Δεν υπάρχει υποστήριξη και «αέρας» για την προώθηση της αξιολόγησης μέσα στα σχολεία. Ακόμα και τα γνωστά και διαχρονικά επιχειρήματα όλων των κυβερνήσεων για τους «τεμπέληδες και άχρηστους εκπαιδευτικούς που φοβούνται την αξιολόγηση» δε φαίνεται πια ότι μπορούν να δημιουργήσουν κάποια σοβαρή συναίνεση από μεριάς της κοινωνίας. Το γενικό φόντο σκουραίνει τόσο που οι «κοινωνικοί αυτοματισμοί» μιας προηγούμενης περιόδου δεν λειτουργούν με τόση αποτελεσματικότητα.
Με όλα όσα νομοθετούν στην Παιδεία ‒και παρά το γενικό μούδιασμα‒ δεν είναι εύκολο να πειστεί κανείς ότι τα πράγματα μένουν στάσιμα ή χειροτερεύουν γιατί απλά κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Όταν χιλιάδες μαθητές κόβονται από το δημόσιο πανεπιστήμιο για να τους υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες τα ιδιωτικά κολλέγια, όταν σχολές και τμήματα φυτοζωούν ή κλείνουν, όταν τα σχολεία συνεχίζουν να λειτουργούν με «ό,τι τους βρίσκεται» σε προσωπικό και υποδομές, ε τότε ακόμα και οι πιο καχύποπτοι καταλαβαίνουν ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν σε αυτά προσθέσουμε το ότι η Πολιτεία ονόμασε μάθημα το κινητό με το Webex στον καναπέ, αρνούμενη φανατικά οποιοδήποτε άλλο μέτρο θα κρατούσε ζωντανό το σχολείο, τότε τα πράγματα γίνονται λίγο ακόμα καθαρότερα.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ είναι όμως αποφασισμένη να προχωρήσει. Με μοναδικά όπλα τους εκφοβισμούς διαφόρων ειδών, την καταστολή και το χρόνο. Άλλωστε η Κεραμέως παραμένει σταθερά –και ίσως προκλητικά‒ στη θέση της, πράγμα ενδεικτικό όχι μόνο για το στρατηγικό βάθος αυτών των επιλογών αλλά και για τον επείγοντα χαρακτήρα τους. Οι πανδημικές χρονιές βοήθησαν πολλαπλώς στο σάρωμα της εκπαίδευσης, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε βαθμίδα. Το σχολείο που ξέραμε άλλαξε και αλλάζει, το πανεπιστήμιο παρομοίως. Αλλάζουν δηλαδή οι νέοι άνθρωποι, η μόρφωση και η διαμόρφωσή τους, οι χώροι τους, τα μελλοντικά τους σχέδια αλλά και η σχέση τους με αυτά. Οι επιλογές και οι προσδοκίες τους στενεύουν. Μαζί με αυτά αλλάζει και η χώρα αφού τα ερωτήματα που ξεπηδούν είναι αμείλικτα: Χρειαζόμαστε τελικά τα πανεπιστήμια και την ακαδημαϊκότητα; Δασκάλους και καθηγητές που να μην είναι απλώς υπάλληλοι; Μαθητές που να μορφώνονται και να μην «εκγυμνάζονται» ή απλά να «απασχολούνται»; Επιστήμες που κάτι να έχουν να προσφέρουν την κοινωνία και τη χώρα; Γνώση εκτός αγοροπωλησίας του τύπου κολλεγίου; Κοινωνία που να μην θεωρεί την Παιδεία ως κάτι ασήμαντο και προαιρετικό ή ως ένα εφόδιο ανόδου και αποκατάστασης μόνο όμως για τους όλο και λιγότερο «τυχερούς»;
