλοποίηση επιταγών της εσπερίας (ΗΠΑ και Ε.Ε.) για ταχύτατες αλλαγές στην κοινωνία, σχετικά με τις έννοιες του γάμου και της οικογένειας, όπως τις ορίζαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. 

Το πρόβλημα δεν είναι οι ομοφυλόφιλοι

Αλλαγές που επιβάλλονται, όχι επειδή η κοινωνία, μέσα από μακρόσυρτες διεργασίες, θέλει να διορθώσει κάποιες στρεβλώσεις, αλλά απλά, επειδή κάποιες μειοψηφίες, έχοντας εξασφαλίσει την στήριξη των ελίτ, θέλουν να επισημοποιήσουν, στο υψηλότερο βαθμό, τα «θέλω» τους. Άλλωστε, δεν έχει διαψευστεί στα λεγόμενά του ο δημοσιογράφος Κων/νος Κόλμερ που υποστηρίζει ότι υπήρξε παρέμβαση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, στον 5ο γύρο στρατηγικού διαλόγου Αμερικής – Ελλάδος με την συμμετοχή των υπουργών εξωτερικών εκατέρωθεν, όπου προωθήθηκε ξεκάθαρα η ενσωμάτωση προσφύγων στις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες, καθώς και η προώθηση της διαφορετικότητας, της ισότητας και της συμπερίληψης, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Μάλιστα, εκφράστηκαν συγχαρητήρια για την εξαιρετική δουλειά που γίνεται για την προώθηση της woke ατζέντας.

Από τις 192 χώρες του ΟΗΕ, μόνο 37 έχουν νομοθετήσει κάτι αντίστοιχο. Μέσα σ΄ αυτές και η Ελλάδα, ως η πρώτη ορθόδοξη χώρα. Τυχαίο; Άλλωστε, σύμφωνα με τον νομικό Δημ. Σταθακόπουλο, εδώ και χρόνια είναι αναρτημένοι οι όροι αναδοχής και υιοθεσίας στο Υπουργείο Υγείας και πουθενά δεν αναφέρεται το φύλο, ως προϋπόθεση για να προβεί κάποιος σε υιοθεσία. Κάτι, που προφανώς, δεν διάβασαν (άλλη μια φορά) βουλευτές και υπουργοί!!! Ποια η ανάγκη, συνεπώς, της ψήφισης νόμου για κάτι που ήταν λυμένο, όπως επίσης και η κατοχύρωση της συντροφικότητας, αφού σε μεγάλο βαθμό ήταν τακτοποιημένο μέσα από το σύμφωνο συμβίωσης; Δυστυχώς, από όλη αυτή την συζήτηση του νόμου «γάμος και τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών», έλειψαν οι απόψεις των ειδικών, των γιατρών, των βιολόγων, των ψυχολόγων, των παιδαγωγών, των ακαδημαϊκών, των φιλοσόφων. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ερωτήματα

Το ερώτημα είναι, τι θα επακολουθήσει μετά την ψήφιση του νόμου.

Εγείρονται θέματα ευγονικής (πεποιθήσεις και πρακτικές που στοχεύουν στην βελτίωση της γενετικής ποιότητας του πληθυσμού). Η ναζιστική Γερμανία δεν απέχει πολλά χρόνια. Παιδιά κατά παραγγελία. Ήδη στην Αμερική κυοφορείται έμβρυο με 3 DNA. Τι προβλήματα υγείας μπορούν να προκύψουν, πέρα από τα νομικά;

«Ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες, ὡς μὴ ἔχοντες ὦσιν…»

Δυο σκέψεις για τον πατέρα, την οικογένεια και μερικές εξωραϊσμένες παγίδες

από Θανάσης Παπαθανασίου

Δυο σκέψεις θα επιχειρήσω να διατυπώσω – από τις πολλές που με απασχολούν[1]. Και θα τις διατυπώσω υπό τις δύο θεατές ιδιότητές μου, ως εκπαιδευτικού για 45 σχεδόν χρόνια σε διάφορες βαθμίδες, και ως πατέρα. Και υπό την αθέατη ιδιότητα, των προσωπικών διαδρομών μου.

Σκέψη πρώτη:

Ξεκινώ με την οπτική του πατέρα: Βρίσκω στον χώρο της πίστης τεράστια ενδοχώρα. Ερανίζομαι δειγματικά μια αποστροφή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Δεν σε καθιστά πατέρα από μόνο του το να σπείρεις· αλλά το να μεγαλώσεις το παιδί σωστά. Ούτε σε κάνει μητέρα η εγκυμοσύνη, αλλά το να αναθρέψεις το παιδί σωστά […]. Πατεράδες δεν φτιάχνει η φύση, αλλά ο σωστός τρόπος ζωής» («Οὐ […] τό σπεῖραι ποιεῖ πατέρα μόνον, ἀλλά τό παιδεῦσαι καλῶς. Οὐδέ τό κυήσαι μητέρα εργάζεται, αλλά το θρέψαι καλώς […]. Οὐχ ἡ φύσις, ἀλλ’ ἡ ἀρετὴ ποιεῖ πατέρας»[2]).

Αυτή η διελκυστίνδα (μεταξύ λειτουργιών υπαγορευμένων από τη βιολογική νομοτέλεια αφενός, και λειτουργιών εμπνεόμενων από την ελευθερία και την ευθύνη αφετέρου), είναι γνωστή και έχει δουλευτεί πάρα πολύ. Ξεκινώ όμως μ’ αυτήν διότι, τηρουμένων των αναλογιών μέσα στις αλλαγές των καιρών, διατηρεί σημασία κεντρική.

Φαίνεται ότι είναι διαχρονική η αίσθηση ότι η μεν μητρότητα είναι αυταπόδεικτη λόγω του χειροπιαστού γεγονότος της γέννας και λόγω της δυαδικότητας μάνας και βρέφους. Την πατρότητα όμως την συνοδεύει αβεβαιότητα. Είναι γνωστό ότι την φράση του ρωμαϊκού δικαίου pater semper incertus est (ο πατέρας είναι πάντοτε αβέβαιος), την μνημόνευσε αργότερα ο Φρόυντ[3]. Στον γονέα που λέγεται πατέρας λοιπόν, η βιολογική νομοτέλεια δεν είναι άμεσα ψηλαφητή, και γι’ αυτό ο ρόλος του χρειάζεται να χτιστεί – προσωπικά και πολιτισμικά. Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση του ανθρωπολόγου Μωρίς Γκοντελιέ, ότι μεταξύ των θηλαστικών που βιολογικά είναι στενοί συγγενείς (δηλαδή μεταξύ ανθρώπων και χιμπατζήδων) καίρια διαφορά αποτελεί ακριβώς ο ρόλος του πατέρα: ρόλος που χτίζεται στις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά είναι άγνωστος στα ανθρωποειδή.[4] Το ανθρώπινο χτίσιμο αυτού του ρόλου καταγράφει τεράστια και πολυειδή διαδρομή, από τις αρχέγονες κοινωνίες μέχρι τις σύγχρονες.[5]

