31ης Αυγούστου/13ης Σεπτεμβρίου 1922. Η καταστροφή της Σμύρνης. Ο ενταφιασμός της Μεγάλης Ιδέας

Διονύσης Τσιριγώτης

Αναμφίλεκτα ο ενταφιασμός της πολιτικής της Μεγάλης Ιδέας ολοκληρώνεται το απόγευμα της 31ης Αυγούστου/13ης Σεπτεμβρίου (παλαιό/νέο ημερολόγιο) του 1922, όταν η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε την ίδια ημέρα στην αρμενική συνοικία, επεκτάθηκε στην ελληνική συνοικία της Σμύρνης. Η εμπρηστική επίθεση των Νεότουρκων στην μητρόπολη του ελληνισμού, θα λάβει χώρα αμέσως μετά την είσοδο των κεμαλικών στρατιωτικών δυνάμεων και την εγκατάσταση του Νουρεντίν Πασά ως διοικητή της πόλης (28 Αυγούστου/10 Σεπτεμβρίου 1922). 

Προηγουμένως, ο τακτικός στρατός του Κεμάλ και άτακτες ένοπλες ομάδες –Τσέτες– είχαν προβεί σε συστηματικές λεηλασίες και σφαγές Ελλήνων και Αρμενίων. 

Ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος του Κεμάλ, αποκρυσταλλώνονταν στο «Εθνικό Σύμφωνο» που υιοθετήθηκε από το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο (Ιανουάριος 1920) και συνίστατο στην ολοκλήρωση του έργου της τουρκικής εθνογένεσης, μέσω της εθνικής ομογενοποίησης-εκτουρκισμού, των αλλοεθνών πληθυσμών και της ενσωμάτωσης μείζονων εδαφών της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας στο (νέο) τουρκικό κράτος (Αντιόχεια, Αρδαχάν, Βατούμ, Καρς, Κιρκούκ, Μοσούλη, Ντερ αλ Ζορ, Σουλεϊμανία, Τζαραμπλούς, Χαλέπι, νησιά βορείου Αιγαίου, Δωδεκάνησα, Δυτική Θράκη, Κύπρος).

 Στο περιβάλλον αυτό, η ιδιάζουσα θέση του ελληνισμού της Ιωνίας αναδεικνύονταν σε άμεση απειλή για την πραγμάτωση του. Δεν ήταν μόνο η οικονομική, πολιτισμική και πολιτική του πρωτοκαθεδρία, που εξήρε την μοναδικότητά του, αλλά κυρίως ο ελληνικός τρόπος του βίου που ανήγαγε την «κοσμόπολη» του ελληνισμού σε αέναη απειλή για τη συγκρότηση του τουρκικού έθνους-κράτους. Κατά τον μέντορα του τουρκικού στρατού, Γερμανό στρατηγό Λίμαν Φον Σάντερς:

« Ουδέποτε, η Τουρκία θα έχει ασφάλεια στην δυτική Μικρά Ασία εφόσον εκεί είναι μια άλλη Ελλάδα».

Οσιομάρτυρας Κυδωνιών Γρηγόριος: Ο ηρωικός Επίσκοπος του Αϊβαλιού.

Του Πεγειώτη Γιάννη 

Ο Άγιος του φωτεινού θυσιαστικου βιου

Τον έθαψαν ζωντανό σύμφωνα με μαρτυρία του Ηλία Βενέζη

Δεν τον άκουσαν που τους προέτρεπε να φύγουν, έμεινε και μαρτύρησε μαζί τους.

Από 3000 άνδρες που έπιασαν οι Τούρκοι στο Αϊβαλί, γλίτωσαν 23.

Το Αϊβαλί, μια πολιτεία με τριάντα χιλιάδες ελληνικό πληθυσμό, πατρίδα και του επίσης ονομαστού Φώτη Κόντογλου, ανέβαινε τον δικό της Γολγοθά. Ήταν οι πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Καιροί δύσκολοι και αβάστακτοι για τον Ελληνισμό της Μικρασίας. Το σταυρό της πολιτείας αυτής το έπαιρνε στον ώμο του πρώτος και καλύτερος, ο δεσπότης, ο Κυδωνίων Γρηγόριος, ο ωρολογάς. Τον φορτώθηκε χρόνια πολλά πριν, καθώς μαρτυρεί ένας του ποιμνίου του, ο Ηλίας Βενέζης:

«Γνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια τον Κυδωνιών Γρηγόριον. Ενέπνεε σέβας και ηρεμία. Και ακτινοβολούσε αγαθότητα: τίποτε ηρωικό, τίποτε το βίαιο. Δεν είχε στη ματιά τη φλόγα των ασκητών, των φανατικών και των μαρτύρων. Αυτό είναι το μεγαλείο του: δεν φώναζε, δεν έδειχνε καν τι ήταν άξιος να πράξει αν εσήμαινε η ώρα".

Σαν άρχισαν οι πρώτοι διωγμοί, την άνοιξη του 1914, έφτασε στο Αϊβαλί ο Ταλαάτ πασάς. Ο περιβόητος Τούρκος Υπουργός των Εσωτερικών πάσκιζε να ξεσπιτώσει τους Έλληνες. Ο ποιμενάρχης δεν τον φοβήθηκε. Στάθηκε μπρος του, μίλησε, δεν σκιάχτηκε το αξίωμα, την κακή φήμη του Τούρκου. Η πόλη είχε προνόμια, τα πιστοποιούσε ένα παλιό σουλτανικό φιρμάνι. Το είχε στα χέρια του. Το έδειχνε με σιγουριά. Είχε το δίκιο με το μέρος του.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΨΑΜΕ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ

Σαν σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου (31 Αυγούστου παλαιό ημερολόγιο), ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά που αποτέλειωσε μια από τις πιο λαμπρές πόλεις του Ελληνισμού, σηματοδοτώντας το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας και το ξεριζωμό χιλιάδων ανθρώπων.

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

26 - 27 Αυγούστου 1922

•Ο υπουργός Στρατιωτικών και ο Αρχιστράτηγος αποφάσισαν να επισπεύσουν την εκκένωση από τον λιμένα, που ολοκληρώθηκε το βράδυ της 26ης Αυγούστου, ενώ αρχικά προγραμματιζόταν για το μεσημέρι της 27ης Αυγούστου.

• Ο Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης αποχώρησε τελευταίος κατά τις 19.00΄ αφού παρέδωσε τα κλειδιά της Αρμοστείας στον Γάλλο πρόξενο.

•Κατά τις 11.00΄ της 27ης Αυγούστου (15η ημέρα των επιχειρήσεων) εισήλθαν τα πρώτα κεμαλικά τμήματα στην Σμύρνη όπου είχαν συρρεύσει και περίπου 150.00 πρόσφυγες. 

