''Οι λέξεις έχουν ένα άρωμα. Τουλάχιστον κάποιες απ΄ αυτές. Όταν ακούω τη λέξη ''ακάθιστος ύμνος'', αισθάνομαι το κέντρο της μνήμης μου να πλημμυρίζει από εικόνες που χρυσολάμπουν, από νυχτερινές ψαλμωδίες και κυρίως από αρώματα ανατολίτικων θυμιαμάτων.. Ένας κόσμος καθαρά βυζαντινός παίρνει σάρκα μέσα σ΄ αυτόν τον ύμνο και αυτή τη λέξη, ''ακάθιστος''.
Μην κάνετε τον κόπο να την αναζητήσετε σ΄ ένα γαλλικό λεξικό, δεν θα τη βρείτε. Είναι καθαρά ελληνικός όρος, που σημαίνει ''μη καθισμένος''. Και γιατί ; Επειδή αυτό τον Ύμνο τον αφιερωμένο ολόκληρο στην Παρθένο τον έλεγαν πάντα όρθιοι, απο σεβασμό και ευλάβεια. Αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα το ιδιαίτερο αν η εκτέλεση αυτού του ύμνου -που βεβαίως ψάλλεται- δεν διαρκούσε γύρω στις οκτώ ώρες ! Ο όρος ''ακάθιστος'' στην κυριολεξία του.
...
Αυτός είναι εν πάση περιπτώσει ο θρύλος π[ου περιβάλλει αυτό το θαυμαστό ποίημα, γιατί πρόκειται ασφαλώς για ένα ποίημα, ένα ποίημα μυστικής ευλάβειας...