Αποκαθηλωμένη Ρωμιοσύνη

Από  Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη

0

“Σκυλοκοῑτες καί νεκρόσιτοι κι ἐρεβομανεῖς κοπροκρατοῦν τό μέλλον”

(Ὀ. Ἐλύτης, Ἄξιον Ἐστί)

«Ὕπάρχει ἕνα δράμα αἵματος πολύ πιό ὀργανικό (σῶμα καί ψυχή)… ὑπάρχει τό τρομακτικό μαῦρο… ὅλοι εἴμαστε παιχνίδια αὐτοῦ τοῦ μαύρου… Αὐτό τό τέλος δέν εἶναι συναίσθηση τοῦ θανάτου, εἶναι γνώση τῆς ἀβύσσου. Ξέρω πώς μέ τό φῶς πρέπει νά ζήσω. Παρακάτω δέν ξέρω, δέν ξέρω ἄν θά τά καταφέρω». Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ (ἀπό τό ΧΑΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ τοῦ Ζήσιμου Λορεντζάτου)

Αὐτό τό δράμα, αὐτή  ἡ πάλη μέ τό «ἀγγελικό καί μαῦρο φῶς» θά ἔπρεπε νά μᾶς εὐαισθητοποιεῖ, νά μᾶς συνετίζει καί νά μᾶς φέρνει κοντύτερα τόν ἕναν πρός τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τοῦ ἄλλου. Ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας καί οἱ ἐκατέρωθεν ἀφορισμοί ἐξυπηρετοῦν τή διαβολή ἑνός συστήματος πού στοχεύει στόν ἀποπροσανατολισμό καί τόν ἀπανθρωπισμό μας.

Ἡ στρατηγική τοῦ ἀντιπερισπασμοῦ ἀπορροφᾶ τήν προσοχή μας μακριά ἀπό τό πραγματικό δυστύχημα τῆς ἐποχῆς, ἀπό τό ὁποῖο πηγάζουν ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια  ὅλες οἱ ἀλογίες καί ἀστοχίες μας. Καί τό δυστύχημα αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπώλεια τοῦ κέντρου, τήν ἅλωση τοῦ πνευματικοῦ ἄξονα πάνω στόν ὁποῖο θεμελιώθηκε ὁ Ἑλληνισμός.

«Ξεμακραίνουμε ἀπό τή ρίζα τῆς φυλῆς μας… κρυώνει μέσα μας τό ζεστό καί καθαρό αἷμα πού πήραμε ἀπό τούς πατεράδες μας». ( Φώτης Κόντογλου)

Ὡς ἀνθρώπινα ὄντα δέν προσδιοριζόμαστε ἀπό τή σεξουαλικότητά μας. Ζευγαρώνουν καί τά ζῶα. Οὔτε προσδιοριζόμαστε κοινωνικά ἀπό τό φύλο μας ἀλλά ἀπό τό πρόσωπό μας. «Τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίσταται κατὰ φύσιν µὲ νοµικὲς διατάξεις» (Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος). Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ θεσμοθέτηση γάμου γιά ὁμοφυλόφιλους μέ τή χρηστική ἀσέλγεια παρένθετης μητέρας, καθώς καί ἡ νομική κάλυψη γιά ἀλλαγή φύλου στά 15, δέν στοχεύουν στόν δικό μας χρόνο ἀλλά στόν χρόνο τῶν ἀπογόνων μας.

«Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀνησυχοῦμε. Ἐδῶ πιά εὐημερία πνευματική δέν ὑπάρχει. Δέν ἐνδιαφέρονται νά ἀναρρωτηθοῦν ἀπό ποῦ ἔρχονται, γιατί ζοῦν, ποῦ πηγαίνουν; » (Κ. Τσιρόπουλος)

Ἤδη οἱ νέοι μας ἔχουν ἐξοικειωθεῖ σέ ἀλλότρια θεάματα, ἀλλότριες ἀντιλήψεις καί στάσεις ζωῆς καθώς ὁ κοινός μας τρόπος δέν καθορίζεται πλέον ἀπό τήν παράδοση ἀλλά ἀπό τίς μεθοδευμένα θελκτικές καί ἐμπαθεῖς σειρήνες τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (ΜΜΕ).  Ἀπό λαός γίναμε μάζα καί ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ξαφνικά, ἔγινε διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα ὄχι ὡς πρός τήν ὑποταγή στή χειραγώγηση -ἀλίμονο-  ἀλλά διαφορετικότητα ὡς πρός τόν ἀνθρωπισμό μας. Διαφορετικότητα ὡς πρός τή φυσιολογία καί τήν ὀντολογία τῆς ὕπαρξης. Νά προσδιοριζόμαστε πιά ὄχι ἐν ἀληθείᾳ ἀλλά ἐν ἐπιθυμίᾳ.

«Δέ μ’ ἐνοχλεῖ ὁ λαός, μ’ ἐνοχλεῖ αὐτό τό ἀφάνταστο προστύχεμα πού προοδεύει καί ἀποβλακώνει τό λαό». (Γ.Σεφέρης)

«Ὅσο εἴχε πίστη ὁ Ἑλληνας, οἱ διάφορες προπαγάνδες δέν κάνανε τίποτα. Τώρα μονάχα, πού μπῆκε ἡ ἀπιστία σέ πολλές ἑλληνικές ψυχές, κι ὁ ὑλισμός καί ἡ καλοπέραση καταστρέψανε τήν πνευματική εὐαισθησία τους, τώρα οἱ διάφορες προπαγάνδες ἀπλώσανε στό ἔθνος μας… Γιατί πρέπει νά καταλάβουμε πώς ὁ Ἑλληνισμός δέν χάνεται μονάχα σάν χάσει τήν πολιτική ἐλευθερία του, ἀλλά σάν χάσει τήν πνευματική ἐλευθερία του. Στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, ὅσοι ἀλλαξοπιστούσανε, τό ἔθνος τούς λογάριαζε γιά χαμένους. Μά τώρα τί εἶναι ἄλλο ἀπό ἀλλαξόπιστοι ὅσοι ἀρνοῦνται τή μάνα τους καί τό σπίτι τους καί καταφρονοῦνε τά δικά τους καί θέλουνε νά τά θάψουν καί νά πάρουν αἰσθήματα καί φερσίματα ξένα ὁλότελα στόν χαρακτήρα τους; Ἐξέλιξη γι’ αὐτούς δέν εἶναι ὁ πλουτισμός τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης μέ ἑλληνικά στοιχεῖα μέσα στόν αἰώνιο χαρακτήρα της, ἀλλά μία ρούσικη σαλάτα ἀπό λογιῶν-λογιῶν ἀποφάγια… κοράκια πού τσιμπᾶνε τήν ἐτοιμοθάνατη ἑλληνική παράδοση, σκουλήκια πού ροκανίζουν τήν ἑλληνική κιβωτό»,  γράφει ὁ Φ. Κόντογλου  στό βιβλίο Πονεμένη Ρωμιοσύνη, πού στίς μέρες μας, μέ τήν ἔντεχνη ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες μας, μπορεῖ νά προδιαγράφεται πιά ὡς Ἀποκαθηλωμένη  Ρωμιοσύνη.