•Σταδιακά άρχισαν οι βιαιοπραγίες και υπερβασίες κατά του ελληνικού και κυρίως του αρμενικού πληθυσμού.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ*

"...Έφυγαν όλοι. Και μόνον ο Μητροπολίτης Σμύρνης, Χρυσόστομος παρέμεινε, ανάμεσα στο ποίμνιό του. Έμεινε εκεί στην Αγία Φωτεινή, για να συμμερισθεί την τύχη των Χριστιανών.

Ο Νουρεντίν, στάθηκε σιωπηλός για λίγες στιγμές απέναντι του Δεσπότη και έπειτα έβγαλε από το συρτάρι του γραμμένο ένα μεγάλο φάκελλο. Ήταν ο φάκελος "Χρυσοστόμου".  Άνοιξε τις ελληνικές εφημερίδες και του έδειξε τους λόγους, πού είχεν εκφωνήσει κατά διαστήματα υπέρ της Ελλάδος και του ελληνικού στρατού.

Κι ερώτησε: είναι δικοί σου αυτοί οι λόγοι;

"OYΔΕΝ ΝΕΟΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ…"

August 31, 2025

Γραφει ο Ευθύμιος.

.

.ΑΡΩΜΑ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑΣ..!!!

Μέσα απο  Τουρκικές πηγές για το τι πραγματικά συνέβη στο Ανατολικό ζήτημα …

Κωνσταντινούπολη: Τι μπορούμε να πιστέψουμε στην κεμαλική ιστορία; 

Ημερομηνία γέννησης, ώρα θανάτου, ιδιότητα βετεράνου, όλα είναι ψέματα… 

Η ημερομηνία είναι 19 Αυγούστου 1938. Ο τίτλος της εφημερίδας Akşam αναφέρει: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ. Έχουν περάσει 15 χρόνια από την ίδρυση της Δημοκρατίας και ο τουρκικός στρατός μόλις μπαίνει στην Αδριανούπολη. Αλλά ξέρουμε ότι η Αδριανούπολη απελευθερώθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1922;

 Αυτό λέει η ιστορία που μας διδάσκουν..

Τι συμβαίνει,  κύριοι; Είναι το 1936, η Σύμβαση του Μοντρέ θα υπογραφεί.

 Νέα στις εφημερίδες: ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΣΤΕΝΑ!!! Τι στο καλό!!!

 Καταλαμβάνουμε τη δική μας γη;

 Αυτό ακριβώς λέει. Άρα, η Λωζάνη δεν ήταν νίκη, ήταν ήττα. 22 Ιουλίου 1936, Εφημερίδα Akşam.

15 Σεπτεμβρίου 1919, Μεγάλος Βεζίρης Νταμάντ Φερίντ: 

«Η απέλαση όλων των υπαλλήλων Ντονμέ στα κυβερνητικά γραφεία δεν επαρκεί. Όλοι οι υπάλληλοι Ντονμέ στην Κωνσταντινούπολη θα πρέπει να απελαθούν από τη χώρα, επειδή δεν είναι παιδιά αυτής της χώρας».

Τα έξι σχισίματα (Λαύριο 1922- 1934)

Της Αντωνία Γκίνη, πολύτιμου "σκαπανέα" της ιστορικής μνήμης.

Σ΄όλο το ταξίδι της προσφυγιάς  , απ την Αφησιά, μέχρι την Θεσσαλονίκη, μουρμούραγε  η γιαγιά Βασιλοπούλα και μάλωνε με τα παιδιά της.                                                                                   

Καθόταν στητή  στο κατάστρωμα του υπερωκεάνιου  «Κωνσταντινούπολις» , σε μια απ τις καρέκλες τους, που πήρανε απ το σπίτι.

 Ήτανε  έξαλλη με το ακατανόητο φευγιό τους.                                                                             

«Πόσες φορές καλέ, δεν γίνηκαν φασαρίες στο νησί;

Πάθαμε τίποτες;   Όχι !

Μας πρόλεγαν   και μας φυλάγανε οι γειτόνισσες,  οι Τουρκάλες , μέχρι  να στρώσουνε  τα πράγματα. 

Φασαρίες – ξεφασαρίες  , έτσι περάσαμε τόσα χρόνια εδώ .

Τι ξέρανε οι άντρες σας, απ όλα αυτά; 

Φευγάτοι  ήντουσαν στην Αμέρικα.

 Σαν γύρισαν πίσω  ξεμαθημένοι,  είδανε φασαρίες και λιγώθηκαν..

Και πάρε μας τώρα, όλους μαζί  στο καράβι… Να πάμε πού;

 Και σε κανά  μήνα, άιντε πάλι …

Να τα μαζεύουμε ξανά . 

Να σκαρφαλώνουμε στα πλοία και να σακατευόμαστε .

Για να γυρίσουμε πίσω .

Στον  τόπο μας  !» έλεγε .     

Οι τελευταίες ημέρες της Μικρασιατικής Εκστρατείας

Κωνσταντίνος Δ. Βλάσσης από clioturbata.com

Στην διάρκεια του 1921, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε την διεξαγωγή ευρειών επιθετικών επιχειρήσεων στο θέατρο της Μικράς Ασίας, προκειμένου να δώσει οριστικό τέλος στην υπόθεση ειρήνευσης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που εκκρεμούσε από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Η προσπάθεια απέτυχε και η ελληνική Στρατιά εγκαταστάθηκε σε μια προωθημένη και εκτεταμένη γραμμή στην ενδοχώρα, όπου οχυρώθηκε. Μόλις τον Μάρτιο του 1922, οι Σύμμαχοι (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) συνεδρίασαν στο Παρίσι και ανακοίνωσαν στην ελληνική και τουρκική πλευρά, τους όρους που εκείνοι είχαν συμφωνήσει για την οριστική επίλυση του ζητήματος.

Σύμφωνα με αυτούς, η Ελλάδα θα εγκατέλειπε την Μικρά Ασία, όπου για τους παραμένοντες χριστιανικούς πληθυσμούς προβλέπονταν γενικές πρόνοιες προστασίας των δικαιωμάτων τους, εντός του οθωμανικού κράτους. Παράλληλα, όμως, η Ελλάδα θα αποχωρούσε και από την μισή έκταση στην Ανατολική Θράκη, που της είχε επιδικαστεί με την Συνθήκη των Σεβρών. Οι όροι προκάλεσαν μία έκρηξη οργής και αγανάκτησης στην Ελλάδα καθιστώντας αδύνατη την περαιτέρω συζήτηση, ενώ από την πλευρά τους οι Κεμαλικοί έθεσαν απαράδεκτους όρους, με αποτέλεσμα την αποτελμάτωση των εξελίξεων. Η κυβέρνηση Γούναρη νομοθέτησε την σύναψη Αναγκαστικού Δανείου στο εσωτερικό της χώρας με την διχοτόμηση των κυκλοφορούντων χαρτονομισμάτων, καθιστώντας δυνατή την παράταση της παρουσίας της Στρατιάς Μικράς Ασίας, που εγγυάτο τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή.Το Αναγκαστικό Δάνειο και η διχοτόμηση των κυκλοφορούντων χαρτονομισμάτων.

