«Μαραντόνα» Το ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα.

Diego Armando Maradona, 1960-2020 - ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ: "ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΝΤΡΙΠΛΕΡ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΟΥΤΟΥ"

Comandante Vive

Αλέκος Μιχαηλίδης

Comandante Vive

«Si yo fuera Maradona

saldría en mondovision

para gritarle a la FIFA

¡Que ellos son el gran ladrón!»

MANU CHAO

Ο θάνατος του Θεού είναι το τέλος μιας εποχής. Είναι το τέλος της ωραιότερης εποχής του ποδοσφαίρου, που συναντά κανείς πια μόνο σε κερκίδες, σε πρόσωπα πιτσιρικάδων που θα πέθαιναν για τη φανέλα τους, σε τσιμεντένια καθίσματα μικρών κατηγοριών. Είναι το τέλος της «παλιάς σχολής» του ποδοσφαίρου, σε μια εποχή που ήταν περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Είναι το τέλος μιας λογικής που ξεπερνούσε τον μεταμοντερνισμό και τον καθωσπρεπισμό, πράγματα άσχετα με το ποδόσφαιρο. Είναι μια πληγή για όσους καταλαβαίνουν πως το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα που παίζεται από κοστουμαρισμένους παλιάτσους σε επίχρυσες αίθουσες και άκρα σιωπή. Είναι το τέλος μιας σκληρά καπιταλιστικής λογικής που επιμένει πως το ποδόσφαιρο θα πολιτικοποιείται όποτε θέλει η FIFA, η UEFA και οι ισχυροί του κόσμου τούτου, όποτε, τέλος πάντων, συμφέρει στους βιομήχανους της φιλανθρωπίας, που δεν κατάλαβαν άλλωστε ποτέ τι ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα από την πληγωμένη Αργεντινή.

Πέραν των τετριμμένων, λοιπόν, είναι δύσκολο να κατανοήσουν -όσοι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως μπίζνα εκατομμυρίων, ως κτήμα εταιρειών, επενδυτών, χρυσοφόρων παιχτών και «φρόνιμων» οπαδών- τι είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα για όσους πρόλαβαν αλλιώς το ωραιότερο άθλημα του κόσμου. Για όσους έμαθαν να αγαπούν το ποδόσφαιρο σε λασπωμένα χορτάρια, τσιμέντα και κλειστά, συνδέσμους φιλάθλων, για όσους αγάπησαν την ιστορία της ομάδας τους κι όχι κάποιο προϋπολογισμό. Για όσους συγκινούνται ακόμα από το «χέρι του Θεού», την ήττα της Αγγλίας που χειροκρότησε όλος ο πλανήτης. Για όσους κατανοούν πως ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν θα ήταν ο Μαραντόνα αν δεν ζούσε όπως έζησε –«αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα ζούσα σαν αυτόν» διαλαλεί κι ο Μάνου Τσάο και συμπληρώνει: «Αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα έβγαινα στην τηλεόραση για να φωνάξω στη ΦΙΦΑ ότι είναι οι μεγάλοι κλέφτες».

Στο καλό, λοιπόν, Κομαντάντε. Δεν θα νικήσει το μοντέρνο ποδόσφαιρο, αυτό να πεις στον Μπεστ, στον Σώκρατες, στον Κρόιφ, στον Εουσέμπιο, στον Γκαρίντσα και σε τόσους άλλους που έπαιξαν για τη μπάλα και τη φανέλα, σε τόσους άλλους που κατάλαβαν πως το ποδόσφαιρο είναι ένα όπλο για την επανάσταση, για τον Τσε, τον Φιδέλ. Θα σε μνημονεύουμε πάντα για το ανεπανάληπτο χτύπημα στην αποικιοκρατική Αγγλία του 1986 –«ήταν σαν να νίκησα μια χώρα». Θα σε μνημονεύουμε πάντα για το πάθος, τη μαγκιά, τη φοβερή παρουσία στα γήπεδα των καλύτερων χρόνων του ποδοσφαίρου. Diego Vive. Hasta Siempre.