Κειμηλιοποίηση

 

 Του Δημήτρη Βασιλειάδη                               

    Είναι μέρες τώρα που απασχολεί τη σκέψη μου. Μιλάω για την κειμηλιοποίηση. Την διαδικασία δηλαδή με την οποία ένα αντικείμενο ή ένα πρόσωπο που έχει δεθεί ακατάλυτα με τις ζωές μας, φεύγει πια απ΄ την συνηθισμένη σχέση μας με τη μνήμη του, απ΄ τη σφαίρα των συναισθημάτων του χαμού και της νοσταλγίας, και περνάει πια στη σφαίρα του απρόσιτου, του ιερού, του  ανέγγιχτου. 

Και αν μεν αυτό έχει να κάνει με  αντικείμενα το κακό δεν είναι δα και τόσο μεγάλο, αντίθετα, έχει κάποιες φορές και κάποια γοητεία.

 Το κακό -κι εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος- βρίσκεται κατά τη γνώμη μου, όταν αυτό έχει να κάνει με πρόσωπα, και μάλιστα πρόσωπα σημαίνοντα όχι μόνο για μας, αλλά για την πατρίδα και το λαό όπως ο πολυαγαπημένος Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Κι ο κίνδυνος αυτός είναι, ότι όταν κειμηλιοποιείται ένα τέτοιο πρόσωπο, στην ουσία απονεκρώνεται τελείως, παύει πια να είναι στις ζωές μας, στις πολιτικές μας δράσεις, σαν ενεργά ζωντανό. Κι ένα πρόσωπο σαν τον Μιχάλη μένει ζωντανό δίπλα μας, όχι μόνον όταν αναδεικνύουμε τις θέσεις του -και καλά κάνουμε- που είναι θέσεις και του χώρου, αλλά όταν τις εμπλουτίζουμε, και μάλιστα καινοτομώντας.

 Μου είναι αδύνατο να παραδεχτώ ότι αυτός ο χωρός δεν μπορεί να υπάρξει σαν τέτοιος -χώρος ιδεών και σκέψης πρωτίστως- χωρίς το Μιχάλη. 

Και ξεκάθαρίζω ευθύς εξ΄ αρχής :  Δεν μιλάω για   ο ρ γ α ν ω τ ί σ τ ι κ α,  για   τ α κ τ ι κ ι σ μ ο ύ ς   και για όλα αυτά, που στο βαθμό που λέω ότι γνωρίζω το Μιχάλη, αυτός τα θεωρούσε πάντα δευτερεύουσας σημασίας, αν όχι ασήμαντα, μπρος στην Πολιτική καθ΄ αυτή.                         

     Αυτή είναι η γνώμη μου, που μπορεί να είναι και λάθος.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1C6LvZTc9K/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ανυπαρξία ντροπής...

Τον άκουγα σήμερα το μεσημέρι στις ειδήσεις, στο Προεδρικό Μέγαρο, και δε το πίστευαν τ΄ αυτιά μου. 

Ο άνθρωπος που όταν συναντιέται με ξένους ηγέτες ή ξένες κορυφαίες προσωπικότητες, και στις δημόσιες τουλάχιστον δηλώσεις του απαρνιέται την πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου, την ελληνική, την γλώσσα του λαού μας, και σαν ξενολάγνο δουλικό και με περίσσιο καμάρι συνεννοείται εκφραζόμενος είτε στ΄ αγγλικά (κυρίως), είτε στα γαλλικά (π.χ. χθες με το Γάλλο Υπουργό Ενόπλων Δυνάμεων) και ενίοτε στα Γερμανικά, απαξιώνοντάς την, κάνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο φτηνή επίδειξη γλωσσομάθειας (μιλά καλά τα αγγλικά να μην τον αδικούμε, αλλά δεν το βγάζεις απ΄ το μυαλό μου ότι το κάνει για λόγους εντυπωσιασμού), πανηγυρίζει για την απόφαση της Ουνέσκο να καθιερωθεί η 9η Φεβρουαρίου ''Παγκόσμια ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας'' !!!...                                                                 

   ...Πόσο δίκιο είχε ο Νιρβάνας για την ανυπαρξία ντροπής σ΄ αυτό τον τόπο !!!

Μελαγχολώ αναλογιζόμενος ότι μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που αυτή η λαλιά θα πάψει να υπάρχει...