Μετά από μια περίοδο πολιτικής ρευστότητας, στις αρχές Μαΐου σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας των πολιτικών μερίδων του Δημητρίου Γούναρη και Νικολάου Στράτου, με πρωθυπουργό τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Στα μέσα Ιουνίου, η κυβέρνηση δρομολόγησε δύο πρωτοβουλίες προκειμένου στην αναμενόμενη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης που θα συζητούσε εκ νέου την ειρήνη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, να παρουσιαστεί έχοντας άρει τις δυσμενείς εντυπώσεις του περασμένου Μαρτίου. Αυτές εκδηλώθηκαν στα μέσα Ιουλίου με διττό σκοπό:

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΙΑΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΡΙΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ.

Η 26η Αυγούστου 1922 ήταν η τελευταία ημέρα της ελεύθερης Σμύρνης. Την επομένη, το πρωί της 27ης Αυγούστου [μόλις δύο εβδομάδες μετά την έναρξη της κεμαλικής επίθεσης (στις 13/26 με το νέο ημερολόγιο) στην περιβόητη εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ], οι τσέτες θα έμπαιναν στην πόλη και το σκοτάδι θα έπεφτε για πάντα στην πατρική γη της Ιωνίας. 

Τα σημάδια της καταστροφής ήταν ωστόσο ευδιάκριτα από καιρό για όποιον είχε οξεία όραση. Ανάμεσα σε αυτούς η σπουδαιότερη Ελληνίδα του 20ου αιώνα, η Πηνελόπη Δέλτα.

 Από την αλληλογραφία της με έναν άλλον ξεχωριστό Έλληνα, τον Αλέξανδρο Δελμούζο, επιλέγω μια επιστολή χαρακτηριστική, γραμμένη τον Ιούνιο του 1921, λίγες εβδομάδες δηλαδή πριν από την μοιραία επιχείρηση προς Άγκυρα η οποία υπήρξε η αρχή του κακού. Αντιγράφω χωρίς σχόλια το γράμμα αυτό.

«Κηφισιά, 9/22 -6 -1921

Καλοί μου καὶ ἀγαπημένοι φίλοι,

Εἶναι καιρὸς ποὺ ἔλαβα ἕνα δελτάριο καὶ δεύτερο γράμμα σας, φίλε Κύριε Δελμοῦζο, καὶ ὅμως δὲ σᾶς ἔγραψα καὶ στοὺς δυὸ γιὰ μέρες καὶ ἐβδομάδες. Δὲ γράφω σχεδὸν σὲ κανένα, δὲ γράφω παρὰ τ᾿ ἀπαραίτητα γράμματα καὶ σήμερα ποὺ θέλω νὰ σᾶς γράψω, μόλις συλλογιστῶ τί ἔχω νὰ σᾶς πῶ, μὲ πιάνει ἡ ἀηδία καὶ μ᾿ ἔρχεται νὰ παρατήσω τὴν πέννα. 

Γιατὶ τί σᾶς ἐνδιαφέρει ἄλλο, καὶ σᾶς τοὺς Ἕλληνες τῆς ξενιτιᾶς, παρὰ ὁ ἀγώνας ὁ μεγάλος, ὁ ἐθνικός, ποὺ θ' ἀποφασίσει τὴ ζωή μας ἢ τὸ θάνατο, ἐκεῖ στὸ μέτωπο τῆς Μικρασίας, ὅπου διεξάγουν ἐντούτοις, οἱ κοριοὶ τῆς Πλάκας ποὺ μᾶς κυβερνοῦν, πόλεμο κομματικό «γιὰ λόγους ἐσωτερικούς», ὅπως εἶπε ἕνας ὑπεύθυνος ὑπουργὸς σὲ κάποιο φίλο μας. Τί ἄλλο σᾶς ἐνδιαφέρει παρὰ ὁ μεγάλος ἀγώνας, πέρα ἀπὸ τὸ Οὐσάκ; 

Μητροπολίτης Χρυσόστομος Σμύρνης... 25 Αυγούστου 1922, ανυπεράσπιστη η Σμύρνη . . .

Τα «Ματωμένα Ράσα», οι πικρές αλήθειες και η αέναη Ιστορία του βασανισμένου Τόπου μας...

25 Αυγούστου 1922, ανυπεράσπιστη η Σμύρνη . . .

. . .Ώρα με την ώρα η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη. Η Σμύρνη κατακλύζεται συνεχώς από πρόσφυγες του εσωτερικού. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, αεικίνητος και ακούραστος, τρέχει στην προκυμαία, στις γειτονιές, για να τους παρηγορήσει, να τονώσει το ηθικό τους. Επισκέπτεται τους προξένους των μεγάλων δυνάμεων. Τους παρακαλεί να δεχτούν πρόσφυγες στα καράβια τους. Καμμιά όμως ανταπόκριση στις αγωνιώδεις εκκλήσεις του.

Τον συμβουλεύουν μόνο όλοι, να εγκαταλείψει τη Σμύρνη για να σωθεί ο ίδιος. Αλλά εκείνος δεν κάμπτεται. «Αρχαία παράδοσις του ελληνικού κλήρου, αλλά και καθήκον του καλού ποιμένος» απαντά σταθερά ο μετά από λίγο εθνομάρτυρας, «είναι να παραμένει με το ποίμνιόν του… ΄Αν έφευγα, θα με κατεδίωκον αι σκιαί του Ιερού Πολυκάρπου και του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ ως προδότην και ανάξιον διάδοχόν των … Εφ' όσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται ενταύθα, είμαι υποχρεωμένος να μείνω και εγώ. Αδυνατώ να σας ακολουθήσω».

Τουρκία: «Πόλεμος» στο X για τη “Μεγάλη Επίθεση”

20 Αυγούστου, 2025

Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Διαδικτυακή αντιπαράθεση στην Τουρκία

Στην Τουρκία έχει ξεσπάσει έντονη διαδικτυακή αντιπαράθεση γύρω από τις αναρτήσεις του χρήστη Ömer Fârék στο X (πρώην Twitter), ο οποίος παρουσιάζεται ως «ερευνητής της περιόδου 1918–1922». Ο Fârék υποστηρίζει ότι η Γαλλία συνέβαλε στον σχεδιασμό της Μεγάλης Επίθεσης του 1922 [ΜΕΤΩΠΟ ΑΦΙΟΝ ΚΑΡΑΧΙΣΑΡ 13/26 Αυγούστου 1922]κατά των ελληνικών δυνάμεων — θέση που προκάλεσε την άμεση αντίδραση του ακαδημαϊκού Fatih Selçuk, ειδικού στις τουρκο-γαλλικές σχέσεις.