Παν. Κονδύλης: Η μαζική δημοκρατία, η εκμηχάνιση και η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης

Στο προηγούμενο υποκεφάλαιο αναφέραμε ότι γύρω στο 1900 άρχισε μια ευρεία εκμηχάνιση της καθημερινής ζωής ως συνέπεια πολλών νέων εφευρέσεων. Η εκμηχάνιση τούτη αγκάλιαζε αφ’ ενός τον τομέα της εργασίας και της παραγωγής, όπου οι περίπλοκες χειροτεχνικές μέθοδοι εργασίας κατά μέγα μέρος αντικαταστάθηκαν από την αλυσίδα παραγωγής, και αφ’ ετέρου τον ιδιωτικό οικιακό τομέα (την κουζίνα, το λουτρό και τους μηχανικούς τους εξοπλισμούς, τις εργασίες καθαρισμού, την αυτοματοποίηση της παραγωγής θερμότητας και ψύχους)· μ’ αυτά όλα συμβάδισε η εκμηχάνιση της τροφής (π.χ. κονσέρβες) και των μεταφορικών μέσων. Η ταυτόχρονη εκμηχάνιση σε όλους αυτούς τους τομείς αποτελούσε πρόσθετη ένδειξη για τον βαθμό της αμοιβαίας εξάρτησης ανάμεσα στη μαζική παραγωγή και στη μαζική κατανάλωση. Από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι τεχνικές προϋποθέσεις της μαζικής παραγωγής, έπρεπε να εξασφαλισθεί η μαζική πώληση· οι ανθρώπινες μάζες, τις όποιες συγκέντρωσε η βιομηχανική επανάσταση σε μεγάλα οικονομικά κέντρα, όφειλαν τώρα να εγγυηθούν την ύπαρξη και τη διεύρυνση του συστήματος τόσο με την ιδιότητα του εργαζομένου όσο και με την ιδιότητα του καταναλωτή. Ακριβέστερα: η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών πήρε τώρα τέτοιες διαστάσεις, ώστε για μεγάλες μάζες η κατανάλωση μπορούσε να γίνει, παράλληλα με την εργασία, ιδιαίτερη δραστηριότητα, που λίγο-πολύ ξεπερνούσε την απλή υλική εξασφάλιση της φυσικής ύπαρξης. Πάντως ο οργανικός δεσμός ανάμεσα σε μαζική παραγωγή, οργανωμένη μαζική πώληση και συγκέντρωση ανθρώπινων μαζών στις πόλεις, έγινε αμέσως αντιληπτός, και τα μεγάλα πολυκαταστήματα, που ήδη γύρω στο 1900 χαρακτήριζαν την εικόνα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μητροπόλεων, μετουσίωναν τη διαπίστωση τούτη σε επικερδή πρακτική.

ARKAS -The Original Page

Με την ταυτόχρονη εμφάνιση της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης από μέρους ανθρώπινων μαζών άρχισε η μετατροπή της μαζικής κοινωνίας σε μαζική δημοκρατία και συνοδεύθηκε από τρία κεντρικά φαινόμενα, τα οποία, τόσο μεμονωμένα όσο και συμπληρωματικά, αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την κοινωνική ενσάρκωση του αναλυτικού-συνδυαστικού σχήματος σκέψης. Και στα τρία δεσπόζει η ιδέα έσχατων και μη περαιτέρω αναλύσιμων στοιχείων, που καθ’ αυτά είναι ισότιμα και μπορούν να συνδυασθούν μεταξύ τους πάνω στην ίδια επίπεδη επιφάνεια, όπου η διάσταση του χρόνου ή της ιστορίας δεν παίζει ρόλο και τα λειτουργικά κριτήρια έχουν εκτοπίσει τα ουσιακά. Τα φαινόμενα αυτά είναι ο (εξελιγμένος) καταμερισμός της εργασίας, η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα και η κοινωνική κινητικότητα. Ο προβιομηχανικός καταμερισμός της εργασίας ήταν κυρίως εξωτερικός, δηλαδή ή εκάστοτε απαραίτητη κοινωνική εργασία κατανεμόταν σε περισσότερες επαγγελματικές ομάδες, στους κόλπους των οποίων όμως η εκάστοτε εργασιακή διαδικασία ελάχιστα αναλυόταν ή δεν αναλυόταν καθόλου σε ειδικές και συνάμα συμπληρωματικές επί μέρους εργασίες· τον εσωτερικό καταμερισμό της εργασίας δίπλα στον εξωτερικό τον εισήγαγαν σε αξιόλογη έκταση η μανουφακτούρα και η πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Στην εποχή της αρχόμενης μαζικής παραγωγής τόσο ο εξωτερικός όσο και ο εσωτερικός καταμερισμός της εργασίας πήραν ένταση και σημασία εντελώς άγνωστη ίσαμε τότε. Εμφανίσθηκαν πάρα πολλά καινούργια επαγγέλματα και ταυτόχρονα συντελέστηκε, προ παντός στη βιομηχανική παραγωγή, μια κατάτμηση της εργασιακής διαδικασίας πού έγινε πρότυπη και παροιμιώδης. Τούτος ο άκρος καταμερισμός της εργασίας εδραζόταν σ’ ένα αναλυτικό σχήμα σκέψης, ήτοι έγινε δυνατός χάρη στην επιτυχή προσπάθεια αποδιάρθρωσης ενός Όλου στα έσχατα συστατικά του μέρη και ακολούθως ανασυγκρότησης τού ίδιου αυτού Όλου με βάση την προηγούμενη αποδιάρθρωσή του. Η λεπτολόγα ανάλυση της εργασιακής διαδικασίας γκρέμισε οριστικά το παμπάλαιο χειροτεχνικό ιδεώδες του ενιαίου προϊόντος που κατασκευάζεται σαν καλλιτέχνημα από το ίδιο χέρι — ιδεώδες, άλλωστε, που επιζούσε μέσα στις αστικές αντιλήψεις περί εργασίας και στην αστική αισθητική δίπλα σε άλλες, εν μέρει πολύ ετερογενείς τάσεις. Ο εξελιγμένος καταμερισμός της εργασίας σήμαινε άρνηση της παράδοσης και της ιστορίας ακριβώς με την έννοια ότι εκμηδένισε κάθε χειροτεχνική αντίληψη, η όποια προσανατολιζόταν σε κληροδοτημένες εργασιακές συνήθειες και δεδομένα πρότυποι, και αντί γι’ αυτήν ασπάσθηκε τις ορθολογικές σκοπιμότητες της αρχής της συνεχούς βελτίωσης και ανανέωσης.