Από Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδη

Ποσειδωνιάται

~~~~        

                                

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται                                                                                      

ξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι                                                         

με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.                                         

Το μόνο που τους έμεινε προγονικό                                                                  

ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,                                               

με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.                                                 

Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής                                               

τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,                                                           

και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,                                                                  

που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.                                                       

Και πάντα μελαγχολικά τέλειων΄ η γιορτή τους.                                                                  

Γιατί θυμούνται που κι αυτοί ήσαν Έλληνες -                                                 

Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί,                                                                          

και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν,                                                              

να ζουν και να μιλούν βαρβαρικά                                                                     

βγαλμένοι -ω συμφορά- απ΄ τον Ελληνισμό.                                               

      

Κ. Καβάφης ''Κρυμμένα Ποιήματα''

~~~~~~~~~

άμα πεθάνω θα ΄χω φύγει

 
απ΄ τη γλώσσα

 
και θα ΄μαι τρυφερή σιγή

 

Ν. Καρούζος ''Σπαράγματα''

 

~~~~~~~~~

  Δεν υπάρχει άλλο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης που να μιλά και να αποκαλύπτει αισθητικοποιημένες τόσο μεγάλες και σκληρές αλήθειες, όσο η ποίηση. Αλήθειες σκληρές που τις κρύβουμε περίτεχνα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας γιατί δεν είναι βολικές (άρα το εάν είναι αλήθειες συζητιέται).      

 

                              

    Τα δυο παραπάνω ποιήματα ήρθαν στο νου μου -ιδιαίτερα του μέγιστου Καβάφη αυτού του εμβληματικού τέκνου των υπέροχων εξωελλαδίτικων ελληνικών κόσμων- καθώς παρακολουθούσα φορτωμένος, με όλα τα συναισθήματα που μοσχβολούν τα δυο παραπάνω ποιήματα, και έχοντας πάρει τελείως μηχανικά και παρηγορητικά όμως, το βίβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ''Καλαβρία η Βαθειά Ελλάδα'',  το παρακάτω ντοκυμαντέρ που παραθέτω στον πιο κάτω σύνδεσμο και που  σας παρακαλώ ν΄ αφιερώσετε λίγο χρόνο να το δείτε, μα κυρίως να ακούσετε :     

Του Ακάθιστου Ύμνου χθες...

    ''Οι λέξεις έχουν ένα άρωμα. Τουλάχιστον κάποιες απ΄ αυτές. Όταν ακούω τη λέξη ''ακάθιστος ύμνος'', αισθάνομαι το κέντρο της μνήμης μου να πλημμυρίζει από εικόνες που χρυσολάμπουν, από νυχτερινές ψαλμωδίες και κυρίως από αρώματα ανατολίτικων θυμιαμάτων.. Ένας κόσμος καθαρά βυζαντινός παίρνει σάρκα μέσα σ΄ αυτόν τον ύμνο και αυτή τη λέξη, ''ακάθιστος''.                                                                                                   

     Μην κάνετε τον κόπο να την αναζητήσετε σ΄ ένα γαλλικό λεξικό, δεν θα τη βρείτε. Είναι καθαρά ελληνικός όρος, που σημαίνει ''μη καθισμένος''. Και γιατί ;  Επειδή αυτό τον Ύμνο τον αφιερωμένο ολόκληρο στην Παρθένο τον έλεγαν πάντα όρθιοι, απο σεβασμό και ευλάβεια. Αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα το ιδιαίτερο αν η εκτέλεση αυτού του ύμνου -που βεβαίως ψάλλεται- δεν διαρκούσε γύρω στις οκτώ ώρες !  Ο όρος ''ακάθιστος'' στην κυριολεξία του.                                                                

       ...                                                                                                            

       Αυτός είναι εν πάση περιπτώσει ο θρύλος π[ου περιβάλλει αυτό το θαυμαστό ποίημα, γιατί πρόκειται ασφαλώς για ένα ποίημα, ένα ποίημα μυστικής ευλάβειας...         

Ένας χρόνος χωρίς το Μιχάλη Χαραλαμπίδη

 

  ~~~~~~~~~~              

Τα κείμενα του Μιχάλη (η μεγάλη εικόνα) 

Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδης                                                

   Ο Μιχάλης είναι τα κείμενά του. Ο Μιχάλης είναι στα κείμενά του, σ΄ αυτά φωλιάζει η σκέψη κι η ψυχή του. 

Ο μέγας Σεφέρης έχει πει για την ποίηση μια μεγάλη κουβέντα, ''...η ποίηση που δεν προσκαλεί τη φωνή είναι κακή ποίηση'', και είναι μεγάλη κουβέντα, γιατί είναι πολύ σημαντικό όταν βρίσκεσαι μπροστά σ΄ ένα ποίημα, πρωτίστως ν΄ ακούς τη φωνή του ποιητή να τ΄ απαγγέλει, με την ανάγνωσή του, την ίδια στιγμή, να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. 