Ο Selçuk κατηγορεί τον Fârék για επιλεκτική χρήση αποσπασμάτων («cımbızlama») από επιστημονικές μελέτες, ώστε να στηρίζει αυθαίρετα συμπεράσματα. Όπως εξηγεί, η έρευνά του πράγματι καταγράφει επαφές Άγκυρας–Παρισιού λόγω του γαλλο-βρετανικού ανταγωνισμού, ωστόσο απορρίπτει κατηγορηματικά ότι η Γαλλία είχε συμμετοχή στον στρατιωτικό σχεδιασμό της επίθεσης.

«Η ιστορία δεν γράφεται με αποσπάσματα των 280 χαρακτήρων», σχολιάζει δηκτικά ο Selçuk, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιες πρακτικές δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο και μετατρέπουν την ιστορική μνήμη σε εργαλείο πολιτικής εκμετάλλευσης. Η αντιπαράθεση αυτή δείχνει πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνονται πεδίο μάχης για την ερμηνεία της Ιστορίας, επιτρέποντας σε μεμονωμένες φωνές — ακόμη και χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση — να επηρεάζουν την κοινή γνώμη και να ενισχύουν εθνικιστικές τάσεις.
Πολιτική χρήση της ιστορίας στην Τουρκία

Στη σύγχρονη Τουρκία, αφηγήματα σαν αυτά που προωθεί ο Fârék αξιοποιούνται για να ενισχυθεί η εικόνα μιας χώρας «υπό διαρκή απειλή δυτικών συνωμοσιών». 

Μέσω του ελέγχου της εκπαίδευσης, της πληροφόρησης και των κοινωνικών δικτύων, η κυβέρνηση Erdoğan καλλιεργεί ένα ενοποιητικό αφήγημα υπό απειλή, αναβιώνοντας τη νεοοθωμανική ιδεολογία του AKP και περιορίζοντας την κοινωνική πολυφωνία.

Η διάσταση των μεγάλων δυνάμεων στη Μικρασιατική Καταστροφή

Στο βιβλίο του Μικρασιατική Εκστρατεία: Τα βήματα προς την καταστροφή (2020), ο Στρατής Χαραλάμπους υπογραμμίζει ότι η ελληνική ήττα δεν οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικά λάθη και αδυναμίες. Αντίθετα, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι αντιτιθέμενες επιδιώξεις Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ρωσίας στο πλαίσιο του «Ανατολικού ζητήματος».

12 Ιουνίου ημέρα μνήμης των σφαγών στις Φώκαιες της Μικράς Ασίας το 1914 (*)

ΦΩΚΑΕΙΣ   ΔΙΚΑΙΩΜΑ   ΣΤΗ   ΜΝΗΜΗ

                                                                   12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016

Του Γιάννη Κιουλέκα                                        

Μέλος του Πανελλήνιου Συντονιστικού Φωκαέων

<< Τόπος είναι οι ρίζες, εκεί που είναι θαμμένοι οι πρόγονοι (μας), ο τόπος δημιουργεί ταυτότητα ελληνικότητας και ο τόπος της ελιάς, του αμπελιού, των οπωροφόρων, του σιταριού και των  ‘’ζωντανών’’, πρέπει να τον υπερασπιστούμε. Είναι η παράδοση, η μνήμη… Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράγμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωση μου σ΄ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων ανθρώπων στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθμό τους, στη δροσιά τους. Αυτός ο κόσμος, όλος μαζί, μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια αδέσποτη μονάδα, ένα άχερο στ’ αλώνι. Μου έδωσε τη δύναμη  να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να ιδώ. Κι ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν. Κι όλα τούτα θα μπορούσα να τα ονομάσω με τη λέξη παράδοση… >>    

Γ. Σεφέρης

Η 12^η  Ιουνίου για όλους εμάς τους Πρόσφυγες Ελληνες Μικρασιάτες Φωκιανούς είναι ημέρα στοχασμού, ατομικής και συλλογικής περισυλλογής, μνήμης της σφαγής των προγόνων μας που διαπράχθηκε από τα «τάγματα εφόδου» του κομιτάτου « Ένωσης και Πρόοδος» -- (Νεότουρκοι) --  στις αρχές του περασμένου αιώνα και σε εφαρμογή της στρατηγικής του στα πλαίσια της προσχεδιασμένης από το 1908 – 1911,  Γενοκτονίας...  Είναι η ημέρα  κατά την οποία  έγιναν οι σφαγές στην Φώκαια (Παλαιά & Νέα) της Μ. Ασίας, για να ξεριζωθεί όλο το ελληνικό – χριστιανικό στοιχείο από τις πατρογονικές του εστίες. Η Γενοκτονία εφαρμόσθηκε σε όλα τα παράλια της Ιωνίας. Είχε έρθει η σειρά της Φώκαιας να πληρώσει χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα, το δικό της «μερίδιο» στην δημιουργία του τουρκικού κράτους.

H ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Φώκαια είναι παράλια πόλη και λιμάνι της Μ. Ασίας  της κατοπινής Λυδίας. Ιδρύθηκε περίπου τον 8^οπ.Χ. αιώνα, ίσως και παλαιότερα, στην περιοχή που πιο μπροστά κατοικούσαν Αιολείς απ’ την  Κύμη. Έτσι αποτελεί την αρχή της Ιωνίας και το τέλος της Αιολίδας.  Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν η ναυτιλία και το εμπόριο. Η Φώκαια ήταν απ’ τις πιο μικρές πόλεις της Ιωνίας αλλά κι η πιο δραστήρια στο εμπόριο και τον αποικισμό. Όταν στο τέλος του 7^ουαιώνα παρουσιάστηκε ανάγκη να δημιουργήσει νέες αποικίες, βρήκε πιασμένες από άλλους τις πιο κατάλληλες (κοντινές) περιοχές κι έτσι αφού ίδρυσε το 654 π.Χ.  τη Λάμψακο στον Ελλήσποντο, στράφηκε μόνη αυτή απ’ όλες τις άλλες Ιωνικές πόλεις προς τηΔυτική Μεσόγειο (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία) και ίδρυσε εκεί 25 ονομαστές αποικίες !