Η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα άρχισε βέβαια όταν με τις προόδους της εκβιομηχάνισης οι φυσικές βιοτικές συνομαδώσεις (πατριαρχική οικογένεια, οικιακή κοινότητα, πατριά, χωριό) έγιναν για πρώτη φορά στην ιστορία οικονομικά άχρηστες, και μάλιστα επιζήμιες. Ωστόσο η αστική κοινωνία ούτε γνώρισε σε ακραία μορφή ούτε και χαιρέτησε την τάση αυτήν. Όπως ξέρουμε, διατήρησε την πίστη στους ουσιακούς δεσμούς και στις κοινωνικές προϋποθέσεις του ατόμου και θεωρούσε την οικογένεια ως φυσικό κύτταρο του κοινωνικού οργανισμού. Μόνο κάτω από τις συνθήκες της μαζικής δημοκρατίας η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα πραγματώθηκε και νομιμοποιήθηκε σέ τέτοια έκταση, ώστε τα μέλη της έγιναν κινητικά και εναλλάξιμα. Η ευρύτερη οικογένεια αντικαταστάθηκε κατά μεγάλο μέρος από την πυρηνική οικογένεια, η σημασία των ουσιακών δεσμών μειώθηκε έντονα και η έλλειψη κοινωνικών προϋποθέσεων του ατόμου ανακηρύχθηκε σε προϋπόθεση της γνήσιας ισότητας των ευκαιριών. Η πυρηνική οικογένεια συνιστά περιορισμό της οικογένειας στο ελάχιστο εκείνο όριο που είναι οπωσδήποτε απαραίτητο για τη θεμελιώδη της λειτουργία, δηλαδή τη γέννηση και ανατροφή παιδιών — για να μην αναφέρουμε την όλο και συχνότερη περίπτωση όπου παιδιά γεννιούνται από άγαμους γονείς και κατόπιν ανατρέφονται από έναν γονέα. Η εξασθένιση του κοινωνικού ρόλου της οικογένειας, ακόμα και στην περιορισμένη της μορφή, φαίνεται όχι μόνο στη μείωση της μέσης της διάρκειας και στη συχνότητα των διαζυγίων, αλλά και στο γεγονός ότι δεν αποτελεί πια τον αποφασιστικό παράγοντα της ανατροφής των παιδιών, εφ’ όσον η επιρροή της εδώ υστερεί όλο και περισσότερο σε σχέση με την επιρροή του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος. Η πυρηνική ή υπολειμματική οικογένεια δρα λοιπόν γενικά όχι ως φραγμός ενάντια στον μαζικοδημοκρατικό ατομικισμό, αλλά μάλλον ως το πεδίο ασκήσεων ή το προπαρασκευαστικό του σχολείο. Πρέπει να τονίσουμε κι έναν επιπρόσθετο παράγοντα, ο όποιος ίσαμε σήμερα δεν προσέχθηκε επαρκώς.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος για τον γάμο και την οικογένεια

Το τέλος της οικογένειας

"Η ανθρώπινη ύπαρξη θα χρειάζεται απεγνωσμένα πάντα μια οικογένεια, ένα δίκτυο αγαπητικών σχέσεων, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη φυσιολογία. 

Θα χρειαζόμαστε πάντα έναν τόπο στον οποίο θα προσφέρεται φροντίδα και αγάπη άνευ όρων, εκεί όπου οι δεσμοί των ανθρώπων δεν θα είναι αποτέλεσμα συναλλαγής, αλλά εθελούσιας μετοχής και κοινωνίας"

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Η πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε στη Δύση δείχνει πως η πυρηνική οικογένεια (μπαμπάς-μαμά-παιδί ή παιδιά) ήταν ένα λάθος, ακριβώς γιατί απαιτούσε από τους δύο συζύγους να κάνουν ό,τι παλαιότερα έκανε μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων.

Η δομή αυτή της οικογένειας, που κρατήσαμε ως το πολιτιστικό ιδανικό τον τελευταίο μισό αιώνα, ήταν καταστροφική για πολλούς, αλλά κυρίως ήταν καταστροφική για τα παιδιά και τους πιο φτωχούς. Ήταν αυτή η δομή της οικογένειας που μας τραυμάτισε όλους, γιατί δεν ήταν συμβατή με τις ανθρώπινες υπαρξιακές μας ανάγκες.

Και χρειάζεται με γενναιότητα να αναγνωρίσουμε ότι η πυρηνική οικογένεια απέτυχε γιατί εξελίχθηκε σε μια αβάσταχτη ταλαιπωρία, που χρεώνονταν άδικα πότε στον έναν και πότε στον άλλο σύντροφο. Γι’ αυτό και σήμερα περίπου 1 στους 2 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο και το 50% των ενηλίκων είναι εκτός σχέσης (single).

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ μέρος της ανθρώπινης ιστορίας η οικογένεια ήταν μια οικονομική μονάδα, καθώς μέχρι περίπου το 1900 στην «ανεπτυγμένη» Δύση το 75% των ανθρώπων εργάζονταν στην πρωτογενή παραγωγή, όπου δραστηριοποιείτο το σύνολο της οικογένειας, και το υπόλοιπο 25% σε μικρές και πάλι οικογενειακές επιχειρήσεις. Σ’ αυτές τις διευρυμένες οικογένειες/επιχειρήσεις αν κάποιος γονιός πέθαινε ή αποτύγχανε υπήρχε ένα ολόκληρο δίκτυο από τους υπόλοιπους συγγενείς για να αναλάβουν τη «δουλειά».

Στη Βικτωριανή εποχή αυτό το μοντέλο της διευρυμένης οικογένειας φτάνει στο ζενίθ της. Η οικογένεια προστατεύει όχι μονάχα από την οικονομική αλλά και από την ηθική απειλή. Η οικογένεια, εκτός από «οικονομική μονάδα», γίνεται πλέον και «ηθική μονάδα» που διδάσκει στα παιδιά το σωστό και το λάθος, αλλά και τις παραδοσιακές αξίες που απαιτείται να διατηρηθούν.

