Του Νίκου Παστελάκου
Ο Γιάννης Βαληνάκης και ο Άγγελος Συρίγος είναι άνθρωποι προερχόμενοι από την συντηρητική παράταξη με άριστες γνώσεις στα εθνικά θέματα. Μάλιστα πολλές φορές ήταν καλεσμένοι σε εκδηλώσεις-συζητήσεις για τα θέματα αυτά που οργανώνονταν ακόμη και από την Πατριωτική Αριστερά.
Και ξαφνικά, χωρίς εμφανή λόγο για εμάς, ο Άγγελος Συρίγος δηλώνει ακατανόητα πράγματα, τα οποία μετά από λίγο τα παίρνει πίσω, λειτουργώντας ως λαγός μελλοντικών συμφωνιών και όχι ως Καθηγητής που εξέφραζε τις πάγιες εθνικές θέσεις. Δεν αρχίζουμε καλά στο νέον έτος που βαδίζουμε.
Ας επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά τα διεθνώς ισχύοντα για τις νήσους του Αιγαίου.
Στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, 13 Φεβρουαρίου 1914, οι Κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων αποφάσισαν να αναγνωρίσουν την κυριαρχία της Ελλάδας επί, «όλων των νησιών του Αιγαίου που έχουν καταληφθεί από αυτήν, με την εξαίρεση της Ίμβρου, της Τενέδου και του Καστελόριζου». Ως εκ τούτου, το εν λόγω άρθρο αποτέλεσε την de jure αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας επί του συνόλου των νησιών του Αιγαίου, καθώς επίσης και επιστροφή στην Τουρκία των νήσων Ίμβρου, Τενέδου και Καστελόριζου.
Το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης διέπεται από τη Σύμβαση της Λοζάνης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε σε κάποια σημεία με τη Σύμβαση του Montreux του 1936.
Το καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λοζάνης του 1923 και το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Η αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης- η οποία μαζί με την αποστρατιωτικοποίηση των Δαρδανελίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των τουρκικών νησιών Ίμβρου (Gokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών (Tavcan), αρχικώς προεβλέπετο από τη Σύμβαση της Λοζάνης για τα Στενά του 1923, καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936 η οποία, όπως ρητώς μνημονεύεται στο προοίμιό της, αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερόμενη Σύμβαση της Λοζάνης.