Οι Φωκαείς θαλασσοπόροι έφθασαν στην Ταρτησσό, πόλη της Ν.Δ. Ισπανίας, το 620 π.Χ. και δημιούργησαν εμπορικές γραμμές μεταφοράς των μεταλλευμάτων, που παράγονταν εκεί (χαλκό, άργυρο, κασσίτερο κ.α.)

Πρώτοι οι Φωκαείς χρησιμοποίησαν τις «Πεντηκοντόρους», πλοία ευκίνητα και εξοπλισμένα κατάλληλα για μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια. Έτσι σιγά-σιγά, έγιναν κύριοι της Μεσογείου και επειδή τα ταξίδια ήταν μακρινά, ίδρυσαν σε διάφορα σημεία – σταθμούς ανεφοδιασμού και επισκευής των πλοίων, που μερικοί απ’ αυτούς εξελίχθηκαν σε αποικίες κατά μήκος της Ιβηρικής  χερσονήσου.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει χαρακτηριστικά (Α 63): «Οἱδὲ Φωκαεὶς οὓτοι, ναυτιλίηση μακρήσι πρῶτοι τῶνἙλλήνων ἐχρήσαντο, καὶ τὴν τε Ἀδρίην, καὶ τὴν Τυρσήνη καὶ τὴν Ἰβηρίαν καὶ τὸν Ταρτησσὸν οὓτοι εἰσὶοἱ καταδέξαντες». (Οι Φωκαείς πρώτοι από τους Έλληνες χρησιμοποίησαν την ναυτιλία για μακρινά ταξίδια και έφτασαν ως τις ακτές της Αδριατικής και τηςΤυρρηνικής θάλασσας και ως την Ιβηρική χερσόνησο)!

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

 του Πάρη Θασίτη, Δικηγόρου

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε-σε γενικές γραμμές- τον ρόλο του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία κατά κύριο λόγο και εν μέρει στην Αίγυπτο. Πρόκειται για θεματική που στην Ελλάδα θεάται και αναλύεται μόνο μέσα από ένα συγκινησιακό φορτίο, κληρονομιά του βίαιου ξεριζωμού που έλαβε χώρα έναν ακριβώς αιώνα νωρίτερα. Μέσα από αυτές τις γραμμές θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε-στο μέτρο του δυνατού- τις ρίζες αυτής της έχθρας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Αναρωτιόμαστε ουκ ολίγες φορές-ανεξάρτητα από την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας- υπήρχε δυνατότητα παραμονής του Ελληνισμού στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Στο άρθρο θα εξετάσουμε την παγίδα στην οποία έπεσε ο παροικιακός Ελληνισμός και στο ότι η έχθρα-προαιώνια ή μη- μεταξύ των δύο λαών ήρθε σαν περίπου φυσική συνέπεια…

1)ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΩΣ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ 

Ι) Πρόλογος

Ο Παροικιακός Ελληνισμός αφορά στο σύνολο του ελληνόφωνου πληθυσμού εκτός των συνόρων του Ελληνικού Βασιλείου κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Τέτοιος μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν αυτός που κατοικούσε στην Ρουμανία, την αυτοκρατορική Ρωσία, τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ορισμένες πόλεις της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης. Όπως θα δούμε στην συνέχεια, οι κραταιές παροικίες-αυτές που τελικά κράτησαν μάλλον περισσότερο- την κρίσιμη περίοδο συγκρότησης του ελλαδικού κράτους-ήταν αυτές στην Μικρά Ασία και την Αίγυπτο. Διέθεταν πολλά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά-κατά βάση όμως εξυπηρετούσαν στην ανάγκη διείσδυσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μέσα από την εξέταση των ελληνικών παροικιών, αντιλαμβανόμαστε εν μέρει και την τυχοδιωκτική-μεταπρατική υφή του ελληνικού κράτους σήμερα, όσο και της ελίτ.

II) Η Δομή της Οθωμανικής Οικονομίας

Σε παλαιότερο άρθρο μας[1], εξηγήσαμε πόσο προβληματική (για την ίδια αλλά και τις εθνότητες που την αποτελούσαν)  ήταν η οικονομία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μια οικονομία που δεν εγγυόνταν καμία ασφάλεια των συναλλαγών, ένα κράτος με ασαφή νομοθεσία και ληστρική νοοτροπία (πασαλίδικη) και μια κοινωνία διαχωρισμένη, μεταξύ των πιστών μουσουλμάνων και των αλλόθρησκων (συνήθως χριστιανών). Η κυρίαρχη ιδεολογία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ήταν η δίκαιη τιμή και η επιείκεια. Το εμπόριο με την Δύση αφορούσε κυρίως σε είδη πολυτελείας που είχε ανάγκη η οθωμανική άρχουσα τάξη και όχι κάποια ανάγκη για άνοιγμα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Αυτά βεβαίως μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα.

Η παρακμή του οθωμανικού κράτους, προϊόν και των Ρωσοτουρκικών Πολέμων, βοήθησε όσο τίποτε άλλο στην διείσδυση του ευρωπαϊκού εμπορευματικού καπιταλισμού. Με όχημα τις διομολογήσεις, οι ευρωπαίοι έμποροι και οι χριστιανοί (συνηθέστατα) συνεταίροι τους, πλούτιζαν απρόσκοπτα σε βάρος μιας κοινωνίας βαθύτατα καθυστερημένης και άσχετης προς το παγκόσμιο εμπόριο. Το τουρκογενές στοιχείο, υποταγμένο στον στρατοκρατικό και θεοκρατικό χαρακτήρα της Οθωμανικής Εξουσίας βούλιαζε σταδιακά στην αποχαύνωση και την στασιμότητα, όταν τα αστικά (κυριότερα) στρώματα των χριστιανικών μειονοτήτων, αποκτούσαν θεαματική δύναμη, πλούτο και επιρροή[2]. Αυτός ο διχασμός τροφοδότησε επί μακρόν εντάσεις στο εσωτερικό της οθωμανικής κοινωνίας, γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Η ανάπτυξη της οθωμανικής οικονομίας είχε και ευκαιρίες για τους χριστιανούς αλλά και παγίδες. Ακολούθησε λίγο-πολύ την πορεία των κρατών της Ανατολής μπροστά στην απειλή του βιομηχανικού καπιταλισμού.

Όταν οι Έλληνες ηγεμόνευαν οικονομικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

13/04/2023

ΑΓΤΖΙΔΗΣ ΒΛΑΣΗΣ

Οι Έλληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν το 1914, φαίνεται ότι ήταν περί τα 2,2 εκατομμύρια (1,8 στη Μικρά Ασία και 400 χιλιάδες στην Ανατολική Θράκη με την Κωνσταντινούπολη) σ’ ένα συνολικό πληθυσμό 10 περίπου εκατομμυρίων. Η οικονομική τους ισχύς ήταν μεγαλύτερη της πληθυσμιακής τους αναλογίας.