Στα πιο σημαντικά μειονεκτήματα του μοντέλου αυτού χρειάζεται να εντοπίσουμε ότι μερικές φορές δεν είναι κανείς ποτέ μόνος του, δεν υπάρχει και σπουδαία ιδιωτικότητα, ενώ οι γυναίκες είναι κολλημένες στην κουζίνα μαγειρεύοντας για 20-25 άτομα.

Μαθήματα κοινωνιολογίας με την Ιωάννα Τσιβάκου (6ο μάθημα)

Ανοικτή συζήτηση

Στο επίκεντρο τίθεται η κουλτούρα της σύγχρονης οικογένειας.

Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση

Βίκτορ Ιβανόφ, Οικογένεια

Οι γονείς σήμερα διστάζουν να πουν στο ανήλικο παιδί τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα, κάτι που είναι εντελώς της μόδας. Αν όμως ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα.

του Βασίλη Καραποστόλη από το in.gr

Αλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης.

Την εγγύηση την έδιναν οι γονείς, και τα παιδιά δεν είχαν παρά να τη δεχτούν. Να όμως που οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος.

Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας.

Κι όταν είσαι με τη μόδα υποτίθεται ότι είσαι με το μέρος της νεότητας. Ωστόσο, δεν αποφεύγονται τα εμπόδια. Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Εστω κι έτσι όμως, θα μπορούσαν όλα αυτά τα ετερόκλητα και θορυβώδη να εξεταστούν και να κριθούν.

Προϋπόθεση θα ήταν να μάθουν τα παιδιά από τον πατέρα και τη μητέρα να θέτουν τις κατάλληλες ερωτήσεις απέναντι στις καταστάσεις και στα πράγματα.

Το μικρό παιδί ρωτά συχνά «τι κάνουμε μ’ αυτό;». Ο γονιός πρέπει να το βοηθήσει να προχωρήσει στο «τι χρειάζεται αυτό;» και έπειτα στο σχολείο αναμένεται να κάνει ένα βήμα πιο πέρα ρωτώντας «πού οδηγεί η χρήση του;». Μια σειρά από βήματα πριν φθάσουμε στο αν κάτι είναι καλό ή κακό και για ποιους.

καθηγητής φιλοσοφίας Δημήτρης Πατέλης τσακίζει την θεωρία του κοινωνικού φύλου

Το Ωνάσειο στην πρώτη γραμμή επιβολής προτύπων "νέων οικογενειών", της  woke ατζέντας ενάντια στην παραδοσιακή οικογένεια.

αυτό μάθαμε, αυτό εμπιστευόμαστε!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ο τρόπος που σχετιζόμαστε σαν ενήλικες επηρεάζεται καθοριστικά από τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμασταν με τους γονείς μας, αλλά και από τον τρόπο που εκείνοι σχετίζονταν μεταξύ τους. 

Βλέπεις, η μαθητεία μας στις βαθιές σχέσεις δεν εντάχθηκε ποτέ σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και περιορίστηκε στην εκπαίδευση μας μέσα στην οικογένεια. 

Και καταλαβαίνουμε πλέον ότι -με δεδομένη την κοινωνική πραγματικότητα των προηγούμενων δεκαετιών- μάλλον δεν είμαστε "προϊόντα" και των καλύτερων οικογενειακών σχέσεων.  Μάλλον η σχεσιακή μας εκπαίδευση δεν ήταν και η καλύτερη, όσο κι αν μια πτυχή μας επιθυμεί να αθωώσει τους γονείς μας για την "εκπαίδευση" αυτή που μας πρόσφεραν. 

Γι' αυτό, αν έχει κανείς την "γενναιότητα" να απαντήσει σε ερωτήματα όπως: 

- "Ενιωθα δεμένος/η με την μητέρα μου;", 

- "Ένιωθα πως με καταλάβαινε, πως με αγαπούσε;", 

- "Εγώ την αγαπούσα;", 

- "Ήταν θερμή και στοργική μαζί μου;" 

Πυροβολήσαμε τόσο την οικογένεια που μάλλον σκοτώσαμε την Αγάπη.

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης fb 

Με αφορμή τις γιορτές που προηγήθηκαν, σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο επιτεύγμα μας στο πεδίο των οικογενειακών σχέσεων είναι που καταφέραμε, αντί να είμαστε όλοι μαζί γύρω από την τηλεόραση, να έχει ο καθένας μας την δική του οθόνη.

Με άλλα λόγια τόσες "επαναστάσεις" ενάντια στο "κωλόσογο", στα στερεότυπα και την καταπίεση και το μόνο που καταφέραμε είναι να κάνουμε τη ζωή πιο ελεύθερη για το "εγώ" και πιο διαλυτική για το "εμείς".

Κάναμε τη ζωή καλύτερη για τους ενήλικες, αλλά χειρότερη για τα παιδιά.

Καταφέραμε να γίνουμε πιο αυτόνομοι, αλλά λιγότερο αγαπημένοι.

Πυροβολήσαμε τόσο την οικογένεια που μάλλον σκοτώσαμε την Αγάπη.

Η οικονομική σημασία της ελληνικής οικογένειας

από

 

