Μια σουηδική ματιά στον κόσμο

Καθόμαστε, αγαπητέ μου Πιτσιρίκο, εχθές το πρωί, εγώ και άλλοι δύο ελάχιστα νεότεροι -σχεδόν σαραντάρηδες δηλαδη- συνάδελφοι, και καυλαντίζουμε ένα μισαωράκι με μια συζήτηση που μπλέκει διαπολιτσμικά, ιστορικά, οικονομικά και άλλα στοιχεία.

Έλα τώρα εσύ και πες μου πώς τα καταφέρνουμε σε 30 λεπτά να χωρέσουμε τόση ουσία, αλλά η προοπτική μιας -επιτέλους- χαλαρής ημέρας στην κλινική μας έχει δώσει την ενέργεια και την διαύγεια πνεύματος, η απώλεια της οποίας μας χαρακτηρίζει συνήθως.

Το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα είναι η έλλειψη προσωπικού, ιατρικού και παραϊατρικού, στο σουηδικό σύστημα υγείας.

Η απάντηση που δίνω, όπως κάθε φορά που το θέμα έρχεται στη συζήτηση, είναι πως, αν θέλετε να έρθει κόσμος να δουλέψει, πρέπει να τον πληρώνετε κιόλας.

Μην παρεξηγηθώ, είμαι πολύ καλοπληρωμένος σε σχέση με τον σουηδικό μέσο όρο.

Για την ακρίβεια, όπως και να το δω, ανήκω σίγουρα στο προνομιούχο 2-3% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Μην είμαστε και αχάριστοι γιατί θα μας τιμωρήσει ο θεός -ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ- συγγνώμη, λέμε και καμιά μαλ@κία πού και πού.

Δεν ισχύει το ίδιο για νοσηλευτές και βοηθούς νοσηλευτές, και φυσικά μπορεί κανείς να βγάλει τα λεφτά που βγάζει ένας γιατρός και παραϊατρικό προσωπικό σε λιγότερο ψυχοφθόρες δουλειές. Όχι πιο εύκολες, λιγότερο ψυχοφθόρες. Οπότε γιατί να μπλέξει;

Η κρυφή ιδεολογία του εθελοντισμού

Το θέμα του εθελοντισμού είναι ένα σχετικά ανεξερεύνητο πεδίο κοινωνικής μελέτης, πολιτικής σκέψης και ιστορικής έρευνας. Είναι μια λέξη με ιδιαίτερη ισχύ και αυξημένη χρήση τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα, από την εποχή δηλαδή που «χτιζόταν» ο στρατός των εθελοντών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Και είναι, νομίζω, ένα φαινόμενο που έχει άμεση σχέση με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πορεία της χώρας τα τελευταία χρόνια.

Η εθελοντική (άμισθη ή ορθότερα αφιλοκερδής)  προσφορά εργασίας δεν είναι ωστόσο καινούρια, ούτε είναι φαινόμενο μόνο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σημαντική ήταν και είναι η παρουσία και δράση εθελοντικών συλλογικοτήτων δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα (σύλλογοι γονέων, τοπικοί-πολιτιστικοί-μορφωτικοί κ.α. σύλλογοι), ενώ και θεσμοί όπως τα κόμματα ή η εκκλησία ανέκαθεν αξιοποιούσαν την εθελοντική εργασία των φίλων, οπαδών, πιστών τους.

 Τι διαφορετικό λοιπόν συμβαίνει τώρα; Υπάρχει καλός και κακός εθελοντισμός; Έχει όρια ο εθελοντισμός; Ποιοι προβάλλουν και γιατί το εθελοντικό μοντέλο;