Υπολογίζεται ότι το 50% του επενδεδυμένου κεφαλαίου στη βιομηχανία, καθώς και το 60% σε κλάδους μεταποίησης ανήκαν σε πολίτες που προέρχονταν από τις ελληνικές οθωμανικές κοινότητες. Το 1912, από τις 18.063 εμπορικές επιχειρήσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε Έλληνες ανήκε το 46%, το 23% σε Αρμένιους και το 15% σε μουσουλμάνους.

Υπολογίζεται ότι το 1914 από τις 6.507 βιομηχανίες και βιοτεχνίες, το 49% ανήκε σε Οθωμανούς Έλληνες, ενώ Έλληνες ήταν και το 46% των τραπεζιτών. Την ίδια χρονιά, υπολογίζεται ότι Έλληνες ήταν το 52% των γιατρών, το 49% των φαρμακοποιών, το 52% των αρχιτεκτόνων το 37% των μηχανικών και το 29% των δικηγόρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Το 1921, στην Κωνσταντινούπολη, τα 171 από τα 257 εστιατόρια ανήκαν σε Έλληνες, όπως και οι 444 από 471 ποτοποιίες και οι 528 από τις 654 επιχειρήσεις χονδρικού εμπορίου. Παράλληλα διέθεταν μια πλήρη εκπαιδευτική δομή με εκατοντάδες σχολεία αλλά και υψηλού επιπέδου ιδρύματα, όπως η Μεγάλη του Γένους Σχολή (Κωνσταντινούπολη), η Ευαγγελική Σχολή (Σμύρνη), το Φροντιστήριο Τραπεζούντας, την Ιερατική Σχολή στο Ζιντζίντερε (Καππαδοκία) κ.ά.

Εντυπωσιακός είναι κι ο αριθμός των εφημερίδων που κυκλοφόρησαν. Μόνο στη Σμύρνη, οι ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς ανέρχονται σε 135. Η μακροβιότερη ήταν η “Αμάλθεια” (1838-1922). Άλλες σημαντικές εφημερίδες η “Αρμονία” (1880-1922) και η σοσιαλιστική “Ο Εργάτης” (1908-1922).

Η εθνική συνείδηση των Ελλήνων

Σε ιδεολογικό επίπεδο οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χαρακτηρίζονται από μια ώριμη εθνική συνείδηση, απόρροια κυρίως του ρεύματος του νεοελληνικού διαφωτισμού που, από την προεπαναστατική περίοδο, είχε μεγάλα κέντρα του στην Κωνσταντινούπολη, το Αϊβαλί, τη Σμύρνη κ.α. και της συνεχούς ύπαρξης λόγιας τάξης. Η συγκρότηση της Ελλάδας ως έθνους-κράτους ενίσχυσε τις διαδικασίες συνειδητοποίησης των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την εμπέδωση μιας ελληνικής ταυτότητας ως μετεξέλιξη της παλαιότερης ρωμαίικης.

Η διαδικασία αυτή όμως δεν υπήρξε απόρροια μιας κρατικής πολιτικής της Ελλάδας, αλλά αφενός της δραστηριοποίησης των Μικρασιατών (κυρίως με το “Σύλλογο Μικρασιατών ‘Η Ανατολή'”) που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα από την εποχή της Επανάστασης και εντεύθεν και αφετέρου της φυσιολογικής ιδεολογικής εξέλιξης που απορρέει από την ανάπτυξη αστικών σχέσεων και την επέκταση της οικονομίας της αγοράς.

Παρ’ όλη όμως την εδραιωμένη εθνική ταυτότητα, οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επέλεξαν να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο τις μεταρρυθμιστικές διαδικασίες, αποφεύγοντας τις αποσχιστικές και διαλυτικές κινήσεις. Μόνο όταν η προοπτική της δημοκρατικής μετεξέλιξης ακυρώθηκε από το εθνικιστικό κίνημα των Νεότουρκων και υπέστησαν την προαποφασισμένη Γενοκτονία από το 1914, αποφάσισαν να υποστηρίξουν την πολιτική τους αυτοδιάθεση.

Η αναγκαστική αυτή επιλογή θα εκφραστεί μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με το αίτημα για δημιουργία δεύτερου ελληνικού κράτους στον μικρασιατικό Βορρά, στον Πόντο, καθώς επίσης και για την ένωση με την Ελλάδα, ή την δημιουργία αυτόνομου κράτους, της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης.

ΙΣΤΟΡΙΚΆ ΘΈΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ ΕΩΣ ΤΟ 2922 (ΟΟΔΕ)

ΚΛΙΚ στην εικόνα ΕΔΩ ή στους συνδέσμους 

Ιστορικά θέματα για τη Ρώμη

Τα ονόματα "Έλληνας", "Γραικός", "Ρωμιός" και "Βυζαντινός"

Τι είναι, αν είναι κάτι, ένας Βυζαντινός;

Τι είναι η Ρωμιοσύνη

Ρωμιοί, Γραικοί, Έλληνες. Από την αρχαία Ελλάδα στο Βυζάντιο

Βαλκάνιοι και Βυζαντινοί: Βίοι παράλληλοι. Γιατί λέγονται Βαλκάνια;

Το Διάταγμα τών Μεδιολάνων που απελευθέρωσε τους Χριστιανούς

Η συμβολή τού αγίου Κωνσταντίνου στη θρησκευτική ελευθερία. Διάταγμα Μεδιολάνων ως Διαφωτισμό

Μέγας Κωνσταντίνος: Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία η Πόλη και η γέννηση του Βυζαντίου

Κωνσταντίνος ο Μέγας και η ιστορική αλήθεια

Ρωμηοσύνη χθες, σήμερα, αύριο

Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης και οι πολίτες της Ψηφιακό Βιβλίο

Οι Βυζαντινοί ήταν Ρωμαίοι - Βιβλιοπαρουσίαση - Συνέντευξη

Η Παρθενία της "Ξινής" θείας...

   

  

    Του Βασίλη Λαμπόγλου                        

12 της χρόνια η ανακάλυψη αυτού του χαρτιού στον πάτο του μικρού ξύλινου μπαούλου ήταν ένα ισχυρό σοκ.                        

Μήπως την τιμωρούσε ο Θεός;                                  

Μήπως η μανία της να ψάχνει σε συρτάρια και ντουλάπια, στιγμές που έλειπαν όλοι από το σπίτι, ήταν όντως ‘’αμαρτία’’ όπως της έλεγε η μάνα της ; 

Η απροσεξία της στην επαναφορά των πραγμάτων στη σωστή τους θέση, την είχε μαρτυρήσει κάποιες φορές.