Σπύρος Κουτρούλης

Στοχαστές όπως, ο Σ. Ράμφος του ύστερου έργου του, επιχειρούν να μας πείσουν ότι θεμέλιο της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η ελληνική οικογένεια. Υποτίθεται ότι αυτή εμποδίζει το άτομο να ενηλικιωθεί και να αποκτήσει έλλογα χαρακτηριστικά.
Όμως τέτοιες απόψεις όχι μόνο δεν θεμελιώνονται στην κοινωνική εμπειρία και στην ιστορική πραγματικότητα αλλά την αντιστρέφουν. Η προσωπικότητα για να συγκροτηθεί έχει ανάγκη την θαλπωρή του οικογενειακού χώρου. Από αυτόν θα λάβει την γλώσσα του και τις δυνατότητες να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο όπως γράφουν ο Κ. Καστοριάδης και ο Κ. Λάς (ο τελευταίος μάλιστα την χαρακτηρίζει «λιμάνι σε έναν άκαρδο κόσμο»).
Ο ιστορικός Γ. Δερτιλής μας δίνει πολλά τεκμήρια για τον σημαντικό και θετικό ρόλο της ελληνικής οικογένειας. Τονίζει ότι την θεωρεί «ως μονάδα παραγωγής και μάλιστα ως μονάδα υψηλής παραγωγικότητας και ως το κατεξοχήν παραγωγικό κύτταρο της ελληνικής οικονομίας εδώ και αιώνες. Πρόκειται για οικογένεια μεσογειακού τύπου: πολυμήχανη, προσαρμοστική, πολύεργη (εννοείται ότι σε αυτά τα θέματα θα επανέλθω). Στον μεσογειακό τύπο προσθέτουμε ένα πρόσθετο, ελληνικό χαρακτηριστικό που υπήρχε ανέκαθεν: η ελληνική οικογένεια ήταν και είναι μια ιδιότυπη, συμπαγής οικονομική κοινοπραξία, απίστευτη εργατική όταν εργάζεται για το δικό της όφελος, ένα κοινωνικό κύτταρο εγωπαθές και πανίσχυρο, πότε οχυρό απόρθητο και πότε ελαφρύ τεθωρακισμένο, ευέλικτο και επιθετικό»[1]. Παρότι δεν αγνοεί κάποια αρνητικά της χαρακτηριστικά, όπως την ώθηση συχνά στην προστασία που προσφέρει μια θέσης δημοσιο-υπαλληλική, τελικά όλα αυτά αναιρούνται από το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της που είναι ο υψηλός βαθμός προσαρμοστικότητας. Τελικά «η οικογένεια είναι και γόνιμο φυτώριο άλλων ιδεών και νοοτροπιών, που οδηγούν συχνά τα μέλη της σε τολμηρές αναζητήσεις εκτός των διανοητικών και βιοτικών συνόρων της, στις σπουδές και την κοινωνική κινητικότητα, σε παροδικές αποδημίες και σε ισόβιες μεταναστεύσεις, σε οικονομικές συμπεριφορές που είναι, ενίοτε, παραγωγικότατες, σε εργασιακές στρατηγικές, σε αποταμιευτικές και επενδυτικές στρατηγικές πολύ αποδοτικές, σε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες όλων των διαμετρημάτων και σε παραγωγικές μονάδες ιδιαίτερα προσαρμοστικές»[2].

Το ασήκωτο βάρος της φροντίδας

Σε πόσα σπίτια σ’ αυτήν τη χώρα ζουν άνθρωποι που επιφορτίζονται με την 24ωρη φροντίδα αγαπημένων τους; Πίσω από κλειστές πόρτες, χιλιάδες δράματα μικρά στα μάτια των απ’ έξω, καταιγιστικά κι αναπόδραστα για όσους ξύπνησαν μια μέρα σε μια νέα πραγματικότητα. Να φροντίσεις έναν άνθρωπο κατάκοιτο ή ανοϊκό στη χώρα του «να μη σου τύχει» είναι, για όποιον δεν το έχει ζήσει, κάτι αδιανόητο.

Η περιπέτεια αρχίζει συνήθως μετά από ένα ατύχημα ή κάποιο βαρύ εγκεφαλικό. Τα πρώτα επεισόδια γράφονται σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου. Σ’ αυτό το στάδιο η ελπίδα ζει ακόμη. Το «γίνονται και θαύματα» των γιατρών σε κρατάει για εβδομάδες, μήνες, καμιά φορά και για χρόνια. Αρκεί μια αναλαμπή, μια λέξη, μια κίνηση ή ένα βλέμμα που θυμίζει τον άνθρωπό σου όπως ήταν πριν και παίρνεις δύναμη. «Λες να γίνει το θαύμα;». Αλλά δεν γίνεται το θαύμα κι ούτε θα γίνει.

Στο μεταξύ έρχεται η ώρα του εξιτηρίου. Η επιστροφή στο σπίτι. Λένε φίλοι που έγιναν γονείς πως καταλαβαίνουν ότι η ζωή τους άλλαξε για πάντα με την επιστροφή στο σπίτι. Κάτι αντίστοιχο, αλλά βαρύ και θλιβερό, συμβαίνει και όταν γυρνάς στο σπίτι με τον άνθρωπό σου που δεν μοιάζει πια με εκείνον που ήξερες. Η ζωή σου δεν θα ναι ποτέ πια η ίδια.

Αν είσαι τυχερός, δεν είσαι μόνος. Μοιράζεστε τη νέα πραγματικότητα περισσότεροι του ενός. Μια μάνα, μια κόρη, μια αδελφή, ο πατέρας ή ένας γιος. Σε μια χώρα με μηδενικές δομές και σχεδόν μηδενική πρόνοια, άνθρωποι σαν εσένα που διαβάζουν πίνοντας χαλαροί τον κυριακάτικο καφέ τους, βρίσκονται ξαφνικά να εξελίσσονται σε αυτοδίδακτες νοσοκόμες. Δεν προλαβαίνεις ούτε να πενθήσεις για εκείνον που ενώ είναι ζωντανός μπροστά στα μάτια σου, μόνο στα όνειρά σου θα έρχεται πια ως ο άνθρωπος που ήξερες. Μέσα στο χάος της νέας σου πραγματικότητας, το πένθος είναι πολυτέλεια.

Αν είσαι τυχερός, υπάρχουν κάποια χρήματα. Έρχεται στο σπίτι μια γυναίκα. Να ταιριάξεις, να εμπιστευθείς, αλλά και να συμφιλιωθείς με τις τύψεις που νιώθεις απέναντι σε μια γυναίκα που ξέρεις μέσα σου πως δεν δουλεύει απλώς για σένα, αλλά μοιάζει να νοικιάζεις τη ζωή της με τον μήνα. Τι νοίκι να δώσεις για τη ζωή ενός ανθρώπου;

Η οικονομική σημασία της ελληνικής οικογένειας

Του Σπύρου Κουτρούλη

  Στοχαστές όπως, ο Σ.Ράμφος  του ύστερου έργου του, επιχειρούν να μας πείσουν ότι θεμέλιο  της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η ελληνική οικογένεια. Υποτίθεται ότι αυτή εμποδίζει το άτομο να ενηλικιωθεί και να αποκτήσει έλλογα χαρακτηριστικά.

Όμως  τέτοιες απόψεις όχι μόνο δεν θεμελιώνονται στην κοινωνική εμπειρία και στην  ιστορική πραγματικότητα αλλά την αντιστρέφουν. Η προσωπικότητα για να συγκροτηθεί έχει ανάγκη την θαλπωρή του οικογενειακού χώρου. Από αυτόν θα λάβει την γλώσσα του και τις δυνατότητες να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο όπως γράφουν ο Κ.Καστοριάδης και ο Κ.Λάς (ο τελευταίος μάλιστα την χαρακτηρίζει «λιμάνι σε έναν άκαρδο κόσμο»).