Γι αυτήν την μεγάλη αρετή διακρίνονται τα κείμενα του Μιχάλη, κι αυτό γιατί, αυτό που τα κάνει ξεχωριστά είναι το έντονα ποιητικό στοιχείο που τους διακρίνει. Τα κείμενα του είναι ποιήματα, και σαν τέτοια, όταν τα έχεις μπροστά σου, διαβάζοντάς τα, ''ακούς'' ταυτόχρονα το Μιχάλη να σου τα αφηγείται. Κι είναι αυτό το χαρακτηριστικό τους που τον κάνει να είναι παρών, στο πλάι μας. 

Ο Μιχάλης είναι ο πιο λυρικός, ο πιο ποιητικός στοχαστής και πολιτικός που έχουμε γνωρίσει. Έχει την ικανότητα να λέει τις πιο μεγάλες στοχαστικές αλήθειες κι αυτές να μοιάζουν με ποιήματα. Στα κείμενά του λοιπόν είναι η σκέψη κι η ψυχή του, και η όποια ερμηνεία τους κατά το ''δοκούν'' (άρα στην ουσία παρερμηνεία τους) είναι εκ του περισσού και κάποιες φορές εκ του πονηρού. 

Η σχέση μας μαζί τους πρέπει να είναι διαλεκτική και να βασίζεται στον ''εκ των ων ουκ άνευ'' σεβασμό του πυρήνα της σκέψης του. Και διαλεκτική σχέση μαζί τους σημαίνει, να τ΄ αφήνουμε να μας μιλάνε, να  γεννούν ερωτήματα μέσα μας.

 Διαλεκτική σχέση μαζί τους σημαίνει, διαρκής αναμέτρηση με την ιδεολογικοπολιτική και μορφωτική μας επάρκεια. Όταν τα έχουμε στα χέρια μας θα πρέπει να αφήνουμε στην άκρη τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές μας αγκυλώσεις, να τα διαβάζουμε ελεύθερα και να μη ψάχνουμε την πολτική αυτοεπιβεβαίωσή μας. Αυτή η διαλεκτική σχέση μαζί τους είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να εμπλουτίσουμε τη σκέψη του Μιχάλη, κι αυτό είναι το μέγα ζητούμενο που έχει μεγαλύτερη ανάγκη ο χώρος, και είναι βαθιά η πεποίθησή μου ότι μπορούμε να το καταφέρουμε.         

Ο Τραμπ, ο Τζέι Ντι Βανς, ο Ήλον Μασκ και ο Μιχ. Χαραλαμπίδης

 ''Νομίζω ότι μια ισχυρή αυτοκρατορία θα μου ζητούσε συγνώμη. Όπως και μια έξυπνη αυτοκρατορία θα μου ζητούσε συγνώμη''                                                                         Μιχ. Χαραλαμπίδης                                                                                                                                             

   Κερδίσανε τις αμερικάνικες εκλογές, και με τον οίστρο του νικητή, αυτουνού που έχει καταλάβει τα δικά του ''χειμερινά ανάκτορα'', σαν καουμπόυς καβαλά στα καθαρόαιμά τους, και με το εκφραστικό τους οπλοστάσιο γεμάτο από χυδαίες και αγοραίες εκφράσεις τις αμερικάνικης αργκό (που όταν ξεστομίζονται απ΄ τα στόματα ενός Προέδρου κι ενός Αντιπροέδρου των ΗΠΑ φανερώνουν άνθρωπους χαμηλής, πολύ χαμηλή καλλιέργιας), του τύπου :  ''Drill baby drill'', ''Take it or leave it'', ''There is a new sheriff in town'', κ.α., και έχοντας την θρασύτητα που τους δίνει η επίγνωση της ισχύος τους (άραγε είναι έτσι ;), και έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι οι νέοι μεσσίες, αυτοί που η αποστολή τους είναι να αλλάξουν τον κόσμο -να το φέρουν στα μέτρα τους δηλαδή- και τέλος βλέποντας τους διάφορους γλύφτες και φασουλήδες ανά την υφήλιο να τους προσκυνάνε, άρχισαν να δίνουν τα δείγματα γραφής τους.         

                

     Ο χυδαίος Τραμπ ανέβασε χθες στο προφίλ του ένα χυδαίο βιντεάκι, γέννημα της τεχνητής νοημοσύνης, όπου παρουσιάζει την Γάζα, την ιστορική Κωνσταντία (αμφιβάλλω εάν ξέρει, αυτός ο βάρβαρος και χυδαίος τύπος, ο βαθύς Χριστιανός όπως λέει ο ίδιος-τρομάρα του- τι ήταν για το Χριστιανισμό η Γάζα) σαν ένα νέο Λας Βέγκας, και τον ίδιο, παρέα με τον Νετανιάχου να πίνουν αμέριμνοι και απλωμένοι σε ξαπλώστρες τα κοκτέιλ τους.