Εκείνο το μπαουλάκι όμως στο δωμάτιο της ανύπαντρης θείας που έμενε μαζί τους ήταν πειρασμός αξεπέραστος! 

Είχε δει από την κλειδαρότρυπα πολλές φορές τη στριφνή και ξινή εκείνη θεία να κάθεται μπροστά του και να σκαλίζει το περιεχόμενο.

                                                                                 Το ψάξιμο του μπαούλου ξεκίνησε μια μέρα που όλοι μαζί έφυγαν για την κηδεία  ενός γείτονα.       

14 Ιανουαρίου 1915: Το υπόμνημα Μεταξά προς τον Βενιζέλο για τη Μικρά Ασία (PDF)

Στις 14 Ιανουαρίου 1915 ο επιτελάρχης και μετέπειτα δικτάτωρ Ιωάννης Μεταξάς σε υπόμνημά του προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο με τίτλο «Μικρά Ασία: δυνατότητες διανομής» προβάλλει ισχυρές επιφυλάξεις σχετικά με ενδεχόμενη εκστρατεία στο μικρασιατικό έδαφος.

Ένας από τους ενδιαφέροντες «διαλόγους» στη νεότερη ελληνική ιστορία αφορά τη διαφωνία του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ιωάννη Μεταξά το 1915 (για την επιχείρηση των Δαρδανελίων και την έξοδο της Ελλάδας στον Μεγάλο Πόλεμο), στην οποία ενεπλάκη και το ζήτημα της Μικράς Ασίας. Οι θέσεις του Βενιζέλου ενσωματώθηκαν στα τρία υπομνήματά του προς τον βασιλιά· του Μεταξά, στα δύο υπομνήματά του τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1915.

Τα έγγραφα αυτά αναδεικνύουν την υψηλής ποιότητας ανάλυση και των δύο ανδρών, στις θέσεις των οποίων όμως ενσωματώνονταν διαφορετικές οπτικές. Ο Μεταξάς προέβαλε ένα επιχείρημα το οποίο, έστω και συνδεδεμένο με την πολιτική της ουδετερότητας, θα μπορούσε να αποκληθεί «αμιγώς στρατιωτικό»: υπολόγισε το χειρότερο δυνατό σενάριο (δηλαδή της εισόδου της Βουλγαρίας στον πόλεμο) και βάσει αυτού μέτρησε τις διαθέσιμες στρατιωτικές δυνάμεις και αποτίμησε την αναλογία τους προς τους επιδιωκόμενους στόχους· θεωρούσε ότι η συμμετοχή στην εκστρατεία των Δαρδανελίων θα άφηνε την Ελλάδα με ανεπαρκείς δυνάμεις εναντίον βουλγαρικής εισβολής, ενώ στη Μικρά Ασία δεν υπήρχε σύνορο το οποίο να μπορεί να κρατηθεί στρατιωτικά.

Το υπόμνημα του Μεταξά μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ

Μία γενοκτονία υπάρχει επειδή αναγνωρίζεται - Οι οκτώ φάσεις του Stanton της γενοκτονίας

Έρευνα, Σοφία Ντρέκου

 Αρθρογράφος (Sophia Drekou, BSc in Psychology)

Περιεχόμενα

• Γενοκτονία μνήμης και έγκλημα ειρήνης
• Οι οκτώ φάσεις του Stanton ανάλυση
• Γενοκτονίες και στρατηγική - Ν. Λυγερός
• Οι γενοκτονίες ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
• Τί είναι το Σύνδρομο της Στοκχόλμης
• Η ανταλλαγή είναι το επόμενο βήμα της γενοκτονίας
• Ενάντια στο έγκλημα ειρήνης ή κατά της ανθρωπότητας
• Ο Γκρέκορι Στάντον (Gregory Stanton)
• Γενίτσαροι τί σημαίνει;

Όπως δεν υπήρχε πόλεμος,

δεν υπήρχε αντίσταση.

Όπως δεν υπήρχαν μάχες,

δεν υπήρχαν θυσίες.

Όμως υπήρχαν συνεργασίες

ακόμα και προδοσίες.

Όμως υπήρχαν ιδεολογίες

ακόμα και του κενού.

Τότε ο λαός μας έμαθε

τι σημαίνει.*

Γενοκτονία μνήμης και έγκλημα ειρήνης

Μία γενοκτονία υπάρχει, όχι επειδή υπάρχει, επειδή αναγνωρίζεται. Κατά συνέπεια, οι γενοκτονίες υπάρχουν μόνο μετά το 1948. Aυτό είναι το Διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο έχει αποκτήσει εργαλεία που του επιτρέπουν να καταπολεμήσει τις γενοκτονίες.

Όμως αυτά τα εργαλεία δεν τα εφοδιάζει με ζητήματα που προϋπάρχουν και εμφανίζονται πριν από τη λεγόμενη γενοκτονία η οποία αναλύεται σε οχτώ φάσεις, όπως λέει και ο ειδικός Stanton. Σε αυτή τη φάση έχουμε την πόλωση. Θα εξηγήσω βέβαια το πλαίσιο για να καταλάβετε πώς εμφανίζεται με το βιβλίο της ιστορίας.

Η ιδέα είναι ότι δεν μπορείτε να κάνετε μία γενοκτονία ex nihilo ούτε με tabula rasa. Δεν γίνεται αυτό, σας χρειάζεται ένα υπόβαθρο. Για να δημιουργήσετε λοιπόν αυτό το υπόβαθρο, προετοιμάζετε το έδαφος. Το έδαφος έχει προετοιμαστεί εδώ, έχει προετοιμαστεί στα πανεπιστήμια. Όχι σε όλα, όχι με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε το δίκτυο υπάρχει. Μετά ποια είναι η επόμενη φάση; Είναι η εφαρμογή της πόλωσης που έχει γίνει. Η εφαρμογή, εδώ αναφέρομαι συγκεκριμένα στο βιβλίο της ιστορίας, είναι στην ουσία μια νέα μορφή παιδομαζώματος. Δηλαδή εσείς όλοι έχετε παιδιά αλλά δεν αντιλαμβάνεστε πόσο κινδυνεύετε και θα μου πείτε: γιατί να κάνουμε πόλεμο; Δεν υπάρχει λόγος να κάνετε τίποτα.

Η εκπληκτική ομιλία του Μίμη Ανδρουλάκη με τίτλο "Ελευθέριος Βενιζέλος και Αριστερά"

Υπερ του Ελευθεριου Βενιζέλου με αναφορές στον Φλουράνς και στον Ν.Γιαννιό.Υπέρ της αποστολής του στρατού στην Σμύρνη.Οι λανθασμενες απόψεις της κομμουνιστικής διεθνους για το μακεδονικό.