Ο ιστορικός Γ.Δερτιλής μας δίνει πολλά τεκμήρια για τον σημαντικό και θετικό ρόλο της ελληνικής οικογένειας. Τονίζει ότι την θεωρεί «ως μονάδα παραγωγής και μάλιστα ως μονάδα υψηλής παραγωγικότητας και ως το κατεξοχήν παραγωγικό  κύτταρο της ελληνικής οικονομίας εδώ και αιώνες. Πρόκειται για οικογένεια μεσογειακού τύπου: πολυμήχανη, προσαρμοστική, πολύεργη (εννοείται ότι σε αυτά τα θέματα θα επανέλθω). Στον μεσογειακό τύπο προσθέτουμε ένα πρόσθετο, ελληνικό χαρακτηριστικό που υπήρχε ανέκαθεν: η ελληνική οικογένεια ήταν και είναι μια ιδιότυπη, συμπαγής οικονομική κοινοπραξία, απίστευτη εργατική όταν εργάζεται για το δικό της όφελος, ένα κοινωνικό κύτταρο εγωπαθές και πανίσχυρο, πότε οχυρό απόρθητο και πότε ελαφρύ τεθωρακισμένο, ευέλικτο και επιθετικό»[1].  

Αποστολή: καταστρέψτε την οικογένεια

Του Δημήτρη Νατσιού

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από επτά χρόνια. Τώρα που οι μαγαρισιές και η ασέλγεια γίνονται νόμος- «Δεν μπορούμε για λόγους ισότητας και συνταγματικότητας να εξαιρέσουμε τα ομόφυλα ζευγάρια από την αναδοχή» δηλώνει ένα πτώμα υπουργικό –και παρακολουθούμε την μετατροπή της πατρίδας μας, σε Σόδομα και Γόμορα, τον πλήρη εξευτελισμό του θεοϊδρυτου θεσμού της οικογένειας, καλό είναι να θυμηθούμε τι γράφουν τα σχολικά βιβλία γι’ αυτήν. ‘Όπως τόσα χρόνια συμβαίνει με την γενοκτόνο μας Τουρκιά, που τα κοπροκάναλα, μας την παρουσιάζουν τάχα και «νοικοκύρη λαό», τον ίδιο λαό που έσφαζε χιλιάδες Κύπριους πριν από 40 χρόνια, κατά παρόμοιο τρόπο, και το τρισάθλιο υπουργείο Παιδείας, μαγαρίζει, με τα βλάσφημα και καρκινογόνα «πνευματικώς» βιβλία και προγράμματά του, τα παιδιά σας ΕΛΛΗΝΕΣ. Ας ακούσουμε τι μας κανοναρχεί το αθάνατο ’21 και ας πράξει ο καθείς κατά την συνείδησή του.

«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»
Στρατηγός Μακρυγιάννης

Κάποτε πλησίασε τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής, «πειράζων αυτόν και λέγων»: «Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;». Απαντά ο Σεφέρης: «Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου».

(Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου, «Οικογένεια ώρα μηδέν», εκδ. «Αρχονταρίκι», σελ. 131). Δεν ξέρουμε αν κατάλαβε ο… «πειραστής» ξένος την απάντηση του ποιητή, ο οποίος εξυμνεί την μάνα τη Ρωμηά και την οικογένεια, πριν αυτή ανοίξει τα πορτοπαράθυρά της και εισβάλλουν στο ευλογημένο καταφύγιο του Γένους, ο μαγαρισμένος αγέρας του δήθεν εξευρωπαϊσμού μας. Και η κρίση «τηγανίζει» και ταλανίζει κυρίως την οικογένεια.

Δεν σκοπεύω να γράψω για την σπουδαιότητα και ιερότητα του οικογενειακού θεσμού. Αυτό ακόμα και οι ανίατα προοδευτικοί το κατανοούν. Το βλέπω στο σχολείο. Για τα δικά τους βλαστάρια γίνονται κέρβεροι. Απαιτούν και πειθαρχία και καλή παιδεία, επιλέγουν τα καλύτερα και ακριβότερα κολέγια. Τις προοδευτικές σαχλαμάρες και ψευτοδημοκρατικότητες τις αφήνουν για τα παιδιά του, δηκτικώς λεγόμενου, κοσμάκη. Και οι αφελείς ζητωκραυγαστές τούς πιστεύουν και τους ψηφίζουν.

Στο βιβλίο «οικογένεια σε κρίση» (συλλογικός τόμος) διαβάζω σ’ ένα κείμενο της Ντίνας Πετροπούλου. «Από την δεκαετία του 1970, το διαζύγιο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με αυξητική τάση σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ για την τριετία 1977-79 ένας στους δύο γάμους κατέληγε σε διαζύγιο, ποσοστό που ανακοινώθηκε και στη χώρα μας 30 χρόνια μετά».(«Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική», λέει ένα επιτυχημένο ρητό). Στο ίδιο κείμενο περιέχεται και το όνειρο ενός πεντάχρονου παιδιού. Το ρώτησαν τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει.

Τα διαζύγια της κρίσης

της Νεφέλης Λυγερού  -  Τα διαζύγια-«μαϊμούδες» είναι το νέο φρούτο της κρίσης, που γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση τα τελευταία δύο έτη. Η οδός του εικονικού χωρισμού φαίνεται να έχει δημιουργήσει “μπίζνες” που εκμεταλλεύονται τα ζευγάρια και θύματα της κρίσης, τα οποία αναζητούν κάθε πιθανή διέξοδο στα οικονομικά προβλήματα και τα συσσωρευμένα χρέη που τους πνίγουν. Τρεις διαφορετικές μαρτυρίες αποτυπώνουν γλαφυρά το … Διαβάστε περισσότερα...

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ: Μερικές σκέψεις για τη μοντέρνα οικογένεια και το μέλλον της*

Dr. Matthew Josafat, Ψυχίατρος-Παιδοψυχίατρος, τ. Διευθυντής Κλινικής Οικογενειακής Ψυχιατρικής Finchley Λονδίνου και του Κέντρου Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Λονδίνου. Πρόεδρος Ελλην. Εταιρ. Ομαδ. Ανάλυσης και Οικογεν. Θεραπείας

*(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο βιβλίο: «Η οικογένεια σε κρίση» εκδ.Ακρίτα, Αθήνα 2009).

Περίληψη

Ο άνθρωπος είναι βιολογικό, ψυχολογικό και κοινωνικό ον. Η βιολογική πλευρά και οι ψυχολογικές του ανάγκες δύσκολα αλλάζουν και απαιτούν αιώνες (δαρβινικής) εξέλιξης. Εκείνο που αλλάζει συνεχώς είναι οι κοινωνικές συνθήκες κατά τη διάρκεια της συνεχούς ιστορικής εξέλιξης της ανθρώπινης πολιτιστικής πορείας.

