Το τελευταίο διάστημα έχουν αναπτυχθεί πολύ μεγάλες προσδοκίες, που σχεδόν φθάνουν στα όρια των πανηγυρισμών για σύντομη λύση του Κυπριακού. Δεν είναι καθόλου κακό ασφαλώς (αντιθέτως θα έλεγα) να εντείνουμε τις προσπάθειες μας, ώστε να εξευρεθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση. Κι αν στα κατεχόμενα αποφάσιζε ο Μουσταφά Ακιντζί, τότε τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Στο Κυπριακό, όμως, τον τελικό λόγο τον έχει δυστυχώς πάντα η Άγκυρα. Θυμίζω, ότι, μόλις ο νέος κατοχικός ηγέτης αναφέρθηκε σε δύο αδελφά κράτη (Τουρκία-ψευδοκράτος), είσπραξε την οργίλη αντίδραση του νεοσουλτάνο! Η Τουρκία, είπε ο Ταγίπ Ερντογάν, έκανε πολλές θυσίες και έχυσε αίμα για τους Τούρκους Κύπριους! Η Τουρκία είναι που αποφασίζει για το βρέφος (έτσι αποκάλεσε το ψευδοκράτος), για το οποίο δαπανά ένα δισ. δολάρια ετησίως! Η Τουρκία, διαπραγματεύεται μόνο λύση δύο κρατών και δύο ιδρυτικών λαών. Οι παλληκαριές του Μουσταφά Ακιντζί κράτησαν όσο τα καμώματα μιας μόνο νύχτας!
Για τους αφελείς, τους ανιστόρητους και όσους έχουν κοντή μνήμη, επιβάλλεται να θυμίσουμε, ότι η κατοχική Τουρκία (σε αντίθεση με την Αθήνα και τη Λευκωσία που ουδέποτε χάραξαν μια αξιόπιστη και μακροχρόνια στρατηγική για τα Εθνικά μας θέματα), έχει σχεδιάσει την πολιτική της για την Κύπρο από το 1956. Έκτοτε, η Υψηλή Στρατηγική της Άγκυρας για το Κυπριακό, καθορίζεται από τις δύο εκθέσεις του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Νιχάτ Ερίμ, μέσα από τις οποίες προβλέπεται η διχοτόμηση της Κύπρου, κι αυτός ο στόχος δεν άλλαξε ποτέ. Το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ, που αποτελούσε και αποτελεί σταθερή πολιτική όλων των κυβερνήσεων της Τουρκίας, διαπιστώνει, προβλέπει και κατά περίπτωση υλοποιεί. Διαπιστώνει ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο διαφορετικές κοινότητες και ότι για την Τουρκία «η καλύτερη λύση είναι η διχοτόμηση». Υλοποιεί την μετακίνηση πληθυσμών (ανταλλαγή πληθυσμών αμέσως μετά την εισβολή όταν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο αναπλήρωνε στην προεδρία ο Γλ. Κληρίδης) και την ελεύθερη μετάβαση Τούρκων προς την Κύπρο (εποικισμός). Προβλέπει, ότι το μέλλον των δύο λαών (έτσι ονομάζει τις δύο κοινότητες) πρέπει να αποφασισθεί με ξεχωριστό δημοψήφισμα για το οποίο η Τουρκία δεν πρέπει να ανησυχεί για την έκβαση του. Σε κάθε περίπτωση για τους Τούρκους δεν νοείται λύση του Κυπριακού που δεν θα προβλέπει συμμετοχή της Τουρκίας στην ασφάλεια της περιοχής που θα παραχωρηθεί στους Έλληνες (το προέβλεπε μεταξύ των άλλων και το Σχέδιο Ανάν). Το βαθύ τουρκικό κράτος δεν έδωσε ποτέ δείγματα γραφής για αλλαγή πλεύσης και διαφοροποίησης των επεκτατικών του σχεδιασμών (αυτό λέει και το «στρατηγικό μανιφέστο» Νταβούτογλου). Αντιθέτως, την πολιτική Νιχάτ Ερίμ είναι που υλοποιεί με απόλυτη συνέπεια.