Περιγραφή

Σήμερα το newshub.gr, παρουσιάζει μία εκπληκτική ομιλία του Μίμη Ανδρουλάκη με τίτλο "Ελευθέριος Βενιζέλος και Αριστερά - Το μυστικό της ρήξης". 

Μπροστά σε σειρά ακαδημαϊκών και μεταπτυχιακών φοιτητών, ο κορυφαίος συγγραφέας αναλύει την παρεξηγημένη, από αρκετούς, σχέση του Εθνάρχη με την Αριστερά και τα στελέχη της και μας δίνει πλήθος ανέκδοτων στοιχείων, μη καταγεγραμμένων απο την επίσημη ιστορία. 

Η Μικρασιατική Καταστροφή από τη σκοπιά του Έλληνα αιχμαλώτου

Το ξημέρωμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1922 θα βρει τη Μ. Ασία άδεια από ελληνικό στρατό, με την Μ. Ασία στο έλεος του τουρκικού στρατού και τους Έλληνες μικρασιάτες στην οργή και στο έλεος του τουρκικού πληθυσμού, στην μετοικεσία και τη προσφυγιά.

Ο ελληνισμός της θα χαθεί στη σκοπιμότητα της ανταλλαγής.

Οι Έλληνες αιχμάλωτοι οδηγούνταν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων σε φάλαγγες μετά από μαρτυρική πεζοπορία πολλών ημερών ακόμη και μηνών, oλοι μαζί μέσα στις φάλαγγες, αξιωματικοί και στρατιώτες, τουλάχιστον μέχρι να διαχωριστούν από τους Τούρκους. Οι αιχμάλωτοι ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί οδηγούνταν σε στρατόπεδα στο Κιρ Σεχίρ, μικρή πόλη νότια της Άγκυρας, και στην Καισάρεια. Οι στρατιώτες αιχμάλωτοι μοιράζονταν στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα αιχμαλώτων του Ουσάκ, της Προύσας , του Μπαλουκεσέρ και άλλων περιοχών.

Γεύτηκαν όλοι, από το βαθμό του ανώτερου αξιωματικού μέχρι και του ανθυπασπιστή και του απλού στρατιώτη, το μαρτύριο της δίψας, τις πορείες θανάτου των Γεσίρ, υπάκουσαν ταπεινά στην εντολή «Τσικάρ» και απογυμνώθηκαν από κάθε ρούχο και ότι άλλο πολύτιμο είχαν πάνω τους. Πετροβολήθηκαν και μαχαιρώθηκαν, ραβδίστηκαν και γιουχαΐστηκαν από τα πλήθη, περιελούστηκαν με ακαθαρσίες ανθρώπινες και ζώων, διαπομπεύτηκαν και εξευτελίστηκαν παντοιοτρόπως, εκτελέστηκαν ψυχρά και αναίτια, περιφερόμενοι από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό της Ανατολίας, έτσι, για να χαρούν οι τούρκικοι πληθυσμοί τη νίκη των όπλων τους και να εκτονώσουν τα ταπεινά και βάρβαρα αισθήματά τους.

Πλημμύρισαν οι δρόμοι όλης της Τουρκίας με αξιοθρήνητες φάλαγγες αιχμαλώτων, που όποιος δεν τις είδε δεν μπορεί να φανταστεί τι θα πει ατίμωση λαού.

Μισότρελοι τέλος όλοι τους από τον τρόμο και τη ντροπή, γυμνοί, πεινασμένοι και αποζωομένοι, θα φτάσουν όσοι μπόρεσαν στα στρατόπεδα της αιχμαλωσίας τους.

Ο ανθυπασπιστής Κατηφόρης, διηγείται: «Πιαστήκαμε έξω από τη Σμύρνη πολλές χιλιάδες που είχαμε χάσει τα σώματά μας και κατεβαίναμε άτακτα προς τα παράλια. Mας έκλεισαν στα συρματοπλέγματα. Εκεί, ήρθαν πολλοί λυσσασμένοι τουρκοκρητικοί με μαχαίρια και έπεσαν σαν λύκοι ανάμεσά μας και σκότωναν πολλούς, χωρίς στη αρχή να τους εμποδίζει κανένας. Επειδή γινόταν αληθινή σφαγή και σηκώθηκε μεγάλη ταραχή μέσα στους αιχμαλώτους και από τα ξεφωνητά και τα ουρλιάσματα νόμιζες πως πολλά άγρια ζώα τρώγονταν μεταξύ τους, επεμβήκαν αξιωματικοί τους και σταμάτησε το κακό. Όχι από την επιθυμία να μας σώσουν αλλά γιατί φοβήθηκαν πως θα τους φεύγαμε».

Ο αμερικανός, γενικός πρόξενος στη Σμύρνη το 1922, Τζόρτζ Χόρτον, στο βιβλίο του «Τουρκία, η κατάρα της Ασίας» σημειώνει για τους Έλληνες αιχμαλώτους. «Πολλοί εκτελέστηκαν σε αποσπάσματα αλλά οι περισσότεροι-χιλιάδες δηλαδή, πέθαναν από τη πείνα , τις αρρώστιες και τις κακουχίες».

Οι μαρτυρίες των αιχμαλώτων για τη πόλη της Μαγνησίας, θέλουν όλες να είναι η πόλη αυτή, πόλη της φρίκης και του παραλόγου.

Σμύρνη 14 Σεπτεμβρίου 1922: Ποιοι εγκατέλειψαν τους Έλληνες στα χέρια των Τούρκων; Βλάσης Αγτζίδης

Η Σμύρνη στις φλόγες, οι άμαχοι Έλληνες στα χέρια των ορδών του Κεμάλ…13 και 14 Σεπτεμβρίου 1922…Οι «σύμμαχοι» παρακολουθούν από τα πολεμικά τους πλοία την ασύλληπτη σφαγή…Δεν κάνουν τίποτα … Θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί όλα αυτά, ακόμη και μετά από την κατάρρευση του μετώπου και την υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων; Γιατί δεν είχε γίνει το αυτονόητο; Ποιοι άφησαν ανοχύρωτη τη Σμύρνη; Ποιοι δεν έκαναν όσα έπρεπε για να προστατεύσουν τον άμαχο πληθυσμό; Ποιοι δεν ήθελαν τους Έλληνες της Σμύρνης; Ποιοι φταίνε για όλα αυτά;

Το έπος της Μικρασίας και τα πετρέλαια που έφεραν την καταστροφή - Μελέτης Μελετόπουλος Καλεντερίδης

Το έπος της Μικρασίας και τα πετρέλαια που έφεραν την καταστροφή - Μελέτης Μελετόπουλος Καλεντερίδης