Μετά μιά σύντομη ιστορική αναδρομή στο θεσμό του γάμου, ερευνάται κατά πόσο ο θεσμός είναι πράγματι σε κρίση. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι γενικότερα ο γάμος και η οικογένεια είναι σήμερα κατά πολύ καλλίτερα. Οι σύγχρονες όμως κοινωνικές συνθήκες, μερικές από τις οποίες περιγράφονται, δημιουργούν μερικά πολύ έντονα προβλήματα στη σημερινή οικογένεια, κυρίως στην ανατροφή των παιδιών.

Η γενίκευση της εργασίας των γυναικών έξω από το σπίτι δημιούργησε μια «νεοεκτεταμένη» οικογένεια με σημαντικότατες συνέπειες για την ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών και παρεπόμενα φαινόμενα, ιδιαίτερα όταν τα παιδιά φθάνουν στην εφηβεία. Διαταραχές της αυτοεκτίμησης και δυσκολίες στη δημιουργία ουσιαστικών δεσμών με τους άλλους οδηγούν τους έφηβους σε μια παθολογική εσωστρέφεια (κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας και άλλες ψυχολογικές διαταραχές) ή σε μια παθολογική εξωστρέφεια (αντικοινωνική επιθετικότητα, παραβατικότητα, αδιαφορία για το μέλλον κλπ). Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και άλλες εξαρτήσεις κυμαίνονται μεταξύ αυτών των αντιδράσεων.

Νομοσχέδιο για τη δυνατότητα «αλλαγής ταυτότητας φύλου» από τα 15: Άλλο ένα έγκλημα των δωσίλογων

1) Ένα τσουνάμι λαϊκής αντίδρασης αλλά και οργής του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου στη συνεχιζόμενη λαίλαπα  της επιβολής της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης , κυρίως από την «αριστερή» κυβέρνηση των δοσίλογων, ξεκίνησε αυτή τη φορά εξαιτίας της απόπειρας εισαγωγής εγκληματικής νομοθεσίας ενάντια στις νέες γενιές, τα παιδιά, τις οικογένειές τους και τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό. Δηλαδή μιας πανάθλιας νομοθεσίας που εμπνέουν τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, που «επιτρέπει» με συνοπτικές διαδικασίες την (εγχειρητική μάλιστα) αλλαγή φύλου σε άτομα ακόμα και 15 ετών. (!)

2)  Έτσι, αποδείχνεται πέραν πάσης πλέον αμφιβολίας ότι το (οργανωμένο από τις πιο επιθετικές στην προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης ΜΚΟ, όπως η χρηματοδοτούμενη από το ίδρυμα του Σόρος, «Αντιγόνη») εγχείρημα – πείραμα της επιβολής της «Θεματικής Εβδομάδας» στα παιδιά του Γυμνασίου την περασμένη Άνοιξη δήθεν για τη σωστή σεξουαλική αγωγή τους και την κατάργηση των διακρίσεων/ρατσισμών απέναντι στους ΛΟΑΤ μαθητές δεν ήταν παρά η προλείανση του εδάφους για τη σημερινή αθλιότητα , λειτουργώντας βασικά ως προπαγάνδα για την εμπέδωση της ιδεολογίας αλλά και της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης (ως προς τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις κλπ) ειδικά στα παιδιά (αλλά και στους γονείς και εκπαιδευτικούς), με τη δημιουργία μιας νέας γενιάς της οποίας  σκοπός της εκκολαπτόμενης σεξουαλικής τους ζωής θα έπρεπε να είναι να αμφισβητούν το ίδιο το φύλο τους —ήδη καθιερώνεται στη Δύση ότι στις αιτήσεις θα υπάρχει πάντα πρόβλεψη πέρα από τις «συνήθεις» κατηγορίες, (άρρεν, θήλυ) αυτή και του ακαθόριστου φύλου!.

Η σύγκρουση των γενεών και το όραμα της Βασιλείας

Ηλίας Λιαμής

Όπως κι αν έρθει η ζωή του κάθε ανθρώπου, είμαστε «καταδικασμένοι» να υπάρχουμε ως όντα σχέσεως. Σχέσεως με Θεό και συνανθρώπους. Μπορεί οι άλλοι άνθρωποι να είναι για μας η κόλαση, όπως είπε ο Σαρτρ, και Θεός να γίνεται πολλές φορές ο ίδιος ο εαυτός μας. Ακόμη ηι έτσι πάντως; η ανάδειξη της ταυτότητάς μας πραγματοποιείται μέσω ενός «άλλου». Μοιάζει όλη μας η ζωή με μια περιπέτεια να συναντήσουμε τον εαυτό μας μέσω των άλλων. Και όλοι μας οι στοχασμοί, θεολογικοί, φιλοσοφικοί ή ψυχολογικοί, όσο και αν φιλοδοξούν να περιβληθούν με την αντικειμενικότητα της επιστήμης, δεν μπορούν να αποφύγουν την καθοριστική επίδραση των προσωπικών σχέσεων, και μάλιστα εκείνων που άπτονται στιγμών πολύ ευαίσθητων, στιγμών που μας γυρίζουν στα πιο τρυφερά μας χρόνια, στιγμών ίσως και λίγο – ή πολύ – επώδυνων.

Ενάντια στην οικογένεια

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Από το τριαδικό, ελληνοχριστιανικό μεταπολεμικό δόγμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» -ως συνεκτικό της καθ’ ημάς συλλογικότητας που παριστάνει την κοινωνία- είναι μάλλον φανερό ότι στη συνείδηση των νεότερων τα δυο πρώτα συνθετικά τελούν πλέον σε πλήρη έκπτωση. Και με την ευθύνη της δικαιωματικής αριστεράς το μεν πρώτο, η πατρίς, ταυτίστηκε εύκολα με τον εθνικισμό και υποχώρησε –έως απαγορεύτηκε- από τα παλαιά αντιιμπεριαλιστικά λεξιλόγια, χάριν ενός μοντέρνου κοσμοπολιτισμού, που βέβαια διευκόλυνε την παρασιτική πρόσδεση των ντόπιων ελίτ στην ευρωπαϊκή επικυριαρχία. Το δε δεύτερο, η θρησκεία, εξ’ ορισμού υποθηκευμένο ως παρέκκλιση στην ντόπια παράδοση της «εκκλησίας» του Δήμου (και του ως εκ τούτου γεγονότος των σχέσεων κοινωνίας), εξέπεσε και αυτό σε ευσεβιστικό, ηθικοπλαστικό προτεσταντισμό, που καταριέται από άμβωνος τις αποκλίσεις από τους κανόνες, ως αμαρτίες. Το «ιερό» τρίπτυχο διασπάστηκε, αφήνοντας στη θέση της ονομαστικής κλίσης «η πατρίς» τη γενική του ατομοκεντρικού «της πάρτης» και στη θέση της εκκλησίας το «Θρησκεία Α.Ε.»